[Zelo x You] สาวใสโชคร้ายขอมัดใจนายซุปตาร์ COME BACK

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2

Chapter 2
 

คุณรีบวิ่งมาหลบหลังเซโล่ทันที รอดแล้วว้อยย! ไอ้ยามบ้า แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก แบร่ๆๆ



"มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ คุณจุนฮงครับ ยัยนี่พยายามจะบุกห้องของพวกคุณครับ"ลุงยามชี้หน้าด่าคุณฉอดๆๆอย่างไม่หยุดยั้ง


"อย่ามาพูดจาไร้สาระ ฉันไม่ได้จะบุกห้องพวกคุณนะ ฉันแค่จะมาเอาของ เสร็จแล้วก็จะรีบกลับเลย" อยากจะกรี๊ดอ่ะ ได้ยืนอยู่ใกล้ๆเซโล่แบบนี้นี่มันสวรรค์ชัดๆเลยค่ะ ตัวเขาหอมมว้ากๆๆ มุดหน้าไปได้คงทำไปแล้วแหละ


"นี่เธอคือเบบี้ที่เจอกันตอนงานแฟนไซต์นี่นา คนที่ยื่นถุงสีชมพูมาให้ฉันใช่มั้ย"เซโล่ชี้ที่หน้าคุณแล้วยิ้มๆเหมือนกับนึกอะไรออก


"ใช่ค่ะ โอปป้า ฉันจะมาเอาถุงนั่นคืน"


"ทะ...ทำไมเหรอ เธอให้ฉันแล้วนี่"


"เฮ้ยยยย! อย่าไปฟังมันนะครับ"ลุงยามนั่นยังรังควานคุณไม่เลิก เขาพยายามที่จะไล่จิกคุณให้ได้ตลอด ไม่นะๆ เซโล่โอปป้าจะต้องช่วยฉัน


"เธอคนนี้ไม่ได้โกหกครับ ลุงกลับทำงานของลุงเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"เซโล่หันไปกล่าวยิ้มๆแก่ยาม ยามคนนั้นหันมามองหน้าคุณอย่างเคียดแค้นแวบหนึ่งแล้วเดินกลับไป แบร่ๆ บอกแล้วไม่เชื่อ


"มานี่เลย ตามมานี่"เซโล่หันขวับมาทางคุณแล้วดึงมือคุณให้ตามเขาเข้าไปบริเวณหอพัก กรี๊ดๆๆๆ เขาจับมือฉัน เขาจับมือช้านนนนน คุณยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ใครขัดขืนก็โง่เต็มทนแล้วแหละ เขาหยิบคีย์การ์ดสีทองขึ้นมาแล้วแปะไปตรงเซนเซอร์ ซักพักก็มีเสียงตี๊ดขึ้นมา เขาผลักประตูเข้าไปข้างใน ตามมาด้วยฉัน



ชาตินี้นอนตายตาหลับแล้วว้อยยยย


"ทำไมต้องคุยในนี้คะ ข้างนอกก็ได้นี่นา"


"ถ้าคุยข้างนอก เกิดมีคนเข้าใจผิดคิดว่าฉันกุ๊กกิ๊กกับเธอแล้วถ่ายรูปไปลงเน็ตจะว่าไงฮะ!"

ทำไมต้องโหดด้วยง่าา แต่ก็จริงของเขานะ ถ้าฉันตกเป็นข่าวกับเซโล่จะเป็นไงน้ออ  แค่คิดก็เขินแว้ว 5555


"เธอมาเอาชีสเค้กคืนเหรอ"เซโล่พูดพร้อมมองมาที่คุณ แอร้ก! ตายได้ตายไปแล้ว 


"ใช่ๆๆๆ ใช่เลยค่ะ ชีสเค้กนั่นแหละฉันต้องขอคืนด่วนเลยนะคะ


"เอ่อ.....คือว่า....."เขาพูดพร้อมกับเบนสายตาจากคุณไปมองพื้น แล้วเกาหัวแกรกๆเหมือนคนกำลังทำผิดอย่างนั้นแหละ ไม่นะๆ ขอให้ได้ยินข่าวดีเหอะนะ เขายังไม่ได้เอามันลงถังขยะใช่มั้ย


"ทำไมคะ โอปป้ายังไม่ได้เอามันไปทิ้งใช่มั้ยคะ"คุณยื่นหน้าไปถามเขา จะสูงไปถึงได้แวะ ขนาดตอนคุยกันคุณยังต้องเงยหน้าคุยกับเขาเลยนะเนี่ย


"เอ่อ เกรงว่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ แหะๆ"เขาพูดแล้วส่งยิ้มแบบคนโดนจับได้ว่าทำผิด

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 

'แกไม่ต้องรู้หรอกว่าสำคัญแค่ไหน รู้แต่ว่าห้ามหาย ห้ามพัง ห้ามอะไรทั้งนั้น ไม่งั้นแกเจอดีแน่ลูกรัก'




'เอ่อ....เกรงว่าจะเป็นแบบนั้นแหละ แหะๆ'


ไม่เจงงงงงงงงงงงง บอกฉันทีสิว่ามันไม่จริง ฉันทำของสำคัญของพ่อหายไปแล้ว ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่แน่~~~~  ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่าาาาา


"ถ้าพี่เอามันทิ้งไปแล้วก็แสดงว่ามันยังอยู่ในถังขยะน่ะสิ พี่ทิ้งถังไหนเหรอ"คุณพยายามสอดส่ายสายตามองหาถังขยะที่อยู่ในหอพักนี้ แต่ไม่ว่าจะมองทางไหนคุณก็ไม่เจอแม้แต่เงา ที่นี่เขาบริโภคขยะเป็นอาหารกันหรือไงเนี่ย ไม่มีของที่จะทิ้งกันเลยเหรอ


"ฉันทิ้งในถังที่มุมถนนน่ะ"


"งั้นพี่พาฉันไปเอาได้มั้ย นะๆๆ"คุณเข้าไปเกาะแขนเขาแล้วเขย่าไปมา ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นฉันต้องโดนพวกการ์ดโยนออกมาแน่ๆ


"นี่มันเลยหกโมงเย็นมาแล้ว น่าจะมีรถขนขยะมาเก็บไปแล้วแหละ"เขายกมืออีกข้างขึ้นมาเกาขมับแกรกๆ





กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!! ตายแน่เลยอ่ะ ฮือออออ  เจ้าคุณพ่อเอาตายแน่เลย แล้วทีนี้จะทำไงดีเนี่ย จะร้องไห้แล้วน้าาา T^T



"ฮึก.....ฮือออออออออออออออออออออ!!!"น้ำตาที่คุณกลั้นไว้เมื่อครู่ทะลักออกมาเรียบร้อยแล้ว ก็มันหยุดไม่ได้นี่นา ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะโดนอะไรบ้าง ของข้างในเป็นอะไรก็ไม่รู้ อาจจะเป็นสร้อยคอสมัยพระเจ้าเหาราคาพันล้านก็ได้ แงๆๆๆๆ! พ่อฆ่าฉันแน่เลยอ่าาา


"เฮ้ย! ร้องไห้ทำไมเนี่ย เงียบนะเงียบ"เมื่อเขาเห็นคุณร้องไห้ เขาก็ดูลุกลี้ลุกลนสุดๆ ตามองซ้ายมองขวาอย่างกับกลัวใครมาเห็น แล้วเขาก็เอามือมาปิดปากคุณไม่ให้เสียงดังไปมากกว่านี้



ไม่อยากจะบอกว่ามือเขานุ่มและหอมมาก เพลินนน (เมื่อกี้ยังดราม่าอยู่ไม่ใช่หราา)


"เอาเป็นว่าฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆที่ทิ้งของที่เธอให้น่ะ คงจะเสียความรู้สึกมากใช่มั้ย เดี๋ยวฉันให้ผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวเลยเอามั้ย คือเธอต้องเข้าใจฉันนะว่าของจากแฟนๆน่ะมันเยอะมากๆเลย ฉันเลยต้องทิ้งบางอย่างไปน่ะ ขอโทษจริงๆ" เมื่อเซโล่เห็นว่าคุณหยุดร้องไห้แล้วเขาก็สาธยายร่ายยาวมาเป็นมหากาพย์ เขาไม่ได้เข้าใจเรื่องเดียวกับคุณเลยซักนิดเดียวอ่ะ


"พี่หยุดพูดเหอะ กระซิกๆ"


"หา!?"


"ฉันไม่รู้หรอกว่าไอ้ชีสเค้กบ้านั่นมันราคาเท่าไหร่ จริงๆของที่ฉันจะให้พี่มันคือพวงกุญแจอันนี้ตะหากเล่า"คุณพูดพลางยกพวงกุญแจรูปกระต่ายสีฟ้ายิ้มแฉ่งไปตรงหน้าเขา เขาก็รับมันไปอย่างงงๆแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง


"แล้วทำไมเธอจะมาเอาเค้กคืนล่ะ"


"จริงๆมันเป็นแค่กล่องตะหาก ในนั้นมีอะไรก็ไม่รู้แต่สำคัญมากเลย ฉันต้องเอามันไปให้ป้า โดยที่ต้องห้ามพังและห้ามหาย มันคงสำคัญมากจริงๆ"


"แล้วจะทำไงเนี่ย"


".............."คุณไม่ตอบแต่กลับเดินออกมาจากเซโล่ ฉันคงต้องทำไงดีเนี่ย เงินก็ไม่มีซักบาท โทรให้ป้ามารับก็ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่ ขืนทำแบบนั้นมีหวังตายหองแน่ๆ


"เธอจะไปไหนน่ะ"


"ไปหาที่ซุกหัวนอนน่ะเซ่ ไหนๆมันก็หายไปแล้วฉังคงต้องรับชะตากรรม พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ขอโทษที่มารบกวน"


"เดี๋ยวๆๆๆ หมายความว่าไงอ่ะ เธอไม่มีบ้านเหรอ" เซโล่รีบวิ่งเข้ามาดักที่ข้างหน้าคุณ


"มี แต่กำลังจะไม่มีเร็วๆนี้แหละ"


"ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอช่วยอธิบายชัดๆหน่อยสิ ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย"


"พี่จะให้ฉันกลับไปให้พ่อฆ่าตายงั้นเหรอ ทำผิดเต็มๆแบบนี้น่ะ พ่อต้องโกรธมากๆแน่เลย เงินที่เหลืออยู่ก็จ่ายค่าแท็กซี่ไปแล้วด้วย คงต้องเป็นขอทานไปซักพัก"พูดให้มันเว่อร์ๆเข้าไป เอาให้มันน่าสงสารไปเล้ยย แต่จริงๆก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันคงต้องไปเป็นขอทาน


"ฉันจะช่วยเธอยังไงดีเนี่ย"


"พี่ให้ฉันอยู่ที่นี่ซักพักเหอะนะ"


"ห้ะ!? เธอว่าไงนะ"


"ฉันขออยู่ที่นี่ซักพักเหอะน้า พอฉันทำงานหาเงินได้ฉันจะออกไปเอง นะๆๆ ให้ฉันนอนในห้องน้ำก็ยอม" น่าอายเป็นบ้า เกิดมาทั้งชีวิตคุณยังไม่เคยขอใครซุกหัวนอน แต่ตอนนี้มันจำเป็นจริงๆนี่นา ดีกว่านอนกับหมาข้างถนนแหละวะ


"เธออย่ามาพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นะ ถ้าเกิดมันเป็นข่าวขึ้นมาจะทำยังไง เธออยากเห็นฉันไม่มีงานทำแล้วหอบผ้าหอบผ่อนกลับมกโพงั้นเหรอ"เขาโวยวาย


"แล้วพี่อยากเห็นฉันนอนกับหมาข้างถนนเป็นคนเร่ร่อนพเนจรใช่มั้ย ถ้าพี่ไม่เอาเค้กนั่นไปทิ้งถังขยะ ป่านนี้เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ฮืออ"ยิ่งพูดคุณก็ยิ่งรู้สึกอยากร้องไห้ คุณไม่อยากจะพูดกับเมนสุดที่รักแบบนี้หรอก แต่ให้ทำไงได้เล่า


"เฮ้ออออ! งั้นก็ได้"เขายกมือขวามาบีบขมับแบบคนคิดหนักสองสามทีก่อนตัดสินใจพูดออกมา


"จริงเหรอคะ!?"


"อืม"เขาพยักหน้าหงึกหงักแบบจำใจ


"เย้ๆ โอปป้านี่ทั้งหล่อทั้งใจดี ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่ชอบพี่"คุณกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ 5555 อยากจะหัวเราะเป็นภาษาซาอุ เบบี้ทั้งหลายห้ามอิจฉานะ เอิ้กๆ


"งั้นตามมานี่"เขาเดินมาหยิบถุงข้าวของจากซุปเปอร์มาเก็ตเมื่อครู่มาถือไว้ แล้วเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังทางเดินกว้าง



คุณเดิมตามเขามาเรื่อยๆ ผ่านห้องนู่นห้องนี่อะไรไม่รู้มากมาย คงมีเซเลบอยู่ในนี้มากมายใช่มั้ยยามถึงได้โหดแบบนี้ 


เดินมาไม่นานนักเซโล่ก็มาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง คุณยังคงแอบอยู่ด้านหลังเขา


"ฮยองฮะ นี่จุนฮงเองนะ"เขาพูดพลางแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไป คุณชะโงกเข้าไปดูในห้องอย่างคนสอดรู้สอดเห็น
ก็มันอยากรู้นี่นา บุกรังเซเลบทั้งที ไม่ใช่จะมีโอกาสกันง่ายๆ


คุณเดินตามเขาเข้าไปกล้าๆกลัวๆ มือก็จับชายเสื้อเขาแน่น


"นายซื้อรามยอนที่ฉันสั่งมารึเปล่า"อุ้ย!  เสียงทุ้มต่ำ แหบๆแบบนี้ต้องเป็นบังยงกุกแน่ๆ 


"อ่าฮะ ผมซื้อมาแล้ว ซื้อผงซักฟอกกับน้ำยาล้างจานมาด้วย"


"เฮ้ยยยยย! จุนฮง นายพาใครมาที่หอพักของเราน่ะ"เสียงแบบนี้ต้องเป็นยองแจแน่นอน ฮึ่ย เขาเห็นคุณแล้วนี่นา ทำไงดี โอปป้าช่วยด้วยย


"ทุกคนฮะ อย่าเพิ่งโวยวายนะ ชู่วๆๆ เดี๋ยวเป็นเรื่อง"
ทันทีที่เซโล่พูดจบทุกคนก็เงียบจริงๆ แต่ละคนมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน 


"อะ....อันยองค่ะ ฉันชื่อ(ชื่อคุณ) ขออยู่ที่นี่ด้วยคนนะคะ"คุณพูดพลางก้มหัวทักทายอย่างรวดเร็ว ในใจคิดว่าจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย 


ทุกคนในบีเอพียังคงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา อย่าเงียบแบบนี้จะได้มั้ยวะคะ


"เฮ้ยๆๆๆ เธอจะมาอยู่นี่ได้ไงกัน เดี๋ยวคุณคังก็ว่าเอาหรอก"จงออบเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเมื่อครู่


"เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะฮยอง คือเรื่องมันเป็นงี้นะ ฉอดๆๆๆๆ........" แล้วเซโล่ก็บรรยายเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ที่งานแฟนไซต์จนหมดเปลือก คุณก็ได้แต่ยืนยิ้มเป็นคนบ้าแล้วพยักหน้าหงึกหงักตามเรื่องที่เขาเล่า


"งั้นแสดงว่าเธอก็กลับบ้านไม่ได้ใช่มั้ย"ฮิมชานโอปป้าถามคุณสีหน้าเป็นห่วง


"ค่ะ"ออมม่าฮิมทำไมน่ารักแบบนี้เนี่ยย


"แล้วเรื่องคุณคังล่ะ นายจะบอกเขาว่าไงดี"แดฮยอนที่เงียบอยู่นานก็เริ่มพูดเสียที


"เดี๋ยวผมบอกเขาเอง คุณคังคงไม่ว่าอะไรหรอก"เซโล่พูดพลางเดินไปวางถุงซุปเปอร์มาเก็ตในมือลงบนโต๊ะตัวเล็กๆก่อนที่จะเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวีร่วมกับเมมเบอร์คนอื่นๆในวง คุณก็ได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้นแหละ เหมือนเป็นอีกาในฝูงหงส์ไงไม่รู้ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว


"เธออ่ะ มานั่งนี่"เซโล่หันมาพูดกับคุณพร้อมกับชี้นิ้วมายังโซฟาตัวเล็กๆที่วางอยู่ไม่ไกล คุณเดินผ่านพวกเขาแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวนั้น


"ตกลงว่าเธอชื่ออะไรนะ"ยงกุกเอามือมาผสานกันไว้ที่หน้าตักแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามคุณ ฮิมชานยื่นมือไปหยิบรีโมทบนโต๊ะก่อนจะกดปิดทีวี ยองแจหยิบหมอนจากด้านหลังมากอด
เอิ่ม ตั้งใจฟังกันจังเลยอ่ะ เดี๊ยนเขินนะเคอะ แอร๊ยยย


"ฉันชื่อ(ชื่อคุณ)"


"พูดอีกทีซิ"


"(ชื่อคุณ)"คราวนี้คุณพูดให้ช้าและชัดที่สุดเพื่อให้พวกเขาเข้าใจ


"ฮู้ เรียกยากชะมัดเลย"จงออบพูดขึ้น


"งั้นเอางี้ดีกว่า พวกเราจะเรียกเธอว่า กียอน โอเคมั้ย"ฮิมชานพูด


"กียอน? แปลว่าอะไรคะ"


"แปลว่า โชคชะตาแปลกประหลาดอะไรทำนองนั้นแหละ"ฮิมชานพูดพร้อมกับหยิบขนมขึ้นมากินอย่างไม่ใส่ใจนัก


"หาวววว~ ฉันง่วงจังเล้ยย"เซโล่ยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วหาวจนตาปี๋ น่าหยิกแก้มเป็นบ้าอ่ะ แล้วเขาก็ลุกขึ้้นยืนขึ้นยืดแขนแบบบิดขี้เกียจจนเสื้อมันเลิกขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องขาวเนียน เฮือกกก! เห็นขอบกางเกงใน Calvin Klein ด้วยย บุญตาที่สุด เลือดกำเดาจะพุ่งแล้วว้อย


"เฮ้ยๆๆๆ นายจะไปไหนจุนฮง"แดฮยอนลุกขึ้นขวางหน้าเซโล่เอาไว้ก่อน


"ผมง่วงอ่ะฮยอง ว่าจะไปงีบก่อนอาบน้ำหน่อย"


"แล้วยัยเด็กนี่ล่ะ"แดฮยอนชี้มาทางคุณที่นั่งทำหน้าบ๊องแบ๊วอยู่ ว้ายๆ หยาบคายมากค่ะอีดำ ฉันชื่อกียอนแล้วย่ะ กียอนอ่ะกียอน


"เอ้อ ลืมไปเลยอ่ะ"เซโล่เดินมุ่งหน้ามาทางโซฟาที่คุณนั่งก่อนจะพูดขึ้นว่า


"กียอน ลุกขึ้นมานี่"แอร๊ย เค้าเรียกชื่อเกาหลีของคุณแล้วอ่ะ เขินจุงๆๆ แล้วเขาก็เดินออกไปเลย


คุณลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันไปยิ้มให้พวกเมมเบอร์ก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างของจุนฮงโอปป้าไป เขาพาคุณมายังห้องนอน อ่าวเฮ้ยย! เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกันสามคนเหรอ แทนที่จะเจอเตียงสองชั้นสามเตียง คุณกลับเห็นห้องนอนสามห้องที่เชื่อมกันผ่านประตู แบบสามารถเปิดไปเจอกันได้ (ไรท์มั่วเอาเองนะคะ 555)


"โอปป้าคะ"คุณเอ่ยปากเรียกเซโล่ เขาชะงักมือจากลูกบิดประตูแล้วหันมามองคุณ


"อะไร"


"ไม่ได้นอนบนเตียงสองชั้นกันเหรอคะ"


"อ๋อ นั่นมันที่หอเก่า เราย้ายมาอยู่นี่แล้วล่ะ"เขาพูดพลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง คุณเองก็เดินตามเข้าไปอย่างตื่นเต้น


ในห้องมีเตียงสองเตียง มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ มีทีวีและมุมนั่งเล่นเหมือนห้องหรูๆในโรงแรม พวกเขานอนกันสะดวกสบายกันขนาดนี้เลยเหรอ



คุณมองเตียงสองเตียงที่วางอยู่ไม่ห่างกันอย่างพิจารณา เตียงหนึ่งว่างเปล่าดูเป็นระเบียบ แต่อีกเตียงหนึ่งมีทั้งพัดลม แล็บท๊อป เฮดโฟน สายชาร์ตบ้าบออะไรไม่รู้เต็มไปหมด ถ้าตามfact เตียงที่รกๆต้องเป็นของจุนฮงโอปป้าแน่ๆ ไม่คิดว่าจะรกขนาดนี้นะเนี่ย


"นั่นเตียงของโอปป้าใช่มั้ยคะ"คุณชี้ไปทางเตียงที่รกๆนั่น


"อ่าใช่ รู้ได้ไงอ่ะ"


"ก็.....เดาเอาน่ะค่ะ แหะๆ"


"งั้นคืนนี้เธอนอนห้องนี้แล้วกัน ฉันกับพี่จงออบจะไปนอนห้องคนอื่น"เซโล่พูดพร้อมกับเดินไปเคลียร์ที่นอนของเขา เขายกทุกสิ่งทุกอย่างบนเตียงของเขาไปวางไว้บนโซฟาแทน


"ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากทำให้พวกพี่ลำบาก ฉันนอนในห้องนั่งเล่นก็ได้"


"ฉันเป็นสุภาพบุรุษพอ ฉันไม่ให้ผู้หญิงอย่างเธอนอนที่ห้องนั่งเล่นคนเดียวหรอก แล้วอีกอย่างห้องนั้นก็เป็นแหล่งรวมของพวกเราเวลามีเรื่องสำคัญ เธออย่าไปนอนเลยดีกว่า"


ก็จริงของเขานะ ถ้าคุณไปนอนแล้วเกิดวางอะไรพิเรนๆอย่างกางเกงลิงเอาไว้คงอายไปถึงโคตรพ่อโคตรแม่แน่เลยอ่ะ แค่คิดก็ขนลุกแว้ว


"งั้นเธอก็ไปอาบน้ำซะ ฉันของีบก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะไปนอนห้องอื่นเอง"เขาพูดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตาลง เขาคงจะเหนื่อยมากใช่มั้ย เป็นคนดังก็งี้แหละ เวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยจะมี


คุณมองเขาอยู่สองสามวินาทีก่อนจะเดินไปหยิบสบู่ยาสระผม ชุดนอนและผ้าเช็ดตัวต่างๆเพื่อที่จะไปอาบน้ำ


คุณเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดน้ำในอ่างเพื่อรอให้มันเต็ม การได้แช่น้ำในอ่างเป็นความสุขอย่างหนึ่งของคุณเลย 

ตอนนี้คุณเหยียบอยู่บนพื้นห้องน้ำของพวกเขา คุณกำลังจะใช้อ่างและทุกอย่างร่วมกับเขา กรี๊ดดดด เขินอ่ะ คุณเดินสำรวจภายในห้องน้ำ  คุณจดจำทุกรายละเอียดทั้งยี่ห้อยาสระผมครีมอาบน้ำอะไรมากมายเพื่อที่จะเขียนfact 5555555 มีความสุขจุงเบย



เย้ น้ำเต็มแล้วล่ะ คุณหย่อนขาลงไปในอ่างเพื่อเช็คอุณหภูมิน้ำ เมื่อพบว่ามันอุ่นดีแล้ว คุณก็ลงไปแช่ทันที







30 นาทีผ่านไป


ฮู่ว! ได้อาบน้ำแล้วตัวของคุณก็เย็นขึ้นเยอะเลย คุณค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกแล้วชะโงกหน้าออกไปดูว่ามีคนอยู่มั้ย


คุณพบว่าห้องทั้งห้องมืดสนิท มีเพียงไฟดวงสีส้มๆข้างเตียงเท่านั้นที่ยังสว่างอยู่ ในห้องไม่มีคนอยู่แล้วเหรอ สงสัยจุนฮงโอปป้าคงลุกออกไปแล้ว ฉันไม่ได้อาบน้ำนานไปใช่มั้ยเนี่ย


ด้วยความเหนื่อยล้า คุณทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตาลง คุณสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด อ๊าาาาา ฉันได้นอนบนเตียงของเซโล่ด้วยอ่ะ หอมเป็นบ้าเลย กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ยังติดอยู่บนหมอนและผ้าห่มอยู่เลยอ่ะ  ฝันดีแน่เลยคืนนี้ เอิ้กๆๆๆ










01.42 น.


โอ๊ยยย! ปวดฉี่ๆๆๆๆ ปวดฉี่สุดๆเลยอ่ะ อาการปวดฉี่เริ่มคุกคามคุณเรื่อยๆจนคุณนอนไม่หลับ คุณคิดว่าต้องลุกขึ้นมาฉี่ก่อนไม่งั้นฉี่ราดที่นอนแน่ๆ


คุณเดินหนีบๆมายังห้องน้ำที่มืดสนิทก่อนจะเปิดไฟ



พรึ่บ! ไฟห้องน้ำสว่างวาบขึ้น แสงมันแยงตาคุณจนคุณต้องหยีตา แสบตาเป็นบ้าเลย ฉี่ก็ปวด



"เฮ้ย! ยัยบ้า หันหน้าไปเดี๋ยวนี้นะ!! " เหมือนมีอะไรบางอย่างกำำลังดิ้นอยู่ในอ่างอาบน้ำที่ตอนนี้เต็มไปด้วยฟองสบู่ อะไรอยู่ในอ่างน่ะ มองไม่ชัดเลย


อาการง่วงๆเบลอๆยังครอบงำคุณอยู่


"กรี๊ด! จุนฮงโอปป้า"เวรแล้ว  เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดแผงอกขาวๆของตัวเองเอาไว้ ผมที่เปียกโชกทำให้เขาเซ็กซี่สุดๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าน้ำมันใสจะเห็นอะไรบ้างน่ะ แอร้กกกกก! จะตายแล้วว้อยย


"เข้ามาทำไมไม่เคาะก่อนเล่า"


"ก็.....ฉันไม่รู้นี่คะ ว่ามีคนอยู่ นี่ก็จะตีสองแล้วอ่ะ"คุณรีบหันหน้าไปอีกทางแล้วยกมือขึ้นมาปิดตาทั้งสองข้าง


"หยิบเสื้อคลุมมาให้ทีเซ่!"


"อยู่ตรงไหนอ่า"คุณเอามือมาปิดตาแค่ข้างเดียวอีกข้างก็ควานๆหาเสื้อคลุมที่แขวนอยู่ตรงราว คุณดึงมันออกจากราวแล้วยื่นไปให้เซโล่อย่างกล้าๆกลัวๆ


"เดินมาใกล้ๆสิ ฉันไม่ได้มือยาวขนาดนั้นนะ"


คุณค่อยๆกระดึ๊บๆทีละก้าวแล้วยื่นไปให้เขาสุดมือ เขายื่นมือไปรับเสื้อคลุมจากคุณแล้วยืนขึ้นใส่มัน


"เสร็จแล้ว ลืมตาได้แล้วล่ะ"


คุณค่อยๆเอามือออกแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ เซโล่ยืนมองคุณอยู่หน้าอ่างด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โอ้มายก๊อดดด เซโล่ในแบบเสื้อคลุมอาบน้ำ ผมเปียกชุ่มด้วยน้ำสุดเซ็กซี่ เสื้อคลุมของเขามันแหวกลงมาจนเห็นอกขาวๆ คุณจ้องมันตาไม่กระพริบเลยแหละ


"ทะ....ทำไมโอปป้าอาบน้ำดึกจัง"


"ตอนแรกฉันว่าจะอาบแล้วแต่ดันเผลอหลับซะก่อน ตื่นมาอีกทีก็ตีหนึ่งแล้ว เลยเดินมาอาบน้ำที่ห้อง"



อาการปวดฉี่ของคุณหายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว............


"แล้ว....เธอเข้ามาในนี้ทำไม"


"อ๋อ ฉันปวดฉี่กลางดึกน่ะค่ะ"


"อืมๆ งั้นฉันไปล่ะ พรุ่งนี้เช้าคุณคังจะมาหาพวกเรา ฉันจะบอกเขาเรื่องเธอ"เซโล่พูดกับคุณแล้วเขาก็เดินออกจากห้องน้ำไป



พรุ่งนี้คุณคังจะมาเหรอ ผู้จัดการวงบีเอพีจะโหดมั้ยเนี่ย คุณเริ่มชักจะกลัวขึ้นมานิดๆแล้ว......









..........................................................................................................


To be continue...
















































 

 

:)  Shalunla