[Fic Haikyuu!!] Sunbeams แสงตะวัน (ฟิคแปล)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3: Wings, Keys, and Other Things (ปีก กุญแจและสิ่งอื่นๆ)

Title: Sunbeams แสงตะวัน

Story: Saturnalius

Translator: KITDS

Chapter 3:  Wings, Keys, and Other Things (ปีก กุญแจและสิ่งอื่นๆ)

เคย์ตื่นขึ้นมากับความปวดร้าวตามแนวสันหลัง ความเจ็บเสียดแทงบริเวณหัวไหล่และแผ่นหลังช่วงล่าง

เช้าเช่นนี้ทำเอาเขาอยากจะหยุดเวลา ทำเอาเขาคิดอยากจะขอร้องโน้มน้าวอาคาอาชิให้หยุดโลกทั้งใบ แม้จะเพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆ ก็ตาม เคย์รู้ดีว่าปีกเขาไม่อยู่แล้ว เขารู้ว่าพวกมันจะไม่งอกกลับมา ไม่ว่าตอนไหน แต่เขาก็ไม่สามารถจะหยุดตัวเองไม่ให้แอบหวังได้ เขายังรู้สึกได้ถึงสัมผัสของขนนกตามแผ่นไหล่ ยังรู้สึกถึงน้ำหนักเบื้องหลังยามก้าวเดิน

ตัวเขายังไม่แน่ใจเสียด้วยซ้ำว่าความรู้สึกนั้นมันดีรึเปล่า

แต่ถึงอย่างนั้น เขาต้องรีบลุก เสียงอ่อนลอดผ่านหน้าต่างบ่งบอกเวลาตื่น ยังไงตารางงานเขาก็แน่นขนัด มีสิ่งประดิษฐ์ให้ตรวจตรา มีดวงจันทร์ให้ส่ง มีกุญแจให้สร้าง

แต่ก็ต้องทำตามลำดับไป

เคย์ควบคุมแสงรอบห้องจนเขาสามารถมองเห็นแผ่นหลังของตัวเองได้โดยไม่ต้องเหลียวหลัง รอยเฉือนสองรอยยาวพาดผ่านทำมุมเข้าหากันเล็กน้อยระหว่างสะบักไหล่ทั้งสองข้าง รอยนี้แต่เดิมเป็นแผลเปิดกว้างจนเห็นเศษกระดูกด้านในที่หักเป็นชิ้นๆ รอยร้าวเล็กๆ แผ่กระจาย ถ้าเคย์เพ่งสมาธิดีๆ เขาก็สามารถที่จะสัมผัสได้ถึงรอยร้าวมากมายบางๆ ในไหล่ตัวเอง แผลเป็นอีกคู่บนส่วนล่างของแผนหลังนั้นดูดีกว่า บาดแผลนั้นเรียบร้อยกว่า เมื่อปีกคู่เล็กนั้นถูกฉีกกระชากออกไปได้ง่ายกว่าคู่ใหญ่ แต่เจ้าพวกนี้เจ็บปวดกว่า และเป็นสาเหตุให้เคย์ตื่นยามเช้าตรู่ด้วยความปวดรวดร้าวบนแผ่นหลัง

ร่องรอยเวทมนต์สีเขียวแปลกประหลาดที่หลงเหลือประทับรอยบนผิวของเขา มันสีออกปนดำและรอยเหล่านั้นเลื้อยตามผิวหนังเขาเป็นครั้งคราว กรดจากรอยนั้นแล่นอยู่ในร่างเขา แต่อย่างน้อยความเจ็บปวดที่เกิดจากมันก็เป็นเพียงนานทีหน มันเป็นสิ่งบรรเทาใจเดียวที่เคย์มี

ชายหนุ่มหมุนไหล่ทั้งสองข้างพลางหมุนคอคลายความตึงเครียดในกล้ามเนื้อเท่าที่ได้ มันไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาแต่งตัวเต็มชุด ในเมื่อเขาวางแผนว่าจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานอยู่แล้ว เขาสวมกางเกงตัวหลวมที่พองบริเวณต้นขาจนถึงข้อเท้าแต่รัดช่วงเอวกับข้อเท้า เขาไม่สนใจจะใส่รองเท้าหรือเสื้อดีๆ สักตัว พื้นบ้านเขาสะอาดและเขาก็มีเสื้อตัวหลวมที่เขาสามารถใส่ได้อยู่ในหีบ มันเป็นเสื้อเปิดหลัง เหมือนกับเสื้อทุกตัวของเขา มันจำเป็นตอนเขายังมีปีกของตนอยู่

และเขาก็ไม่ได้จัดการเปลี่ยนเสื้อพวกนั้นออกสักที

เคย์หยิบผ้าโพกออกมาจากหีบด้วย และพันมันรอบเอวขณะที่เดินไปเรื่อยๆ ยามากุจิได้เดินทางไปที่วังเรียบร้อยแล้ว เขาสัมผัสได้ เทพแห่งหมู่ดาวมีลักษณะเฉพาะอยู่หนึ่งอย่าง แสงสว่างจ้าระยิบระยับราวกับคลื่นใต้น้ำที่สั่นไหว อย่างไรก็ตาม มันทำให้ตามหาตัวเขาได้ง่าย

ประตูเชื่อมไปยังห้องสิ่งประดิษฐ์อยู่ตรงข้ามประตูห้องเขา เคย์อัญเชิญกุญแจที่เขาต้องการและเสียบมันเข้าไปในรูกุญแจ รอให้กลไกขยับเคลื่อนเข้าที่อย่างใจเย็น บานประตูเรืองแสงบางก่อนจะมีเสียงพ่นลมจากด้านใต้ มันเปิดออกก่อนเคย์จะก้าวเข้าไป

ในนั้นมีเพียงชั้นวาง ชั้นวาง กล่องและตลับต่างๆ เต็มไปด้วยสิ่งประดิษฐ์อย่างเป็นระเบียบ อาวุธเรียงราวบนกำแพงอีกฝาก หนังสืออยู่ฝั่งกำแพงด้านตะวันรุ่ง อุปกรณ์ทางกำแพงด้านตะวันลับ และสิ่งจิปาถะอื่นๆ กระจายตัวทั่วห้อง มนต์ป้องกันแขวนห้อยจากเพดาน กันไม่ให้คนอื่นนอกจากเคย์เข้ามาได้ อักษรรูนปกปักษ์สลักลงบนแผ่นหิน เผาลงบนแผ่นไม้ แต่งแต้มบนแผ่นแก้ว

เขาเริ่มจากอาวุธเป็นสิ่งแรก

ขวานสงครามของโบคุโตะ มีดนาฬิกาคู่แรกของอาคาอาชิ ดาบเสริมพลังเวทต่างๆ ตัวต้นแบบสำหรับสายทำนายความจริงของสึกาวาระ เคย์มีพวกมันทั้งหมด

เคย์อัญเชิญใบรายการและเช็คทุกชิ้นที่เขาเจอ

มันเป็นงานที่กินเวลา แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร เขาเช็คไอเท็มทุกชิ้น หนังสือแต่ละเล่ม เวทมนต์แต่ละบท และอาวุธแต่ละชิ้นจนครบ ก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ การเป็นผู้ดูแลสิ่งประดิษฐ์นั้นเป็นงานใหญ่ เขาเป็นผู้ครอบครองประวัติของพวกมันทั้งหมด เป็นผู้ครอบครองมนตราโบราณทุกบท

แต่เขาก็ไม่ได้โง่พอจะเก็บทุกอย่างไว้ในห้องเดียวกัน แต่มันจะดูเหมือนแบบนั้นเพื่อความสะดวก สิ่งประดิษฐ์ทุกชิ้นมีห้วงมิติเล็กๆ เป็นของมันเอง สถานที่ของแต่ละชิ้นมีเพียงเคย์ที่รู้ มนต์ป้องกันแต่ละบทในห้องจะเชื่อมอยู่กับสิ่งประดิษฐ์ต่างชิ้นกัน แต่การจะเอาสิ่งประดิษฐ์ออกไปแม้เพียงชิ้นเดียวต้องทำลายพวกมันทั้งหมดเสียก่อน

เขาตาแถบจะถลนตอนที่สึกาวาระมอบหน้าที่นี้ให้แก่เขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เมื่อมั่นใจแล้วว่าทุกอย่างอยู่ในที่ที่มันควรอยู่ เคย์ก็สลายใบรายการกลับไปและล็อคห้อง กุญแจลอยอยู่เหนือฝ่ามือเขา หมุนวนอย่างรวดเร็วจนประตูหยุดเรืองแสง ชายหนุ่มสลายกุญแจไปด้วยเช่นกัน ก่อนจะเปิดประตูเพื่อเช็คในแน่ใจว่าห้องนั้นได้หายไปแล้ว เมื่อเขาเห็นชิ้นที่เต็มไปด้วยแผนที่ดวงดาวสำรองของยามากุจิ เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

การเดินไปยังห้องทำงานเขามักจะทำให้เขาสบายใจ ไม่มีอื่นใดนอกจากกำแพงคุ้นตารอบตัวและพื้นเก่าๆ ใต้ฝ่าเท้า เขาหายใจเข้าอย่างเงียบเชียบก่อนปลดล็อคประตูห้องทำงาน ดวงจันทร์ของเขาพากันตื่นขึ้นเมื่อสัมผัสถึงตัวตนของเขา และเรืองแสงสว่างขึ้นกว่าก่อน

มีดวงจันทร์ไม่กี่ดวงที่เขาต้องไปส่ง แต่ด้วยเอนโนะชิตะที่ชอบอะไรแบบเดิมๆ มันเลยใช้เวลาไม่นาน ก่อนที่จะเคย์จะได้หยิบกล่องวัตถุดิบสำหรับกุญแจ

ถัดจากการสร้างดวงจันทร์ สิ่งที่เคย์ชอบทำคือสร้างกุญแจ

กล่องหนึ่งเป็นวัตถุดิบเหลว อีกกล่องเป็นแม่พิมพ์กุญแจ ส่วนหนึ่งเป็นที่เก็บอัญมณีต่างๆ บางส่วนแทบจะเหมือนกับหลายกล่องวัตถุดิบสำหรับดวงจันทร์ เขามีรายการกุญแจที่เขาต้องทำให้เสร็จ เคย์เลื่อนมันไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่ชอบ แต่เพราะว่าเขามีเวลาทั้งโลกในการทำ

แต่เมื่อพิจารณาความหนักหนายิ่งใหญ่ของความลับบางอย่างแล้ว มันจะเป็นการรอบคอบกว่าถ้าทำให้มันเป็นกุญแจเสีย ผู้ใช้มนตราโบราณที่มีความสามารถที่เหมาะสมสามารถเข้ามาอ่านในหัวของเคย์ได้ แต่พวกเขาเข้ามาอ่านความลับในกุญแจไม่ได้

เคย์ดึงแม่พิมพ์กุญแจของสึกาวาระจากกล่องและวางมันลงบนโต๊ะ เส้นสายเวทมนต์สีน้ำเงินเส้นบางเต้นรอบนิ้วของเขา รวบรวมวัตถุดิบเหลวที่จำเป็นในการสร้างกุญแจของสึกาวาระ ความลับของเขาต้องใช้โลหะที่แข็งแกร่ง แน่นหนา มั่นคงและไม่มีวันแตกหัก เมื่อโลหะเติมเต็มแม่พิมพ์แล้ว เคย์ก็แต่งเติมสีลงไป

กุญแจของสึกาวาระมักจะยืนพื้นด้วยสีเงิน พวกมันแคบยาว เป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดที่ส่วนหัว พวกมันมักจะเป็นกุญแจที่หนักที่สุด ความลับของสึกาวาระนั้นเก่าแก่ จนมักจะรอจนรู้สึกเหมือนจะสิ้นใจก่อนวิ่งโร่มาหาเคย์ กายสั่นเทิ้มพลางกระซิบทุกอย่าง เคย์เพียงพยักหน้าและจดลงไปว่าเขาต้องสร้างกุญแจอีกหนึ่งดอก

ถึงจุดนี้ เคย์ไม่แปลกใจกับอะไรอีกต่อไป มันเป็นงานของเขาในฐานะเทพจันทรา การเก็บงำความลับเป็นด้านหนึ่งของเขา มันเป็นส่วนหนึ่งของเขา ส่วนหนึ่งของเวทมนต์ของเขา เขาเลิกเปลี่ยนสีหน้ายามความลับเหล่านั้นบ่งบอกถึงหยาดโลหิตและการฆ่าฟัน เลิกหวาดหลัวเมื่อได้รับรู้ว่าเพื่อนของเขาได้ทำอะไรลงไปบ้างมานานแล้ว

และจริงๆ แล้ว เขาก็ไม่มีที่ให้ออกเสียงอะไร พวกเขาต่างทำสิ่งเลวร้าย สงครามมักจะบิดเบือนคุณธรรม บิดจนพวกมันขาดผึงในที่สุด มันก็เพียงแค่นั้น มือของเคย์เองก็ไม่ได้สะอาด เขารู้ดี เขารู้ว่ามือของเพื่อนเขาเปื้อนเลือดขนาดไหน เขาได้อยู่เฝ้ามองบางเหตุการณ์ ไม่อยู่ในอีกส่วนมาก แต่เขารู้ทั้งหมด

มันมีแหล่งรวบรวมความลับอยู่ ในหัวของเคย์เป็นที่กักเก็บพวกมันจริงๆ ทุกความลับเรียงเรียบร้อยตามเจ้าของและเวลา ส่วนมากยังคงวนเวียนอยู่ในกรงขัง รอวันที่จะจับคู่กับกุญแจ

กุญแจที่เขาสร้างเป็นสิ่งประหลาด

เกือบทุกคนมีอย่างน้อยหนึ่งความลับ มันมีกุญแจสำหรับทุกความลับ และหนึ่งคนสำกรับทุกกุญแจ ของสึกาวาระเป็นสีเงินแคบยาว ของไดจิเป็นสีเทาเข้มปนสีส้มประปรายด้วยหัวแบบทั่วไป ของนิชิโนยะเรืองแสง ของคุโร่ส่งเสียงฮัม ทุกคนมีความลับอย่างสองอย่าง หรือเจ็ดอย่างที่พวกเขาทนให้คนอื่นรู้ไม่ได้

ยกเว้นเคย์

กุญแจแต่ละดอกจะใช้ได้เฉพาะกับคนที่เข้าคู่ด้วย และเคย์ เมื่อต้องการเข้าถึงความลับนั้น ไม่ว่าจะเพราะใครบางคนจะได้รับการปลอบประโลมจากสิ่งที่เต็มไปด้วยความผิดบาปหรือตรงกันข้าม พวกเขาก็มาหาเคย์ เลือกกุญแจดอกหนึ่ง และเขาจะปลดล็อคความลับให้อีกฝ่าย กุญแจจะทำงานก็ต่อเมื่อเขาต้องการเท่านั้น

พวกมันเป็นสิ่งละเอียดอ่อนจนเกือบจะมีชีวิต

ด้วยแสงสีฟ้าสว่างวาบ โลหะแข็งตัวและเวทมนต์ของเคย์ก็ปลดออกจากแม่พิมพ์ เขาใช้เวลาอีกสักพักตรวจดูความไม่เรียบร้อย มันไม่ใช่ว่ามันจะมี แต่เขาก็อยากทำให้แน่ใจ เมื่อพอใจแล้วเขาก็เริ่มลงรายละเอียด

สึกาวาระมีกุญแจจำนวนมาก เช่นเดียวกับคุโร่และยาฮาบะ ไม่ใช่ทุกความลับจะเลวร้าย อย่างน้อยก็ไม่อีกต่อไป

ในยุคก่อนหน้า พวกมันเป็นความลับทางสงคราม เป็นสิ่งที่ต้องทำอันแสนทรมานเพื่อสิ่งที่ดีกว่า เสียงกระซิบของความผิดบาปที่น่าพรั่นพรึง ในระหว่างที่เคย์กุมความลับพวกนี้ไว้ พวกเขาจะไม่สามารถพูดถึงมันได้แม้แต่พยางค์เดียว

มันเหนื่อย กับการรู้สิ่งมากมาย แต่เขาก็ทำมันได้

เคย์ดันแว่นและเป่าลมใส่รอยสลักบนตัวกุญแจ

ประตูเปิดออก พร้อมแสงอุ่นที่สว่างวาบเข้ามาในห้องทำงาน เคย์เงยหน้าจากกุญแจของสึกาวาระและประหลาดใจเมื่อได้พบฮินาตะ

มันเป็นการมาเยือนครั้งที่แปดของเทพสุริยะ และยามากุจิก็ดีใจกับความจริงนี้เกินไป

ฮินาตะไม่ได้มาทุกวัน โดยปกติแล้วจะอาทิตย์ละครั้งถึงสองครั้ง โลกใบนี้มันไม่ได้ยุ่งเหยิงเหมือนเมื่อก่อน แต่มันไม่ได้หมายความว่างานของพวกเขาสิ้นสุดลง เคย์รู้หน้าที่พื้นฐานของฮินาตะ เขานำพาชีวิตมาสู่ดาวเคราะห์ตามเหมาะสม เขารักษาแสงสว่างให้แก่โลก และเขาก็สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นในบางครั้ง

“ข้าเอานี่มาให้!” แสงเรืองจากร่างฮินาตะหรี่ลงเมื่อปีกเขาหายไป และเขาก็ถือกล่องที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ดูเหมือนยามค่ำ

“เจ้าไปเอามาจากไหน?”

มันไม่ใช่ว่ายามค่ำหายาก แค่เอามาได้ยากเท่านั้น

“คาเงยามะมีเจ้าพวกนี้เยอะ แล้วหมอนั่นก็บอกให้ข้าเอามาบางส่วนได้”

เคย์รับกล่องนั้นมาและจุ่มนิ้วชี้ลงไป มันเป็นสีดำเงาเป็นประกายด้วยแสงพราวระยับ

“แล้วคาเงยามะไปได้มันมากจากไหน?”เขาวางกล่องลงท่ามกลางวัตถุดิบอื่นๆ และอยู่ระหว่างการวางแผนให้ดวงจันทร์ดวงใหม่

“หมอนั่นทำงานให้กับอาโอเนะและโมนิวะน่ะ พวกนั้นอยากได้ดาบจากคมยามค่ำ”ฮินาตะกล่าวและกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน

มันไม่ได้ตอบคำถามเขาจริงๆ

คาเงยามะเป็นช่างตีอาวุธประจำวัง เขาสร้างทุกอย่างตั้งแต่อาวุธกายภาพถึงอาวุธมนตรา เขาสร้างกระบี่คู่ของนิชิโนยะ ดาบสีอาทิตย์อัสดง ผสมด้วยฟ้าแล่บฟ้าร้อง หัวลูกศรของคิโยโกะ แร่เงินปนคริสตัล เขาสร้างพวกมันให้ไม่มีวันแตกหักและมีความเร็วเพียงพอจะถล่มอาคาร สนับมือหนามที่ประกอบด้วยเพลิงสุริยะและมีพลังมากพอจะยกทั้งป่า

เคย์คงจะต้องโกหกถ้าจะบอกว่าเขาไม่ประทับใจ เขารู้ถึงความสามารถของคาเงยามะดี เมื่อพูดในฐานะผู้สร้าง เคย์รู้สึกอิจฉานิดหน่อย คาเงยามะปรับเปลี่ยนองค์ประกอบของสสารต่างๆ ให้พวกมันกลายเป็นอาวุธ เป็นเครื่องมือ

พวกเขาได้ทำงานร่วมกันอยู่สองสามครั้ง พวกเขามีส่วนช่วยสร้างวัง และคาเงยามะสร้างแนวป้องกันกายภาพให้กับหอคอยของเคย์

แต่เคย์ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาไปได้ยามค่ำมาจากไหน

“ขอบคุณ”เขาตอบแข็งๆ

ฮินาตะมักจะเรืองแสงสว่างขึ้นยามเขายิ้ม

“แล้ว นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”ฮินาตะถาม เขารู้แล้วว่าไม่ควรแตะต้องงานของเคย์ แต่เขาก็จะเข้าใกล้พลางมองกุญแจบนโต๊ะ

“ความลับ”

ฮินาตะพยักหน้าช้าๆ เหมือนรู้ว่าเคย์พูดถึงอะไร ก่อนจะส่ายหัวด้วยความงงงวย

“เจ้าเอาความลับใส่ลงไปในกุญแจเหรอ?”เขาสุ่มเดา

เคย์นั่งลงก่อนจะถอดแว่นออก

“ใช่ หนึ่งในลักษณะที่ฉันได้รับมาคือรักษาความลับ ความลับเปราะบาง ความลับอันตรายถูกเก็บลงในกุญแจ พวกมันจะได้ไม่ถูกพูดถึงหรือถูกขโมยไปได้”

ตอนแรก เคย์คิดว่าสีหน้าบนใบหน้าฮินาตะคือความทึ่ง ในเมื่อมันเป็นสีหน้าที่เขาทำให้เขาเคย์เห็นบ่อยๆ แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าดวงตาของฮินาตะจับจ้องไปที่อื่น

หรือก็คือ ไหล่เปล่าเปลือยของเคย์

ครั้งอื่นๆ ที่ฮินาตะมาหา เคย์มักจะใส่เสื้อสีแขน เสื้อมีแขนจริงๆ ไม่ใช่แขนเสื้อผูกมีช่องเหมือนที่เขาใส่อยู่

แม้ฮินาตะคงจะมองไม่เห็นแผลเป็น แต่เขาเห็นปลายร่องรอยสีเขียวดำแน่ๆ

ก่อนที่เคย์จะได้ทันกะพริบตา ฮินาตะก็โผล่มาด้านหลังเขา ด้วยดวงตาเบิกกว้างกว่าเดิมอย่างไม่ต้องเดา เคย์ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ แม้เขาจะเกลียดการนึกถึงมันเท่าไหร่ แม้เขาจะเกลียดการไม่มีปีกแบบนี้แค่ไหน บางอย่างก็บอกเขาว่าฮินาตะจะไม่พูดสิ่งที่กระตุกเส้นอารมณ์เขา

อย่างน้อยก็ไม่ได้พูดโดยเจตนา

แต่แล้วเคย์ก็ขยับ จริงๆ แล้วมันออกไปทางสะดุ้งโหยงเสียมากกว่า เมื่อเขารู้สึกถึงมือที่ร้อนเกินไปของฮินาตะบนกลางแผ่นหลังของเขา

“เกิดอะไรขึ้น?”เขาถามเสียงแผ่ว

มันอาจจะเป็นแค่จินตนการของเขา แต่เคย์คิดว่าตัวเองได้ยินความเกรี้ยวกราดเจือจางในน้ำเสียงของฮินาตะ

“พวกมันถูกกระชากออกไป” เคย์ตอบเรียบๆ มันมีแค่นั้นจริงๆ

ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีปีก บางคนใช้สายลม หรือสัตว์อสูรมีปีก นิชิโนยะไม่ได้จำเป็นต้องใช้มันเพื่อบิน เช่นเดียวกับโบคุโตะ แต่มันบางสิ่งข้องเกี่ยวกับการมีปีกนอกจากการที่มันเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา ปีกคือกลุ่มก้อนพลังงานจากสิ่งที่อยู่ในตัวพวกเขาด้วย มันกว่าชั่วชีวิตแล้วที่เคย์เคยมีปีก ส่วนมากต่างลืมกันไปหมดแล้วว่าเขาเคยมีมัน ในขณะที่คนอื่นๆ ไม่พูดอะไรถึงมันเป็นสินน้ำใจ

แต่ฮินาตะไม่รู้เรื่องนั้น

เคย์เกร็งกล้ามเนื้อบนแผ่นหลังและฮินาตะก็สะดุ้งก่อนจะกลับยังที่เดิมบนโต๊ะทำงาน

“ข้าขอโทษ”ฮินาตะกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ดีที่สุดคือไม่พูดถึงมัน”เคย์สวมแว่นดังเดิมและหยิบเครื่องมือแกะสลักขึ้นมา

“เจ้าจะว่าอะไรมั้ย ถ้าข้าจะขออยู่ดู”ฮินาตะกล่าวถาม

เคย์เพียงส่ายหัวและทำงานต่อไป

TBC...

ll TALK WITH TRANSLATOR ll

ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับผม ห่างหายไปหนึ่งเดือนได้กับฟิคเรื่องนี้

ช่วงนี้วุ่นๆกับอะไรหลายอย่างมากๆจนอาจจะไม่ค่อยมีเวลามาอัพอะไรสักเท่าไหร่ก็ต้องขอโทษด้วยะครับ

ไว้ผมจะรีบเคลียร์ตรงนั้นแล้วกลับมาอัพให้ได้บ่อยกว่าเดิมนะครับ

ไว้พบกันใหม่ในตอนหน้านะครับ 

ขอบคุณครับ ^ ^

พาร์ท

Killer in the Dark Shadow

double_B