คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 จูบแรก = แต่งงาน (หมั้น)
งึมงำๆๆ~ รู้สึกมึนหัวไปหมดเลย @_@
“ฉันมาอยู่ที่ไหนเนี่ย!”
“ห้องนอน...”
“รู้แล้วๆ นอนก็รู้อยู่ว่าเตียง จะให้มันอยู่ในห้องอาหารหรือไงถ้าไม่ใช่...เอ้ย! ห้องนอนไหน! !”
ตายจริง! ฉันเผลอหลับที่ไหนก็ไม่รู้ แถมทำไมต้องมีร่างสูงหล่อไม่เกรงใจใครมานั่งกดโน๊ตบุ๊คส์แบบไม่สนใจใยดีอยู่ข้างฉันด้วย ละ..แล้วฉันจะนอนอีกนานไหมเนี่ย ลุกขึ้นสิยัยร่างไม่รักดี!
“อย่าฝืน! ฤทธิ์แอลกอฮอล์คงยังไม่หมด”
หา –O- แอลกอฮอล์อะไร ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย...แต่เอ๊ะ! ชุดที่มันพาดอยู่กับเก้าอี้ถึงดูคุ้นๆ ทั้งลักษณะ สี และไซส์ถึงคล้ายกับของฉันแบบปฏิเสธไม่ได้ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ? แต่มันคงจะไม่ใช่ของฉันหรอก เพราะฉันใส่ยะ...O[]O ไม่มี! ไม่จริงอ่ะ ฉันไม่ได้ใส่ชุดที่ตัวเองใส่มา นี่ชุดอะไรอ่ะ ไม่ใช่ชุดของฉัน
“ชุดฉันหายไปไหน!”
“ก็พาดอยู่กับเก้าอี้ตรงหน้าเธอยังไง”
รู้แล้วเว้ย! แต่ที่ฉันหมายถึงทำไมมันไม่อยู่บนร่างของฉัน แต่กลับไปอยู่กับเก้าอี้ มันหมายความว่ายังไง >O<
เมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว~
ลองกินหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่ค็อกเทลธรรมดา อีกอย่างฉันคงไม่คออ่อนเหมือนกับนางเอกในหนังหรอก
อึกๆๆ
“รถชาติดีจัง เหมือนผลไม้รวมเลย ^_^”
อึกๆ
สรุป! ฉันกินหมดไปเต็มๆ หนึ่งแก้ว ก็ไม่คิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้ อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเมาสักหน่อย อึก...ทำไมฉันสะอึกขึ้นมาได้ แล้วโลกมันเบี้ยวๆ ไปหรือเปลา เอ๋ สงสัยว่าคนสร้างตึกนี้จะเมาถึงได้สร้างเอียงขนาดนี้ แล้วนั่นอะไร! ทำไมถึงมีหนุ่มหน้าตาดีมาอยู่ในห้องที่แสนจะมืดมนขนาดนี้ได้ ต้องเดินไปมองใกล้ๆ แล้ว
“นี่นายเป็นใคร แล้วมานั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร +_+”
“-__-“ เมิน
“นี่นายรู้ไหมว่าเมินใครอยู่! ฉันเป็นถึงเจ้าแม่แห่งความคิดของครอบครัวเชียวนะ! แล้วนี่นายจะหันมามองฉันได้หรือยัง!”
เมิน...
“-_-** นายทำให้ฉันโกรธจริงแล้วนะ!” ฉันอ้อมโต๊ะทำงานของหนุ่มหน้าตาหล่อ ที่ตอนนี้แม้แต่ชื่อฉันยังจำไม่ได้ “จะว่าไปฉันยังไม่เคยเสียจูบแรกเลยนะ แต่ฉันว่านายคงนับไม่ถ้วนแล้วสิท่า! อึก...” ฉันเดินไปใกล้ตัวฉัน แล้วเอาแขนของตัวเองกอดคอเขาเอาไว้ แล้วดูเหมือนเขาจะเต็มใจซะด้วย เพราะท่าทีไม่มีแม้แต่จะสะดุ้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เอาฉันอยากจะกัดหูของเขาก็คือ เขายังไม่เลิกเท้าคางมองวิวทิวทัศน์เหมือนจงใจไม่ใส่ใจฉัน
นี่ฉันเริ่มจะปรี๊ดแล้วนะ! คิดว่าหล่อแล้วจะหยิ่งได้เหรอ ฝันไปเถอะย่ะ! เดี๋ยวแม่จะเล่นให้หยิ่งไม่ออกเลย
“นี่นาย! ถามจริงไม่ชอบพี่หรือน้องฉันคนไหนเลยหรือยังไง อึก...ฉันอุตส่าห์ยื่นข้อเสนอจะช่วย...” ฉันนั่งลงบนตักของเขาทันทีที่พูดจบประโยค นิ้วเรียวยาวของฉันก็เริ่มรุกไล่ไปตามใบหน้าขาวเนียนช้าๆ แล้วแนบมือทั้งหมดกับใบหน้าของเขา “ฉันว่านายมันต้องเป็นตุ๊ดแน่ๆ เลย”
แทงใจดำสินะ ถึงรีบหันมาไม่ทัน ก็คิดอยู่แล้วหรอก ขนาดยื่นข้าเสนอดีแบบนี้ไม่เห็นจะสนใจ เอาจริงๆ ถ้าเป็นผู้ชายมันก็ต้องแอบถูกใจใครบางแหละ แต่นี่ไม่เลย! ถ้าไม่ใช่ตุ๊ดก็คงไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรแล้ว
“แอบกินพวกตัวเองไปกี่คน...อุ๊บ!”
ปากอวบสีชมพูถูกปิดจากคนตรงหน้ายังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค จูบที่เรียกว่าจะเป็นจูบแรกของฉันก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ คนตรงหน้านั้นใช้ประสบการณ์ดูดดื่มกับจูบร้อนระอุ มือของฉันต้องจับเสื้อของเขาไว้แน่นเพราะร่างกายเริ่มจะชาขึ้นเรื่อยๆ สมองก็เหมือนจะถูกหยุดกลางอากาศ
ด้วยความรู้สึกเหมือนเขาจะชำนาญก็จะหยุดเป็นระยะๆ ให้ฉันนั้นได้พักหายใจ แต่ก็ไม่นานอย่างที่คิด เพราะทันทีที่ฉันปรับการหายใจได้เขาก็จะจู่โจมเหมือนเดิม ตอนแรกนั้นก็จะรู้สึกเหมือนแค่ปากชนกับปากแต่ตอนนี้มีอะไรชื้นๆ ล้วงล้ำเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของฉัน จนฉันนั้นต้องพยายามดันตัวของเขาออกห่าง แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งหนักขึ้น ฉันก็เลยจำยอมปล่อยให้เขาครอบครองริมฝีปากของฉันตามอำเภอใจ ก่อนที่ทั้งหมดจะวูบลง...
“ปากเหรอ...” ฉันตั้งสติได้ก็เริ่มเอายกนิ้วสัมผัสกับสิ่งที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องสักคนขึ้นมาดู ก็รู้ทันทีว่ามันบวมขึ้น แถมรู้สึกยังร้อนๆ ตรงริมฝีปาก “จูบแล้ว…ไม่จริงใช่ไหม”
แกร๊ก!
เสียงกดคีย์บอร์ดของคนข้างๆ ทำให้ฉันเลื่อนสายตาอันเหม่อลอยมองเขา ตอนนี้ความรู้สึกของฉันคือตามไม่ทันกับสมอง ทุกอย่างสับสน และงงงวยไปหมด ทุกอย่างไปไม่พร้อมกันเลยสักอย่าง แถมเสียงหัวใจก็เริ่มเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนสักพักมันจะหายวาบไปทันที ฉันรีบยันตัวขึ้นลุกจากที่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะหยุดกดแล้วเลื่อนสายตามามองทางฉันก็ตาม แต่ฉันก็เหมือนกับใจหลุดลอยไปแล้ว คิดอยู่อย่างเดียวว่าออกไปจากที่นี่! เดี๋ยวนี้!
“จะไปไหน”
โลเวลคว้าแขนของฉันไว้ทัน ก่อนที่เราสองคนจะสบนัยน์ตากัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแววตาของเขาอ่อนลงมาบ้าง แต่ฉันก็ไม่คิดอยากจะจ้องกับมันนัก ฉันรีบสะบัดจากการเกาะกุมของเขา แล้วตอบเสียงห้วนๆ ใส่
“กลับบ้าน!”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง! ฉันเอารถมา”
“ตอนนี้พี่คุณขับกลับไปแล้ว” เขาสามารถทำให้ฉันหยุดต่อต้านเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ฉันสูดลมหายใจบอกมถูกจริงๆ ว่าตอนนี้รู้สึกอะไรกันแน่ มันผสมปนเปมั่วไปหมด ทั้งโกรธ เศร้า ไม่เข้าใจ จนแยกไม่ออกจริงๆ ว่ารู้สึกอะไรซะเป็นส่วนใหญ่
“อยากจะรู้เรื่องทั้งหมดมากกว่านี้อีก...” ประโยคแผ่วเบาเหมือนพูดกับตัวเองของฉัน ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วขึ้น แต่ฉันก็พ่นลมหายใจออกมา แล้วพูดเหมือนปลอบตัวเอง “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง...กลับกันเถอะ”
จะโกรธใครได้ ก็ฉันเป็นตัวต้นเหตุ ทำเอง ผิดเอง เรื่องที่เกิดขึ้นก็ฉันทั้งนั้นที่เป็นคนกระทำ แล้วผลก็ออกมาเป็นเช่นนี้ จะโกรธเขาก็ไม่ได้ จะโกรธเหล้าก็ไม่ได้ ในเมื่อคนที่กำหนดก็คือฉันเองทั้งนั้น!
ณ บ้านฉันเอง
โอเค! ฉันทำใจได้แล้ว หลังเริ่มมานั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ สิ่งที่ฉันเสียไปอยู่แค่อย่างเดียวก็คือจูบ เขาไม่ได้ทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ และฉันก็เชื่อเขา เพราะมันไม่มีเลือดบนเตียง ส่วนเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกก็เพราะฉันดันอ้วกใส่ตอนเขาอุ้มไปที่เตียงนั่นเอง และเหตุผลที่เขาจูบก็เพราะฉันดันพูดเรื่องที่เขาชอบเพศเดียวกัน ทุกอย่างกระจ่างแจ้งดี!
ฉันก็ทำใจได้แล้ว มันก็แค่จูบจะจริงจังอะไรไปได้ ฉันก็ไม่ใช่สาวที่รับความจริงไม่ได้ เพียงแต่ฉันจะผิดสัญญากับตัวเองน่ะสิ...ก็ฉันเคยสัญญาไว้ว่าถ้าใครได้จูบแรกของฉันไป ฉันจะแต่งงานกับคนนั้น ฮื่อๆๆ T_T ฉันก็เลยอยากจิร้องไห้
O_o เอ๋...ทุกคนมาทำอะไรที่บ้านฉันเนี่ย แล้วอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งตระกูลฉันและตระกูลนธารากูล จะมีเรื่องดีกันหรือยังไงกันนะ เอ๊ะ! หรือว่าจะไม่จับคู่กันแล้ว ไม่เอานะ! ฉันอยากได้แหล่งข่าว >O<
“มานั่งก่อนสิจ้าวฟ้า! “ คุณแม่ตบโซฟาเรียกให้ฉันไปนั่ง ถึงจะงงแต่ก็ทำตามโดยดี ซึ่งพี่น้องฉันทุกคนก็รีบหลบหน้าหลบตา ไม่หันมาสบกับนัยน์ตาฉันเหมือนทุกที มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันเอ่ยถามทุกคน แต่ก็ไม่มีใครตอบ มีเพียงแต่เสียงเดินของโลเวลที่มานั่งตรงข้ามกับฉันเหมือนรู้หน้าที่ตน
“แม่รู้ทุกอย่างแล้วนะ...”
“O_o เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องที่เรานอนกับโลเวล ลูกคนโตของคุณนวันกับคุณเกียงไกร”
“OoO หา??” ฉันรับสะบัดหน้าสองสามที่ เผื่อตัวเองจะหูฝาด แต่คงจะไม่หรอก เพราะได้ยินเต็มสองรูหู “แม่พูดอะไรน่ะ พวกเราสองคนไม่ได้นะ...”
“ลูกจะบอกว่าลูกไม่ได้นอนใช่ไหมจ้าวฟ้า”
เฮือก O[]O;; เรื่องเข้าใจผิด
“คือ...เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะคะ เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันค่ะ ทุกคนกำลังเข้าใจผิด ใช่ไหมพี่โลเวล?”
“ครับ เราสองคนไม่ได้มีอะไรกัน”
“เห็นไหมคะแม่!”
“แต่แม่มีหลักฐานนะ” แม่ฉันไม่พูดเปล่า รีบส่งรูปภาพมาให้ฉันดู ซึ่งทำให้ฉันแทบอยากจะร้องกรี๊ด เพราะมันเป็นรูปที่ฉันนอนอยู่บนเตียงกับโลเวลจริงๆ เพียงแต่ฉันเท่านั้นที่นอน ส่วนโลเวลกำลังนั่งกดคีย์บอร์ดอยู่ “ลูกจะเถียงว่ายังไง”
ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมถึงมีภาพแบบนี้อยู่ ห้องนอนไม่ใช่เหรอ มีกล้องวงจรปิดด้วยหรือยังไง เอ๊ะ! หรือว่าคนที่จะเอามาให้ต้องเป็นพวกหนุ่มๆ ตระกูลนธารากูลแน่ๆ เพราะนั่นมันห้องของพวกเขา แล้วนี่ฉันจะแก้ตัวว่ายังไง
“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะแม่ พอดีว่าหนูเมาเพราะลองดื่มค็อกเทลดู โลเวลเขาก็เลยไม่อยากให้หนูนอนโซฟา เลยอุ้มพาไปนอนที่นอนแทน แต่คราวนี้เพราะหนูตัวแดงมาก ก็เลยคิดว่าน่าจะแพ้ ก็เลยอยู่ดูแลใกล้ๆ เรื่องมันเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
ใส่สีตีไข่เข้าไปยัยจ้าวฟ้า! แต่ช่างเถอะ ขอให้มันทำให้ทุกคนเข้าใจตรงกันก็พอแล้ว
“แต่แม่ว่าเสียหายนะ เราเป็นผู้หญิง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมันเสื่อมเสียเกียรติ เพราะงั้นเราตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้พวกลูกสองคนแต่งงานกัน”
“ไม่เอาค่ะแม่!”
“ทำไมล่ะหนูจ้าวฟ้า ให้ตาเวลรับผิดชอบหนูก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างเราสองตระกูลจะได้ปรองดองกันสักที ถ้าอยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองล่ะจ้ะ ^^” คุณน้านวัน หรือคุณแม่ของโลเวลเอ่ยปากพูด ทำเอาฉันปฏิเสธไม่เป็นชั่วปริยาย
“ถึงยังงั้นก็เถอะค่ะ แต่ลูกคนโตก็ต้องคู่กับลุกคนโตสิคะ นี่มันข้ามขั้นไปนิด...”
“ไม่เป็นอะไร เรื่องนั้นเราไม่สนหรอก ก็แค่จับความเหมาะสมเท่านั้น ^^” แม่
“ถึงยังงั้นก็เถอะค่ะ แต่หนูยังเรียนไม่จบเลยนะคะ”
“อีกแค่ไม่กี่เดือนเองลูก ลูกจบก็เข้าทำงานเลย” คุณแม่ยังหว่างล้อมไม่เลิก กลายเป็นว่ามีแต่สองแม่ลูกเท่านั้นที่มีบทพูด
“แต่แม่เคยสัญญาไว้ว่าให้หนูทำงานก่อนแล้วค่อยมีแฟนไม่ใช่เหรอคะ”
“เอ๋ แม่พูดเหรอ ไม่เห็นจะจำได้...เอาน่า งั้นพวกลูกหมั้นไว้ก่อน แล้วค่อยแต่งงานกันตอนที่จ้าวฟ้าเรียนจบ เป็นไง”
เรียนจบหนูก็เข้าทำงานเป็นนักข่าวสายบันเทิงแล้วค่ะ แม่นี่ทำไมถึงชอบลืมความฝันหนูจัง ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเป็นถึง CEO บริษัทสังกัดค่ายนักแสดง เราสองคนคู่กันไม่ได้ >O<
“ไม่เอาค่ะ! พี่โลเวลก็ช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ เดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดคิดว่าพี่อยากแต่งงานกับฟ้าหรอกค่ะ”
คนเดียวสู้ไม่ไหว แต่ถ้าสองคน ยังไงก็มีทางลุ้น
“ผมเอายังไงก็ได้”
O[]O หมายความว่าไง
“งั้นก็ตกลงตามนี้ เดี๋ยวอีกสองวันแม่จะจัดงานหมั้นให้พวกลูกสองคน...”
“เดี๋ยวค่ะแม่!”
ยัง! ยังยอมแพ้ไม่ได้ นี่มันส่งผลต่องานและชีวิตประจำวันของฉันมาก ยอมง่ายๆ ไม่ได้
“มีอะไรจ้ะลูก”
“คนโบราณบอกเล่าสืบต่อกันมาว่า ถ้ามีลูกสาวคนแรกที่ต้องออกเรือนต้องเป็นพี่คนโตสุดของบ้าน ไม่ควรให้น้องเล็กแต่งก่อน คุณพ่อคุณแม่ก็รู้นี่น่าว่าบ้านเราต้องทำตามประเพณีนั้น”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เพราะยุคนี้เป็นยุคใหม่แล้ว บ้านเราไม่ใช่คนหัวโบราณสักหน่อย เรื่องพวกนี้พ่อแม่ไม่ใส่ใจหรอกจ้ะ”
“O[]O;; ไม่-ใส่-ใจ เหรอคะ”
“จ้ะ เดี๋ยวแม่ขอโทรตามช่างตัดชุด ช่างจัดงานก่อนนะจ้ะ...แม่กับคุณนวันไปก่อนนะ บาย~”
ไม่นะ! แผนเป็นแบบนี้ไม่ได้~ ฉันจะทำยังไงดี ชิ่ง! ไม่สิ หรือฆ่าหมกส้วมนายโลเวลนี่เลย ยังงั้นไม่ได้ใหญ่ หรือค่อยจุดไฟตอนวันงาน ฮื่อๆๆ ทำอะไรไม่ได้เลยฉัน TOT ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้!!
ความคิดเห็น