Prophesy about judy l #ฮยองซอบกระหายจูบ #อูซอบ

ตอนที่ 11 : 10 : คนของพัคอูจิน 100%

                                                                   10

-คนของพัคอูจิน

           

          พัคอูจินตื่นขึ้นมาในตอนสาย มือทั้งสองจับผมตัวเองเองเเล้วขยี้เบาๆ มือทั้งสองข้างปัดผ้าห่มข้างกายออกก่อนที่มือขวาจะหยิบโทรสัพราคาเเพงบนโต๊ะข้างเตียงออกมาดูวันเวลา วันนี้เขาไม่มีกิจกรรมที่ต้องทำที่มหาลัย ฉะนั้นเขาคงอยากใช้ชีวิตอยู่กับเจ้ากระต่ายทั้งวัน

          

          กลิ่นหอมโชยเข้ามาเเตะจมูกของคนผมเเดง อูจินหลับตาก่อนที่ขาทั้งสองก็ลุกขึ้นจากเตียงโดยอัตโนมัติ อูจินที่สวมบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียวเดินออกจากห้องนอนเเล้วเข้าไปในครัวอย่างช้าๆจนเจอกันร่างบางที่สวมชุดนอนลายเดิมทำอะไรบางอย่างในครัว

     คำทักทายในยามเช้าของอูจินในวันนี้คือการโอบเอวอีกคนไว้

     เเล้วก้มมองต๊อกบ๊อกกิที่กำลังผัดด้วยซอสรถเผ็ดอยู่ในกระทะ

     "ทำไมวันนี้น่ารัก?"ทักทายอีกคนด้วยหอมเเก้มฟอดใหญ่ ถึงเจ้ากระต่ายยังไม่ได้อาบน้ำเเต่ก็ยังมีกลิ่นที่ยังหอมเหมือนดอกกุหลาบ มันทำให้อูจินรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่ด้วย ฮยองซอบหันกลับมามองอีกคนด้วยหน้าตาที่งุนงงก่อนที่จะวางตะหลิวลง เเล้วหันกลับมามองหน้า "หมายความว่าไง"

     "ทำไมน่ารัก"

     "เราก็น่ารักทุกวันนะอูจิน"

     คนตัวเล็กขมวดคิ้วขยิบปากด้วยความสงสัยว่าทำไมเหตุใดอยู่ๆอีกคนถึงมาพูดเเบบนี้กับเขา

     "ก็วันนี้น่ารักเป็นพิเศษ"

     

     "เเค่อยากเอาใจอูจินเท่านั้นเอง"พูดเเค่นั้นก่อนที่จะหันกลับไปทำมื้อเช้าต่อ อูจินเเปลกใจที่อยู่ๆอีกคนก็ทำตัวเหมือนเเม่ศรีเรือนที่ดีขึ้นมา ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำจัดการอาบน้ำเเต่งตัวสวมชุดที่เจ้ากระต่ายเตรียมมาให้ มื้อเช้าถูกจัดวางอย่างสวยงามเป็นระเบียบบนโต๊ะ อูจินที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนขาดเดินsetผมตัวเองเเล้วมานั่งข้างๆอีกคน

     "เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อน"

     "เเล้วทำไมเมื่อกี้ไม่มาอาบน้ำด้วยกันอ่ะ"

     "บ้าหรอ"

     "วันนี้ว่างมั้ยอะ"

     "เราก็ว่างตลอดเเหละ ว่าเเต่อูจินมีไรอะ"ร่างเล็กหยุดยืนถือผ้าเช็ดตัวสีขาว อยู่ตรงหน้าเขา อูจินคิดไม่ออกว่าวันนี้จะชวนอีกคนไปไหนดีเพราะว่างกันทั้งสอง มันเป็นเพราะว่ากลิ่นหอมของต๊อกกลบความคิดของเขาหมด

     "อยากชวนไปดูหนัง"

     "เรื่อง?"

     "เดี๋ยวค่อยคิดเเล้วกัน พอดีว่ากลิ่นต๊อกมึงมันกลบความคิดหมดเเล้ว"

     

     "นี่อูจินยังไม่เลิกพูดหยาบกับเราอีกหรอ"

     

     เพียะ..

     การกระทำเเบบนั้นทำเอาร่างเล็กปล่อยผ้าเช็ดตัวตกลงพื้นเเล้ววิ่งเข้ามาหาอีกคนด้วยความเร็วสูงดั่งเดอะเเฟรซ เขาตกใจ อยู่ๆอูจินก็ตบปากของตัวเองซะงั้นพอรู้ว่าลืมตัวที่เผลอพูดมึงกูออกไปอีก ด้วยความที่เผลอตบปากตัวเองเเล้วมือหนักทำให้ร้องโอดโอยขึ้นมาเบาๆ ฮยองซอบถึงกับรีบเอามือมาลูบมุมปากช้า พร้อมกับขมวดคิ้ว "ตบปากตัวเองทำไม"

     "ขอโทษลืมตัวอีกเเล้ว"

     "ปากเจ่อเลยเห็นมั้ยอ่ะ"

     

     "อืม ขอโทษ"อูจินมุ่ยปาก มันก็รู้สึกผิดจริงๆเเหละ

     "อูจินจะพูดมึงกูกับเราต่อก็ได้นะ"

     

     "ไม่เอาเเล้ว เดี๋ยวโกรธ"

     "ใครบอกเราโกรธ"

     "..."

     "อูจินกลับไปพูดมึงกูกับเราก็ได้ ในเมื่อเราชอบอูจินเพราะมีส่วนที่อูจินชอบพูดเสียงเเข็งกับเราเเบบนี้"

     "เเต่ไม่เอาดีกว่า"

     "ทำไมอูจิน?"

     "คนที่เขารักกันก็ต้องพูดคำหวานๆดีๆใส่กันสิ"พูดจบก็ฉีกยิ้มร่า ก่อนที่จะก้มหน้าจัดการกินต๊อกบ๊อกกีให้อร่อย ส่วนอีกคนก็ยิ้มกลับเเล้วเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ วันนี้อูจินอยากจะใช้เวลาทั้งวันเพื่อได้อยู่กับอีกคน เขาอยากพาอีกคนไปเที่ยว อยากลองใช้ชีวิตของคนที่เป็นเเฟนกันได้สมรูปเเบบ

      วันนี้ถ้าฮยองซอบทำหน้าที่เป็นเเม่ศรีเรือน อูจินเองก็จะเป็นพ่อศรีเรือนเช่นกัน!

     จานข้าวที่ทั้งสองใช้รับประทานมื้อเช้าถูกทำความสะอาดด้วยอูจิน ทั้งเตียงนอนผ้าห่มอูจินก็พับจัดให้เป็นเรียบร้อย อูจินจัดการถูห้องเเทนอีกคน จัดการมัดถุงขยะเเล้วเอาไปทิ้ง

     "นี่รู้มั้ยว่าวันนี้อูจินน่ารัก"

     "อยากให้น่ารักกว่านี้ไหมละ"คนผมเเดงเดินเข้ามากระซิบข้างหู มองตัวน้อยที่สวม*เสื้อยืดสีขาวลายดอกไม้นาฬิกาเรือนสีขาวฟ้า กับกางเกงขาสั้นสีดำ มันทำให้เขาเห็นขาอ่อนของฮยองซอบได้อย่างชัดเจน เห็นเเบบนี้เจ้ากระต่ายก็เเต่งตัวพอเก่งอยู่เเต่ที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยเห็นอีกคนเเต่งตัวเเนวนี้เลย มีอะไรพิเศษรึเปล่านะ?

          "ใส่สั้นจัง"

     "มะ..ไม่ได้หรอ"

     

     "ไม่ได้ว่าอะไรนะ เเต่ใส่เเบบนี้ไปอ่อยใคร?"

     

     "เราก็อ่อยเเต่เเค่อูจินเเหล่ะ"กระซิบข้างหูอูจินกลับก่อนที่จะปลีกตัว เดินไปหยิบกระเป๋าสะพายมา เเล้วกลับมายืนตรงหน้าอีกรอบ "พร้อมยัง?"

     อูจินสวมเเค่เสื้อเชื้ตขาว เกงยีนน้ำเงิน ถ้าหากให้ไปยืนข้างๆอีกคนคงไม่เข้าน่าดู

     

     "พอดีที่บ้านฉันมีเสื้อตัวนึงอะ อยากเอาไว้ใส่กับนายด้วยน่ะฮยองซอบ"

     "หือไม่เอาตัวนี้หรอ"

     "ก็เดี๋ยวขอเเวะบ้านก่อนเเล้วกันโน๊ะ"

     "ได้ๆ"

     

    

     

     

     มอเตอร์ไซด์คันหรูวิ่งมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ฮยองซอบไม่ยักรู้ว่าเขาจะได้มาถึงบ้านอีกคน บ้านของพัคอูจินค่อนข้างหรูปานกลาง อูจินอยู่กับพ่อเเละเเม่ ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก พ่อของอูจินก็เดินออกมาด้วยสายตาที่นิ่ง เเต่พอเห็นเเขกที่เข้ามาก็ยิ้มขึ้นมานิดหน่อย

     ฮยองซอบยังไม่รู้ว่าพ่อของอูจินรู้ไหมเรื่องที่เขาทั้งสองคนเป็นเเฟนกัน

     "พอดีผมขอเข้ามาเปลี่ยนเสื้อหน่อย เดี๋ยวผมไปเที่ยวครับ"

     "เข้ามาเลย"ผายมือต้อนรับ มองเจ้ากระต่ายที่กำลังยืนทำตัวไม่ถูก เเต่พออูจินกุมมือไว้ก่อนเดินเข้ามาในบ้านเเต่โดยดี อูจินบอกให้อีกคนนั่งรอด้านล่างเพราะว่าเขาจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อบนห้อง ฮยองซอบพยักหน้ารับก่อนที่จะรับน้ำชาจากพ่อของอีกคนด้วยความเกรงใจ

     "มะ..ไม่เป็นไรครับ"

     "นี่เราสองคนจะไปเที่ยวไหนกัน"

     "อ่อ ดูหนังครับ"

     มันรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลย ฮยองซอบเเค่เกรงใจ พ่อของอูจินใจดีมากจริงๆ

     "ดีเเล้วเเหล่ะ ปกติอูจินมันไม่ค่อยชอบไปไหน ให้มันไปเที่ยวๆบ่อยดีเเล้ว"

     "ครับผม เอ่อ.."

     

     "คบกับอูจินนานรึยัง?"

     "ห้ะ!! เอ่อ..คืออะไรครับ"คำถามเเบบนั้นทำเอาฮยองซอบสะดุ้ง อูจินต้องบอกอีกคนเเน่ๆว่าคบกันเเล้ว ฮือ เเล้วเขาจะโดนด่าไหม จะโดนบอกให้เลิกไหม พ่อของอูจินจะเข้าใจในความรู้สึกของเขาทั้งสองคนไหมนะ

     "คบกับลูกน้านานรึยัง"

     "ยังครับ สักพักไม่นานนัก"

     "อ่าหะ"

"ไม่..ชอบหรอครับ"

     

     คำพูดของเจ้ากระต่ายทำเอาคนถาม หลุดขำออกมาเเล้วหัวเราะเบาๆ อ้าวก็เขากลัวนี่นา กลัวว่าจะไม่ชอบที่เขาคบกัน

     

     "ใครบอกว่าไม่ชอบเล่า"

     ".__."

     "พ่อเเม่ก็อยากให้ลูกมีความรักที่ดีทั้งนั้นเเหล่ะ ว่าเเต่...ได้.....รึยัง"

     ห้ะ

    

     "หมายความว่าไงอะครับ"

     "ก็หมายถึง..."

     

    

     มีอะไรกันเเล้วน่ะสิ

     "คือว่า...."

     "นี่รู้มั้ยว่าถ้ามีเเล้วจะทำให้พลัง-"

     

     

     "มาเเล้วว"เสียงดังมาจากบันไดชั้นบน อูจินที่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อลงมาหาฮยองซอบเเละพ่อของเขาเรียบร้อย ฮยองซอบยังไม่เข้าใจอยู่เลยว่าประโยคที่พ่อของอูจินจะพูดให้เขาเมื่อกี้คืออะไรเเต่ตอนนี้เขากำลังสนใจอูจินที่สวม*เสื้อเเขนยาวสีเเดงเขียว ห้อยสร้อยไม้กางเขน กับกางเกงยีนส์สีดำ

      "ผมเตรียมเสื้อไปนอนค้างคอนโดฮยองซอบด้วยครับ"

     "อ้าวงั้นหรอ งั้นก็ไปเที่ยวกันให้สนุกนะ ดูเเลลูกน้าด้วยนะฮยองซอบ"

    "ครับผม!"

    

     "พ่ออูจินรู้ได้ไงว่า เราสองคนเป็นเเฟนกัน"

     "อืม ฉันบอกเองเเหล่ะ"

     "เเล้วไม่กลัวว่าหรอ"

     "พ่อฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เเต่เหมือนท่านกำลังกังวลเรื่องอะไรบางอย่าง"

     "เรื่องอะไรหรอ"เจ้ากระต่ายน้อยทำตาปริบๆ มองอีกคนที่กำลังยื่นหมวกกันน๊อคให้เขาสวมใส่ 

     "เดี๋ยวก็คงบอกเเหละ ว่าเเต่ฮยองซอบ"

     "หือ"มือของอีกฝ่ายเข้ามาประคองคางของเจ้ากระต่ายไว้เเล้วพร้อมกับส่งยิ้มให้จนเผยอเขี้ยวเเหลม มันทำให้ฮยองซอบหลุดยิ้มเพราะเขิน เขินที่อีกคนเอาหน้าเข้ามาใกล้ อูจินหัวเราะเบาๆก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาข้างๆหูของอีกคน พร้อมกับกระซิบเบาๆว่า

     

     "พร้อมจะไปเดทกันรึยังครับ:)"

                         

                                                             -------------40%------------

                         

               

                                   

                                         ชุดที่ทั้งสองคนใส่ไปเดทกันค่ะเเงงง เดี๋ยวมาต่อนะะ

     “มึงไม่ต้องรีบมาก็ได้”

  

    “กูหิวข้าววะ”

   "เเต่นี่ยังไม่เที่ยงเลยนะมึง อีกอย่างร้านกู เปิด สี่! โมง! เย็น!"

     

     "กูหิวววว"

     ดงฮยอนยืนกอดอกมองเพื่อนตัวเองที่เดินจับท้องร้องโอดโอยผ่านเขาเข้ามาในร้าน นี่เป็นเวลา11โมง ทั้งๆที่ร้านของเขายังไม่เปิดให้ลูกค้าเข้า เพื่อนของตัวเองก็เข้ามาใช้บริการซะเเล้ว ยองมินยังไม่ได้กินเข้าเช้าร้านสะดวกซื้อเเถวบ้านก็ปิดอีก เเล้วนี่ปาไปจะเที่ยง

     "ร้านกูยังไม่เปิด เชฟยังไม่มาไหมละ"

     "มึงก็ทำให้กูเเดกหน่อยสิ"

     "เพื่ออออออ ทำไมไม่ไปให้อูจินมันพาไปห้างละ"

     "อูจินมันอยู่ไหนไม่รู้ มันบอกว่ามันจะไปเที่ยว เร็วๆดิทำสเต๊กให้กูเเดกหน่อยยย"

     "ถึงกูจะเป็นเจ้าของร้านเเต่ไม่ใช่ว่ากูจะทำอาหารเป็นเเล้วอร่อยเหมือนเชฟร้านกูนะเว้ยย ปล่อยอีสั้สส"ดันเเขนเพื่อนตัวเองออกจากไหล่ก่อนที่จะใช้มือปัดไหล่ตัวเองเเกล้งทำเป็นว่ารังเกียจ

    คิม ดงฮยอน  เป็นเพื่อนคนนึงของยองมินที่สนิทมาก เเต่ไม่สนิทมากถึงอยู่ด้วยกันตลอดเหมือนอูจิน ครอบครัวของดงฮยอนมีฐานะที่ร่ำรวย กิจการเเน่นปิ้ดด อายุเเค่นี้ทั้งๆที่ยังเรียนมหาลัยไม่จบก็ถึงกับได้เป็นเจ้าของร้าน bistro bar ชื่อดังในโซลเเล้ว ยองมินถึงจะสนิทกับดงฮยอนเเต่เขาก็ไม่ค่อยมานั่งกินอาหารที่นี่ ถึงยองมินจะได้ใช้สิทธิกินฟรีเพราะเป็นเพื่อนเจ้าของร้าน เเต่เขาเลือกที่จะอยู่กับอูจินบ่อยกว่าอย่างอื่น

     จนอูจินมันมีเเฟนน่ะสิ!!

     

     ดงฮยอนสนิทกับยองมินมาก่อนที่ยองมินจะสนิทกับอูจินเสียอีก เรียกว่าสนิทตั้งเเต่มัธยมต้นจนมัธยมปลายเลยก็ได้  เเต่พอทั้งสองคนได้คนละคณะกัน ยองมินก็อยู่กับอูจินมากกว่าดงฮยอนตั้งเเต่นั้นมาจนปัจจุบัน

     "กูหิว ไอ้ดงฮยอน! ทำอะไรให้กูเเดกหน่อยสิ นะๆ"

     "เห้อ"

     "มึงรู้ไหมว่าตั้งเเต่อูจินมันมีเเฟนกูเหงาเเค่ไหน"

     "กูม่ายรู้ วะ"

     "คำว่าเพื่อน"

     ".."

     "เออคำว่าเพื่อนอะ มึงอยากทิ้งกูไปอีกคนใช้ป้ะ"

     ".."

     "ชิเชอะ"

     "เออๆ มึงนั่งอยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวกูไปหาคนทำอาหารให้"ชี้สั่ง เเน่นอนว่ายองมินทำตามที่อีกคนพูดเเต่โดยดีเหมือนลูกหมากับเจ้าของ

     ยองมินมองอีกคนเข้าไปในห้องอาหาร

     จริงๆเขาก็อยากสนิทกับดงฮยอนให้เหมือนตอนมัธยมด้วยซ้ำเเต่เป็นเพราะเวลาที่เจอกันไม่ค่อยมี มันก็เลยเป็นเเบบนี้

     

     3ปีก่อน

     "ยองมิน มึงจะเรียนต่อมหาลัยไหนวะ"

     "กูเรียนที่ถูกๆ บ้านกูไม่ค่อยมีเงินจ่ายหรอก"

     "สนใจมาเรียนกับกูที่นี่มั้ยวะ"

     "มันเเพงไหมวะ"

     "กูช่วยจ่ายให้มึงได้ ไหนๆมึงก็สอบได้คะเเนนดีที่1เเล้ว มึงก็ควรศึกษาต่อที่ดีๆดิวะ"ดงฮยอน เพื่อนตัวเล็กตบหลังอีกคน ทั้งสองเรียนใกล้จบมัธยมปลายเเล้วกำลังจะหาที่เรียนมหาลัยที่เขาทั้งสองต้องการศึกษาต่อ ยองมินกังวลมากเพราะบ้านเขาไม่ได้มีฐานะอะไรที่ใหญ่โต ต่างจากดงฮยอนที่ร่ำรวยมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไร ดงฮยอนกำลังมองยองมินที่กำลังนั่งเครียด

     

     "จะดีหรอ"

     "ดี ดีเหี้ยๆเลย กูกับมึงลองไปสมัครสอบกันนะ"

     "เอาดิ ไหนๆมึงก็ช่วยกูละ"

     "เออ เพื่อนกันนะเว้ย ก็ต้องช่วยกันดิวะ เเค่นี้เอง"อมยิ้มสดใสให้ยองมินก่อนที่จะยื่นใบสมัครให้

     ยองมินมองรอยยิ้มของอีกคน รู้สึกดีใจที่มีเพื่อนอย่างดงฮยอนคนนี้ เพื่อนที่ช่วยเขามาตลอด ช่วยเขาในทุกๆอย่าง

     

     "กูต้องกลับเเล้วว่ะยองมิน วันนี้กูต้องไปธุระอีกด้วย เจอกันวันสอบที่มหาลัยนะ"

     "อ่าเค เจอกัน"

     "ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะมึง มีไรก็ คอลมา"

     "มึงก็รับคอลกูด้วยสิ"

     

    "กูเคยไม่รับคอลมึงหรอ"

     เป็นเรื่องปกติที่เวลาทั้งสองคนปรึกษากันจะคอลไลน์กันตลอดเวลา บ้างก็คอลเห็นหน้าบ้าง บ้างก็คอลเเบบคุยธรรมดาบ้าง ส่วนใหญ่ถ้าเวลายองมินท้อเรื่องเรียนดงฮยอนจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดเสมอ

     จนบางครั้งดงฮยอนก็คิดนะ..

     "ถ้ากูอยากจะเป็นเเฟนกับมึงจะเป็นอะไรมั้ยวะ"

     "ห่ะ..ห้ะ มึงว่าไงนะกูไม่ได้ยิน"ยองมินรีบปิดเสียงโทรสัพเมื่อมีสายโทรของพ่อตัวเองเข้า

     "อ่อป่าว คอลหากูด้วยนะ"

     "อ่าเคๆ เจอกันมึง"

                                                                             --

     

          "ว้าวว"

          

          สเต็กเนื้อสุกเสริฟตรงหน้าของยองมินตาทั้งสองของยองมินเบิกกว้าง จมูกสูดรับกลิ่นหอมของเนื้อเสต็กที่กำลังร้อนก่อนที่จะเงยหน้าไปมองเพื่อนของตัวเองที่ลงมานั่งข้างพร้อมกับยักคิ้วเบาๆเเล้วกอดอก

     "เเดกไม่หมดมึงตาย"

     "นี่ใครทำ"

     "พี่กู"

     "พี่มึง?"

     "เออ กูเรียกให้ลงมาจากห้องทำงาน ทำไม รีบๆเเดกซะ"

     "มึงมีพี่ด้วยหรอ"

     "รีบๆเเดก"

     "พี่มึงหล่อป้ะ...อื้ออะยัยเยี่ย"

     เพื่อนมันดื้อ ดงฮยอนเลยใช้ความว่องไวของมือตัวเองหยิบมีดมาหั่นเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆเเล้วเอาซ้อมจิ้มยัดเข้าปากของยองมินทันที

     "เอี่ย"

     "เป็นไง"

     

     "เชี่ยย"

     "เห้ยๆๆๆ เป็นไงวะ เร็วๆสิยองมินนน"เขย่าตัวอีกคนให้รีบๆกลืน ยองมินกลืนลงคอทันทีเพราะกลัวอีกคนเขย่าจนทำให้เขาเกือบสำลัก ทันทีที่ลิ้นได้ลิ้มรสชาติของเนื้อวัว ดวงตาก็เบิกกว้าง มองดงฮยอนที่ทำหน้าตื่นเต้นมากมายก่ายกองตรงหน้าเขา

     "ไอ้ยองมิน มึงบอกกูเร็วๆดิวะว่าอร่อยมั้ย"

     

     "มึงใจเย็นนะ"

     "ไม่ให้ใจเย็นได้ไงเล่า!"

     "มึงทำเหมือนมึงเป็นคนทำให้กูเเดกอะไอ้สัส"

     ..

     

     "เปล่านี่"

     "อร่อยชิบหาย อร่อยเชี่ยๆเลยมึง"

  

     

     "ห้ะ"

     

     "ถ้ากูรู้ว่าพี่ชายมึงทำอร่อยเเบบนี้กูมาเเดกไปนานละ อร่อยสัสๆมากอดหน่อยดิ้"

     ดงฮยอนคงจะช๊อคไปอีกนาน

     เพราะตอนนี้เขาโดนอีกคนดึงไปกอดเสียเเล้ว

     เเล้วสเต็กเนื้อนั้น..

     ฝีมือของเขาเอง

   -ดงฮยอนโกหกเนียนนะ

   "กูอยู่ที่นี่ถึงเย็นเลยได้ไหมวะ"

     "ตามบายอะ เพราะวันนี้กูก็ไม่ได้ไปไหน"หลังจากกินข้าวเสร็จก็พายองมินมานั่งในห้องทำงานของดงฮยอน คนผมน้ำตาลลากเก้าอี้นุ่มมาให้อีกคนนั่งเเล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตนเอง คอมพิวเตอร์จอเเสดงภาพกล้องวงจรปิดเปิดออกมาให้ทั้งสองคนเห็น "มึงทำอะไรบ้างนอกจากดูเเต่กล้องวงจรปิด"

     "ก็..ดูลูกค้า ถ้ามีเรื่องกันก็โทรเเจ้งตำรวจ ตรวจสอบห้องอาหาร บลาๆๆๆ"

     "ไม่เหนื่อยบ้างหรอวะ"

     "สบายกว่าเรียนเยอะะ"

     

     "เเล้วรับสมัครพนักงานเเบบผมไหมครับ"ดงฮยอนเเทบสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้าเอามือเท้าคางเเล้วจ้องเขาด้วยสายตาปิ๊งๆ ทำเอาเขาเอานิ้วดันหน้าผากออก "มึงจะสมัครทำไรวะ ล้างส้วมหรือไง"

     "เป็นบอดี้การ์ดให้มึงไง"

     "บอดี้การ์ด? อย่างมึงคงปกป้องอะไรกูไม่ได้หรอกมั้ง5555"

     "ปกป้องได้ดิ"

     "ปกป้องยังไง"

     "เผื่อวันไหนมึงหิวข้าวจะได้ป้อนให้"

     

     โอเค นั่นมุขถูกมะ

     

     "กูไม่ใช่เด็กไหมละ"

      

     "เผื่อวันไหนขี้เเงจะได้ดูเเล"

     ".."

     

     "เผื่อวันไหนเป็นภูมิเเพ้จะได้พาไปหาหมอ:)"

     มุขของอีกคนทำเอาดงฮยอนหลุดขำ เลิกสนใจหน้าจอกล้องวงจรปิดเเล้วหันมาสนใจยองมินที่นั่งตรงหน้าเขาเเทน ดงฮยอนกอดอกตัวเอง ก่อนที่จะใช้นิ้วชี้ดันเหม่งอีกคนอีกครั้ง เเละอีกครั้ง

     "ใช้เวลานานมั้ยคิดมุขเเบบนี้อะ"

     "ไม่นาน สดๆร้อนๆ"

     "เอาจริงๆทำไมมึงไม่ไปทำเพจคำคมวะ"

     "ไม่ชอบวะ"

     "คนอย่างมึงคิดมุขเก่งจะตายไป ไหนจะจีบเเบบร้อนเเรงอะไรเเบบนั้น เเล้วก็มุขที่เล่นกับกูเมื่อกี้อีก"

     "ไม่เอาเดี๋ยวมีคนลอกไปพูดต่อ กูไม่ชอบๆๆ"

     "เอาที่สบายใจ"

     "กูก็มีไว้พูดกับมึงไง"รู้สึกสำคัญขึ้นมานิดๆเมื่อได้ยินที่ยองมินพูด ปกติยองมินก็เป็นคนที่เฮฮามากเวลาคิดมุขก็ดูได้จากเวลาอยู่กับอูจินมันจะชอบกวนตีนเพราะอยากให้เพื่อนตัวเองรู้สึกสนุก เเต่มุขไอ้ดูเเลอะไรเมื่อกี้มันทำให้เขาเขินขึ้นมาบ้าง นิดๆนะ จริงๆ

     "เเล้วตอนนี้เรียนเป็นไงบ้างวะ"ดงฮยอนถาม

     "ก็โอเค ไม่ค่อยมีเวลาเจอมึงวะ"

     "ก็เจอกันเกือบทุกวันปะวะ หรือไม่ค่อยเจอวะ เออ"พูดเเล้วขำ เเค่เรียนเเล้วไม่ค่อยได้เจอกันทำตัวเป็นเด็กไปได้

     "ก็เเต่ก่อนกูกับมึงสนิทกันจะตาย"

     "อยากเจอหน้าก็มาหาบ่อยๆดิ"

     "ก็ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเเล้วเนี่ย"ตกใจที่ยองมินอยู่เอามือมาเท้าคางเเล้วจ้องหน้าเขาอยู่เเบบนั้นเเล้วขยับเข้ามาใกล้ๆ ทไเอาเขาเบือนหน้าหนีจนเหนียงออก ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันเเต่ทำเเบบนี้สามารถทำให้เขาใจสั่นได้ ดงฮยอนเลยเลือกที่จะหันหนีไปสนใจจอภาพเเทนอีกคน

     

     "มึงชอบหันหน้าหนีกู เหนียงออกเเล้วนั่นนะ"

     "เเล้วมึงจะหันมามองกูไหมเล่า"

     "เพื่อนสนิทมองหน้ามึงไม่ได้หรอ"

     ".."

     "หรือมึงเขินกูหว่า"

     

     

     "หึ"

     "มึงเขินคนเป็นด้วยหรอดงฮยอน ฮ่าๆๆ มองหน้ากูสิ"ตกใจที่สุดของที่สุดเมื่อมืออุ่นๆของร่างสูง ขยับมาอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองของดงฮยอนที่กำลังจับคีย์บอร์ดเพื่อเช็คงานถูกมือของยองมอนเเค่มือเดียวรวบไม่ให้มาดึงมือที่กำลังจับเเก้มของเขาออก

     "ไอ้สัสปล่อยกู!!"หน้าทั้งหน้าดิ้นจนเส้นผมสีน้ำตาลเริ่มยุ่งเหยิง สัมผัสอบอุ่นจากมือสู่เเก้มทำเอาดงฮยอนเริ่มหน้าเเดง สิ่งที่ทำได้เเค่ตอนนี้คือพยายามหลีกสายตาจากอีกคนเพื่อไม่ให้ตอบสนองความต้องการของยองมิน ส่วนยองมินนั่นพอเห็นดงฮยอนเริ่มหน้าเเดงก็ขมวดคิ้ว เพราะเขาเเค่หยอกเล่นเป็นถึงขนาดนี้เลยงั้นหรอ

     เเต่เวลาดงฮยอนเขินเเม่มน่ารักวะ

     "ปล่อยกูเถอะ เเก้มกูยิ่งย้วยๆอยู่"

     "กูเเค่จะทำให้มันย้วยกว่าเดิมไงต้องบีบเเรงๆ"

     

     "ไอ้มิน มึงปล่อยกูกูเจ็บอื้ออ!!!"

     ปัง!

     

      พรึ่บ

     เสียงประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วตามด้วยเสียงของยองมินที่รีบผละมือออกจากเเก้มอีกคนเเล้วขยับตัวให้นั่งปกติ ยองมินมองไปที่ผู้มาเยือนที่กำลังเข้ามาในห้องดูว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมดงฮยอนเจ้าของร้านถึงส่งเสียงดัง

     "เป็นอะไรรึเปล่า"

     นักดนตรีที่มีกีตาร์อยู่ข้างกายทำหน้างงๆนิดหน่อย

     เสียงเเบบนี้ทำไมมันคุ้นๆเหมือนอิมยองมินเคยได้ยินมาจากไหนสักเเห่ง

     "ดงฮยอนไม่เป็นอะไรใช่มั้ย พี่เห็นร้องเสียงดังกลัว่าจะเกิดไรขึ้น?"

     "อ่อ ผมไม่เป็นไร ไอ้นี่มันเเกล้งเฉยๆ"

     

     

     เเปลกใจที่ดงฮยอนมองกลับไปที่เพื่อนขี้เเกล้ง เขากลับเห็นอิมยองมินนั่งนิ่งจ้องไปที่พี่นักดนตรีคนสนิทของเขาตรงหน้าโดยไม่ละสายตา เเถมยังทำหน้าตาตกใจเหมือนไม่คาดคิดถึงอะไรบางอย่าง สักพักรอยยิ้มเดิมๆก็ค่อยออกมาให้เขาเห็น

     

     กับพี่นักดนตรีที่เพิ่งหันมาสนใจยองมินก็นิ้วชี้ขึ้นพร้อมกับชี้เเล้วมองยองมินอย่างตกใจ

    "พี่!/น้อง!"

     

     "น้อง ที่มหาลัยตอนไปเซจูนี่"

     "พี่ พี่ที่เล่นกีตาร์บนเวทีนี่"

                                                               

                                       เอาเเล้ววุ้ย เจอทั้งเพื่อนรักกับคนที่ชอบในเวลาเดียวกันเลยนะยองมินอ่าา

                                                                                      --70%--

     

     "หนังน่ารักดีนะ"

     "อืม..น่ารักดี"

     

     "โพนี่น่ารักดีเนอะ"

     "อ่า.."

          

    อย่างนี้คงไม่ต้องเดาเเล้วมั้งว่าทั้งสองคนดูเรื่องอะไรไป

     ฮยองซอบที่กำลังถือกล่องใส่ป้อบคอนมองอูจินที่กำลังเดินอยู่ข้างๆเขา หลังจากที่อูจินตามใจอีกคนว่าจะดูหนังอะไรก็ได้ ฮยองซอบเลยเลือกที่จะดู my little pony เพราะเขามองว่ามันเป็นหนังที่น่ารัก..ต่างจากอูจินอยากดูหนังเเอคชั่น เเต่เขาก็ตามใจเเฟนตัวเอง

     อูจินหลับในโรงมาชั่วโมงเต็มๆ

     "อูจินเพลียรึเปล่า หลับในโรงอะ"

     "ไม่หรอกน่า เเค่เผลอหลับไปเฉยๆ"

     "หรือเป็นเพราะเมื่อคืน.."

     "ไม่หรอก เมื่อคืนฝันดีมากๆเลย"นิ้วชี้เตะปากอีกคนให้พูดเพราะฮยองซอบดันพูดประโยคสุดเขินออกมา

     เมื่อคืนนะหรอ ไม่พูดดีกว่าเนอะ

     "เราว่าอูจินควรดื่มกาเเฟนะ"

     "อืม"

     "นั่งตรงนี้เดี๋ยวเราไปซื้อกาเเฟให้"พาอูจินมานั่งรอตรงโซฟาที่ร้านคอฟฟี่เวริดก่อนที่จะเดินไปสั่งกาเเฟให้ ฮยองซอบไม่รู้ว่าทำไมอูจินถึงเพลียกัน อย่าว่าเเต่ฮยองซอบเลย อูจินเองน่ะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้เพลีย ง่วง ทั้งๆที่เขาก็ได้นอน เเต่จริงๆเมื่อคืนเขาเเทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำเพราะอยู่กับอีกคน ทั้งๆที่ตอนเช้าก็ไม่ได้รู้สึกเพลียเลย เเต่ทำไมอยู่ถึงมาเพลียตอนนี้นะ

     อูจินไม่ได้อยากนอน อยากพักผ่อน เขาไม่ได้รู้สึกไม่สบาย ไม่ได้มีไข้ ไม่ได้ตัวร้อน ไม่ได้ไอ ไม่ได้เป็นอะไร

     เเต่เขาเหมือนกำลังจะหมดเเรง

     

     อูจินมองฮยองซอบที่กำลังควานหากระเป๋าสตางค์ในกะเป๋าสะพายตัวเองเเต่ไม่เจอ เขาจำได้ว่ากระเป๋าสตางค์ของฮยองซอบได้ฝากได้ที่เขา อูจินเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินเอากระเป๋าสตางค์ให้อีกคน

     

     "ฮยองซอบ...เป๋าตัง"

     

     "เออจริงด้วย เราลืมไว้ที่อูจินนี่นา"

     "อูจิน!!!!!"

     talkk 

     จบไปเเล้วนะคะ 30เปอร์คือสั้นมากจะมาให้คนอ่านรอทำไมนิ โกดตัวเองง

     ขอโทดที่มาต่อช้านะคะเพราะว่ามีเรียนเเล้วจะขึ้นม4เเล้วเเงง

     อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าาา จุ้บบ

     ไปสกรีมในเเท้ก #ฮยองซอบกระหายจูบได้น้า