THE CRAZY LOVE

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องสุดซวย

  ฉันหยุดตรงหน้าประตูมีอักษรสลักว่า 2/หรดีที่ 2 ลักษณะเปนกระจกใส ด้านข้างมีใบรายชื่อ

นักเรียนสำหรับเซนชื่อ ฉันมองไปที่ชื่ออันดับสุดท้ายแล้วหยิบปากกาขึ้นมาลงชื่ออย่างเหน็ด

หน่ายใจ ก่อนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วเปิดประตูเข้าไป .......... แอ๊ดดด เฮ้ยอาไรหนักหนา

ทำไมพวกผู้หญิงกลุ่มนั้นต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ด้วย เดี๋ยวแม่จับยัดส้วมเลย แต่ฝากไว้

ก่อนเถอะเดี๋ยวจะกลับมาคิดบัญชี  ขอหาที่นั่งก่อนละกัน ก่อนจะเหลือบสายตาไปดูที่โต๊ะข้างๆที่

เป็นคู่กัน มันมีหมายเลขแล้วก้อมีชื่ออยู่สงสัยคงเป็นแบบบังคับที่นั่งล่ะมั้ง คงต้องหาที่นั่งก่อน

ฉันเดินหาไปเรื่อยๆจนเจอโต๊ะที่มีชื่อฉันอยู่ริมหน้าต่าง ฉันกวาดสายตาไปที่พวกเพื่อน(แบบไม่

เต็มใจ)ในอนาคตของฉัน ให้ตายสิพวกมันยังจ้องฉันอยู่เลยย ช่างเถอะมันจามองได้ซักกี่นํา

เชียวมองได้มองไป คิดแล้วก้อวางกระเป๋าที่ข้างเก้าอี้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างรำคาญใจ ฉันนั่ง

คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่พพักใหญ่ก่อนจะใช้สายตาสำรวจห้อง เอ จะว่าไปนะ ห้องนี่ก้อใหญ่

เหมือนกัน สีขาวสะอาดตาชวนมอง มีแอร์ช่วยคลายร้อนและยังมีคอมพิวเตอร์เป็นคู่สามารถ

ค้นหาได้ตามสะดวก..คู่เหรอ?..ลืมไปเลย! ช้านนนต้องนั่งงกับใครเนี่ย พลางเหลือบไปมองชื่อ

อืมม ด.ญ.ธมลวรรณ กาญจนภักษ์ เลขที่ 48  เมื่อไหร่จะมานะชักอยากเห็นหน้า....คิดในใจไม่

ทันจบก้อมีเสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวสีขาวนวลหน้าตาจัดว่าอยู่

ในเกณที่ค่อนข้างดี แต่สีหน้าเมินเฉยและดูเย็นชามาก  ด้านส่วนสูงกับนําหนักน่าจะพอๆกับฉัน

เธอกวาดสายตามองโต๊ะก่อนจะเดินมาทางฉันนน แม่จ๋า อย่ากินหนูเลยนะ........เธอหยุดอยู่ที่โต๊ะ

ข้างฉันก่อนจะนั่งลงอย่างสงบ เรานั่งเงียบกันนานสองนาน ฉันไม่ชอบรรยากา-ศแบบนี้เลย - -

แต่เอาเถอะ ลองชวนคุยซักหน่อยก็คงไม่เสียหาย " สวัสดี ฉันชื่อ ยลรดี เรียกว่า เฟิร์ส ก้อได้

นะ เป็นนักเรียนใหม่น่ะ" ฉันทักทายแบบเกร็งๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน  ยัยนั่นทำตา

โตก่อนจะพูดเร็วปรื๋อ" ฮ้า จริงง่ะ เธอเป็นนักเรียนใหม่เหรอ ฉันก้อเหมือนกัน เรียกว่า เชอร์รี่ก้อ

ได้  เธอมาจากโรงเรียนอะไรน่ะ" "ฉันย้ายมาจากออสเตรเลีย ชื่อโรงเรียนU.M.C " ฉันตอบ

จาก นั้นพวกเราก็มีเรื่องคุยไม่รู้จบ พูดกันถึงเรื่องโรงเรียนเก่า ทำให้ฉันรู้ว่าแท้จริงเชอร์รี่ไม่ได้

เงียบ  และเย็นชาอย่างที่คิดแต่กลับสนุกสนานและพูดเก่งเหลือเกินและฉันก้อเพิ่งรู้ว่า เธอย้าย

มาจาก  จีนแน่ะ(แต่ชื่อมันไม่เข้าเล้ย)ทำให้พูดจีนปร๋อ เราเม้าท์แตกเรื่องกลุ่มนักเรียนทางนั้น

ทางนี้จน  ในที่สุดเสียงเพลงก็ดังขึ้น นั่นคือเสียงมาร์ชโรงเรียนนั่นเอง เป็นสัญญาณบ่งบอกถึง

การเข้าแถว   "นี่ ไอ้เฟิร์สแกว่ามั้ย ทำไมมันเข้าแถวเร็วจัง" ดูมันพูดสิคะ คุยกับมันไม่กี่นาทีมัน

ทั้ง ช่างพูด   ช่างคุย แถมยังปากเสียนิดๆด้วย -- "ไม่รู้สิ...อาจจะมีกิจกรรมต้อนรับนักเรียน

สำหรับภาคเรียน  ใหม่ก้อได้ " แม้จะคิดอีกอย่างแต่ฉันก้อตอบไป "คงงั้นมั้ง งั้นเราก็รีบไปเข้า

แถวกันเถอะเดี๋ยว  จะสายเอา "เชอร์รี่ตอบแบบเร่งรีบและไม่มีรอ รีบวิ่งลงบันได ถ้ามันจะวิ่งให้

เหนื่อยเปล่าไปคน  เดียวฉันจะไม่ว่าเลย แต่มันลากกฉันลงไป อ๊ากกกกกกกกก ช้านนนเหนื่อย

ง่ายนะ   ปล่อยซี่

 T^T ช้านนจาตกบันไดอยู่แล้วว "ไอ้เชอร์รี่ ปล่อยช้านนน จะตกบันไดแล้ว"ฉันตะโกนโวยวาย

ดังลั่น โชคดีที่นักเรียนทยอยลงไปเยอะแล้ว แต่นักเรียนบางส่วนก็หันมามองฉัน "ช้าไปเหรอ

จ๊ะ..ดีจ๊ะงั้นฉันจะเพิ่มความเร็วอีกนะจ๊ะ เฟิร์สสุดสวย " ไอ้เชอร์รี่มันพูดแถมไม่พอมันยังเร่งสปี

ดอีก มันโรคจิตวิปริตรึไงเนี่ย พ่อจ๋า แม่จ๋า มันโรงเรียนบ้าอะไรเนี่ย มีคนโรคจิตอยู่ด้วย อ๊ะ

O_O มีคนยืนอยู่ อย่าบอกนะว่าจะ... "ไอ้เชอร์รี่ ปล่อยเดี่ยวนี้ ปล่อยๆ ฉันจะชนคนอยู่แล้ว ส่วน

แก หลบปายยยยยยยยย" ฉันพูดเร็วปรื๋อจนหายใจไม่ทัน เชอร์รี่เมื่อได้ยินก็ปล่อยทันที ส่วน

ไอ้วิปลาศที่มันยืนคุยกับเพื่อนมันอยู่ตรงบันได พอมันได้ยินเสียงฉัน มันก้อสะดุ้งตกใจพร้อม

มองมาทางฉันพอดี...โครมมม !!! ตึงๆๆ ตุบๆ ฉันสะดุดล้มไปชนไอ้หมอนี่ แล้วเราทั้งคู่ก็กลิ้งล้ม

กันไปตามทางบันได ฉันหลับตาปี๋ พร้อมขบกรามแน่น ภาวนาในใจว่า' ถ้าหนูตาย หนูจะเป็นผี

เฝ้าบันไดมันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ จะคอยแก้แค้นไอ้ตัวหนักนี่ กับไอ้เชอร์รี่สุดแสบ' ตุบบ!

"ตายๆแล้วใช่มั้ยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย ช้านนยางงงไม่อยากกตายยย หนูยางงงไม่มี

แฟนนเรยยย หนูยังงงไม่ได้เป็นนักบาสเลยยยไม่เอา" ฉันตะโกนอย่างไม่คิดชีวิต ชีวัน T^T...

เอ ทำไมพื้นมันไม่แข็งฟระ ทำไมมันนุ่มอย่างนี้แล้วก้อมีอาไรอุ่นๆรดหน้าฉันด้วย 'เฟิร์สๆๆ' เฮ้ นี่

มันเสียงเชอร์รี่นี่ หรือฉันยังไม่ตาย คิดแล้วก็ลองขยับมือ เย้ ยังไม่ตายแต่ฉันต้องรู้สาเหตุให้ได้

ว่าทำไมพื้นมันถึงนุ่ม เอ หรือว่าภารโรงเอาพรมมาปู ฉันลองลืมตา..แว๊กก!!.. OO เด็กผู้ชาย ผิว

ขาว ปากสีชมพูยังกะผู้หยิง ผมสีนําตาล  ฉันกำลังนอนทับมันอยู่ ไม่สิดูคล้ายๆกับ ร่อมมาก

กว่า  ลมหายใจของเขากำลังรดใบหน้า  ของฉัน  สมองฉันงุนงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหน้าแดง

เลือดสูบฉีดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ยัง ขยับไม่ได้เนื่องจากอึ้งอย่างแรง ไอ้บ้าที่ฉันทับมัน

อยู่อมยิ้มเล็กน้อยแล้วก้อขยับปากพูดว่า "เธอน่ะ หน้าตาน่ารักดีนะ เสียแต่ซุมซ่ามเฟอะฟะไป

หน่อย คราวหลังรู้จักมีมารยาทบ้างนะ ชนแล้วก้อนอนทับคนอื่นมันไม่ดี ฉันคงไม่มีเวลามาทำ

อย่างนี้มากนักหรอก งานฉันไม่ใช่น้อยๆ"


หนอยแน่ะฉันยิ่งหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่แต่คราวนี้ไม่ใช่อายแล้ว เป็นความโกรธที่ยากจะ

ระงับได้ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาแล้ว..โครม..ฉันผลักแกมถีบไอ้กวนประสาทออกไป     

เพลงนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อหาหรอกค่ะ แต่ว่าอยากให้ฟังคลายเครียดค่ะ

****คอมเม้นท์กันได้ค่ะ****