คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3:: วันสอบที่แสนน่าเบื่อ (มากๆ)
บทที่ 3
วันสอบที่แสนน่าเบื่อ (มากๆ)
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยแสงแรกของอรุณที่เริ่มโผล่ขึ้นเหนือพื้นน้ำสีคราม ประกายแสงสีทองของดวงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับอาคารบ้านเรือนในย่านดาวน์ทาวน์ทำให้ย่านนี้กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ผู้คนบางส่วนเริ่มออกมาจับจ่ายซื้อของในยามเช้า...
ที่เกรย์เฮเวนก็เช่นกัน แสงแดดที่สาดส่องไล่มาเรื่อยๆ ปลุกคนที่หลับอยู่ให้ตื่นขึ้น เด็กชายผมเงินลุกจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำไปทันที หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จอุ้มเจ้าลูอิสที่หลับอุตุลงไปข้างล่างด้วยกัน
เฟริสเมื่อลงมาถึงด้านล่างสาดส่องสายตาไปทั่วร้านหาใครบางคน ก่อนสะดุดตาเข้ากับร่างที่สวมเสื้อคลุมสีดำนอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะในมุมหนึ่งของร้านแห่งนี้ เฟริสตรงเข้าไปหานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม วางลูอิสที่ยังหลับอยู่ไว้ที่เก้าอี้ที่ติดกัน
ป้าเจ้าร้านร่างอ้วนผมสีดำเกล้าไว้อย่างเรียบร้อยเดินออกมาจากข้างหลังร้าน
“ป้าโรสครับ ขออาหารเช้าสองชุดและอาหารสัตว์สองชุดครับ” เฟริสพูด
“ได้จ๊ะ....รอแปบนึงนะหนูเฟริส” เข้าไปในครัว สักครู่อาหารหน้าตาน่าทานวางอยู่บนโต๊ะ อาหารเช้าหนึ่งชุดนั้นจะประกอบด้วยแซนด์วิชชิ้นโต แฮมและไส้กรอกทอดอีกสองสามอัน ไข่ดาว สลัดผัก พร้อมโกโก้หรือกาแฟร้อนแก้วโตที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น
เลอาลืมตาตื่นทันทีเมื่อได้กลิ่นของโกโก้ร้อนที่ตนชอบ ป้าโรสจัดแจงวางอาหารสัตว์ให้สัตว์เลี้ยงของเด็กทั้งสองที่ก้มหน้าก้มตากินกันอย่างเอร็ดอร่อย
ป้าเจ้าของร้านมองเลอาที่กำลังดื่มโกโก้พลางนึกถึงเมื่อสองวันก่อนเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับเด็กสองคนนี้ ตอนนั้นยังเช้าอยู่มากแขกที่ลงมาทานอาหารยังไม่ค่อยมี ที่โต๊ะด้านในของร้านเด็กผมสีเงินสีหน้าเย็นชากำลังปลุกเด็กอีกคนที่สวมเสื้อคลุมสีดำปิดทั้งตัวนั่งฟุบหลับอยู่ ซึ่งในตอนนั้นดูเหมือนยิ่งปลุกยิ่งหลับ จนเด็กผมเงินมองดูอย่างเหนื่อยใจ จนป้าโรสยกอาหารเช้ามาเสริมให้ พอเลอาได้กลิ่นตื่นขึ้นทันทีนั่งซดโกโก้เหมือนอย่างตอนนี้
“เดี๋ยวพวกหนูเฟริสกับหนูเลอาจะไปสอบกันใช่มั้ย?”
“ฮะ/ครับ”
“แล้วสัตว์เลี้ยงของพวกหนูหล่ะ จะฝากป้าไว้ก่อนมั้ย?”
“ไม่เป็นไรฮะป้าโรส พวกเรามีวิธีจัดการ” เลอาตอบ
“งั้นเหรอจ๊ะ.....แต่ถ้าอยากฝากก็บอกล่ะ”
“ฮะ/ครับ” ขานรับ
ป้าโรสกลับเข้าไปในครัว ทั้งสองทานอาหารกันต่อ หลังทานอาหารกันเสร็จทั้งเจ้านายและสัตว์เลี้ยง เลอาก็เรียกเคลียร์ที่กระโดดอยู่บนบ่าของตนอย่างร่าเริงเก็บเข้าไปในหนึ่งอัญมณีที่ฝั่งอยู่บนต่างหูรูปไม้กางเขนกลับหัวที่ใส่อยู่ที่หูข้างซ้าย
ส่วนเฟริสเรียกลูอิสที่จ้องเคลียร์เขม็งกลับเข้าไปในอัญมณีสีฟ้าที่ห้อยติดกับสร้อยข้อมือที่เลอาแอบซื้อให้ที่ตลาดมืดเมื่อวันก่อน
การเก็บสัตว์เลี้ยงนอกจากการฝากไว้ต่างโรงรับฝากสัตว์ต่างๆ แล้ว ยังสามารถเก็บใส่ในอัญมณีต่างๆ ได้อีกด้วย ซึ่งอัญมณีที่ใช้นั้นจะต้องมีพลังมากกว่าอำนาจของสัตว์เลี้ยงของตนเอง และต้องให้ตรงกับธาตุสังกัดของสัตว์เลี้ยงตนนั้นๆ
“ป้าโรสฮะ พวกผมไปก่อนนะฮะ” ตะโกนเข้าไปในครัว
“จ๊ะ....โชคดีทั้งสองคนนะ” เสียงใจดีของป้าโรสตะโกนกลับออกมา
เฟริสกระชับเสียงคลุมของเลอาให้มิดชิดขึ้น “ตอนนี้ถึงแดดจะไม่ค่อยแรง แต่ปิดไว้ก่อนดีกว่า”
“ขอบคุณนะเฟ”
ทั้งสองเดินออกจากร้านมุ่งหน้าสู่โรงเรียนซีดิสเพื่อเข้าสอบ
.......................................................................................................
ตลอดสองข้างทางถึงแม้ยังมีร้านค้าเปิดไม่มากนัก แต่เมื่อพาเลอาที่ชอบเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจมาด้วยแล้ว พอเฟริสผู้นำทางเผลอทีไรเลอามีอันต้องหายตัวไปทุกที จนเฟริสต้องวิ่งตามหาจนทั่วกว่าจะเจอ แต่พอเจอเจ้าตัวเล่นซื้อของกินเต็มสองมือพร้อมส่งรอยยิ้มหวานมาให้อีก เฟริสได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็โล่งอกที่หาตัวเจอเข้าไปช่วยถือของต่างๆ ให้ แต่พอเผลอละสายตาไปแปบเดียวเลอาก็หายตัวไปอีก จนเฟริสต้องจูงมือไว้กันไม่ให้หนีไปไหน
“เฟ....ฉันไม่แอบไปไหนแล้วนะ” เฟริสปรายตามองเลอาที่ตนจับมือไว้แน่น
“โธ่...แค่เดินไปดูของนิดเดียวเอง” อ้อน เฟริสได้แต่ถอนหายใจไม่รู้จะทำอย่างไรดีจะโกรธก็โกรธไม่ลงยิ่งเวลาเลอาเข้ามาออดอ้อนแบบนี้ด้วยแล้ว
“ทีหลังอย่าไปไหนไม่บอกอีกล่ะ” เลอายิ้มร่าพร้อมพยักหน้ารับงึกงัก เฟริสรีบเร่งจังหวะก้าวท้าวให้เร็วขึ้น เลอาเองก็เดินตามมาอยู่ไม่ห่าง
“เฟนี่ใกล้ถึงยังอ่ะ” บ่นเมื่อเดินมาได้พักใหญ่แล้วแต่ยังไม่ถึงสักที
“ข้างหน้านี้ไง” ชี้ไปข้างหน้า
เลอามองตามนิ้วไป มองดูด้วยความตื่นตาตื่นใจ สำหรับเลอาแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้พบเห็นมันเป็นสิ่งที่แปลกใหม่และน่าสนใจทั้งสิ้น ยิ่งเมื่อสิ่งที่อยู่ตั้งอยู่ตรงหน้ามีทั้งความยิ่งใหญ่และงดงามด้วยแล้ว
‘อย่างกับเมืองของเหล่าทวยเทพ.....’ เลอาคิด
โรงเรียนซีดิสนั้นตั้งอยู่บนพื้นที่เขตการปกครองพิเศษซีดิสแห่งนี้ โดยมีสภาสูงคอยดูแลกฎระเบียบต่างๆ ตลอดจนสรรหาผู้เหมาะสมแก่ตำแหน่งอธิการบดีของโรงเรียนแห่ง ซึ่งอธิการบดีคนปัจจุบันคือ ‘ลาฟ โซลเยอร์’ ท่านเป็นนักปราชญ์ที่ทรงความรู้และความสามารถ และเป็นที่รักใคร่ของอาจารย์และนักเรียนซีดิสทุกคน ซึ่งโรงเรียนซิดิสนั้นมีชื่อเต็มๆ ว่า
....ซีนิธ ดิสแทนส์....
โรงเรียนที่ตั้งอยู่สุดปลายเส้นขอบฟ้าของโลกใบนี้ ด้านหน้าของโรงเรียนมีแม่น้ำไหลผ่านสายหลักของเขตการปกครองพิเศษแห่งนี้ไหลผ่าน สะพานโค้งสีขาวนวลลวดลายวิจิตรตระการตาทอดผ่านแม่น้ำนี้ ประตูบานใหญ่ด้านหน้าเปิดกว้างกำแพงสีขาวรายล้อมอาณาเขตของโรงเรียนแห่งนี้และพื้นที่ของป่าศักดิ์สิทธิ์ที่เขียวขจีแต่แฝงไว้ด้วยความอันตราย
เฟริสพาเลอาตรงดิ่งมาที่บอร์ดประกาศห้องสอบตรงลานน้ำพุ ที่ตั้งบอร์ดไว้นับร้อย ในตอนนี้ยังมีคนดูไม่มากนักทำให้ไม่ต้องไปเบียดเสียดกับใคร
เฟริสไล่รหัสสอบของตนไปตามบอร์ดต่างๆ “ของฉันหอประชุม นายล่ะเลอา”
“เหมือนกัน แต่ของฉันที่นั่งแถวหลังสุดอ่ะ”
“งั้นถ้าใครสอบเสร็จก่อนให้มานั่งรอแถวลานน้ำพุนี้แล้วกัน” นัดแนะไว้
“โอเค” ตอบรับ
ทั้งสองเดินหาที่นั่งพักที่ใกล้กับสถานที่สอบ จนมาเจอที่ว่างซึ่งอยู่ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ เฟริสเรียกหนังสือออกมาอ่านฆ่าเวลา ส่วนเลอาเองเอาของกินที่ซื้อมาตลอดทางออกมากินเรื่อยๆ ขณะนั้นเสียงประกาศตามสายดังขึ้น
“ประกาศถึงผู้เข้าสอบทุกท่าน ขณะนี้เวลา 8.00 น. เหลือเวลาอีกสามสิบนาทีในการเข้าห้องสอบ ถ้าท่านไม่อยากตายที่นี่ จงรีบกลับไปซะ เพราะที่ไม่ได้สวย.......แค่กๆ อ๊าก......ไอ้เรย์แกทำอะไรฉัน!!! ปล่อยนะ!!! อืมๆๆ....โครม!!”
...เงียบ!...
“ขออภัยค่ะ ต่อไปนี้ทางโรงเรียนจะขออธิบายกฎในการสอบให้ทุกท่านทราบและจงปฏิบัติตามซะ ถ้าไม่อยากสอบตก” น้ำเสียงของคนพูดเริ่มโหดขึ้นเรื่อยๆ
“แองจี้พอๆ เดี๋ยวน้องๆ ก็ขวัญกระเจิงกันหมด” เสียงห้ามปรามดังรอดผ่านเข้ามา
“ชิก็ได้....เอาหล่ะ!! เมื่อผู้เข้าสอบเข้าห้องสอบแล้วห้ามมีการพูดคุยหรือยืมอุปกรณ์ต่างๆ โดยเด็ดขาด ไม่งั้นทางโรงเรียนจึงถือว่าสอบตก และหากทำเสร็จก่อนเวลาให้วางกระดาษข้อสอบคว่ำลงบนโต๊ะแล้วลุกออกไปได้เลย เวลาที่ใช้ในการทำข้อสอบ 5 ชั่วโมง ขอให้ผู้เข้าสอบทุกท่านเตรียมเข้าห้องสอบได้แล้วค่ะ”
สิ้นเสียงประกาศ ผู้เข้าสอบทุกคนตรงดิ่งไปยังห้องสอบของตนเองในทันที
.......................................................................................................................
ภายในหอประชุมรูปโดมเลอาเดินนับเก้าอี้ไปเรื่อยๆ จนถึงที่นั่งของตนเอง
“ตรงนี้สินะ” นั่งลง สายตาจากรอบข้างมองเลอาด้วยสายตาแปลกๆ แต่ตัวเลอาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร จนมีอาจารย์คนหนึ่งได้เข้ามาหา
“หนูจ๊ะ ช่วยถอดเสื้อคลุมออกก่อนได้มั้ย?” เสียงหวานที่ฟังทีเดียวก็รู้ว่าเป็นใคร
“คงไม่ได้หรอกฮะ อาจารย์มาเรีย” ส่งยิ้มหวานให้ “ผมไม่ทุจริตหรอกฮะ ถ้าไม่เชื่อให้อาจารย์มายื่นคุมผมเป็นกรณีพิเศษก็ได้นะฮะ”
“เลอาเองเหรอ! แล้วทำไมสวมเสื้อคลุมมาล่ะ....นี่รู้มั้ยฉันคิดว่าจะไม่ได้พบกันอีกสักแล้ว” พูดอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าจะพบเลอาได้ง่ายๆ แบบนี้
“ถ้าผมสอบเข้าได้ รับรองฮะปีหน้าอาจารย์มาเรียได้เห็นหน้าผมจนเบื่อแน่ๆ”
มาเรียเริ่มหน้าซีด เมื่อคิดว่าถ้าเลอาเข้ามาเรียนสายนักสู้จริงๆ เรื่องวุ่นๆ คงเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน แถมยังมีตัวหวงน้องบวกเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง แค่คิดก็เหงื่อตกเย็นสันหลังวาบ
“งั้นครูไปก่อนนะ ทำขอสอบดีๆ ล่ะ”
“ฮะอาจารย์”
ไม่นานหลังจากอาจารย์มาเรียเดินจากไป กระดาษข้อสอบปรากฏขึ้น เลอาพลิกหน้าดูไปอย่างเบื่อๆ ไม่รู้สึกกดดันอะไร ถึงแม้จะมีอาจารย์คอยคุมอยู่ข้างหลังตลอดก็ตาม
เลอาลงมือเขียนข้อสอบอย่างคล่องแคล่วไม่คิดอะไรมากจากข้อหนึ่งไปข้อหนึ่งไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเหลือข้อสอบเพียงหน้าเดียว
“มีข้อสอบเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ด้วยเหรอเนี้ย” พึมพำกับตัวเอง หมุนปากกาเล่นไปมาก่อนลงมือตอบคำถาม จนถึงข้อสุดท้าย
“สิ่งที่อยากรู้ที่สุดเหรอ?” เมื่อเห็นคำถามรีบตอบทันทีอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย คว่ำกระดาษข้อสอบลุกออกจากห้องสอบไปคนแรก คนที่สอบด้วยกันต่างหันมองตามเป็นตาเดียว
“ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยนะเนี่ย” มาเรียเก็บข้อสอบของเลอา เดินไปส่งให้เพื่อนสาวอาจารย์สายเดียวกันที่เป็นคนรวบรวมข้อสอบทั้งหมด อาจารย์สาวคนนั้นพลิกข้อสอบดูคำตอบไปเรื่อย แววตาประหลาดใจฉายออกมา
“เป็นไงบ้างดาริน?”
“ถูกหมด”
มาเรียอึ้ง “พูดเป็นเล่นน้าดาริน”
“จริงๆ เธอลองดูสิ” ยื่นข้อสอบให้ มาเรียพลิกดูคำตอบอย่างรวดเร็ว หันไปสบตากับเพื่อนสาว
ข้อสอบเพื่อคัดนักเรียนของโรงเรียนซีดิสแห่งนี้ยังไม่เคยมีใครที่ทำได้คะแนนเต็ม คนที่ทำคะแนนสอบสูงสุดคนก่อนเป็นเอลฟ์ที่ขาดไปเพียงคะแนนเดียว แต่เอลฟ์คนนั้นใช้เวลาห้าชั่วโมงในการสอบ แต่เด็กคนนี้กลับทำเสร็จภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง
“ไม่คิดว่าน้องชายของโนอาจะขนาดนี้” มาเรียเปรย
“น้องชายของโนอางั้นเหรอ?” ดารินถามอย่างแปลกใจ เมื่อคิดถึงศิษย์คนโปรดของเธอ “งั้นเราคงต้องดูสอบรอบต่อไปว่าเด็กคนนี้จะเก่งแค่ไหนกันแน่”
“นั่นสินะดาริน”
...................................................................................
ใต้ร่มเงาไม้แถวลานน้ำพุ เลอานั่งบิดซ้ายทีบิดขวาทีไล่ความปวดเมื่อย ขณะรอเฟริสที่ยังทำข้อสอบไม่เสร็จ
“อืม.....เมื่อยจัง” เอาของกินที่ยังเหลือออกมาทานฆ่าเวลา
“เฮ้อ...ไม่คิดว่าข้อสอบจะง่ายขนาดนี้” ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ “น่าเบื่อจริงๆ เลย หวังว่าคงจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำ นะ......ไม่งั้นคอยดูเหอะทั้งพ่อทั้งพี่จะโดนไม่ใช่น้อย ฮึๆๆๆ”
วาบ!!!
“โนอานายเป็นอะไรสะดุดโหยงเชียว” ชายหนุ่มผมสีดำดวงตาสีทองรูปร่างสูงโปร่งถามขึ้น มองเพื่อนที่หน้าเริ่มซีดลง
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกเสียวสันหลังพิกล” พูด ขณะเอามือลูบคอตัวเองไปมา
“งั้นเหรอ? แต่สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะ”
“โนอา...เซน....นายสองคนมาช่วยกลางเขตอาคมทางนี้หน่อยสิ”
“ได้ๆ” เซนขานรับ หันไปมองโนอาที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“เรารีบกางเขตอาคมให้เสร็จ แล้วรีบออกจากป่านี้ดีกว่า นายจะได้พักด้วย” โนอาพยักหน้ารับก่อนเข้าไปช่วยกางเขตอาคมในป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
‘แต่ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนกับ........ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย’
....................................................................................
เอามาลงอีก 1 ตอน มีคำผิดตรงไหนช่วยบอกกันด้วยนะ
ความคิดเห็น