คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พักผ่อน
ตัวโรงแรมทำจากหินสีแดง มาชิกัสและมินากะไปที่โต๊ะเพื่อจะขอเช่าห้อง พนักงานสาวยิ้มให้เราอย่างเป็นมิตร มินากะบอกกับพนักงานสาว
“ห้องขนาดสองคนห้องหนึ่งค่ะ”
“จะค้างกี่คืนคะ”
“1 อาทิตย์” มินากะตอบ
เด็กสาวทั้งสองมาถึงห้องหมายเลข 221 ประตูห้องทำจากไม้สีน้ำตาลแดงอย่างดี เมื่อเปิดเข้าไปพบกับเตียงเดี่ยวสองเตียง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะเก้าอี้ที่ทำจากหินสีแดง ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งเพดาน พนัง และพื้นห้อง ต่างก็ทำด้วยสีแดง
“ฮะฮะ เข้ากับสีผมเธอดีนะ” มาชิกัสเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะ
“แดงทั้งห้องแบบนี้ ฉันนอนไม่หลับแน่ๆ” มินะว่า
“อยากรู้จัง ใครเป็นคนออกแบบนะ”
ทั้งสองจัดสัมพาระในห้อง ทันทีที่จัดเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“ก๊อกๆๆ อาหารเย็นค่ะ”
“ฉันสั่งเองแหละ” มาชิกัสตอบก่อนที่มินากะจะถาม
หลังทานเรียบร้อยแล้วซักพัก ก็มีคนขึ้นมานำจานไปเก็บ เป็นเด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาพอดูได้ ผมสีน้ำตาลเข้มชี้ๆของเขา ทำให้มาชิกัสเรียกให้มินากะดู
“เฮ้ๆ มินะ นายนี่ตลกจัง ฮ่าๆ” มาชิกัสกระซิบเบาๆ มินากะที่ง่วงอยู่กับการเรียงไพ่ยิบซีก็หันหน้าขึ้นมอง
“อ้าว วินด์นั่นเอง” มินากะเรียกผู้ซึ่งกำลังเก็บจาน เด็กชายหันมามอง ก่อนจะพูดว่า
“ไง มินะ ไม่เจอกันนานเลยนะ แล้วก็.. นั่นใครน่ะ?” เด็กชายเจ้าของชื่อวินด์ถาม
“ริโอะ มาชิกัส เพื่อนฉันเอง แล้วนี่ก็วินด์ เวทเทอร์ เพื่อนสมัยเด็กของฉันตอนอยู่ที่ฮาซาโดอัส” มินากะแนะนำต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน
“ฉันว่า นายต้องมีพี่มีน้องชื่อ เรน คลาวด์ หรืออะไรแบบนี้แน่เลย ฮ่าๆ” มาชิกัสหัวเราะ
“ฉันเป็นลูกคนเดียว” วินด์ทำเสียงดุ
“อ้อหรอ แล้วลูกพี่ลูกน้องล่ะ” มาชิกัสเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ
“พอแล้วน่า.. มาชิกัส” มินากะเอ่ยขึ้นก่อนสงครามจะเริ่ม “แล้ววินด์ เป็นไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“คือพอดีพ่อกับแม่ย้ายมาทำธุรกิจเปิดโรงแรมที่ซากาเนียร์น่ะ” วินด์เล่า
“นายก็เป็นลูกเจ้าของโรงแรมงั้นสิ” มาชิกัสถาม
“เออ ใช่ครับ” วินด์ตอบอย่างผ่านๆ “แล้วมินะ มีอะไรถึงมาที่ซากาเนียร์หรอ”
“กะว่าจะมาเข้าโรงเรียนซาก้า” มินากะตอบ ตอนนี้เธอกำลังเก็บไพ่ยิบซี
“ฉันเป็นเด็กปี2 ของโรงเรียนนี้แล้วนะ” วินด์เอ่ยขึ้น “เอ่อ.. เสียเวลามากแล้ว ฉันต้องไปเก็บจานห้องอื่นต่อ”
“อืม โชคดี” มินากะพูด
“อย่าทำจานแตกนะ ฮ่าๆๆ” มาชิกัสพูดบ้าง..
คืนนั้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองก็เข้านอน.. มาชิกัสนอนตะแคงหันไปหามินากะ แล้วคุยกับเธอ
“ถ้าเด็กเก็บจานเข้าโรงเรียนซาก้าได้ เราก็คงไม่ยากหรอก ใช่มั้ย” มาชิกัสเอ่ย
“เห็นแบบนั้น วิชาดาบที่วินด์ได้มาตอนอยู่ฮาซาโดอัสน่ะ ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ” มินากะว่า
“วินด์ใช้ความสามารถในการใช้ดาบเข้าโรงเรียนนั้นหรอ?” มาชิกัสถาม เธออดที่จะสนใจไม่ได้แล้วสิ..
“คงใช่” มินากะตอบ
“แล้วเราจะเข้ายังไงล่ะเนี่ย เธอบอกว่าเข้าได้สบายๆนี่”
“เธอเป็นลูกสาวของโจรสลัดที่มีชื่อเสียง แล้วก็มีฝีมือดาบแบบโจรสลัดอยู่พอตัว...” มินากะพูด
“อืม ก็ใช่นะ แหะๆ”
“ส่วนฉัน เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันดูดวงแม่นแค่ไหน” มินากะพูดต่อ
“โดยเฉพาะเรื่องแย่ๆ” มาชิกัสต่อ หลังจากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นมา แล้วก็นอน...
หลังมื้อเที่ยง ทั้งสองก็ไปเดินเล่นในเมือง ตามกำแพงเมือง และจุดต่างๆ มีใบปลิวรับสมัครนักเรียนติดอยู่ เด็กทั้งสองไม่ได้สนใจที่จะดูมัน เธอสนใจสินค้าที่วางอยู่มากกว่า
“แหวนนั่นสวยดีนี่” แม่ค้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พลางมองไปที่จี้ห้อยคอของมาชิกัส
“อ่อค่ะ แต่ว่ามันเป็นแค่แหวนเงินธรรมดาๆเท่านั้นเอง” มาชิกัสพูด
“ได้มาจากไหนเหรอหนู” แม่ค้าถามต่อ
“ก็ใส่มานานแล้วค่ะ นานจนจำไม่ได้เลย” มาชิกัสพูดพลางเอาแหวนเก็บเข้าไปในเสื้อ
“มีคำว่าอะไรเขียนอยู่รึเปล่า” แม่ค้ายังไม่หยุดถาม
“คำว่า SOUL ค่ะ”
“ป้าเหมือนเคยเห็นคนใส่แหวนแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ป้านึกไม่ออก”
“คงมีทั่วไปแหละค่ะป้า”
ในที่สุดก็เย็นพอดี มาชิกัสและมินากะกลับมาพอดีกับเวลามื้อเย็น ของที่ซื้อมามากมายถูกกองอยู่บนพื้น ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของมินากะเสียมากกว่า
คนที่มาเก็บจานไม่ใช่วินด์ แต่เป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม ทั้งสองอาบน้ำและเข้านอนตามปกติโดยไม่ได้คุยอะไรกัน.....
ในที่สุด พรุ่งนี้ก็ถึงแล้ว... วันรับสมัครนักเรียนโรงเรียนซาก้า ..วันแรก..
ความคิดเห็น