คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
07.04 น.
"กียอน กียอน ตื่นได้แล้ว"คุณค่อยๆปรือตาขึ้นจากการหลับใหลหลังจากได้ยินเสียงใครซักคนเรียกชื่อคุณอยู่ไม่ไกล ใครกันแว๊!! คนจะหลับจะนอนอ่ะ เดี๋ยวปัดตบเลย
แสงจากหลอดไฟดวงเล็กดวงน้อยในห้องส่องลอดม่านตาของคุณจนรู้สึกแสบตาไปหมด คงจะยังเช้าอยู่สายตาเลยยังไม่ปรับล่ะมั้ง
คุณค่อยๆขยี้ตาตัวเองเบาๆเพื่อให้ภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น
ภาพอันเลือนรางของกลุ่มคนประมาณสี่ห้าคนที่กำลังล้อมรอบคุณอยู่ทำให้คุณยิ่งงงๆเข้าไปใหญ่ ฉันตายไปแล้วรึไงเนี่ย คนที่รายล้อมฉันอยู่คงเป็นพวกยมบาลน่ะสินะ
แต่เอ๊ะ!! ทำไมยมบาลเรียกฉันว่ากียอนล่ะ?
"กรี๊ดดดดดดดด!"ทันทีที่สายตาของคุณชินกับแสงยามเช้าแล้ว ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้คุณถึงกับสะดุ้ง อาการง่วงนอนเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้งเหมือนกลีบดอกไม้ที่โดนเป่าให้กระจุยกระจาย แดฮยอน ยองแจ ยงกุก ฮิมชาน และจงออบกำลังยืนมองคุณด้วยสายตาแปลกประหลาดสุดๆ พวกเขาแต่ละคนยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย โอ้วว! คุณค้นพบสัจธรรมแล้วว่าผู้ชายจะดูดีที่สุดตอนก็ตอนตื่นนอนนี่เอง
เฮ้ยยยยย! ใช่เรื่องที่ต้องสนใจไหม อะไร? ทำไม? ทำไมพวกเขาต้องมายืนมองหน้าฉันแบบนั้นด้วยเล่า คุณยังคงเบิกตากว้างและกระพริบตาปริบๆมองพวกเขาด้วยความมึนงง
"อือออออ~ “ และแล้วคำตอบของคำถามทุกอย่างในหัวของคุณก็ถูกไขจนกระจ่างแจ้งเมื่อท่อนแขนขาวๆที่โอบกอดรอบเอวบางของคุณเริ่มที่จะขยับเขยื้อนเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าคนตัวสูงกำลังตื่นนอน
แว้กกกกกก! ฉันนึกออกแล้ว ฉันนึกออกแล้ววว เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับสุดๆจึงวางแผนว่าจะมาดูทีวี แต่แล้วคุณก็เจอกับจุนฮงโอปป้าที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา คุณจะทำมิดีมิร้ายเขาแต่โดนเขาละเมอใส่ลากลงไปนอนกอดซะก่อน กรี๊ดด! นี่เขานอนกอดฉันตังแต่เมื่อคืนเลยหรอเนี่ยย จะว่าดีใจมันก็ดีใจอ่านะ แต่ตอนนี้ตกใจมากกว่าน่ะเซ่ ดูสายตาที่เมมเบอร์แต่ละคนมองมาสิ ฮือออ
คุณรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันทีเพื่อหยุดความคิดของเหล่าเมมเบอร์ ดูจากสีหน้าท่าทางของแต่ละคนต้องคิดเรื่องอะไรที่มันเลยเถิดแหงๆเลยอ้ะ! ม่ายน้าโอปป้า พวกโอปป้าอย่ามองเค้าอย่างนั้นจิ เค้าไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่ยอมพลีกายให้กับชายหน้าตาดีนะ(อะไรของแกเนี่ย?)
"โอปป้าอย่าเข้าใจผิดนะ มันไม่ใช่อย่างที่โอปป้าคิดกันเลยนะคะ"คุณรีบตีโพยตีพายทันที มือไม้ก็อยู่ไม่สุข ลุกลี้ลุกลนเหมือนโดนไฟลนก้น ทำไงดีเนี่ย พวกเขาจะคิดว่าอะไรกัน
"มะ.....เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"ยองแจโอปป้าถามขึ้นด้วยแววตาอยากรู้สุดๆ ฮือออ จะห้ามเขาไม่ให้คิดเรื่องแบบนั้นทันมั้ยเนี่ย
"จุนฮง! ชเว จุนฮง!!! ตื่นได้แล้ว"ยงกุกโอปป้าเดินผ่านคุณไปยังโซฟาแล้วเขย่าร่างของเซโล่ที่ตอนนี้ดูงัวเงียเหมือนคนยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่ ยงกุกต้องฉุดแขนของเขาให้ลุกขึ้นมานั่งเลยทำให้เขาดูหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนเด็กที่โดนปลุกให้ไปโรงเรียน
"อะไรของฮยองเนี่ยครับ ปลุกผมทำไมกัน"จุนฮงโอปป้าบ่นเสียงหงุดหงิดพลางเอามือมาขยี้ผมสีควันบุหรี่ของตัวเองไปมาจนมันยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงหนักกว่าเก่า แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย
"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น"ยงกุกถามพลางนั่งลงข้างๆกับมักเน่หน้าใสของวงที่ตอนนี้ดูเหมือนจะยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก
"ฮยองหมายถึงอะไร ผมงงไปหมดแล้ว"เซโล่ถามสีหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้จากปากของยงกุก
"ก็ที่นายนอนกอดกียอนอยู่บนโซฟาเมื่อกี้นี้ไง"คุณรู้สึกอยากให้พื้นเบื้องล่างสูบคุณลงไป โผล่ที่ดาวพลูโตให้มันรู้แล้วรู้รอด อายๆๆๆๆ โอปป้าอ่ะพูดอะไรแบบนั้นเล่า ก็เขาละเมออยู่เขาจะไปรู้ได้ไง ถามไปแบบนั้นรู้มั้ยว่ามันน่าอายนะเฟ้ยยย
"หาาาาา! ฮยองพูดว่าไงนะครับ"ดูเหมือนสิ่งที่ยงกุกเพิ่งกรอกลงไปในหูของเขานั้นจะทำให้เขาตกใจเอามากๆ อาการง่วงนอนของเขาก็ดูเหมือนถูกเป่าหายไปไม่ต่างจากคุณเลย ตาตี่ๆของเขาเบิกโพลงโดยไม่ต้องพึ่งบิ๊กอายเลยด้วยซ้ำ
"เมื่อเช้าพวกเราเห็นกียอนนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดนาย แถมนายก็กอดยัยนั่นซะแน่นเลยด้วย"
"เฮ้ยยย! ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ"
เป็นอย่างที่คุณคิดจริงๆ เซโล่โอปป้าดูงงงวยสุดๆกับสิ่งที่พวกบัพพูด เอาแล้วเว้ยยย! ยิ่งโอปป้าบอกว่าไม่รู้เรื่องคราวนี้คุณก็คงตกเป็นเป้าสายตาแน่นอน
“มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ หรือว่าเธอ…….”
“ม่ายยยย ไม่ใช่นะค้า ฉันอธิบายได้จริงๆ”
“…………..”ทุกคนจ้องมาที่คุณเป็นตาเดียวเหมือนกับรอฟังสิ่งที่คุณกำลังจะพูดอย่างใจจดใจจ่อ โอ๊ย อึดอัดดีแท้
“ก็เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยจะออกมาดูทีวี แต่เจอจุนฮงโอปป้านอนอยู่บนโซฟาเลย ฉันกะจะปลุกเขาแต่โดนเขาละเมอใส่ลากฉันลงไปนอนด้วยอ่าค่ะ”น่าน! โกหกไปนิดนึงแหละ ขืนพูดว่าคุณกำลังจะแอบจิ้มแก้มขาวๆของเขาคุณมีหวังโดนไล่ออกจากบ้านนี้แน่เลย ไม่ให้เป็นแบบนั้นหรอก!
“แล้ว…..เธอก็หลับไปเลยเหรอ”
“อ่า….ค่ะ คือฉันก็ชักจะเพลียเหมือนกัน”
“อืมมมม จุนฮง นายนี่นับวันยิ่งละเมอน่ากลัวนะ ฮ่าๆ ”แดฮยอนหันไปตบบ่าของคนตัวสูงที่อ้าปากค้างและทำหน้าเหวอเหมือนเจอผี ในหัวเขาคิดอะไรอยู่กันนะ เขาจะคิดว่าเขานอนกอดคุณทั้งคืนได้ไง หรือเขาจะคิดว่าทำไมละเมอน่ากลัวแบบนั้นกัน แว้กกกก! จะอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละวะ
“งั้นก็แล้วไป ฉันก็นึกว่ามีอะไรมากกว่านี้ซะอีก”
อะไรมากกว่านี้ของโอปป้านี่มันอะไร ไม่อยากจะคิดเลยวุ้ย ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆป่านนี้คุณคงมองหน้าจุนฮงโอปป้าไม่ติดหรอก ละเมอนะเว้ยไม่ใช่เมาเหล้าถึงจะทำอะไรแบบนั้นน่ะ
อา~ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงความรู้สึกจะเป็นไงน้า ได้…..กับคนดัง แว้กกกก คิดอะไรอยู่เนี่ย
“งั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวไปซ้อมไม่ทันโดนคุณคังดุอีก เธอก็เหมือนกันนะกียอน…..”ฮิมชานพูดยิ้มๆพร้อมกับหันมาทางคุณ
“คะ?”
“ไปอาบน้ำไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวไม่แน่พวกฉันจะโทรสั่งกาแฟจากร้านเธอ แล้วอย่าลืมเอามาส่งด้วยล่ะ”
“อ้อ ได้ค่ะได้ ฮ่าๆๆๆ”คุณพูดยิ้มๆกลับไป ฮิมชานส่งยิ้มละลายหัวใจมาให้คุณอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินตามเมมเบอร์คนอื่นๆไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง
คราวนี้ก็เหลือแค่คุณกับเซโล่เท่านั้นที่ยังยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น โอ้วว! ฉันควรจะเดินออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด เขาจะคิดยังไงก็ไม่รู้ ทางที่ดีหลบๆก่อนดีกว่า
“เดี๋ยว”ยังไม่ทันที่คุณจะได้ก้าวออกมา คุณก็โดนมืออุ่นๆของใครบางคนมาจับที่ข้อมือไว้ก่อน ให้ตายสิ ทำไมทุกครั้งที่โอปป้าจับตัวฉัน ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะทุกทีเลย
“อะ…..โอปป้ามีอะไรคะ”คุณหันไปมองเขาด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้ปกติที่สุด ถึงแม้ข้างในมันแทบจะระเบิดอยู่แล้วก็ตาม
“ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง ถ้าฉันละเมอขนาดนั้น……ฉันก็ต้องขอโทษเธอนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเองก็ต้องขอโทษโอปป้านะคะที่ดันหลับไปแบบนั้น”
“หึหึ อ้อมกอดฉันคงอุ่นล่ะสิท่า เธอถึงได้หลับจนถึงเช้าเลย”คนตัวสูงมองมาที่คุณพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สุดจะกระชากวิญญาณ ภาพความรู้สึกเมื่อคืนเมื่อโดนสวมกอดจากเขาค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวคุณทีละฉากๆ ท่อนแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอว ลมหายใจที่รดอยู่บนหน้าผาก อกอุ่นๆชวนเพ้อฝัน กรี๊ดดดดดดด
“โอปป้าหลงตัวเอง ไม่คุยด้วยแล่ว แบร่~”คุณแลบลิ้นใส่คนตรงหน้าก่อนจะรีบหันหลังกลับมาแล้วเดินออกจาห้องเพื่อปกปิดหน้าแดงๆของตัวเอง ฮึ่ย! พูดอะไรไม่รู้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
คุณใช้เวลาราวๆหนึ่งชั่วโมงกว่าจะพร้อมไปทำงาน วันนี้คุณก็ยังคงแต่งตัวเหมือนเดิมและทำผมทรงเดิม คุณหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
“โอปป้าคะ ฉันไปทำงานแล้วนะคะ”คุณโค้งให้กับเมมเบอร์ในวงที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาตัวเดิม แต่ละคนอยู่ในชุดสบายๆกันทั้งนั้น แต่ก็ยังดูเท่มากๆ วันนี้จุนฮงโอปป้าใส่เสื้อแขนกุดสีดำเผยให้เห็นมัดกล้ามขาวๆเซะซี่ของเขา และเขายังสวมหมวกแก๊ปสีดำให้อารมณ์แบบ Street Fashion เหมือนที่เขาชอบ โอปป้าหล่อจุงงงงง~
“จะไปแล้วเหรอ เดินดีๆล่ะ ระวังรถด้วย”ยองแจโอปป้าโบกมือให้คุณเหมือนกับคนอื่นๆ คุณยิ้มให้พวกเขาแล้วเดินออกจากห้องมา คุณรู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นพี่ชายที่แสนดียังไงไม่รู้ พวกเขาดูอบอุ่นและไม่เสแสร้ง อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีจัง
ที่ Butter Café
คุณทำงานเรื่อยๆตั้งแต่เช้า ตลอดช่วงเช้านี้มีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย คุณเองก็ยังแทบจะไม่ได้นั่งอีกตามเคย ชักจะชินแล้วแฮะ เฮ้ออ~ จนตอนนี้ก็จะเที่ยงแล้ว ลูกค้าก็ยิ่งหนาตาเพิ่มมากขึ้นไปอีก สัญญาว่าวันนี้จะไม่กินกาแฟแล้ว จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิม กระซิกๆ
กริ๊งๆๆๆๆ~~
เสียงโทรศัพท์ร้านดังขึ้นใกล้ๆดับที่ๆคุณยืนอยู่ ในใจคิดว่าต้องเป็นพวกบัพแน่นอนที่โทรมา ก็ฮิมชานโอปป้าบอกเองนี่นาว่าจะโทรมาสั่งกาแฟ จะให้คนอื่นเอาไปส่งได้ไงล่ะ คุณเลยรีบหันขวับไปรับมันก่อนที่จะมีพนักงานคนอื่นๆมารับไปเสียก่อน อิอิ
“สวัสดีค่ะ ร้านButter Café ยินดีให้บริการค่ะ”คุณกรอกเสียงหวานๆลงไปในโทรศัพท์
“(นี่ใช่ (ชื่อคุณ) รึเปล่าครับ? )” เสียงจากปลายสายดังขึ้นทำให้หัวใจของคุณเต้นแรง
“ค่ะ ฉันพูดอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้คะ”
“(กียอน นี่ฮิมชานโอปป้าเองนะ จะโทรมาสั่งกาแฟน่ะ)”เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย โอปป้าโทรมาสั่งกาแฟ คุณใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้แนบหูแล้วรีบหยิบเศษกระดาษที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมาเตรียมจะจดออเดอร์
ฮิมชานโอปป้าสาธยายออเดอร์ที่สั่งมายาวยืด คุณจดอย่างรวดเร็วให้ทันกับที่เขาพูด กินอะไรกันนักหนาเนี่ย
“(แล้วอย่าลืมเอามาส่งด้วยนะ พวกฉันรออยู่ มาถึงแล้วก็โทรบอกจุนฮงแล้วกัน เดี๋ยวให้มันลงไปเอา)”
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะลัดคิวทำให้โอปป้าก่อนเลย”
เมื่อคุณพูดจบคุณก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินเข้าครัวมาจัดเตรียมของทุกอย่างที่เขาสั่งไม่ว่าจะเป็นเค้กเป็นไอติมหรือเป็นเครื่องดื่ม คุณใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีกว่าจะเตรียมของทุกอย่างเสร็จ คุณแพ็กทุกอย่างใส่กล่องให้ดูดีเพื่อพร้อมส่ง
“คุณเยจินคะ เดี๋ยวฉันจะออกไปส่งของให้ลูกค้านะคะ”คุณตะโกนบอกคุณผู้จัดการที่กำลังนั่งจดอะไรบางอย่างอยู่ในออฟฟิศท่าทางเครียดๆ เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คุณนิดหน่อยก่อนจะก้มลงไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ
คุณเดินออกมาจากร้านพร้อมกับถุงพะรุงพะรังเพื่อที่จะไปส่งของ
“อ้าว(ชื่อคุณ) จะไปส่งของเหรอ เดี๋ยวฉันขับรถให้”เมื่อจงฮยอนเห็นคุณเขาก็รีบบึ่งเข้ามาเอาของในมือของคุณไปหมดแล้วใส่มันลงไปในรถทันทีโดยที่คุณยังไม่ทันได้พูดอะไร แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไปถึงเร็วขึ้น
“ขอบคุณนะจงฮยอน จริงๆฉันขี่รถมอเตอร์ไซด์ไปเองก็ได้”คุณพูดขณะขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว คนข้างๆหันมายิ้มให้คุณนิดหน่อยก่อนจะดึงเข็มขัดนิรภัยข้างตัวลงมาคาด
“หน้าที่ของฉันอยู่แล้วล่ะ ขืนเธอนั่งมอเตอร์ไซด์มีหวังเค้กและไอศกรีมเละหมดแน่ๆ เดี๋ยวจะโดนลูกค้าว่าเอา” เขาพูดขณะที่ตาก็หันไปมองด้านหลังเพื่อที่จะถอยรถ ก็จริงของเขานะ ทำไมฉันถึงนึกไม่ถึง โง่จริงๆเล้ยย
“แหะๆ ฉันก็ลืมไปน่ะ”
“ว่าแต่เธอจะไปส่งที่ไหนเหรอ”
“ที่ตึกของค่าย TS น่ะ เดี๋ยวพอถึงแล้วนายกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปเอง ไม่นานหรอก”
“ทำไมล่ะ ฉันรอได้นะ”
“เหอะน่า ไม่ต้องรอฉันหรอก” คุณวางแผนจะตะลอนห้องซ้อมในค่ายTSซักนิด เผื่อจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ คริๆๆๆ แค่คิดก็สุขใจ ฮ่าๆๆๆ
จงฮยอนขับรถพาคุณมาไม่ถึงห้านาทีก็ถึงจุดหมายปลายทาง คุณกล่าวขอบคุณเขาแล้วเดินลงจากรถมาพร้อมกับของที่พวกบัพสั่ง ถึงแม้จงฮยอนจะไม่ค่อยเต็มใจกับการทิ้งให้คุณกลับเอง แต่เขาก็ยอมคุณจนได้และตอนนี้เขาก็ขับรถออกไปแล้วจริงๆ
คุณหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะเลื่อนหาเบอร์ของจุนฮงโอปป้า งงอ่ะดิว่ามีเบอร์ได้ยังไง อย่ามาถามฉันนะเพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ ก็หลังจากที่เขาเอามือถือของคุณไปตอนนั้น กลับมาเปิดมือถือดูอีกทีก็เจอเบอร์ของเขาซะแล้ว ทำเอาคุณเขินไปหลายวันเลยล่ะ แหมๆๆ จะแอบเอาเบอร์ฉันก็ไม่บอก คริๆๆๆ
คุณแตะไปที่คำว่า JUNHONG OPPA ที่เมมไว้แล้วกดโทรออก
ตู๊ด……….ตู๊ด………….ตู๊ด
“( ถึงแล้วเหรอยัยเพี้ยน )”เสียงของคนในสายดังขึ้นมาหลังจากที่ปล่อยให้รออยู่ไม่นาน เสียงต่ำๆแต่กวนตีนๆแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“นี่ใช่จุนฮงโอปป้ารึเปล่าคะ”
“( เอ้า! แล้วเธอโทรมาหาใครล่ะ!? )”เสียงของเขาดูหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อยเมื่อคุณแกล้งพูดกับเขาไปแบบนั้น ก็แค่ล้อเล่นเองน่า
“หะหะ ฉันล้อเล่นนิดหน่อยเองโอปป้า จะไม่รู้ได้ไงก็โอปป้าเป็นคนเมมเบอร์เองนี่นา”
“( ก็…..ฉันขี้เกียจจะขอจากเธอ เห็นเธอยังงงๆเหมือนคนใช้มือถือไม่เป็น )”
“โอปป้าอ่ะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นซักหน่อย”คุณพูดเสียงงอนๆหลังจากที่ได้ยินคนปลายสายพูดแบบนั้น เหมือนโดนด่าว่าโง่ทางอ้อมเลยแฮะ
“( แล้วเมื่อไหร่เธอจะเอาของมาส่งซะที ฉันยืนรอจนเมื่อยแล้วนะ )”
“แล้วโอปป้าอยู่ไหนล่ะ ฉันจะได้เอาไปให้ไง”
“( หันหลังมาสิ )”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น คุณเลยรีบหันขวับไปมองทางด้านหลังทันทีตามที่เขาบอก
สิ่งที่คุณเห็นตรงหน้าคือภาพของคนตัวสูงที่ยืนพิงฝาล้วงกระเป๋าอยู่อย่างชิวๆ ผมสีควันบุหรี่ของเขาที่ลงมาปรกหน้านิดหน่อยดูเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อแขนกุดสีดำที่เขาใส่ดูเปียกชุ่มไม่ต่างจากผมของเขา เปียกจนมันแนบเนื้อดูเซ็กส์ซี่สุดๆ อา~ น้ำลายจะไหล
เขากระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆให้คุณแล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ฮ่วยยยย ทำไมเขาถึงขาวได้ขนาดนี้นะ ยิ่งใส่เสื้อสีดำมันยิ่งทำให้เขาขาวขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งขาว กรี๊ดด
“นี่ยัยเพี้ยน เธอจ้องฉันแบบนั้นอีกแล้วนะ น่ากลัวเป็นบ้าเลย”เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองหน้าคุณก่อนจะก้มลงมาเอาของมากมายในมือของคุณไปถือไว้จนหมด
“แหะๆ ทำไมโอปป้าถึงเหงื่อออกเยอะแบบนั้นล่ะคะ?”
“ก็ซ้อมเต้นมาไง ช่วงนี้ต้องซ้อมหนักหน่อยสำหรับ Pacific World Tour ที่จะจัดอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้”
“มิน่าล่ะ โอปป้าถึงได้ไม่ค่อยไปไหนเลยนอกจากอยู่ในห้องซ้อม”
“คุณคังน่ะปฏิเสธงานอีเวนท์ทั้งหมดเพื่อให้พวกเราได้ซ้อมกันอย่างเต็มที่”
“B.A.P นี่เก่งมากๆเลย เดบิวท์แค่แปปเดียวก็ได้จัดคอนเสิร์ตทั่วโลกแล้ว”คุณพูดพร้อมกับตบมือเบาๆเป็นการชื่นชม ก็พวกเขาเก่งจริงๆนี่นา ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าอยู่ค่ายที่ใหญ่กว่านี้จะดังระเบิดระเบ้อแค่ไหน
“เธออยากจะขึ้นไปดูฉันซ้อมรึเปล่าล่ะ”
“ได้เหรอคะ!!?”คุณดีใจสุดๆเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น โอ้ว ไม่ต้องแอบแล้วล่ะในเมื่อเขาออกปากชวนซะขนาดนี้และแน่นอนว่าคุณต้องไปแน่นอน ไม่ปฏิเสธให้โง่หรอกโว้ย ฮี่ๆๆๆ
เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆให้กับคุณซึ่งนั่นทำให้คุณถึงกับยิ้มกว้าง ดีใจจังๆๆๆ
“ต้องได้แน่นอน ก็เธอเป็นน้องสาวตกอับของฉันนี่นา ฮ่าๆๆๆๆๆ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มตาหยีก่อนจะเอามือของเขามาวางลงบนหัวของคุณแล้วลูบไปมาเหมือนกับคุณเป็นน้องสาวของเขาจริงๆ ทำเอาคุณขนลุกซู่ไปทั้งตัว
กรี๊ดดด! อยากจะกรี๊ดให้ตึกสะเทือน เขาลูบหัวฉันด้วย เขาลูบหัวช้านนนน กะจะโกรธแล้วเชียวแต่เจอเขาทำแบบนี้เข้าไปความโกรธมันสลายหายไปทันทีเลยอ่ะ โอปป้าขา~~ มาให้จูจุ๊บหน่อยเร้ววว
เขาเดินนำคุณเข้าไปด้านในผ่านการเปิดประตูของยาม อ้อออ ยามคนนี้นี่เอง เหมือนจะเป็นคนเดิมที่เคยเจอตอนมาที่นี่ครั้งแรกแต่คุณก็ไม่ได้สนใจนักเพราะดูเหมือนแกจะจำคุณไม่ได้เสียด้วย ประกอบกับที่ว่าจุนฮงโอปป้าเดินไปไกลพอสมควรแล้วคุณเลยต้องเร่งฝีเท้าตามไป ตัวเองขายาวจะตายทำไมไม่รอคนขาสั้นแบบฉันบ้างนะ ฮึ่มม!
คุณเดินตามหลังคนตัวสูงมาติดๆ ตาทั้งสองข้างก็สอดส่ายสายตามองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น ว้าวๆๆๆ นั่นใช่ซีเคร็ตรึเปล่า กรี๊ดดด น่ารักกันทั้งวงเลยอ่ะ ทั้งขาวแล้วก็สูง แต่ขอโทษน้าที่ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกคุณเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ
จุนฮงโอปป้าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ที่หน้าห้องมีป้ายสีดำที่มีตัวหนังสือติดอยู่ว่า B.A.P เขาผลักประตูไปจนสุดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง คุณเองก็เดินตามเขาเข้าไปและเมื่อเขาเห็นว่าคุณเข้ามาแล้วเขาก็เดินมาปิดประตูให้
กรี๊ดดดด ตอนนี้คุณกำลังยืนอยู่ในห้องซ้อมของบีเอพี ห้องที่มีกระจกบานใหญ่ยักษ์ติดอยู่บนผนัง ข้างๆมีโต๊ะกลมยาวสำหรับนั่งล้อมวงกัน บนเก้าอี้ที่วางอยู่แต่ละตัวมีทั้งกระเป๋าและเสื้อของพวกบัพวางอยู่เต็มไปหมด มีทั้งกล่องพิซซ่าและลังเป็ปซี่ เฮ้อ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพวกเขาจะสั่งของมาทำไมอีก ในเมื่อในห้องนี้มีของกินให้พวกเขาเยอะแยะไปหมด
“ของมาส่งแล้วค้าบบบ”จุนฮงโอปป้าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะตัวนั้น
“มาซักที ฉันหิวจะแย่แล้ว”ยองแจวิ่งเข้ามาที่โต๊ะตัวนั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะแกะถุงแต่ละถุงแล้วหยิบคาปูชิโน่ปั่นขึ้นมาด้วยแววตาเป็นประกาย
“เฮ้! กียอน เธอมาดูพวกฉันซ้อมใช่มั้ยล่า” แดฮยอนโอปป้าพูดพลางหันมองมาทางคุณ มือของเขาก็ควานหาชีสเค้กที่เขาชอบอยู่
“ค่ะ แหะๆ”คุณส่งยิ้มแหยๆกลับไปให้เขา พวกเมมเบอร์คนอื่นๆที่อยู่ในห้องต่างโบกมือให้คุณอย่างเป็นมิตร ยงกุกโอปป้าเท่จังเลยยย
“เดินมานั่งนี่สิ ยืนอยู่ทำไมล่ะ”จุนฮงโอปป้าพูดพลางตบเบาะข้างๆตัวเขาเพื่อให้คุณไปนั่งด้วย คุณรีบเดินไปแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาทันที อาาาา~~ ในที่สุดก็ได้นั่งซักทีหลังจากที่ยืนมานาน
“นั่งซะแรงเลย ไม่ได้นั่งนานล่ะสิท่า”
“ค่ะโอปป้า วันนี้เหนื่อยสุดๆเลย เฮ้ออ~”คุณหันไปสบตาคนข้างแล้วถอนหายใจออกมา ก็มันเหนื่อยจริงๆนี่นา วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นบ้าเลย แถมยังเจอลูกค้าเรื่องมากตั้งหลายคน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ บอกว่าที่ร้านวิปครีมหมดก็ยังอยากจะให้กรูไปหามาให้แดรกอีก ถ้าคุณไม่เกรงใจคุณเยจิน ป่านนี้คุณคงเอาถาดฟาดหัวลูกค้าพวกนั้นไปแล้ว
“กินมั้ย?”เซโล่ถามเสียงสดใสพลางยื่นไอติมชอคโกแลตในมือที่มีรอยเขาตักกินแล้วคำหนึ่งมาทางคุณ คุณมองไอติมในมือเขาสลับกับมองหน้าเขา กรี๊ดดด ที่มุมปากของเขามีคราบชอคโกแลตติดอยู่ด้วยล่ะ ทำไงดีๆ จะเช็ดให้เขาดีมั้ย
“โอปป้าอยู่เฉยๆนะ” คุณตัดสินใจค่อยๆยื่นมือเล็กๆของตัวเองไปแตะที่มุมปากของคนตรงหน้าก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วโป้งปาดคราบชอคโกแลตที่ติดอยู่ออกมา อา~ หน้าเขานิ่มจัง อยากจะแตะอยู่แบบนี้นานๆเลย
“…………….”เซโล่โอปป้าตาโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขามองหน้าคุณด้วยสายตาทึ่งๆ เขาดูนิ่งไปเมื่อนิ้วของคุณสัมผัสใบหน้าเนียนใสของเขา เอ๋? ฉันทำไรผิดเหรอ
“ออกแล้วล่ะโอปป้า”คุณยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะค่อยๆหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดคราบชอคโกแลตที่ติดนิ้ว กรี๊ดด แถวนี้มีซองพลาสติกมั้ยย ฉันจะได้เก็บทิชชู่แผ่นนี้ไปประมูลขาย ฮ่าๆๆๆ
“ขะ…ขอบใจ” เซโล่พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปตักไอติมขึ้นมากินต่อ คุณมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะหลุดหัวเราะออกมานิดๆ
“คิกๆๆๆ”
“เธอหัวเราะอะไรน่ะ”เขาเงยหน้ามาโวยวายใส่คุณเมื่อเห็นคุณหัวเราะคิกคัก คุณส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุด
“หัวเราะโอปป้านั่นแหละค่ะ คนอะไรไม่รู้อายุ 17 แล้วแต่กินไอติมเลอะอย่างกับเด็กสามขวบ ฮ่าๆๆ โอ๊ยย! โอปป้าทำอะไรอ่ะ” คุณหันไปโวยวายใส่คนข้างๆเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นบริเวณมุมปากของตัวเองพร้อมกับกลิ่นอ่อนๆของชอคโกแลตที่ลอยมาแตะจมูก
เซโล่เอาช้อนที่มีรอยของไอติมขึ้นมาป้ายที่มุมปากของคุณพร้อมกับทำสีหน้าหมั่นไส้ใส่ คราวนี้เขาเองก็หัวเราคิกคักเหมือนกัน
“เป็นไงล่ะ หัวเราะฉันดีนัก ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยย อย่าตีสิๆ ฮ่าๆๆๆ” คุณเบ้ปากพลางตีที่แขนขาวๆของคนข้างๆจนเขาต้องยกมือขึ้นมาจับมือของคุณเอาไว้เพื่อไม่ให้คุณตีต่อ
ทำไมฉันต้องแพ้เขาทุกทีเลยนะ เหมือนจะชนะแต่ก็ไม่เคยชนะ ฮึ่มมม! ฉันงอนพี่แล้วนะ ง้อด้วย บุบุ :(
..........................................................................................................
To be continue
ความคิดเห็น