นวนิยายของเฮกเซน

ลำดับตอนที่ #1 : [Yaoi]ฮาเร็มแวมไพร์ของเด็กหนุ่ม

นิยาย แวมไพร์

ฮาเร็มแวมไพร์ของเด็กหนุ่ม #1

(เลือดหมดตัวแน่หนูเอ๋ย)

(พอดีอายแต่งจากในโทรศัพท์ เลยจัดหน้าไม่ได้ แย่ๆ)

(อ้างอิงมาจาก,แวมไพร์ ทไวไลท์)
"ช่วยลืมมันไปได้มั้ย"
"รู้มั้ยว่าผมรอคำนี้มานานแค่ไหน"
เขาคงทำหน้าแปลกๆน่าดูเมื่อประโยคนี้หลุดออกมาจากปากผม
"ผมจะลืมมันให้หมด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ไม่มีการเอามือหยุดรถได้ ไม่มี๊ ไม่มี โอเค จบ! แยกได้!"แล้วผมก็เดินออกมาทันที 
รอดแล้วโว้ย! 
ผมขับรถกลับบ้าน และนอนลงกับเตียง ผมหยิบนิยายเล่มหนึ่งมาอ่านให้มันง่วงๆ 
'ข้าคิดว่าข้าคงหลงรักท่านแล้วล่ะ ท่านเคานท์...'
เช้ดเด้ม! ผมหยิบนิยายวายของยัยน้องสาวมา เกี่ยวกับแวมไพร์อีกต่างหาก ดีมาก! ผมตบหน้าผากตัวเอง ก่อนจะเดินไปคืนยัยนาร์แวร์ 
"พี่บอกให้แนะนำนิยายสนุกๆ แฟนตาซีๆ ไม่ใช่นิยายวายนะ ยัยนาร์แวร์!"
นาร์แวร์หันมาแว้ดผมทันที เมื่อผมพูดขัดจังหวะโดจินอะไรของเธอ ! 

"ก็นี่ไง! วายสนุกจะตาย ฟินดีด้วย! แฟนตาซีก็ท่านเคานท์สุดหล่อไง! "
ผมจะบ้าตาย! ยัยน้องสาวบ้าวายเอ๊ย! 
"พี่น่ะ ควรจะอ่านเรื่องพวกนี้บ้างนะ เผื่อพี่จะโดนใครงาบเข้า พี่นี่ก็เคะเหมือนกันนะ!"
"พอเลย ยัยน้องบ้า! ดูรูปร่างหน้าตาพี่ซะก่อนค่อยพูดนะ!"
แล้วผมก็ปิดประตูห้องน้องสาวของผมทันที
"…หนูเตือนแล้วนะ"แล้วเธอก็หันไปสนใจหนังสือในมือเธอต่อ

นอนมันทั้งอย่างนี้แหละ! ไม่ต้ององต้องอ่านมันแล้ว หมดอารมณ์! 
ผมนอนหลับตาลง และอีกไม่นาน ผมก็จมสู่ห้วงนิทรา...
"อืม..." ผมขยับตัวอย่างอึดอัด เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกอดรัดผม และมีบางสิ่งออกจากตัวผม
ผมพยายามลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้า และพบ... แวมไพร์ 1 ea กำลังดูดเลือดผม! 
กรี๊ด!
ผมกรี๊ดในใจสนั่นหวั่นไหว และพยายามดิ้นสุดชีวิต จะเป็นลมแล้วคุณ! หยุดดูดเลือดผมซักที! นี่มัน...คาร์แวน! 
"คะ...คาร์แวน พอก่อน..."ถ้าเสียงผมมันจะเบาขนาดนี้ล่ะก็นะ! แต่มันได้ผล! เขาหยุดชะงักทันที และค่อยๆเงยหน้ามาจ้องผม 
เอิ่ม...ผมก็รู้ตัวนะว่า หน้าตอนเพิ่งตื่นของผมมันไม่ค่อยน่ามองเท่าไหร่ อย่าทำหน้าแบบมองสิ่งประหลาดแบบนั้นดิ!
"นาย...ช่างมัน"เขาเหมือนอยากจะถามอะไรผม แต่ก็ไม่ถาม แถมยังดูดเลือดผมต่ออีกต่างหาก!
"ดะ...เดี๋ยว..."สงสัยเพราะถูกดูดเลือดมากเกินไป ทำให้ผมสลบไปอีกครั้ง...

ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปที่นาฬิกาอย่างง่วงๆ หกโมงเป๊ะ
ก็ไม่รู้ทำไมนะ ถึงผมจะนอนดึกแค่ไหน ก็ตื่นเวลานี้ทุกที
เดี๋ยว! คอผมล่ะ!?
ผมรีบพุ่งไปที่ห้องน้ำอย่างไว ก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็น จุดสองจุดบนคอผม! 
โอเค คงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก... รอยเขี้ยวชัดๆ! ชัดเจน! มากๆด้วย แวมไพร์เขาไม่คิดจะปิดอะไรหน่อยเหรอ โครตโจ่งแจ้ง…ลำบากเหยื่ออย่างผมที่ต้องมานั่งปิดรอย เฮ้อ! 

"พี่นาร์ค พี่ทำอะไรเนี่ย?"นาร์แวนถามผมเมื่อเห็นผมลงมาข้างล่าง ทำไมต้องตื่นเช้าในวันที่ไม่อยากจะตื่นด้วยนะ
"ไม่มีอะไร"ผมบอกปัดๆไป น้องสาวตัวดีของผมก็ถามต่อ แสดงความอยากรู้ชัดเจนมากน้องรัก
"ไม่มีอะไรได้ไง อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นมาพันคอตัวเองซะงัน คอขาดหรือไง"ใช่ครับ ผมพันคอตัวเองประชดแม่ง!
"ถามอีก หากินเอง"ผมตอบสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
"เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับน้องนะ! เออ! ไม่ถามแล้วก็ได้!"มันว่าผมงอนๆ งอนไปเถอะ ผมไม่ง้อหรอก
…นิยายวายออกใหม่รึยังวะ...

ผมเดินถือกระเป๋ามาอย่างเซ็งๆ เมื่อรู้ว่าตนเองต้องซื้อนิยายง้อน้องมันอีกแล้ว
"เจริญเถอะ...กระเป๋ากู..."ผมบ่นพึมพำเบาๆ
หมับ!
"เดินคอตก มีปัญหาปรึกษานายแอลกวินคนนี้ได้นะเพื่อน!"
"อย่าเลย คุณช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก"ผมติดนิสัยอย่างหนึ่ง คือชอบพูดเพราะๆ ไม่รู้เป็นอะไร แต่เวลารู้สึกอะไรสุดๆ จะพูด มึงกู
"โห! โครตดูถูก!"
"ตรงเป๊ะเลยใช่มั้ยล่ะ"
"ครับ ถุ้ย! มันคนล่ะความหมายกันครับ!"แอลกวินเวลาพูดประชดมันชอบพูดเพราะๆครับ 
"ต้องซื้อนิยายง้อน้องว่ะ"ผมบอกปัญหาที่ผมเดินคอตกอยู่อย่างนี้
"อีกแล้วเหรอวะ แต่เรื่องเงินนายแอลจะไม่ยุ่ง...เฮ้ย! คอไปโดนไรมา!"มันดูคอผมอย่างตกใจ เพิ่งสังเกตุเห็น... ผมคิดคำตอบก่อนแปปนึง ขืนตอบว่า 'โดนแวมไพร์กัดมาว่ะ!' มีการหัวเราะเยาะเกิดขึ้นแน่นอน
"จริงหรือเท็จ"ที่ผมถามแบบนี้ไม่ใช่อะไร ให้มันเลือกคำตอบเอง
"จริง"มันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมกรอกตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมตอบอย่างเสียไม่ได้ออกมา
"โดนแวมไพร์กัดมา"ที่ผมบอกว่า อย่างเสียไม่ได้ คือผมเป็นคนไม่ชอบโกหกน่ะครับ เอาจริงๆคือโกหกไม่เป็นมากกว่า
ผมมองดูปฎิกิริยาของมัน และพบว่า...
มันทำหน้าตกใจปนโมโหสุดขีด
ผมเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เพราะผมคิดไว้ว่ามันจะหัวเราะและบอกว่า'เพ้อเจ้อน่า!'แต่มันกลับพูดว่า...
"ใคร!"
"…คาร์แวน"แล้วมันก็ทำท่าจะไปหาเรื่องคาร์แวนทันที ทำเอาผมเบรกแทบไม่ทัน
"เดี๋ยวๆๆ หยู้ดดดดด!! หยุดทำสิ่งที่คิดไว้เลยนะ"
"ทำไมวะ! ก็ไอ้หมอนั่นมันกัดคอมึงเชียวนะ!"
"ถามจากใจ นี่ไม่คิดจะสงสัย เรื่อง แวมไพร์ ไรงี้เลยเหรอ" ผมถามอย่างแปลกสุดๆ
" ไม่! กูจะไปเอาเรื่องมัน!"
"บ้ารึไง แอล! ใครจะไปเชื่อว่า ผมถูกกัดคอมา ใจเย็นๆก่อนเว้ย" ผมค่อยๆเอามือลูบหลังมัน น่าแปลกดีนะ เวลาผมลูบหลังใครเวลาใจร้อน คนคนนั้นจะใจเย็นกันหมดเลย แต่ก็ดี มันทำท่าฮึดฮัดเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับผมด้วยเสียงจริงจังว่า
"งั้นมึงต้องระวังตัวดีๆนะเว้ย ไอ้แวมไพร์พวกนี้น่ะ มันกัดไม่ปล่อยหรอก"แอลกวินเหลือบมองไปทางด้านข้างผมเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองหรอก
"อืม คงไม่มายุ่งกับผมแล้วล่ะ"ผมพูดไปก็ลูบคอไป เสียววูบเลยวุ้ย แต่ก็ช่างมันเถอะ เข้าห้องเรียนดีกว่า

"สูตรเคมีของ..."ผมฟังอาจารย์พูดไป ก็เลกเชอร์ไป ทำไมโลกนี้ต้องมีสูตรเคมี...
"เดี๋ยวยืมหนังสือมาเลกเชอร์นะเว้ย นาร์ค กูไม่ไหวว่ะ"แอลกวินพูดแล้วก้มหน้าฟุ่บลงไป มือโบกอีกสองสามที ก็ฟุ่บตามลงไป ผมทำหน้าเอือมระอาใส่มัน ก่อนจัดท่าให้มันนอนดีๆ และลูบหลังอีกสองที ถึงหันไปเลกเชอร์ต่อ 
วูบ
ผมรู้สึกอะไรซักอย่างที่ผ่านหลังคอผมไป มียื่นมือมาแตะนิดๆตรงที่ผมถูกกัดอีกด้วย! 
…คิดไปเอง คิดไปเองน่ะ นาร์ค วู้ววว คิดเป็นตุเป็นตะไปได้ จะมีอะไรมาแตะที่คอเราได้จาก...
ฮ่ะๆ ไม่มีทางหรอกน่า ตั้งใจเรียน เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว! ผมสงบจิตสงบใจตัวเอง จึงกลับไปสนใจบทเรียนต่อ
…โดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่จ้องมาเลย...

"หลับโครตสบายเลยโว้ยยยย"แอลกวินพูดขี้นมาแล้วบิดขี้เกียจ เออ ดี! ทิ้งเพื่อนที่แสนดีอย่างผมให้แลคเชอร์อยู่คนเดียว! 
มันเห็นผมมองมันตาขวาง ก่อนจะรีบง้อผมทันที
"แหม เพื่อนนาร์คก็รู้ว่า เพื่อนแอลเหนื่อยแค่ไหน อย่างอนเลยนะ นะ นะ"แล้วทำตาวิ้งๆใส่ผม เฮ้อ! ใจอ่อนทุกทีสิน่า
"เออๆ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย"ผมโบกมือลามัน 

ร้านหนังสือ
"พี่ครับ นิยายวายออกใหม่มีบ้างมั้ยครับ"หลังจากที่ผมถามพี่เขาไป เขาก็แซวผมทันที
"น้องงอนอีกแล้วเหรอ นาร์ค อ่ะ เรื่องนี้เลย ฮาเร็มแวมไพร์ของเด็กหนุ่ม! สนุกม๊ากกก"พี่เดลวาก็เป็นสาววายเหมือนน้องผมครับ รู้จักกันดี เพราะผมซื้อนิยายง้อน้องมันบ่อย 
"ผมเอาเล่มนี้แล้วกันครับ กี่บาทครับพี่"
"น้องน่ารัก พี่ลดให้ เหลือ 250"นี่ลดแล้ว!?
"นี่ครับ พอดี ไม่ต้องทอน"
แล้วผมก็เดินกลับบ้านทันที

"รักพี่ที่สุด จุ๊บจุ๊บ"
"ได้ข่าวว่าตอนเช้างอนตุ๊บป่องอยู่ไม่ใช่หรือไง"ผมพูดขำๆ หลังจากที่ผมยื่นนิยายให้ยัยนาร์แวน มันก็กระโดดกอดผมและหอมแก้มผมไปสองที
"ตอนนี้หายงอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะพี่" 
"นี่ไม่คิดจะลงมากินข้าวกินปลาเลยรึไง?"
"ไม่คิด"
คิดบ้างก็ดีนะ ผมถอนหายใจ ไว้ทำพรุ่งนี้ก็แล้วกัน อุตส่าห์จะทำของโปรดให้ซักหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ

ริงโทนเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น หล้งจากที่ผมไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน
"ว่าไง แอล"
(พรุ่งนี้มีงานเข้านะเว้ย)
ผมเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
"งานอะไรวะ"
(ที่รักมึงอ่ะ พรุ่งนี้เรียนห้องเดียวกัน)
"แย่"
(ยิ่งกว่าแย่!)
มันแย้งผม ยังจะแย้ง
"ช่าง พรุ่งนี้ค่อยคิด ราตรีสวัสดิ์"
(ราตรีสวัสดิ์)
ติ๊ด!
ผมมองโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไปเมื่อกี้ เอาเถอะ วันนี้พักผ่อนก่อนดีกว่า
ผมค่อยๆสอดตัวไปใต้ผ้าห่ม และหลับลงอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยอ่อน

ความรู้สึกเหมือนโดนแวมไพร์กัดอีกครั้งทำให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
"จะกินอะไรหนักหนา!"แล้วผมก็ต้องตาสว่างเมื่อเห็น...
แวมไพร์ 2 ea!
เดี๋ยวๆ เมื่อวานคาร์แวนคนเดียวไม่ใช่รึยังไงกัน!
อย่าบอกนะว่าพาเพื่อนมากินด้วยน่ะ!
นาร์คจะเป็นลม...
ผมเพ่งพินิจ พยายามมองว่าแวมไพร์อีกตนเป็นใคร
ไม่คุ้นหน้าเลยแฮะ...
"เขาชื่อ คาร์ล เป็นน้องชายของฉัน"
ขอบคุณสำหรับคำตอบ แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว...
ด้วยความเสียเลือดมาก ทำให้ผมสลบไปอีกครั้ง...