คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชั่วโมงเรียนที่ 3 สภานักเรียน
มรมป่วน ๊วนแสบ แบบบับทะลุโล
ั่วโมเรียนที่ 3
“้อไปหาเ้าหมอนั่นที่ห้อสภานัเรียนั้นหรอ?”
เสียถอถอนหายใอรัึ้นเป็นระยะๆ ภายหลัาที่เารับรู้ะารรมอัวเอว่า้อไปที่สภานัเรียนเพื่ออวามร่วมมือานที่เาให้ายาว่า ปีศาในราบมนุษย์ แ่แน่ล่ะใน้านฝีมือ เายอมรับว่าหมอนั่นอาะเ่ แ่ในแ่อวามยุิธรรมเาไม่มีวันเื่อเ็า
วแ้วเล็ๆโปร่ใสในมืออเา เรือแสสีทอเป็นระยะๆแ่ไม่ไ้สว่ามามายอะไรนั มันือสิ่ที่ ผ.อ. มอบให้เาโยำับว่านี่ือวที่เอาไว้สำหรับเ็บน้ำาอโลแห่ฝันร้าย ทันทีที่เินทาเ้าสู่โลออนไลน์ ไเรเนส์
ไม่นานนัเา็ถึที่หมาย แ่มันลับทำให้เาเบิามออย่าสนใ ับป้ายที่ให่โพอๆับป้ายหาเสียอบรรานัารเมือ แถมยัั้เ่นส่าอยู่หน้าอาารเล็ๆที่แ่ราวับพระราวัอประเทศไหนสัแห่ และแน่นอนว่าเ้าป้ายื่ออาารนาให่นั้นย่อมที่ะอลัารไม่แพ้ัน
“พระราวัสภานัเรียน? นี่มันเรื่อบ้าๆอะไรันเนี่ย”รเลิิ้วสูมอัวอาารที่แ่้วยหินอ่อนทั้หม แถมยัมีรูปปั้นมามายเรียรายามทาที่เาเินเ้าไป “สภานัเรียนโบโรเรียนมาใ้ป่าววะเนี่ย?”
ยัไม่ทันที่เาะิำอบออ สายา็เหลือบไปเห็นร่าบาร่าหนึ่ ำลั้มหน้า้มาเินอ่านหนัสือ ผ่านมาทาเาพอี แวบแรที่เห็นหัวใอเามันเ้นโรมรามราวับลั่นลอรบเวลาทำศึ
ผมยาวสยายสีำลับเาามท่วท่าร่าบาเรียบร้อยสมเป็นุลสรี รอยยิ้มละไมอ่อนโยน ริมฝีปาบาสีมพูระเรื่อ แ้มนวลาวละมุม วาลมโ ิ้วสวยไ้รูป แม้ว่าเธอะเินสวนับเาในระยะรั้นิ แ่เาลับไม่ไ้ลิ่นน้ำหอม หรือมอเห็นลิบสิ บนริมฝีปาอเธอเลย
“สวยอย่าธรรมาิ” รเอ่ยึ้นทั้รอยยิ้ม แววาอเาหวานึ้อย่าเห็นไ้ั “เมื่อี้ว่าอะไรนะะ?” หิสาวที่ำลัะเินสวนทาับเาลับหยุะัแล้วหันลับมาเพราะไ้ยินำพูอเา
ายแน่ไอ้ร!!?
“ป...เปล่ารับ เมื่อี้ผมพูว่าแ่ไ้สวยีนะรับ” พูเสร็็แ่นยิ้มแหยๆ ให้สาวเ้าพร้อมๆับใ้มือเาหัวัวเออย่าเินอาย “ฝีมืออประธานสภานัเรียนอเราเอแหละะ” เธออบลับ้วยรอยยิ้มและเสียหวานอย่าเป็นมิร
ไอ้รเอ้ย ถ้าแไม่เริ่มสานวามสัมพันธ์อนนี้ แะไปทำอนไหนวะ?
“สวยมาเลยรับ ว่าแุ่พอะทราบไม่รับ ว่าห้อทำานอสภานัเรียนอยู่ส่วนไหนออาารหลันี้” รเริ่ม้นแผนารึ้น้วยวามหวั สายา้อไปที่สาวเ้านามย่าอวามเห็นใ เธอเลิิ้วสำรวเานทั่วอย่าน่าน
“ระุมทอ?”เธออุทานออมา แ่มันลับทำให้นที่ำลัมอใบหน้าอเธอ้อละสายาไปมอให้ทั่วร่าบาเ่นเียวับที่เาำลัประสบอยู่ “ุ็ิระุมทอเหมือนันนี่รับ?”
“ไม่นึเลยว่าเราะไ้ร่วมานัน มาะ ันะพาไปห้อทำานสภานัเรียน”เธอว้า้อมืออเาอย่ารวเร็ว่อนที่ะุเาให้เินาม เ็หนุ่มไ้แ่มอมือนุ่มๆที่สัมผัสับมืออัวเาเอ่อนที่ะเินามเธอไปโย่าย
“ร่วมานอะไรหรอรับ?” เ้าอวาสีรัิาลล่าวถามภายหลัาเินมาไ้สัรู่
“็ระุมสีทอือสัลัษ์อสภานัเรียน ที่ไ้รับารแ่ั้าประธานสภา หรือผู้อำนวยารเท่านั้น พวเรามีหน้าที่ในารวบุมวามสบใน้านารใ้เวทย์มน์ และป้อันารฝ่าฝืนโยรวมอโรเรียนับเรื่อิรรม่าๆ ส่วนพวานวิาาร ะเป็นอสมามนัเรียนะ”
ยัไม่ทันที่ระไ้ั่อ พวเา็มาโผล่ที่หน้าห้อๆหนึ่ ประูไม้สีน้ำาลอ่อนๆนาให่โว์หราอยู่ เ้าหล่อนผลัประูเบาๆแล้วเินเ้าไป่อน พร้อมับผายมือเื้อเิเาให้ามเ้าไปภายในห้อ
*******
“หลานอเธอนี่หน่วย้านใ้ไ้เลยนะโโรธีั”
“เทียบับหลานายเธอไม่ไ้หรอมั้ านั้นน่ะไ้เื้อเธอมาเ็มๆเลยนี่ย่ะ”
ภายในห้อผู้อำนวยาร บทสนทนาอสาวน้อย(?)สอนที่อายุรวมันปาเ้าไปร่วมสอร้อยปีัึ้นอย่าสนุสนานระนเสียหัวเราะิัๆอทัู้่ บันี้หิราที่รเยพบเธอไม่ไ้เป็นอย่าที่เามอเห็นอี่อไป เพราะเธออยู่ในร่าอสาวน้อยุหนัสีำรัรูปมันเา ผมสีส้มแสบาเป็นประาย ริมฝีปาแ้วยลิปสิราาแพ และอนนี้เธอำลัถือแส้หนัอยู่อย่าหวแหน และส่สายาท้าทายเพื่อร่วมรุ่นอเธอ
“เลิศมาะ มาแโลี้” แม่มโโรธีเปรยึ้น เมื่อเธอมอูเพื่อนสาวผ่านลูแ้วใบสวยที่โ๊ะในห้อรับแบ้านอเธอ
“เธอเอ็ใ่ย่อย ท่าทาราวับสาวน้อยมัธยมปลายไร้เียสา ุสีมพูหวานแหววเียวนะหล่อ” มาแโลี้เปรยึ้นเมื่อเห็นเพื่อนอเธอป่านลูแ้วที่มีลัษะเหมือนัน
“็ันมันสาวน้อยนี่ย่ะ เป็นเ้าหิที่อ่อนหวานราวับสโนไวท์ ไม่ใ่ราินีแบบเธอ” เธอพู้วยเสียริีิ้นสุาใ ่อนที่ะสะบัหน้าหนีอย่าพอาม ส่ผลให้ผู้อำนวยารในร่าสาวมาราินีหัวเราะพรืออมา
“ำอะไรอหล่อน?”
“็ันลอินนาารูนะสิ ว่าถ้าันมีวาที่้อสาปเหมือนเธอับหลานาย ันะเห็นเธอสะบัหน้าในสภาพไหนันนะ” เท่านั้นเอมาแโลี้็รีบเอามือปิปาอเธอหัวเราะออมาเ็มที่ สร้าวามุ่นเือให้อีฝ่ายอย่าเห็นไ้ั
“เาโรธัวเอแล้ว้วย”
“แหม โโรธีั นี่ไม่ใ่เมื่อแปสิบว่าปี่อนนะ ที่ะมาทำัวเป็นเ็ๆ เออว่าแ่ไม่รู้เหมือนันว่าพ่อหลานายอเธอะทนมือทนเท้าอหลานายันไ้นานแ่ไหน?” สาวมาราินีนั่ลไว่ห้าผิวปาสบายอารม์
“แล้อะไรหลานันั้นหรอย่ะ?” เพื่อนร่วมรุ่นะอลับมาอย่ารู้ทัน
“แล้เลิ้อะไรัน อย่ามาล่าวหาันนะ แ่ันให้เาไป่วยานสภานัเรียนสัหน่อย็แ่นั้นเอ” พูมาถึรนี้เ้าหล่อน็ยมือึ้นปิปาแล้วหัวเราะอย่าั่วร้ายออมา
“เธอนี่ไม่เปลี่ยนสันิเลยนะ เหมือนเมื่ออนสาวๆไม่มีผิ”
“ว่าแ่เา อิเหนาเป็นเอนะย่ะ เธอ็ิะแล้หลานายัวเอเหมือนันนั่นแหละ ถึไ้สุ่ระุมสีทอนั้นให้หลานเธอใส่เินเ้าโรเรียน”
“๊ายายแล้ว....นี่ันหยิบุผิั้นหรอนี่” โโรธีทำท่าทาใพร้อมับเผยรอยยิ้มแอบแฝอะไรบาอย่าออมา มาแโลี้ถึับุมศีรษะ พร้อมับวามิ นับวันเพื่อนอเธอนนี้ยิ่เ้าเล่ห์มายิ่ึ้น
“เธอใะให้หลานายเธอ เ้าร่วม ไเรเนส์ แบทเทิลรอยัล ั้นหรอ?”
Backers To Be
เอามาส่ให้รบแล้วนะรับ ยัไ็่วยให้ำแนะนำ้วยนะรับ
ความคิดเห็น