คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 중독△ chapter four 100%
__________________________________________
ยอูไม่เห็น้วยับแทยอนเลยสันิ
แ่เธอเป็นนื้อเียบเารู้ัเธอี เธออยาให้อะไรเป็นไปามที่เธอ้อารเธอะทำทุวิถีทาเพื่อที่ะไ้มันมา นั่นทำให้เายืนอยู่ที่ห้อรับแอโรพยาบาลพร้อมับแทยอน ้านในมีผู้ายสอนนั่หัน้าให้เธออยู่ พวเาไม่ไ้อยู่ในเรื่อแบบ แ่แทยอนไม่ไ้โ่นาไม่รู้ว่านี่ือำรวมารอพบเธอ
ร่าเล็้าๆเาสั่นเล็น้อย แ่เธอยั่อนวามหวาลัวไว้ใ้ใบหน้าเรียบเยไ้อย่าี เธอสูหายใเ้าลึๆ่อนะผลัประูเ้าไป้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมับเาที่ามเธอเ้าไป้วย
“สวัสี่ะ อโทษที่ให้รอนะะ ันิม แทยอนส่วนนีุ่หมอโ่ะ” แทยอนยัวบุมสถานาร์ไ้ี เธอโ้พร้อมแนะนำัวับำรวทั้สอน พร้อมแนะนำยอู้วย พวเาโ้ลับให้เธอ่อนะนั่ลบนโฟาฝั่ร้ามามเิม
“รับ ผมหมวเว เว ีวอน ส่วนนี้หมวปาร์ ทาเราไ้รับแ้านไ้ที่ื่อบยอน แบฮยอนว่าุหมอิม แทยอนไ้ััหน่วเหนี่ยวนไ้เอาไว้ึ่เป็นารริทอนเสรีภาพอนไ้ริหรือไม่รับ?” หมวที่ื่อีวอนถามแทยอนพร้อม้อเธอาเม็ แ่แทยอน็ทำเพียแ่ยิ้มแล้วทำหน้าสสัยให้เท่านั้น
“ันไม่เยทำแบบนั้นแน่นอน่ะ”
“่วยพาไปูนไ้ที่ื่อแบฮยอนหน่อยไ้มั้ยรับ?”
รอยยิ้มอแทยอนหายไป ทแทน้วยสีหน้าเรียบเย เธอมอยอูที่นั่อยู่้าๆเล็น้อย ่อนะที่รอยยิ้มอเธอะลับมาปราบนใบหน้าอีรั้
เธอยัุมสถานาร์ที่เป็นรออเธอไ้ีเสมอ...
“ันยินีะพาไป่ะ”
ยอูไม่รู้ะพูอะไร เาไ้แ่นั่เียบๆ มอทั้สามนุยสลับันไปมา ัถามนมันล่วเลยไปเือบั่วโมโยที่เาไม่รู้เรื่ออะไรเท่าไหร่ เาหันไปมอนาฬิาที่ิอยู่บนผนั ่อนะนึถึแบฮยอนึ้นมาทันที
ยาสลบอแบฮยอนอยู่ไ้แ่ั่วโมเียว...
“รับ” ยอูหันไปมอแทยอนเล็น้อย้วยสายาเป็นัวลหลัาผู้หมวทั้สอนอะไรบาอย่าลไปในระาษ เธอยัยิ้มราวับไม่มีอะไรเิึ้นนระทั่หมวปาร์เยหน้าึ้นมามอเธอแล้วเอ่ยปาพู
“ทาเราไ้รับแ้อีว่า ุหมอิม แทยอนไ้่อีผิหมายไว้เมื่อสอปี่อน เป็นเรื่อริหรือไม่รับ?” รอยยิ้ม่อนหน้าอเธอ่อยๆหุบลอีรั้ แทนที่้วยมุมปาที่ระุึ้นเล็น้อย เธอเอื้อมมือมาหายอูพร้อมบีบมันนเาเริ่มเ็บ แ่เา็ยัปล่อยให้เธอบีบมันเอาไว้ ีที่โ๊ะมันสูพอที่ะบัมืออเธอเอาไว้ไ้
แทยอนำลัลัว ลัวมาเารู้
“เรื่ออะไรเหรอะ?”
“แบฮยอนไม่ไ้แ้ไว้รับ เราึ้อมาถามที่นี่เพื่อวามแน่ใ”
“็ถ้ามันเป็นริ ันไม่อยู่ที่นี่หรอ่ะ” เธอมอรเ้าไปที่าอหมวทั้สอ นพวเา้อมอหน้าันแล้วพยัหน้าให้เธอ แทยอนลายมือที่บีบออ ่อนะลุึ้นยืนพร้อมับมือเาเอาไว้้วย ทำให้ยอูที่นั่เียบๆเป็นเพื่อนเธอ้อลุาม “ละไปหาแบฮยอนมั้ยะ?”
“รับ ไปรับ” หมวเวลุึ้นยืนาม้วยหมปาร์ ร่าเล็รหน้าเายิ้มบาๆ แทยอนปล่อยมือยอูให้เป็นอิสระ ่อนะผลัประูห้อรับแให้มันเปิอ้าออ แล้วผายมือให้หมวทั้สอ
“เิ่ะ”
“ป่านนี้แบฮยอนน่าะื่นแล้วล่ะ่ะ”
“น่าะื่น?”
“่ะ พอีันให้ยาสลบเาไปเพราะเาเิอาารลุ้มลั่ึ้นมานถึนาพยายาม่าัน่ะ เลย้อให้ยาสลบแล้วมัเาเอาไว้” แทยอนหยุยืนที่หน้าประูไม้สีฟ้า ทีู่ยัไ็ไม่ใ่ห้อที่น่าะััไ้เลยสันิ ยอูยิ้มบาๆเมื่อเธอสะบัผมเผยให้เห็นรอยรียาวๆที่ไม่ลึมาและมันแห้รัแล้ว ผู้หมวทั้สอนพยัหน้าเบาๆราวับเ้าใในสิ่ที่เธอะสื่อ
แทยอนในุาวน์หมุนลูบิประู่อนะผลัมันเ้าไป พร้อมๆับผู้ายอีสามนที่เินามหลัเธอ้วย เสียรอเท้าที่ัระทบพื้นทำให้ร่าที่นอนอยู่บนเีย่อยลืมาื่นึ้นมา้วยวามุน ฤทธิ์อยาสลบที่เาวระเยินี๊ึ้นมาถึสมอ
แบฮยอนมอ้ายมอวาไปรอบๆห้อที่ไมุ่้นา สภาพห้อนี้มันีว่าห้อที่เาโนัไว้มา เาหรี่ามอนสี่นที่ยืนอยู่ปลายเีย แสาหลอไฟที่แยาทำให้เา้อนอนลไปอีรั้ ่อนะยันัวลุึ้นนั่ ทันทีที่เาลุ แรึาผ้า็ล็อ้อมือเาไว้ทันที เาโนมั้อมือ้าหนึ่ไว้ับราวเีย แบฮยอนพยายามแ้มัมัน แ่มันแน่นะนเาไม่สามารถทำอะไรไ้ เาพยายามึมันเ็มแรพร้อมๆับที่แทยอนหันมาเห็นเาพอี
“ื่นแล้วเหรอะแบ” เาะัึ ่อนะหันไปมอนสี่นที่ยืนอยู่ในห้อ
แทยอน ยอู... และผู้ายสอนทีู่เหมือนะเป็นำรว...
...ำรว!?
“ปวหัวมั้ยะ เี๋ยวหมอะ...”
“ุำรว่วย้วยรับ! เธอะ่าผม! เธอัผมไว้! ่วยผม้วย!!!” แทยอนที่เินเ้ามาใล้แบฮยอนผะถอยหลัทันทีที่เาะโนึ้นมา เาพยายามพุ่ัวเ้าไปหาำรวทั้สอน แ่ลับิที่้อมืออเาที่โนมัเอาไว้ หมวทั้สอหน้าเหวอไปเมื่อเห็นอาารอนที่โทรมาแ้
“แบะ สบ่อน่ะ” ร่าบารีบวิ่ไปับัวแบฮยอนไว้ สายาอ่อนโยนอเธอที่มอมาที่เาอย่าไม่เยเป็นมา่อนทำให้เาะัไปเล็น้อย เธอพู้วยน้ำเสียนิ่มๆและรอยยิ้ม สายาอเธอทำให้ทุอย่ามันูริไปหม ถ้าหาเาไม่ไ้เอเธอมา่อนหน้านี้ แทยอนลูบผมเาเบาๆ่อนะหันไปบอับำรวทั้สอน “มันเป็นอาารอผู้บำบัส่วนมาอยู่แล้ว่ะ เามันะลุ้มลั่แบบนี้บ่อยๆ”
“ปล่อยผม!!!!!!” แบฮยอนะโนึ้นมาอีรั้เมื่อไ้ยินำพูอเธอ
“แบะ ฟัพี่หมอ่อน ใเย็นๆ่ะแบ” แทยอนสะุ้ เธอพยายามับัวเาไว้แ่เาพยายามิ้นออ แนที่สะบัาารเาะุมอเาทำให้ผู้หิัวเล็ๆอย่าแทยอนเล้มไปโนโ๊ะที่หัวเีย
เสียอะไรบาอย่าระทบันอย่าแรทำให้ทุอย่าอยู่ในวามเียบทันที แบฮยอนะั่อนที่ัวเาเอะ่อยๆหันไปมอาม้นเสีย ร่าอแทยอนที่โนเาผลัล้มไปนับโ๊ะหันหน้ามาหาเา สายาอเธอที่มอเาโยไม่ให้นอื่นเห็นทำเอาเา้อ่อยๆเลื่อนสายาึ้นไปมอสิ่ที่เาทำลไป้วยวามหวาลัว เลือสๆไหลลมาามใบหน้า มันไม่มานัแ่เา็รู้ว่ามัน้อเ็บมาๆแน่ เาทำเธอหัวแ และเธอำลัโรธ... โรธมา้วย...
“หมอิม!” ยอูที่ยืนมอเหุาร์้วยวามะลึไ้สิึ้นมานแรวิ่เ้ามาหาแทยอน เาพยุเธอให้ลุึ้น้าๆ พร้อมมอแบฮยอนอย่าาโทษ “ุหัวแ ไปทำแผล่อนีว่ารับ”
เพียแ่เาสะบัแนรั้เียว เาลายเป็นนผิทั้ที่เาไม่ไ้ั้ใ...
สายาน่าลัวอแทยอนหายไปเมื่อเธอหันลับมาหาำรวทั้สอที่ยืนมอเหุาร์อยู่ เธอยิ้มบาๆให้พวเา่อนะพยัหน้าให้ยอูเล็น้อย
“ให้ผมับเาไปมั้ยรับ?” หมวปาร์ถามเมื่อเธอเินผ่านหน้าเาโยมียอูอยประออยู่ไม่ห่า แทยอนยิ้มให้พวเา่อนหันลับมามอแบฮยอนที่สายาูสับสนอยู่
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ เายัเ็และเป็นนไ้อัน้วย”
“เาทั้พยายาม่าุและทำร้ายร่าายุนะรับ”
“มันไม่...”
“ผมไปพยายาม่าเธออนไหน!” แบฮยอนโพล่ึ้นมา้วยวามสับสน เมื่อไ้ยินำพูอำรว แ่สิ่ที่เาไ้รับลับมาือสายาสสาร “เธอ่าหาะ่าผม!”
“นี่ไอ้หนู ็เห็นัแล้วนะว่าเมื่อี้ัวเอทำอะไรลไป ไหนะรอยบาที่อุหมออี ะบอว่าไม่ไ้พยายาม่าแล้วทำอะไร หา?” ำรวนหนึ่พู ทำให้แบฮยอนนิ่ไป
รอยบาที่อนั่น...
“ผมไม่ไ้พยายาม่าเธอ! เธอัผมไว้ ผมเลยพยายามหนี ุำรวเื่อผมสิ!!!” เาพยายามบอ แ่ำรวทั้สอมอหน้าันแล้วส่ายหน้าเบาๆ พวเาบอลาแทยอนับยอูพร้อมโ้ให้เล็น้อย ่อนะเินออาห้อไป่อนโยไม่สนใเสียอแบฮยอนเลย ยอูถอนหายใพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ่อนะเินไปส่หมวเวและหมวปาร์
แทยอนที่ยัยืนอยู่พร้อมแผลที่หัวอเธอหันมายิ้มให้เา รอยยิ้มอผู้นะที่ทำให้เาผวาไปเล็น้อย เธอยัมอเาอยู่แม้ยอูะพาเธอเินไปถึหน้าประูห้อแล้ว ริมฝีปาบายับ้าๆเป็นำพู เมื่อเธอพูเสร็พร้อมเินออาห้อไป แบฮยอนหายใแรึ้น้วยวามลัว สายาอเาสับสน พยายามหาอะไรมาแ้มัผ้าที่ผูอยู่เพื่อที่ะหนีออไปาผู้หินนี้ให้ไ้
“เราไ้เห็นีัน่ะแบ”
สวัสี่ะ เราลับมาแล้ว55555555555555555555555555555555555
หลลายนแบบ อีนี่ไปไหน หายไปอีแล้ว รำมา ไล่ออ5555555555555555555555
อย่าโรธเ้าน้า เ้าพยายามเพื่อเเยย
เ้าุัวเอาอานแล้วมาเพื่อเเลยนะ
อแหลล้วนๆ เ้าลืมพล็อเอ่ะ เ้าอโทษ55555555555555555555555555
อให้ฟินี้อยู่ในอ้อมอวใทุนเหมือนเิมนะะ อย่าทิ้มันไปน้าา
รัทุนมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ุ้บุิบิ
เม้นหน่อยนะะ เ้าะไ้มีำลัุย5555555555555555555555555555
ความคิดเห็น