คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 : Baby good night
บทที่ ๓
Baby Good Night
January 1, 2014 | (WED)
เมื่อเช้าตอนทานข้าวที่บ้านนิวทุกคนต่างก็แปลกใจที่เห็นจิ๋วเดินลงมาจากห้องนิวพร้อมกัน มองเหมือนพวกเธอเป็นตัวประหลาด คงไม่มีใครคาดคิดว่าทั้งคู่จะกลับมาปรองดองกันได้ ซ้ำยังดูสนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อนในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่มีเค้าลางบอกเหตุใด ๆ เจอหน้ากันก็เห็นคุยกันแทบจะนับคำได้
และความรู้สึกเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นกับครอบครัวของจิ๋วเช่นกัน สายตาที่มองมาด้วยความแปลกใจและคำถามอีกสารพัดส่งมายังนิวและจิ๋วแทบทั้งวัน ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านในช่วงบ่ายจนกระทั่งย่ำค่ำคำถามเหล่านั้นถึงได้ซาลงไป
เป็นปกติของเทศกาลปีใหม่ของทุกปีที่ตามบ้านเรือนจะมีการตั้งวงร่ำสุรากันตามประสา ญาติสนิทมิตรสหายที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นปีก็กลับมารวมตัวกันในช่วงนี้ เรื่องเล่าเคล้าสุราก็ยิ่งออกรสเพราะมีแอลกอฮอล์เป็นตัวชูโรง
จิ๋วเห็นที่บ้านตั้งวงกันมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน จนถึงตอนนี้ก็ยังมีคนนั่งดื่มกันอยู่ แรก ๆ ก็แบ่งเป็นกลุ่มผู้หญิงวงหนึ่งและผู้ชายอีกวงหนึ่งนั่งอยู่ใกล้กัน แต่พอนานเข้าทั้งสองกลุ่มก็ถูกยุบรวมเป็นวงเดียว
แน่นอนว่าคนรักการสังสรรค์อย่างนิวไม่มีพลาด ตอนนี้ก็ไปนั่งสรวลเสเฮฮาอยู่ในวงเหล้าไม่ยอมกินข้าวกินปลา มีเพียงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พ่วงด้วยกับแกล้มอีกนิดหน่อยเท่านั้นที่ตกถึงท้อง ทั้งยังคุ้ยฟุ้งแข่งกับคนอื่นไม่หยุดปาก จิ๋วกอดอกมองนิวอยู่ที่กรอบประตูอย่างครุ่นคิดแล้วเหลือบมองดูเวลา
เกือบสองทุ่มครึ่งนิวยังไม่ยอมลุกไปไหนนอกจากห้องน้ำกับในครัว หลายชั่วโมงแล้วตั้งแต่ไปนั่งแหมะอยู่กับญาติ ๆ ของเธอ บางคนนิวยังไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำแต่กลับสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็วจนน่าแปลกใจ
มนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกิน จิ๋วค่อนขอดอีกคนในใจ
ระเบียงหน้าบ้านหนาวก็หนาวแต่ดูเหมือนนิวไม่สะทกสะท้าน ทนพอ ๆ กับสมาชิกคนอื่นในวงเหล้า ผู้ชายบางคนก็สวมเพียงเสื้อกล้ามตัวเดียวนั่งถ่อลม จิ๋วถอนหายใจอย่างระอา อยากจะห้ามอยู่หรอกแต่นี่ก็เป็นหน้าเทศกาลจึงพูดได้ไม่เต็มปาก แต่ปล่อยเกินไปก็เป็นแบบนี้อีก ต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง
“นิว มานี่ มาจ้วยแป๋งกับแกล้มกำ (นิว มานี่ มาช่วยทำกับแกล้มหน่อย)” จิ๋วกุเรื่องขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ เดินเข้าไปกวักมือเรียกเอาดื้อ ๆ เพื่อดึงนิวออกจากวงเหล้า จิ๋วและนิวเลือกที่จะคุยกันด้วยภาษาถิ่นอย่างเช่นทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าญาติ ๆ
“หา? กับแกล้มอะหยังจิ๋ว ยังบะหมดบะแม่นกา (หา? กับแกล้มอะไรอะจิ๋ว มันยังไม่หมดนี่)” นิวเงยหน้าขึ้นมองจิ๋วตาเยิ้ม ไม่ใช่เพราะจะส่งสายตาหวานอะไรให้ แต่เป็นเพราะเมามากกว่า แก้มก็แดงจัดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับลมหนาวที่พัดผ่านผิวกาย คนผิวขาวจัดอย่างนิวยิ่งเห็นชัด
นิวเอื้อมมือไปยกจานกับแกล้มที่ยังเหลืออยู่เกินครึ่งให้จิ๋วดู คนอื่น ๆ ในวงก็เออออตามไปด้วยเมื่อเห็นดังนั้น จิ๋วทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนฉวยมือนิวมาจับไว้ออกแรงกระตุกเบา ๆ ให้ลุกขึ้นตาม
“ตรงนี้มันเหลือ แต่ในครัวมันหมดละ กะว่าจะหื้อจิ๋วยะหื้อกิ๋น? (ตรงนี้มันเหลือ แต่ในครัวมันหมดแล้ว หรือจะให้จิ๋วทำให้กิน?)”
“เฮ้ย บะเอาเน้อ เดี๋ยวกินบะลง ได้ถอกหื้อหมาแน่ (เฮ้ย ไม่เอานะ เดี๋ยวกินไม่ลง ได้เทให้หมาแน่)” ญาติผู้พี่ของจิ๋วส่ายศีรษะรัว ๆ ทำหน้าขยาดจนเกินจริง เพราะรู้ว่าจิ๋วทำอาหารไม่เป็นเลยถือโอกาสกระเซ้าคนเป็นน้องแรง ๆ
“อ้ายโป้ง อู้อี้ไค่ลงไปคลุกขี้ดินกับหมากา (พี่โป้ง พูดงี้อยากลงไปคลุกดินกับหมามั้ยล่ะ)” จิ๋วหยอกกลับ แกล้งทำหน้าดุ เรียกเสียงเฮอย่างชอบใจของคนในวงเหล้า ไม่เว้นแม้แต่นิว
“ตัวตะอี้แป๋งโหด ขะใจ๋ ๆ นิวไปจ้วยจิ๋วมันเตอะ ก่อนตี้อ้ายจะโดนมันเตะ (ตัวแค่นี้ทำโหด ไป ๆ นิว ไปช่วยจิ๋วมันเถอะ ก่อนที่พี่จะโดนมันเตะ)”
“ได้ ๆ เดวนิวมาเน้อ (ได้ ๆ เดี๋ยวนิวมานะ)” นิวยอมลุกไปกับจิ๋วโดยไม่อิดออดต่อรองอีกต่อไป
จิ๋วเดินจูงมือนิวเลยขึ้นไปบนห้องโดยไม่แวะเข้าครัวอย่างที่บอกไว้แต่แรก ทำให้นิวที่เดินตามต้อย ๆ ต้องเกาหัวแกรก ๆ อย่างงุนงง แต่ก็ยังอุตส่าห์เดินตามคนตัวเล็กจนถึงห้องอย่างทุลักทุเลเพราะความมึนเมา
“จิ๋ว ไหนว่าจะให้นิวช่วยทำกับแกล้มไง” ขณะที่ถามก็ยืนพิงผนังห้องเพื่อทรงตัว เสียงอ้อแอ้ลิ้นพันกัน แต่จิ๋วก็ยังไม่ยอมตอบในทันที เอาแต่ยืนกอดอกมองสภาพของนิวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วส่ายศีรษะระอา
“นี่มันห้องนอนนะจิ๋วไม่ใช่ห้องครัว.. หรือว่า.. หรือว่าจะมาทำกับแกล้มในห้องนอน ….นี่ใครเมากันแน่เนี่ย นิวหรือจิ๋ว ฮ้า~” นิวคงยังพูดไม่หยุดปาก มือก็ยกขึ้นทำท่าทำทางประกอบ
“หยุดพูดแล้วฟังจิ๋ว” จิ๋วออกคำสั่งเสียงเฉียบขาด
“โอเค ๆ ฟังแล้วค่า~ ทูนหัวของนิว” นิวยกมือยอมจำนน แต่ยังไม่วายทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน ไม่ได้นึกกลัวกับท่าทางเอาจริงของจิ๋วเลยสักนิด
“ตั้งแต่เที่ยงมาเนี่ยได้กินข้าวซักคำยัง?” จิ๋วถามเหมือนกำลังสอบสวน
นิวหรี่ตาลงทำท่านึกก่อนส่ายศีรษะไปมาช้า ๆ “ยังเลยอะ แต่ไม่หิวนะ”
“หึ! ไม่หิวเพราะมีแต่เหล้าเต็มกระเพาะน่ะสิ” น้ำเสียงประชดประชันแต่นิวก็ยังไม่สะทกสะท้านเช่นเคย
“ไม่นะ มีกับแกล้มด้วย” นิวตอบหน้าซื่อ จนจิ๋วไม่รู้จะโมโหหรือขำดี
“เอาล่ะ ๆ ตอนนี้จิ๋วขอให้นิวไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากินข้าวจะได้มั้ย?” จิ๋วขอร้องเสียงหวาน เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนแทนไม้แข็งที่ทำท่าจะไม่ได้ผลกับคนเมา
“แต่ข้างล่าง…”
“ค่อยลงไปอีกก็ได้ แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำแล้วกินข้าวซะ จากนั้นนิวจะทำอะไรจิ๋วก็ไม่ว่าหรอก” จิ๋วรุนหลังอีกคนเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่นิวก็ไม่ขัดขืน
“แล้วเสื้อผ้านิวล่ะ”
“อยู่ในห้องน้ำหมดแล้ว” จิ๋วบอก ชี้ไปที่สัมภาระของนิวที่เตรียมไว้ให้เสร็จสรรพ
“ดีมาก ค่อยสมกับเป็นครอบครัวเดียวกันหน่อย” นิวฉีกยิ้มกว้างให้ พูดออกมาโดยไม่ทันได้คิดอะไร แต่คนฟังที่คิดไปไกลกว่าก็เกิดอาการหน้าร้อนผ่าว รีบปลีกตัวออกมาจากห้องน้ำแล้วปิดประตูให้นิวเสร็จสรรพ ใจเต้นแรงกับคำว่าครอบครัวที่นิวใช้ แม้จะรู้ว่าอีกคนพูดเพราะกำลังตกอยู่ในอาการมึนเมาก็ตาม
“ให้ฉันรอแล้วได้อะราย ให้ฉันรอฉันได้อ่ารายยยยยยยยยย~” เสียงที่เรียกว่าแหกปากมากกว่าร้องเพลงดังมาจากวงเหล้าที่ยังยืนหยัดกันอยู่อย่างเหนียวแน่น แม้ว่าส่วนหนึ่งจะกลับไปบ้างแล้ว แต่ที่เหลือก็ไม่ลดความครื้นเครงลง มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นตามระดับแอลกอฮอล์ที่มากตาม เสียงกีตาร์โปร่งลอยมาตามลมเล่นผิดบ้างถูกบ้างตามประสาคนเมา ไม่รู้ว่าใครไปเอามาจากไหน เมื่อหัวค่ำเธอยังไม่เห็น
ฟังคนใกล้ชิดร้องเพลงของตนให้ได้ยินแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ เหมือนกำลังถูกแซวทางอ้อม แต่จะให้เข้าไปโวยวายก็ใช่เรื่อง
“เมื่อเธอยังร้าก~และหวงเขามากมาย จะมีความหวังที่ไหนใช้ฉาน~” และเสียงนี้เธอจำได้แม่นทีเดียวว่าเป็นใคร
“ให้ฉันรอแล้วได้อะไร ให้ทนรอขอมากไปหมายยยยยยยยยย!~” ยิ่งดึกก็ยิ่งคึก คนในวงเหล้าตะเบ็งเสียงให้ดังขึ้นกว่าเดิมเหมือนรู้ว่าเธอกำลังฟังอยู่ ไม่แน่ว่านิวอาจกำลังแกล้งยั่วโมโหเธออยู่ก็ได้
อีกไม่กี่นาทีจะเที่ยงคืน นิวก็ยังไม่ยอมหลับยอมนอน คงจะอัดอั้นจากเมื่อคืนที่ต้องดูแลคนเมาอย่างเธอและต้องคอยพากลับบ้าน… คิดแล้วก็ยังอายไม่หายเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น
ควรจะขอบคุณแอลกอฮอล์หรือเปล่าที่ทำให้ทั้งคู่กล้าเปิดเผยความรู้สึกต่อกัน และที่สำคัญเธอเป็นคนเริ่มก่อนเสียด้วย ถ้าเป็นตอนมีสติครบถ้วนไม่มีทางเสียล่ะที่จิ๋วจะเปิดปาก หากวัดกันดี ๆ แล้ว คนที่ปากหนักกว่าก็คือเธอไม่ใช่นิว
นั่นเป็นสาเหตุให้เธอไม่ค่อยอยากจะแตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นักในช่วงนี้ กลัวจะทำอะไรบ้า ๆ เหมือนเมื่อคืนอีก เลยได้แต่นั่งมองนิวอยู่ห่าง ๆ
เพล้ง!
“เฮ่ยไรวะ!”
“ระวัง ๆ พ่องกะ! (ระวัง ๆ หน่อยเซ่!)”
“ซุ่มซ่ามอ่ะนิว เมาก่อไปนอนไป๊ (ซุ่มซ่ามอะนิว เมาก็ไปนอนไป)”
เพลงมั่ว ๆ เป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางคนทำให้วงแตก จิ๋วรีบรุดออกไปดูหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงโวยวายเป็นชื่อตัวต้นเหตุ
ภาพที่จิ๋วเห็นทำให้ต้องกุมขมับ ขวดเหล้าที่น่าจะเหลือเกินครึ่งแตกกระจายอยู่ข้างตัวนิว ของเหลวในขวดไหลนองพื้น แก้วเหล้าก็ล้มระเนระนาด และคงจะเป็นฝีมือของคนที่นั่งยิ้มแห้ง ๆ อยู่นั่นเอง ไม่รู้ว่าต้องถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ถึงจะพอสำหรับความเหนื่อยหน่ายในวันนี้ เห็นนิวเอื้อมมือจะไปเก็บเศษแก้วที่แตกจิ๋วจึงรีบเข้าไปห้ามไว้ด้วยการฟาดเพี๊ยะลงไปบนหลังมืออีกคนแรง ๆ
“ม่ะต้องเลยเน่อ เมาขนาดนี้เดวเศษแก้วก่อบาดมือเหียน่ะ (ไม่ต้องเลยนะ เมาขนาดนี้เดี๋ยวเศษแก้วก็บาดมือหรอก)”
“โอ๊ย เจ็บเน่อ เยะใดต้องตี๋นิวตวยน่ะ (โอ๊ย…เจ็บอะ~ ทำไมต้องตีนิวด้วยเล่า)” นิวบ่นอุบอิบ ขนาดว่าเมาอยู่ยังรู้สึกแสบขนาดนี้ นี่ถ้าไม่เมานิวคงได้น้ำตาซึมแน่ ๆ
“ปี้ว่าปานิวไปนอนดีกว่าจิ๋ว ดูจะบ่ค่อยไหวละ (พี่ว่าพานิวไปนอนดีกว่าจิ๋ว ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว)” หลายคนแนะนำจิ๋วเป็นเสียงเดียวกัน แต่ถึงไม่บอกจิ๋วก็ต้องพาตัวนิวไปอยู่แล้ว อาการแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ดีแน่ ๆ
“อั้นจิ๋วฝากเก็บกวาดตรงนี้ตวยเน่อ ขอจัดก๋านกับคนนี้ก่อน (งั้นจิ๋วฝากเก็บกวาดตรงนี้ด้วยนะ ขอจัดการกับคนนี้ก่อน)”
“ไปเต๊อะ เดวปี้เก็บหื้อ (ไปเถอะ เดี๋ยวพี่เก็บให้)”
พอฝากให้คนในวงเหล้าช่วยจัดการกับความเสียหายที่นิวก่อไว้แล้ว จิ๋วก็ทั้งพยุงทั้งลากนิวออกไปจากวงอย่างทุลักทุเล ลำบากกว่าการที่นิวต้องประคองจิ๋วในคืนก่อนเพราะจิ๋วตัวเล็กกว่า
“นิว เดินดี ๆ สิ”
“จิ๋วอ่า~ ไม่ไปกินด้วยกันเหรอ อุก..” เสียงสุดท้ายดังพร้อมกับร่างที่ถูกปล่อยให้หล่นตุบลงบนเตียงนอน ฟังจากเสียแล้วคงจะจุกไม่น้อย
“ไม่ต้องมาพูดดี เมามากแล้วนะ ดื่มอะไรก็ให้มันรู้ลิมิตตัวเองหน่อยสิ” จิ๋วกอดอกมองอยู่ข้างเตียง บ่นคนเมาเสียงดุ
“โถ่ แค่นี้เอง.. นาน ๆ ทีน่า”
“เสื้อกันหนาวที่จิ๋วให้ใส่เอาไปถอดทิ้งไว้ไหนแล้ว” ถามเสียงขึ้นจมูกอย่างฉุน ๆ
“ไม่รู้เหมือนกาน..~ มันไม่หนาวนิวเลยถอดทิ้ง”
เอากับเค้าสิ ถ้าปล่อยให้ดื่มจนเช้ามีหวังนั่งแข็งตายเป็นเพื่อนกันหมดทั้งวงแน่นอน
“แล้วจะนอนได้ยัง จิ๋วไม่ให้ลงไปแล้วนะ” ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งข้างนิว คนเมาเมื่อรู้สึกถึงแรงยุบยวบบนเตียงก็ขยับเข้าไปใกล้ วาดมือขึ้นโอบเอวบางเอาไว้หลวม ๆ
“นิวจะนอนถ้าจิ๋วยอม..….” นิวพูดเสียงอู้อี้เพราะใบหน้าแนบอยู่กับสะโพกของเธอ ท้ายประโยคจิ๋วฟังไม่รู้เรื่องจึงโน้มตัวลงไปฟังใกล้ ๆ จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึก
“เมื่อกี๊นิวว่าไงนะ?”
“ถ้าจิ๋วยอมให้จุ๊บนิวจะนอน” พอฟังจบจิ๋วถึงกับเหวอ ใบหน้าร้อนฉ่าโดยอัตโนมัติ ก่อนออกแรงจิ้มหน้าผากอีกคนแรง ๆ อย่างหมั่นไส้
“ไม่เอา เหม็นเหล้า”
“น้า~ ไม่งั้นเค้าไม่นอนนะ” นิวงอแง ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหมอนบนหัวเตียงท่าทางแง่งอน
“กี่ขวบแล้วเนี่ย ฮะ?” จิ๋วหันมองอีกคนอย่างอ่อนใจ เห็นแล้วก็โกรธไม่ลง เริ่มจะขำกับความเป็นเด็กของนิวมากกว่า พอเมาแล้วก็แบบนี้ทุกทีไม่เคยเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย
“ไม่ให้จุ๊บงั้นก็จะไปละ” นิวเบะปากอย่างขัดใจเตรียมจะก้าวลงจากเตียงทั้งที่ยังเดินไม่ตรง ลำบากจิ๋วต้องรั้งตัวเอาไว้อีก
“จะไปไหน ไม่ต้องไปแล้ว นอน” จิ๋วยื่นคำขาดแต่คนเมาก็ไม่ยอมท่าเดียว ยื้อยุดฉุดกันอยู่ซักพักจิ๋วก็ต้องยอมตามใจเพราะเธอก็เริ่มเหนื่อยและง่วงมากเหมือนกัน
“โอเค ๆ จุ๊บแล้วนอนนะ”
นิวยิ้มหวานพยักหน้าเร็ว ๆ ดวงตาที่เยิ้มด้วยแอลกอฮอล์ยิ่งหวานฉ่ำเมื่ออีกคนยอมตามใจ ริมฝีปากเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานทันที เป้าหมายอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนตรงหน้า
“เดี๋ยวก่อน” มือเล็กยกขึ้นปิดปากนิวได้ทัน “ที่ให้จุ๊บน่ะแค่แก้มนะไม่ใช่ปาก” จิ๋วบอกเงื่อนไข ทำให้นิวส่งสายตาตัดพ้อด้วยความผิดหวังมาให้
“โอเค้~ งั้นไม่ต้องก็ได้ช่างมัน” นิวพูดแล้วล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้จิ๋ว ดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งตัว งอนตุ๊บป่องไปแล้ว
“นอนอย่างนี้ล่ะดีแล้ว จิ๋วไปปิดไฟนะ” แต่จิ๋วก็ใจร้ายไม่ง้อเลยแม้แต่นิดเดียว เดินไปปิดไฟในห้องจนมืดสนิทแล้วกลับมานอนข้าง ๆ คนขี้งอน
“ฝันดีนะ” เสียงหวานกระซิบบอกข้างหูพร้อมกับสัมผัสอุ่นประทับลงบนแก้มใสของนิว คนโดนจุ๊บหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างชอบใจ พลิกตัวขึ้นนอนหงายมองเพดานมืดสนิทแล้วก็ต้องหลับตาลงเพราะความมึนเมาเข้าจู่โจม
“เปิ้นฮักตั๋วเน้อ แล้วตั๋วล่ะฮักเปิ้นก่อ (ฉันรักเธอนะ แล้วเธอล่ะรักฉันมั้ย)” นิวพูดขึ้นในความมืด น้ำเสียงล่องลอยเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เมาแล้วเพ้อรึไงนิว” ร่างเล็กพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหานิว สายตาที่เริ่มชินกับความมืดมองเสี้ยวหน้าอีกคนอย่างนึกขำ
“มั้ง… นิวรู้สึกเหมือนตัวเองฝันไปเลยแฮะ” พูดเสียงอ้อแอ้แล้วหัวเราะเบา ๆ ทำให้จิ๋วคิ้วขมวดมุ่นอย่างสงสัย
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ก็มีจิ๋วมานอนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ไง” มือเอื้อมไปคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดซึ่งอีกคนก็ไม่ขัดขืนทั้งยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เรียวแขนเล็กพาดไปบนเอวของอีกคนหลวม ๆ อาศัยต้นแขนนิวนอนหนุนต่างหมอน
“เชื่อรึยังว่าจริง” จิ๋วกระซิบถามเสียงแผ่ว
ได้ยินเสียงหัวใจของนิวเต้นรัว ไม่รู้เพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะอย่างอื่น
“ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่”
ลมหายใจอุ่นรินรดหน้าผากมนเมื่ออีกคนจรดริมฝีปากลงมาแผ่วเบา กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาแตะจมูกแต่จิ๋วไม่เคยนึกรังเกียจ ริมฝีปากอุ่นพรมจูบระเรื่อยจากเปลือกตาบาง ปลายจมูกเล็ก.. จนมาหยุดอยู่ที่กลีบปากอิ่มนิ่งนาน แต่ไม่ได้รุกล้ำเกินกว่านั้น
แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งคู่จูบกัน แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้ง จิ๋วก็ยังตื่นเต้นเสมอ หัวใจเต้นรัวราวกับมีคนมารัวกลองอยู่ในอก แล้วยิ่งเป็นจูบที่ห่างหายไปนานจากคนรักก็ยิ่งให้รู้สึกประหม่าไม่ต่างไปจากจูบแรกเท่าไหร่
นิวผละริมฝีปากออกไปได้สักครู่แล้ว แต่ความอบอุ่นยังทิ้งร่องรอยเอาไว้อีกนานหลังจากนั้น จิ๋วเม้มริมฝีปากเบา ๆ อย่างเคอะเขิน ความอ่อนหวานค่อย ๆ ซึมลึกลงไปถึงหัวใจ
“Good night my sweetheart.” นิวกระซิบบอกแผ่วเบาพอกับจูบเมื่อครู่ กระชับอ้อมกอดให้แนบแน่นขึ้นอีกนิดเพื่อถ่ายทอดไออุ่นให้แก่กัน
นิวหลับไปอย่างง่ายดาย โดยที่ไม่รู้ตัวว่าได้ทิ้งคำพูดไว้ให้คนฟังหัวใจเต้นแรงจนข่มตานอนไม่ลง
ให้ดูแล้วจิ้นเข้ากับฟิคกันเอาเอง แอร้.. แต่งเอง ลงเอง เขินเอง
เค้าตั้งใจจะเขียน January จริง ๆ แหละค่ะ ;-;
แต่ทำไมเผลอเขียนเป็น December ก็ไม่รู้ แถมยังเห็นตำตาแล้วไม่แก้อีก
เส้นผมบังภูเขาแท้ ๆ เลย ขอบคุณที่เตือนนะคะ เข้ามาแก้แล้วนะคะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับคำติชมและทุกกำลังใจค่ะ
(โฮ่ ไม่ได้พูดคำนี้นานเกือบปีแล้วนะเนี่ย)
เช่นเคย ไฟล์ pdf สำหรับตอนนี้ค่ะ
V
V
บทที่ ๓ Baby Good Night (Full shot)
ความคิดเห็น