คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✥ Monochome ✥ 02 ✥ คำทักท้วง ✓
กว่าจะข้ามสะพานลอยมาได้ก็เล่นเอาแทบเหนื่อยแทบตาย แดดตอนบ่ายสามโมงกว่ายังคงแรงและแผดเผาผิวสวยๆ
ของเธอให้ไหม้เกรียมได้ไม่ยากเย็นนักแม้จะใส่เสื้อแขนยาว
มือเรียวบางยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหนโชกท่วมหน้า
ตอนแรกว่าจะต่อรถเมล์ไปเพราะประหยัดกว่า แต่คิดอีกที
สภาพข้าวของเยอะแบบนี้คงไม่เหมาะ เลยตัดสินใจมายืนโบกแท็กซี่ข้างทาง
แต่โบกมาแปดคันแล้ว ยังไม่มีคันไหนยอมพาไป
จากที่ดูมาหมอชิตกับรัชดาก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่ไม่ใช่เหรอ
ทำไมถึงเลี่ยงไม่ไปกันหมด บางคันข้ามหัวเธอไปจอดรับคนอื่นก็มี
หรือประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น?
ไม่ว่าคันไหนที่เปิดกระจกลงมา ลุงคนขับต่างพากันหน้าซีดเซียว
พากันส่ายหน้าพรืด ปฏิเสธเสียงรัวแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้เธอได้แต่ยืนทำหน้างง
นี่ก็ปาเข้าไปจะสี่โมงเย็นแล้ว ตอนนี้เหนื่อยแทบจะหมดแรง
ยี่หวาอยากจะเอาตัวเองไปขนานกับพื้นโลกบนที่นอนใจจะขาด! แต่ก็ไม่มีแท็กซี่คันไหนเข้าใจ เป็นอะไรกันไปหมดไม่รู้
ยังงงอยู่ว่าวันนี้จะได้ไปหอหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าต้องนอนตากยุงอยู่ขอบฟุตบาตรนี่ไม่เอานะ
หรือสงสัยต้องหอบของไปป้ายรถเมล์จริง ๆ แต่ให้ตายเถอะ! มันก็เดินไกลอยู่เด้อ
แค่แบกเป้ข้ามสะพานเมื่อครู่ก็เล่นเอาแทบหมดแรงแล้วนะ
ยี่หวาอยากจะร้องไห้ เธอตัดสินใจลุกไปโบกคันที่เก้า ในที่สุดก็มีคนยอมจอดให้
ทันทีที่กระจกลดลง ทั้งเธอทั้งคนขับต่างชะงักกึก
ไม่ใช่อะไรนะ เธอสองจิตสองใจว่าจะไปดีไหม
ยี่หวาคิดว่าลุงคนขับค่อนข้างน่ากลัว แกดูทรงโจรมากจ้า! มากจนไม่น่าไว้ใจ รอยสักงี้เต็มตัว
ส่วนอีกฝ่ายเขาเองก็ชะงักไปเพราะเหตุผลบางประการ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีเลิกลักออกนอกหน้าเหมือนคนก่อนๆ
ต่างคนต่างชะงัก จมอยู่ในความคิดตัวเอง จ้องกันอยู่นานสองนาน
รู้สึกว่ามันพิลึกสุดๆ ยี่หวาเลยเป็นฝ่ายพูดก่อน
“ไปรัชดาซอยแปดค่ะลุง”
ลุงคนขับ “ไม่ไป ส่งรถ”
แกตอบทันควัน ยี่หวาด่าในใจ ส่งรถแล้วตอนแรกจะจอดทำแป๊ะไรคะลุง? ถามจริง นอกจากคำว่าส่งรถ มันไม่มีคำปฏิเสธอื่นที่แนวๆ คูลๆ
กว่านี้แล้วหรือไง เชยมาก! เอะอะส่งรถๆ! ไทยแลนด์โอนลี่จริง ๆ
“ไปส่งหนูหน่อยเถอะลุง นะๆ โบกมาเก้าคันแล้ว ไม่มีใครพาหนูไปเลย
ไม่รู้ทำไมอ่ะ”
ตาลุงทรงโจรหรี่ตามอง เห็นเด็กสาวรุ่นลูกทำหน้าจะราวจะร้องไห้
เขาเอ่ยถามเสียงห้วน
“ไปกี่คน?”
“คนเดียวสิลุง หนูมาคนเดียวก็ต้องไปคนเดียวสิ ถามแปลก!”
“….”
“ทำไมอ่า หรือว่าคนเดียวไม่รับ?
ราคาแท็กซี่ขึ้นอยู่กับบุคคลไม่ใช่ระยะทางหรือไง?”
เธอเริ่มโมโห เลยเท้าเอวประชด ชายสูงวัยไม่ได้พูดอะไร
ยี่หวาเห็นลุงแกเงียบ รีบเข้าไปเกาะขอบกระจกเป็นตุ๊กแก เพราะกลัวแกจะขับหนีไปอีก
“หนูจะร้องไห้แล้วเนี่ย ไปส่งหนูเถอะนะลุง ให้ค่าโดยสารคูณสองก็ได้”
นี่ถ้าลงไปหมอบกราบได้คงทำไปแล้ว
ลุงคนขับจ้องเธอด้วยสีหน้าและแววตาแปลกประหลาด
วูบหนึ่งเขาใช้สายตาเหลือบมองเลยไปด้านหลังของยี่หวา
นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจก่อนพยักหน้า
“ได้ เดี๋ยวไปส่ง”
“เย้!”
ยี่หวาแทบหลั่งน้ำตา อยากจะรำมโนราห์บูชายัญให้ลุงดูเหลือเกิน
ในที่สุดก็ได้ไปสักที แม้ลุงคนขับจะดูหน้าตาไม่น่าไว้ใจตอนที่มองเธอ แต่ก็ไม่ได้มีเวลามาคิดเล็กคิดน้อย
ยี่หวารีบยกกระเป๋าขึ้นรถโดยมีคุณลุงทรงโจรลงมาช่วยด้วย แกไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
ยกเสร็จแล้ว ยี่หวากำลังจะก้าวไปนั่ง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ล้วงมือถือออกมา
เดินอ้อมไปกดถ่ายเลขทะเบียนท้ายรถและกดแชะเข้าที่เบ้าหน้าลุงไปหนึ่งชอต!
ลุงทรงโจรที่กำลังยัดสัมภาระของยี่หวาเข้าท้ายรถ
เป็นอันต้องขมวดคิ้วทำเสียงดุ “ทำอะไร?”
“หนูขอเสียมารยาทถ่ายหลักฐานไว้หน่อย เผื่อหนูหายตัวไป
แล้วที่บ้านมีใจอยากจะตามหา เขาได้มีหลักฐาน”
“นี่เอ็งคิดว่าข้าจะพาเอ็งไปฆ่าหรือไง” ลุงแกเริ่มโมโห
“ก็เปล่าหรอก แต่แบบ..หน้าลุงน่ากลัวอ่ะ”
“ถ้ากลัวขนาดนั้นก็ไปโบกคันอื่น เอาของลงไปเลยไป”
“โหลุง ทำไมต้องดุ ทำงานบริการก็มีใจบริการลูกค้าดีๆ พูดดีๆ หน่อยสิ
คือหนูเป็นเด็กต่างจังหวัดมาที่นี่คนเดียวก็ต้องเซพตัวเองหน่อยไง ถึงไม่ใช่ลุง
แต่เป็นรถคันอื่น ถ้าเขาจอดรับ หนูก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว อย่าถือสาหนูเลยนะ”
ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ชายสูงวัยไม่ได้ถือสา
เขาเองก็เข้าใจเพราะมีลูกสาว น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับยี่หวาด้วยซ้ำ
สมัยนี้อันตรายมีอยู่ทุกที่ อาชญากรรมเกิดขึ้นถี่เป็นห่าฝน
เขาสอนลูกไว้แบบนี้อยู่เหมือนกันว่าไปไหนคนเดียวให้ถ่ายรูปทะเบียนรถโดยสารเอาไว้
ก็เข้าใจแหละ แต่มันอดหงุดหงิดไม่ได้
“เหอะ! เบ้าหน้าข้าเป็นงี้แต่ข้าก็ไม่ได้มีความคิดอับปรีย์อะไรแบบนั้นหรอก
แก่จนจะลงโลงแล้ว ลูกเมียข้าก็มี อีกอย่างนะ เอ็งน่ะถ้าจะตาย
ดูทรงแล้วไม่น่าจะตายตกด้วยฝีมือคนหรอกนังหนู”
“แล้วหนูจะตายด้วยฝีมืออะไร? ผีเหรอ? ยังมีอะไรน่ากลัวว่าจิตใจและสันดานของมนุษย์อีกเหรอ
สำหรับหนูมนุษย์ด้วยกันเนี่ยน่ากลัวที่สุดแล้วลุง ผีน่ะไม่มีจริงหรอก”
“เอ็งไม่เชื่อ?”
“หนูเป็นเด็กสายวิทย์ เชื่อในเรื่องที่พิสูจน์ได้”
“ไม่เคยเจอบ้างเลย?”
“ถ้าเคยหนูจะมายืนเถียงกับลุงฉอด ๆ แบบนี้เหรอ? เอ…หรืออาจจะเคยแต่ไม่รู้ตัว
ไม่รู้สิ..หนูเจอเหตุการณ์แปลกๆ บ่อยอยู่
แต่คิดว่าจะแค่รู้สึกไปเองมากกว่า”
ยี่หวายืนเถียง ไหวไหล่อย่างไม่เดือดร้อน ชายสูงวัยยังคงทำหน้านิ่ง
สายตามองเลยข้ามหัวเธอไปด้านหลัง เงียบไปชั่วอึดใจแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“บางสิ่งไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มี แต่เอาเถอะ! ไม่ต้องรีบร้อนไป ต่อไปเอ็งอาจจะได้เห็นแล้วก็ได้”
“…..”
“รีบขึ้นมาได้ละ จะได้รีบไป ยิ่งเย็นรถจะยิ่งติดหนัก
เดี๋ยวข้าต้องไปรับลูกอีก”
ลุงแท็กซี่กระแทกเสียงห้วนใส่ เด็กสาวย่นจมูก
ลุงแกนี่มนุษย์สัมพันธ์ติดลบชะมัด มาทำงานบริการได้ไงเนี่ยอยากรู้จัง พูดจางี้วันๆ
หนึ่งได้ลูกค้ากี่รายกัน ไม่โดนแจ้งเรื่องมารยาทกับขนส่งแย่เหรอ?
ยี่หวาบุ้ยปาก ร่างบางเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านข้างคนขับ
ก้าวขาขึ้นรถได้เพียงหนึ่งข้าง กำลังจะหย่อนตูดนั่ง แต่จู่ ๆ
ลุงแกก็พูดทักขึ้นมาแบบงง ๆ
“อ่อ! ในเมื่อมาคนเดียวก็ขึ้นแค่คนเดียวพอ
ไม่ต้องพาใครขึ้นมา”
“หืม?”
“ข้าให้เอ็งเข้ามาแค่คนเดียวนังหนู อย่างอื่น ‘ไม่อนุญาต’ ”
“…..”
เอ๊ะ???
ความคิดเห็น