คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น
เรือโคลงเคลงไปตามสายน้ำ ธงสัญลักษณ์ของโจรสลัดปลิวไสว กวีสาวนั่งดูแผนที่เก่าๆสีน้ำตาลพลางเสยผมสีน้ำตาลแดงยุ่งๆไปข้างหลัง นัยน์ตาสีเทาจ้องดูกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่..
“อีกไกลเลยเพื่อน” เด็กสาวอีกคนเข้ามาในห้องโดยที่เจ้าของห้องไม่รู้ตัว เธอมีผมสีบลอนด์และตาข้างซ้ายน้ำตาล ส่วนอีกข้างเธอใช้ที่ปิดตาแบบโจรสลัดปิดไว้ “ฉันว่า แวะไปเดินเล่นที่ซากาเนียร์ก่อนดีมั้ย”
“เสียเวลาเปล่าๆ” อีกคนว่า
“เอางั้นก็ได้” เด็กสาวอีกคนยิ้ม แล้วเดินออกจากห้อง ก่อนจะตะโกนว่า “ลุง แวะที่เมืองซากาเนียร์ด้วย”
“เอ้า!!! หักใบเรือ แวะเมืองซากาเนียร์” คนคุมเรือออกคำสั่ง ลูกเรือต่างปฏิบัติหน้าที่ พอดีกับที่เสียงพึมพำไม่พอใจของกวีสาว
“เสียเวลาจริงๆ..”
เรือไม้สีดำจอดเทียบท่าเมืองหลวงซากาเนียร์ เด็กสาวทั้งสองลงจากเรือพร้อมๆกับกัปตันเรือและลูกเรือคนอื่นๆ
“ในที่สุดก็ยอมมาจนได้.. มินะนี่ล่ะก็” สาวผมสีบลอนด์ประบ่าพูดแกมหัวเราะ
“ล่ะก็อะไร?” มินากะถามขึ้น
“ปล๊าวว”
เสียงผู้คนจอแจในเมืองหลวง สินค้าจำนานมากหลายอย่างวางอยู่บทแผงร้านค่าทั้งสองฝากข้าง ทำเอาเด็กสาวทั้งสองผู้ที่ไม่เคยย่างกรายมาเมืองหลวงตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก
เมื่อเดินมาเรื่อยๆ ก็พบกับสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ เท่าที่ดู มันคงจะเก่ามากทีเดียว
“เหมือนเคยเห็นที่ไหน” เสียงพึมพำของมินากะ “นี่มาชิกัส เธอรู้จักรึเปล่า”
“หะ? อะไร ทำไมหรอ?” เด็กสาวผมบลอนด์นามมาชิกัสหันไปถามผู้เป็นเพื่อน
“ก็ ไอ้นี่ไง รูปร่างเหมือนปราสาท แล้วก็มีหอคอยสูงๆ 4 หอ ฉันว่าเหมือนฉันเคยเห็นนะ”
“ช่างมันเหอะน่า ไปดูข้างในดีกว่า” ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดอะไร มาชิกัสก็ดินดุ่มๆ เข้าไปแล้ว
ภายในเป็นห้องโถง มีขนาดกว้างมากๆ ภายในห้องโถงไม่มีอะไรเลย นอกจากโต๊ะยาวตัวหนึ่งที่ด้านหน้าห้อง
“มีธุระอะไร” เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้น เด็กทั้งสองหันไปมองด้านหลัง
“อืม...” มินากะพึมพำในลำคอ ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัดว่า “จำได้แล้ว คุณคือศาตราจารย์ อลิซาเบท มอร์ดิน่า ที่สอนเกี่ยวกับการพยากรณ์ใช่มั้ยคะ”
“ถูกต้อง.. และฉันก็เป็นครูของที่นี่ แล้วพวกเธอสองคน มีธุระอะไรไม่ทราบ” น้ำเสียงท้ายประโยคแข็งขึ้นกว่าเดิม
“เราหลง” มาชิกัสพูด
“หลง?” เธอมองหน้าเด็กสาว
“มินากะบอกว่าเธอเคยเห็นที่นี่มาก่อน เราเลยสงสัยว่ามันคือที่ไหน ก็เลยเข้ามา..” มาชิกัสพูดรัวและเร็ว
“เธอจะบอกว่าไม่รู้จักที่นี่?” มอร์ดิน่าถาม และเลิกคิ้วไปทางมาชิกัส
“คะ..ค่ะ” เธอก้มหน้าตอบ
“ดี.. ดีมาก เอาล่ะฉันจะบอกให้ ที่นี่คือ โรงเรียนประจำซาก้า และวันนี้ยังไม่ถึงวันรับสมัคร พวกเธอควรกลับไปซะ.... อ้อ มะรืนนี้จะเริ่มรับสมัครนักเรียน และถึงเธอจะมา ทางโรงเรียนก็คงไม่รับนักเรียนที่ไม่รู้จักโรงเรียนหรอกนะ”
ตอนนี้พวกเธอออกมาเดินเตร่ที่ย่ายการค้าต่อ..
“เชอะ ก็แค่โรงเรียนธรรมดา ใช่มั้ย มินะ” มาชิกัสถาม
“จำได้แล้ว! ฉันเคยเห็นรูปที่นั่นในแผนที่ ปราสาทที่มีหอคอยสูง 4 หอนั่น” มินากะพูดอย่างตื่นเต้น
“อ้อหรอ” อีกคนไม่มีทีท่าจะสนใจ
“นี่เธอไม่เคยได้ยินเรื่องของโรงเรียนซาก้าเลยหรอ?”
“ใช่” มาชิกัสตอบฉะฉาน
“มันเป็นโรงเรียนของเจ้าหญิงเจ้าชายกับพวกราชวงศ์ แล้วก็ผู้ที่มีความสามารถ” มินากะอธิบาย
“ฮ่าๆ เราไม่เข้าข่ายไหนเลยเนอะ” มาชิกัสหัวเราะ
“ใครว่า.. บางทีเราอาจจะเข้าโรงเรียนนี้ได้สบายๆเลยก็ได้ ถึงแม้ยัยนั่นจะพูดแบบนั้นก็เถอะ”
“เธอจะเข้าโรงเรียนนั้นงั้นเหรอ?” มาชิกัสสงสัย
“ฉันเบื่อการผจญภัยเต็มทีแล้วล่ะนะ….” มินากะว่าพลางดูสินค้าข้างทาง “แอปเปิ้ลดูน่าอร่อยนะคะ” เธอพูดกับคนขาย
ตอนนี้ทั้งหมดมาประจำที่อยู่ในเรือ เว้นแต่มาชิกัส ตอนนี้ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดรวบ มินากะอยู่ข้างๆเธอ ผมสีน้ำตาลแดงยาวนั่นปลิวไปตามแรงลม เบื้องหน้าของพวกเธอคือกัปตันเรือ
“เอาสิ อยากเรียนก็เรียน” ลุงกัปตันเรือยิ้ม
“ค่ะ เราจะตั้งใจเรียนนะคะ” มินากะเอ่ยขึ้น
“อ่าค่ะ ใช่ๆ อย่างมินากะบอก” มาชิกัสพูด
เรือสีดำค่อยๆ ห่างไปทุกที มาชิกัสมองจนเรือเล็กลงไปเรื่อยๆ
“กัปตันฝากมากบอกว่า..” มิกานะเอ่ยเบาๆ
“ว่า..?”
“แหวนของเธอ ดูแลมันดีๆ” มาชิกัสก้มลงมองแหวน ซึ่งตอนนี้เธอนำมาเป็นร้อยกับสร้อยเป็นจี้ห้อยคอ
“เอ่อแล้วนี่.. โรงเรียนมันรับสมัครมะรืนนี้ไม่ใช่หรอ ตอนนี้เราจะพักที่ไหนล่ะ” มาชิกัสถาม
“โรงแรม”
“มีเงินหรอ” มินากะหยิบถุงเงินออกมาจากกระเป๋ากระโปรง แล้วให้มาชิกัสดู ก่อนจะกล่าวว่า..
“เยอะเลยล่ะ”
ความคิดเห็น