คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 6 : ลูกเขย?
ลูกเขย?
January 4, 2014 | (SAT)
นิวพาเจ้าชาร์ลีรถมินิสุดรักมาจอดหน้าทาวน์เฮาส์สองชั้นโดยสวัสดิภาพ ตรงหน้าคือบ้านหลังใหม่ของจิ๋วที่นิวไม่เคยมาเหยียบ แต่จะเรียกว่าบ้านใหม่ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะจิ๋วก็อยู่ที่นี่มาก็หลายปีแล้ว เพียงแต่ย้ายเข้ามาหลังจากที่เลิกกับนิวไปเมื่อห้าปีก่อนเท่านั้น
“ถึงซักที” นิวก้าวลงไปยืนบิดขี้เกียจเพื่อยืดเส้นยืดสายหลังจากดับเครื่องยนต์เป็นที่เรียบร้อย การเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวจากเชียงใหม่ถึงกรุงเทพ ฯ กินเวลาไปกว่าสิบชั่วโมง เนื่องจากเป็นช่วงหลังวันหยุดยาวที่ผู้คนทยอยกันกลับเข้ากรุงเทพ ฯ ถนนขาเข้าจึงแน่นขนัดด้วยยานพาหนะหลากชนิด จึงต้องใช้เวลาในการเดินทางยาวนานกว่าปกติ และที่สำคัญนิวเป็นคนเหมาขับรวดเดียวจนถึงที่หมายจึงต้องแวะพักบ่อย ๆ เพราะจิ๋วไม่มั่นใจในฝีมือการขับรถของตนจึงไม่กล้าเปลี่ยนตัวสารถี
“เหนื่อยมั้ยนิว ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย” จิ๋วพูดอย่างรู้สึกผิด
“จิ๋วอุตส่าห์นั่งคุยเป็นเพื่อนนิวตลอดทาง ถือว่าช่วยได้มากแล้วล่ะ… ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ” นิวบิดขี้เกียจอีกสองสามทีจึงขยับไปช่วยจิ๋วเก็บของลงจากรถ ของฝากจากที่เอากลับมาจากเชียงใหม่มากมายจนล้นมือ
“พี่เจนกลับมาวันไหนอะจิ๋ว” นิวถามถึงผู้จัดการหัวใจสาวของจิ๋ว ก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟารับแขก นั่งเท้าคางมองร่างเล็กจัดเก็บข้าวของอยู่ใกล้ ๆ
“กลับวันนี้แหละ ค่ำ ๆ คงมา” เพราะศิลปินงดรับงานผู้จัดการคู่บุญอย่างเจนรบเลยได้รับอานิสงส์ไปด้วย ได้มีเวลาเป็นส่วนตัวในช่วงวันหยุดเทศกาลปีใหม่
“พี่เจนนี่ก็อยู่ทนอยู่นานเหมือนกันนะ อยู่กับจิ๋วมาเกือบสิบปีแล้วมั้ง ใช่มั้ย?” นิวคำนวณเวลาคร่าว ๆ แล้วหันไปถามอีกคนเพื่อขอคำตอบที่แน่นอน
“ใช่ ไม่เคยไปไหนเลย” จิ๋วอมยิ้มระหว่างที่ตอบ เงยหน้ามองนิวแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ทำไมมองนิวแบบนั้นล่ะ”
“เปล่า แค่คิดว่าถ้าพี่เจนเห็นนิวคงกรี๊ดบ้านแตก” จิ๋วพูดกลั้วหัวเราะ
“พี่เจนกลัวนิวเหรอ”
“บ้า ดีใจต่างหาก”
“ก็นึกว่ากลัว” พูดไปตัวก็ไถลลงไปอยู่ในท่ากึ่งนั่นกึ่งนอนจนร่างทั้งร่างแทบจะจมหายไปกับโซฟา จิ๋วเห็นท่าทางนั้นบวกกับสีหน้าเพลีย ๆ ของนิวจึงหยุดมือ เดินเข้าไปหย่อนกายนั่งลงข้าง ๆ
“นิว ไปนอนพักบนห้องจิ๋วก่อนดีมั้ย”
“ไม่เอาดีกว่า งีบตรงนี้ซักพักคงดีขึ้น”
“งั้นก็ตามใจ อะ นี่หมอน” จิ๋วยื่นหมอนให้นิว แต่อีกคนกลับรับไปกอดไว้แทนที่จะเอาไปหนุนศีรษะ เธอขมวดคิ้วเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ
“ยืมตักจิ๋วได้มั้ย นิวตื่นค่อยช่วยกันเก็บของ” มาถึงบางอ้อเอาตอนที่นิวพูดจบ เห็นตาปรือ ๆ กับท่าทางอ่อนล้านั่นแล้วก็ใจร้ายไม่ลง จึงต้องยอมอุทิศตักให้นิวหนุนนอนต่างหมอนในที่สุด
“ก็ได้ เห็นว่าขับรถให้หรอกนะ”
พอได้รับคำตอบแล้วนิวก็ยิ้มร่าเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ ก่อนเอนตัวลงนอน วางศีรษะบนตักนุ่มพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุข ดวงตาหลับพริ้มลงในทันที
“จิ๋วจะแอบลุกหนีก็ได้นะ แต่ต้องรอให้นิวหลับก่อน” ก่อนจะหลับยังอุตส่าห์งัวเงียพูดดักทางเจ้าของตักอุ่นอย่างรู้ทัน ทำให้จิ๋วนึกหมั่นไส้เป็นกำลัง
“อย่ามาแสนรู้ได้มั้ย นอนไปเลย” ปลายนิ้วจิ้มหน้าผากนิวหนัก ๆ อย่างมันเขี้ยว นิวหัวเราะในลำคอแล้วเงียบไป คราวนี้คงจะหลับแล้วจริง ๆ
จิ๋วอมยิ้มบาง ๆ ขณะพินิจมองดวงหน้าสวยของอีกคน แต่ไม่ได้สัมผัสส่วนใดบนใบหน้าเพราะกลัวจะเป็นการรบกวนคนหลับ สายตาไปสะดุดเข้ากับยางรัดผมที่อยู่บนศีรษะของนิว จึงค่อย ๆ แกะมันออกอย่างเบามือเพื่อให้อีกคนนอนได้สบายขึ้น
พอนิวหลับบ้านทั้งหลังก็เงียบสนิท จิ๋วไม่อยากเปิดทีวีเพราะมันไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าคนที่นอนหนุนตักเธออีกแล้ว มือบางลูบไล้เรือนผมนุ่มของนิวอย่างใจลอย
หลายปีที่ห่างกันทำให้เห็นความเปลี่ยนแปลงของนิวได้ชัดเจน โดยเฉพาะบุคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีความรับผิดชอบและพึ่งพาได้มากกว่าแต่ก่อน ความเอาแต่ใจแบบเด็ก ๆ แทบไม่ปรากฏให้เห็น หรืออาจเป็นแค่ช่วงโปรโมชั่นเลยไม่แสดงออกเธอก็ไม่รู้ แต่ถึงนิวจะออกลายทีหลังจิ๋วก็คิดว่าเธอสามารถรับมือกับมันได้ นิวคงพูดรู้เรื่องและยอมรับฟังเธอบ้าง
แต่ก็นั่นแหละ มัวมากังวลกับอนาคตที่มันยังไม่เกิดมากไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ ตอนนี้เธอก็ชักเริ่มง่วงขึ้นมาตงิด ๆ แล้วเหมือนกัน ปิดปากหาวหวอด ๆ อยู่ไม่กี่ทีก็เอนตัวลงพิงพนักโซฟาเต็มแผ่นหลัง ยกมือกอดอกแล้วหลับตาลงเพื่องีบเอาแรงก่อนที่นิวจะตื่น
.
.
.
“จิวเวอรี่… เป็นไงจ๊ะกลับเชียงใหม่ มีอะไรมาฝากบ้างเนี่ย” เจนรบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อเห็นคนตัวเล็กก้าวออกมาจากบ้านเพื่อเปิดประตูต้อนรับ ต้องแวะมาเช็คความเรียบร้อยของเด็กในความดูแลก่อนเริ่มงานในวันมะรืน แต่กว่าจะมาถึงฟ้าก็มืดแล้ว
“มีสิพี่เจน จิ๋วหิ้วคนจากเชียงใหม่มาฝากด้วยแหละ” ร่างเล็กอมยิ้ม พูดเป็นนัย ๆ กระตุ้นให้ต่อมความอยากรู้ของผู้จัดการร่างใหญ่ทำงานเต็มที่
“มีหนุ่มมาฝากคุณแม่เหรอคะลูกสาว” เจนรบจีบปากจีบคอพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น ก้าวนำจิ๋วเข้าไปในบ้านอย่างรีบร้อน
“พี่เจนเดี๋ยวก่อนค่ะ” จิ๋วรั้งแขนเอาไว้ก่อนที่เจนรบจะก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไป
“มีอะไรเหรอจิ๋ว”
“เบา ๆ นะคะ เค้าหลับอยู่” เธอลดเสียงลง นิ้วชี้จรดที่ริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เจนรบเบาเสียงตาม
“โอเคค่ะลูก ไม่มีปัญหา” เจนรบทำท่าโอเคก่อนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
แต่พอก้าวเข้าไปในบ้านแล้วเห็นร่างของคนที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟาเท่านั้นแหละ คำเตือนของจิ๋วก่อนหน้านี้ก็ถูกลืมไปจนหมด เจนรบอุทานเสียงดังจนคนหลับสะดุ้งตื่น
“น้องนิว! ไปพาตัวมาได้ไงเนี่ย”
“พี่เจน เบา ๆ ซี่” จิ๋วพยายามเตือนด้วยการกระตุกแขนเจนรบถี่ ๆ แต่ก็สายไปซะแล้วเมื่อนิวกำลังงัวเงียลุกขึ้นนั่งบนโซฟา
“ใครอะ” นิวเอ่ยถามทั้งที่ตายังปรือ ๆ ยกมือขึ้นขยี้ตาสองสามทีก่อนหันมองผู้มาใหม่ด้วยสีหน้ามึนงง
“ไปไงมาไงเนี่ยฮะ?” เจนรบปรี่เข้าไปนั่งเบียดนิวบนโซฟา เขย่าตัวนิวจนหัวสั่นหัวคลอน โดยมีจิ๋วกอดอกยืนมองอย่างเอือม ๆ
“หา? หือ… พี่เจน หวัดดีค่ะ” แต่ในความสะลึมสะลือนั้นยังพอมีสติอยู่บ้าง เมื่อรู้ว่าใครเป็นใครก็ยกมือไหว้ทั้งที่ยังเบลอ ๆ อยู่นั่นเอง
“หวัดดีค่ะลูก มากอดทีมา คิดถึ๊งคิดถึง” เจนรบดึงนิวมากอดโดยไม่รอคำตอบ คนเป็นน้องก็กอดตอบอย่างว่าง่าย แต่สีหน้าเหรอหราของนิวทำให้จิ๋วหลุดขำ
“พี่เจน ดูหน้านิวสิ” จิ๋วแซวหลังจากนิวหลุดจากอ้อมกอดของผู้จัดการคนเก่ง
“ลืมไปคนเพิ่งตื่น พี่ขอโทษนะ ดีใจมากไปหน่อย” นิวยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้ขณะฟังผู้จัดการส่วนตัวของจิ๋วตำหนิตนเอง มือปัดผมยุ่ง ๆ ของตนให้เข้าที่อย่างลวก ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ตื่นก็ดีแล้ว… มืดแล้วเหรอเนี่ย” นิวท้วงเมื่อเห็นไฟในบ้านเปิดจนสว่างโร่ มองออกไปข้างนอกก็พบว่าบรรยากาศโดยรอบถูกปกคลุมด้วยความมืด
“จิ๋ว นั่งลงเลย มาคุยกันก่อน” เจนรบออกคำสั่ง จิ๋วก็รู้ตัวดีว่าจะต้องถูกสอบสวนจึงเดินมานั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับทั้งคู่โดยไม่อิดออด
“ตกลงมันยังไงกัน ตอนนี้หนูสองคนอยู่ในฐานะอะไร เพื่อนหรือว่าแฟน” พอได้โอกาสแล้วก็ยิงคำถามตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม แต่ดูจากอาการขวยเขินของทั้งคู่เจนรบก็พอจะเดาคำตอบได้
“อย่างหลังค่ะพี่เจน” นิวตอบออกมาทันควันแบบไม่ต้องหยุดคิด
“ถ้าอย่างนั้น.. น้องนิวก็ต้องกลายมาเป็นลูกเขยพี่สิ โอ๊ย .. ปลื้มปริ่ม ในที่สุดลูกสาวฉันก็ขายออกซักที”
คำพูดของเจนรบทำให้คนที่ถูกเรียกว่า “ลูกสาว” เกิดอาการหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ ก็เมื่อก่อนไม่เห็นเจนรบจะเรียกนิวแบบนี้เลยสักครั้ง และนิวก็ดูจะถูกใจกับสรรพนามใหม่เสียเหลือเกิน
…ดูเอาเถอะ หัวเราะร่วนเห็นดีเห็นงามไปกับพี่เจนซะทุกอย่าง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว..
“จิ๋วไปไหนอะ” นิวท้วงเมื่อเห็นเธอลุกหนีไปเฉย ๆ
“เข้าครัว เดี๋ยวอดข้าวเย็นไม่รู้ด้วย”
“ไปด้วยสิ จิ๋วทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” จิ๋วไม่ตอบแต่เดินดุ่ม ๆ ไปทางห้องครัว เพราะอยากหนีไปจากตรงนี้เท่านั้น ส่วนฝีมือการทำอาหารของเธอ ก็ไม่ได้พัฒนาไปจากเดิมนักหรอก
“แหม.. ขาดกันไม่ได้เลยนะ สามีภรรยาคู่นี้”
ขนาดจิ๋วเข้ามาอยู่ในห้องครัวแล้วยังไม่วายได้ยินเสียงเจนรบแซวไล่หลังมาให้ได้อาย
หลังจากจัดการกับอาหารมื้อค่ำกันจนอิ่มหนำทั้งหมดก็มารวมตัวกันอยู่ที่โซฟารับแขกชั้นล่าง เปิดทีวีดูรายการข่าวประจำวันไปเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนใหญ่จะคุยกันมากกว่าสนใจหน้าจอทีวี ตามประสาคนคุ้นเคยที่ไม่ได้พบหน้าค่าตากันมานาน จิ๋วเป็นฝ่ายเงียบฟังทั้งคู่คุยกันเสียส่วนใหญ่ มีบางทีที่ช่วยเสริมขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว
“พี่เจนจะนอนนี่เลยมั้ย” จิ๋วถามเมื่อเห็นว่าค่อนข้างดึกแล้ว และบทสนทนาที่กำลังออกรสก็ทำท่าจะยืดเยื้อออกไป เจนรบครุ่นคิดอยู่ครู่เดียวก็ให้คำตอบ
“ไม่ดีกว่า ไม่อยากอยู่เป็นกขค.” สายตาล้อเลียนที่ส่งลอดแว่นกรอบหนานั้นร้ายยิ่งกว่าคำพูด จิ๋วไม่รู้ว่าจะปั้นหน้ายังไงดี เลยเสมองจอทีวีทำเป็นไม่ได้ยินที่ผู้จัดการแซว แต่เจนรบก็ต้องชิดซ้ายเมื่อเจอประโยคถัดไปของนิว
“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ จิ๋วเหนื่อยมาหลายคืนแล้ว คืนนี้พี่เจนอยู่ด้วยเค้าจะได้พักซะบ้าง”
“ตายละ เหนื่อยมาหลายคืนเชียว อู๊ย พวกหนูทำอะไรกันคะลูก” เจนรบยกมือทาบอก ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนอมยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อคิดตามประโยคที่นิวพูด
“ก็….” นิวแกล้งทำท่ากระมิดกระเมี้ยนกระตุ้นให้เจนรบยิ่งคิดไปไกล โดยมีสายตาคาดโทษจากจิ๋วส่งให้นิวเป็นระยะ
“ก็ไม่มีอะไรไงพี่เจน นิวอะเพ้อเจ้อ” จิ๋วชิงตอบก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ แต่ถ้าดูจากสีหน้าของเจนรบแล้วคงสายไปที่จะแก้สถานการณ์ได้ทัน
นิวเหลือบมองคนฝั่งตรงข้ามแล้วก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ถูกใจที่ได้แกล้งให้จิ๋วร้อนรน ซึ่งนาน ๆ จะมีให้เห็นสักที
“เจอกันปุ๊บถ่านไฟเก่าก็คุปั๊บ สปาร์คกันบ่อย ๆ ระวังสุขภาพด้วยนะจ๊ะหนู ๆ” เจนรบพูดแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับนิวสองคน ในที่นี้ก็คงจะมีแต่จิ๋วเท่านั้นแหละที่ไม่สนุกด้วย ยิ่งอยู่นานเลือดลมก็ยิ่งพลุ่งพล่าน ทั้งเขินทั้งโมโหจนหน้าแดงแล้วแดงอีก
“แหม.. นิวก็ไม่ได้อึดขนาดน้า....อุ๊บ” ก่อนที่นิวจะทำให้เธอได้อับอายมากไปกว่านี้ จิ๋วก็ข้ามฝั่งมาตะครุบปากนิวเอาไว้เสียก่อน
“ดูสิ ห่างกันเป็นไม่ได้เลยนะ เอาเป็นว่าพี่กลับก่อนแล้วกัน ท่าทางจิ๋วจะทนความน่ารักของน้องนิวไม่ไหวแล้ว” พูดแล้วก็รีบเก็บข้าวเก็บของเตรียมตัวกลับที่พัก แค่นิวคนเดียวจิ๋วก็รับมือไม่ไหวแล้ว พอมีเจนรบเข้ามาเสริมทัพอีกคนเธอก็หมดทางสู้ เลยกลายเป็นถูกรุมอยู่คนเดียว
“เดี๋ยวจิ๋วไปส่งค่ะ ….ไม่ต้องตามมาเลยนะ” จิ๋วผละจากนิวแต่ไม่ลืมชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ แถมยังห้ามไม่ให้ลุกตามไปอีก กลัวจะไปเข้าคู่กับเจนรบแล้วทำให้เธอปวดหัวยิ่งกว่าเดิม
“ลูกเขย! ยังไงก็อย่าลืมป้องกันนะคะ เดี๋ยวลูกสาวเจ้ท้องขึ้นมาเจ้ขี้เกียจจัดงานแถลงข่าว” เจนรบยังไม่วายตะโกนแซวมาจากหน้าบ้านก่อนกลับ
“โอเคค่า วางใจได้เลย” นิวตอบแล้วหัวเราะลั่นอย่างชอบอกชอบใจ .. รายนี้ก็บ้าจี้ไปกับเค้าตลอด
“พอได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ พี่เจนก็รีบกลับไปได้แล้ว” เสียงโวยวายของจิ๋วดังแว่วมาจากหน้าบ้าน ทำให้เสียงหัวเราะของนิวและเจนรบยิ่งดังขึ้นไปอีก
.
.
.
พอนิวออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าจิ๋วนั่งหลับพิงหัวเตียงโดยมีผ้าขนหนูพาดอยู่บนไหล่เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ คงจะเพลียที่ต้องนั่งรถนาน ๆ ซ้ำยังอยู่คุยเป็นเพื่อนนิวตลอดทางโดยไม่งีบหลับเลยซักนาที นิวระบายยิ้มอ่อน ๆทั่วใบหน้า ก่อนค่อย ๆ ขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงเคียงข้างกัน มองคนหลับอยู่เงียบ ๆ โดยไม่รบกวน
นิวคงต้องโทรศัพท์ไปขอบคุณป้อมแล้วล่ะที่เอาเหล้ามาเปิดให้จิ๋วดื่มในวันนั้นจนทำให้ทั้งคู่มีวันนี้ ไม่เช่นนั้นแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเธอทั้งคู่ก็คงเป็นได้แค่เส้นขนานตลอดไป และคงไม่มีหนทางที่กลับมาบรรจบกันได้ใหม่
เปลือกตาบางขยับขยุกขยิกก่อนที่จะเปิดปรือขึ้นมาอย่างช้า ๆ จิ๋วยกมือขยี้ตาเพื่อปรับสภาพการมองเห็น ก่อนพบว่านิวกำลังนั่งจ้องเธอตาไม่กระพริบอยู่ข้าง ๆ ร่างเล็กมีอาการผงะเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามออกไป
“นิว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วล่ะ จิ๋วอาบต่อเลยมั้ย?” นิวยื่นมือไปช่วยปัดปอยผมรุ่ยร่ายให้เข้าที่
“อื้อ อาบเลยดีกว่า เดี๋ยวหลับอีก” จิ๋วแข็งใจลุกขึ้นจากเตียงเพราะความอ่อนล้า นิวมองตามอย่างห่วงใย หากจิ๋วล้มเธอก็พร้อมจะกระโดดเข้าไปให้ความช่วยเหลือได้ทุกเมื่อ
“อาบด้วยกันเหมือนวันนั้นก็จบแล้ว” ยังไม่วายกระเซ้าเย้าแหย่ให้คนตัวเล็กได้อาย และมันก็ได้ผลเสียด้วยเมื่อใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาในทันที แก้มใสเจือสีชมพูจาง ๆ แม้นิวจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างเท่านั้น
“เงียบไปเลยนะ” จิ๋วก้าวฉับ ๆ ไปที่ห้องน้ำโดยไม่ยอมหันกลับไปมองคนบนเตียงให้โดนล้ออีก
“เดี๋ยวก่อน.. จิ๋วลืมของน่ะ” เสียงของนิวดังอยู่ข้างหลัง ใกล้จนได้กลิ่นครีมอาบน้ำโชยมาจากตัวนิว ไม่รู้เดินมาประชิดตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ไวขนาดนี้สงสัยชาติก่อนเคยเกิดเป็นนินจา
“อะไรเหรอ” จิ๋วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับนิว แต่ลูกตาแพรวพราวของคู่นั้นกำลังทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ที่หยุดรอ
“นี่ไง” กางเกงชั้นในตัวน้อยถูกนิวชูขึ้นแกว่งไปมาต่อหน้า จิ๋วตาลุกวาวรีบคว้ามันมาถือไว้อย่างรวดเร็ว เธอไม่กล้าแม้แต่จะต่อว่า เพราะมันเป็นความผิดของเธอเองที่เผลอทำหล่นไว้บนเตียง ตอนนี้แค่อยากไปให้พ้นจากหน้านิวให้เร็วที่สุดเท่านั้น
“คืนนี้น่ะ… โนบราเหมือนเดิมใช่มั้ย” นิวยื่นหน้ามากระซิบข้างหูเสียงกระเส่า เป็นครั้งแรกที่จิ๋วนึกอยากจะกรี๊ดใส่หน้าคนสักครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงกระแทกประตูปิดใส่อีกคนดังปัง
เสียงหัวเราะของนิวยังดังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยิน จิ๋วเปิดน้ำจากฝักบัวแรง ๆ เพื่อกลบเสียงนั้น ก่อนที่จะทนไม่ไหวพรวดพราดออกไปหุบปากนิวด้วยวิธีการที่รุนแรง
นิวเดินกลับมานั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างเดิมด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนรอยยิ้มจาง ๆ อดไม่ได้ที่จะมองสำรวจห้องที่จัดเก็บอย่างเรียบร้อยของจิ๋ว แน่นอนว่าแตกต่างกับห้องนอนของเธอลิบลับ ความอยากรู้อยากเห็นสั่งให้มือซุกซนนั้นอยู่ไม่สุข หยิบของกระจุกกระจิกที่อยู่บนโต๊ะโคมไฟตรงหัวเตียงขึ้นมาพิจารณาทีละชิ้น
กริ๊ง
“….”
เสียงวัตถุชิ้นเล็กหล่นลงกระทบพื้นทำให้นิวต้องก้มมอง ก่อนยื่นมือออกไปควานหาเจ้าสิ่งนั้นด้วยความสงสัย ไม่นานปลายนิ้วก็สัมผัสเข้ากับวัตถุเย็นเฉียบ …นิวหยิบมันขึ้นมาจากพื้น
แหวนวงเล็กที่รู้สึกคุ้นตาตั้งแต่แรกเห็น แต่ต้องใช้เวลานิดหน่อยกว่าจะนึกออก
ไม่ผิดแน่… แหวนวงนี้เธอเป็นคนซื้อให้จิ๋วเอง ไม่ใช่ในโอกาสพิเศษอะไร เธอให้เพียงเพราะเห็นว่ามันสวยดีและเหมาะกับจิ๋ว แต่อีกคนกลับไม่เคยทิ้งมัน ทั้งที่คนซื้ออย่างนิวลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
นิวกำแหวนวงเล็กไว้ในมือแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยความตื้นตันใจที่อีกคนยังอุตส่าห์เก็บมันไว้ นิวทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนเตียงนุ่มเพื่อรอเจ้าของของมัน สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ติดอยู่บนหมอนใบใหญ่เข้าปอดลึก ๆ ดวงตาหลับลงเงี่ยหูฟังเสียงคนในห้องน้ำ
ไม่มีทางที่นิวจะเผลอหลับไปอย่างแน่นอน เพราะเมื่อตอนบ่ายได้งีบเอาแรงไปนาน ไม่แน่อาจตาสว่างจนถึงเช้า
ประตูห้องน้ำเปิดออก จิ๋วคงอาบน้ำเสร็จแล้ว เพราะนิวได้ยินเสียงกุกกักอยู่แถวโต๊ะเครื่องแป้งหน้ากระจก ชั่วโมงประทินผิวของคุณนายเริ่มขึ้นแล้ว และคงกินเวลาเนิ่นนานหลายสิบนาทีกว่าจะเสร็จสิ้น จิ๋วคงคิดว่าเธอหลับอยู่จึงระมัดระวังให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด
จิ๋วเลือกที่จะสวมชุดคลุมอาบน้ำแทนที่จะนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวเหมือนเมื่อก่อน นิวสังเกตมาได้หลายวันแล้วแต่ก็ไม่เคยถามเจ้าตัวเสียที
กิจวัตรประจำวันตามปกติที่นิวเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว พอมามีโอกาสได้เห็นอีกครั้งในวันนี้กลับรู้สึกว่ามันน่ามองยิ่งกว่าวันวาน… ต่างเวลาก็ต่างความรู้สึก ให้นอนดูจิ๋วไปอีกนาน ๆ ก็ไม่มีวันเบื่อ
นิวอยากเก็บบันทึกทุกอิริยาบถของจิ๋วไว้ในเมมโมรี่ของกล้องตัวโปรด แต่คงไม่ดีแน่เพราะอีกคนคงไม่นั่งเป็นแบบให้เธอถ่ายง่าย ๆ ดีไม่ดีอาจถูกไล่ตะเพิดออกไปจากห้องกลางดึก เพราะฉะนั้นแอบมองอยู่เงียบ ๆ อย่างนี้จะดีที่สุด
“จิ๋ว นวดให้เค้าหน่อย” นิวออดอ้อนเสียงยานคาง ทำให้จิ๋วชะงักหันมามองคนบนเตียงอย่างแปลกใจ ก่อนลุกจากเก้าอี้ตัวเล็กย้ายมานั่งข้างนิว
“ยังไม่หลับหรอกเหรอ”
“ยังเลย นิวนอนไปตั้งหลายชั่วโมง ไม่ง่วงเลย” นิวยื่นมือข้างที่ไม่ได้กำแหวนไว้ไปแตะมืออีกคน
“เมื่อยเหรอ” จิ๋วยื่นมือไปลูบผมยาวประบ่าของอีกคนอย่างเอ็นดู ต้องใช้สมาธิไปกับการขับรถมาทั้งวันไม่เมื่อยก็แปลก
“ว่าแต่ จิ๋วยังง่วงอยู่รึเปล่าล่ะ”
“อาบน้ำแล้วมันตาสว่างน่ะ ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่” จิ๋ววางมือลงบนไหล่ของนิวแล้วออกแรงนวดเป็นจังหวะเนิบนาบ ค่อย ๆ ไล่จากหัวไหล่ทั้งสองข้างจนถึงแผ่นหลังบาง อาการปวดเมื่อยค่อย ๆ ทุเลาลงจนแทบหายเป็นปลิดทิ้ง นิวสบายตัวจนเคลิ้มไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังบอกกับตนเองว่าจะไม่หลับง่าย ๆ แน่นอน แต่พอเจอคนบริการถูกใจเท่านั้นหนังตาก็ทำท่าจะปิดได้ทุกนาที หากไม่พะวงถึงแหวนในมือที่กำไว้หลวม ๆ นิวคงไปเฝ้าพระอินทร์นานแล้ว
“จิ๋วอยากเปลี่ยนอาชีพมั้ย” นิวถามเสียงอู้อี้ หาเรื่องคุยกับจิ๋วเพื่อไม่ให้ตนเองเผลอหลับ
“หือ? ให้เปลี่ยนไปทำอะไรล่ะ” จิ๋วถามน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ รู้ว่านิวคงกำลังคิดอะไรประหลาด ๆ อยู่แน่ ๆ
“หมอนวดไง”
“แน่ใจเหรอว่าจะให้ทำจริง ๆ น่ะ”
“แน่สิ แต่ต้องเป็นหมอนวดประจำตัวนิวคนเดียวเท่านั้นนะ”
“เพ้อเจ้อจริง ๆ พอแล้วขี้เกียจนวด” จิ๋วละมือจากแผ่นหลังของนิว คนช่างพูดพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนยื่นมือไปรอรับอะไรบางอย่างจากจิ๋ว
“จิ๋ว ขอมือหน่อย”
“จิ๋วไม่ใช่น้องหมานะ”
“น่านะคนดี” ด้วยความที่ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับนิวประกอบกับความสงสัยทำให้เธอวางมือลงบนฝ่ามืออุ่นของอีกคนอย่างว่าง่าย
“มัดจำไว้ก่อนนะ”แหวนวงเล็กถูกสวมลงนิ้วนางข้างขวาของจิ๋วอย่างช้า ๆ จิ๋วใช้เวลาพิจารณาแหวนบนนิ้วอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะถึงบางอ้อ แหวนวงนี้นิวซื้อให้เธอนานแล้วเธอจำได้
“หาเจอได้ยังไงเนี่ย”
“นิวเก่ง” นิวยักคิ้วให้ แต่พอเห็นสีหน้านิ่ง ๆ ของจิ๋วนิวจึงเลิกล้อเล่น “นิวได้ยินเสียงมันหล่นเลยเก็บขึ้นมา ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วง”
“ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”
“นิ้วนางข้างซ้ายก็รอไปก่อนแล้วกันนะ ขอเวลาเก็บตังสร้างตัวแล้วพี่จะไปขอเจ้าพร้อมแหวนเพชรเม็ดงาม” นิวใช้ปลายนิ้วลูบนิ้วนางข้างซ้ายของอีกคนอย่างทะนุถนอม ท่าทางเหมือนลิเกหลงโรงของนิวทำให้จิ๋วหลุดขำออกมาจนได้
“พอเลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าละ คุยกับนิวแล้วประสาทจะกิน” จิ๋วจิ้มหน้าผากนิวแรง ๆ จนนิวหงายหลังล้มลงไปบนเตียง ก่อนเดินหนีไปทั้งที่ยังยิ้มไม่หุบ
นิวยิ้มกว้างมองตามแผ่นหลังเล็กด้วยความสุขจนล้นหัวใจ แหวนวงเล็กบนนิ้วนางข้างขวาช่างด้อยค่าเหลือเกินเมื่อเทียบกับคนใส่ที่ล้ำค่าจนไม่อาจประเมินได้
สำหรับตอนนี้ก็เขียนไว้ล่วงหน้าอีกแล้ว 5555 เห็นคอมเม้นท์ของฉากโคมไฟตอนที่แล้วเป็นไปในทางบวกเค้าก็เบาใจ ส่วนฉากโคมไฟจะมีอีกไหมในตอนต่อ ๆ ไปก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันค่ะ คงไม่ถี่มากและต้องทิ้งระยะไปอีกหลายตอนทีเดียว ตอนนี้เค้ายังไม่กล้าเขียนให้ลึกซึ้งกว่านี้เท่าไหร่ แต่ถ้าสมมุติมันมีมากกว่าตอนที่แล้วจริง ๆ ก็ต้องส่งเมลแทนแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าลงลิงก์แบบนี้ก็มีสิทธิ์โดนแบนได้เหมือนกัน #เมื่อก่อนเคยโดนหมายหัว ถ้าสมมุติในอนาคตฉากโคมไฟต้องส่งทางอีเมลแทนทุกคนจะสะดวกไหมคะ?
เห็นคอมเม้นท์ชื่นชมเรื่องภาษาก็ดีใจที่ทุกคนชอบ แต่คนเรามันก็ต้องมีก้าวแรกล่ะนะ ตอนแต่งฟิคครั้งแรกบอกเลยว่าภาษาเค้าห่วยแตกมาก กลับไปย้อนอ่านแล้วยังขำ ปวดหัวกับความวกไปวนมาของประโยค เพราะมันไม่เคยเขียนแล้วก็ไม่รู้จะใช้คำอะไรมาใส่บอกเพื่ออธิบายและบอกแทนความรู้สึก แต่พอได้เขียนไปแล้วมันก็เริ่มจับทิศทางได้ หาสไตล์ตัวเองเจอ แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีบางทีที่นึกไม่ออกว่าจะหาคำไหนมาใส่ในฟิคเหมือนกัน 55 5 สำหรับคนแต่งฟิคหน้าใหม่ ๆ ตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง พวกเราก็ค่อย ๆ ดูพัฒนาการของพวกเค้าที่เติบโตขึ้นทีละก้าว เชื่อว่ามันต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน
สุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกการติดตามเช่นเคยค่ะ
ตั้งแต่มาเขียนฟิคพี่นิวพี่จิ๋วก็ไม่รู้ทำไมถึงได้ทอล์คยาวเป็นวรรคเป็นเวรเหมือนคนเก็บกดขนาดนี้
ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นคนประหยัดคำพูดมากเวลาทอล์คในฟิค 55555
รูปนี้ไม่เกี่ยวกับฟิคแต่อยากแบ่งปันเห็นว่าน่ารักดี เค้าเลยลองทำเป็นภาพเคลื่อนไหวมาแปะค่ะ -/-
ไฟล์ pdf ของตอนนี้ คลิกโหลดเลย
V
V
ความคิดเห็น