ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HM - 4
4
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องคอมครับกำลังรอครูเขามาเพื่อที่จะเริ่มแผนจับผิดเขา โดยมีคยองซูซ่อนอยู่ใต้โต๊ะเตรียมถ่ายวิดิโออยู่ข้างหลังและในกล่องดินสอผมมีคัตเตอร์เตรียมป้องกันตัว ผมบอกเค้าว่าถ้าผมยังไม่ตะโกนบอกให้ช่วยเค้าห้ามออกมาเพราะเค้าเปราะบางเกินไปและห้ามหยุดถ่ายจนกว่าผมจะบอกให้หยุด
แกร๊ก
ครูเค้าเข้ามาแล้วตอนนี้ผมพยายามทำหน้าตัวเองให้เป็นปกติจะได้ไม่โดนจับพิรุธผมกำมือเข้าหากันแน่น
"สวัสดีครับนักเรียน" ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อครูเอ่ยทักพร้อมกับโอบไหล่ผมเอาไว้
"ไม่เข้าใจตรงครับแบคฮยอน" ผมหายใจเข้าลึกแล้วตอบออกไป
"ตรงนี้อ่ะครับ คือผมทำแล้วมันแปลกๆ"
"ไหนตรงนี้เหรอครับมันทำอย่างงี้นะ..."แล้วครูเค้าก็ก้มตัวลงมา หน้าใกล้ผม จนแก้มจะแนบกันผมไม่กล้าหันหน้าไปมองครูเค้า จน..
ฟอดดด
ผมสะดุ้ง แต่พยายามเอ่ยปากให้เสียงดังพอให้วิดิโอได้ยิน
"ครูหอมแก้มหนูทำไม?" ผมทำใจกล้าแล้วพูดออกไป
"คือ...ครูชอบแบคมากนะครับ" ครูเค้าพูดพร้อมกับหันตัวผมให้ไปเผชิญหน้ากับเค้า ผมเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะน่ากลัวขึ้นมาเยอะมาก
"คือ ครูคริสทำอย่างนี้กับทุกคนหรือป่าวครับ" ผมถามเสียงดังพร้อมก้มหน้า ไม่ใช่เพราะเขิน แต่ผมกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาจนเสียแผนตอนนี้ผมกลัว กลัวไปหมด ผมนึกถึงชานยอลเป็นคนแรก อยากให้เค้าเข้ามาตอนนี้ เพราะตอนนี้หลักญานมันมากพอแล้ว
"แบคหึงเหรอครับ ครูสัญญานะครับ ว่าครูคริสคนนี้จะทำกับแค่แบคฮยอนคนเดียว" แล้วครูเค้าก็เอามือมาปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกออกไป ไม่ไหวแล้ว สุดท้ายความกลัวเข้าครอบงำจิตใจผม น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมตัดสินใจผลักครูออกไปแล้วรีบคว้าคัตเตอร์ขึ้นมา
"ออกไปนะ!!!!!....ออกไป!!!! อย่าเข้ามานะ ออกไป!!!" ผมตะโกนลั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มจนหน้าแดงก่ำไปหมด ผมมือสั่นตัวสั่นไปหมดด้วยความกลัวกลัวไปหมดกลัวทุกอย่าง ผมเห็นว่าคยองซูจะเข้าช่วย ผมจึงยกมือข้างที่เหลือหันไปห้าม บอกแบบไม่ออกเสียงว่า 'อย่านะ'
พลั่กกก
เพราะผมมัวแต่สื่อสารกับคยองซูจนลืมไปว่าผมมาที่นี่ทำไม ทำให้ครูได้โอกาสผลักผมลงไปนอนกับพื้นข้างล่าง พร้อมกับคัตเตอร์ที่กระเด็นออกไป ผมดิ้นไปช่องว่างตรงกลางระหว่างสองแถวแต่ครูจับขาเอาไว้แล้วลากพร้อมกับขึ้นคร่อมตัวแล้วพูดว่า
"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ต่อให้นายไปพูดก็ไม่มีใครเชื่อนายเป็นนักเรียน ชั้นเป็นครู หึ" ว่าแล้วเค้าก็ก้มลงประกบปากผมพร้อมกับเริ่มถอดเสื้อนอก
"อื้ออ...."ผมพยายามเม้มปากไม่ให้เค้าสอดลิ้นเข้ามาได้ ชานยอล ชานยอลอยู่ไหน ชานยอลฮือ ชานยอลช่วยแบคด้วยฮึก แบคไม่ไหวแล้วฮึกๆ
ด้านชานยอล
"เฮ้ย ไอชานยอลกูทำงานค้างไว้ว่ะ ยืมแฟลชไดร์ฟเมิงหน่อยดิ" จงอินพูดกับผมเมื่อเราเดินผ่านห้องคอมมาได้สักพัก
"เออ ได้อยู่ในเป๋า กูรอแปป" ผมตอบออกไปแล้วรื้อๆค้นๆกระเป๋า
"เฮ้ยยเมิง....." ผมเรียกจงอินที่กำลังจ้องผมค้นอยู่
"อะไรว่ะ ?" มันถามผมชิพหายละ นี่กูต้องวิ่งกลับไปห้องคอมสินะ
"เดี๋ยวเมิงรอกูแปป กูลืมแฟลชไดร์ฟไว้ที่ห้องคอมเดี๋ยวมา" ผมบอกจงอินพร้อมกับรีบวิ่งออกไป
"แฮ่กๆ" ผมวิ่งมาหน้าห้องคอมด้วยความเหนื่อยล้าเพราะระยะทางไกลไม่ใช่เล่น
แกร๊กๆ
"อ่าวชิพหายเสือกล้อคอีก" เมื่อผมเห็นว่ามันล้อคผมจึงวิ่งลงไปชั้น 1 เพื่อไปขอกุญแจจากยามแล้วเอามาไข
ด้านแบคฮยอน
แกร๊ก
ห้ะ !?! มีเสียงประตูเมื่อผมได้ยินดังนั้นผมจึงดิ้นมากกว่าเดิมแล้วพยายามออกเสียงร้องไห้ดังแต่เหมือนคนข้างนอกจะไม่ได้ยินเพราะว่าครูเอามือมาปิดปากผมไว้
"เงียบไว้นะเด็กน้อย อย่าเกร็งเลยดีกว่า" ว่าแล้วเค้าก็ปัดผมหน้าม้าออกผมร้องไห้พร้อมกับน้พตาที่ไหลพรากออกไป ผมหันไปหาคยองซูที่ตอนนี้ร้องไห้อยู่ แต่ผมใช้แรงที่มีเอาแขนขึ้นมาส่งสัญญาณว่าอย่า ตอนนี้ครูเค้าเริ่มปลดหัวเข็มขัดผม พร้อมกับน้ำผมที่ไหลออกด้วยใจที่ตื่นกลัว
"ฮึก...อื้อออ....อ่ออย!!" ผมพยาพยามตะโกนให้เค้าปล่อยแต่เค้าไม่ฟัง
แกร๊กๆ
"เฮ้ยยยย!!!!!!!"
ด้านชานยอล
"ลุงฮะ ขอกุญแจหน่อยฮะประตูห้องคอมมันล้อคแล้วผมลืมงานเอาไว้" ผมพูดพร้อมกับหน้าตารู้สึกผิด
"ได้ๆ ไปๆ" ผมจึงเดินตามยามไปเตรียมให้ยามไขกุญแจ เมื่อไขกุญแจเสร็จผมก็เดินเข้าไปและภาพที่ผมเห็นทำให้ความโกรธมันเกิดขึ้นกับตัวผมจนควบคุมไม่อยู่!
"เฮ้ย!!!!!!!! เมิง!!!!" ผมไม่รอช้าวิ่งไปผลักไอครุโรคจิตที่กำลังปลดกางเกงแบคฮยอนอยู่ออกไปพร้อมกับต่อยไปหลายหมัด
พลั่กๆๆๆ
"ไอ้เหี้ย เมิงทำงี้ได้ไงว้ะ เลว!!!!!!!" ผมตะโกนด่ามันหลังจากต่อยเสร็จ
"ชานยอล...ฮึก....ช่วยด้วย...ฮึก...แบค...แบคกลัว....ชานยอล...ฮึกๆ....ไม่เอาแล้ว...ไม่เอาแล้ว...แบคกลัว"ผมใจเสียมากที่เห็นแบคฮยอนอยู่ในสภาพแบบนั้น ผมโกรธผมกลัวไปหมด กลัวว่ามันจะร้ายแบคฮยอน ผมกลัวไปหมดผมทำอะไรมากไม่ได้จึงเอื้อมมือไปลูบหัวแบคฮยอนพร้อมกับพูดปลอบใจเค้า
"ไม่เป็นไรนะแบค ไม่เป็นไรนะยอลอยู่นี่แล้วไม่มีใครทำร้ายแบคได้นะ" ผมเอื้อมไปเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าแล้วไล่ลงติดกระดุมแบคฮยอนทีละเม็ดจนครบใส่เข็มขัดแบคฮยอนให้เรียบร้อย ผมก้มลงไปหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมให้เค้าแล้วกอดตอบเค้าไป...
ตอนนี้ผมยืนดูอยู่ด้านนอกห้องปกครองครับยืนดูแบคฮยอนที่ตอนนี้กำลังเคลียร์ปัญหาเรื่องครูคริสอยู่ ผมเพิ่งมารู้ทีหลัวงครับว่าผ้าขาวอย่างคยองซูก็เปื้อนสีไปเรียบร้อยแล้วผมไม่อยากคิดเลยครับว่าถ้าสมมุติผมไปไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมไม่ลืมแฟลชไดร์ฟมันจะเกิดอะไร แต่ตอนนี้ดูจะเรียบร้อยร้อยแล้วครับเพราะแบคฮยอนลุกขึ้นเตรียมเดินออกมาพร้อมแม่ของเค้าแล้ว
"เอ่อ...แม่ผมขอคุยกับ......"ผมลุ้นเหลือเกินเมื่อแบคฮยอนมองมาที่ผมว่าแบคฮยอนจะเรียกความสัมพันธ์กับผมว่าอะไร..
"เพื่อนครับ...แม่ไปรอที่รถก่อนนะแยคอยากขอบคุณเค้า" ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกโหวงในใจแปลกๆเมื่อแบคฮยอนใช้ความสัมพันธ์กับผมเพียงแค่เพื่อน
"แล้วตามมานะลูก.."แล้วแม่แบคฮยอนก็เดินไป
"เอ่อ..ชานยอลขอบคุณมากนะที่ช่วยเราเอาไว้ ขอบคุณจริงๆ เรานึกสภาพไม่ออกเลยถ้าชานยอลมาช่วยเราไม่ทัน" แบคฮยอนพูดขอบคุณผม แต่ท่าทางเค้ามันดูห่างเหินกับผมจนผมรู้สึกใจเสีย
"อื้ม ถ้าเป็นใครเจอก็ต้องช่วยอยู่แล้วสิ เราดีใจนะที่แบคปลอดภัย" ผมตอบด้วยท่าทีสบายๆ
"เอ่อ...คือเราขอถามอะไรหน่อยสิ" แบคเหมือนอยากรู้แต่ก็กลัว
"อืมได้สิ" ผมตอบออกไป
"นายกับน้องลู่หานคบกันหรือป่าว?" ผมรู้สึกเสียใจเมื่อแบคฮยอนถามประโยคนี้ทั้งเสียใจและรู้สึกผิดเพราะผมไม่ได้บอกเลิกหรือติดต่อเค้าหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเลย แล้วหลังจากวันนั้นน้องลู่หายเค้ามาขอผมคบ ผมก็ตอบตกลงไปเนื่องจากจิตใจอ่อนล้า แล้วผมมารู้จากจงอินทีหลังว่าแบคฮยอนไม่ได้อ่อยอย่างผมว่าเค้า ผมรู้สึกผิดที่ผมไม่เชื่อใจเขาทั้งๆที่เค้าเปฺนแฟนผมรู้สึกผิดที่ด่าเค้าอย่างนั้น แต่สุดท้ายในเมื่อผมเลือกน้องลู่หานแล้ว ผมรักน้องเค้าครับ เพราะผมรู้สึกว่ากับแบคมันเป็นเหมือนแค่ อารมณ์ชั่ววูบ...
"อื้ม เราคบกับลู่เองละ" ผมตอบออกไเหมือนแบคฮยอนจะดูตกใจเล็กน้อย
"เอ้อ...เหมาะสมกันดีเนอะ น้องลู่หานก็น่ารัก ส่วนชานยอลก็หล่อ เข้ากันดีเนอะ เอ่อ..งั้นเรากลับบ้านละ บายไว้เจอกันนะ"
ฟึบ
"ขอโทษ แบคขอโทษ" ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่รู้ตัวอีกทีผมก็กอดแบคเอาไว้แล้ว
"ชานยอลปล่อย...น้องลู่หานมาเดี่ยวน้องเข้าใจผิด"
ฟึบ
ผมปล่อยแบคฮยอนทันทีเมื่อเห็นว่าน้องลู่หานมาเพราะอะไร ผมกลัวน้องลู่หานเข้าใจผิด... แต่ผมรู้สึกผิดกับแบคถ้าให้ผมเลือกยังไงซะลู่หานก็ต้องมาก่อนอยู่ดี
แบควิ่งออกไปแล้วผมเห็นว่าน้ำตาเค้าคลอแต่ผมทำอะไรไม่ได้ผมได้แต่ยืนมองเค้าอยู่ข้างหลังเพราะตัวจริงขอบผมกำลังเดินมา
Baek's part
หลังจากที่ชานยอลกอดพร้อมกล่าวคำขอโทษกับผมผมก็ดีใจได้เพียงแปปเดียวเนื่องจากน้องลู่หานเดินมาทางนี้ผมจึงบอกชานยอลว่า
"ชานยอลปล่อย...น้องลู่หานมาเดี่ยวน้องเข้าใจผิด" หลังจากที่ผมพูดจบผมคิดว่าคนตรงหน้าจะกอดผมยื้อผมไว้สักเล็กน้อยแต่ไม่เลย เค้าปล่อยผมทันที ผมเจ็บเจ็บที่หัวใจมาก ไม่เคยคิดว่าตลอดช่วงเวลาที่คบกันเค้าคงทำไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ สมองของผมมันเร่งสั่งการไปที่ขาเพื่อให้ขาผมวิ่งออกไปจากตรงนั้นแต่มันจะดีมากถ้าสมองสั่งให้ไม่ได้วิ่งมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงมา
กึก
เมื่อถึงรถแล้วผมก็ปล่อยโฮออกมาโดยไม่อายแม่ที่อยู่ข้างๆ ผมเลือกที่ปลดปล่อยออกมามันเจ็บมันจุกไปหมดทุกครั้งที่เห็นชานยอลเลือกลู่หานไม่ใช่ผม
"แบคเป็นไรลูก..โอ๋ไม่เอานะเด็กดีของแม่เป็นไรเล่าให้แม่ฟังได้ไหมคนเก่งของแม่?" ผมหันไปกอดแม่ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมามากกว่าเดิม
"แม่ แบคอกหัก..แบคเจ็บเจ็บที่หัวใจแบคเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้าแล้วแต่เค้าไม่เช่อใจแบคอ่ะแม่ ผมโกรธเค้านะแม่ แต่ตอนนี้ผมเห็นเค้าไปรักคนอ่นที่ไม่ใช่ผมแล้วผมเจ็บจังเลยอ่ะ ฮึกๆ" ผมบอกแม่ออกไปตามตรง
"โถ่ แม่ก็นึกว่าอะไร เรื่องอะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ทิ้งมันไว้ตรงที่มันควรจะอยู่ซึ่งก็คือข้างหลังอย่าเอาไปทิ้งข้างหน้าให้มันมาเกะกะทางเดินเราสิ เข้าใจไหมลูก กลับมาเป็นแบคคนร่าเริงของแม่น้ะ ใครไม่รักลูกไม่รู้ แม่รักหนูนะแบค" เมื่อแมากล่าวจบมันทำให้ผมคิดได้
"แบคก็รักแม่นะ..."
ว่าผมควรที่จะปล่อยมัน ใช่แบคควรจะตัดใจจากมันได้แล้ว...
#ตั้งแต่ช่วงนี้ไปนะค้ะ เรื่องราวในตัวละครนี้จะแสดงถึงเต้ยน้าาาาา ติดตามและคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วย เดี๋ยวเรางอนน้าาา ติดแท็กคุยกันได้น้ะค้ะ^^ อยากให้ฟิคเรื่องนี้มีบอทหรือป่าวง้ะ อยากถามความเห็นดูค่ะ ไรท์จะได้สร้างบอทขึ้นมา^^
Twitter : hormones - chanbaek
Tags : #ฮมชบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น