คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BAR 1
เอียอา!
เสียเียสีแสยัส่เสียอย่า่อเนื่อ ในห้อว้าสีาวสะอาา็ยัเ็มไป้วยเสียระเส่าอายทั้สออย่า่อเนื่อและูเหมือนมันะไม่หยุล่ายๆเสีย้วย ร่าหนาและร่าร่าที่เปลือยเปล่า็ยัส่อารม์เร่าร้อนที่มีอยู่ให้ันและันอย่าไม่หยุหย่อน
สะโพบายั็ยัยับามอารม์อนเอและร่าำยำอย่า่อเนื่อ
ารบรรเลบทรัอันเร้าร้อนที่ยาวนานนินเวลาไปเือบสามั่วโมเ็ม
แ่มันไม่ใ่เวลาที่ยาวนานอายหนุ่มร่าำยำเลยเายัิเวลามันผ่านไปเร็วเสีย้วย้ำ
ที่ไ้บรรเลบทรัับร่าบาสุร้อนแรอ บยอน แบฮยอน ทั้วัน ยัน้อยไป้วย้ำ
สำหรับเา
บยอน แบฮยอน ่าน่าหลใหลเหลือเิน ใบหน้าาวๆ วาโเียวม
มูโ่ๆรับับปาไ้รูปสีมพู่ น่าหลไหล ร่าายที่บอบบาน่าทนุทนอม
ผิวาวราวน้ำนม มันน่าลูบลำเสียยิ่ว่าสิ่ใ
“อ๊า!.....”เสียระเส่าอร่าบาเป็นสัาเือนว่าุบอบทรันี่ำลัถึุบที่น่าหลใหลแล้ว
เสียเียที่เยั้าๆลับัถี่ึ้น เร็วึ้น และมาึ้น
ามแรยับอนทั้สอนบนนั้น
เสียร้อระเส่าัึ้นเรื่อยๆอย่าไม่าสาย
นระทั้
ร่าหนาส่เสียระเส่าัลั่นไปทั้วห้อ่อนะระุสอสามที ่อนที่มีอเหลวไหลรินเ้าไปในัวร่าบา
ร่าหนาับร่าบาลมาประบูบลิ้นร้อน่อนไ้เ้าไปในโพลปาบาอย่าเร้าร้อน
ลิ้นร้ออทั้หยอล้อันอย่าสนุสนานนไม่มีใรผละออ
นระทั้ร่าบาเป็นนันร่าหนาออาัวเอ่อนที่ะหมลมหายใาูบนี้เสีย่อน
“แบฮยอนอ่า!ุรู้ไหมผมมีวามสุมาเลยนะ
ุ่าร้อนแรเสียะผมแทบไม่อยาห่าาุเลยนะ”เว ีวอน
เอยพู้าหูอนัวเล็ที่ยืนึ้นเรียมัวที่ะอาบน้ำ
แนหนารวมเอวบาไว้แน่น่อนที่ะหอมไปยัแ้มนวลๆ
แบฮยอนยยิ้มออมาอย่าพอใพลาิในใ ันไ้ยินนเบื่อแล้วละ หึ! แบฮยอนะอย่านะ
ปาบายิ้มเยีย่อนะหันมามอหน้าร่าหนาที่เปลือยเปล่าอีวอน
่อนที่ะยิ้มหวานๆไปให้และทอมอร่าสู้วยสายายั่วยวน
“ถ้าุอย่ามีวามสุแบบนี้อี ็ไม่ยาหรอรับ แุ่มาหาผมบ่อยๆ”ร่าบาพูพร้อมับใ้มือเล็ๆอนลูบไล้ไปยัแผอล่ำๆอนรหน้า
“แ่ถ้าอย่าไ้วามสุที่มาว่าแบบลืมไม่ล็แ่ เพิ่ม่านมให้ผมมาว่านี้
ผมะทำใหุ้ีวอน
มีวามสุนลืมเรื่อเรียๆไปเลยละรับ”ร่าบาเอยแ่นั้น่อนะผละัวเอออมาาแนหนาที่โอบัวเอไว้และเ้าห้อน้ำไป
บยอน แบฮยอน ปิประูลลอนและเินมายัหน้าระ
เายยิ้มออมาอย่าพอใับัวเอในระ
เพราะใบหน้าหวานๆอเานี่แหละเป็นัวทำเินให้เาอย่ามามาย
รวมไปถึ
ลีลาบนเีย
เาไม่มีทาเลือมาที่ะำเนินีวิอเา ไม่ใ่ว่าเาไม่อย่าะทำานที่ีว่านี้
อย่ามีีวิที่ีว่านี้ เาเอ็อย่าะมี แ่ไม่ใ่สำหรับีวิเา
ถ้าเาเลือที่ะรัศัิ์ศรี อนเอเา็ายไปแล้วหละ แบฮยอน
เป็นแ่เ็ำพร้าที่ไม่มีใรเอา แม่แ่พ่อแม่เายัไม่เอาเลย
เาโนพ่อแม่ทิ้ไว้้าถนนั้แ่7วบ ถ้าเาไม่ไ้ิม มินอ
เ้าอบาร์ เาายไปะแล้วหละ
ไม่ใ่ว่า มินอ บัับเาทำแบบนี้ แ่เาเป็นนทำเอ
มินอพยามะให้เาเรียนให้บม.ปลายแ่เาอเลือไม่เรียนีว่า
เพราะเรียนไป็เท่านั้น อีอย่าอนนั้น บาร์อพี่มินอ็แย่มา
เาไม่อยาที่ะเป็นัวถ่วอีวิมินอ
และะให้เามีทาเลืออะไรมา อะไรสัอย่าเา็ไม่มีิัวเลย
แบฮยอนทอมอร่าายอนในระ่อนะยิ้มอย่าพอใ
็มีแ่ร่าายเท่านั้นที่ิัวอยู่ และูท่ามัน็ีมา
เพราะทำเินมามายมาให้เาและผู้มีพระุอย่ามินอ
“บยอน แบฮยอน ไม่้อสนใอะไรทั้นั้น
ำพูถูอนอื่นนายไม่้อไปสนใ นายเพียแ่ทำให้นายสบายแ่นั้นพอ
นอนั้นนายไม่้อสนใ
แม้แ่อย่าเียว”เาเอยพูับัวเอเบาๆ่อนะมอไปหน้าัวเอในระอย่าแน่วแน่
ท่อไว้นาย้อสบาย อย่าอื่น ่ามัน
“ทำีมาเลยนะแบฮยอน”ยัเินไม่ถึเาเอร์บาร์
มินอ็เอยมนเอออมาแ่ับเสียเพลที่ัระหึ่มอยู่
“ไม่เยทำให้ผิหวัเลยนะ บยอนน้อยรู้ไหมว่า ุเว ีวอน เา่ายให้เราเท่าไหร่
มินอพูออมาอย่าื่นเ้น่อนะเอาเิน้อนหนึ่ออมาให้แบฮยอน
“นี่เป็น่าัวที่แพที่สุเลยนะ 10ล้าน เลยนะ”ถึแม้แบฮยอนะเป็นาวเ่นและเลือแแ่็ไม่เยที่ะให้เาผิหวัเลยสันิ
“ไปทำท่าไหนเาถึ่ายมามายนานี้เนี้ย”
“็หลายท่านะ”แบฮยอนอบออมาอย่าำๆแ่็ริ หลายท่าอยู่นะ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr!
เสียไอโฟนอแบฮยอนัึ้นััหวะารสนทนา แบฮยอนยไอโฟนึ้นมาูปลายสายว่าใรเป็นนโทรมา
่อนที่ทำหน้าเบื่อหน่ายับปลายสายที่โทรเ้ามา
“ฮัลโหลรับพี่ริส”แบฮยอนรอเสียที่หวานหยลไปแ่ผิับใบหน้าที่บบอถึวามเบื่อหน่ายสุๆ
“เมื่อไหร่ะลับละรับัวเล็อพี่
พี่รอแบที่อนโนานแล้วนะ”ปลายสายส่เสียอออ้อนมาให้
มันไม่ไ้ทำให้แบฮยอนรู้สึว่ามันน่ารัหรือหายรำาไ้เลย แ่ลับรู้สึว่ามัน
ปัาอ่อนมาว่า
พี่ริสรอแบ่อนนะ เี่ยวแบ็ลับแลัวไม่นานหรอนะ”
“แ่พี่ิถึัวเล็อพี่นทนไม่แล้วนะรับ”
“อย่าื้อสิรับ ถ้าพี่ริสื้อแบะไม่ให้ราวัลนะ”
“็ไ้รับ แบรีบลับมานะพี่รออยู่ที่อนโ”
“รับ”อบบแบฮยอนวาสายทันที่อนที่ะถอหายใออมาอย่าเบื่อหน่าย
“น่ารำาะมั” เาเอยออมาอย่าสุะทน
แ่เา็ไม่โ่พอที่ะปล่อยบ่อเินบ่อทออเาไปหรอนะ
แ่ทนรำาสัหน่อยแ่แลับเินที่มาอรหน้ามัน็ุ่มที่ะทนนะ
อย่าว่าแหละใรมาหลรัเ็บาร์็โ่มาๆแล้วหละ
โยเพาะมาหลับนอย่าเา
เวลาีสอว่าๆไ้เวลาที่บาร์้อปิพนัาน่าพาันเ็บร้านและทยอยับบ้านไปที่ละน
แบฮยอนพาร่าบาอนเอมายัรถันหรูสีำสนิทอน่อนะเาไปนั่ในนั้น
รถันนี้เาไม่ใ่นื้อมันเอหรอ นที่ื้อให้นะ ือใรนน่าเบื่อและหน้าโ่อย่า
อู๋ อี้ฟาน หรือ ริส ลูนัธุริ าวีนที่โยย้ายมาทำธุริที่เาหลี และที่สำัรอบรัวอริสนั้น
รวยเสียยิ่ว่ารวยเสียอี ไม่ใ่เพียแ่รถอนโ เา็หลอให้ริสื้อให้นอี
โยไม่้อทำอะไรมา
็แ่
อออ้อน
และลีลาบนเีย
็เท่านั้น
แบฮยอนับรถออาบาร์และเ้าสู้ถนนให่รไปยัอนโอเา
โยที่แบฮยอนไม่รู้เลยว่า เาำลัอยู่ในสายอใรบาน
สายานั้นมอเาเยี่ยเหยื่อที่เป็นอาารโอะอเา
ปาหนาอเานนั้น ยยิ้มออมาบาๆแ่มันลับน่าลัว
ร่าบาเินึ้นรมายัห้ออน
่อนที่ะหยุยืนอยู่หน้าประูห้ออน
่อนที่ะพ่นลมอออาปาอนอย่าหุหิ ้อับมานที่ น่าเบื่อ น่ารำา
แ่เา็้อทน เพื่อ เิน
“ลับมาแล้วรับ”
เสียหวานเอยออไปพร้อมับเปิประูเ้าไป
แ่แทนที่ะเอับริสที่ะ่อยวิ่มาอเาและอออ้อนเหมือนับเ็น้อย
แ่ทว่าในห้อับมืสนิท แบฮยอนยยิ้มออมาอย่าีใ ะหลับหรือลับไปแล้วละ
แบฮยอนำลัะเปิไปแ่เา้อหยุะั
เพราะมือแนหนาโอบรัเอวอเาอยู่ และเา็รู้วยว่าใร
ริสน่าโ่
แบฮยอน้อแสอาารใออมาอย่าแสแสร้
ไฟในห้อสว่า้าึ้นมา เผยให้เห็นายหนุ่มร่าสู
และหน้าาหล่อราวภาพวา วามๆมูโ่ ปาไ้รูป
ริสึูใร่อใรไ้้วยหน้าาหล่อๆอเา แ่ับ บยอน แบฮยอน
ไม่เลย
“ผมใหมเลย”แบฮยอนปั้นหน้าอนๆให้ับริส่อนะีแนนรหน้าเบาๆ
ร่าสูไม่อบำถามอะไรทั้นั้นับ้มลหอมแ้มแบฮยอน้ายทีวาทีอยู่หลายรอบ
นแบฮยอนเิวามรำาภายในใแ่็แสอะไรมาไม่ไ้
มือบาันอแร่อริสออาัว
“เียวแ้มแบ็้ำหมหรอนะ”
แบฮยอนพูบ่อนะหันหลัเินเ้ามายัห้อโถออนโ
แบฮยอน้อหยุทันทีับสิ่ที่เห็นรหน้า เทียนหอมรูปหัวใและอุหลาบหลายแล่มถูุและวาไว้ทั่วห้อโถ่
ถามว่ามันูีและโรแมนิไหม แบฮยอน็อบไ้เลยว่า ไม่ สำหรับเาแล้ว
เยๆเสียมาว่า
แบฮยอนทอสายามอเทียนพวนั้นอย่าไร้อารม์ทั้สิ้น
่อนะปั้นยิ้มและพยามบีบน้ำและหันไปมอร่าสูที่ยืนยิ้มอยู่รหน้า
ิว่าเาะีในร้อให้เลยสินะ
หึ!ฝันเหอะ!
“เป็นไอบไหม”
ริสยืนออและยิ้มอย่าพอใเมื่อเห็นสีหน้าีใอแบฮยอน
เาอยาะทำอะไรให้ับนที่เารั และูเหมือนมันะไ้ผล ร่าบารหน้าส่ยิ้มหวานทีู่ีใมาให้เาและน้ำาแห่วามีใแห่วามสุ
แ่ริสะรู้ไหมว่ามันมาาารแสทั้นั้น
แบฮยอน้าวยาวๆเาไปอร่าสูไว้แน่น
ใบหน้าหวานุลับอแร่อริส รอยยิ้มที่หวานๆที่เยประับบนหน้าหายวับไปทันที
และแทนที้วยสีหน้าอวาม
เบื่อ!
“ผมีใมาๆเลยนะรับที่พี่ริสทำแบบนี้ให้ับผม
แบมีวามสุที่สุเลยนะรับ”แบฮยอนเยหน้ามอร่าสู้วยรอยยิ้มหวาน่อนที่เยู่บปาสวยออีน
ลิ้นร้อนอร่าสูสอเ้าไปิมโพล่ปาหวานๆอร่าบาอย่าโหยหา
วามรัที่ริสมี่อแบฮยอนมันมีมามายเหลือเินถ้าะเปรียบอะไร็บอไม่ไ้
มันมาเหลือเิน รัมานเาไปสนำพูอใรว่า แบฮยอน ทำานอะไร
ะมา่าเาว่าาบอเพราะวามรั เา็ไม่โรธเือเลย
แบฮยอนละออาูบอริส ่อนะมือทั้สอ้าับใบหน้าอริส
“อแบอาบน้ำ่อนนะ พี่ริสไปรอแบที่ห้อนะ”แบเอยออมาเบาๆ่อนะระิบ้าหูอนัวสู้วยเสียที่ยั่วยวนนแทบทำให้ริสนั้นอใแทบไม่ไว้
“เียวแบัหนัให้นะ”
แบฮยอน่อยถอเสื้อสีาวอนอออย่า้าๆพลาส่สายาแสนยั่วยวนไปให้ร่าสูรหน้า
่อนที่ะโยนเสื้อเิ้สีาวไปยันัวสู ่อนะยนิ้วี้เรียวๆอนึ้นมาและใ้ลิ้นอน่อยเลียโลมนิ้วอนเอ้าๆ
่อนะเ้าห้อน้ำไป
ริสยเสื้ออแบฮยอนมาม ลิ่นัวหอมๆอแบฮยอนมัน่า น่าหลใหล
แบฮยอนถอหายใไม่รู้ี่รั้ั้แ่้าวเินเ้ามาในอนโอนเอ
แ่มัน็อไม่ไ้ที่ถอหายใให้ับวามน่าเบื่อ น่ารำา อริส
นบ้าอะไรน่าเบื่อ น่ารำาะมั อยาไ้วามรัเา หึ! ฝันไปเถอะ
สิบาิ็ไม่ไ้
ั้แ่เิมาเาไม่เยมีวามรัให้ับใรทั้นั้น นอามินอ นอนั้น
ใรมีผลประโยน์เา็แล้รั แ่ถ้าหมประโยน์เมื่อไหร่
เาะไล่ไปยิ่ว่าหมูยิ่หมาเสียอี
“เหนื่อยอีแล้วสิ”แบฮยอนเอยออมาและถอหายใเมื่อนึเรื่อบนเียอเาับริสที่ำลัะเิึ้น
“อู๋ อี่ฟาน หมประโยน์เมื่อไหร่เรียมัวร้อให้ไ้เลย”
แบฮยอนยิ้มมุมปาอย่าเป็นผู้นะ
แสแยามเ้าเป็นสิ่ปลุแบฮยอนให้ื่นึ้นมา หลัาที่เมื่อืนเาหลับลไปเพราะวามเหนื่อยที่บรรเลบทรัสุหนัหน่วับร่าเปลือย้าๆเา
มือบายึ้นมาปิบัแสแที่ส่อเ้ามาระทบใบหนาอเา
ร่าบา่อยๆลุึ้นมาพลามอไปยัร่าสูอริส
ที่นอนหลับาปริ้มอย่ามีวามวามสุ้วยวามเอื่อมระอา
เพื่อัวามรำาอสายาแบฮยอนเลิมอร่าสูนั้นและลุออเียเพื่อะไปอาบน้ำำละร่าายและอเหลวอร่าสูที่อยู่ในัวเา
ร่าบายัไม่ทันะเินออาห้อนอน เสียเือน้อวามในมือถืออนเอ็ัึ้น
ร่าบาเินลับมาและเินไปยัโ๊ะ้าเียและเอามือถือึ้นมาเปิ้อวามอ่าน
มุมปาสวยยยิ้มึ้นมาอย่าพอใเมื่ออ่าน้อวามบ
่อนะวาลและเินไปเอาระาษโน้มาเียนอะไรบ้าอย่าไว้ที่หน้าประูห้อนอน
ัวหนัสือที่บรรเียนอย่าสวยามมันเียนไว้ว่า
พี่ริสแบมธุระ ้อออไป้านอนะรับ
ร่าบายมือถือ้อวามอบลับ ้อวามเมื่อรู่
ความคิดเห็น