หวานใจนายมนุษย์หมาป่า

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5...จิ้ม

 หวานใจนายมนุษย์หมาป่า

บทที่ 5

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง โดยไม่มีท่าทีว่าไอ้หมาปิศาจตัวนี้มันจะฟื้นสักที ฉันก็เลยคิดว่าสงสัยคงต้องพามันไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์ ตามคำแนะนำของโยแล้วล่ะ

แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่ามันจะไปเอะอะอาระวาดกับคุณหมอและพยาบาล เหมือนอย่างที่มันทำกับฉันเมื่อวานนี้ เพราะถ้ามันทำอย่างนั้นจริงๆ ทั่วทั้งโรงพยาบาลคงได้โกลาหล แตกตื่นกันไปทั่วแน่ๆ ดีไม่ดี มันจะพลอยซวยมาถึงฉันด้วย นี่แหละที่เป็นปัญหาใหญ่

ขณะกำลังชั่งใจ ฉันก็สังเกตเห็นว่าใบหูตั้งๆ และปลายหางฟูฟ่องของมันเริ่มขยับนิดหนึ่ง เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามันกำลังจะรู้สึกตัวตื่นในไม่ช้านี้

“ฉันนึกว่าแกจะไม่รอดซะแล้ว”

ทำเป็นปากเก่งเหมือนไม่กลัว แต่ตัวเองกลับรีบถอยไปตั้งหลักอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน พร้อมกับถือมีดกับส้อมเงินไว้ในมือ ในลักษณะเตรียมพร้อมรบเต็มที่

  “ยัย...ยัยบ้า...ปากเสีย ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย...โอ้ย!” มันส่งเสียงคำรามอย่างไม่พอใจ เพราะเมื่อพยายามจะลุกขึ้น ความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง จนขยับตัวไม่ได้และทรุดลงไปนอนพังพาบกับพื้นตามเดิม

 พอเห็นอาการไม่ดี ฉันก็รีบเข้าไปดูบาดแผลของมันใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง

“เอ้า!...จะลุกขึ้นมาทำไม เห็นไหม เลือดออกอีกแล้ว”

“ไม่ต้องมายุ่ง ไปให้พ้นๆ หน้าเลยไป๊!...ยัยงี่เง่า”

“นี่! นี่! หัดพูดจาให้มันดีๆ กว่านี้หน่อยเป็นไหม! เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลย”

“ฉันก็ไม่ได้ขอร้องให้เธอช่วยซะหน่อย แผลแค่นี้ ฉันรักษาเองได้”

“เฮอะ” ฉันทำเสียงขึ้นจมูกอย่างหมันไส้ กับความอวดเก่งของมัน

“ถ้าแค่เลียๆ แล้วมันหายได้จริงๆ แกคงไม่ต้องมานอนแบ่บ หมดสภาพอยู่อย่างนี้หรอก ไหนดูซิ ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลหรือเปล่า”    

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”

เจ้าหมาป่าวายร้าย ตวาดใส่หน้าฉันอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับแยกเขี้ยวคำรามเสียงดัง เพื่อข่มขวัญ แต่ฉันก็ไม่กลัวมันหรอก เห็นๆ กันอยู่ว่ามันไม่มีปัญญาช่วยเหลือตัวเองได้

“หุบปาก! แล้วอยู่เฉยๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาไอ้นี่จิ้มปากแกแน่” พูดพร้อมกับชูมีดกับส้อมเงินขึ้นมา

เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของฉัน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะยอมทำตามที่ฉันสั่งจริงๆ พอฉันจัดการเปลี่ยนผ้าพันแผล และใส่ยาให้มันจนเสร็จเรียบร้อย มันก็พูดจาข่มขวัญฉันอย่างเคย แทนที่จะเอ่ยปากพูดขอบอกขอบใจฉันซักคำเป็นไม่มี ช่างเป็นหมาปากเสียที่สุดในโลกที่ฉันเคยรู้จัก (แล้วมันมีหมาตัวไหนในโลก ที่มันพูดภาษาคนได้กันเล่า) จนฉันชักอยากจะเอาน้ำยาล้างห้องน้ำมาล้างปากให้มันจริงๆ เผื่อว่ามันอาจจะพูดจาฟังแล้วรื่นหูกว่านี้

“ฮึ่ม!...คอยดูนะ ถ้าฉันหายดีเมื่อไร ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้ แต่ก่อนที่แกจะตาย ฉันจะทรมานแกให้สาสมใจ จะฉีกเนื้อขาวๆ นั่นให้เละ จะควักไส้ ควักพุงแกออกมาดูเล่น จะเอาเลือดแกมาละเลงกับพื้น...” 

ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะตอบอย่างไม่แยแส “อืม...อืม อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ขออย่างเดียว ขอให้แกหายไวๆ แล้วไปให้พ้นๆ บ้านฉันสักที แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว” 

“...แต่ตอนนี้หิวหรือยัง อยากจะกินอะไร ระหว่างไก่บด กับตับบด นี่...นี่ มีรสปลาซามอนด้วยนะ ฉันซื้อมา เผื่อว่าแกอาจจะชอบกินอาหารฝรั่ง...แต่ถ้าชอบแบบเม็ดมากกว่า ฉันก็ไม่มีให้หรอกนะ เพราะโยบอกว่าแกกำลังป่วย คงไม่มีแรงเคี้ยวอาหารหมาชนิดเม็ด แบบนี้น่าจะเหมาะกับแกมากกว่า...ที่จริง แกก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้หรอก ถ้ารู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเอาไว้บ้าง หมาตัวเมียที่แกเล็งเอาไว้ เธอคงฮอตมากเลยซินะ แกถึงได้ถูกเล่นงานหนักขนาดนี้ แต่ถ้าแค่อยากได้สิทธิ์ผสมพันธุ์กับเธอ ก่อนตัวผู้ตัวอื่นๆ แกก็ไม่เห็นจะต้องลงทุน เสี่ยงตายขนาดนี้เลยนี่นา บางทีถ้ามันลำบากนัก ฉันจะขอร้องให้โย ช่วยหาหมาตัวเมียสวยๆ ให้แกก็ได้...ดีไหม” 

            ฉันพล่ามสาธยายเสียยืดยาว พร้อมกับยื่นอาหารหมาชนิดกระป๋องมาตรงหน้า เพื่อให้มันเลือก คิดดูซิว่าฉันเป็นคนดีขนาดไหน ถึงได้เอาใจใส่มันขนาดนี้ แต่มันกลับปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี แถมยังมาตะคอกใส่หน้าฉันอย่างเคย

            “มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ!...มนุษย์หมาป่าผู้ทรงอำนาจอย่างฉันเนี่ยน่ะเหรอ จะต้องไปกัดกับหมาตัวอื่นเพื่อแย่งชิงตัวเมีย ฉันไม่ใฝ่ต่ำขนาดนั้นหรอก! อย่างฉันนะ ถึงไม่ต้องขวนขวาย เดี๋ยวก็มีผู้หญิงวิ่งตามมาเป็นพรวนแล้ว…และที่ฉันต้องอยู่ในร่างนี้ ก็เพราะร่างมนุษย์ของฉันมันเด่นสะดุดตาน่ะซิ ขืนฉันปรากฏตัวด้วยร่างนั้น พวกศัตรูที่ตามล่าตัวฉันอยู่ มันก็รู้กันทั่วว่าฉันซ่อนตัวอยู่ที่ไหน และคงได้แห่กันมาเป็นฝูงเพื่อเล่นงานฉันแน่”

            “โธ่...โธ่...โธ่ ไม่ต้องอายหรอกน่า ถึงนายจะแพ้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่านายไม่มีเสน่ห์สำหรับหมาตัวอื่นหรอกน่า”

ฉันทำเสียงเหมือนเวทนามันมาก จากนั้นก็ลูบหัวมันเบาๆ อย่างปลอบใจ

“นี่เธอฟังที่ฉันพูดบ้างหรือเปล่าเนี่ย...เฮ้อ...ทำไมฉันต้องมาอธิบายให้ผู้หญิงสมองกลวงอย่างแกฟังด้วยนะ...ขอให้ฉันหายดีก่อนเถอะ แล้วฉัน...ฉันจะล้างแค้นแกให้ได้ ยัยตัวแสบ ที่บังอาจมาดูหมิ่นศักดิ์ศรีฉันขนาดนี้”

            ความใจดีของฉัน กลับทำให้มันยิ่งโมโหหนักยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะมันอ้าปากงับเข้าที่มือฉันพอดี ถึงจะไม่เข้าเนื้อ เพราะคงไม่ได้จงใจทำร้ายฉันจริงๆ แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ฉันก็เลยเอากระป๋องอาหารหมาเขกกะโหลกมันเป็นการลงโทษ

            “นี่แน่ะ! อย่ามางับมือฉันซิ เดี๋ยวก็ปล่อยให้หิวตายซะเลย”

            “โอ้ย!...ยัยบ้า ทำรุนแรงกับคนเจ็บแบบนี้ได้อย่างไง แล้วหัดฟังคนอื่นพูดซะบ้างเซ่ ฉันบอกตั้งหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่หมา แต่ฉันเป็นมนุษย์หมาป่า...คืนวันนั้น ตอนที่ยัยบ้าที่ไหนไม่รู้ขับรถมาชนฉัน...” พูดพร้อมกับจ้องเป๋งอย่างเอาเรื่อง และฉันก็รู้ดีว่ามันกำลังแขวะฉันอยู่

“…เธอก็ได้เห็นตัวจริงของฉันแล้วนี่นา หรือว่าฉันต้องแสดงให้เธอเห็นอีกครั้ง เธอถึงจะเชื่อ”

            “มะ...ม่ะ ไม่ต้องเลย อยู่ในร่างนี้นั่นแหละดีแล้ว” ฉันรีบร้องท้วงทันที

“อยู่ในร่างนี้น่ารักน่าเอ็นดูกว่ากันตั้งเยอะ” อันนี้พึมพำเบาๆ หวังว่ามันจะไม่ได้ยิน แต่มีรึ ที่มนุษย์หมาป่า ที่ประสาทการรับรู้ไวกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างฉันเป็นร้อยเท่าจะไม่ได้ยิน

“ทำไม?...เกิดกลัวฉันขึ้นมาแล้ว อย่างนั้นซิ ถ้ารีบร้องขอชีวิตเสียตั้งแต่ตอนนี้ มันก็ยังไม่สายเกินไปหรอกนะ ฉันอาจจะเห็นใจ ฆ่าแกให้ตายทันทีโดยไม่ต้องทรมานมากก็ได้”

“เออ...กลัวก็ได้ ฉันกลัวแกมากเลย กลัวจนเนื้อตัวสั่นไปหมดแล้ว ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลยนะ” ฉันแสร้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างล้อเลียน 

 จากนั้นก็หัวเราะแล้วเดินออกไปจากห้องนอนด้วยความชอบใจ ที่ยั่วให้เจ้าหมาวายร้ายตัวนี้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรฉัน เพื่อเอาคืนได้ น่าแปลกที่การมาของมัน กลับทำให้ชีวิตที่แสนจะเงียบเหงาของฉัน มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที