คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: บทที่ 2 :: บยอน แบคฮยอน
:: บทที่ 2 :: บยอน แบคฮยอน
WU YIFAN TALK
ผมยืนมองสงครามเล็กๆระหว่างชานยอลและเซฮุนอยู่สักพักก็ปลีกตัวออกมาในห้อง ใจนึงก็อยากจะอาบน้ำก่อนแต่อีกใจนึงก็อยากก็รู้ว่าในกล่องนั้นมันจะมีอะไร เพราะหลังจากที่ผมเก็บกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งที่ตกอยู่หน้าประตูบ้านของคิมจุนมยอนมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วมาคิดไตร่ตรองทีหลังหลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว จนผมมั่นใจว่าเป็นของจุนมยอน…
คิดอยู่นานจึงตัดสินใจได้ว่าจะเปิดก่อนไปอาบน้ำ จากนั้นผมจึงเคลื่อนร่างสูง(โย่งๆ)ของตัวเองมาที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบกล่องสีชมพูเล็กๆออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะบรรจงแกะมันอย่างพิถีพิถัน
ว้าว…..
มันเป็นช็อกโกแลตรูปหัวใจเล็กๆแต่มีความหมายมากสำหรับผมมาก ตรงกลางมันสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษไว้ ว่า
....Stay in my heart....
….ผมบอกเลย ผมจะเก็บมันไปจนวันตาย
END WU YIFAN TALK
KIM JOONMYUN TALK
วันต่อมา / 7.30 น.
ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนที่แสนจะวุ่นวาย เรื่องเมื่อวานที่หนุ่มป็อปของโรงเรียนนำดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้พวกเราตกเป็นประเด็นข่าวที่ถูกเม้าท์มากที่สุดในตอนนี้ อย่างเช่นเพื่อนผู้หญิงที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทาเรื่องของผมและลู่ห่านอยู่หน้าห้องเรียน แถมช็อคโกแลตที่ผมซื้อไว้เมื่อวานก็หายไปอีกอ่ะ T^T
“โอเคนะ สำหรับเรื่องโดนเม้าท์อ่ะ” จงแดถามผม
“อืม โอเค” ผมตอบกลับไปแล้วพาดกระเป๋าไว้กับเก้าอี้
ปัง!
เสียงประตูไม้กระทบกับผนังห้องอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ทำให้นักเรียนทุกคนในห้องหันไปมองที่ตัวต้นเหตุ ก็พบกับชายหนุ่มคนนึง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าคบหา แต่ก็ติดตรงที่นิสัยของเจ้าตัวที่แรงไปหน่อย ใช่คนๆนั้นคือ ‘บยอน แบคฮยอน’
“ใครชื่อเสี่ยว ลู่ห่าน!!!!” เจ้าตัวประกาศลั่นทำให้เพื่อนสาวคนนึงตกใจสุดขีด รีบชี้นิ้วไปที่เพื่อนหน้าหวานที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ลู่ห่านที่เห็นว่าคงหนีไม่พ้นจึงต้องจำใจลุกขึ้นแล้วหันหน้าไปทางแบคฮยอน
“นายใช่มั้ยที่มาแย่งเซฮุนของฉัน!!!!” แบคฮยอนพูดเสียงดังทำให้ผมพาลตกใจไปด้วย
“เปล่าครับ เซฮุนฮยองมาหาผมเอง” ลู่ห่านตอบกลับไปตามความเป็นจริง
“ฉันไม่เชื่อ!!!”
“ผมพูดจริงๆนะครับฮยอง” ลู่ห่านพยายามใช้น้ำเย็นดับความโกรธที่เป็นฟืนเป็นไฟของแบคฮยอน ซึ่งก็เหมือนลูกกวางตัวน้อยที่กำลังยุยงไม่ให้หมาป่าหิวโซมากินตน แต่ดูเหมือนหมาป่าตัวนี้ใช้คำยุยงของลูกกวางมาเป็นเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนอย่างดุเดือดในใจ ยิ่งยุยงมากเท่าไหร่ยิ่งก็ทำให้หมาป่าตัวนี้อยากฉีกเนื้อลูกกวางน้อยตรงหน้ามาขย้ำกินยิ่งขึ้น
“หึ! ฉันไม่เชื่อหรอก นายมาอ่อยเซฮุนของฉันใช่มั้ย!!!” แบคฮยอนพูดพลางวิ่งมาหาลู่ห่าน มือข้างหนึ่งยกสูงเตรียมจะตบหน้าหวานๆของเพื่อนผมให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่…..
ตุบ!
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอาตัวไปขวางลู่ห่านไว้ก่อน ทำให้มือเรียวตบลงที่ใบหน้าของผมอย่างแรงจนแว่นที่ผมใส่หลุดออกเบ้าตาไปแตกละเอียดอยู่กับพื้น (อิแบคโหดจริงไรจริง =_=” #โดนเมนแบครุม – ไรท์)
วินาทีนั้นหน้าผมชาไปหมด มันเจ็บมากเจ็บจนเข้าไปถึงหัวใจ……ถึงจะหวังมากเท่าไหร่เราก็ได้เป็นแค่หมามองเครื่องบิน….. จนผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีเพื่อนผู้ชายคนนึงมาคุมแบคฮยอนเอาไว้แล้วออกไปจากห้อง แต่เจ้าตัวก็ยังฝากฝังเอาไว้ว่า….
“ฉันไม่ปล่อยให้แกมาแย่งเซฮุนของฉันหรอก!!!!”
หลังจากที่แบคฮยอนมาป่วนได้ไม่นาน เพื่อนๆก็สังเกตเห็นความไม่ปกติของผมได้ จากนั้นจงแดที่ดูมีสติที่สุดก็พุ่งมาประคองตัวผมที่กำลังเซถลาชนกับโต๊ะเรียน
“ไหวมั้ยอ่ะจุนมยอน” จงแดถามผมด้วยความเป็นห่วง
“ขะ…ขอแว่น”
“แว่นแกแตกแล้วจุนมยอน ละเอียดเลยด้วย =^=” ผมเห็นรางๆว่าคยองซูนั่งยองๆแล้วเก็บเศษแก้วที่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะหันมาบอกผมหน้าตาย
“เรื่องนั้นชั่งมันก่อน เอาจุนมยอนไปห้องพยาบาลก่อนเหอะ” จงแดที่เห็นผมท่าไม่ดีเลยบอกเพื่อนๆให้ชั่งเรื่องแว่นของผมก่อน ลู่ห่านที่เห็นดังนั้นจึงเข้ามาประคองผมแทนจงแด
“เดี๋ยวฉันไปส่งมันเอง แกสองคนอยู่บอกอาจารย์แล้วกัน” มันบอกก่อนจะพยุงผมออกจากห้องเรียน
“แกเจ็บป่ะ” ลู่หานถามผมขณะที่เราสองกำลังเดินไปที่ห้องพยาบาลซึ่งอยู่ติดกับสนามฟุตบอล
“เจ็บดิถามได้” ผมตอบกลับไป
“ขอโทษ….” มันพูดเสียงเบาหวิวเหมือนคนจะร้องไห้
“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก อย่าร้องๆ”
“นายโอเคนะ” มันถามผมมาอีกครั้ง
“ก็ไหวๆไม่ได้เลือดออกซะหน่อย”
“….ก็ดีแล้ว….”
“อ้าว! สองคนนั้นมาทำอะไรแถวนี่น่ะ” เสียงทุ้มที่แว่วมาจากสนามฟุตบอล เข้าสู่ทุกประสาทระบบของผม…..ทำไมต้องมาเจอเขาที่นี่ ตอนนี้ และเวลานี้ด้วย!!!!
“ดีครับ ฮยอง” ลู่ห่านบอกทักทายเสียงร่าเริงเหลือแต่ผมที่ก้มหน้างุดๆไม่ปริปากพูดอะไร
“จะไม่ทักทายฮยองหน่อยหรอจุนมยอน….แล้วทำไมไม่ใส่แว่น” ต้นเสียงพูดออกมาเหมือนผิดหวังและความสงสัยผสมผสานกันอยู่ ส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้าเงียบๆ….ผมไม่อยากเจอเขาตอนนี้ เพราะถ้าเพื่อนของเขาอยู่ที่นี่เขาก็ต้องอยู่ที่นี่แน่นอน
“จุนมยอนไม่สบายครับ กำลังจะไปห้องพยาบาล” ลู่ตอบกลับไปตรงๆ โกหกบ้างก็ได้นะแกเอ้ย(?)
“เป็นไข้หรอ” เสียงทุ้มพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับจุนมยอน….โดนตบ”
“โดนตบ!!!! ใครตบจุนมยอนเดี๋ยวฮยองจะไปจัดการมัน!!!!” เมื่อคริสฮยองได้ฟังความจริงแล้วถึงกับตะโกนลั่น จนทุกคนที่กำลังทำกิจกรรมของตัวเองอยู่หันมามองอยากไก่ตาแตก
“ฮยอง ใจเย็นๆ” ลู่ห่านรีบวิ่งไปดับความโกรธที่เป็นฟืนเป็นไฟของร่างสูง ทำให้ต้องปล่อยมือออกจากผม….อ้าวเฮ้ย! ตรูมองไม่เห็นนะโว้ยยย
“ลู่ห่าน ลู่ห่าน!!!” ผมตะโกนออกไปเสียงดัง…ผมกำลังกลัว กลัวว่าลู่ห่านจะทิ้งผมไปแล้วไม่กลับมาหาผม กลัวที่จะอยู่คนเดียว กลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้าน กลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง….
ไรท์มาอัพแว้ว วู้หู้
ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ
ไรท์ปราบปลื้มมาก
ส่วนตอนนี้อิแบคนางร้ายมาก 555
ซึ่งนางก็ฝากมาบอกอย่างหนึ่งว่าเป็นนางเอก(?)
นิยายเรื่องมันต้องมีซัมติง.....
TALK 2
ไรท์มารีไรท์ค่ะ
เพราะรู้สึกว่าตอนนี้เขียนผิดเยอะมากกกก T^T
แล้วจะมาอัพต่อนะแจ๊ะ <3
ความคิดเห็น