คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : INTRO
“ความมืดยังน่ากลัวน้อยกว่าแสงสว่างที่ฉันเคยพบ"
ฝนที่โปรยลงมาจากฟากฟ้าทิ้งช่วงไปนานกว่าสิบนาที เหลือเพียงน้ำที่หยดแหมะๆ ลงมานานๆ ครั้ง อีกชีวิตที่เร้นกายอยู่ในเงามืดใต้หลังคาของอาคารผุพังลองยื่นมือออกไปรองน้ำฝน ...มันซาลงแล้ว... ขยับขาก้าวออกไปเหยียบย่ำบนพื้นดินเปียกชื้นด้วยเท้าเปล่าเปลือย เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ามืดมิดเวิ้งว้าง ละอองน้ำเล็กๆ หล่นลงมากระทบใบหน้า เย็นฉ่ำแต่ไม่เหน็บหนาว... เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยได้พานพบ มือหนึ่งประคองถุงพลาสติกที่บรรจุแครกเกอร์อาหารเสริมประทังชีวิตเอาไว้แน่น มันเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในยามนี้...
หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวกับอิสรภาพที่เพิ่งเคยได้รับ ก้าวแรกที่หลุดพ้นจากอาคารสี่เหลี่ยมสีขาวโพลนก็พบเพียงความมืดมิด แตกต่างไปจากความสว่างไสวที่เคยเจอมาเกือบตลอดเวลาที่อยู่ในนั้น ...แสงสว่างที่เฉยชาไร้ชีวิตเทียบไม่ได้เลยกับความมืดมิดที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย มันปลุกระดมเลือดในกายให้สูบฉีดรุนแรง
ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ใบหน้าแหงนเงยสูดกลิ่นอิสรภาพเข้ามากักไว้จนเต็มปอด เช็ดมือเปียกชื้นกับผ้าสีครีมเนื้อหยาบที่สวมใส่และติดตัวมาเพียงชุดเดียว ออกเดินย่ำไปบนพื้นเฉอะแฉะอย่างไร้จุดหมาย ขาข้างขวากะเผลกเล็กน้อย จังหวะก้าวเดินจึงฟังดูผิดไปจากคนปกติ ตามเนื้อตัวและใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยเปรอะเปื้อนและรอยขูดขีดจากของแหลมคม เลือดไหลซิบจากแผลตื้นๆ เหล่านั้นจนรู้สึกแสบยามที่ลมหอบความเย็นยะเยือกมาปะทะร่าง แต่อุปสรรคเล็กน้อยเหล่านั้นไม่อาจหยุดยั้งสองขาที่ก้าวเดินต่อไปอย่างมุ่งมั่น
ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็จะเดินต่อไปเรื่อยๆ ออกไปให้ห่างจากสถานที่—ที่เปรียบได้กับ “นรกบนดิน” ให้มากที่สุด หากอยู่ที่นั่นต่อไป อีกไม่นานก็คงจะกลายเป็นซากเหมือนคนอื่นๆ
....มันใกล้จะถึงเวลาของเธอเข้าไปทุกที....
แสงสว่างจุดเล็กๆ มองเห็นอยู่ไม่ไกล สองขาเริ่มอ่อนแรง อากาศเย็นชื้นแบบนี้เมื่อเหงื่อผุดซึมร่างกายยิ่งเหนียวเหนอะหนะ มือผอมบางยกขึ้นปาดเหงื่อชื้นชวนหงุดหงิดออกไปลวกๆ เริ่มเห็นแสงสว่างใกล้เข้าไปทุกที ขณะเดียวกันเรี่ยวแรงก็เริ่มหมดลง ร่างผอมบางออกอาการเซโซเดินไม่ตรงทาง ความเร็วลดลงเรื่อยๆ ทั้งที่เพิ่งเริ่มออกเดินมาได้ไม่เท่าไหร่ เพราะไม่เคยชินกับการออกกำลังอย่างหนักจึงเหน็ดเหนื่อยง่าย ลมหายใจปั่นป่วนจนหอบหนักแทบสูดหายใจเข้าออกไม่ทัน
ท้ายที่สุดจึงยอมแพ้ทรุดกายลงนั่งบนพื้นคอนกรีตแข็งหน้าอาคารชั้นเดียวที่มีหลอดไฟส่องสว่างเปิดอยู่ด้านนอก ค่อยๆ คลานเข้าไปนั่งพิงผนังคอนกรีตข้างถังสีทึบขนาดใหญ่ในมุมหนึ่งของตึก พื้นที่นั่งอยู่ยังคงชื้นแฉะทว่าเธอเหนื่อยเกินกว่าจะใส่ใจกับมัน สองขาคู้เข้าหากันสองมือกอดเข่าพร้อมกับถุงแครกเกอร์เอาไว้แน่น ท่านั่งแบบนั้นมันทำให้รู้สึกปลอดภัย
กระทั่งลมหายใจสงบจนกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ความง่วงงุนเข้าครอบงำจนหนังตาเริ่มปิดปรือ... พยายามสะบัดศีรษะกระตุ้นตนเองให้มีสติอยู่ตลอดเวลา แต่ในที่สุดก็ฝืนมันเอาไว้ไม่ไหวต้องยอมจำนนให้กับร่างกายที่อ่อนล้า...
...เปลือกตาบางปิดสนิท...
*************************************************
อิอิ อินโทรมาแล้วค่ะ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ
naru
ความคิดเห็น