คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter : 02 100%
[Exo] Fic Hunhan : 我们的家庭 (Our family)
Author : Eyey
Pairing : Oh Sehun X Lu Han
Rate : Nc 18+
ณ ห้องประทานกรรมการบริษัท 'Oh Sehun'
คยองซูเดินนำลู่หานให้เข้ามาในห้องของ ประทานกรรมการบริษัท 'Oh Sehun'
"ช่วยอยู่ในห้องเงียบๆ อย่าออกไปรบกวนคนอื่น"
คยองซูที่ตอนนี้กำลังยืนหันหน้า ออกไปนอกหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ ซึ่งถ้ามองออกไปก็จะพบกับวิวทิวทัศน์ เป็นตึกสูงอีกหลายตึก ถ้ามองลงมาก็จะเห็นเป็นถนน รถยนต์ และผู้คนจำนวนมากกำลังเดินขวักไขว่ด้วยความเร่งรีบ เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการไปทำงาน
คยองซูเอ่ยกับลู่หานด้วยความไม่พอใจ แต่ก็เพราะตัวคยองซูนั้น เป็นเพียงแค่เลขา เขาไม่ต้องการที่จะมีปัญหากับคนของท่านประทาน แต่อย่างไรก็ตาม ลู่หานอะไรนั่นก็คงไม่ได่เป็นอะไรได้มากกว่าคู่ควง แล้วทำไมคยองซูต้องไปเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย ทุกวันนี้คนที่อยู่ใกล้ชิดกับท่านประทานมากที่สุด ก็คงจะไม่พ้นเขานั่นแหละ
"เอ่อ...ครับ ลู่จะอยู่แค่ในห้องนี้เงียบๆ ไม่ออกไปรบกวนคนข้างนอกหรอกครับ"
ลู่หานเอ่ยตอบคยองซู ดวงหน้าหวานที่ในตอนแรกรู้ว่าจะได้มาที่บริษัทกับคุณเซฮุนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ตอนนี่มันกลับกัน ดวงหน้าหวานของลู่หานบ่งบอกได้ชัดเจนว่า เขากำลังกังวล กังวลว่าตัวเขาเองจะมาทำให้คนที่นี้วุ่นวาย ซึ่งมันก็อาจจะเป็นจริง ก็ดูคุณคยองซูไม่ชอบหน้าลู่หานเอาเสียเลย
ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาติค่ะ ท่านประทานให้ดิฉันนำของว่างมาให้คุณลู่หานค่ะ แล้วท่านก็ให้มาตามคุณคยองซูไปที่ห้องประชุมตอนนี้ค่ะ"
พนักงานสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันลู่หาน เปิดประตูห้องทำงานออก พร้อมในมือถือถาดอาหารของลู่หาน และนำมาวางที่โต๊ะกระจกตัวเล็กหน้าโซฟาหนังสีดำ
"อืม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"
คยองซูว่าเสร็จก็รีบเดินออกไปจากห้อง พร้อมพนักงานสาวคนนั้น
เพียงแค่มองใบหน้าของคยองซู เข้าก็สามารถรับรู้ได้เลยว่า 'คุณคยองซูไม่ชอบเขาเอาเสียเลย คุณคยองซูแทบจะไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่เพียงเท่านั้น ตอนพูดคุณคยองซูยังหันหน้าออกไปทางหน้าต่างแล้วพูดเลย คุณคยองซูไม่พอใจอะไรเรานะ'
ร่างเล็กพึมพำบ่นกัยตัวเองอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้านก็ทนต่อความเมื้อยล้าที่ขาไม่ไหว จึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้อาร์มแชร์หนังสีดำ พร้อมหยิบน้ำส้มที่พนักงานสาวเมื่อครู่นำมาให้
ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาติค่ะ คุณลู่หานค่ะ ท่านประทานให้มาเชิญไปที่ห้องประชุมค่ะ"
พนักงานสาวเมื่อครู่ที่นำอาหารว่างมาให้เขา เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาอีกครั้ง พร้อมเอ่ยบอกคำสั่งที่ตนได้รับมา
"ห้ะ! ผมหรือ? เรียกผมไปทำไมครับ"
ลู่หานรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆ คุณเซฮุนก็ให้คนมาตามเขาไปที่ห้องประชุม จึงเอ่ยถามข้อสงสัยออกไป
"ค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันว่สเพราะอะไรค่ะ"
"อ่า~ ครับ"
ลู่หานเอ่ยจบ ก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ร่างเล็กเดินตามหลังพนักงานสาวมาถึงห้องประชุม แต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆที่จะเดินเข้าไป
"เข้าไปเลยค่ะ"
พนักงานสาวเมื่อมองมาที่ลู่หาน ก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าลู่หานไม่กล้าพอที่จะเข้าไป พนักงานสาวจึงเอ่ยบอกเพื่อให้ลู่หานมั่นใจขึ้น
ร่างเล็กที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องประชุม มือสองข้างกุมเข้าหากันยกขึ้นให้อยู่ในระดับหน้าท้อง พยักหน้ารับคำของพนักงานสาว แล้วจึงตัดสินใจเคาะประตูกระจกสีชาและเดินเข้าไป
ผู้บริหารระดับสูงและหัวหน้าแผนกต่างๆ สายตาจับจ้องมองมาที่ร่างเล็กอย่างไม่วางตา
"ลู่หานมานี่"
ท่านประทานบริษัทใหญ่อย่างโอ เซฮุน กวักมือเรียกลู่หานให้เดินเข้าไปหาพร้อมยืนขึ้น ลู่หานเมื่อเห็นว่าคุณเซฮุนเรียกให้เข้สไป ก็เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย มือหนาที่มือครู่ใช้ยันอยู่ที่โต๊ะประชุมตัวยาว ยกขึ้นโอบเอวร่างเล็กของภรรยาตัวน้อย
"ทุกท่านครับ ผมอยากจะแนะนำให้รู้ คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมนี้ เขาชื่อลู่หาน โอ ลู่หานครับ เป็น...ภรรยาของผมครับ"
เซฮุนประกาศให้คนในที่ประชุมทราบโดยทั่วกัน เขาต้องการให้ทุกคนรับรู้ว่าลู่หานเป็นภรรยาของเขา และต้องการจะให้ทุกคนในบริษัทให้เกียรติลู่หาน เหมือนที่ให้เกียรติเขาด้วย
หลังจากสิ้นคำกล่าวของท่านประทาน ห้องประชุมที่เมื่อครู่เงียบกริบไม่มีเสียงใดๆ กลับมีเสียงซุบซิบเอ่ยขึ้นไม่ขาดสาย ผู้บริษัทระดับสูงต่างก็หันไปถามเลขาของท่านประทานด้วยความอยากรู้ แต่มันก็คงล้มเหลว เพราะแม้แต่คยองซูซึ่งเป็นเลขาของท่านประทาน ก็พึ่งจะได้รู้เรื่องพร้อมกับทุกๆคนในที่ประชุม
"ผมอยากจะให้ทุกท่านช่วยปฏิบัติกับภรรยาของผม เหมือนกับปฏิบัติกับผมด้วยนะครับ ผมขอจบการประชุมครับ"
เซฮุนว่าจบก็เดินโอบเอวของภรรยา เดินออกไปมาจากห้องประชุม แต่เสียงตาของคนในที่ประชุม ก็ยังคงจับจ้องมายังเขาสองคน แต่เซฮุนก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด
"เอ่อ คุณเซฮุนครับ ทำไม..."
ลู่หานเมื่อถูกร่างสูงโอวเอวให้เดินออกมา ก็ดึงเข้าที่แขนเสื้อของร่างสูง และเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถาม ร่างสูงก็พูดขัดขึ้น
"ทำไมล่ะ ไม่อยากให้คนที่นี่รู้หรือ ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน?"
เซฮุนหยุดเดิน และก้มลงมามองหน้าคนตัวเล็ก ที่กำลังทำสายตาไม่เข้าใจ
"ไม่ใช่นะครับ แต่ผมแค่...."
ไม่เข้าใจ ว่าทำต้องบอกทุกคนแบบนั้น ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่น่าจะประกาศออกไปแบบนั้นเสียหน่อย
"แค่อะไร? แต่ชั่งมันเถอะ ฉันไม่รู้อะไรแล้ว เธอจะมาช่วยฉันทำงานนิ แล้วทำไมยังซักเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้ เวลาฉันเป็นเงินเป็นทองนะลู่หาน"
เซฮุนมองดวงหน้าหวานอย่างคาดโทษ
"เอ่อ...ครับ"
ลู่หานก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของร่างสูง และเดินตามร่างสูงไปยังห้องทำงาน
..........
ณ ห้องประชุม
ทุกคนต่างเดินออกไปจากห้องประชุมแล้ว เหลือเพียงแต่ร่างเล็กของเลขาของท่านประทาน 'คยองซู' ยังคงนั่งกำมือของตนไว้แน่นอย่างโกรธแค้น
"อะไรกัน ภรรยา เป็นไปได้ยังไง ภรรยา ภรรยาตอนไหนกัน ทำไมฉันไม่รู้ อ้าย!!! ลู่หาน แล้วเราจะเห็นดีกัน"
ปึก
กำปั้นเล็กตุบลงกับโต๊ะประชุมอย่างแรง เพื่อระบายอารมณ์โกรธของตน ดวงตากลมโตที่มันใสซื่อในสายตาของคนอื่น และโดยเฉพาะท่านประทานอย่างโอ เซฮุน กลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาก้าวร้าว
"ฉันจะไม่มีวันยอม ฉันต้องชนะ ในเมื่อมันไม่ได้เป็นของฉันตั้งแต่แรก วิธีที่จะทำให้มันเป็นของฉัน มันคงไม่มีวิธีไหนแล้วล่ะ นอกจาก 'การแย่งชิง' ลู่หาน"
มือเล็กที่กำแน่นอยู่ในตอนแรก กลับกำแน่นขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"อ้าว คุณคยองซูยังไม่ไปอีกหรือครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?"
พนักงานรุ่นน้องที่ทำงานเป็นเสมียรของบริษัท เอ่ยถามเลขาของท่านประทาน ด้วยความหวังดี
"อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พี่จะไปแล้วล่ะ เราเข้ามาทำอะไรล่ะ?"
สายตาที่เมื่อครู่ก้าวร้าวแปรเปลี่ยนเป็นใสซื่อ มือเล็กก็คลายออกจากกัน ใบหน้าก็ฉีกยิ้มจนเรียวปากเป็นรูปหัวใจอย่างใจดี
"อ่า~ ผมเข้ามาเอามือถือครับ พอดีลืมไว้ อ้าวนั่นไง งั้นผมขอตัวนะครับ"
พนักงานรุ่นน้องเมื่อหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองเจอ ก็เอ่ยลากับคยองซู พร้อมโค้งให้ตามมารยาท
คยองซูยังคงฉีกยิ้มให้กับพนักงานรุ่นน้อง เมื่อพนักงานคนนั้นเดินออกไปจากห้องประชุม สิ่งที่เห็นเมื่อครู่ ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ ซึ่งมันผิดกันอย่างลิบลับ
"หึ โอ ลู่หาน นายมันยังใสไป"
..........
ณ ห้องประทานกรรมการบริษัท 'Oh Sehun'
ร่างสูงของประทานบริษัทอย่างโอ เซฮุน นั่งเช็คเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่อย่างเคร่งเครียด ซึ่งการกระทำของร่างสูง มันอยู่ในสายตาของลู่หานตลอดเวลา ลู่หานกำลังเบื่อ หลังจากกลับมาจากห้องประชุม เขาสองคนก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย นอกจากคุณเซฮุน ที่พอมาถึงที่ห้องทำงาน ก็สั่งให้ลู่หานนั่งรออยู่ที่โซฟาหนังสีดำ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย
ลู่หานนั่งเอามือเท้าคาง มองร่างสูงทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ ตัวเขาเองก็อยากจะช่วย แต่เหมือนคุณเซฮุนยังโกรธดขาอยู่ จึงไม่กล้าที่จะเอ่ยออกไป ในสถานะการแบบนี้ก็คงมีทางเดียวที่จะทำได้ ก็คงไม่พ้นการนั่งมอง
"ลู่หาน ออกไปชงกาแฟมาให้หน่อย เดินออกไปแล้วถามคยองซูนะ ว่าห้องครัวไปทางไหน"
เซฮุนเอ่ยบอกกับลู่หาน ทั้งๆที่ยังคงก้มหน้าจดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้า อย่างไม่วางตา
"เอ่อ...ครับ"
ลู่หานเดินออไปจากห้อง คยองซูที่กำลังค้นหาเอกสารอยู่ที่ตู้เก็บหลังโต๊ะทำงานอย่างวุ่นวาย ไม่ทันได้สังเกตุว่าลู่หานเดินออกมาจากห้อง ก็ยังคงจดจ่อกับการหาเอกสาร จนลู่หานไม่กล้าที่จะเข้าไปรบกวนเวลาในการทำงาน
ลู่หานเลือกที่จะเดินหาห้องครัวเอง แต่ในตึกในทั้งกว้างทั้งสูงอย่างตึกบริษัท Oh Ative มันคงยากเกินความสามารถของลู่หาน เมื่อเดินหาได้สักพัก ก็พบพนักงานคนหนึ่งกำลังเดินผ่านหน้าเข้าไป ลู่หานตัดสินใจเรียกไว้ แล้วเอ่ยถามทางไปห้องครัว
"เอ่อ...ขอโทษครับ คือไม่ทราบว่า ห้องครัวไปทางไหนครับ"
"เดินไปทางด้านโน้นนะครับ อยู่ทสงด้านขวา ห้องสุดท้ายครับ"
พนักงานเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ พร้อมผายมืออกให้ลู่หานได้ทราบถึงทิศทางในการไปยังห้องครัว
"อ่า ขอบคุณครับ"
ลู่หานเอ่ยขอบคุณพนักงาน แล้วเลี่ยงเดินไปทางด้านที่พนักงานเมื่อครู่บอก
ลู่หานเดินเข้ามาในห้องครัว สำรวจว่าสิ่งของต่างๆถูกจัดวางไว้ในส่วนไหนบ้าง ครู่หนึ่งก็เดินไปหยิบแก้วกาแฟ พร้อมจานรองแก้วออกมา กาแฟคั่วบดที่ถูกจัดใส่ไว้ในขวดโหล ถูกหยิบออหมาโดยมือเล็ก
ลู่หานตักกาแฟคั่วบดใส่ลงในเครื่องชงกาแฟ และกดสวิสซ์ แก้วกาแฟถูกหยิบให้ไปวางไง้ที่เครื่องทำกาแฟ รอให้เครื่องจัดการกับกาแฟจนเรียบร้อย ลู่หานยกแก้วกาแฟออก และจัดการนำครีมเทียมและน้ำตาลใส่ลงไปในกาแฟอย่างละหนึ่งช้อน
ก๊อก ก๊อก
"กาแฟร้อนๆ....."
ลู่หานที่เปิดประตูห้องทำงานเข้าไป ก็ต้องชะงักค้าง เซฮุนกำลังถือแก้วกาแฟ ซึ่งกำลังจะยกขึ้นจิบ แต่ก็คงเป็นเสียงเคาะประตู จึงทำให้ต้องเลื่อนแก้วกาแฟที่กำลังจะจ่อไปที่ริมฝีปากลง
คนที่ทำให้ลู่หานต้องชะงักค้างก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน คุณคยองซู เลขาของคุณเซฮุน กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับร่างสูง
คุณเซฮุนกับคุณคยองซูคงกำลังคุยอะไรกันอยู่ เพราะสองคนนั้นกำลังหัวเราะกันอย่างมีความสุข แต่เสียงหัวเราะก็ต้องชะงักหยุดลง คงไม่พ้นเราสินิ ที่ไปทำให้บรรยากาศในการสนทนาของเขาสองคนนั้นเสีย
"อะ..เอ่อ คือลู่ขอโทษครับ ขอตัวนะครับ"
ลู่หานรีบเดินหันหลังออกมาจากห้อง ในมือที่ถือแก้วกาแฟสั่นระริก ดวงตาที่หวานหยาดเยิ้ม กลับแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยหน่วยน้ำตา เปลือกตาบางคู่สวยค่อยๆปิดลงช้าๆ หน่วยน้ำตาที่คลออยู่ที่ใต้ดวงตา ไหล่ลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เรียวขาสองข้าง ก้าวไปตามทางอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
เซฮุนเมื่อเห็นลู่หานเดินออกไปอย่างนั้น ก็ร้อนใจรีบลุกขึ้นตามร่างเล็กออกมา เรียวขาที่ยาวกว่าทำให้ก้าวตามลู่หานได้อย่างไม่ยากเกินความสามารถ
"ลู่หาน! ลู่หาน" เสียงเรียกตะโกนชื่อของร่างเล็กจากร่างสูง ทำให้ลู่หานเร่งความเร็วในการเดินเข้าไปอีก เซฮุนก็ใช่ว่าจะยอมหยุดตาม เรียวขาที่ยาวกว่าก็เร่งรีบก้าวไปตามทาง ปากก็ตะโกนเรียกลู่หานให้หยุดเดิน
ลู่หานรีบเดินให้เร็วขึ้น ตาที่พล่ามัวจากการร้องไห้ทำให้การมองเห็นทางไม่สะดวง ท้าวเล็กก้าวไปสะดุดกับพรมหนาสีน้ำเงิน ทำให้แก้วกาแฟที่ถืออยู่ในมือหกลวกที่มือเล็ก ตัวก็ล้มลงไปกองอยู่ที่ผื้น
"โอ้ย!"
ลู่หานร้องออกมาด้วยความเจ็บและความร้อน ที่มือของตน จากเดิมที่เสียใจอยู่แล้ว สิ่งโชคร้ายเหล่านี้ก็เหมือนจะยิ่งตอกย้ำร่างเล็กเข้าไปอีก ลู่หานยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ภาพในห้วก็มีแต่ภาพของคุณเซฮุนและคุณคยองซูกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เสียงหัวเราะก็เงียบลง แล้วจะไม่ให้เขาคิดได้อย่างไรล่ะว่า ตัวทำลายความสุขไม่ใช่เขา
"ลู่หาน!!"
เซฮุนเมื่อเห็นลู่หานสะดุดล้มก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็ก้าวเข้าไปรับร่างเล็กไม่ทัน
"โอ้ย! ฮึก ฮื่อ ฮื่อ..... เจ็บ"
"ลู่หาน ลู่หาน โอ๋ๆ ไม่เป็นไรคนดี ไม่เป็นไรนะ"
เซฮุนรีบเดินเข้าไปหาลู่หาน ย่อตัวลงข้างๆรวบตัวของลู่หานเข้ามากอดปลอบไว้ มือหนาก็ลูบที่กลุ่มผมนุ่ม
"ฮื่อ อึก ฮื่อ...อึก ออกไป ออกไปเลย อึก ไม่ต้องมาหาลู่ ไปหาคุณ ฮื่อ คยองซู อึก สิ"
ลู่หานพรั่งพรูความในใจออกมาด้วยความอึดอัด ปนน้อยใจอย่างไม่ปิดบัง
"หื้ม ทำไมต้องไปหาคยองซู ฉันก็ต้องอยู่กับคนดีสิ คนดีเป็นภรรยานะครับ ไหนให้ดูสิว่าเจ็บตรงไหนบ้าง"
เซฮุนยังคงพูดปลอบคนตัวเล็ก เมื่อมือข้างที่ว่างจับที่ข้อมือเล็กยกขึ้นมาก็ต้องตกใจ เพราะที่มือเล็กเริ่มขึ้นสีแดงเป็นปื้นๆ จากการโดนกาแฟหกใส่เมื่อครู่
เซฮุนอุ้มลู่หานที่กำลังร้องไห้ ซบหน้าอยู่ที่ไหล่ของเขาขึ้น เพื่อจะพาไปโรงพยาบาล แต่ก็ยังไม่ลื.มที่จะสั่งในพนักงานที่อยู่ในเหตุการณ์ไปเอาเจลเย็นมาประคบที่มือเล็ก
ลู่หานที่ร้องไห้จนหลับไป ระหว่างทางที่เซฮุนขับรถมาที่โรงพยาบาล เซฮุนขับรถขึ้นมาจอดที่บริเวณหน้าตึกโรงพยาบาล รถเข็นที่เตรียมไว้สำหรับผู่ป่วยไม่จำเป็นอีกต่อไป เพราะร่างสูงอุ้มลู่หานเข้าไปส่งในห้องฉุนเฉินเอง เพื่อให้ตัวเองสบายใจว่าถึงมือหมอแล้ว
ถีงลู่หานจะบาดเจ็บไม่มาก แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ลู่เจ็บ และยิ่งไปกว่านั้น การที่ลู่หานเจ็บตัวครั้งนี้ก็เป็นเพราะเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคยองซู ลู่หานคงเสียใจมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่รีบเดินออกไปอย่างนั้น
จริงอยู่ว่าตอนแรกเขาโกรธลู่หาน เพราะเขาให้ลู่หานออกไปชงกาแฟมาให้ แต่ก็นานเกินไป พอเรียกคยองซูเข้ามาถาม ก็บอกว่าลู่หานไม่ได้ออกมาถามทางแม้แต่อย่างใด แล้วอย่างนี่จะไม่ให้เขาโกรํได้อย่างไร
แต่เมื่อเจอลู่หานเปิดประตูเข้ามา พร้อมใบหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ก็อกที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เขารู้ดีว่าลู่หานคงไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนหรอก แต่ทำไมถึงกลับมาช้าก็คงต้องรอถามเจ้าตัวเอา
เซฮุนยืนรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน อย่างกระวนกระวาย เพราะความเป็นห่วงลู่หาน ร่างสูงยังคงเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินไม่ยอมห่าง สายตาก็จดจ่ออยู่ที่หน้าประตูห้อง เพื่อรอคุณหมอให้เดินออกมาบอกอาการของร่างเล็ก
ผลัก
คุณหมอผลักประตูกระจกสีขุ่นออกจากห้องฉุกเฉิน เซฮุนรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอเจ้าของไข้ ด้วยความร้อนใจ จึงรัวคำถามใส่คุณหมอ
"คุณหมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงครับ เขาเจ็บมากหรือเปล่า แล้วมือที่แดงมันจะ...."
"อ่า~ คุณใจเย็นๆนะครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีทุกอย่าง แต่จากการที่เราตรวจเช็ดแล้ว หมออยากจะให้คนไข้นอนรอตรวจอาการอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลสัก 3 วันน่ะครับ คือหมอว่าคนไข้ดูจะสุขภาพอ่อนเพลียผิดปกติ และดูจากการฟังชีพจรแล้ว หมอว่า....คนไข้อาจจะกำลังตั้งครรภ์ครับ"
เซฮุนที่ยินรอฟังคำบอกกล่าวของคุณหมออย่างตั้งใจ แต่ก็เป็นเพราะคำสันนิฐานของคุณหมอ ทำให้เซฮุนเกิดอาการหูดับไปชั่วขณะ สิ่งที่อยู่รอบข้างกลับหยุดนิ่งราวกับถูกสตาฟไว้ ดวงตาคมทอดมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ใบหน้าเปื้อนยิ้มด้วยความดีใจ
"ตั้งครรภ์ ท้อง พ่อ แม่ และลูก"
ร่างสูงพึมพำกับตัวเอย่างไร้สติ จนคุณหมอต้องเรียกเพื่อให้สติของร่างสูงกลับคืนมา
"คุณครับ คุณ คุณ!"
คุณหมอเขย่าที่ไหล่กว้างของร่างสูงอยู่สองสามครั้ง จุดแน่ใจแล้วว่าสติของร่างสูงกลับคืนมา
"อะ..เอ่อ ครับ"
"ผมอยากจะให้คนไจ้ได้รับ การตรวจเช็ดที่ละเอียดกว่านี้ ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกไหมครับ?"
"สะดวกครับ" เซฮุนรีบตอบออกไปด้วยความดีใจ
"รบกวนช่วยกรอกรายละเอียดให้ด้วยนะครับ เชิญตามพยาบาลไปได้เลยครับ"
"เชิญค่ะ"
เซฮุนเดินตามพยาบาลมา เพื่อกรอกรายละเอียดของลู่หานจนเรียบร้อย เขาเลือกห้องพักผู้ป่วย vip ให้กับลู่หาน เขาต้องการให้ลู่หานสบายที่สุด
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก็ขึ้นมายังห้องพักของลู่หาน แต่เมื่อมาถึงห้องพัก เขากลับพบว่า ลู่หานยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวาน อาจจะเป็นเพราะเสียพลังงานไปกับการวิ่งหนีเขาและก็ร้องไห้ เลยทำให้ลู่หานอ่อนเพลีย
"คนดี เรากำลังจะมีตัวเล็ก ตัวเล็กของหม่าม๊าลู่หาน และปะป๊าเซฮุน ถ้าเพลียก็หลับพักผ่อนเยอะนะ ฉันจะนั่งอยู่ข้างๆคนดี อยู่ตรงนี้"
เซฮุนนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างข้างเตียงผู้ป่วย มือหนากอบกุมมือเล็กข้างที่ไม่ได้ถูกพันด้วยผ้าก๊อต ยกมือเล็กขึ้นทาบลง ที่ข้างแก้มสาก มืออีกข้างก็วางลงที่หน้าท้องของลู่หาน ลูบไปได้สักพัก ก็เลื่อนขึ้นมาลูบไล้ที่ดวงหน้าหวานอย่างรักใคร่
..........
ณ บริษัท Oh Ative
"หึ ลู่หาน นายนี่มันอ่อนจริงๆ แค่นั่งคุยกัน แค่นี้ก็เข้าใจผิดรีบร้องไห้เดินออกไปแล้ว ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าวันหนึ่งคุณเซฮุนเป็นของฉัน นายจะเป็นยังไง"
คยองซูนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะทำงานอย่างสะใจ นิ้วเรียวก็เคาะที่โต๊ะเป็นจังหวะอย่างสบายใจ
"หกล้มหรือ ร้องไห้หรือ กาแฟลวกมือหรือ สะใจชะมัด"
"คุณคยองซูค่ะ คนขับรถของท่านประทานบอกว่า วันนี่ท่านจะไม่เข้ามาที่บริษัทแล้วค่ะ และก็ให้เอาเอกสารที่ท่านต้องเซ็นฝากไปกับคนขับรถของท่านด้วยนะค่ะ"
พนักงานสาวรุ่นน้อง เดินเข้ามาหาเลขาของท่านประทาน พร้อมเอ่ยตามคำบอกกล่าวของคนขับรถ ที่ฝากมาบอกเลขาอย่าง 'คยองซู'
"อ่อ อย่างนั้นหรอ งั้นเดี๋ยวพี่เอาเอกสารลงไปให้ที่รถเอง ขอบใจนะ"
"ค่ะ"
พนักงานสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วโค้งเพื่อแสดงความเคารพเช่นทุกครั้ง แล้วจึงเดินออกไป
คยองซูเดินถือแฟ้มเอกสารกองโต ออกมาจากห้องทำงานของท่านประทานกรรมการบริษัท หมายจะนำไปให้ท่านประทานของตน
เรียวขาเล็กก้าวไปตามทางเดินบนพื้นที่ปูพรม มือและลำแขนเล็กก็โอบอุ้มแฟ้มเอกสารจำนวนไม่น้อย ขาเรียวเล็กก้าวเดินมาหยุดที่หน้าลิฟต์ของชั้น 28 มือเล็กข้างหนึ่งผละออกจากการโอบอุ้มเอกสาร เอื้อมมือออกไปกดลิฟต์ เพื่อจะลงไปชั้นล่าง
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออก ไม่มีบุคคลภายนอกหรือพนักงานอยู่ในลิฟต์แม้แต่คนเดียว ขาเรียวก้าวเข้าไปในลิฟต์ กดปิดและเลือกชั้น 1 ตามที่ตนต้องการ
ติ๊ง!
"อ้าว คุณคยองซูเอาเอกสารมาพอดีเลยครับ ผมกำลังจะขึ้นไปเอาพอดี ตอนแรกก็นึกว่างานยุ่ง"
คนขับรถของท่านประทานที่ยืนรอลิฟต์อยู่ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ก็พบกับเลขาของเจ้านายและก็แฟ้มเอกสารที่ต้องการ
"ครับ ผมเอาเอกสารมาให้ แต่คือ....ผมขอไปที่โรงพยาบาลด้วยได้ไม่ครับ"
คยองซูลองยั่งเชิงคนขับรถดูว่า เขาจะไปโรงพยาบาลได้ไหม แต่ผลที่ได้คือสายตาที่สงสัยของคนขับรถจ้องมองคยองซูอย่างไม่เข้าใจ
"คือ คยองซูจะไปอธิบายรายละเอียดต่างๆให้ท่านประทานน่ะครับ"
"อ่า เชิญครับ ท่านคงรอเอกสารอยู่"
คยองซูก้าวเท้าขึ้นรถ ซึ่งเขาเลือกที่จะไปนั่งข้างหน้า ข้างๆกับคนขับ เพื่อไม่ให้มีท่าทีผิดสังเกตุ รถยนต์ Mercedas Banz S-Class คันหรูขับเคลื่อนออกไปจากหน้าตึกใหญ่ของบริษัท Oh Ative
ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถยนต์คันหรูก็ขับเคลื่อนมาถึงโรงพยาบาลเอกชน ที่ลู่หานเข้ารับการรักษา
"เดี่ยวผมเอาเอกสารขึ้นไปให้ท่านประทานเองครับ ไม่ทราบว่าคุณลู่หานพักอยู่ห้องไหนหรือครับ?"
คยองซูเอ่ยอาสาต่อคนขับรถเพื่อ จะนำเอกสารไปให้เซฮุน แล้วเอ่ยถามห้องพักของลู่หาน เมื่อทราบจุดมุ่งหมายของตน ขาเรียวเล็กก็รีบก้าวๆเดินออกไปตามทางอย่างมุ่งมั่น
'Oh Luhan'
หน้าห้องพักผู้ป่วย vip ถูกติดป้ายไว้ชัดเจนว่า เจ้าของห้องเป็นใคร คยองซูไม่รอช้า รีบเคาะประตูและเปิดเข้าไปอย่างใจร้อน เขาไม่รอให้คนที่อยู่ในห้องอนุญาติด้วยซ้ำ
ก๊อก ก๊อก
"ท่านประทานครับ!!...."
"คุณคยองซู กรุณาช่วยเบาเสียงครับ ไม่ทราบว่ามีอะไร ทำถึงต้องนำเอกสารมาให้ผมเอง ผมให้คนขับรถไปเอานิครับ"
เซฮุนเมื่อหันมาก็พบเจ้ากับคยองซู ซึ่งตอนนี้บนเตียงผู้ป่วย ก็มีร่างของภรรยาตัวน้อยของเขานอนหลับตาพริ้มอยู่ เขาไม่ต้องการให้ใครมารบกานการพักผ่อนลู่หาน เขาต้องการให้ลู่หานพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่เหมือนการพักผ่อนของลู่หานจะไม่ได้สงบอย่างเมื่อครู่ เมื่อคนที่มาเคาะประตูพร้อมเสียงเรียกชื่อเขาจนดัง ซึ่งมันอาจจะทำให้ลู่หานตื่นขึ้นมาได้
"อะ...เอ่อ ผมแค่ต้องการมาเยี่ยมนะครับ"
คยองซูที่โดนเซฮุนบ่นเข้า จากสีหน้าที่มุ่งมั่นเต็มร้อย ก็กลับซีดเผือดลง และเอ่ยเสียงแผ่วๆตอบออกไป
"ขอบคุณครับ ช่วงนี้ผมอาจจะไม่เข้าไปที่บริษัท งั้นคุณช่วยเอาเอกสารรายวันที่ผมต้องเซ็นมาให้ด้วยนะ"
เซฮุนเอ่ยกับเลขาด้วยเสียงเบาที่สุด เพื่อไม่ให้ไปรบกวนการนอนของภรรยาของเขา ดวงตาที่มักจะเกรี้ยวกาจเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกน้อง กลับทอดมองไปที่ร่างเล็กบนเตียงอย่างรักใคร่ มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นลูบที่ศีรษะทุยเล็กของลู่หาน
เซฮุนทำเหมือนกับในห้องนี้ มีเพียงเขาและลู่หาน ซึ่งไม่แคร์สายตาของคยองซูเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งทำให้คยองซูโมโห ก็แค่หกล้มโดนกาแฟลวกมือ ทำไมต้องห่วงมากขนาดนั้น
มือเล็กของคยองซูกำเข้าหากันทั้งสองข้าง มันยิ่งกำแน่นขึ้นเมื่อดวงตาคู่โต ทอดมองจับจ้องที่เซฮุนและลู่หาน
"ลู่หาน ฉันจะไปยอมเด็ดขาด!"
คยองซูพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่เบา แต่มันกลับหนักแน่นอย่างไม่มีท้อถอย เมื่อทนมองภาพของคนสองคนไม่ไหว ก็เลือกที่จะหันหลังเดินออกมาจากห้องโดนไม่บอกไม่กล่าว แฟ้มเอกสารที่โอบอุ้มก็วางลงตรงโต๊ะกระจก หน้าโซฟาหนังสีครีมของโรงพยาบาล
"อ้าย!!!!!"
คยองซูยืนส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำของโรงพยาบาล พร้อมกรีดร้องออกมาด้วยความไม่พอใจเพื่อระบายอารมณ์ มือสองข้างกำแน่นมากกว่าเดิม แล้วทุบลงที่เคาท์เตอร์อ่างล้างมืออย่างโกรธแค้น
"ชีวิตคู่ ถ้าไม่มีมือที่สาม มันก็คงจะไม่สมบูรณ์ล่ะมั้ง ลู่หาน"
ดวงตากลมโตสองข้างที่เคยใสซื่อ ต่อหน้าใครหลายๆคน แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่มีแต่ความเกรี้ยวกาจ เรียวปากรู้ปหัวใจก็แสยะยิ้มออกมาเมื่อ นึกถึงสิ่งที่ตนพอใจ
TBC.
Talk
100%
ชีวิตคู่กำลังเริ่มขึ้นแล้ว มันไม่ได้สวยหรูอย่างทุกคนคาดหวัง แต่ชีวิตคู่มันมีอะไรมากกว่าความรักของคนสองคน
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า เชียร์ใครกัน ลู่หาน หรือ คยองซู
อ่า~
สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังนะ
อย่าลืมเม้น+#ourfamilyhh
Thank.
Eyey
ความคิดเห็น