รักของเรา เคล้านำตา

ลำดับตอนที่ #3 : ความสงสัยของเพื่อนๆ

  หลังจากวันนั้นพี่น้ำเงินก็คอยมาหาชั้นที่ห้องบ่อยๆในช่วงเวลาพักลางวัน

" แพรวา มาทางนี้เร็ว " พี่น้ำเงินพูดอย่างรีบร้อน

" ค่ะ แปปนึง ขอเก็บของก่อนนะ " ฉันตอบพลางเก็บหนังสือใส่ใต้โต๊ะ เพื่อเตรียมพร้อมที่จะไปกินข้าวกลางวัน

" แหมๆๆ ดี๋ยวนี้นะลืมเพื่อนไปเลยนะย่ะ ไม่ค่อยจะมีเวลาให้เพื่อนเลยนะ โทรไปตอนกลางคืนก็ไม่ค่อยติดเลย " ลูกศรเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันพูดพลางส่ายหน้าช้าๆ

" ชั้นถามจิงๆเถอะ เทอเป็นไรกับพี่เขาเหรอ ทำไมเขามาหาบ่อยจัง " หลังจากที่ลูกศรพูดจบ ฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะและก็เริ่มรู้ตัวว่า หน้าของฉันมันแดงขึ้นเรื่อยๆ

"เทอถามอะไรอย่างนั้น ชั้นกับพี่เค้าก็เป็นแค่พี่น้องกันธรรมดา "

" จิงเหล๋อ....ชั้นไม่ค่อยอย่างจะเชื่อเทอเลย " ลูกศรจ้องหน้าชั้นอย่างจับผิด

"แล้วแต่เทอแล้วกันนะ ชั้นไปก่อนนะ บาย" แพรวาพูดพลางวิ่งออกไปหน้าห้อง

" ไปกันเถอะค่ะ " ชั้นพูดพลางเดินนำหน้าพี่น้ำเงินไป ในขณะที่พี่น้ำเงินกำลังองไปยังลูกศร

" ลูกศร มานั่งกับพวกพี่ก็ได้นะ " พี่น้ำเงินชวน

" เออช่าย มานั่งกับเรามา " ชั้นพูดเสริม

และระหว่างที่ทุกคนกำลังอร่อยอยู่กับอาหารที่อยู่ด้านหน้าของตนเอง พี่น้ำเงินดูจะสังเกตลูกศรเป็นพิเศษ และก็พูดขึ้นว่า

" ลูกศรเป็นไรป่ะ ทำไมหน้าซีดเลย "

" เออ แกเป็นไรป่ะเนียะ ชั้นพาไปห้องพยาบาลดีกว่านะ " ชั้นพูดพลางพยุงตัวของลูกศรขึ้น

แล้วลูกศรก็อยู่ในห้องพยาบาลจนโรงเรียนเลิก พวกเราจึงมาพามันกลับบ้าน

" พักนี้แกเป็นอะไร ทำไมดูไม่ค่อยสบายเลยอ่ะ เป็นไรมากป่าว "

" ไม่หลอกน่า ชั้นไม่เป็นไร " ลูกศรตอบพร้อมกับยิ้มให้พวกเพื่อน

และวันนี้ฉันก็กลับบ้านพร้อมกับข้อสงสัยว่าลูกศรเป็นอะไรไป

พอเวลาประมาณ 20.30 น. เสียงโทศัพท์ก็ดังขึ้น

" ฮัลโหล แพรวารับสายค่ะ จะพูดกับคัยค่ะ " เทอรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเเจ่มใส

" แพรวาเหรอ พี่เองนะ ทำไรอยู่ " ไม่ต้องสงสัยเสียงนี้เป็นเสียงของน้ำเงินนั่นเอง

แล้วเราก็คุยกันไปจน 22.30 น. ถึงจะวางสาย