คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - ICE[2] 7 - คนสวย...เสร็จ..
‘ ICE[2] 7 ’
________________________________
เป็นอีกวันที่ร่างบางจะต้องทนทุกข์ทรมาน..แต่ก็ช่างมัน!! ยังไงพรุ่งนี้มันก็คือวันหยุดของฉัน! ต่อให้ชักคำอ้างเป็นพันล้าน เขาก็ไม่สนแล้ว!!..กูจะไปอยู่กับยูชอนโว๊ย!!
ร่างบางที่สาวเท้าเร็วๆเข้าไปยังหน้าตึกพร้อมกับหยุดลง..แน่นอนว่าเขาต้องหยุดรอ..รอใครบ้างคนเพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่องเย็นนี่ ..ไม่นานนักร่างสูงที่คาดว่าน่าจะเดินมาจากตึกเรียนของตนเองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับคำทักทายด้วย..ภาษากาย..
“ อือ..พอก่อน แล้ว..เรื่อง.. ” ริมฝีปากที่ถอนออกจากกันอย่างอ่อยอิง อันเพราะร่างบางเองที่เป็นคนดันไหล่กว้างให้ออกห่าง.. แต่ก็ไม่ได้จับมือซุกซนที่อยู่ไม่สุขกับเอวของเขาออก..เอวที่เขาไม่ยอมให้ใครแตะง่ายๆ..อันที่จริง..เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่หรอก ที่มีคนมาลูบๆที่เอว แม้ว่าเขาจะเข้าใจว่าเอวตนเองนั้นมันคอดบางขนาดไหน ก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหนที่ใครจะมาโดนมัน..แต่ ยูชอนขอเป็นกรณีพิเศษ..!
“ หืม?.. ” เมื่อเห็นว่าเสียงหวานนั้นหยุดพูดเสียดื้อๆ แถมสีหน้าก็ปรับเป็นเย่อหยิ่งเสียขนาดนั้น.. ให้เขาเดานะ..จุนซูต้องอยู่ในระแวกนั้น..
“ ไม่ทราบว่า..ตามแฟนชาวบ้านมาทำไม..ตึกเรียนนายน่ะ..อยู่ทางนู้นนะจุนซู ” อันที่จริงเขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าร่างเล็กนั้นตามเขามาตอนไหน..อาจจะเป็นเพราะตามกันบ่อย..ความสามารถในด้านการสัมผัสคงจะช้าไปสักนิด.. ร่างสูงหันกลับมามองเพื่อนตัวเล็กที่ยังคงมือจ้องคนทั้งคู่นิ่ง
“ ก็นะ..อันที่จริงก็จะเดินมาเพื่อนมา..ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาหาแฟน..ไม่งั้นก็ไม่มาให้เสียอารมณ์หรอก..กลัวโรคสันดานต่ำมันติดตัว.. ” น้ำเสียงที่ดูเอ่ยไปอย่างเรียบๆนั้นถ้าไม่สนความหมายก็ฟังไม่รู้เลยว่าเป็นคำด่าที่ไม่น่าจะออกมาจากปากของคนสวยแบบนี้ดวงตากลมเล็กที่ต่างจากของแจจุงอย่างยิ่งกลอกไปมา ราวกับอาลัยตามที่ตนเอ่ยอย่างนั้น
ริมฝีปากอิ่มที่อ้าออกเตรียมที่จะว่ากลับ..หาแต่ก็ต้องชะงักเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม มือบางทั้งสองข้างที่ควงเข้าที่แขนแกร่งของคนตรงหน้าพลางเอาใบหน้าวางแนบลงกับต้นแขนอย่างออดอ้อน
..มีคนป้องตัวเท่าควาย..ทำไมจะต้องพูดให้เปลืองน้ำลาย
“ ยูชอน...เพื่อนนายมันว่าฉัน ”
“ จุนซู..นายพูดแรงเกินไปแล้วนะ.. ” เสียงต่ำเป็นเชิงเตือน..ทว่าไหล่เล็กๆกลับไหวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
...เขาต้องแคร์อะไรด้วยเหรอ? ..ถึงแคร์ไป..แล้วเขาจะแคร์เรากลับด้วยเหรอ?
“ ก็แค่พูดไปตามเนื้อผ้า..อีกอย่าง.. แฟนนายออกจะตอแหล.. ” ว่าเสร็จร่างเล็กก็หันหลังเดินกลับไป อันที่จริงที่เขาเดินตามร่างสูงมาวันนี้..ก็แค่จะบอกว่า..ควรเข้าคลาสวันนี้..เพราะต้องเตรียมตัวสอบย่อย.. คิดอีกทีแล้ว..ก็ช่างแม่งเถอะ ต่อให้มันเข้าสอบก็ไม่รู้ว่ามันจะสามารทำข้อสอบวิชาที่มันโดดได้หรือเปล่า?
..อีกอย่าง..วันนี้เขาก็แค่กะจะมาเรียนคลาสนั้นแค่คลาสเดียว แล้วก็จะกลับบ้าน.. ไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกัน แล้ววันนี้เขาก็ขอไม่ทำหน้าที่วันหนึ่ง..เหนื่อยที่จะตาม..เหนื่อยที่จะรายงานทุกๆความเคลื่อนไหว ทั้งๆที่มันไม่ได้มีผลอะไรต่อเขาเลย
ต่อให้ตามแบบนี้อีกทั้งชาติ.. เขาก็เอาหัวใจของยูชอนมาไม่ได้..
________________________________
“ ยุนโฮ..ยุนโฮ.. ”
“ อ่ะครับ? ” เสียงเบสขานรับคุณนายคิมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องตรวจเรียกเอาสติของชายชองที่กำลังง่วนอยู่กับการกดเบอร์โทรหาเด็กนั้นที่มีสายสัมพันธ์เกี่ยวกันเรื่องผลประโยชน์..ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนหน่อยก็เถอะ..แต่เขาก็ต้องการที่จะชนะเจ้าเด็กนั้น..เด็กที่ชื่อ..คิม แจจุง
“ ตรวจเสร็จแล้ว..คุณหมอว่ายังไงบ้างครับ? ”
“ เฮ้อ..ก็เหมือนเดิม.....ยุนโฮ..ฉันคงต้องฝากแจจุงเอาไว้กับเธออีกแล้วนะ ช่วงนี้ฉันต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ไม่ค่อยได้เจอแกเลย แล้วแจจุงเป็นยังไงบ้าง? ”
“ ก็..ติดหัวดื้ออยู่หน่อย..แต่ผมว่า..ผมน่าจะคุมเขาได้ ” ยุนโฮว่าในขณะที่เดินตามหญิงวัยทองที่เดินช้าๆตามอายุ เพื่อไปยังจุดรับยา
“ ฮิ..ฉันว่าอยู่แล้ว..เด็กหัวดื้อแบบแจจุง..ต้องทำให้เธอเหนื่อยสินะ ลำบากหน่อยนะยุนโฮ ”
“ ....... ”
“ เฮ้อ..ฉันเป็นแม่ที่แย่เสียจริงๆ..ที่ไม่ยอมฝึกลูกเสียตั้งแต่ยังเด็กยังเล็ก..พี่เลี้ยงก็คอยแต่ตามใจเสียจนเคยตัว..ฉัน..คงเป็นแม่ที่แย่ที่สุด ”
“ คุณ... ”
“ แต่นะยุนโฮ..เด็กแบบนี้ฉันก็เคยเห็นมานักต่อนักแล้ว.. ทางเดียวที่จะเข้าแทรกซึมได้น่ะ..ต้องให้ความรัก..ความอบอุ่น เราเล่นไม้แข็งกันเขาไม่ได้หรอก..เฮ้อ ฉันก็คงได้แต่พูดเนี่ยแหละ ทำจริงๆ มันก็คงลำบากอย่างที่เธอว่า..มะรืนนี้..ฉันก็คงต้องบินไปอิตาลีอีกแล้ว..คราวนี้ก็ไปนานหน่อย..ยังไง..ฉันฝากแจจุงด้วยนะ ”
“ ครับ.. ”
...เล่นลูกไม้อ่อนงั้นเหรอ?? คิม แจจุง นิสัยแบบนั้นยังสามารถใช้มันได้อยู่เหรอ?
..ขอโทษนะครับ แต่ผมคงไม่สามารถใช้มันสั่งสอนเด็กคนนั้นได้..
___________________________________
กึ่ก..
“ เดี๋ยว!..จะไปไหน? ” แรงฉุดที่ข้อมือเรียกให้คนที่กำลังจะเคลื่อนตัวออกจากห้องเรียนต้องหยุดชะงักพลางก้มลงมองดูร่างสูงที่ฉุดแขนเขาด้วยท่าทีงงๆ มือเล็กอีกข้างกระชับมือที่กำกระเป๋าเอาไว้แน่น
“ กลับบ้าน ”
“ เพิ่งเรียนจบไปสองคลาสเนี่ยนะ ”
“ แล้วไง? ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องเรียน โดยมีร่างสูงเดินตามไปไม่ห่าง
“ จะตามมาทำไมเนี่ย? ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ายูชอนเดินตามตนเองมาตั้งแต่ออกจากห้อง..จนกระทั้งจวนจะถึงลิฟท์อยู่แล้ว
“ มาฉี่.. ”
“ อย่าพูดให้ขำ..ห้องน้ำอยู่นู้น ” ร่างเล็กชี้ไปอีกทางที่เป็นทางเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ทันที่ร่างสูงจะแก้ตัว คนตัวเล็กก็รีบเดินเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออกพอดี แต่ยูชอนก็ฉุดมือเอาไว้ก่อน
“ กลับบ้าน?..ถามจริงเหอะ มึงกลับไปบ้านก่อน แล้วแม่มึงไม่ด่าหรือไงแม่มึงชอบย้ำกับกูนักหนาว่าไม่ให้มึงโดด ”
“ งั้น..กูไม่กลับบ้านก็ได้..พอใจหรือยัง? ” ว่าเสร็จร่างเล็กที่กดเรียกลิฟท์ที่เขาเพิ่งพลาดไปเมื่อกี้ใหม่ แต่ก็โดนยูชอนถามอีกครั้ง
“ ไม่กลับ?.แล้วมึงลงลิฟท์ทำไม? ”
“ กูไม่กลับบ้าน..แต่ไปจะที่อื่น แล้วจะปล่อยได้หรือยัง?..ทำไมวันนี้มึงยุ่งกับกูจริงๆเลยฮะ!! ปกติก็แทบจะถืบหัวส่ง..วันนี้เกิดคึกอะไรขึ้นมา อีกอย่าง..รายงานมันขาดข้อมูล..กูจะได้ไปซื้อหนังสือมา..พอใจหรือยัง? ” ว่าเสร็จก็สะบัดข้อมือแรงๆจนกระทั้งหลุด ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออกพอดี
“ มึงโกรธกูเรื่องเมื่อเช้า? ”
“ ..กูไม่ได้โกรธมึง.. ” ไม่พูดทันจบประโยคดี..ประตูลิฟท์ก็ถูกปิดพอดี ร่างสูงที่เอาแต่เกาท้ายทอยงงๆ แต่ก็เดินกลับไปที่ห้อง นั่งๆไปซักพักอาจารย์ก็เข้าสอน ร่างสูงที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี..ยังไงเวลานัดก็อีกตั้งสองชั่วโมง.. คิดแบบนั้นก็เลยนั่งค่าเวลาโดยการฟังอาจารย์สอนไปจดไปด้วย
..ทว่าเพียงแค่เปิดสมุดโน้ตที่ตนเองนั้นแทบไม่ได้แตะ..และมันก็ควรมีตัวอักษรไม่ถึงสองหน้า..แต่มันกลับมีเกือบครึ่งเล่ม..และแน่นอนว่า..มันไม่ใช่ลายมือของเขา..ลายมือที่ดูน่ารักๆเหมือนกับเจ้าของ และเรียบร้อยกว่าเขานัก พร้อมกับคำเขียนบอกท้าย
‘ กูอุตส่าห์จดให้มึงขนาดนี้..อ่านด้วยล่ะ กูไม่อยากเห็นเพื่อนได้F ’
.............................................................
“ ยูฮวาน..นี่..เราไปอ่านหนังสือกันไหม?ที่ห้องสมุดน่ะ.. เดี๋ยวจะสอบแล้วนะ..ไปอ่านหนังสือกัน..อีกอย่างวันนี้.. ชางมินบอกว่าจะสอนหนังสือให้ด้วย ” คนตัวเล็กที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งยังโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง ร่างบางที่นอนหมอบอยู่กับโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนนิดๆก่อนจะส่ายหน้า
“ ไม่ล่ะ..ไปกันสองฉันเถอะ ..ฉันไม่เก่ง จะไปฉุดพวกนายเปล่าๆ ”
“ ไม่ได้..ไม่เก่งยิ่งต้องไป..ไปกันเถอะนะๆๆ ” ไม่ว่าเปล่า ร่างเล็กก็ฉุดเพื่อนให้ลุกขึ้นพร้อมกับเดินตามตนไป.. ทีแรกก็ไม่ยอมอยู่..แต่พอเดินมาจนถึงหน้าห้อง ร่างสูงโปร่งที่ดูก็รู้ว่ามายื่นรอเพื่อนกลับทำสีหน้างงๆ
“ ชางมิน..ยูฮวานไปติวด้วยนะ ” ว่าเสร็จก็จัดการปล่อยมือเล็กของเพื่อน ไปกุมมือหนาที่อยู่ตรงหน้าแทน ชางมินที่หันมายิ้มให้เขาเป็นการทักทาย ก่อนจะหันไปเดินจูงมือคนรักของตนเองไป.. เท้าเล็กๆที่เตรียมจะก้าวถอยหลังเพื่อหนีการชวนโดยไม่เต็มใจนี้ แต่ก็โดยเรียกเอาไว้ก่อน
“ ตามมาสิ ยูฮวาน ”
.
.
“ เข้าใจไหม แทม.. ” เสียงแหบของชางมินมักจะคอยถามทุกๆครั้งที่อธิบายจบ และใบหน้าเล็กก็จะพยักหน้าเป็นคำตอบเสียแทบจะทุกครั้ง.. แทมินเรียนหนังสือก็เก่ง ทวนอีกไม่กี่ครั้ง เดี๋ยวก็เข้าใจ..ต่างจากเข้าที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม.. ทำไมต้องให้เขามานั่งตรงนี้..ไม่เข้าใจจริงๆ
...แล้วเขาจะทนทำไมล่ะ?
ครืด..
“ อ้าว..จะไปไหนเหรอ? ” เสียงเล็กๆของแทมินเอ่ยถาหลังจากเห็นว่าร่างบางของเพื่อนกำลังจะลุกขึ้นเดินออก
“ ติวกันไปสองคนแล้วกัน.. . ” ขาเล็กๆออกก้าวเดิน แต่ชางมินกลับฉุดมือเอาไว้ได้ก่อน
“ ทำไมล่ะ?..ไปเข้าใจตรงไหนก็บอกสิ..จะได้ทวนอีกรอบ ”
“ ช่างฉันเถอะ..ฉันเป็นพวกเข้าใจยาก จะรบกวนพวกนายเสียเปล่าๆ ”
“ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย..นายไม่เข้าใจ..ฉันกับชางมินจะได้ช่วยสอนไง..ถือว่าติวไปในตัวด้วย..นะๆ มาติวด้วยกันเนี่ยแหละ ” แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่ดูดี.. แต่รอยยิ้มแหยะๆกลับถูกส่งมาเป็นการตอบแทน มือบางอีกข้างที่ไม่ได้ถูกพันธนาการใดๆ ยกขึ้นแกะมือของชางมินออก
“ ไม่ดีกว่า..ขอบคุณที่ชวนฉันนะ ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็รีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด..เร็วเท่าที่ขาอันสั่นเทานี่จะสามารถก้าวไปได้
.
.
ร่าบางที่เดินออกมาจากรั่วโรงเรียนเร็วกว่าปกติเพราะยังไม่ทันจะหมดคาบดี..ตนเองนั้นก็ออกมาเสียก่อน.. ตามท้องถนนก็ยังคงมีเด็กนักเรียนอยู่บางตา เรียวขาที่พาตนเองมาจนถึงดอนโดของพี่ชาย การ์ดที่ใช้เปิดห้องถูกหยิบขึ้นมาเปิดประตู..ชั้นวางร้องเท้าที่ยังคงมีร้องเท้าเดินในบ้านยังคงว่าอยู่ที่เดิม
..พี่ยังไม่กลับบ้าน
ร่างบางที่โยนกระเป๋าลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่อยู่ในห้องนอน พร้อมกับตนเองที่คว้าซองบุหรี่ขึ้นมาพร้อมไฟแช็ก บุหรี่ม้วนหนึ่งถูกหยิบออกมาเข้าใส่ปากก่อนจะจุดไฟที่ส่วนปลาย
...ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองสูบเป็นได้ยังไง..ทั้งๆที่อายุก็ยังไม่ถึงด้วยซ้ำไป แต่เขามักจะทำไมตอนที่ตนเองไม่มีอะไรทำ หรือเครียดก็เท่านั้น ..สาเหตุที่เขาสูบเป็น..อาจจะเป็นเพราะว่าชางมินก็ได้..
...คิดแล้ว..ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำมัน..แต่ก็ทำไม่ได้ ทำให้ตนเองใจแข็งพอไม่ได้ เมื่อไหร่จะเลิกรักได้เสียที..บางทีเขาก็รู้สึกเหนื่อย..รู้สึกล้า.. อยากที่จะระบาย...ตะโกนออกมาดังๆให้คนทั้งโลกรู้ว่าตนเองนั้น รู้สึกยังไง แต่มันก็ทำไม่ได้.. อยากจะเหวียงความรู้สึกอึดอัดนี้ไปให้พ้นตัว
เขาที่ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือหนึ่งที่ว่างจากการถือม้วนบุหรี่ ยกขึ้นเสยผมหน้าม้าที่ปรกหน้าออกรวกๆ
..เขาเบื่อแล้วนะ อย่างน้อย..เขาก็ไม่ได้เจอร่างสูงอีกตั้งสองวัน..เขาควรจะดีใจ..หรือว่าเสียใจดีนะ..ตอนนี้
_____________________________
“ เพื่อนนาย..ไม่ตามมาด้วยเหรอ? ” อาจจะเป็นเพราะว่ายังคงเจ็บใจจากเมื่อเช้า.. ครั้งนี้ก็เลยขอสักที ..ไอ้เราก็นึกว่าจะทะเลาะกันใหญ่โต.. ที่ไหนได้..
“ งอนหรือไง? ” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงที่ยืนคอยอยู่ก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ มือหนาที่ยกขึ้นเกลี่ยพวงแก้มนิ่มอย่างเอาใจ ใบหน้าหวานที่ดูง่ำงอ มือบางจับมือหนาของยูชอนเอาไว้ให้ออกห่างจากแก้มตนเอง เรียวปากอิ่มมุ่ยออกน้อยๆด้วยความงอน
“ ก็ใช่น่ะสิ..หมอนั้นมันด่าฉันเสียขนาดนั้น..นายกลับไม่ว่าอะไรมันเลย.. สำคัญกว่างั้นหรือไง? ” มือเล็กที่ปล่อยมือหนาเป็นอิสระยกมือขึ้นกอดอกตนเองพลางเชิดใบหน้าไปทางอื่น เพียงแต่แขนแกร่งทั้งสองที่รวบเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบกาย ใบหน้าคมที่ซุกไซ้เข้ากับซอกคอ
...อย่างเขา..ก็ต้องง้อด้วยวิธีนี่เนี่ยแหละ
“ ไม่เอาน่าคนสวย..ไปเที่ยวกัน..เคป่ะ? ”
“ เออๆ..ยอมก็ได้.. แต่อย่าให้เพื่อนปากเน่าของนายด่าฉันแบบนี้อีกล่ะ.. ฉันไม่เกรงใจใครทั้งนั้นแหละ ” ว่าเสร็จร่างบางก็เดินนำไปยังลานจอดรถ ตามด้วยร่างสูงที่เดินตามไป
...............................................
“ อ้าวคุณหนู..ทำไมวันนี้กลับเร็วจังค่ะ ” เสียงของแม่นมที่เลี้ยงจุนซูมาตั้งแต่เล็กๆ ร่างบางที่เดินถือกระเป๋าเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงของอีกสองสามอย่าง ใบหน้าเล็กๆหันไปส่งยิ้มให้
“ พอดีว่าวันนี้จุนซูรู้สึกไม่สบายตัวน่ะฮะ..เฮ้อ คุณนมฮะ..เดี๋ยวให้แม่บ้านเอาน้ำส้มขึ้นไปให้ผิดด้วยนะฮะ ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็เดินขึ้นไปบนห้อง..ห้องที่เป็นส่วนตัวของร่างเล็กที่สุด คนแก่ที่ยืนมองคุณหนูหัวแก้วหัวแหวนของตนเองก็รักดั่งลูกในไส้ของตนเอง เธอรู้มาตลอดว่าคุณหนูของเธอต้องการอะไร แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตนนี้..ร่างเล็กเป็นยังไง.. แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้คุณหนูของเขากำลังรู้สึก.. เดียวดาย
“ ฮานึล.. เดี๋ยวทำน้ำส้มให้ฉันด้วย..เดี๋ยวฉันเอาขึ้นไปให้คุณหนูเอง ”
.
.
“ น้ำส้มมาแล้วค่ะ ” เสียงเปิดประตูเรียกเอาร่างเล็กๆที่กำลังทำการบ้านอยู่นั้นหันหลับมายิ้มกว้าง มือเล็กยกขึ้นหยิบแว่นตาออกจากใบหน้าพร้อมกับวางเอาไว้บนโต๊ะ คนตัวเล็กเดินมาหยิบแก้วน้ำส้มไปจากมือของแม่นมโดยไม่ลืมที่จะหอมแก้มนิ่มๆของหล่อนด้วย
“อันที่จริง..คุณนมไม่ต้องขึ้นมาให้เองก็ได้..ให้คนอื่นขึ้นมาหาก็ได้ครับ ”
“ โอ๊ย..ไม่ได้หรอกค่ะ.. เดี๋ยวนี้นมไม่ค่อยได้เจอคุณหนูเลย.. เป็นไงบ้างค่ะ..เรียนที่มหาลัยสนุกไหม? แล้วคุณยูชอนล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นเลย สมัยก่อน..ออกจะเจอกันออกบ่อย ” ไม่แปลกที่หล่อนจะพูดแบบนี้.. เพราะเมื่อก่อน..บ้านหลังนี้ก็เหมือนกับบ้านของยูชอน.. จะเข้าจะออกได้โดยแทบจะไม่ต้องขอ ร่างเล็กที่ยิ้มแหยะๆให้ พลางดื่มน้ำในแก้วกลบเกลื่อน
“ เขา..คงมีโลกส่วนตัวของเขามั้งฮะ..อือ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปทำการบ้านต่อนะ ” ว่าเสร็จจุนซูก็เลยเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิม หญิงชรายืนยิ้มอยู่ซักพักก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
...โลกส่วนตัวของเขา..ที่ทำให้คิม จุนซู ร้องไห้อยู่แบบนี้เหรอ?
‘ นี่!.. ทำไมชอบมาบ้านเขาบ่อยจังเลย คอนโดตัวเองก็มีนิน่า ’
‘ ใครว่าเล่า!..ห้องจุนซูใหญ่ว่าห้องของเขาตั้งเยอะ..แถมเตียงก็นิ่มกว่า..คิกๆ จุนซูตัวนิ่มๆลื่นๆเหมือนโลมาเลย ’
‘ อ๊ากกก!..ไอ้ยูชอนบ้า! ’
...ยูชอนเป็นเด็กที่กำพร้าพ่อแม่ไปตั้งแต่เล็กๆ เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เรื่องนี้มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ ตอนนี้ทั้งชีวิตของยูชอนก็มีเหลือเพียงแค่น้องชายที่ชื่อยูฮวาน แต่ที่ยังมีกินมีใช้อยู่ทุกวัน..เพราะว่ายูชอนก็ยังเหลือคุณลุงที่ยังใจดีคอยส่งเงินมาให้เขาใช้อยู่บ่อยๆ
แต่เขาล่ะ.. เรามีพร้อมทุกๆอย่าง..ทั้งพ่อและแม่ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เห็นหน้ากัน..แต่เขาก็คุยกับท่านอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั้งบ้างทีเขายังแอบเห็นยูชอนร้องไห้ ด้วยเหตุผลที่คิดถึงพ่อแม่ที่จากไปแล้ว ทั้งเขาและยูชอนเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่อยู่อนุบาลได้มั้ง.. แต่พอขึ้นม.ปลาย.. ทุกอย่างก็เปลี่ยน..เปลี่ยนไปหมดทุกอย่าง.. เพราะคิม แจจุง ..คิม แจจุงคนเดียว!!
‘ ยูชอน.. อันที่จริง..เรื่องที่ฉันจะพูดต่อไปนี่..มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่.. แต่ฉันก็แค่หวังดีอยากให้นายหูตาสว่าง ’
‘ ................ ’
‘ คิม จุนซู..เพื่อนสุดที่รักของนาย..หึ.. หมอนั้น แอบรักนายล่ะ ’
‘ แจจุง..นายรู้มาจากไหน!! ’
‘ ฉันมองออกก็แล้วกัน.. หึแต่ถ้าเป็นฉันนะ.. มีเพื่อนที่สนิทมากขนาดนั้นมารัก..คงขยะแขยงตายเลย ’
เพราะหมอนั้น.. หมอนั้นคนเดียว!! คิม แจจุงทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ !!
..ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ขออย่าให้นายได้รักใคร!! คนที่มองความรักเป็นเรื่องล่อเล่นอย่างแจจุง ผลสุดท้ายก็ต้องไม่เหลือใคร!!
.............................................................
“ หูย..คนเยอะว่ะ ” คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของยูชอนเอ่ยขึ้นเบาๆทั้งทีที่เดินเข้ามาภายในตัวร้าน มือหนาที่โอบอยู่ที่ไหล่เล็ก พามายังโต๊ะที่ตนเองนั้นได้จองเอาไว้ก่อนแล้ว.. ไม่งั้นก็คงต้องรอโต๊ะอีกนาน ร่างสูงพาคนตัวเล็กมานั่งอย่างปลอดภัย ขึ้นชื่อว่าผับยังไงก็ต้องอันตราย
..อีกอย่าง ระหว่างที่เขาคบกันแจจุง เขาก็ไม่ชอบใช้ของซ้ำกับใคร
“ สั่งสิที่รัก ” บริกรหนุ่มเดินมาถึงโต๊ะเพื่อเตรียมที่จะรับออเดอร์ ร่างบางมุ่ยปากนิดๆก่อนจะเลือกเอาเครื่องดื่มที่ตนเองชอบ
“ เอามิโดริ( midori margarita ) อ่ะ ”
“ โรเซ่( tequila rose ) ..แล้ว อ่ะ ” เมื่อสั่งเสร็จ ร่างสูงก็ใช้จังหวะที่ร่างบางเผลอ ยัดถุงอะไรบางอย่างใส่มือบริกรหนุ่ม.. ดวงตาเจ้าเล่ห์เจ้ากลเผยขึ้นน้อยๆเหมือนเห็นว่าบริกรเดินจากไปแล้ว.. ยูชอนรวบเอวเล็กของแจจุงให้ขยับเข้ามานั่งชิดมากขึ้น มือข้างหนึ่งที่เลื้อยขึ้นไปเขี่ยปุ่มไตเล่น
นิ้วชี้และนิ้วโป่งทั้งสองที่ขยี้มันเล่นจนแดงอยู่ภายใต้สาปเสื้อ แถมไม่วายกดนิ้วจิกเบาๆ เรียกเสียงครางหวานได้ไม่น้อย ทว่ามือเล็กก็ไม่น้อยหน้า ข้างหนึ่งยกขึ้นไล้ไปตามโครงหน้าคมพลางเลื้อยลงมาเขี่ยนิ้วเข้าไปใต้คอเสื้อของยูชอนด้วยความยั่วยวน มืออีกข้าง ไล้ปัดผ่านของสงวนอย่างน่าหวาดเสียว
“ คนลามก.. ”
“ เงี่ยนวะ ” แม้ตนเองจะถูกว่าแต่ก็ยังคงทำมันต่อไป โดยไม่หยุดอยู่แค่นั้น เพราะริมฝีปากปากของทั้งคู่ที่ประกบกันรุนแรงขึ้น เรียกสายตาคนระแวงขึ้นได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ช้าก็ต้องหยุดเพียงเท่านี้..เพราะบริกรคนเก่าเดินกลับมาพร้อมกับ เครื่องดื่มที่ตนเองสั่ง
มิโดริที่ร่างบางเป็นคนสั่งมีสีเหลืองอมเขียว ประดับของแต่งตรงขอบแก้วให้ดูน่ากิน เมื่อทันทีที่วางลงบนโต๊ะ ร่างบางก็แทบจะที่คว้ามันมาดื่มอย่างรวดเร็ว.. เพราะนานๆทีเขาจะได้มาที่นี้.. หมายถึง.. ..ตั้งแต่ที่เขาต้องอยู่ในกรอบบังคับนรกนั้น!
...เดี๋ยวก็ได้สนุกสมใจ..ที่รัก
“ ลองป่ะ? ” คนที่ถือเตกีล่าในมือ ยืนไปตรงหน้าร่างบางที่เริ่มหันมองด้วยความอยาก แก้วสีอำพัน ถูกเลื่อนเข้าสู่เรียวปากแทนเครื่องดื่มที่ตนเองสั่ง โดยมียูชอนเป็นคนป้อน และมือบางที่ช่วยประคองให้มันตรงปากอีกแรง ใบหน้าคมโน้มลงจูบซับคราบน้ำที่ไหลเลอะตามมุมปากเมื่อยามที่จ่อแก้วไม่ตรงปาก
“ แล้วนี่ล่ะ.. อยากไหม? ” คำตอบที่ว่ามีเพียงเสียงหัวเราะหึในลำคอ ริมฝีปากหนาของขยับเลื่อนมาลิ้มรสมาการิต้าที่ไม่ใช่มาจากแก้วสีสวย..แต่มาจากปากหอมหวานตรงหน้าเสียตะหาก
“ หืม..อร่อยแบบนี้..เจ้าของจะอร่อยแบบนี้ไหมนะ ” ไม่ว่าเปล่า ริมฝีปากร้อนก็เคลื่อนเข้ากระซิบที่ใบหูพลางขบเม้มเข้าที่สันหู ร้องเรียกฤทธิ์ ยาให้ออกได้เร็วขึ้น..
...ยาที่เขาอุตส่าห์สั่งซื้อมาจากเมืองนอก ออกฤทธิ์ช้าหน่อย..แต่ยาวถึงเช้า.. แม้ว่าเขาทั้งคู่จะไม่เคยลองใช้ยาช่วย..แน่นอนว่าทั้งเขาและแจจุงไม่จำเป็นต้องใช้อยู่แล้ว.. แต่..ก็แค่อยากจะลองของดูก็เท่านั้น เผื่อจะจุใจกว่าเดิม.. จริงไหม? แพงหน่อย แต่ก็คุ้มที่จะลอง
“ เดี๋ยวเส่..รีบไปไหนกัน ” เสียงหวานรีบห้ามปราบร่างสูงที่เริ่มอยู่ไม่สุข ก่อนที่จะจบลงด้วยการโดนข้อหาอนาจาร..
“ จะ..อ่ะ แปปนะ..ว่าไง..ครับ?..ห๋า? จุนซูเนี่ยนะ?? เออ..ครับๆ ผมจะรีบไป ” น้ำเสียงที่ดูตกใจนั้น เรียกเอาความอยากรู้ของแจจุงว่าอะไรทำให้ร่างสูงตกใจเสียขนาดนั้น มือหนาพับโทรศัพท์เก็บ เข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะยืนขึ้น
“ แจจุง..เดี๋ยวฉันมานะ..พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย..หืม? ” ไม่ทันที่ร่างสูงจะออกไปคนตัวเล็กก็รีบยื้อเอาไว้ก่อน
“ แล้วนายจะทิ้งฉันให้แบบนี้น่ะนะ? ”
“ เปล่า..เดี๋ยวมา..ขอเวลาครึ่งชั่วโมง นะครับที่รัก ” ว่าเสร็จก็ไป..แต่ก่อนไปก็มีการจูบแรงๆที่ริมฝีปากอิ่มแดง ..ลมหายใจร้อนถูกถอนออกมาอย่างเซ็งสุดชีวิต เหลือคนเดียว..จะไปสนุกอะไรล่ะ..จริงไหม?
“ แกนะแก..อยู่ดีๆไม่ชอบ..ชอบเป็นมารขัดชาวบ้านดีนัก ตายๆไปเลยไป๊!! ” ตอนนี้ตนเองก็ทำได้แค่เพียงนี้แหละ.. แขนเล็กยกแก้วน้ำที่ตนเองสั่งขึ้นดื่มจนเกือบหมดแก้วพร้อมกับวางกระแทกลงกับโต๊ะจนเกิดเสียงดัง
....ในเมื่อไม่มีคนคอยคุ้มกัน.. ร่างบางก็ต้องถูกตกเป็นเป้าส่ายตาจากหนุ่มๆที่เดินผ่านไปมา
“ ว่าไง..คนสวย..โดยแฟนทิ้งเสียแล้วสิ.. หึ ”
__________________________________
“ จุนซู!! ” ร่างสูงที่รีบจอดรถลงชิดข้างถนนแม่น้ำฮัน ยังไม่ทันจอดดีร่างสูงก็รีบวิ่งออกไปหาร่างเล็กที่ยืนมองออกไปไกล พอถึงตัวปุบ ยูชอนก็ไม่รอช้าที่จะคว้าคนตัวเล็กมาตรวจสอบสภาพโดยจากจับหมุนไปหมุนมา
“ โอ๊ย!..ยูชอน นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย?? ” ด้วยความที่ตกใจ ของเจ้าตัวเลยเผลอตะโกนเพื่อให้ร่างสูงได้หยุดการกระทำลงก่อนที่ตนเองจะเวียนหัว ยูชอนที่เห็นว่าร่างเล็กไม่ได้เป็นอะไรก็ยืนขึ้นเต็มความสูงพลางมองหน้าเพื่อนตัวเล็กอย่างงงๆ
“ ไหนบอกว่าโดนรถชน.. รอยถลอกสักทียังไม่มีเลย ” คำพูดของยูชอนร้อนถึงคนที่โทรไปโกหกเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว.. ปากเล็กๆเบ้ออกน้อยๆ
“ ก็แค่ลองดู..ว่าถ้าฉันโดยรถชนจริงๆ นายจะยอมสละเวลาอันมีค่าของนายมารับเพื่อนไร้ค่าอย่างฉันหรือเปล่า? ”
“ เล่นบ้าอะไรของนาย!!! ” พูดยังไม่ทันจบดี ยูชอนก็ตะวาดใส่เสียงดังเล่นเอาคนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว ไหล่เล็กๆโดนยูชอนบีบเข้าแน่นพลางเขย่าไปมา
“ นายเคยทำอะไรคิดว่าไหม? เล่นอะไรบ้าๆ นายโตแล้วนะ! เหอะ!..ฉันไม่น่าหลงเชื่อนายเลยจริงๆ ” ว่าเสร็จยูชอนก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ ส่วนคนตัวเล็กที่รีบเดินตามไป แต่ก็ไม่ทันรถสปอร์ตที่ขับแล่นออกไปแล้ว ทำเอาร่างเล็กสะดุดขาตัวเองล้ม ทำให้ข้อเท้าไปกระแทกเข้ากับหินที่อยู่บริเวณนั้นเข้า
“ อะ..โอ๊ย.. ” เสียงร้องครวญครางของจุนซูแสดงถึงความเจ็บของเข้าตัวได้ดี.. สองมือเล็กค่อยๆยันตนเองให้ลุกขึ้นอย่างรำบาก แต่ก็ต้องเซล้ม แต่คราวนี้มือเล็กที่ต้องถูกใช้มารองรับน้ำหนักก็เลยพลอยเจ็บไปด้วย
“ ฮึก..ไอ้ยูชอนบ้า!! ”
..คุณยุนโฮ..ฉันมีปัญญาทำได้แค่นี่แหละ
______________________________________
ความคิดเห็น