คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 49 day :Part 13
อนที่ 13 (ยัไม่ไ้แ้ำผิ)
เวลา 6 โมเย็น 38 วันอเมี
แบฮยอนำ ลัเ็บสำ ภาระเสื้อผ้าอำ เป็นใส่ระเป๋า ามที่เฮุนไ้พูไว้ ในเวลา 10วันนี้เา้อไปอยู่บ้านเฮุนเพื่อเ็บัว และเรียนรู้สิ่ที่เฮุนสอน แบฮยอนฝาบ้านให้น้อายอเา่วยูแลแล้วฝาบอเมี้วยว่าเาะไปอยู่บ้านเฮุนัพั แบฮยอนหวัว่าเธอะเ้าใ
“เลิศ นายบอันอีทีว่าันไม่ไ้หูฝาหรือนายโหัน”เมีทำท่าทาีใในสิ่ที่ลู่ห่านพู
“ฟัีๆนะ อนนี้พี่แบฮยอนย้ายไปอยู่บ้านพี่เฮุนอาะไปัพัให่ๆ”ลู่ห่านพูย้ำให้ัเน เมียิ้มว้าระโโลเ้นอย่าีใ ูไม่หึไม่หวเลยันิ
“อ่อ เี๋ยวลู่ห่าน มีอะไรที่ันยัไม่รู้านายหรือเปล่า เมื่อเ้าันเห็นนะว่านายไปับใร”เมีพูึ้น ลู่ห่านยิ้ม่อนะพูแบบไม่ปิบั
“อ่อ ผมะไปทำานับพี่านยอลน่ะ เาให้ผมเป็นเลา”เมีอ้าปา้าไปแล้ว เารู้สึะหิะหิับานยอล แปลที่านยอลีับรอบรัวแบฮยอนผิปิ เารู้ว่าานยอล้อิอะไรับแบฮยอนแน่ๆ แู่่ๆ็มาทำ ีับน้ออแบฮยอนไม่ให้เมีิมา็ให้มันรู้ไป
“เลาเลยอ๋อ โหวว ระวัเาะ......ุ่ย...้นนายนะฮะฮ่า”เมีพูแล้ว็ำ ัับในใอเธอที่รู้สึเป็นห่วแบบแปลๆแ่เธอะไปห้ามรๆหรือพูรๆ็ไม่ไ้
“ฮะฮ่า ลล่ะเมี ”
บ้านเฮุน เวลา 3 ทุ่ม
“นอนห้อผม ฮยอนไม่ว่าอะไรใ่ไหมรับ” เฮุนถือสำภาระอแบฮยอนลารถ ่อนสิ่ที่เฮุนพูะทำให้แบฮยอนาโ
“นอนห้อเียวับเฮุนเหรอ........-///-”แบฮยอนพูแล้ว็หน้าแ เฮุนยิ้มที่เห็นว่าแบฮยอนไม่ไ้ว่า หรือทำ ท่าทาใหรือไม่พอใ แ่ลับแสออถึอาารเินอายแทน
“ทำไมแ้มแนานั้นเลยล่ะฮยอน เินรึเปล่าที่เรา้อนอนห้อเียวัน”เฮุนยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆแบฮยอน แบฮยอนหลบา่ำ แ่ไม่สามารถ้อนแ้มแๆอเาไ้
“ผม.....ผม....”อาาริอ่าทำให้เฮุนแอบยิ้ม เาใ้มืออี้าที่ไม่ไ้ถือสำภาระอแบฮยอน ับมืออแบฮยอน่อนะูนแ้มแเาบ้าน เ้าพาโบ็็วิ่ามแบฮยอนไปเ่นัน
“ผมรู้ว่าฮยอนหิว้าว เี๋ยวเราออไปหาอะไรทานันนะหลัาเราเ็บสำภาระเสร็แล้ว”เฮุนพู่อนะเปิประูห้อัวเอ ห้อสีน้ำาลับเียว้า็เผยออ แบฮยอนมอไปรอบๆห้อ มันเป็นห้อที่แ่ไ้ีและลัว มี้าวอเรื่อใ้รบถ้วนเลยที่เียวที่ห้อนอนเามีัน
“อบใ่หรือเปล่ารับ...ห้อผมสวยใ่เปล่า ”เฮุนเินเอาสำภาระอแบฮยอนไปเ็บ และหันมาถามแบฮยอนทีู่เหมือนำลัมบรรยาาศห้อเพลินๆ
“็......สวยรับ......เฮุนิแบบห้อเอเหรอ?”ำ ถามที่แบฮยอนถามทำให้เฮุนนิ่ไปพันึ ่อนะอบ
“ือ.......ผมให้่าออแบบให้น่ะ”เฮุนอบเาไม่อยาบอวามริว่าที่ริแล้วห้อนี้เมีเป็นนิมันึ้นมา
“อ๋อ รับ....”
“ผมว่าเราไปทาน้าวันีว่า ผมะพาฮยอนไปินร้านโปรอผมเลย”เฮุนพูยิ้มๆ่อนะว้ามือแบฮยอนัเิมแล้วเินออไป
“พาโบ แเฝ้าบ้านนะ เี๋ยวันพาที่รัอันไปิน้าว่อน” เฮุนพูับพาโบเมื่อเห็นว่ามันเินามมา่อยๆ แ่ำว่า ‘ที่รัอัน’ อนนี้มันำลัทำให้แบฮยอนอายนอยามุหน้าหนี รู้สึว่า่วนี้เาะเินอายบ่อยเหลือเิน เฮุนเปิประูรถให้แบฮยอน ่อนที่ัวเอะรีบวิ่ไปึ้นฝั่นับ
.
.
.
.
านยอลำ ลันั่มออเอสารที่เาไ้รับเมื่อ 3 ปี่อน เาหยิบมันึ้นมาูอีรั้ ่อนน้ำาเาะไหลออาหาา
“ุเลือเอนะ ถ้าุไม่เลือไปาผม ผม็ไม่้อทำ แบบนี้” านยอลปาเ็น้ำ า ่อนะเ็บเอสารลใ้โ๊ะ เาลุออาโ๊ะทำานและมุ่หน้าลับบ้าน วาแฝไปวยวามเรียแล้น
.
.
ร้านอาหาร
เฮุนูมือแบฮยอนเ้าร้านอาหารที่ั้นบนสามารถมอวิวอนลาืนไ้ีเลยทีเียว ร้านนี้บอเลยว่าไม่ไฮโมาทานไม่ไ้เพราะอาหารแ่ละานราาไม่ใ่เบาๆ ทำให้ร้านนี้ไว้ใไ้ว่าปลอแฟนลับอเาแน่นอน
“เป็นไร้านูโอเใ่หรือเปล่า”เฮุนับแบฮยอนเลือมานั่ั้นบนสุเพราะเห็นบรรยาาศโยรอบไ้ แบฮยอนรู้สึื่นเ้นับที่นี้มาเพราะเาไม่เยมานั่ทานอาหารอะไรที่ไ้บรรยาาศที่ีนานี้มา่อน
“ัในั้นที่เรียว่าสุยอเลยล่ะรับ”แบฮยอนอบ้วยวามื่นเ้น นานๆรั้ที่แบฮยอนะมีวามรู้สึแบบนี้
“ถ้าฮยอนอบ ผมพาฮยอนมาทานทุวันเลยีไหม”
“ผมว่าแ่รั้นี้รั้เียว็พอรับ ถ้าให้เาผมว่าอาหารที่นี้แพ”แบฮยอนพูและมอนที่นั่อยู่รอบๆแ่ละนูีถ้าประเมินทาสายาแล้วะมีแ่นรวยๆทั้นั้น แล้วเาะล้ารบวนเฮุนหลายรั้ไ้อย่าไร
“ไม่เห็นเป็นไรเลยฮยอน ถึให้ผมพาฮยอนมาินลอีวิ นหน้าแ่ผมไม่ล่วหรอ” เฮุนพูแล้ว็ยิ้ม ่อนะมออาหารที่มาเสิร์ฟ อาหารโปรอเา เนื้อแะนิวีแลน์อบอส แล้ว็มออาหารอแบฮยอนที่มาเสิร์ฟ หมูย่าในอสมะเือเทศ
“อโปรฮยอนใ่ไหม”เฮุนถาม
“เมื่อรั้นึ....มันเยเป็นอโปรผมรับ...”แบฮยอนพูแล้วยิ้มาๆเฮุนพยัหน้าเาอ่านแววาู่นั้นอแบฮยอนไม่ออ
“เอาแบบนี้ีว่า......”เฮุนิอะไรีๆออ เายานอแบฮยอนและานอเาสลับัน แบฮยอนมอสิ่ที่เฮุนทำ แบบๆ เฮุนยิ้มให้่อนะพู
“ผมยอมแลเมนูอโปรให้ฮยอนเลยน้า ฮยอนะไ้มีวามสุไ เผื่ออโปรผมะเป็นอโปรอฮยอนบ้าไ” ลอยยิ้มอบอุ่นับำพูีๆทำให้แบฮยอนแ้มแ หัวใอเาเ้นแรอีแล้ว แบฮยอนยมือทาบหน้าออัวเอ
“ฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า”เฮุนถาม้วยวามเป็นห่ว
“เปล่ารับ.....เฮุน...อบุนะ”แบฮยอนล่าวอบุ่อนะใ้มีเินที่วาอยู่อบานปาลไปที่เนื้อแะ เนื้อที่นุ่มทำให้แบฮยอนหัน่ายว่าที่ิ ่อนที่เาะส่ิ้นเนื้อทีุ่้มอสเ้าปาัวเอ เฮุนที่มออย่าลุ้นๆว่าแบฮยอนะอบเมนูโปรอเาแ่ไหน
“ฮืมม นุ่มลิ้นั อร่อยั”แบฮยอนพูแล้ว็ยิ้ม เฮุนเมื่อเห็นแบฮยอนยิ้มแสอาารพอใในอโปรเา เา็รู้สึมีวามสุเบาๆ ่อนะเริ่มลมือหันิ้นเนื้ออโปรแบฮยอน
“อโปรฮยอน็อร่อยนะ ิมูไหมรับ”เฮุนหันเนื้อหมู่อนแบ่ให้แบฮยอน แบฮยอนยิ้ม แล้ว้มหัวให้หน่อยๆ้วยอาารเอะเิน
“ทานเสร็แล้ว ฮยอนอยาไปไหน่อไหมเี๋ยวผมพาไป”
“แล้วแ่เฮุนเลย....”แบฮยอนไม่อแสวามิเห็นเพราะน็ไม่ใ่เ้าอรถะออวามิเห็นว่าะไปนู้นไปนี้็ไม่ใ่ที่
“นั้นลับบ้านนะรับ...ที่บ้านผมมีอะไรให้เล่นเยอะเลย” เฮุนพูแล้ว็ยิ้มเ้าเล่ห์นแ้มแบฮยอนึ้นแน้อยมือที่ถือ้อนับ้อมึ้นมาบั
“-/////-”
“ริสิ ผมยัไม่มีเบอร์ฮยอนเลย”เฮุนวา้อน่อนะว้าโทรศัพท์ในระเป๋าึ้นมา
“ผมไม่ไ้ใ้โทรศัพท์น่ะรับ”แบฮยอนไม่ไ้ใ้โทรศัพท์สามปีเ็มแล้วเพราะไม่รู้ว่าเาะโทรหาใร
“เอิ่ม... นั้นเี๋ยวทาน้าวเสร็ผมื้อให้ฮยอนรื่อนึ”เฮุนพูแล้วเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าาเัเิม รู้สึหน้าแยัไไม่รู้สิ
“ไม่้อหรอรับเฮุน”
“ไม่ไ้รับ ่อไปฮยอน้อใ้โทรศัพท์แน่นอนรับ เี๋ยวผมื้อให้ถือว่าเป็นอวัที่แบฮยอนไ้านแล้วันนะรับ”
“ะีเหรอ......”
“ห้ามัใผมนะ”เฮุนพูริันแบฮยอนพยัหน้าเ้าใ แล้วทานอาหารรหน้า่อ
.
.
.
เฮุนำลัพาแบฮยอนไปื้อโทรศัพท์ที่ห้าใล้บ้านอเา และแน่นอนเฮุน้อพลาัว้วยารใส่แว่นำ พราหน้าัวเอไว้ แ่มีหรือวามหล่ออเาะไม่ทำให้นอื่นสนใแล้วยิ่มาับแบฮยอนายผิวาวหน้าหวานอี ยิ่เป็นุสนใเ้าไปให่
“เฮุน มอเราทั้นั้นเลย”แบฮยอนพูะเินอยู่้าๆเฮุน เฮุนหันมายิ้มแล้ว็พู
“ถ้าฮยอนไ้ถ่ายแบบแล้ว ะรู้ว่ายิ่ว่านมอเป็นยัไ”เฮุนพู่อนะว้าับมือแบฮยอน แล้วเินไปยัร้านโทรศัพท์ทั้สอนูเหมือนาวที่ำลัถูับามอ ไม่้อสสัยถ้ามีเสียล้อัมาารอบ้า แล้วไม่้อสสัยถ้าในเน็ะมีรูปพวเาพสว่อน ็หล่อน่ารัน่าฟินนานี้
“อมือถือที่ีที่สุในร้านเรื่อนึรับ” เฮุนพู่อนแบฮยอนะมอเฮุน้วยสายาที่สื่อวามหมายประมาว่า อะไรันพ่อบุทุ้ม
“เฮุนไม่เห็น้อเอาีอะไรมาเลยแ่โทรออไ้็พอแล้ว”
“ไม่ไ้ อีหน่อยฮยอน้อมี อินสาร์แรม เฟรสบุ๊ และอีเยอะแยะ”เฮุนพูแ่แบฮยอนแล้วเาหัว
“มันืออะไร....เหรอ”แบฮยอนระิบถามเบาๆแบบว่าไม่อยาอายนอื่นที่เทรน เฮุนใเล็น้อยที่แบฮยอนไม่รู้ัโลเียวอะไรแบบนี้เลย
“มันือสิ่ที่ะทำให้บรราแฟนลับอฮยอนสามารถรู้เรื่อราวอฮยอนไ้ยัไล่ะ”เฮุนอธิบายยาว แบฮยอนพยัหน้า่อนที่พนัานะเินเอาโทรศัพท์มาให้
“ทั้หม #$%#^ วอน รับ”ราาที่พนัานายโทรศัพท์บอทำให้แบฮยอนใ มันแพพอๆับเินเือนเาร่วมสอเือน
“แพั.....”แบฮยอนพูเบาๆ แ่เฮุนลับยิ้มแล้วส่บัรเริให้ทาร้าน ราาโทรศัพท์มันูิ๊บ๊อยับเินเือนอเาเลยึ่แ่าาแบฮยอนลิบลับ
“ฮยอนอ่ะอบิมา เฮุนให้้วยในะ อย่าทำหน้าิหนัสิ”เฮุนพู่อนะยื่นถุโทรศัพท์ให้แบอยอน แบฮยอนยื่นมือมารับ่อนะ้มหน้าุๆ
“ถ้าทำ หน้าิมาอีผมะิว่าุไม่้อารสิ่ที่ผมให้นะ”เฮุนพู ่อนแบฮยอนะเยหน้ามอเฮุน ่อนะ่อยๆียิ้ม เาไม่อยาให้เฮุนิว่าเาหยิ่ไม่อยาไ้
“เฮุน โรธเหรอ?”แบฮยอนถาม เฮุนนิ่ไม่ไ้อบแ่เอาแ่เิน ริๆเฮุนอยาแล้แบฮยอน่าหา
“โรธผมริๆ้วย ”แบฮยอนเินามและพยายามเอื้อมมือไปับมือเฮุนแ่เา็ไม่ล้า ไม่ใ่ว่าเฮุนไม่รู้ว่าแบฮยอนำลัทำอะไร เารู้แล้วเา็หยุเิน ่อนะหันมาหาแบฮยอน
“ฮยอนอ่ะ ไม่ล้าเลย” เฮุนพู่อนะว้ามือแบฮยอนเอ เาอยาะแล้อน่ออีันิ ูิเเบฮยอนะ้อเาอย่าไ
“เฮุน หายแล้วเหรอแล้วไม่ลับเหรอ”แบฮยอนถามเพื่อวามแน่ใ เห็นเฮุนับมือเาเินไปทั่วห้าไม่ยอมออาห้าัที
“ใรบอว่าหาย ยัอนอยู่ แ่อยาให้ฮยอน้อบ้าเลยพาเินเล่น่อ”เฮุนพูแ่ไม่มอแบฮยอนเลย แ่เฮุน็ยัับมือเเบฮยอนแน่น
“เฮุน....เ้า.....้อ”สุท้ายแบฮยอน็พู ำพูที่ฟัูหวานเล่นเอาแบฮยอนแ้มแไปถึหูแล้วอนนี้ แ่นที่รอฟัอยู่สิ เินยิ่ว่าเมื่อไ้ยิน เฮุนยิ้มปาแทบปริ ่อนะหันมาหาแบฮยอนแล้วึัวเ้ามาอ
“น่ารััฮยอน” เฮุนระิบอยู่้าหูนำพูมันึมับเ้าไปในัวอเเบฮยอนทุอนูนร่าทั้ร่าอแบฮยอนแ
“เฮุน พอเถอะ นมอทั้วห้าแล้วววว” นที่อายไม่ใ่เอุนที่ใส่แว่นำ แ่เป็นเาที่ใบหน้าไม่มีอะไรปปิเลยัอย่า นแบฮยอน้อ้มหน้า
“เราลับบ้านันเถอะ เฮุนหายอนฮยอนล่ะ”พูบเฮุน็เปลี่ยนมาับมือ่อนะพาแบฮยอนเินลับ ทั้สอนูเหมือนู่รัมาในอนนี้ ทั้หน้าแบฮยอนและเฮุนเอ็แเหมือนอาาศร้อนั แ่เหุที่เป็นแบบนี้ไม่ใ่เพราะอาาศเลย แ่เพราะเป็นวามร้อนในหัวใเา่าหาที่มันพัระหน่ำไปทั่วร่าาย ทั้หัวใที่ระหน่ำเหมือนเสียอรพอีที่ทำให้พวเารู้สึเหมือนยิ่โนระุ้น
.
.
.
เมีำลัมอบรรยาาศรอบเมือในยาม่ำ ืนบนนัมันทาวเวอร์ ในอีไม่้าแสอาทิย์็ะส่อฟ้าเือนัวเธอว่าเวลาอเธอที่ะอยู่บนโลนี้ ไ้ระเทิบเ้ามาอีวัน ในอีไม่้าวิาอเธอ็ะมลายหายไปับอาาศ ไร้วันหวนืน ร่าายอเธอ็ะถูฝั่รบ ย่อยสลายลายเป็นปุ๋ยิน แ่สิ่เียวที่ยัอยู่ือ......วามทรำ
“เวลาอเธอเหลือ 37 วัน เวลา 00.00 ”เสียโทรศัพท์อเธอัึ้น บ่บอว่าึ้นวันใหม่แล้ว อนนี้เที่ยืนร ทุอย่าในโล็ยัมีแสไฟระยิบระยับสวยาม แ่แปลที่เธอลับไม่เห็นาวเลยัว เธอ้อารเห็นมันัรั้
“อยาเห็นั...อย่าน้อย็เป็นวามทรำรั้หนึ่็ยัี” เมีเยมอท้อฟ้าที่ไร้แสาวู่ๆน้ำาอเธอ็ไหลออมาแบบไม่มีสาเหุ ู่ๆเธอ็รู้สึเศร้า เวลาอเธอหน้าะมีมาว่านี้ เวลาที่เธอยัสามารถมีีวิที่อยาทำอะไร็ทำเธอะทำ มันให้หม่อนที่เธอะหลับานอนนิ่ไร้ึ่ลมหายใ
“ให้ผมพาไปไหม ถ้าุอยาเห็น”ู่ๆ็มีเสียหนึ่ัอยู่้าหูเธอ เสียทีุ่้นเยนเธอ้อหันไปมอ แล้ว็พบ ใบหน้าอายหนุ่มที่อยู่ห่าันไม่ี่ืบ
“ยุน!”
ความคิดเห็น