เรื่องวุ่นๆ....ของวัยรุ่นสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : บาดแผลที่ยากต่อการลืมเลือน

                ฉันตื่นมาในที่ที่ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นที่ไหน บนเตียงของใคร แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ บอกได้อย่างเดียวคือหิวไส้จะขาด



อยู่แล้ว.......และทันใดนั้นฉันก็หันไปเห็นชามโจ๊กที่ผู้มีอุปการคุณได้มอบไว้ให้   ฉันไม่สนอะไรแล้วสนอย่างเดียวคือจะกิน จะกิน พอหยิบ



ชามโจ๊กขึ้นมาก็เห็นจดหมายที่สงสัยจะเป็นผู้อุปการคุณฝากไว้อีกนั่นแหละ แต่จะ



เรื่องอะไรก็ช่างฉันกินก่อนล่ะ แล้วเรื่องจกหมายไว้ทีหลังละกัน ( -.- )



    “อั้ม.........หย่อย” (-o-)



    “อิ่มจังเยย” แล้วฉันก็ฟาดทุกอย่างที่มีหมดในพริบตา



    ฉันกินอิ่มแล้วก็เริ่มสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครมาตอบคำถามฉันซะที คงจะเป็นจดหมายนี่ละมั้งที่จะมาตอบคำถามของฉัน



ได้ และแล้วฉันก็หยิบซองจดหมายสีขาวขึ้นมา ทั้งที่มีลายเรียบๆแต่พอสังเกตดีดีจะเป็นเอกลักษณ์มากพอดูทีเดียว



( ขอโทษนะคะที่นอกเรื่อง ) ( เข้าเรื่องเลยค่ะ ) ฉันเปิดซองสีขาวนั่น

    





//   เป็นไงบ้างอ่ะลิน  กินโจ๊กแล้วใช่มั้ย  แล้วปวดหัวล่ะหายรึยัง เห็นเมื่อคืนเธอบ่นปวดหัวน่ะ



แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องฮยอนอึนนะ  ฉันพามันไปส่งที่บ้านของมันแล้ว



เมื่อวานทำไมเธอต้องไปหาโชด้วยล่ะ  ฉันมารอเธอตั้งนานฝนก็ตกไม่มีที่หลบฝนซะด้วย  แต่เพื่อเธอฉันทำให้เธอได้ทุกอย่าง จะให้ฉัน



ทำอะไรฉันก็ยอม เรื่องที่เธอไม่เอ่ยปากขอฉันก็ทำให้เธอ



ถ้าเพียงแต่เธอต้องการ  แต่แล้วภาพที่ฉันเห็นคือเธอ.......แล้วเธอรู้มั้ยทุกครั้งที่ฉันหลับตา



ฉันเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องพบกับภาพที่เธอเป็นห่วงเขา  ภาพการแสดงออกของเธอที่มีต่อเขา



มันช่างอ่อนโยนต่างจากสายตาที่เธอจ้องมองฉันมากมายเหลือเกิน



เท่าที่ฉันดูแล้วเธอคงจะรักเขาน่าดูสินะ รักมากขนาดที่ต้องลากเขาไป



ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่ายังไงเธอก็ทำไม่ได้   เธอจะโทษฉันก็ได้นะ ที่ไม่ยอมเข้าไปช่วยเหลือเธอ



เธอคงโกรธคงเกลียดฉันสินะ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก



แต่เธอรู้มั้ยบาดแผลที่ได้รับมาจากการกระทำภายนอกไม่ว่าจะกี่พันกี่ร้อยกี่หมื่นหน



มันก็ไม่เท่ากับบาดแผลที่ได้รับมาทางจิตใจหรอกเพราะแผลภายนอกมันจะเจ็บแค่ตอนแรกแต่เดี๋ยวมันก็จะหายแต่บาดแผลภายในใจในเมื่อ



ตอนเริ่มมันเจ็บมันก็จะเจ็บต่อไปเรื่อยๆ



เพราะมันยากที่จะหายและยังยากมากต่อการลืมเลือน  \\\\