คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1:: พบเพื่อนใหม่ (2)
บทที่ 1
พบเพื่อนใหม่
ที่ร้าน ‘เทมปุส’ ร้านอาหารขึ้นชื่อแห่งหนึ่งของเมืองคล็อกทาวน์ที่เต็มแน่นไปด้วยผู้คนเสมอ เลอา เฟริส และโนอานั่งอยู่มุมหนึ่งในร้านซึ่งค่อยข้างเงียบและเป็นส่วนตัว ขณะที่เลอากำลังสั่งอาหารกับพนักงานที่จดมือพันกันเป็นระวิงอยู่
“เลอายังไม่พออีกเหรอ” เฟริสมองร่างเล็กที่สั่งอาหารไปมากกว่า 10 รายการแล้ว
“พอก็ได้....ชิ” พูดอย่างอารมณ์เสียนิดๆ ยื่นรายการอาหารคืนพนักงาน ไม่นานอาหารน่าตาน่าทานวางเต็มโต๊ะ
“น่ากินจัง” เลอาลองชิมอาหารทุกจานที่สั่งมา หลังจากได้ทานอาหารจนอิ่มท้องก็กลับมาสดใสร่าเริงและเป็นมิตรอย่างเดิม
โนอาที่นั่งเงียบมานานเมื่อเห็นน้องชายอารมณ์ดีขึ้นก็พูดขึ้นมา “เลอา....วันนี้น้องต้องไปพักที่ฝั่งนู้นคนเดียว พี่ต้องเข้าไปช่วยงานที่ซีดิส น้องอยู่ได้มั้ย?”
“ได้ฮะ....แล้วพี่จองที่พักไว้ยังอ่ะ”
“จองไว้ให้แล้ว ว่าแต่เฟริสมีที่พักหรือยัง?” หันไปถามอีกคน
“มีแล้วคับ”
“พี่โนอาแล้ววันสอบล่ะ” ถามขณะสั่งของหวานมาทานต่อ
“อีกสองวัน เริ่มสอบตอนแปดโมง ไปดูห้องสอบได้ที่ซีดิสเลย แล้วอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวล่ะ” โนอาพูดอย่างเป็นห่วง เพราะเลอาเป็นคนที่จำทางไม่เก่งเอาสักเลย หลงทางเป็นประจำ
“ไม่ต้องห่วงฮะ ถ้าผมจะไปไหนเดี๋ยวให้เฟริสพาไป”
“คับพี่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมคอยดูให้” รับอาสา
“พี่ฝากด้วยนะ” ขยี้หัวเฟริสด้วยความเอ็นดู ลุกขึ้นไปจ่ายเงินค่าอาหารที่ทำให้โนอาจนกรอบไปอีกสักพักใหญ่ ก่อนขอตัวกลับซีดิสก่อน
ส่วนเลอาหลังทานของหวานเสร็จโดยมีเฟริสนั่งมองอย่างอึ้งๆ กับปริมาณอาหารที่เลอากิน (ยัด) เข้าไป ก่อนที่ทั้งสองไปเที่ยวตลาดกันต่อ
“เฟริสนั่นตัวอะไร” ชี้ไปทางร้านขายสัตว์เลี้ยงเก่าๆ ดูมอซอ แถมบรรยากาศยังกับบ้านผีสิงจนไม่มีใครกล้าเข้าไปเฉียดใกล้
“ฉันก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” เฟริสจ้องมองไปตามที่เลอาชี้ให้ดู พากันไปดูใกล้ๆ
“หนูทั้งสองสนใจตัวไหน” ลุงเจ้าของร้านออกมาถามลูกค้าทั้งสองที่ไม่ได้เห็นมานาน “ข้างไหนยังมีสัตว์แปลกๆ อีกเยอะพวกหนูๆ เข้าไปดูได้นะ”
“มีเอไทน์มั้ยครับ” เฟริสถาม
“เอไทน์เหรอ? อืม.....นั้นก็แล้วแต่เธอล่ะพ่อหนู” พูดพร้อมรอยที่เป็นปริศนา เฟริสเข้าไปในร้านทันที
“คุณลุงฮะ ไอ้ตัวนี่มันตัวอะไรเหรอ?” เลอาถามชี้ไปยังก้อนกลมๆ ที่มีขนปุยๆ สีขาวแสมน้ำตาลนอนหลับอยู่ในกรงอย่างสบาย
เจ้าของร้านมองด้วยสายตาแปลกใจ “พ่อหนูคนนี้เห็นมันด้วยเหรอ?”
เลอามองลุงเจ้าของร้านอย่างแปลกใจ พยักหน้ารับ “ก็มันนอนอยู่ตรงนี้นี่ฮะ ใครๆ ก็เห็น”
ลุงเจ้าของร้านยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “หนูชื่ออะไรเหรอ?”
“เลอาฮะ”
ลุงเจ้าของร้านพาเข้ามาข้างในร้าน เปิดกรงหยิบเจ้าตัวกลมขนปุยสีขาวสลับน้ำตาลยื่นให้อีกฝ่าย เลอารับไว้อย่างแปลกใจ
เจ้าตัวกลมขนปุยที่อยู่ในมือค่อยๆ ขยับตัวเผยให้เห็นรูปร่างจริงๆ ของมัน ตัวของมันมีลักษณะเป็นวงรีขนปุยสีขาวแสมน้ำตาลประปราย มีหูเหมือนแมว ตากลมโต ปลายหางมีก้อนกลมขนปุยเล็กๆ สีเดียวกับตัวติดอยู่ มันจ้องมองเลอาพลางโยกตัวไปมา ก่อนกระโดดขึ้นไปตามแขนอย่างร่าเริงเกาะที่ไหล่ของเลอา
เลอาถูกใจเจ้าตัวเล็กไม่ใช้น้อยใช้นิ้วลูบไล้ไปตามตัวซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะชอบมาก เพราะส่งเสียงร้องครางใหญ่แถมยังออดอ้อนเลอายิ่งกว่าเดิมโดยเอาตัวมาถูเข้ากับนิ้วของเลอา
“มันคงชอบพ่อหนูเข้าสักแล้ว” เจ้าของร้านมองตาเป็นประกาย
“แล้วมันเป็นตัวอะไรกันฮะ”
ชายเจ้าของร้านนิ่งเงียบก่อนตอบไปว่า “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน.....”
“.............................” นิ่งอึ้ง
“ที่ลุงไม่รู้ก็เพราะในตำราทั่วไปมันไม่ปรากฏชื่อสายพันธุ์ไว้” อธิบายให้อีกฝ่ายทียืนอึ้งเข้าใจ
“เหรอฮะ งั้นผมขอซื้อตัวนี้ล่ะ”
“ไม่ต้องหรอก ลุงให้หนูฟรีเลย แต่......ต้องสัญญานะว่าจะดูแลมันดีๆ” เจ้าของร้านพูดพลางมองดูเลอาที่ยืนยิ้มอย่างดีใจ
“ได้ฮะ ขอบคุณนะฮะคุณลุง” สัญญา เอาเจ้าตัวเล็กที่เกาะอยู่บนไหล่มาวางไว้ในมือจ้องมองด้วยสายตาอ่อนโยน
“ต่อไปเจ้าชื่อเคลียร์นะ เจ้าตัวเล็ก” เคลียร์กระโดดไปมาอย่างร่าเริงอยู่บนมือของเลอา พลางส่งเสียงร้องกี๊ๆ อย่างพอใจกับชื่อที่เจ้านายตั้งให้
จากด้านในสุดของร้านเฟริสเดินออกมาพร้อมสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ลักษณะคล้ายลูกหมาที่มีขนสีขาวปุยทั้งตัว มีหูยาวคล้ายกระต่าย กลางหลังมีปีกคล้ายนกแต่ใหญ่กว่า
“โอ้....พ่อหนูคนนี้ได้เอไทน์กลับออกมาด้วย” พูดด้วยความแปลกใจ
เอไทน์สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของป่าแห่งแสง (
“เท่าไรคับ”
“ลุงคิดให้หนูถูกๆ เลยแค่ 1,000 โกลด์ แต่สัญญาว่าหนูจะดูแลเจ้าตัวนี้ดีๆ” ลุงเจ้าของร้านรับเงินก่อนร่ายวิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงทั้งสองให้ฟัง
“มันชื่ออะไรอ่ะเฟริส ส่วนตัวนี้ชื่อเคลียร์ ทำความรู้จักกันไว้นะ” ยื่นเคลียร์ไปใกล้
“มันชื่อลูอิส” ลูอิสที่โดนเฟริสกอดไว้ทำจมูกฟุดฟิดดมเจ้าตัวเล็กขนปุยข้างหน้า ก่อนจ้องเขม็งแล้วใช้ขาหน้าตบเข้าให้ เคลียร์โดนตบร้องกี๊ๆ กระโดดหนีขึ้นมาอยู่บนบ่าของเลอาทันที
“ลูอิส” ดุด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ทำให้ลูอิสที่อยู่ในอ้อมกอดหงอยลงทันที
“อย่าดุมันเลย มันคงไม่ได้ตั้งใจ” เลอาปรามเมื่อเห็นว่าเฟริสทำท่าจะร่ายอีกยาว ส่วนเลอาลูบหัวเจ้าเคลียร์เป็นการปลอบโยน
“คุณลุงฮะ ขอบคุณสำหรับเจ้าตัวนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกหนูเลอา ถ้ามันอยากให้เธอเป็นเจ้าของ” ท้ายประโยคเบาเหมือนพูดกับตัว ทั้งสองกล่าวลาเพื่อรีบไปขึ้นเรือเที่ยวถัดไป
ลุงเจ้าของร้านทอดสายตามองตามหลังเด็กทั้งสอง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน อยู่ดีๆ ชายหนุ่มผมสีเงินสวมเครื่องแบบคล้ายชุดทหารสีดำที่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบทำเคารพคนตรงหน้า
“องค์ราชินี.....”
ลุงเจ้าของร้านหันมายิ้มให้ ก่อนที่ร่างของชายแก่จะกลับกลายเป็นร่างของหญิงสาวสวยงดงามราวกับนางฟ้า ผมสีทองยาวหยักศกถึงบั้นเอวถูกถักเปียไว้อย่างดี ดวงตาสีฟ้าสดใสพร้อมยิ้มอ่อนโยนที่มักปรากฏอยู่บนใบหน้าเสมอ ร่างของหญิงสาวสวมอาภรณ์สีขาวยาวมีระบายลูกไม้ติด
“มีอะไรจ๊ะเชเรน..”
“องค์ราชาให้ท่านกลับได้แล้วครับ”
หญิงสาวมองชายตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจนัก “ถ้าฉันยังไม่อยากกลับล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็คงต้องขออภัยไว้ก่อน.....หากต้องใช้กำลังบังคับให้ท่านยอมกลับไปพร้อมกับผม” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นหญิงสาวหน้ายู่ทันทีอย่างไม่พอใจ
“กะจะอยู่เที่ยวอีกสักหน่อย” บ่นพึมพำ “แต่เอาเถอะ....ฉันจะยอมกลับก็ได้ ตอนนี้งานที่เคยมีคนฝากไว้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วนี่” ยิ้มเศร้าๆ
เชเรนทำความเคารพหญิงสาวที่ตอนนี้ปีกสีขาวปรากฏขึ้นกลางหลังอีกครั้ง ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายไปจากที่ตรงนี้ พร้อมกับร้านขายสัตว์เลี้ยงที่เคยตั้งอยู่ตรงที่แห่งนี้เหมือนดั่งไม่เคยมีมา
.......เราขอฝากความหวังไว้กับพวกเจ้าด้วย.........
.....................................................................................
ปล. อันบนไม่พอ เลยเอามาต่อเพิ่มอีกอัน
มีคำผิดตรงไหนช่วยบอกด้วยนะ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า
ความคิดเห็น