คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : / บทนำ /
** คำเตือนก่อนอ่าน กรุณาปิดเพลงอันนึงนะค่ะ ขออภัยในความไมม่สะดวก อันยองง
บทนำ
15.25 น.
กริ๊งๆๆๆ
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ทำให้นักเรียนแต่ละคนเหมือนมดที่วิ่งกรูกันออกมาจากรังเลยล่ะ รวมไปถึงฉันด้วย
“เมื่อไหร่แกจะเลิกทำงานแบบนี้เนี่ย ฉันเห็นแกแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้” เสียงของ ‘จองฮวา’ เพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังเก็บของอยู่
“แกก็รู้ว่าฉันเลิกทำไม่ได้ ถ้าฉันเลิกทำจะเอาเงินที่ไหนใช้ แล้วอีกอย่างฉันก็อดเห็นหน้าแกอ่าดิ” ใช่แล้ว งานนี้สำคัญกับฉันมากถ้าฉันไม่ทำงานฉันก็คงไม่อยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้หรอก แล้วฉันก็จะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม นั่นก็แปลว่าฉันอาจจะไม่ได้เจอหน้าเพื่อนที่แสนดีคนนี้ของฉันอีก
“ไม่ต้องเอาฉันมาอ้างเลย.... เออ ยังไงฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยละกันนะ” จองฮวาพูดขึ้นในระหว่างที่เรากำลังเดินลงบันได
“บ๊ายบายนะ พรุ่งนี้เจอกัน” ฉันกล่าวคำลาพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนของฉัน
ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถเพื่อจะไปทำงานที่ร้าน ‘Hello Cafe’ ซึ่งเป็นร้านเล็กๆ(แต่ก็ดังใช่ย่อยนะ) เป็นสถานที่ที่ฉันต้องไปเป็นประจำทุกเย็นและทุกวัน ฉันทำงานที่นี่มาได้ประมาณเกือบ 2 ปีแล้วละ เท่าที่จำความได้ก็ตั้งแต่ฉันอยู่ ม.1 นั่นแหละ และฉันคิดว่าฉันคงต้องทำมันต่อไปเรื่อยๆซะด้วย เพราะตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญไปมากกว่าเงินแล้วละ ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่เงินนะ แต่เงินก็จำเป็นสำหรับทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่ามากน้อยแค่ไหน แต่สำหรับฉันนะจำเป็นมากเลยละ ฉันต้องมีค่าใช้จ่ายมากมายสำหรับชีวิต เพียงแค่งานรับตัด เย็บเสื้อผ้าของแม่คงไม่พอแน่ๆ
ตอนนี้ฉันก็มายืนอยู่ที่หน้าร้านแล้วแหละ และก็คงถึงเวลางานของฉันแล้ว ฉันรีบวิ่งเข้าไปทางประตูหลังของร้านเพราะด้านหน้าจะเป็นประตูสำหรับลูกค้าเข้าเท่านั้น ฉันรีบเข้าไปเปลี่ยนเครื่องแบบทันที เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาของฉันแล้ว ฉันเปลี่ยนจากยูนิฟอร์มของโรงเรียนมาเป็นเครื่องแบบของทางร้านและสวมผ้ากันเปื้อนที่ด้านหน้ามีคำว่า ‘HELLo’ อยู่แล้วรีบออกมาหน้าเคาน์เตอร์ทันที
วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษคงเป็นเพราะว่าวันนี้ทางร้านของเราครบรอบ 10 ปีละมั้ง คนเลยเยอะ ส่วนมากก็จะเป็นเด็กนักเรียน คงเลิกเรียนเสร็จแล้วก็ชวนเพือนๆมานั่งกินของว่างกัน บางทีฉันก็อยากจะมานั่งกินแบบนี้กับเพือนของฉันบ้าง แต่คงจะไม่มีโอกาสสำหรับฉัน ฉันรับออเดอร์จากลูกค้า จัดเตรียมของแล้วก็คิดเงิน เรียกได้ว่าฉันทำทุกอย่างเลยละ รุ่นพี่ในร้านชอบบอกว่าฉันเป็นซุปเปอร์เกิร์ลอยู่เรื่อย ถ้าฉันเป็นได้จริง ฉันจะไปปล้นธนาคารแล้วขโมยเงินมาให้หมด 555(ไม่ใช่ละๆ)
20.00 น.
“ขอบคุณค่ะ” ฉันกล่าวขอบคุณลูกค้าโต๊ะสุดท้ายที่มานั่งเม้าท์กันจนร้านปิด ก่อนที่จะไปเก็บของแล้วเตรียมตัวกลับบ้าน นี่แหละกิจวัตรประจำวันของฉัน แต่วันนี้รู้สึกว่าจะปิดร้านช้ากว่าปกติเพราะลูกค้าเยอะมาก ปกติประมาณทุ่มกว่าๆฉันก็คงรอรถเมล์อยู่แล้วละ
“ไปแล้วนะค่ะ สวัสดีคะ” ฉันกล่าวคำบอกลารุ่นพี่ในร้านก่อนจะวิ่งออกมาให้เร็วที่สุก ก่อนที่ฉันจะไม่ทันรถเมล์ ยิ่งตอนค่ำๆยิ่งหายากอยู่ด้วย ฉันรีบวิ่งมาอย่างเร็วที่สุด จนพบกับความผิดหวัง ฉันเห็นตูดรถเมล์วิ่งออกไปแล้ว เสียดายจัง
ฉันนั่งรอไปสักพัก จนในที่สุดก็มา ฉันรีบก้าวเท้าขึ้นไปกอนที่มันจะออก รถเมล์ก็แบบนี้แหละ ค่ำๆใครๆรีบกลับกันทั้งนั้น แล้วทำไมวันนี้คนมันเยอะจังเนี่ย ฉันพยามยามแทรกตัวอันบอบบางของฉันเข้าไปด้านในที่ยังมีที่ว่างพอให้ยืนได้สะดวกๆ ยืนไปได้สักพักนึง ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนมองอยู่ ฉันหันไปมองปรากฏว่าเป็นลุงแกๆคนนึง คงไม่มีอะไรมั้ง ฉันบอกตัวเองพร้อมกับยิ้มตอบลุงที่ยิ้มมาให้ฉัน คงไม่มีอะไรมั้ง...ไม่มีหรอก.... ทันใดนั้น
ความคิดเห็น