คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
“อะ….โอปป้า ทำไมโอปป้าแต่งตัวแบบนี้ล่ะคะ”คุณเอ่ยปากถามคนตัวสูงตรงหน้า วันนี้เขาแต่งตัวหล่อมากจริงๆ เขาสวมชุดทักซิโดสีดำเหมือนเจ้าชาย คุณไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลย
“…………….”เซโล่ไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาหาคุณช้าๆ คุณรู้สึกประหม่าจนถอยหลังไปติดกำแพงแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด
“โอปป้าจะทำอะไรคะ”คุณถามเขาหน้าแดง เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะยกมือขึ้นเชยปลายคางของคุณให้มองหน้าสบตาเขา คุณมองสบตาของเขาอย่างจัง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
เซโล่ค่อยๆโน้มริมฝีปากเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆ อึ้ยยย! เขากำลังจะจูบฉัน เขินอ่ะ จู่โจมแบบนี้เลยหรอเนี่ย
คุณหลับตาพริ้มเตรียมที่จะรับสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า อีกนิดเดียว อีกนิดเท่าน้าน………
ผัวะ!!!
เฮ้ย! อะไร? ใคร? ใครมันโยนไอ้กระต่ายบ้านี่มาให้ฉัน แล้วเซโล่สุดหล่อหายไปไหนแว้ว กลับมาจูบฉันให้เสร็จก่อนเซ่!
“ตื่นได้แล้วกียอน! ฉันปลุกเธอเป็นรอบที่ล้านแล้ว”
คุณขยี้ตาอย่างหงุดหงิด ภาพตรงหน้าคุณเริ่มจะชัดขึ้นมาเรื่อยๆ ร่างสูงตรงปลายเตียงกำลังยืนกอดอกสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก สีผมของเขากลายเป็นสีเทาอมเงินไปแล้ว มันถูกเซตให้ตั้งขึ้นแบบสบายๆ เขาสวมเสื้อยืดคอกลมตัวโคร่งแบบฮิพๆกับกางเกงยีนส์ขาสั้นขาดๆ
“จุนฮงโอปป้า!!”คุณรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งโดยเร็วด้วยความตกใจ เขาเข้ามาทำไมเนี่ย คุณเอามือเซ็ตผมลวกๆเพื่อให้หายเป็นอีเพิ้ง
“ก็ใช่น่ะสิ ดูนาฬิกาบ้างว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว”เซโล่ชี้ไปที่นาฬิกาเรือนสีขาวสะอาดที่แขวนอยู่บนผนัง คุณมองตามนิ้วที่เขาชี้ไป พบว่าเข็มนาฬิกาตีบอกเวลา 10.20 น.
เฮ้ยย! นี่เราตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอวะ
“ทำไม….โอปป้าเพิ่งมาปลุกฉันล่ะคะ”
“ก็วันนี้ฉันกับพวกฮยองต้องตื่นไปห้องซ้อมแต่เช้ามืดเลยไม่อยากจะปลุกเธอ ซ้อมไปตั้งหลายชั่วโมงกลับมาเธอยังนอนอยู่เลย แถมยังละเมออะไรไร้สาระอีก”
หา! ละเมออะไรไร้สาระงั้นเหรอ หรือว่าคุณจะเผลอพูดอะไรออกไปตอนนอน ไม่น้าๆๆๆ เขาจะรู้มั้ยเนี่ยว่าคุณคิดมิดีมิร้ายกับเขาน่ะ
“ฉันละเมอเหรอ? ยะ…..ยังไงคะ”คุณถามเสียงกล้าๆกลัวๆ
“ฉันก็จับใจความไม่ถูกหรอกว่าเธอบ่นว่าไร งึมงำอย่างกับหมี รู้แต่ว่าหน้าเธอน่ะเพ้อสุดๆ อย่างกับจะจูบกับเจ้าชายอย่างนั้นแหละ”
เออดี เข้าใจแบบนั้นไปนั่นแหละดี เขาจะทำหน้าไงถ้าคุณบอกว่าจะจูบกับเขาน่ะ แอร๊ยๆๆ
“โอปป้า เจอคุณคังแล้วยังคะ”
“เจอแล้ว ที่ห้องซ้อม”
“แล้วโอปป้าบอกเขาว่าไงคะ”คุณถามเสียงอยากรู้อยากเห็น
“ก็บอกไปตามความจริงนั่นแหละ เธอรู้มั้ยว่าเขาเกือบจะฆ่าฉันตาย แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรมากหรอก”
“อ๋อ ค่ะ”
“เธอรีบๆไปอาบน้ำเหอะ แล้วไปกินข้าวซะ เดี๋ยวตอนเที่ยงคุณคังจะมาที่นี่”เซโล่พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
คุณรีบลุกออกมาจากเตียงโดยเร็วแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะไปอาบน้ำ
30 นาทีผ่านไป
คุณเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเอาผ้าขนหนูพาดเอาไว้บริเวณเก้าอี้ ก่อนจะเดินมายังกระจกบานใหญ่ คุณสำรวจตัวเองในกระจกไปมา อืมมมม ชุดนี้คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกมั้ง
เมื่อมั่นใจขึ้นมาแล้วคุณก็เดินออกมาจากห้องนอนเพื่อนไปยังห้องนั่งเล่น
เสียงทีวีที่ดังอยู่ไม่ไกลทำให้รู้ว่าพวกบัพคงกำลังนั่งกันอยู่เต็มในห้องนั่งเล่นนั้น
“อันยองค่ะ โอปป้า หลับสบายกันมั้ยคะ”นี่เป็นคำทักทายยามเช้าที่ดีที่สุดที่คุณจะหาได้แล้วแหละ
“จริงๆพวกเราน่าจะถามเธอมากว่านะว่าหลับสบายดีมั้ย”ยงกุกโอปป้าถามคุณกลับ
“จะไม่ให้หลับสบายได้ไงล่ะ ตอนผมไปปลุกตอนเช้านะ หน้างี้อย่างฟินเลย”เซโล่พูดแขวะคุณเมื่อเอาสปาเก็ตตี้ร้อนๆออกมาจากเตาไมโครเวฟ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ
หนอยแน่! โอปป้าอ่ะ ก็ใครใช้ให้ตัวหอมนักล่ะ กลิ่นงี้คลุ้งติดหมอนเชียว ฉันไม่แอบขโมยกางเกงในพี่ไปประมูลขายพวกเบบี้ก็บุญแค่ไหนแล้ว(ห้ะ?)
“ก็หลับสบายดีค่ะ”คุณตอบยิ้มๆแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเมื่อวาน
“ไปกินสิ ฉันอุ่นให้เธอแล้ว”เซโล่เดินมานั่งที่โซฟาร่วมกับเมมเบอร์คนอื่นๆ คุณลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะกินข้าวก่อนจะนั่งลง
นี่ก็จะเที่ยงแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมคุณถึงไม่หิวเลยซักนิด คุณเอาส้อมเขี่ยๆสปาเก็ตตี้ในชามเล่น ตอนนี้หน้าคุณคังวนเวียนอยู่ในหัวคุณตลอดเวลา เฮ้อออ เค้าจะว่าอะไรมั้ยนะ กังวลจัง แต่คงไม่มีไรหรอกมั้ง ก็จุนฮงโอปป้าบอกว่าเขาไม่ว่าอะไรนี่นา
คุณกินไปได้สองสามคำก็ไม่อยากกินต่อแล้ว คุณลุกขึ้นยืนและยกชามสปาเก็ตตี้ที่ยังเต็มอยู่เพื่อที่จะนำมันไปล้างในครัว
“เฮ้ยๆๆๆ เธอกินแค่นั้นเองเหรอ”เซโล่ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้ววิ่งมาขวางหน้าคุณ
“มันอร่อยมากเลยค่ะ แต่ฉันกินไม่ลงแล้วจริงๆ”คุณตอบเขายิ้มๆและเดินอ้อมเขาเข้ามาในครัว และจัดการเทเส้นสปาเก็ตตี้ลงไปในถุง
“เธอไม่สบายรึเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเลย”เซโล่ยื่นมือขาวๆมาแตะเบาๆที่หน้าผากของคุณ เฮ้ยยยย! กรี๊ด อยากจะกรี๊ดให้ลั่น คุณมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ ชามที่อยู่ในมือแทบจะลื่นตกแตก มือไม้อ่อนไประทวยหมดแล้วเนี่ย โอ๊ย
“ปะ….ป่าวค่ะ สะ….สบายดี ดีมากๆเลย ฮ่าๆๆ”คุณยืนหัวเราะเหมือนคนบ้า ก็คนมันเขินนี่ฟระ
“อะไร? ทำไมเธอต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วย”เซโล่เอามือออกจากหน้าผากคุณทันที
คุณไม่ตอบแต่ส่ายหัวและอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปล้างจานที่เต็มไปเต็มไปด้วยซอสมะเขือเทศอย่างเขินๆ จริงๆแล้วคุณไม่อยากให้เขาเห็นคุณหน้าแดงแค่นั้นเอง
“อย่าเข้าใจผิดคิดว่าฉันห่วงเธอนะยัยเพี้ยน ฉันแค่กลัวเธอจะมาตายที่นี่แค่นั้นแหละ”เขาพูดหน้าตายก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาร่วมกับคนอื่นๆตามเดิม
เฮือกกกก! เจ็บแปลบๆแสบไปถึงทรวงงง ทำไมทำกับชั้นแบบนี้ แต่ก็แอบเขินนิดๆแฮะ อึ้ยยย ><
ตลอดเวลาที่คุณล้างจาน คุณก็แอบเหล่เซโล่เป็นครั้งคราว เขาน่ารักมากๆเลย น่ารักกว่าในรูปถ่ายเป็นร้อยเท่าพันเท่า อยากจะอยู่กับเขาแบบนี้ตลอดชีวิตเลย แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก
คุณส่ายหัวไล่ความคิดเพ้อเจ้อออกไปจากสมองก่อนจะปิดน้ำและเก็บจานให้เข้าที่แล้วคุณก็เดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
ติ๊งต่องงงง!
คุณนั่งได้ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังขึ้น ต้องเป็นคุณคังแน่ๆเพราะตอนนี้ก็เที่ยงแล้วจริงๆ
โอ๊ยยย เครียดอ่ะ เขาจะด่าฉันว่าเซ่อ โง่ เง่า รึเปล่าเนี่ย
“นายไปเปิดประตูทีซิจุนฮง”ยงกุกพูดขึ้น
เซโล่ลุกขึ้นยืนอย่างขี้เกียจแล้วเดินไปเปิดประตู เขาเดินกลับมาพร้อมกับคุณคังและสตาฟอีกสองคน คนหนึ่งเป็นผู้ชายและอีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงน่าจะอายุราวๆสามสิบกว่า
“สวัสดีคร้าบบบ”ทุกคนยืนขึ้นโค้งให้กับผู้จัดการ คุณเองก็ต้องลุกขึ้นด้วยเหมือนกัน
“เธอใช่มั้ยที่ชื่อ (ชื่อคุณ)”คุณคังพูดขึ้นทันทีที่นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามคุณ สตาฟทั้งสองคนมองมาที่คุณอย่างพิจารณา อย่ามองสิฟระ เขิน
“ค่ะ”คุณตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
“งั้นฉันจะเรียกเธอว่ากียอนเหมือนเจ้าพวกนี้แล้วกันนะ”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แหะๆ”
“จุนฮงเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ และฉันก็ไม่ใช่คนที่จะใจร้ายอะไรมากมายถึงขนาดที่ไล่คนที่ไม่มีที่ไปอย่างเธอได้”คุณคังพูดเสียงนิ่ง
เฮือกกก! พูดได้จี้ใจดำสุดๆเลย แต่คุณก็เถียงไม่ได้จริงๆว่าคุณกำลังตกอับ
“เพราะฉะนั้นฉันอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ได้ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
“ทราบแล้วค่ะ ฉันทำงานหาเงินได้เมื่อไหร่จะรีบออกไปทันทีเลยค่ะ”
“ระหว่างที่เธออยู่ที่นี่ ฉันมีกฎให้เธอสามข้อ หนึ่ง เธอห้ามบอกใครๆทั้งสิ้นว่าเธออยู่ที่นี่กับบีเอพี ถ้ามีคนในหอนี้มาถามเธอว่าเธอเป็นใคร ให้เธอบอกไปว่าเธอเป็นญาติห่างๆของจุนฮง และเธอมาขออยู่ที่นี่ชั่วคราวเพราะบ้านเธอโดนพายุถล่มใส่”
“หา? ให้ฉันบอกแบบนั้นจริงๆเหรอค่ะ แล้วถ้าพวกเขาไม่เชื่อล่ะคะ”
“ไม่รู้ล่ะ เธอห้ามบอกอะไรมากกว่านี้แล้วกัน”
“ค่ะ”
“ข้อสอง ห้ามเธอก่อความวุ่นวายใดใดทั้งสิ้น ห้ามเธอเผยแพร่ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับบีเอพีที่เธอรู้ที่เธอเห็นจากที่นี่เด็ดขาด ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
“ค่ะ”
“และข้อสุดท้าย ห้ามเธอละเมิดกฎใดๆทั้งสิ้นที่ฉันบอกเธอไป เพราะถ้าเธอทำแบบนั้นเท่ากับว่าเธอจงใจที่จะทำลายอนาคตของบีเอพี และถ้าเธอทำอย่างนั้น แน่นอนว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่ หวังว่าเธอคงเข้าใจ”
“ค่ะ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน” คุณรู้ว่าเขาแค่ชี้แจงข้อตกลงกับคุณ แต่ทำไมคุณรู้สึกเหมือนถูกขู่ยังไงก็ไม่รู้ฉันเข้าใจความรู้สึกเขานะ
“ดีแล้ว เอาล่ะ ขอให้ทุกคนดูแลตัวเองดีๆล่ะ เย็นนี้เจอกันที่ห้องซ้อมเหมือนเดิมนะ”คุณคังพูดก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับสตาฟคนอื่นๆ
ฮู่วววว! โล่งอกไปที นึกว่าจะมีอะไรหนักหนา ยังดีที่เขาให้คุณอยู่ที่นี่แต่เห็นทีคุณคงไม่อยู่เฉยๆแน่ คุณคงต้องออกไปหางานทำข้างนอกดู น่าจะมีร้านกาแฟแถวนี้สักร้านแหละที่รับเด็กเสิร์ฟบ้าง
“เธอจะไปไหนน่ะ”เซโล่ถามคุณ
“อ๋อ จะไปหางานทำน่ะค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนพวกโอปป้าเยอะ แหะๆ”คุณตอบยิ้มๆและกำลังจะเดินออกไป
“เอานี่”เซโล่ยื่นคีย์การ์ดสีทองมาให้คุณ คุณยืนมองมันอยู่พักหนึ่งก่อนจะยื่นมืออกไปรับมันมาถือไว้
“ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับมาจากห้องซ้อมเมื่อไหร่ เธอเก็บคีย์การ์ดของฉันไว้แล้วกัน จะได้เข้าออกห้องได้สะดวก”เซโล่พูดพลางเอามือล้วงกระเป๋าอย่างชิวๆ
“ขอบคุณค่ะ”คุณเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องมา
................................................................................................................................................................
To be continue
ความคิดเห็น