เรื่องวุ่นๆ....ของวัยรุ่นสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #5 : หนีปัญหา

            ทำไมน้ำตามันถึงได้ไหลออกมาไม่หยุดแบบนี้ล่ะ แล้วนายคนนั้นทำไมต้องมาทำอะไรเพื่อฉันขนาดนี้



ทั้งที่ตัวฉันเองอาจจะไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ แถมเท่าที่อ่านมาฉันก็ทำลายความรู้สึกเขาไปไม่น้อย



แต่เขาคือใครนะ คนที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้ คอยดูแลฉันห่างๆตลอดเวลา เธอ...........เธอเป็นใครกันน่ะ







             ตอนนี้ทุกเรื่องราวต่างๆมันช่างถาถมเข้ามาจนเด็กมหาลัยปี 1 แบบฉันจะรับไม่ไหวแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน



เรื่องจดหมายฉบับนั้นหรือเรื่องของนายเรียว  ฉันก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าในอีก 1 เดือนข้างหน้าฉันจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส



เพราะพี่ของฉันก็จะไปทำงานที่นั่นเหมือนกัน แต่เวลาที่เหลือต่อไปนี้ 1 เดือน ฉันจะกลับไปเป็นคนเดิม



ที่ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย และกลับไปหาเพื่อนๆของฉันด้วยหัวใจที่เสริมเกราะเพราะมันจะแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม



และยากต่อการที่จะได้รับบาดเจ็บตราบใดที่เรายังใส่เกราะอยู่



“อ้าวลิน มาแล้วหรอ ไปไหนมาอ่ะ หายไปซะหลายวัน ติดต่อก็ไม่ได้” เชอร์รี่ถามฉัน



“อ่า...ขอโทษที”



“คือเรามีเรื่องจะบอกเธออ่ะ”ฉันพูดพลางทำหน้าเศร้า



“………..” เชอร์รี่ทำหน้างง



“คือเดือนหน้าฉันจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสอ่ะ” ฉันพูดก้มหน้าหลบเพื่อไม่ให้เพื่อนเห็นน้ำตาตัวเอง



“ จียัง.....เธอเป็นอะไรรึเปล่า ฉันรู้ว่าเธอมีปัญหาอะไร แต่เธอทำไมต้องหนีปัญหาด้วยล่ะ ”



“ ฮือๆๆ............... ” ฉันทนกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ น้ำตาที่อุตสาห์กลั้นไว้เพื่อให้เพื่อนสบายใจมันก็ได้ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู



“  ลิน เธอจะทิ้งฉันหรอ ” เชอร์รี่พูด



“ เชอร์รี่ ฉัน........... ”ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้น



“ นี่เชอร์รี่หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันพูดเล่นๆน่ะ เธอจะไปฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ตอนกลับเอาของฝากกลับมา



ด้วยละกัน อิอิ ” ซูจินหัวเราะ



“ โห่...............นึกว่าจะห่วงเพื่อนที่ไหนได้ห่วงของฝาก 55+ ” แล้วเรา 2 คนก็เดินร้องไห้ไปหัวเราะไปด้วยกัน......







-----------------------------------วันที่ 29 เตรียมของจะไปฝรั่งเศส-------------------------------------------







“ลิน..............แล้วเธอไม่คิดจะบอกลานายเรียวหน่อยหรอฉันเห็นวันที่เธอไม่มาอ่ะ เขามารอเธอทุกวันเลยนะ



ไม่ได้เป็นแฟนกันก็เป็นเพื่อนกันได้นิ่หน่า ”ซูจินพูด



“ งั้นก็ได้ไหนๆพรุ่งนี้ก็ไม่เจอเค้าแล้วนิไปลาหน่อยละกันเนอะ ”



ความจริงฉันก็อยากจะไปลานายนั่นใจจะขาดแต่แค่เล่นตัวนิดนึงก็เท่านั้นเอง



“  งั้นเธอไปลานายเรียวเถอะ เดี๋ยวฉันจัดกระเป๋าให้เธอเอง ” เชอร์รี่พูดด้วยความหวังดี



“ งั้นขอบใจน้า........ขากลับฉันจะซื้อของฝากมาให้เธอเยอะๆเลย ” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งไปที่บ้านฮาวอน



“ อ๊อด ” ฉันกดออดบ้าตานั่น



“ ครับ ” มาแล้วครับ



“ ………. ”  เรียวคนนี้ไม่เหมือนเรียวคนเดิมเลย ผอมลงตั้งเยอะ เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย



“ เรียวนายไม่สบายหรอ ทำไมหน้าหน้าผอมลงเยอะขนาดนี้อ่ะ ” ฉันถามเรียวด้วยความเป็นห่วง



“ เปล่า ฉันสบายดีไม่กินข้าวแค่สามวันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไหวอยู่แล้ว ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเคย



“ แต่หน้าของนาย ” ฉันทำหน้าเป็นห่วงเขา ก็ใช่สิฉันเป็นห่วงเขาจริงๆนี่หน่า



“ บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรไง ……..แล้วเธอมาที่นี่ทำไรล่ะ” เขาพูดต่อ



“ คือฉันจะมาบอกนายว่า........ ” ฉันจะร้องไห้แล้วนะเนี่ย



“ บอกว่าอะไรล่ะ ” เขาเร่ง



“ พรุ่งนี้ฉันจะไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสอ่ะ ”



ฉันพูดพลางก้มหน้าเพราะฉันจะร้องไห้อยู่แล้ว ถ้านายพูดมาสักคำว่านายอยากให้ฉันอยู่ต่อ เพียงแค่



คำเดียว ฉันก็จะไม่ไปแล้วฉันจะอยู่กับนายที่นี่ นายพูดออกมาสิเร็วเข้าพูดเลย



“ งั้นฉันขอให้เธอมีความสุขแล้วกัน ” เขาพูดเสร็จเขาก็เดินจากฉันไปทำให้ฉันมองไม่เห็นว่าเขากำลังร้องไห้อยู่



และเขาเองก็ไม่เห็นฉันร้องไห้อยู่เช่นกัน



    ตอนนี้ฉันเองไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว แค่คิดว่าต่อไปนี้เราจะไปอยู่ฝรั่งเศสแล้ว



เราก็จะพบโลกใหม่ๆของเราที่นั่น และเมื่อไปแล้วฉันจะได้ลืมเรื่องราวต่างๆที่เคยเกิดขึ้นเสียที



ฉันคิดว่าฉันจะไม่รักใครอีกแล้วเพราะแค่ครั้งแรกก็ต้องเสียใจขนาดนี้แล้วถ้ามีครั้งต่อไปฉันก็คงทำใจไม่ไหวอีกนั่นแหละ