ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อดีต-ปัจจุบัน
\" คุณหมอคะเมื่อไรเรียวจะออกจากโรงพยาบาลได้ล่ะคะ\" ฉันถามคุณหมอ
\"พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ อาการก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้วไมมีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะ\"
\"ก็ดี่คะ นู๋ไปละนะคะ คุณหมอ สวัสดีค่ะ\"
ตั้งแต่เรียวเข้าโรงบาลฉันต้องมาเฝ้าเรียวทุกวันเลย วันวันมีแต่เรื่องให้ปวดหัว
แต่อีกคืนเดียวก็จะได้กลับไปอยู่บ้านแล้ว ที่ใจที่สู๊ดดดดดด แล้วฉันก็จำใจกลับไปเฝ้าเรียวต่อ
\"นี่เรียวหมอบอกลินว่าพรุ่งนี้เรียวจะกลับบ้านได้แล้วนะ\"
\"หรอ\" เรียวทำหน้าไม่ค่อยสบายใจ
\"ทำไมทำหน้ายั่งนั้นล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า\" ด้วยมารยาทฉันก็ต้องถามใช่มะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงเรียวน้า
\"เปล่าก็แค่ดีใจน่ะ\" งงเลยเรา
\"ดีใจบ้านนายเค้าทำหน้าแบบนั้นกันหรอ\"
\"ช่างเถอะๆฉันอยากนอนแล้ว\"
\"ใครห้ามล่ะ นายก็ไปนอนเซ่\"
\"งั้น good night นะ\"
\"อือ\"
\"คร้อก...........ฟี้....\" คนอะไรเนี่ยคุยๆอยู่ก็หลับไปซะงั้นอ่ะ ว่าแล้วฉันก็คิดได้ว่าฉันพกการ์ตูนมาด้วย
เยส........ดีใจวุ้ย จะได้มีอะไรทำ ^_^ แล้วฉันก็แหกปากร้องพร้อมเต้นด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง
\" 55555555555555 \" นายเรียว!!!!!
-- เซ็นเซอร์นะคะ --( ฉันสบถออกมา )
\"เธอทำอะไรของเธออะ ตลกดีชะมัดเลย ขออีกทีสิ\"
เลือดที่หน้าของช้านเริ่มสูบฉีดด้วยวคามแรงสูง ซวยเลยทีนี้ ไม่น่าเลยเรา
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันทำอะไรเด๋อๆทีไรนายเรียวเห็นทุกที ให้ตายเหอะ
และฉันก็คิดข้อแก้ตัวที่แย่ที่สุดได้
\"เอ่อ ซ้อมเต้นอ่า\" ฉันพูดแบบตะกุกตะกักก็มันเขินอ่า
\"หุ่นแบบเธอนี่นะ จะมีใครเค้าเอาไปเต้นเนี่ย\"
\"ทำไม หุ่นอย่างฉันแล้วทำไมหะ\"
\"ก็ป๊าว ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ว่าแต่เต้นให้ดูอีกรอบได้มะ ฮะๆ\"
\"โห่ มะอาว ของดีมีครั้งเดียว อิอิ\" เป็นไงอารมณ์ของฉันเปลี่ยนแปลงเร็วมั้ยล่ะ งงล่ะสิ
\"น่านะๆ ขออีกครั้งเดียวน้า\"
\"ไม่\"
\"น่านะ ลินสุดสวย\"ยังมาอ้อนอีก เหอะ
\"ไม่มีทาง\"
\"โห่ งั้นลินไม่สวยแล้ว\"
\"ไม่สวยก็ไม่สวยสิ ลินไม่สนซะหน่อย\"
\"โอ๋ๆ.......เรียวล้อเล่นน่ะ อย่าคิดมากเดี๋ยวแก่เร็วนะ ฮิฮิ\"
\"อย่าพูดมากเลยเรียว\"
\"ก็ได้ๆหะๆ\"
\"ว่าแต่เรียวไปทำอะไรมาอ่ะ สมองถึงได้ถูกกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมแบบนี้\" ได้ที ฉันก็รีบเปลี่ยนเรื่องสิ เนอะ
\"อืม...เรียวก็ไม่รู้นะแต่เห็นไอ้ปอนด์มันบอกว่าตอนที่เรียวอยู่อังกฤษ(บ้านเก่าฉันนี่หว่า) เรียวเสียใจอะไรมาก็ไม่รู้
พอใครถามอะไรหน่อยเรียวก็เงียบ แล้วพอถามว่าเป็นอะไรเรียวก็โมโหมาก
แล้วก็ขับรถไปไหนไม่รู้อ่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงบาลแล้วอ่า\"
\"แล้วนายมาอยู่ฝรั่งเศสได้ไงอ่ะ\"
\"ก็แม่ของเรียวไม่อยากให้เรียวอยู่คนเดียวที่อังกฤษน่ะ พอเรียวเป็นแบบนี้แม่ของเรียวก็พาเรียวมาอยู่ที่นี่เลยอ่ะ\"
\"หรอ\"
\"อืม แต่โชคดีนะที่แม่ของเรียวยังอนุญาตให้เรียวอยู่คนเดียวในฝรั่งเศสได้อ่ะ\"
\"งั้นเรียวก็ชอบอยู่คนเดียวมากล่ะสินะ\"
\"เรียวชอบอยู่คนเดียวเพราะที่บ้านเรียวถึงอยู่ด้วยกันวันๆก็ไม่ได้คุยกันสักคำ ทุกคนเอาแต่งานกับงาน
แต่พอมีลินกับพี่ชินมาอยู่ด้วยเรียวก็โยนความคิดนั้นไปได้เลยอ่ะ\"
\"แล้วนายไม่คิดถึงบ้านบ้างหรอหะ\"
\"แต่ก่อนเรียวเป็นคนไม่ค่อยพูดน่ะเพราะไม่รู้จะพูดกับใครที่บ้าน ทำให้เรียวรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
เวลาอยู่คนเดียวเลยไม่รู้สึกอะไร\"
\"แล้วนายไม่เคยรู้สึกเหงาบ้างหรอ\"
\"เหงาสิ เหงามากด้วย เรียวเป็นคนนะลิน ไม่ใช่ท่อนไม้ที่จะเหงาไม่เป็นน่ะ\"
\"อืม นั่นสินะ\"
\"แล้วลินเคยเหงามากๆบ้างมั้ย\"
\"เคยสิ มันพึ่งผ่านมาไม่นานนี้เองอ่ะ\"
\"หรอ เล่าให้เรียวฟังได้มั้ย\"
\"เอ่อ....คือตอนที่ลินอยู่อังกฤษก่อนที่จะมาฝั่งเศสน่ะ ลินได้เจอผู้ชายคนนึงนะ
ชื่อเรียวเหมือนนาย น่าตายังเหมือนนายอีกด้วย พอเวลาผ่านไป
เราก็ค่อยๆรู้จักและคุ้นเคยกันมากขึ้น ลินไม่เคยเห็นค่าของเขา
ลินหลอกตัวเองมาตลอดว่าลินไม่ได้ชอบเขา ลินเกลียดเขา ทั้งๆที่ในใจของลินรักเขามากเหลือเกิน
รักจนลินไม่สามารถมอบความรักให้ใครอีกแล้วนอกจากเขา แต่นั่นมันก็สายไปซะแล้ว
เพราะวันนึงเขาก็เข้ามาพร้อมกับตัดเยื่อไยของเราจนฉีกขาดแทบต่อไม่ได้อีกต่อไป\" .........ฮือๆ.........
\"แล้วทำไมเขาทำแบบนั้นล่ะ\" เรียวเช็ดน้ำตาให้ฉัน
\"ลินไม่รู้ ลินไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่ๆเขาก็มาตัดขาดกับลิน ที่จริงลินจะไม่ไปฝรั่งเศสกับพี่ชินหรอกนะ
แต่เพราะเขานั่นแหละ ลินเลยตัดสินใจมาเปลี่ยนชีวิตใหม่ที่นี่\"
\"แล้วลินไม่คิดบ้างหรอว่านายเรียวคนนั้นเค้าก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของเขาเหมือนกัน
เขาอาจจะทำไปเพราะโมโห หรือไม่นี่ก็อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็ได้นะ\"
\"...........\" ฉันอึ้งเลยล่ะ ไม่นึกว่าเรียวจะพูดได้ขนาดนี้
\"ไม่นึกว่าคนอย่างนายคิดดีๆก็เป็นด้วยแฮะ\" ฉันแกล้ง
\"โห่ นี่แหละตัวจริงของเรียวล่ะ\"
\"ไม่เชื่อ\"
\"ลินไม่เชื่อในการกระทำของเรียว แต่เชื่อใจเรียวก็พอนะ อิอิ\" อึ้งครับอึ้ง
\"พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ อาการก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้วไมมีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะ\"
\"ก็ดี่คะ นู๋ไปละนะคะ คุณหมอ สวัสดีค่ะ\"
ตั้งแต่เรียวเข้าโรงบาลฉันต้องมาเฝ้าเรียวทุกวันเลย วันวันมีแต่เรื่องให้ปวดหัว
แต่อีกคืนเดียวก็จะได้กลับไปอยู่บ้านแล้ว ที่ใจที่สู๊ดดดดดด แล้วฉันก็จำใจกลับไปเฝ้าเรียวต่อ
\"นี่เรียวหมอบอกลินว่าพรุ่งนี้เรียวจะกลับบ้านได้แล้วนะ\"
\"หรอ\" เรียวทำหน้าไม่ค่อยสบายใจ
\"ทำไมทำหน้ายั่งนั้นล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า\" ด้วยมารยาทฉันก็ต้องถามใช่มะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงเรียวน้า
\"เปล่าก็แค่ดีใจน่ะ\" งงเลยเรา
\"ดีใจบ้านนายเค้าทำหน้าแบบนั้นกันหรอ\"
\"ช่างเถอะๆฉันอยากนอนแล้ว\"
\"ใครห้ามล่ะ นายก็ไปนอนเซ่\"
\"งั้น good night นะ\"
\"อือ\"
\"คร้อก...........ฟี้....\" คนอะไรเนี่ยคุยๆอยู่ก็หลับไปซะงั้นอ่ะ ว่าแล้วฉันก็คิดได้ว่าฉันพกการ์ตูนมาด้วย
เยส........ดีใจวุ้ย จะได้มีอะไรทำ ^_^ แล้วฉันก็แหกปากร้องพร้อมเต้นด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง
\" 55555555555555 \" นายเรียว!!!!!
-- เซ็นเซอร์นะคะ --( ฉันสบถออกมา )
\"เธอทำอะไรของเธออะ ตลกดีชะมัดเลย ขออีกทีสิ\"
เลือดที่หน้าของช้านเริ่มสูบฉีดด้วยวคามแรงสูง ซวยเลยทีนี้ ไม่น่าเลยเรา
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันทำอะไรเด๋อๆทีไรนายเรียวเห็นทุกที ให้ตายเหอะ
และฉันก็คิดข้อแก้ตัวที่แย่ที่สุดได้
\"เอ่อ ซ้อมเต้นอ่า\" ฉันพูดแบบตะกุกตะกักก็มันเขินอ่า
\"หุ่นแบบเธอนี่นะ จะมีใครเค้าเอาไปเต้นเนี่ย\"
\"ทำไม หุ่นอย่างฉันแล้วทำไมหะ\"
\"ก็ป๊าว ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ว่าแต่เต้นให้ดูอีกรอบได้มะ ฮะๆ\"
\"โห่ มะอาว ของดีมีครั้งเดียว อิอิ\" เป็นไงอารมณ์ของฉันเปลี่ยนแปลงเร็วมั้ยล่ะ งงล่ะสิ
\"น่านะๆ ขออีกครั้งเดียวน้า\"
\"ไม่\"
\"น่านะ ลินสุดสวย\"ยังมาอ้อนอีก เหอะ
\"ไม่มีทาง\"
\"โห่ งั้นลินไม่สวยแล้ว\"
\"ไม่สวยก็ไม่สวยสิ ลินไม่สนซะหน่อย\"
\"โอ๋ๆ.......เรียวล้อเล่นน่ะ อย่าคิดมากเดี๋ยวแก่เร็วนะ ฮิฮิ\"
\"อย่าพูดมากเลยเรียว\"
\"ก็ได้ๆหะๆ\"
\"ว่าแต่เรียวไปทำอะไรมาอ่ะ สมองถึงได้ถูกกระทบกระเทือนจนความจำเสื่อมแบบนี้\" ได้ที ฉันก็รีบเปลี่ยนเรื่องสิ เนอะ
\"อืม...เรียวก็ไม่รู้นะแต่เห็นไอ้ปอนด์มันบอกว่าตอนที่เรียวอยู่อังกฤษ(บ้านเก่าฉันนี่หว่า) เรียวเสียใจอะไรมาก็ไม่รู้
พอใครถามอะไรหน่อยเรียวก็เงียบ แล้วพอถามว่าเป็นอะไรเรียวก็โมโหมาก
แล้วก็ขับรถไปไหนไม่รู้อ่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงบาลแล้วอ่า\"
\"แล้วนายมาอยู่ฝรั่งเศสได้ไงอ่ะ\"
\"ก็แม่ของเรียวไม่อยากให้เรียวอยู่คนเดียวที่อังกฤษน่ะ พอเรียวเป็นแบบนี้แม่ของเรียวก็พาเรียวมาอยู่ที่นี่เลยอ่ะ\"
\"หรอ\"
\"อืม แต่โชคดีนะที่แม่ของเรียวยังอนุญาตให้เรียวอยู่คนเดียวในฝรั่งเศสได้อ่ะ\"
\"งั้นเรียวก็ชอบอยู่คนเดียวมากล่ะสินะ\"
\"เรียวชอบอยู่คนเดียวเพราะที่บ้านเรียวถึงอยู่ด้วยกันวันๆก็ไม่ได้คุยกันสักคำ ทุกคนเอาแต่งานกับงาน
แต่พอมีลินกับพี่ชินมาอยู่ด้วยเรียวก็โยนความคิดนั้นไปได้เลยอ่ะ\"
\"แล้วนายไม่คิดถึงบ้านบ้างหรอหะ\"
\"แต่ก่อนเรียวเป็นคนไม่ค่อยพูดน่ะเพราะไม่รู้จะพูดกับใครที่บ้าน ทำให้เรียวรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
เวลาอยู่คนเดียวเลยไม่รู้สึกอะไร\"
\"แล้วนายไม่เคยรู้สึกเหงาบ้างหรอ\"
\"เหงาสิ เหงามากด้วย เรียวเป็นคนนะลิน ไม่ใช่ท่อนไม้ที่จะเหงาไม่เป็นน่ะ\"
\"อืม นั่นสินะ\"
\"แล้วลินเคยเหงามากๆบ้างมั้ย\"
\"เคยสิ มันพึ่งผ่านมาไม่นานนี้เองอ่ะ\"
\"หรอ เล่าให้เรียวฟังได้มั้ย\"
\"เอ่อ....คือตอนที่ลินอยู่อังกฤษก่อนที่จะมาฝั่งเศสน่ะ ลินได้เจอผู้ชายคนนึงนะ
ชื่อเรียวเหมือนนาย น่าตายังเหมือนนายอีกด้วย พอเวลาผ่านไป
เราก็ค่อยๆรู้จักและคุ้นเคยกันมากขึ้น ลินไม่เคยเห็นค่าของเขา
ลินหลอกตัวเองมาตลอดว่าลินไม่ได้ชอบเขา ลินเกลียดเขา ทั้งๆที่ในใจของลินรักเขามากเหลือเกิน
รักจนลินไม่สามารถมอบความรักให้ใครอีกแล้วนอกจากเขา แต่นั่นมันก็สายไปซะแล้ว
เพราะวันนึงเขาก็เข้ามาพร้อมกับตัดเยื่อไยของเราจนฉีกขาดแทบต่อไม่ได้อีกต่อไป\" .........ฮือๆ.........
\"แล้วทำไมเขาทำแบบนั้นล่ะ\" เรียวเช็ดน้ำตาให้ฉัน
\"ลินไม่รู้ ลินไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่ๆเขาก็มาตัดขาดกับลิน ที่จริงลินจะไม่ไปฝรั่งเศสกับพี่ชินหรอกนะ
แต่เพราะเขานั่นแหละ ลินเลยตัดสินใจมาเปลี่ยนชีวิตใหม่ที่นี่\"
\"แล้วลินไม่คิดบ้างหรอว่านายเรียวคนนั้นเค้าก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของเขาเหมือนกัน
เขาอาจจะทำไปเพราะโมโห หรือไม่นี่ก็อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็ได้นะ\"
\"...........\" ฉันอึ้งเลยล่ะ ไม่นึกว่าเรียวจะพูดได้ขนาดนี้
\"ไม่นึกว่าคนอย่างนายคิดดีๆก็เป็นด้วยแฮะ\" ฉันแกล้ง
\"โห่ นี่แหละตัวจริงของเรียวล่ะ\"
\"ไม่เชื่อ\"
\"ลินไม่เชื่อในการกระทำของเรียว แต่เชื่อใจเรียวก็พอนะ อิอิ\" อึ้งครับอึ้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น