คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter : 01 100%
[Exo] Fic Hunhan Ft. Exo 我们的家庭 [Our Family]
Author : Eyey
Pairing : Oh Sehun X Lu han
Rate : NC 18+
จากวันนั้นวันที่คุณเซฮุน
.
.
.
'跟我结婚吧?' (แต่งงานกับฉันนะ)
.
.
'你 你说什么? 刚才你说真的吗?' (คุณ คุณพูดอะไร เมื่อกี้นี้คุณพูดจริงๆหรือ?)
.
.
'哈哈!! 真的, 你怎么不相信我呢?' (หึ จริงสิ ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฉันล่ะ)
.
.
'.................'
.
.
'不要哭。 我求你结婚呢,不是让你死。停哭吧 我的小鹿' (อย่าร้องไห้สิ ฉันขอเธอแต่งงานนะ ไม่ใช่ให้เธอตายสักหน่อย หยุดร้องนะ กวางน้อยของฉัน)
.
.
.
'好的 人家没哭了' (อืม เค้าไม่ร้องแล้ว)
.
.
'好的 ! 我的新嫁娘' (ดีมาก เจ้าสาวของฉัน)
从那天我们就结婚 (จากวันนั้นเราก็แต่งงานกัน)
他照顾我 (เขาดูแลผม)
只有他, 我世上不要什么了 (เพียงแค่มีเขา ในโลกของผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว)
感谢他, 我非常爱他 (ขอบคุณนะ ผมรักเขามากๆเลยแหละ)
鹿晗
ในห้องขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลโอ กำลังร้อนระอุไปด้วยเพลิงไฟแห่งความรักระหว่างคนสองคน ร่างสูงของชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น 'สามี' และ ร่างเล็กของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น 'ภรรยา'
"อื่อออ" ร่างเล็กที่รู้สึกว่าตนนั้นเริ่มจะขาดอากาศ หายใจ ก็พลักอกแกร่งออกจากการบดจูบที่แสนเร้าร้อน
"จ๊วบบ" ร่างสูงเมื่อรับรู้ถึงแรงพลักของมือเล็ก ก็ยอมผละออกจากการบดจูบ
"แฮ็กๆ" เมื่อร่างสูงบนร่างของตนผละออก ร่างเล็กก็รีบกอบโกยอากาศเข้าปอดโดยเร็ว แต่ก็ยังคงหอบจากการเหนื่อยของกิจกรรมเมื่อครู่
"อะไรกันคนดี ทำไมแค่นี่เหนื่อยแล้วหรือ?" ริมฝีปากหนาได้รูปก็เอ่ยเย้ายอกคนตัวเล็กใต้ร่างไป ส่วนมือหนาก็ลูบไล้ที่ดวงหน้าหวานอย่างรักใคร่
"แฮ็กๆ นี่แน่ะ" ร่างเล็กเมื่อเงยหน้าก็พบเข้ากับ ร่างสูงที่กำลังทำสายตาเจ้าเล่ห์อย่างล้อเลียนใส่ตน ก็ยกมือบางของตนที่มันเริ่มจะไร้เรี่ยวแรงตีเข้าที่ลำแขนแกร่ง
"ทำร้ายฉันได้ยังไงเนี่ย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย" ว่าเสร็จ ใบหน้าหล่อคมเป็นสันก็ยื่นเข้าใกล้ดวงหน้าหวาน แต่ก็ต้องโดนมือบางสองข้างดันออก
"อื่อ คนเจ้าเล่ห์ ออกไปเลยนะ ไม่เหนื่อยบางหรือยังไง แกล้งกันอยู่ได้" ร่างเล็กจัดการกับใบหน้าหล่อคมเป็นสันเสร็จ ก็ว่าร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
เพราะนี่ก็ผ่านมาหลายครั้งแล้ว แต่ดูจากท่าทางของคุณเซฮุนแล้ว เขายังไม่มีท่าทางว่าจะเหนื่อยหรืออ่อนแรงเพียงแต่อย่างใด ยังคงก่อกวนเขาอยู่เรื่อยๆ ตลอด 5 นาทีหลังเสร็จกิจกรรมรัก
"หึ เหนื่อยอะไรกันล่ะ อยู่กับกวางน้อยเนี่ย 我不过知道累 (ฉันไม่รู้จักคำว่าเหนื่อยหรอก)"
"งื้อ~ ไม่เอา ไม่เอานะ 够了吧 . 人家好多累了 (พอแล้วนะ เค้าเหนื่อยแล้ว)" ร่างเล็กส่งสายตาอ้อนวอนขอให้ร่างสูงพอกับกิจกรรมรัก ไม่ใช่ว่าร่างเล็กนั้นจะเหนื่อยจนทนไม่ไหว แต่เขาห่วงร่างสูงต่างหาก
คุณเซฮุนทำงานหนัก เลื่อนตำแหน่งเป็นประธานบริษัทโดยสมบูรณ์แล้ว คุณเซฮุนมีภาระอีกมาก ทั้งไหนจะลูกน้องนับร้อยนับพันชีวิต แล้วไหนจะเขาอีก เขารู้คุณเซฮุนเหนื่อยแค่ไหน แต่เพราะคุณเซฮุนไม่ต้องการที่จะให้คนรอบข้างต้องเครียดไปกับเขา ดังนั้นคุณเซฮุนจึงต้องทำตัวให้มีความสุข และกวนประสาทตลอดเวลาอย่างนี้ไง
ไม่ว่าร่างเล็กจะพยายามบอกร่างสูงอย่างไร แต่ร่างสูงก็ยังคงเอาแต่แกล้งร่างเล็กไม่ยอมออกห่าง ร่างสูงซุกไซร้ซอกคอของร่างเล็กอย่างเอาแต่ใจ แต่ร่างสูงไม่เพียงแต่จะสูดความหอมจากลำคอระหงษ์อย่างเดียว เขายังชอบทำให้เกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ จนน่าอาย
"อื่ออ คุณเซฮุน ไม่เอาแล้วนะ คุณชอบทำให้เป็นรอยตลอดเลย" ร่างเล็กพยายามใช้สองมือน้อยๆ ดันเข้าที่แผงอกกว้างของร่างสูง แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล เพราะร่างสูงยังคงแกล้งเขาอยู่อย่างนั้นไม่ยอมผละออกไปไหน
"จุ๊บ คนดีหอมจังเลย ฟอดด" ร่างสูงกดจมูกลงที่ลำคอระหงษ์และสูดเอากลิ่นกายของร่างเล็กเข้าเต็มปอด
"อื่อ คุณเซฮุน พอแล้วนะ พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานนะครับ พอได้แล้วนะ" ร่างเล็กว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตา แต่มันก็จริง คุณเซฮุนทำงานหนักมาก บางวันกลับบ้านค่ำ จนร่างเล็กที่ว่านอนดึกแล้ว ยังกลับผลอยหลับไปก่อน ถ้าจะว่ากันจริงๆแล้ว เขาก็อดจะน้อยใจไม่ได้ แต่เขาก็เข้าใจว่าคุณเซฮุนมีภาระหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบ
"เฮ้อ งานอีกแล้ว นี่น้อยใจหรือเปล่า ที่ฉันต้องทำงานหนัก?" ร่างสูงเมื่อได้ฟังเหตุผลของร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างตน ก็ต้องยอมผละออกจากลำคอระหงษ์ ยกมือจับที่ปลายคางมนสวยให้เงยขึ้น
"ปะ....เปล่านะครับ ผมแค่....." ดวงตาคู่หวานที่สบเข้ากับดวงตาคมของร่างสูง เต็มไปด้วยแววตาวาวหวาน แต่ก็ซ้อนหยาดน้ำตาไว้ภายใน
บางทีเขาก็อดที่จะกังวลไม่ได้ กังวลว่า ยิ่งเวลานานวันไป ความรักจะเลือนหายไปหรือเปล่า ยิ่งเวลานานวันไป ความเบื่อจะเข้าแทนที่ความรักหรือเปล่า ยิ่งเวลานานวันไป ความทรงจำดีๆจะถูกสิ่งใหม่ๆลบล้างจนมันเลือนหายไปหรือเปล่า
"คนดี อย่าทำสายตาแบบนั้น ไม่เอานะ ไม่ร้องไห้ นี่ต้องงอนแน่ๆเลยใช่ไหม มาๆ" ถึงคำพูดของลู่หานจะบอกเขาว่าไม่เป็นอะไร แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขากำลังคิดมาก
"คุณเซฮุน คุณยังรักลู่อยู่ใช่ไหม?" ร่างสูงเมื่อรับร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด ก็ใช้มือแกร่งลูบที่กลุ่มผมนุ่มราวใยไหม เพื่อให้คนในอ้อมกอดได้คลายความกังวลใจลง แต่แล้วอยู่ๆ ร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาก็เอ่ยถามขึ้น
"แน่นอนสิ ทำไมคนดีถามแบบนี้ ไม่เอานะ วันหลังห้ามถามแบบนี้อีก เราเคยบอกกันแล้วตั้งแต่วันนั้น 'จากวันนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป' คนดีจำได้ไหม?" น้ำเสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความนุ่มนวล
"อืม" ร่างเล็กในอ้อมกอดพยักหน้ารับ ทั้งๆที่ใบหน้ายังคงซบอยู่ที่อกแกร่ง
"อย่ากังวลอีกรู้ไหม เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันจะให้คนดีไปช่วยเป็นเลขาให้ที่บริษัทดีไหม เราจะได้อยู่ด้วยกันไง" ร่างสูงจัดการหาทางแก้ไข เพื่อให้ร่างเล็กของภรรยาเขานั้นสบายใจขึ้น
"จริงหรือครับ คุณพูดจริงๆนะ" เมื่อร่างเล็กได้ยินสิ่งที่ร่างสูงบอก ก็ต้องรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นของร่างสูงด้วยความดีใจ ยกมือน้อยๆจับเข้าที่ลำแขนแกร่ง แล้วเขย่าไปมาอย่างต้องการคำตอบโดยเร็ว
"แน่นอน งั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นไง"
"ครับ" ดวงหน้าหวานมองใบหน้าหล่อคมเป็นสัน ด้วยความดีใจ พร้อมส่งยิ้มหวานราวกับนางฟ้าเดินดินลง มาโปรดในสายตาของโอ เซฮุน
.
.
.
ผมกับคุณเซฮุน เราแต่งงานกันได้ประมาณ 3 เดือนที่แล้ว แต่ก็เพราะเกิดเรื่องขึ้นจากทางครอบครัวของตระกูลโอ ทำให้รองประธานบริษัท 'Oh Ative' อย่างโอ เซฮุน ต้องเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นประธานบริษัท หลังจากที่เราแต่งงานกันได้เพียง 3 วัน
หลังจากนั้น คุณเซฮุนก็มักจะยุ่งกับเรื่องงานของบริษัทมากกว่างานเรื่องอื่นๆ คุณเซฮุนต้องรับภาระเพิ่มขึ้น เวลาว่างก็แทบจะหาไม่ได้ สิ่งที่เราวางแพลนกันไว้ ไม่ว่าจะเรื่องฮันนิมูน หรือว่าเรื่องอื่นๆก็ต้องพลัดออกไปก่อน
ทางครอบครัวของตระกูลโอ ต้องประสบปัญหากับเรื่องไม่คาดฝัน ประธานบริษัท Oh Ative คนเก่า ก็คือคุณพ่อของคุณเซฮุน ท่านประสบอุบัติเหตุ ระหว่างการเดินทางไปติดต่อค้าขายต่างเมือง ทำให้ท่านต้องมีเหตุถึงแก่กรรม
ในฐานะที่โอ เซฮุน เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลโอ จึงต้องเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นประมุขใหญ่ของบ้าน รวมถึงเป็นประธานบริษัท ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจ ยังคงบอบช้ำจากการที่ต้องสูญเสียผู้เป็นพ่อ แต่ก็ต้องทำจิตใจให้เข้มแข็ง เพราะถือว่าเขานั้นต้องดูแลใครอีกหลายๆคน
.
.
.
.
จนถึงตอนนี้เวลาก็ผ่านมาถึง 3 เดือนแล้ว ที่คุณเซฮุน เลื่อนตำแหน่งเป็นประมุขของบ้านแทนผู้เป็นพ่อ เขาทำหน้าที่ได้ดี ดีมากจนใครหลายๆคนคงคิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มอายุราว 25 ปี จะสามารถดูแลบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง Oh Ative และ ตระกูลโอ ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่อย่างใด
"คุณเซฮุนครับ ฟอด" ร่างเล็กเขย่าลำแขนแกร่งของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตน เพื่อจะปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทราอย่างเช่นทุกๆวัน และในทุกๆเช้า การปลุกของร่างเล็ก ก็จะต้องหอมแก้มสากของร่างสูงในทุกๆเช้าด้วยเช่นกัน
"หื้ม เช้าแล้วหรือ?" ร่างสูงที่ยังไม่ยอมเปิดเปลือกตาขึ้น เอ่ยถามอย่างงัวเงีย
"ครับ ตื่นนะครับ ไปอาบน้ำได้แล้วนะ เดี๋ยวผมจะลงไปเตรียมอาหารเช้าให้" ร่างเล็กเมื่อเอ่ยจบ ก็ลุกออกจากเตียงใหญ่ขนาดคิงไซส์ ที่ตั้งตระหง่านเด่ดอยู่กลางห้อง ถูกตกแต่งด้วยผ้าปูที่นอนราคาแพงสีน้ำเงิน ผ้านวมผืนหนานุ่มสีเดียวกันกับผ้าปูที่นอน และหมอนขนเป็ดอย่างดี 4 ใบ
ร่างสูงจัดการลุกออกจากที่นอน เพื่อที่จะมาทำความสะอาดร่างกาย แล้วก็ออกไปทำงานอย่างเช่นทุกวัน
ร่างเล็กจะใช้เวลาในการเตรียมอาหารของเขา ตั้งแต่ก่อนที่จะมาปลุกเขาแล้ว ในทุกๆเช้า เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ ก็จะพบกับร่างเล็กของภรรยา คอยเตรียมเสื้อผ้าให้ รวมถึงคอยแต่งตัวจัดความระเบียบเรียบร้อยของชุดให้เขาด้วยเช่นกัน
ต่อ....
ร่างสูงกายกำยำที่หน้าท้องและแผงอกเต็มไป ด้วยมัดกล้ามของโอ เซฮุน เดินออกมาจากห้องน้ำ มีเพียงแค่ผ้าขนหนูสีขาวผืนหนานุ่มเท่านั้น ที่คอยปกปิดเลือนร่างกายกำยำช่วงล่าง ทำให้สามารถมองเห็นหน้าท้องแกร่งเป็นมัดกล้ามของร่างสูง มือหนาสองข้างก็ใช้ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก ซับหยุดน้ำใส ที่ไหลลงจากเส้นผมถึงลำคอ
"คุณเซฮุน ทำไมออกมาแบบนี้!!" ลู่หานเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอน เพื่อหวังจะมาเตรียมเสื้อผ้า และก็มาดูความเรียบร้อยของคุณเซฮุน ก็ต้องเอ่ยต่อว่าออกไปเล็กน้อย เขาบอกคุณเซฮุนหลายครั้งแล้ว ว่าไม่ให้เดินออกมาขณะที่ตัวกำลังเปียกโชก
"หึ ทำไมล่ะ กลัวจะอดใจไม่ไหว?" นอกจากจะไม่ยอมทำตามแล้ว ยังชอบทำพูดจากวนประสาทอีกด้วย ปากก็พูดไป แต่สานตานี่สิ 'ทำไมคุณเซฮุนถึงเจ้าเล่ห์ขนาดนี้'
"ทะลึ่ง ไม่พูดแล้ว" ลู่หานว่าจบ ก็เดินเข้ามาใกล้ๆร่างสูง หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางทาบอยู่ที่คอของร่างสูง แล้วก็จัดการเช็ดผม เช็ดคอ และตามแผงอกแกร่งที่มีหยดน้ำใสเกาะอยู่
"ก็เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงไม่ทำ เพราะยังไง ฉันก็รู้ ว่าคนดีของฉันเนี่ย ต้องเช็ดให้"
"ไม่ได้นะครับ คุณจะไม่สบายเอา" มือก็จัดการซับหยดน้ำออกจากแผงอกแกร่ง ปากก็พูดบ่นไป ดูแล้ว กวางน้อยของเขา มันน่าจับฟัดชะมัด
"ไม่รู้แหละ แล้วนี่จะใส่ชุดนี่ไปที่บริษัท?" ร่างสูงเมื่อกวนประสาทร่างเล็กจนเรียกรอยยิ้มก็ได้ ก็เริ่มสำรวจร่างกายของภรรยาตัวเล็ก
".....ครับ" ร่างเล็กก้มลงมองที่ชุดของตน ก่อนจะเงยหน้าขึ่นไปตอบร่างสูง
"ทำไมต้องชุดนี้ ชุดอื่นได้ไหม?" ร่างสูงยกมือหนาจับตามเสื้อผ้าของร่างเล็ก และหยุดที่กางเกงขาสั้นเหนือเข่า
ร่างเล็กที่ดูจะไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงใส่ชุดนี้ไปที่บริษัทไม่ได้ ยังคงก้มมองดู
ที่ชุดของตนอย่างงุนงง ร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวบาง เพียงแค่เดินออกไปสะท้อนกับแสง ก็สามารถมองเห็นเสื้อกร้ามสีขาวด้านในได้ชัดเจน พร้อมกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีเหลือง
"อืมมม ทำไมหรือครับ"
"มาดูนี่" ว่าจบร่างสูงก็ดันแผ่นหลังบางของร่างเล็กให้เดินมาที่ห้องแต่งตัว หน้ากระจกบานใหญ่ ที่ตั้งอยู่ถัดออกไปจากโต๊ะเครื่องแป้ง
"......."
"เสื้อบางเกินไป กางเกงสั้นเกินไป แล้วก็....เมียฉันเนี่ย น่ารักเกินไป" สายตาคมกริบเมื่อครู่ แปลเปลี่ยนเป็นสายตาเจ้าเล่ห์ของหมาป่า ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อตรงหน้าตลอดเวลา
"........" ฉ่าาา.... ร่างเล็กก้มหน้าชิดอก มือบางจับประสานกันอย่างรู้สึกเขินอาย ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อจนถึงใบหู
"ว่ายังไง เหตุผลพอหรือเปล่า" มือหนาช้อนปลายคางมนให้เงยขึ้นสบกับสายตาเขา
ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด
ร่างสูงกดจมูกโด่งเป็นสันลงที่แก้มนวล ที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อจนถึงใบหูเข้าเสียหลายฟอด
"ง่า คุณเซฮุน งื้อออ~" ร่างเล็กที่ตอนแรกแก้มนวลแดงอยู่แล้ว กลับขึ้นสีแดงระเรื่อยิ่งขึ้น จนรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า
"หึ โอ้ย!! เมียฉันน่ารักขนาดนี้ ไม่อยากให้ออกจากบ้านเลย"
"อ่า!!! ไม่ได้นะครับ คุณบอกลู่แล้วว่าให้ไปเป็นเลขานะครับ" เมื่อร่างเล็กได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูด ก็ต้องรีบขัดข้านขึ้น เพราะเขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่บ้านเฉยๆ และอีกอย่าง เขาอยากจะอยู่กับคุณเซฮุนด้วย
"หึ อะไรกัน อยากเป็นเลขามากขนาดนั้น?"
"อืม! จริงๆ อยากเป็นจริงๆนะ" มือเล็กยกเกาะที่ลำแขนแกร่งและเขย่าด้วยความร้อนใจ
ร่างสูงก้มลงมองดวงหน้าหวานเพียงครู่หนึ่ง ก็ทำเป็นเดินออกไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าสีขาวดำขนาดใหญ่ ซึ่งจะมีเสื้อผ้า ชุดทำงานของเขาแขวนอยู่หน้าตู้ โดยทุกๆเช้า ภรรยาตัวน้อยของเขาจะเป็นคนจัดการ
"ง่าา~ คุณเซฮุน อย่าเดินหนีสิครับ" ร่างเล็กรีบเดินตามมาเกาะที่ลำแขนแกร่ง
"........" ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจ มือหนาก็หยิบเข้าที่ชุดที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า แต่เมื่อกำลังจะสวมเข้าที่แขน ก็ต้องเป็นินต้องหยุดเพราะคำพูดของคนตัวเล็กข้างๆ
"คุณเซฮุน ทำไมไม่พูดล่ะ เดินหนีทำไม คุณเบื่อลู่หรือเปล่า ลู่ทำอะไรให้คุณรำคาญใช่ไหม ลู่..อื้มมมม"
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบประโยค ริมฝีปากเรียวสวยอิ่มน้ำ ก็โดนริมฝีปากหนาบดจูบเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
จากในตอนแรก ร่างสูงกะว่าจะแค่ปิดปากคนตัวเล็กให้หยุดพูด แต่เมื่อบดจูบลงไปที่ริมฝีปากเรียวสวย ก็อดไม่ได้ที่จะช่วงชิงความหอมหวานจากในเรียวปากนั้น
"อื้มมม" ลิ้นหนาของร่างสูง ถูกดันให้เข้าไปทำหน้าที่กวาดความหอมหวานในเรียวปากสวยจนเกิดเสียง
"จ๊วบ จุ๊บ จ๊วบ"
"อื่อออ...." ร่างเล็กเริ่มที่นะขาดอากาศหายใจ ก็รีบใช้สองมือน้อยๆ ดันเข้าที่แผงอกกว้างของร่างสูง
"จ๊วบ..... ฟอด ฟอด ว่ายังไง เลิกพูดแล้วหรือ?" ร่างสูงที่ไม่อยากจะละจูบออกจากริมฝีปากเรียวสวยสักเท่าไร ก็ต้องยอมผละออก เพราะแรงผลักน้อยๆ ที่สื่อให้เขารู้ว่า ร่างเล็กเริ่มที่จะหายใจไม่ออกแล้ว พร้อมยังฉวยโอกาสหอมแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปข้างละหนึ่งฟอด
"......." ร่างเล็กเพียงได้แต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมตอบร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้จะได้ยินก็ตาม
"ว่าไง ทำไมไม่ตอบล่ะ....อ้าว ลู่หาน จะไปไหน" ร่างสูงกำลังจะใช้มือหนาช้อนที่ปลายคางของร่างเล็ก ก็ต้องร้องถามออกมาด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆร่างเล็กตรงหน้าเขา ก็เดินออกไป ไม่ยอมพูดยอมจา
"ลู่หาน ลู่ ลู่ คนดีฟังหน่อยครับ" ร่างสูงรีบก้าวเดินตามร่างเล็กออกมา มือหนาก็ขว้าเข้าที่ข้อแขนเล็กของร่างบาง
"........." ร่างเล็กเมื่อถูกมือหนารั้งจับไว้ ก็หยุดเดิน แต่ดวงตาหวานยังคงไม่ยอมหันมาสบตากับตาคู่คมของร่างสูง
"ลู่หาน คนดีหันมาฟังหน่อย"
"ครับ ผมฟังอยู่"
เพียงแค่ร่างบางเอ่ยออกมา เขาก็สามารถรับรู้ได้เลยว่า คนตัวเล็กตรงหน้าเขากำลังโกรธเค้าอยู่
"อ่า โอเค ฉันยอมแล้ว ไปได้ แต่ต้องเปลี่ยนชุดใหม่"
"จริงนะครับ!! งั้นเปลี่ยนชุดเลย เอาอย่างนี้นะ เราไปเลือกชุดพร้อมกันเลย จะได้รีบลงไปทางอาหาร แล้วก็ไปบริษัทกัน ลู่น่ะนะ ยังไม่เคยไม่ที่ Oh Ative เลย ลู่อยากไปมานานแล้ว ........" ร่างเล็กพูดบอกไปด้วย มือเล็กก็เกาะที่ลำแขนแกร่ง เดินกลับไปที่ห้องแต่งตัวพร้อมร่างสูง
.
.
.
เมื่อทั้งคู่ต่างก็จัดการกับการแต่งตัวของตัวเอง เรียบร้อย ก็พากันเดินทางมาที่ชั้นล่างของคฤหาสน์ เพื่อมารับอาหารเช้า และเตรียวตัวออกไปที่บริษัท โดยในทุกๆเช้า จะมีคุณแม่ของคุณเซฮุน หรือคุณ ฮายอง นั่งรออยู่ที่โต๊ะในห้องอาหาร
"อ้าว ลู่หานลูก ทำไมวันนี้แต่งตัวซะเรียบร้อยเลยลูก ปกติหนูใส่กางเกงขาสั้นไม่ใช่หรือ?" ฮายองเมื่อเห็นลงสะใภ้เดินลงมาจากด้านบน ก็เอ่ยถาม เพราะดูเหมือนวันนี้ ลูกสะใภ้ของเขา จะแต่งตัวมิดชิดไปหน่อย
ลู่หานอยู่ในชุด กางเกงยีนต์สีเข้ม เสื้อยืดสีอ่อน แล้วใส่ทับคลุมด้วยเสื้อยีนต์สีเดียวกันกับกางเกง
"อ่อ วันนี้ลู่จะไปทำงานกับคุณเซฮุนครับคุณแม่"
"อะไรนะลูก ไปทำงาน ตาฮุน ทำไมต้องให้ลูกสะใภ้แม่ทำงาน" เมื่อทราบถึงเหตุผลของการแต่งตัวของลุกสะใภ้ ฮายองจึงเอ่ยต่อว่าลูกชาย เพราะเพัยงแค่เมียคนเดียว ทำไมถึงเลี้ยงไม่ได้ จะต้องให้ไปทำงานให้เหนื่อยทำไม
"ถามลูกสะใภ้ของคุณแม่สิครับ"
"...ว่ายังไงลูก" เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของลูกชาย ก็หันหน้าไปถามลูกสะใภ้
"คือ...ลู่อยากจะไปช่วยงานที่บริษัทน่ะครับ และลู่เห็นว่าคุณเซฮุนก็งานเยอะ ลู่เองก็ไม่อยากอยู่บ้านอย่างเดียวน่ะครับ"
"จริงๆเลยนะเรา ก็แล้วแต่แล้วกัน มาลูก มาทานอาหารเช้า และก็จะได้รีบไปบริษัทกัน"
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ทุกคนก็เริ่มลงมือทานอาหารเช้า เมื่อทานเสร็จเรียบร้อย เซฮุนและลู่หานก็ออกไปที่บริษัท
ในรถยนต์คันหรู Banz S-Class สีดำถูกขัดจนมันวาว กำลังขับเคลือนโดยร่างสูงของผู้เป็นเจ้าของ หรือโอ เซฮุน ที่นั่งข้างๆกับคนขับ ที่ปกติจะว่างเมื่อเขาไปทำงาน แต่วันนี้ ที่นั่งข้างๆกับเขา มีร่างเล็กๆของภรรยาตัวน้อยของเขานั่งมาด้วย
"คุณเซฮุนครับ" เมื่อนั่งรถออกมาได้สักพัก ร่างเล็กก็เอ่ยเรียกร่างสูงที่กำลังขับรถยนต์คันหรู มุ่งหน้าสู่บริษัท Oh Ative
"หื้ม ว่ายังไงคนดี" ร่างสูงเอ่ยพรางละมือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัยรถยนต์ แล้วลูบเข้าที่กลุ่มผมนุ่มราวใยไหมของร่างเล็ก
"ลู่ยังไม่เคยไปที่บริษัทเลย ลู่จะไม่ไปก่อความวุ่นวายใช่ไหมครับ แต่ลู่อยากช่วยจริงๆนะ ลู่สัญญา ลู่จะไม่วุ่นวาย" ลู่หานยกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วแบออกห้านิ้ว พร้อมเอ่ยสัญญากับร่างสูง ที่กำลังหัวเราะกับการกระทำเป็นเด็กๆของภรรยา
"หึ โอเค งั้นถ้า.....ก่อความวุ่นวาย คนดีถูกทำโทษแน่ๆ"
"จะเอาเวลาที่ไหนไปทำโทษเรากัน แค่กลับบ้านก็ดึกจนแทบไม่ได้เจอกันแล้ว ถ้าเมื่อคืนนี้เราหลับไปก่อนก็คงไม่ได้มาด้วยหรอก" ร่างเล็กบ่นกับตัวเอง แต่ร่างสูงข้างๆก็ยังคงได้ยินสิ่งที่ร่างเล็กพูด
"บ่นอะไรลู่หาน เดี๋ยวจะโดนนะ" ร่างสูงเอ่ยอย่างคาดโทษ มือหนาก็ยกนิ้วชี้ขึ้น พร้อมชี่ไปทางคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง
"ง่าา~ ไม่นะครับ คุณเซฮุน เร็วๆสิครับ ลู่อยากให้ถึงบริษัทเร็วๆนะ" ร่างเล็กพยายามเอ่ยอ้อนร่างสูง แล้วก็ค่อยเปลี่ยนเรื่องไป
รถยนต์ Benz S-Class คันหรู จอดเทียบหน้าตึกใหญ่ ความสูงราว 30 ชั้นของบริษัท Oh Ative ซีคิวริตี้ที่ดูแลความปลอดภัยและความสะดวกอยู่ที่หน้าประตูกระจกบานใหญ่ รีบเดินเข้ามาเปิดประตูรถให้กับผู้เป็นเจ้านายอย่างเช่นทุกวัน
“สวัสดีครับ ท่านประธาน” ซีคิวริตี้โค้งทำความเคารพ พร้อมเอ่ยทักทายประธานบริษัทหนุ่มอย่างโอ เซฮุน ร่างสูงลงจากรถ แล้วพยักหน้ารับคำเอ่ยทักทายตน แต่ก็ยังคงวางฟอร์มตามแบบฉบับ ประธานบริษัทผู้เข้มขรึม
เซฮุนเดินมายังประตูรถฝั่งข้างกับคนขับ ร่างสูงเปิดประตูรถยนต์คันหรู พร้อมก้มลงไปปลดเข็มขัดนิรภัยรถยนต์ให้กับภรรยาตัวเล็กของเขา
“ลู่หานลงมาได้แล้ว” ร่างสูงยื่นมือออกไปให้ร่างเล็กจับ เพื่อจะได้ลุกออกมาจากรถได้สะดวกขึ้น
“เอ่อ....ครับ” ลู่หานค่อนข้างที่จะประหม่าสำหรับการมาที่บริษัทครั้งนี้ เพราะว่าหลังจากที่เขาแต่งงานกับคุณเซฮุน เขายังไม่เคยได้มาที่บริษัทเลยสักครั้ง งานสังคมก็ไม่ยังเคยไปด้วยกันเลย
“ลงมาเถอะ ฉันมีประชุมนะลู่หาน จะมาเป็นเลขาหรือเป็นลูก หื้ม” ร่างสูงยกมือหนาขว้าเข้าที่มือเล็ก ออกแรงดึงเล็กน้อยให้ร่างเล็กลงมาจากรถ
เมื่อลู่หานลงมาจากรถเรียบร้อย เซฮุนก็เดินจูงมือเล็กให้เข้าไปในบริษัทพร้อมกัน พนักงานที่อยู่บริเวณนั้น ต่างก็โค้งให้เพื่อเป็นการเคารพอย่างเช่นเคย แต่การมาบริษัทของประธานบริษัทวันนี้กลับต่างออกไป เพราะมีร่างเล็กของใครอีกคนเดินจูงมือเคียงข้างกันเข้ามาที่บริษัท
การที่ลู่หานไม่เคยได้มาที่บริษัท หรือไม่เคยได้ออกงานกับร่างสูงเลย ต่างก็ทำให้ใครหลายๆคนคิดว่า ประธานบริษัทหนุ่มหล่ออย่างโอ เซฮุน ยังคงต้องโสดอยู่แน่ๆ แต่คนเหล่านั้นกลับไม่รู้เลยว่า ประธานบริษัทหนุ่มหล่อคนนี้ มีเจ้าของหัวใจแล้ว ซึ่งก็คือภรรยาตัวเล็กอย่างลู่หานนั่นเอง
สายตาพนักงานนับร้อยคู่ ต่างจับจองมองมาที่ร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างๆประธานบริษัท การที่ถูกจ้องมองจากสายตานับร้อยคู่ ทำให้ร่างเล็กต้องกุมมือหนาให้แน่นขึ้น เพราะเริ่มประหม่ากับสายตาที่จับจ้องมาที่ตน
“เป็นอะไรลู่หาน” เมื่อร่างสูงรับรู้ถึงแรงบีบที่มือของเขา ก็ก้มหน้าลงไปถามร่างเล็ก ลู่หานหยุดเดิน และเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง
“คุณเซฮุน คนมองลู่เยอะจังเลย ลู่ผิดอะไรหรือเปล่าครับ” เซฮุนมองไปรอบๆข้าง และก็เป็นจริงอย่างลู่หานว่า พนักงานของเขาต่างก็จับจ้องมองมาที่ลู่หาน แต่เมื่อเขากวาดสายตามองออกไป พนักงานต่างก็รีบก้มหน้าก้มตา ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เขาก็คงแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นใครแหละ....” ร่างสูงกำลังจะเอ่ยปลอบร่างเล็กไม่ให้ต้องกังวลมาก แต่ยังไม่ทันจะจบประโยค เลขาของเขาก็เดินเข้ามาเสียก่อน
“ท่านประธานครับ คือว่าตอนนี้ได้เวลาเข้าประชุมแล้วครับ ตอนนี้ที่ห้องประชุมมาครบองค์ประชุมหมดแล้วครับ” ร่างเล็กของเลขาอย่างโด คยองซู รีบเดินเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านาย เพราะการประชุมสายมากแล้ว แต่เมื่อสายตาคู่กลมโต พบเข้ากับร่างของใครอีกคนที่กุมมืออยู่กับเจ้านายของเขา คยองซูก็มองอย่างไม่วางตาหลังจากเอ่ยบอกเซฮุนเสร็จ
“อ้าวหรอ งั้นเราไปกันเลย ลู่หานขึ้นไปรอที่ห้องก่อนนะ เออใช่สิ ลู่หานไม่รู้ห้อง งั้น คยองซูช่วยพาลู่หานไปนั่งรอในห้องฉันก่อน ฉันจะไปห้องประชุม แล้วคยองซูก็รีบตามมา” เอ่ยสั่งเสร็จ เซฮุนก็รีบเดินออกไป เพื่อมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุม
ดวงตากลมโตของเลขาร่างเล็กของประธานบริษัท Oh Ative มองมาที่ร่างเล็กของลู่หานอย่างไม่วางตา จนลู่หานต้องเอ่ยขึ้น
“เอ่อ คุณครับ มีอะไรหรือเปล่า.....” ลู่หานเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่ก็ได้คำพูดที่ไม่ค่อยจะเสนาะหูสักเท่าไหร่ตอบกับมา
“ไม่! รีบตามมาสิ อย่าคิดว่ามากับท่านประธานแล้วจะทำอะไรก็ทำได้นะ” คยองซูไม่พอใจลู่หานอย่างมาก นายเป็นใครทำไมถึงมากับท่านประธานได้ ‘หึ เป็นได้อย่างมากสุด ก็คงไม่พ้นคนควงเล่น’
“อะ...เอ่อ ครับ” ลู่หานรีบเดินตามหลังขอคนตัวเล็กด้วยความรวดเร็ว เพราะไม่ต้องการจะให้คุณคยองซูต้องมาเสียเวลากับเขามาก แต่ลู่หานก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมคุณคยองซูถึงต้องทำท่าทางไม่พอใจเข้าขนาดนี้ ‘ลู่หาน มาวันแรกก็ทำให้เลขาของคุณเซฮุน ไม่ชอบหน้าแล้วหรือเนี่ย แย่ชะมัดเลย’
TBC
Talk
100% แล้ว ช่วยติดตามด้วยน้า
ฝากเม้น ฝากโหวต ฝากกดเฟบด้วยน้า
ไม่ชอบตรงไหนติได้เลยนะ ขอบคุณค่ะ
ปล.1 มีคนถามว่า มาม่าไหม บอกเลยว่า............ ...... ไม่หรอก (อ่อ?)
ปล.2 ที่บอกว่าอยากดูคนรัด เอ้ย!! รักกันน่ะ มีแน่ๆ 555
/กราบงาม/
see you next time
Eyey
ความคิดเห็น