Let's Test

ลำดับตอนที่ #2 : :: 2 :: FIC

:: CHAPTER 4 ::
 

             แซก แซก พรึ่บ


        "จงแด!!!!" ร่างสูงเอ่ยขึ้นคล้ายตกใจและเลิกคิ้วสูง เมื่อเห็นลูกน้องตัวเล็กกับร่างสูงที่เขาไม่รู้จักแต่ก็เคยเห็นผ่านๆตาโผล่พรวดออกมาจากกองพุ่มไม้ที่เขาเอ่ยเสียงตะโกนถามไปเมื่อกี้ จงแดทำท่าจะหันไปพูดอะไรกับคนข้างๆแต่ก็หันหน้าหนีมาเสียก่อนจนเขาต้องเพ่งมองยังสองคนตรงหน้า



        "มาทำอะไรที่นี่" เขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนยังไม่ยอมขยับปากพูด


      
        "มาเดินเล่น"



        "มาตรวจตรา"



        ทั้งเสียงใสและเสียงทุ้มหนักเอ่ยขึ้นพร้อมกันแต่คนละประโยคและคนละใจความ จนเจ้าของคำถามต้องส่ายหน้าอย่างเอือมๆ และหันหน้าไปทางชายหนุ่มผิวแทนที่ดูน่าไว้ใจและตอบตรงคำถามมากที่สุด พร้อมกับเอ่ยประโยคคำถามที่ยังข้างคาอีกครั้ง



        "พวกนายมาทำอะไรที่นี่" 



        "มาตรวจตราแต่ดันหลงทางเพราะเจ้านั่น" เสียงทุ้มหนักเอ่ยตอบและชี้ไปทางเพื่อนร่วมทางที่ดันนำทางผิดแต่กลับแถไปเรื่อยว่าเขาเป็นคนนำทางและทำให้หลงทางเสียเอง



        "อะไรเล่าก็นายบอกว่าให้ฉันเดินนำนี่" เสียงใสเอ่ยเถียงคนตัวสูงข้างๆที่ยังโทษเขาไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่คนอยู่ข้างหลังควรเป็นคนนำทางแท้ๆ (?)



       "ก็นายมัวแต่วิ่งตามกระต่ายไงเลยหลงทางเลยมั้ย" จงอินเอ่ยความจริงอีกครั้งและแทงใจดำร่างเล็กจนคิ้วกระตุก



      "เอ้า ก็แล้วทำไมนายไม่ห้าม" 



      "ก็ฉันห้ามนายตั้งหลายรอบแต่เคยฟังมั้ย" 



      "เอ้า ก็ฉันไม่ได้ยินนี่หว่า"



      "โอ้ย ฉันเกลียดนาย"



      "ทำอย่างกับฉันชอบนายงั้นแหละ"



      "ฉันเกลียดของดำ"



      "ฉันเกลียดปลาแห้ง"



      "ฉันเกลียดจงอิน"



     "ฉันเกลียดจงแด"



     "ไอ้ดำ"



     "ไอ้หมา"



     "หยุดดดด หยุดเลยนะพวกนาย" ชานยอลที่หุบปากเงียบมานานเอ่ยเสียงดังเมื่อฟังคำเถียงไปเถียงมาของเด็กทั้งสองไม่ไหว มือทั้งสองยกขึ้นคล้ายบอกให้หยุดสงครามน้ำลายและประสาทได้แล้ว จนจงแดต้องมุ่ยหน้าอย่างอารมณ์เสีย 



     "นี่ถ้าจะเล่นปะทะสงครามกันอย่างนี้นะ ฉันว่าตั้งโต๊ะเลยเถอะ" 



     "ก็ดีท่านมีไม้ไหมล่ะ" จงแดเอ่ยเถียงแบบกวนๆอย่างอารมณ์ขึ้นๆลงๆ



     "เงียบไปเลย ผิดแท้ๆไปว่าคนอื่น" ชานยอลหันปรามคนตัวเล็กและเอ่ยดุจนคนรับฟังต้องเบะปากเหมือนเด็กๆ



     "อะไรกันจงอินผิดแท้ๆ" จงแดเอ่ยเถียงเสียงเบาแต่ก็ไม่วายเจ้านายของตนหูดีเกินไปเลยได้ยินจนต้องเอ่ยปากดุอีกครั้ง



    "เถียงมากแก่เร็ว" 



    "....ชิ" จงแดทำท่าอ้าปากจะเถียงกลับแต่ก็หุบปากลงเมื่อได้สายตาอันหน้าวังเวงของเจ้านาย 



    "นาย จงอินสินะ"



    "อืม"


    "ตอบห้วนๆแบบนี้ไม่รู้รึไงฉันเป็นใคร"



   "เปรตสี่ตีน" จงแดเอ่ยเสียงเบาอีกครั้งและครั้งนี้เจ้าของฉายาจะทำเป็นผ่านหูผ่านตาไป



   "ใครล่ะ" จงอินเลิกคิ้วกวนๆและถามออกไปเหมือนอยากรู้อยากเห็นยิ่งกว่าเด็กเห็นตีนงู(?)



   "สงสัยตกข่าว"



   "ใคร" จงอินยังคงถามต่อไป



   "ปาร์ค ชานยอล รู้จักยัง"



   "ปาร์ค ชานยอล ที่จงแดชอบเล่าว่าหน้าตาเหมือนจิ้งเหลนตกท่อระบายน้ำนั่นน่ะเหรอ"



   "ใช่ เฮ้ย" ชานยอลรีบเปลี่ยนคำทันทีเมื่อได้กิตติศัพท์อันน่าภูมิใจ(?)ของตนและหันไปทำตาเขียวใส่จงแดทันทีและได้คำตอบจากสีหน้าของร่างเล็กที่ทำหน้าตาเหรอหราตอบกลับมา



   "ใครบอกให้นายพูดอย่างนี้เนี่ย ชื่อเสียงฉันป่นปี้หมด"



   "อ่อ ที่แท้ก็หลงตัวเอง" จงอินพูดเสร็จสรรพก็ยักคิ้วกวนๆให้



   "เฮอะ ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินละกัน" 



   "หูหลึ่งอักด้วยแฮะ นี่น่ะเหรอคนที่เขายกทูนพูนถวายกันน่ะ"



   "นาย!!!!"



   "อะไร้" จงอินยักไหล่กวนประสาทจนผู้เป็นเจ้านายต้องคิ้วกระตุกแทน



   "ป่าว"



   ครอกกกกกก


 
   เสียงปริศนาดังขึ้นในขณะที่ชานยอลและจงอินกำลังเถียงกันอยู่ ชานยอลหันซ้ายหันขวาไปทั่วเพื่อหาต้นกำเนิดเสียงแต่กลับมีแค่จงอินเท่านั้นที่หันมามองหน้าจงแดแทน



   "แหะๆ" จงแดที่เห็นเพื่อนตัวสูงจ้องอย่างรู้ทันก็ทำตัวเงอะงะ ยกมือขึ้นเกาท้ายทอแก้เก้อเพื่อปกปิดความอับอายไว้ 



  "เสียงอะไรน่ะ" ชานยอลที่ยังไม่รู้ทันถึงเหตุการณ์หันมาถามจงอินที่กำลังมองหน้าจงแดอยู่



  "เสียงไดโนเสาร์ร้องมั้ง ดังโครกครากๆเลย" จงอินหันมาตอบชานยอลที่กำลังทำหน้าสงสัยแต่เมื่อได้ยินคำตอบที่ควรจะไม่เป็นคำตอบก็เบ้แล้วหันไปถามจงแดแทน



  "เสียงอะไร" ชานยอลจ้องจงแดอย่างจับผิด



  "อะ เอ่อ"



  "ตอบมา"



  "เสียงท้องข้าร้อง!!!" 


 

20 



 

   "เสียงท้องข้าร้อง!!!"



   ครอกกกกกก



   "คึ" จงอินหลุดขำออกมาจากประโยคที่ถูกสารยายออกมาจากริมฝีปาก ใบหน้าน่ารักแดงแปร๋เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่ม จนต้องแกล้งพูดเสียงดังเพื่อปกปิดความอายเอาไว้


   
   "หัวเราะอะไรห๊ะ!" จงแดแว้ดออกมาเสียงดังจนเจ้าของเสียงหัวเราะต้องแกล้งทำเป็นสะดุ้งกลัวตายจนจงแดเริ่มเบะปากทำท่าร้องไห้



   "โหยๆ ไรอ้ะ แค่นี้ทำเป็นร้องไห้" 



   "แค่นี้บ้าบออะไรเสียหมด"



   "เสียอะไร"



   "ปล่าว!"



   "หน้าตาสินะ"



  "นะ นาย"



  "อะแฮ่ม แฮ่ม"  ชานยอลที่เงียบหรือช็อคมานานแกล้งพูดขัดขึ้นหลังจากที่เห็นท่าไม่ดีว่าอาจจะเกิดสงครามเป็นครั้งที่สอง 



  "อะไรยุ่งเรื่องชาวบ้าน"



  "ยุ่งว่ะ"



  "เอิ่ม" ชานยอลที่ถูกทั้งสองตอกกลับหุบปากเงียบเมื่อทั้งคู่ยังคงมองมาที่เขาด้วยสายตาตำหนิ แหมเห็นกูเป็นเจ้านายเปล่าวะพวกมึงอ่ะ....



  ครอกกกกกก



  "โว้ย ท้องนายจะร้องไรนักหนาวะ"



  "อ้าว ก็มันหิวข้าวนี่หว่า"



  "หาข้าวกินสิวะ"



  "อันนี้มันกลางป่านะโว้ย ไม่ใช่กลางหมู่บ้านที่จะหาน้ำพริกจิ้มน้ำปลาได้"



  "งั้นก็ปิ้งปลากินซะสิ"



  "แหกตาดูสิวะ มันมีน้ำไหมมมม"



  "งั้นก็กินของป่าดิวะ"



  "งั้นนายรู้มั้ยเล่าอันไหนกินได้กินไม่ได้"



   "ไม่รู้โว้ย"



   "โอ้ย โว้ยว้ายอะไรนักหนารำคาญ"



   "รำคาญเหมือนกันแหละ"



   "เออ!!"



   "เอ่อ..." เสียงบุคคลที่สามที่ยืนดูสงครามอันหนักหน่วงของทั้งคู่เอ่ยขึ้นจนชายหนุ่มทั้งสองต้องหันควับมามองร่างสูงโดยไม่ได้นัดหมาย 



   "อะไร!!!"



   "ไรวะ!!!"



   "แถวนี้มีลำธารอยู่น่ะครับ...." ชานยอลตัวห่อลีบและพูดด้วยน้ำเสียงที่รวดเร็วจนเกือบฟังไม่ออก



   "เออ ก็ดี" จงอินพูดพลางหันหน้าไปหาจงแดที่ทำหน้ายุ่งๆ



   "แต่ฉันจับปลาไม่เป็น" จงแดพูดพลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ



   "งั้นเดี๋ยวจับให้ มา!!!"



   "....."




  "เฮ้ย นำทางเด่ะ" 



  "ครับ ครับ"


 

แหม กู คือ ปาร์ค ชาน ยอล #พูดเน้นๆ

 

15

  ชานยอลพาทั้งคู่มายังริมลำธารที่เขาพึ่งมาเยี่ยมเยียนไปหมาดๆ จงแดเลิกคิ้วน้อยๆและทำปากขมุบขมิบคล้ายพูดอะไรกลับตัวเอง ส่วนจงอินก็นทำหน้าคิดขมวดอย่างยุ่งๆ



  ร่างสูงของชานยอลถอนหายใจและเลิกแขนเสื้อที่ยังไม่แห้งสนิทขึ้นมาข้อศอก ร่างสูงหันไปทางคนสองคนข้างหลังที่ยังทำตัวไม่ถูกหรือไม่รู้ว่าต้องทำอะไรกันแน่ จากนั้นก็หันกลับมาและก้าวเดินไปยังริมลำธาร จัดการหากิ่งไม้แหลมๆแถวนั้นมาเป็นของคู่ประจำกาย แล้วก็ลงไปละเลงเล่นน้ำอย่างเมามันส์(?)



  "อ่าวๆ พวกนายจะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย" รอพ่อตามาตัดริบบิ้นหรอวะ?



  "เออๆ ใช่" จงอินที่พึ่งรู้ตัวก็ทำท่าเงอะงะทำทีทำท่าไปหากิ่งไม้แก้ขัด มือใหญ่ฉกฉวยกิ่งไม้ท่อนเล็กใหญ่ตามพื้นดินขึ้นมา


   "ไหนว่าจะจับปลาให้ไงวะ" จงแดที่ยืนเอ๋ออยู่พูดกับตัวเองเมื่อมองไปยังเพื่อนตัวสูงและเห็นการกระทำที่ขัดกลับพูดเมื่อกี้



 "มัวแต่ยืนเอ๋อแดกอยู่นั่นมาช่วยกันเลย เห็นไอ้ชานยอลมะมันยังทำงานเลย" จงอินที่ก้มๆเงยๆอยู่นานเพราะต้องหยิบกิ่งไม้ตามพื้นพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองมัวแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ทีท่าว่าจะขยับไปไหน



  "เออๆ" 



  จ๋อม จ๋อม 


  
  จึก จึก



  จ๋อม จึก จ๋อม



   จึก จ๋อม จ๋อม



   "เก็บปลาได้สักตัวไหมวะครับ" 



  "ได้สามตัวแล้วเว้ย" 



  "ก็ดี จับเยอะๆกินอิ่มๆ"



  "แรงหมดกันพอดีดิวะ"



  "งั้นเดี๋ยวลงไปช่วย ก่อไฟแปป"



  "เร็วครับๆ ปลาหนีหายหมดแล้ว"



  "เออๆ ออมๆแรงมั่งก็ได้ ตอนกลับไม่แบกนะเว้ย"



  "เออ" 



  "แล้วไอ้จงแดเมื่อนายจะขยับตัววะ ตะคริวแดกเท้ารึไง"



  "แดกหมดแล้วมั้งครับ"



  #ฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่ตลกคาเฟ่



  "ก่อไฟเสร็จยังวะ"



  "ยังโว้ยยย"



  "ก่อไฟหรือก่ออะไรว่า นานชิบ"



  "ถ้ามันจุดง่ายๆก็ดีสิวะ"



  "เฮ้ยๆทำอะไรวะ เขาให้เขาไม้หรือหินมาขูดกันโว้ย"



  "เอ้า ใบไม้ไม่ได้หรอวะ"



  "โห เอาอะไรคิดวะ"



  "เอ้า ก็เคยได้ยินว่าใบไม้มันสังเคราะห์แสงนี่หว่า มันก็ต้องจุดไฟได้ดิ"



  "จุดได้แน่ถ้าเอาไฟแช็กมาจ่อโว้ยยย"



  "แต่ฉันไม่มีไฟแช็กนะโว้ยยยย"



  "ก็ใครบอกให้มีวะ"



  "ไม่จุดแล้วเว้ย ไอ้จงแดอดสักมื้อนึงมันไม่ตายหรอก"



  "เอ้า งั้นฉันก็ผอมแห้งตายดิ แค่นี้ก็โดนด่าว่ากระดูกเดินแล้ว"



  "ใครด่าจะไปตบปาก"



  "นายแหละไอ้ดำ"



  "เออ เดี๋ยวตบโชว์"



  "หิวข้าวโว้ยยย"



  "หุบปากเด๊ะะะ"


  
  "ทะเลาะกันหาเสื่ออะไรวะ มาๆเดี๋ยวจุดไฟให้"



  "แหกตาดูเลยนะไอ้ดำ จะได้ทำเป็น"



  "ไม่ต้องแหก ก็เห็นโว้ยยย"



  "เออๆ ดูซะ"
 

 

TBC.

 

คุยเล็กๆ

15 เปอร์ Ver.
พล็อตไม่มาเลยจ้า @_@