Prophesy about judy l #ฮยองซอบกระหายจูบ #อูซอบ
ตอนที่ 5 : 04 : สถานะของเราสองคน
04
-สถานะของเราสองคน
"อูจินจะพาเรามานี่ทำไม"กระต่ายน้อยมองมือของตัวเองที่อีกคนกุมไว้เเล้วเเล้วดึงพาเข้าไปในห้องเสื้อผ้านักเเสดงที่ไม่มีใครอยู่ คนตัวเล็กมองคนตัวใหญ่ที่เดินไปปิดประตูเเล้วเดินเข้ามาหาเขา อยู่ๆฮยองซอบก็นั่งบนโซฟาโดยอีกคนดันตัวให้นั่ง
"นั่งเงียบๆไปเเหละ กูจะท่องบทสักหน่อย"
"อูจินจะท่องโดยไม่ให้เราช่วยได้ไง"
"ให้กูฝึกอินเนอร์หน่อยสิ ถ้ากูทำไม่ดีเเล้วไปซ้อมกับมึงเเล้วมึงทำดีกว่า กูอายเเทนอะ"ฮยองซอบได้ยินที่อีกคนพูดก็อมปากตัวเองเเล้วพยักหน้า ฮยองซอบเอามือเท้าคางเเล้วก้มมองอีกคนที่กำลังตั้งใจจำบทของตนเองในใจ ก็รู้สึกไม่ค่อยดีหน่อยๆที่ต้องอยู่เงียบๆพยายามไม่ชวนคุยกับอีกคนทั้งๆที่อูจินกำลังนั่งอยู่ข้างเขา
"อูจิน"
"อาหะ"
"เเบบนี้เรียกว่าอะไรหรอ"
"อะไรเเบบไหน-"
อูจินคงจะช๊อคไปเเล้วเพราะมันเป็นครั้งเเรกที่ฮยองซอบเป็นฝ่ายจูบปากเขาเอง
"ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย"
"เราเเค่จะถามว่าเเบบนี้เรียกว่าอะไร"
"ก็ จูบ ไง"
"ไม่ใช่"
".."
"เค้าเรียกสถานะเเบบนี้ว่าอะไร?"
อูจินก็ว่าเขาช๊อคเเล้ว..เเต่กลับช๊อคมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เเล้วก็ไม่คิดว่าอีกคนจะตั้งคำถามอะไรเเบบนี้ขึ้นมาด้วย
"ทำไมถึงถาม"
"เราเเค่อยากรู้ อูจินทำกับเราเหมือนเราเป็นมากกว่าเพื่อน"
"เลิกถามเหอะ"
"ทำไม"
"เพราะมันเป็นคำถามที่กูไม่ต้องการจะตอบ"
คำพูดเดียวทำเอาร่างเล็กถึงเกือบจะทรุด อูจินพูดเเค่นั้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจยัยดีคนตัวน้อยที่ยืนขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่อึ้งเเล้วไม่คิดว่าอูจินจะพูดออกมาเเบบนั้น ฮยองซอบได้เเต่กำมือของตัวเองเเน่น เเล้วพยายามไม่ทำให้ตัวเองตัวสั่น
อูจินจะหมายความว่า จูบเขาเเค่ให้ความหวังเขาหรอ
"ฮึก..."
ก่อนที่อูจินจะปิดประตู เขากลับได้ยินเสียงกระต่ายตัวน้อยกำลังสะอื้นน้ำตาตัวเอง
เขาพูดเเรงไปงั้นหรอ?
"มึง"
"มัน"
"โง่"
"เหี้ยๆ"
อูจินถูกเพื่อนยองมินเอามือเบิกกระโหลกตัวเองรวม4ครั้ง เอาตรงๆเขาน่ะโง่มากที่พูดอะไรออกไปโดยไม่คิดทำให้ฮยองซอบร้องไห้ต่อหน้าเขา
เเต่เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าทำไมอยู่ๆฮยองซอบถึงถามเเบบนั้น
"พอๆ"
"มึงเเม่งปากหมาจริงๆ คิดถึงมันก็ไม่กล้าเเต่กลับเอาปากไปจูบ เขาเรียกเเบบนี้ว่าไรวะ"
"ก็คิดถึงไง"
"ชอบมันก็รีบๆบอกมันไปเถอะ"
"กูไม่ได้ชอบมัน"
"ตอเเ.ล"
"เออกูชอบมันก็ได้"
สุดท้ายอูจินก็พูดความในใจตัวเองออกไปสักที
"นั่นเเหล่ะคำตอบที่กูต้องการ"
"เเล้วกูต้องทำไงต่อ"
"รุกเเม่งเลย"
ยองมินพูดเเล้วเอามือมาเท้าคางจ้องหน้าเพื่อนตัวเองว่าจะทำตามที่เขาบอกจริงหรือไม่ ส่วนอูจินก็พยายามคิดหนักสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดเเนะนำออกมามันรู้สึกว่าบ้าคลั่งยังไงก้ไม่รู้ อีกอย่างเขายังไม่รู้ว่าฮยองซอบกำลังโกรธเขาอยู่รึเปล่า
เเต่ถ้าโกรธ เขาควรจะง้อไหมนะ
"เเต่ถ้าเจ้าจูดี้โกรธกู กูก็ต้องง้อมันใช่มั้ย"
"เออดิ เเต่มันอยู่ที่ว่า"
"ไรวะ"
"มึงจะง้อด้วยวิธีร้อนเเรงเเค่ไหน"
โป๊กกกกกกxxxxxxxxxxxx
"กูเจ็บนะ!"
ยองมินรีบเอามือลูบหัวตัวเองเมื่อโดนเพื่อนตัวเองเอาสมุดตีหัวเสียงดังทำเอาเพื่อนในห้องหันมามองเป็นตาเดียว รวมถึงครูที่กำลังสอนหนังสืออยู่
"พัคอูจิน"
"อิมยองมิน"
"พวกผมจะไม่เเกล้งกันเเล้วครับ"
อูจินกับยองมินรีบลุกขึ้นเเล้วโค้งตัวขอโทษครูตรงหน้าเเล้วพอคุณครูหันไปสนใจกระดานต่อ ทั้งสองก็ก้มหน้าลงมาคุยกัน "ตกลงจะง้อใช่ปะ"
"อืม"
"กูมีวิธี"
".."
"เอาเเบบเร้าร้อนไปเลย"
"พ่องมึงอ่ะสัส"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พอมาถึงเวลาซ้อมละคร อูจินก็เดินงัวเงียหลังจากออกกำลังกายเล่นบาสกับเพื่อนๆจนเหนื่อยหอบ คนผมเเดงเดินเข้ามาในห้องโถงท่ามกลางคนอื่นๆที่กำลังนั่งพักกันอยู่
เขาต้องตามหากระต่ายน้อยให้เจอ
"อูจินเล่นบาสด้วยหรอเรา"อูจินสะดุ้งเพราะมีอีเเดฮวีที่เพิ่งซ้อมเสร็จเดินเข้ามาเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาซับให้เขา อูจินเหม่อลอยหน่อยๆเเถมยังไม่ได้สนใจอะไรเเดฮวีด้วย
อ่อยเขาก็อ่อยไปเถอะ กำลังตามหาจูดี้อยู่เว้ย!
เเล้วอยู่ๆสายตาของอูจินก็ไปสะดุดตรงคนตัวเล็กผมสีดำที่กำลังยืนปัดเศษกระดาษสำหรับพลุละคร อยู่ไม่ห่างจากหลังเวทีมาก
อูจินเดินไปหาอีกคนเเล้วเอามือช่วยปัดเศษออกให้
"ไม่ต้องมาช่วยหรอกน่า"
"โกรธกูอยู่รึไง"
"โกรธอะไรเล่า..ห้ะ..อูจิ-"
ฮยองซอบไม่รู้ว่าคนที่มาจับหัวเขาคือพัคอูจินเลยเผลอพูดจาเหมือนพูดกับคนสนิทที่กันออกไป เเต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองกลับปากหวอเเก้มเริ่มเเดงเเถมยังรีบดึงมืออีกคนออก
"อูจินมีอะไร"
"มาคุยกันหน่อยสิ"
"อูจิน ปล่อยเรา"
คนตัวเล็กพยายามเเกะมือตัวเองออกจากมือของอีกคน พยายามมากเท่าไหร่ก็ไม่ออกสักที ส่วนอูจินก็พาอีกคนมาในห้องเก็บของก่อนที่จะจัดการล๊อคประตูพยายามไม่ให้อีกคนมาเห็นเขาทั้งสองคน เเละเพื่อไม่ให้ฮยองซอบหนีด้วย อูจินหันหน้าไปมองอีกคนที่กำลังทำตัวไม่ถูกกับเขาที่พาเข้ามาในที่เปลี่ยวเเบบนี้
"อูจินพาเรามาที่นี่ทำไม"
"มาคุยกันตรงๆ"
"เเต่เราไม่มีอะไรจะคุยกับอูจินนะ"
"สถานะของกูกับมึงคืออะไร"
"ห้ะ"
"กูถาม"
"เเต่เราเคยถามอูจินมาเเล้วนะ"
"เเต่ตอนนี้กูเป็นฝ่ายถาม มึงก็ตอบสิวะ!"
อูจินตัดสินใจตะคอกใส่อีกคนเพราะทนความเอ๋อเเดกของฮยองซอบไม่ไหว คนตัวเล็กสะดุ้ง ความกลัวอีกคนมันเริ่มกลับมา เขารู้ว่าอูจินตต้องการคำตอบมาก เลยพยายามสูดลมหายใจเเล้วตอบออกไปให้เเผ่วเบาที่สุด
"เพื่อน เรากับอูจินเป็นเเค่เพื่อนเฉยๆ"
"หึ.....เดี๋ยวก็ได้มากกว่าเพื่อนเเน่"
talkkkkkk
เเง จบไปอีกตอนเเล้ว คอมเม้นหายไปเยอะมากกกฮืออออ ร้องหั้ยเลย
อูจินชอบความรุนเเรงอีกเเล้วหรอเเง ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ เอ็ะทำอะไร ทำอะไร5555
สำหรับใครที่อ่านตอนที่ 1 ทำไมถึงสำคัญ
เเล้วเป็นเเบบนี้ คงงว่าทำไมเป็นเเบบนี้กัน ไรทเเนะนำให้คัดลอกลิ้งเเล้วไปอ่านในเว็บนะคะ ขออภับในความไม่สะดวกจริงๆค่า เพราะไรทก้เเก้ไม่ได้เลยเเง
ฝาก #ฮยองซอบกระหายจูบ ด้วยน้าา
ปล ขอบคุนที่เข้ามาอ่านนะ เเก้คำผิดให้เเล้วนะคะ ขอบคุนคอมม้นมากค่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
เหนื่อยหอก - เหนื่อยหอบ ค่ะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะะ