คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
" โชคชะตา มักเล่นตลกกับคน " คำกล่าวนี้คงไม่เกินจริงเสียเท่าไร
" ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน " คำกล่าวของขงเบ้งนี้ ก็คงไม่ต่างกัน
ฉะนั้นแล้วในเมื่อโชคชะตาเล่นตลกกับฉัน ฉันก็ขอทำตามใจตัวเองบ้างจะเป็นไร
.
.
.
ถนนสาย 1111
โครม! เอี๊ยด!!
" ใครก็ได้โทรแจ้งตำรวจที มีรถชนกัน " เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนด้วยความตกใจ พร้อมทั้งมือที่สั่นของเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพยายามโทรแจ้งความ และยังมีเสียงตะโกนโหวกเหวกของคนอีกจำนวนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้น
' โอ๊ย... เจ็บ มันเกิดอะไรขึ้น เจ็บไปทั้งตัวเลย '
วี้... หว่อ...
" ขอความกรุณาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปก่อนนะครับ " พี่กู้ภัยคนหนึ่งตะโกนบอกเหล่าไทยมุงทั้งหลายในบริเวณนั้น ก่อนกู้ภัยคนอื่นจะเข้าไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ
" พี่ ตรงนี้มีเด็กเจ็บเยอะเลย เรียกเขตอื่นมาช่วยหน่อย สงสัยรถรับ-ส่งนักเรียนชนกับรถปิ๊กอัพ "
' เสียงอะไรดังไปหมดเลย ปวดไปทั้งตัวแล้ว พ่อ แม่ หนูกลัว หนูทรมาน จะทนไม่ไหวแล้ว ฮึก '
" ลุง มาช่วยตรงนี้หน่อย มีเด็กนั่งหน้ารถ บาดเจ็บสาหัส ชีพจรเต้นอ่อนมาก "
' พ่อคะ แม่คะ หนูเหนื่อย ขอหลับสักงีบนะคะ '
" ลุง แย่แล้วน้องหัวใจหยุดเต้น แม่ง! รถพยาบาลอยู่ไหน!! ไม่มาสักทีวะ " กู้ภัยพูดพร้อมกับช่วยปั๊มหัวใจของเด็กเต็มที่
.
.
.
" โธ่... ลูกณีของแม่ ไม่น่าเลย ฮึก ฮือ... " หญิงวัยกลางคนร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจอยู่หน้าโลงศพของลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ
" คุณไม่ร้องนะ ลูกไปสบายแล้ว คุณยิ่งร้องลูกจะเป็นห่วงพวกเรานะ " ชายผู้เป็นพ่อพูดบอกภรรยาของเขา ใช่ว่าเขาไม่เสียใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ถ้าเขาแลกชีวิตตัวเองกับลูกได้ เขาก็จะทำ
" แต่ลูก พึ่ง 16 นะคะ แกควรจะมีชีวิตอยู่สิ โลกมันไม่ยุติธรรมเลย ฮือ... " เธอไม่ต้องการแบบนี้ ลูกของเธอต้องไม่มาจบตรงนี้ หญิงวัยกลางคนคิดเช่นนี้วนซ้ำไปซ้ำมา หัวอกคนเป็นแม่ที่ต้องมาเห็นลูกตายก่อนตัวเองใครกันจะทนไหว เธอร้องไห้ไม่หยุดมาหลายวันแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันที่เธอจะไม่ได้กอดลูกอีกตลอดกาล
16 : 00 น.
กลุ่มควันสีเทาจางลอยจากยอดเมรุขึ้นสู่ท้องฟ้า เป็นสัญญาณอย่างดีว่างานศพในครั้งนี้ใกล้เสร็จสิ้น
" คุณคะ ลูกจะร้อนไหม ฮึก ฉันกลัวลูกร้อน "
" ไม่เอาน่าที่รัก ลูกไปสบายเเล้ว เชื่อผมสิ "
' ใช่ค่ะ หนูสบายดี ' เสียงเบาๆราวกระซิบเสมือนลอยตามลมมาทำให้หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่หยุดร้องไห้ " ลูกณี ของแม่ " เธอพูดพร้อมยิ้มออกมา เหมือนโซ่ที่ฉุดรั้งเธอไว้กับความทุกข์คลายลง
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
Talk_@มารีริน
Hello...ทุกคน รินเองนะคะ ตอนแรกก็กะว่าจะรอแต่งให้จบก่อนแล้วรินถึงจะลง แต่ก็สงสารคนรออ่ะค่ะ เลยลงมาให้อ่านก่อน แต่รินไม่มีเวลาลงที่แน่นอนนะคะ ถ้ามีช่วงที่หายไปยาวไป ไม่ต้องสงสัยนะคะ ตอนนั้นคือรินตันค่ะ 555//หัวเราะทั้งน้ำตา
แต่รินสัญญาได้หนึ่งอย่างนะคะ เรื่องนี้ต้องแต่งจนจบค่ะ จบปีไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าอีกหลายปีแน่ๆ ค่ะ
ด้วยรัก...มารีริน
25 เม.ย. 2562
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
- 28/4/2562 ปรับขนาดและฟ้อนต์ตัวอักษร
ความคิดเห็น