ปิ๊งรัก..เจ้าชายนายสุดโหด

ลำดับตอนที่ #1 : ปิ๊งรัก..เจ้าชายนายสุดโหด บทที่1

ฉันอยู่ โรงเรียนสตี ที่มีระบบเลื่อนชั้นมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนถึงตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยมาตลอด เพราะเหตุนั้น จึงไม่ถนันรับมือกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายเลย!! ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น!! พอขึ้น ม. ปลาย โรงเรียนของฉันก็เปลียนเป็นโรงเรียนสหฯ เสียงั้น

ณ ห้องสมุด�
�ผู้ชาย ไร้นาม : เอ้า นี่ครับ เธอตัวเล็ก น่ารักจังเลยถ้ามีหนังสือที่อยากได้อีกก็บอกมาเลยนะ // ใครบอกให้ช่วยเล่า อ๊ะ ลืมไป เราชื่อ 'โอมิยะ จิมาริ
(ถึงจะเตี้ยแบบนี้ก็เป็นเด็กนักเรียน ม. ปลายแล้วนะ)

�โอมิยะ จิมาริ : ขะ ขอโทษค่ะ...T^T
� � � � ณ ห้อง
จินนี่ : จีเนี่ยน้า...ขอโทษผู้ชายมากไปแล้วนะ!!
จูเนีย : ใช่ๆ ผู้ชายไม่น่ากลัวขนาดนั้นนะ กลายเป็นโรงเรียนสหฯ น่าดีใจออก


�จากนั้นจูเนียก็ลูบหัวฉัน



จินนี่ : ฟังนะ ยิ้มๆเข้าไว้ก็พอแล้ว ไม่ต้องสั่นกลัวขนาดนั้นก็ได้
จิมาริ : อะ...อื้อ!! ยิ้มๆไว้สินะ
จินนี่ :แล้วก็ไม่ได้กลัวผู้ชายไปเสียทุกคนใช่ไหมล่าา~~~


ตึกตัก ตึกตัก

จิมาริ : เอ๋
�

� ณ โรงอาหาร

ฮาจิ โอจิ : ขอชุดข้าวหน้าหมูทอดครับ

ใช่แล้ว....ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ ก็มีผู้ชายที่ชอบเหมือนกันค่ะ  ก็คือ แท่น แท่น แท๊นน �คุณฮาจิโอจิยังไงละค้า(หรือเรียกกันว่าเจ้าชาย(แต่ไม่ใช่พระเอกเรื่องนี้นะ)) �อร้ายยย วันนี้ก็เท่!!!

จิมาริ : วันนี้สั่งชุดข้าวหน้าหมูทอนเหรอ #พูดเบา

อยู่คนละห้องเลยไม่ค่อยได้เจอกัน ไม่สิ ไม่เคยคุยด้วยกันด้วย แต่ตอนที่ ย้ายห้องเรียน หรือตอนพักเที่ยว ฉันคอยมองคุณอยู่เสมอค่ะ
�

ป้าโรงอาหาร : คุณหนูจ้ะ ขอคูปองด้วยจ้า (ง่วงนอนหรอ)
จิมาริ : อ๊ะ! ค่ะ
ป้าโรงอาหาร : จ้า โอโรชิอุด้งนะ
จิมาริ : ค่ะ โอโรชิ อุด้งค่ะ
ป้าโรงอาหาร : แบบร้อนหรือแบบเย็นดีจ้ะ�
จิมาริ : เอ่อ...ขออุ่นๆค่ะ

น่าจะสั่งชุดข้าวหน้าหมุทอดเหมือนเจ้าชาย... (ว่าไปนั่น)

ป้าโรงอาหาร : ได้แล้วจ้าระวังด้วยน้า

///คนที่แม้จะไม่มีอะไรก็สะดุดล้มได้�

จิมาริ :ว้ายยย!!!

โครมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!

จิมาริ : โอ้ยยย
คิโดโนะ : หือ?
จิมาริ:....(- -''''')
คิโดโนะ : ..............................
คนรอบข้าง : !! ดฮ้ย เด็กคนนั้นทำอุด้งราดใส่คิโดโนะล่ะ!!
คนรอบข้าง 2 : คิโดโนะมี่อัดคน 150 คน จนเข้าโรงพยาบาลคนนั้นน่ะนะ!?
คนรอบข้าง 3 : เอ๋ ผู้ชายในตำนาน ที่ว่าล้มหมีได้ด้วยมือเปล่าคนนั้นน่ะหรอ!?
คนรอบข้าง 4 : เอ๊ะ แต่ฉันได้ยินมาว่าล้มหมูป่านะ!!�
จูเนีย,จินนี่ : จี..จีเธอช่างเลือกฝ่ายตรงข้ามนะ
จิมาริ : หวาาา ขะ..ขอโทษค่ะ

�ต้องยิ้มไว้ แหะแหะ

คนรอบข้าง : !!!!!!!!!!!!!!

คิโดโนะ :.....
คนรอบข้าง 5 : เฮ้ย เด็กคนนั้นยิ้มล่ะ!!?
คนรอบข้าง 6 : กลัวจนเพี้ยนเรอะ
จิมาริ : อะ...อุด้ง ของโรงอาหารอร่อยดีเนอะ �ฉันชอบมากเลยล่ะ เธอเปียกนํ้าแต่ยังดูดีนะ แถมนํ้าซุปก็อร่อยด้วยล่ะ ยิ่งดูดีเจ้าไปใหญ่เลย (- -''''')
จิมาริ : ใช่มั้ยมายเฟรนด์!!! #เหลือบบ
��
เพื่อนๆของจิมาริชิ่งไปแล่ว

หมับ!

จิมาริ : เอ๋
คิโดโนะ : เธอคือ โอมิยะ ห้อง 4 สินะ ใจกล้าดีนี่�

ถูกฆ่าแน่เรา!?

คิโดโนะ : ได้เลย จะยอมคบบด้วย
�จิมาริ : หะ..หา!
คิโดโนะ : ฉันรู้สึกถึงสายตาของเธอมานานแล้ว มองมาทางนี้เสมอเลยใช่มั้ย? แล้วถึงกับเข้าหาด้วยวิธีทำอุด้งหกใส่นี่ โดนใจเลย

หมายความว่ายังไง? "มองอยู่เสมอ".....ที่ว่า..... >>>ย้อนภาพ � <<<เล่น�

( � -) -----(- -)- -) � | (- -)-) -----(- � )

คะ..คนนี้!! อยู่กับเจ้าชายตลอด... เพื่อนของเจ้าชาย.. ขะ...เข้าใจผิดว่าตัวเองถูกมอง -[]-

จิมาริ : เอ่อ...คือว่า...
คิโดโนะ : หา?
จิมาริ : เฮือกกก

ถ้าตอนนี้บอกว่า"ไม่ใช่"ละ็ > ส่งเข้าโรงพยาบาล?

คิโดโนะ อะไร?

พูดไม่ได้เมี้ยววว...

สั่นๆ

จิมาริ : ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ!!~
คิโดโนะ : หรอ�

เฮ้อ..ถ้าเป็นความฝัน ก็รีบตื่นสักทีเถอะ....

เพื่อนของจิมาริ : ทำไมถึงกลายเป็นคบกันไปได้ล่ะ�
จิมาริ : มิตรภาพของผู้หญิงนี่ วัดกันไม่ได้เลยเนอะ ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ พวกเธอหนีกันไปก่อนนี่นา
จินนี่ : รีบพาอาจารย์มาช่วยตะหากล่ะ พอพามาถึงเธอก็กลายเป็นแฟนเขาไปแล้ว พวกฉันตกใจมากเลยนะ


ฮาจิ โอจิ : โอมิิยะซัง
�
เจ้าชาย.. เรียกชื่อฉัน ปลาบปลื้ม

ฮาจิ โอจิ : โทโนะ เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ
จิมาริ : ...โท...โทโนะ?
ฮาจิ โอจิ : �อ๊ะ!! �พวกเราเรียกคิโดโนะว่า 'โทโนะ' น่ะ �คือว่านะ ^^
� ฝากหมอนั่นด้วยล่ะ
จิมาริ : หาาา!!
ฮาจิ โอจิ : ภายนอกค่อนข้างดูน่ากลัวเลยถูกเข้าใจผิดได้ง่ายแต่ว่า หมอนั่น เป็นคนดีนะ�
จิมาริ : .....
ฮาจิ โอจิ : มีเด็กผู้หญิงที่เข้าใจโทโนะด้วย ดีใจจัง

โอ้ยยย 'ถูกเข้าใจผิดได้ง่าย' �หือ? แปลว่า�

จิมาริ : อะ....เอ่อ ที่ว่ากันว่า....อัดคน 150 คน จนเข้า..โรงพยาบาล...ล้มหมีด้วยมือปล่าว...แปลว่า...
ฮาจิ โอจิ : ฮะ ฮะ ฮะ ลือกันสุดยอดเลยนะเนี่ย พอได้ยินก็ขำกลิ้งเลยล่ะ
จิมาริ : �นะ นะ นั่นสสิคะ เป็นแค่ข่าวลือสินะคะ

เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว งั้นก็น่ากลัวแค่ภายนอกสินะ

จิมาริ : ถึงยังไงตั้ง 150 คน มันก็นะ เป็นไปไม่ได้หรอก..
ฮาจิ โอจิ : ที่เข้าพยาบาล เต็มที่ ก็แค่ 5-6 คน แล้วก็ถูกเรียกไปห้องครูใหญ่บ่อยกว่าคนอื่น นิดนึง� เขาแค่ซุกซนกว่าคนอื่น นิดเดียว เท่านั้นเอง

สะ..ส่งเข้าโรงพยาบาลไป 5-6 คนหรออ..!?

ฮาจิ โอจิ : อ๊ะ!! โทโนะ�

เฮือกกก

ฮาจิ โอจิ : งั้นฉันไปก่อนละ

อ๊าา!! รอก่อนเจ้าชาย!! ช่วยพาฉันหนีไปจากจอมปีศาจด้วยเถอะค่ะ

คิโดโนะ : คุยอะไรกัน = =
จิมาริ : �ขะ...เขาบอกว่าคุณ 'เป็นคนดีนะ'
คิโดโนะ : พูดอะไรของมัน

ถ้าเป็นคนน่ากลัวจริงๆ คงไม่มีเพื่อนมาช่วยพูดแบบนั้นให้หรอกมั้ง? อย่างน้อยเจ้าชายก็บอกว่า "เป็นคนดี" คนคนนี้ที่จริงแล้ว...

คิโดโนะ : จ้องอะไรห้ะ = =

เป็นปีศาจ

คิโดโนะ : ให้ตายเหอะ อย่ามาจ้องหน้าคนอื่นนักเซ่ กลับได้แล้ว

- -+ ขอถอนคำพูด น่ากลัวจริงๆด้วย

จิมาริ : ...........(_ _)

จะบอกปฏิเสธยังไงดี...�
คิโดโนะ : เฮ้!!! เหนื่อยเรอะ�
จิมาริ : เอ๋.....เอ่อ�
คิโดโนะ : ไปรอที่สวนสาธารณะตรงโน้นก่อน�

...ให้รอแปลว่าอะไร?

จิมาริ : อยากหนีกลับไปตอนนี้...

จากนี้ไปเราจะเป็นยังไงเนี่ย? หรือว่าแค้นที่ทำอุด้งหกใส่ เลยจะเล่นงานเราคืน ทำไงดี? หนีดีมั้ย?�

คนแปลกหน้า : คุณหนูจ้ะ อยู่คนเดียวหรอ? ทำอะไรอยู่จ๊ะ?
จิมาริ : เอ๋??
คนแปลกหน้า : คุณหนูน่ารักจัง ไปคุยเล่นกับลุงมั้ย? �อ๊ะ!! ลุงน่ะ มั...ไม่ใช่คนน่าสงสัยเลยสักนิ้ดนะ

ไม่น้าาาา TT^TT

ตูมมมมมม

จิมาริ :!?!
คิโดโนะ : มาล่อลวงผุ้หญิงของคนอื่นงั้นหรอ ไอ้ลุงบ้ากาม จากนี้ไปเป็นช่วงเวลาเดทแรก  (แค่กลับบ้านด้วยกัน) ของพวกเรานะ อย่ามาขัดขวาง

อะไรกันนน....TT^TT �เอ๋ เอ๋ เดทนี่อ่ะนะ หรือว่าคนคนนี้ที่บอกว่า "คบกัน"น่ะ พูดจริงหรอ


!!เพี๊ยยยะะ!!

อะไรกัน เขาดีดหน้าผากเราหรอ�

คิโดโนะ : ไม่เป็นไรแล้ว
จิมาริ : เอ๋??
คิโดโนะ : อย่าร้องไห้เป็นลูกนกสิ

"หมอนั่นเป็นคนดีนะ" อืมมม

คิโดโนะ : เอ้าาาา ดื่มซะ #ยื่นนํ้าชา 2 ลิตรให้
จิมาริ : ใหญ่ยักษ์�
�
เอ่อ... หรือว่าซื้อมาให้ฉัน�

คิโดโนะ : แต่ว่านะ ปล่อยเธอไว้คนเดียวอันตรายจริงๆ � จริงสิ!!
จิมาริ : คะ....คะ
คิโดโนะ : นอกเหนือจากเวลาที่อยู่กับฉันห้ามเดินเตร็ดเตร่ที่ไหนนะ
จิมาริ : หะ...หาา
คิโดโนะ : ตอนกลางคืนก็ห้ามออกจากบ้านด้วย �///ถะ ถะ ถึงฉันจะบอกแบบนั้น คำตอบล่ะ?? << คิดในใจ�
จิมาริ : คะ..ค่า
คิโดโนะ : ดีละ ////เรานี่บ้าจริง << คิดในใจ�

อย่าว่าแต่จะบอกเลิกเลย เวลาที่อยู่ด้วยกันกลับเพิ่มขึ้นเสียงั้น

##3 วันต่อมา�

จูเนีย : จีซูบซีดเชียว
จินนี่ : จี..น่าสงสาร
จูเนีย,จินนี่ : นี่จี ถ้าพูดกับหมอนั่นลำบาก ให้พวกเราไปพูดแทนให้เอามั้ย? เพราะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายจีจะแย่เอานะ
จิมาริ : อือ.....
จูเนีย : ถ้าตกลงก็ให้ผู้หญิงทั้งห้องให้ไปช่วยคัดค้านกันเถอะ
จิมาริ : เอ๋??? แต่ว่า....
จูเนีย,จินนี่ : ไม่เป็นไรหรอกพวกเราไปด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ก็จะถูกเจ้าชายเข้าใจผิดไปเรื่อยๆนะ
จิมาริ : อา...ขอบใจนะ...แต่ว่าจะลองพูดด้วยตัวเองดูก่อน �ต้องพูดสิ่งที่คิดออกไปให้ได้�

----ตอนเย็น-------

คิโดโนะ : เอ้าา กลับบ้านได้แล้ว
จูเนีย : จี พยายามเข้า
จิมาริ : อือ�

น่ากลัวจริงๆ ต้องพูดให้ได้�

จิมาริ : เ่อ่อ....วะ..วันนี้จะไม่กลับด้วย แบบว่า....ไม่อยากกลับบ้านด้วยแล้ว

พูดไปแล้ว!!

คิโดโนะ : หาาา �ทำไม?เหตุผลล่ะ?

น่ากลัวเกินไปแล้ว

จูเนีย,จินนี่ : จี ตัดสินใจพูดไปเลย !!!!!!!!!

จริงด้วยย ต้องพูดให้ได้�

จิมาริ : จริงๆแล้วฉันไม่ได้มองเธอหรอก มองเจ้าชายต่างหาก!! ฉันชอบเจ้าชายมากกว่า นายเข้าใจผิดไปเองต่างหาก ที่จริงแล้วไม่ได้อยากคบด้วยสักนิด แต่เพราะกลัวเลยไม่กล้าพูดออกไป ก็นายน่ากลัวนี่นา!!�
คิโดโนะ : ว่าไงนะะะ�

ทำไงดี พูดออกไปแล้ว�