UNIVERSE

ลำดับตอนที่ #3 : fickagepro01

ขอแค่วินาทีเดียวก็พอ.. ชั้นยังมีอะไรที่จะบอกนายนะ..ฮารุกะ

"ทาคาเนะจัง อรุณสวัสดิ์จ้ะ~" 
"อายาโนะ? อ้อ.. อรุณสวัสดิ์นะ"

ชื่อของชั้นคือ.. เอโนะโมโตะ ทาคาเนะ..

"งานโรงเรียนที่จะถึงนี้น่ะ ห้องของทาคาเนะจัง.."
"ชั้นน่ะ ไม่สนงานไร้สาระพวกนั้นหรอกน่า"
"เอ๋? อืม..งั้นเหรอ" เพื่อนของชั้นพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ห้องเรียนของชั้นอาจจะเป็นห้องที่ห่วยที่สุดก็ได้ล่ะมั้ง
ชั้นก็ไร้ตัวตนในโรงเรียนนี้อยู่แล้วนี่นา..

คิดแบบนั้นแล้วชั้นก็อยากจะหายไปจากโลกนี้ซะจริงๆ

"แล้วห้องของเธอล่ะ? อายาโนะ?"
"ก็..กำลังตกลงกันอยู่น่ะนะ"
"อย่างนั้นสินะ? ถ้างั้น ชั้นขอตัวล่ะ"
"ไว้เจอกันนะจ๊ะทาคาเนะจัง" เธอกล่าวส่งท้ายแล้วโบกมือให้ชั้น

โดนบังคับจับแยกห้องเรียน.. 
โรคเครียดที่ทำยังไงก็ไม่ยอมหายทั้งๆที่ชั้นน่ะพยายามทำทุกวิถีทางแล้วแท้ๆ

ครืดดดดดดดด!

"เฮ้ อรุณสวัสดิ์นะ ฮารุกะ" ชั้นกล้าพูดชื่อเพื่อนร่วมชั้นเพียงหนึ่งเดียวของชั้นได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
ห้องเรียนที่ชั้นอยู่ก็มีแค่ชั้นกับหมอนี่เท่านั้นแหละ
ไม่ว่าจะยังไงแล้ว แค่มีหมอนี่อยู่ก็พอ เพียงแค่นี้..
แค่นี้แหละ! ชั้นไม่เก่งการอธิบายหรอกนะ! ฮึ! จู่ๆ จะให้มีอารมณ์ปรัชญาคิดคำพูดซึ้งๆ ออกมารึไง?
ชั้นน่ะ ไม่ได้อารมณ์ศิลปินเหมือนพระเอกในอนิเมะหรอกนะ รู้เอาไว้ซะด้วยล่ะ!

"ทาคาเนะ.."
"หืม?"
"เธอคิดยังไงกับเรื่องงานโรงเรียนเหรอ?"
"ไร้สาระน่า ฮารุกะ.."
"ชั้นว่า..มันเป็นเรื่องน่าสนุกนะ.."
"นายจะมองยังไงก็แล้วแต่เถอะ แต่ว่านะ สำหรับชั้นแล้ว ชั้นจะไม่สนใจหรอกนะ"
"..." 

เพื่อนร่วมชั้นเพียงคนเดียวของชั้น..
โคโคโนเสะ ฮารุกะ..

ครืด~ เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น

"อรุณสวัสดิ์นะ~ " ผู้ชายที่ชั้นคุ้นเคยดีเอ่ยขึ้น
"อรุณสวัสดิ์ครับ" ฮารุกะตอบกลับไป ต่างกับชั้นที่ยังนั่งอยู่เฉยๆ ปากก็ไม่พูดอะไร
"อืม...เอ้า วันนี้ชั้นมีอะไรจะมาบอกพวกเธอล่ะนะ"
"เราจะทำยังไงกับ..การออกร้านในงานโรงเรียนดีล่ะ?"
"อ..เอ๋!!? ไหนครูบอกว่าไม่ต้องออกร้านก็ไม่เป็นไรนี่นา!"
"ทาคาเนะ คือว่า..ชั้นเผลอไปรับปากกับ ผอ. เข้าน่ะ.."
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย" ให้ตายสิ! ตาครูแก่โรคจิต ชั้นเกลียดงานบ้าบอนี่ที่สุดเลย
"ว้าว ดีจังนะ ทาคาเนะ" 
"ดีกะผีเอ็งเด้! ฮารุกะ ฟังนะ ชั้นจะไม่ออกร้านเด็ดขาด!"
"แต่ว่าทาคาเนะ มันเป็นงานโรงเรียนนะ.."
"เฮอะ!" ชั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"ก็ได้ๆ แล้วจะออกร้านอะไรล่ะ?"
"ชั้นอยากทำเกมยิงเป้าน่ะ.." ฮารุกะว่าขึ้น โธ่เอ้ยยย ชั้นจะบ้าตาย
"แต่ว่าครูคะ! เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวเองนะ"
"นั่นล่ะปัญหา พวกเธออยากทำอะไรล่ะ? ลองบอกมาเดี๋ยวชั้นจะช่วยก็ได้นะ"
"ฮารุกะบอกว่าอยากทำเกมยิงเป้า แต่ว่า ถ้าทำเราก็ต้องเตรียมของรางวัลด้วยน่ะ งบห้องเรามีเท่าไหร่กัน?" ชั้นว่าแล้วหันไปมองครู
"อ..เอ๊ะ? เอ่อ.." ตาครูเถื่อนทำท่าลุกลี้ลุกลน ชั้นน่ะเอือมเต็มทีแล้วที่ต้องเห็นท่าทางนี่
"หะ? นั่นมัน.." พอชั้นเหลือบมองไปที่ล็อกเกอร์ก็พบกับอะไรบางอย่าง..

[ย้อนความจำ]
"ปลาเนี่ยหายากมากเลยนะพวกเธอรู้รึเปล่า ชั้นน่ะอยากจะได้มากเลยนา~" 
ครูประจำชั้นของชั้นพูดแล้วจ้องมองอะไรบางอย่างในจอคอมพิวเตอร์
"แต่ว่ามันแพงเกินไปน่ะสิ~" เขาว่าแล้วทำหน้าเพ้อฝันอย่างเช่นทุกวัน
สิ่งที่เขาอยากได้ก็คือ ฟอสซิลปลาดึกดำบรรพ์ ซึ่งถูกประเมินขายทางอินเตอร์เน็ต
[ปัจจุบัน]

"ปลาดึกดำบรรพ์..อย่าบอกนะว่า.."
"ย- อย่าว่าให้ชั้นเลยนะทาคาเนะ!ปลาเนี่ยมันหายากมากจริงๆนา" 
"อย่ามาแถนะไอ้ครูเถื่อนนี่!" ชั้นไม่ใช่เด็กนักเรียนหญิงที่ทำตัวเรียบร้อยจนน่ารังเกียจหรอกนะ..
"เอาน่า ใจเย็นก่อนสิ ทาคาเนะ.." ฮารุกะเข้ามาห้ามอารมณ์เดือดของชั้น..แต่ว่า..
"ฮารุกะ นายน่ะอยู่เงียบๆ ไปเถอะน่า!"
"ทาคาเนะ..เอ่อ.."
"เฮ้อ นี่พวกเธอ ชั้นน่ะไม่มีเวลามานั่งเล่นด้วยหรอกนะ ยังไงเจอกันคาบหน้าก็แล้วกัน" ตาครูโรคจิตบอกแล้วเดินออกห้องไป

นี่น่ะ..ครูที่ห่วยที่สุดในประวัติศาสตร์..
ทาเทยามะ เคนจิโร่..

"ทาคาเนะ.."
"งบห้องเราแท้ๆ นะ ฮารุกะ.."
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา.."
"เอ๋?นายหมายความว่ายังไง?"
"ถึงห้องเราจะไม่มีงบเหลือแล้ว แต่ว่า ถ้ายังมีทาคาเนะอยู่ล่ะก็"
"ชั้นเชื่อว่า ทาคาเนะน่ะจะต้องทำได้แน่ๆ งานโรงเรียนน่ะ.."
"ฮ..ฮารุกะ.." 

บ้าจริง..หมอนี่พูดอะไรออกมานะ

แล้วหมอนี่ก็ลุกยืนขึ้น
เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สินะ พอชั้นรู้ตัวอีกที สายตาของชั้นก็ประสานกับหมอนี่ซะแล้ว..
มันแปลกนะ..เรื่องที่ว่า ทำไมชั้นถึงไม่กล้าที่จะมองหน้าหมอนี่ตรงๆ
คิดอย่างนั้นแล้ว หน้าชั้นก็ขึ้นสี..

"มะ..- มองอะไรของนายน่ะ! ฮารุกะ!"
"เปล่าหรอก.. ทาคาเนะ ชั้นอยากไปดูซากุระ.."
"เอ๋? ซากุระงั้นเหรอ?"
"ถ้าเตรียมงานโรงเรียนเสร็จแล้ว ไปดูซากุระกันมั้ย?"
"ชั้นไม่แน่ใจ ว่าชั้นจะไปได้มั้ย.."
"ชวนครูเคนจิโร่ไปด้วยก็ได้นี่นา นะ..ทาคาเนะ"
"อ..เอ่อ..ก็..ก็ได้" ชั้นตอบรับฮารุกะ จริงๆแล้วเพราะว่าหมอนี่ขอหรอกนะ..
"อื้ม แล้วเอาไว้ไปดูซากุระกันนะ ทาคาเนะ" ฮารุกะส่งยิ้มให้ชั้น..



แปลกจัง..ทำไมครั้งนี้ชั้นต้องหลบตานายอีกครั้งด้วยนะ?



ฮารุกะ..


ห้องเรียนที่มีชั้นกับนายเพียงแค่สองคนนี่น่ะ


นายจะรู้สึก..


แบบเดียวกับชั้นมั้ยนะ?









九ノ瀬遥 大好き . [ฮารุกะ ไดสุกิ ♥ : Writer]









"ฮารุกะ! ฮารุกะ!"

ในหัวของฉันแทบจะคิดอะไรไม่ออก..

"ครู! ฮารุกะจะหายดีใช่มั้ย? ชั้นจะได้ไปดูซากุระกับฮารุกะใช่มั้ย!?"
"วันพรุ่งนี้น่ะ ฮารุกะจะฟื้นขึ้นมาใช่มั้ย!?"
"ท..ทาคาเนะ ใจเย็นๆ ก่อนน่า.."
"ฮึก..ฮ..ฮารุกะ!!"






เวลาทาคาเนะร้องไห้น่ะ..
ชั้นไม่ชอบมันหรอกนะ..

"อะไรของนาย!? ใครร้องไห้กัน?!"
"เอ๋? แต่ว่า..ตาของเธอ"
"ก็ ก็แค่เหงื่อเองย่ะ!"
"แต่ว่านี่ยังไม่ถึงฤดูใบไม้ผลิเลยนะ"
"ง-.. เงียบไปเลยน่า!"
"ฮะๆ ทาคาเนะนี่ล่ะก็"

"ฮารุกะ! เจ้าบ้าาาาาา นายจะถอดเสื้อทำไมยะ"
"ทาคาเนะ ชั้นมี่อะไรจะถามเธอน่ะ ตอนที่ชั้นเดินไปที่น้ำพุชั้นเห็นแมวตัวหนึ่งแล้วอยากลองเลี้ยงดู
จู่ๆ ชั้นก็ตก.."
"หยุดๆ พอแล้ว! เปลี่ยนเสื้อให้ไวเลยนะ!"

"ชั้นน่ะ อยากออกร้านในงานโรงเรียนเหมือนกันล่ะ"
"สนใจเกมยิงเป้ามั้ย? ทาคาเนะ?"
"เราเพิ่งทำอะไรแบบนี้นี่นา ชั้นก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะไปรอด แต่ถ้ามันทำให้ทาคาเนะ.."
"ว้าว ที่สองเลยเหรอทาคาเนะ!? ตกใจหมดเลยล่ะ"

"ทาคาเนะ"





ฮารุกะ..
ชั้นน่ะ..
ขอโทษนะ..




"ประกาศจากประธานาธิบดี วันนี้โลกจะดับสูญ.."
"ผมขอแสดงความเสียใจกับวันสุดท้ายนี้..โลกกำลังจะพินาศ"




เธอได้ยินมั้ย?



เธออยากบอกอะไรกับคนอื่นรึเปล่า?



อย่ากลัวไปเลยน่า..



แค่เธอวิ่งข้ามเนินเขานั่นไปเธอก็จะรอดแล้วล่ะ



แต่ว่านะ ถ้าเธอไม่ทำตาม เธอตายแน่



เธออยากมีชีวิตรอดสินะ?




เสียงที่คุ้นหูนี่..
มันเป็นเสียงของใคร..
มันคุ้นมาก ราวกับว่า..


'เป็นเสียงของตัวฉันเอง'



"ทาคาเนะ ถ้าชั้นเป็นไข้อีก.."
"ก็ช่วยปลุกชั้นด้วยนะ.."


เข้าใจแล้วล่ะ ฮารุกะ..
ต่อให้เราสองคนจะกลายเป็นอะไร
ชั้นน่ะ ก็จะช่วยนายเอง!

  






"เอเนะ? เอเนะ!"
"นี่เอเนะ ได้ยินรึเปล่าน่ะ?"

"อ๊ะ ค- ค่ะ มาสเตอร์"

"เอเนะจัง เป็นอะไรมั้ย?" เสียงของทุกๆคนที่ถามชั้น..

จริงสินะ..ตอนนี้ชั้นน่ะ ก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนี่นา..

"นี่เอเนะ เธอมาจากไหนกันแน่นะ"
"ความลับค่ะ มาสเตอร์ ♥"

ฮารุกะ ชั้นไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่
-END-