รักของเรา เคล้านำตา

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มรู้จักคำว่า"รัก"

"ม่าย....ม่าย...."ฉันสะดุ้งสุดตัวเเละลุกขึ้นนั่ง 

"ฉันฝันร้ายอีกแล้ว"ฉันพูดกับตัวเองและลุกขึ้นไปอาบน้ำ
พอทำกิจวัตรเสร็จ ฉันก็รีบไปโรงเรียนทันที

วันนี้รถของที่บ้านเสียชั้นจึงต้องไปโรงเรียนเอง ตอนแรกชั้นก็คิดว่ามันคงไม่รำบาก ก็แค่ขึ้นรถเมล์ เดี๋ยวก็ได้นั่ง แต่พอมาขึ้นจริงๆแล้ว พอก้าวขึ้นรถเมล์แน่นยิ่งกว่าปลากกระป๋องซะอีก  แถมร้อนอีกต่างหาก ชั้นเดินมาหยุดอยู่หน้าร่นพี่ม.6 คนนึงที่เรียนที่เดียวกับชั้น เขาลุกให้ชั้นนั่ง พอรถเมล์มาจอดที่ป้ายโรงเรียนฉันก็พูดขึ้นมาว่า
"ขอบคุณพระเจ้า"
พอลงจากรถชั้นก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่มเพื่อนโดยลืมรุ่นพี่ม.6ไปเลย

ระหว่างที่เรียนอยู่ก็มีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและพูดกับครูว่า
"ขอโทษนะครับเรามาตามหาคนที่ชื่อ ปภัศรา ครับ"

พอได้ยินดังนั้น ฉันถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยแลเดินออกไปหน้าห้องเรียน
"พี่เป็นใครค่ะ มีธุระอะไรกับหนูเหรอ"ฉันถามพลางจ้องหน้ารุ่นพี่(โอโห..อย่างน่ารักเลยอ่ะ)

"จำพี่ได้รึปล่าวครับ"และพี่คนนั้นก็ก้าวออกมายืนข้างหน้าชั้น

"น้องชื่อปภัศรารึปล่าวครับ"

"ค่ะ มีอะไรเหรอค่ะ"ฉันพูดพร้อมกับเกาหัว

"น้องทำกระเป๋าเงินหล่นไว้บนรถเมล์อ่ะครับ"

ชั้นทำหน้างงและล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง
"น้องไม่ต้องหาหลอกครับก็ในเมื่อมันอยู่นี่" รุ่นพี่พูดพลางยื่นกระเป๋าเงินรูปโดเรมอนมาให้

"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดสั้นๆ

"ไอ้นำเงิน เมิงจะไปได้ยัง จีบน้องเค้าอยู่นั่นแหละ" รุ่นพี่คนนึงพูดพลางทำหน้าตากวนใส่

"ไม่ได้จีบเว้ย เงียบปากไปเลย"พี่เขาพูดพลางทำตาโตใส่

"น้องครับพี่ไปก่อนนะครับ วันหลังจะมาหาใหม่ อ้อพี่ชื่อน้ำเงินน้า.. อยู่ม.6/3 บายจ้า"พี่น้ำเงินพูดพลางส่งยิ้มให้ชั้น