คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : - ICE[2] 6 - ก็แค่เทียบกันไม่ได้
‘ ICE[2] 6 ’
______________________________________
สงครามประสาทก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั้งจบอาหารเย็น ร่างบอบบางที่หัวเสียเนื่องจากทำตามใจตนเองไม่ได้มาก เพราะเขารู้ว่าขืนทำตัววุ่นวายมากกว่านี้..เขาจะต้องเจ็บหนักแน่ๆ..ไม่ได้กลัว.. แต่เขาไม่ได้เป็นเหมือนในละครที่ไม่ยอมจนเจอดี..
..ย้ำว่าไม่ได้กลัว.. แต่รำคาญ!! เผลอๆกะจะเล่นเอาตายเสียเลยล่ะมั้ง คอยดู!! ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเป็นใหญ่ในบ้าน..แม่งจะเฉดหัวมันออกไปเป็นคนแรกเลย.. เกลียด..เกลียดจนไม่สามารถแปลเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้อีกแล้ว!!
ซ่า!..
ร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องโดยแทบไม่ได้สนใจเลยว่าเจ้าของห้องจะอนุญาตหรือไม่ มีกุญแจเสียอย่าง..ได้เปรียบเป็นทุนเดิม .. มือหนาคว้ามือถือเครื่องใหม่ที่ร่างบางเพิ่งได้ถอยตอนไหนก็ไม่อาจรู้..แต่ก็นั้นแหละ มันไม่ได้สำคัญเลย.. ยุนโฮกดเบอร์ของตนเองลงในมือถือเครื่องงามก่อนพร้อมกับกดโทรออกให้เบอร์ของเครื่องนี้มันขึ้นไปโชว์อยู่ที่หน้าจอมือถือของเขาแล้วค่อยกดว่างสาย โดยไม่ลืมลบรายการโทรออกด้วย
..เมื่อเสร็จแล้วเจ้าตัวก็เดินออกมาจากห้อง ขายาวสาวเท้ากลับไปยังห้องของตนเองที่อยู่ถัดไปอีกไม่กี่ห้อง
“ เออ..ขอโทษนะครับ..ช่วยติดตั้งระบบGPRSของเบอร์... ”
___________________________________
“ ยังไม่เลิกโทรอีกเหรอ? ” แก้มยุ้ยๆพองลมอย่างขัดใจเมื่อร่างสูงที่เดินอยู่ข้างกายยังคงมุ่งมั่นกับการกดเบอร์โทรออก..ไม่เดาก็รู้ว่าโทรหาใคร วันนี้อุตส่าห์อารมณ์ดีแท้ๆ ที่ล่อคนที่โง่งมให้ออกมาทานข้าวเย็นด้วยกันได้ แต่แทนที่เขาจะได้มีความสุขอย่างที่ฝัน..แต่ก็ไม่!!
“ ก็แจไม่รับ..กินเสร็จหรือยัง? ” ร่างสูงว่าโดยแทบจะไม่ได้หันมองร่างเล็กที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เสียงช้อนส้อมกระแทกกับจานเสียงดัง จนยูชอนต้องเงยหน้ามอง..สีหน้าหวานง้ำงอก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย.. ได้ยินชื่อนั้นแล้ว..แดกข้าวไม่ลง!!!
“ เออ!..กูอิ่มแล้ว ไปกูที่ส่งบ้านด้วย ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็คว้ากระเป๋าเดินออกไปจากร้านอาหารทิ้งให้ร่างสูงยังคงนั่งงงอยู่กับที่ มือหนาคว้ารายการอาหารมาถือไว้ในมือก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ ..
.
“ มึงเป็นอะไรเนี่ย จุนซู! ” ร่างสูงที่หมดความอดทนกับการที่ต้องเดินตามร่างเล็กต้อยๆ โดยการคว้าข้อแขนบางให้หยุดเดิน อันที่จริงๆเขาก็ไม่จัดอยู่ในกลุ่มคนเดินช้าหรอกนะ..แต่กลัวว่าถ้าขืนเป็นแบบนี้ ขาเล็กนั้นต้องพันกันตายไม่ก็เป็นตะคริวกินเข้า ใบหน้าเล็กไม่ได้แสดงออกถึงอาการใดๆเหมือนกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ มึงสนกูด้วยเหรอ? ”
“ เฮ้อ..ถ้ามึงงอนกูเรื่องที่กูเอาแต่นั่งกดหาเมียกูล่ะก็..ไร้สาระไปไหม? คนรักของกู กูผิดนัดกูก็ต้องโทรไปขอโทษเป็นธรรมดา แล้วนี้โทรไม่ติดแบบนี้กูก็เป็นห่วง.. ”
“ งั้นถ้ากูเป็นแบบหมอนั้น..ถ้ากูต้องรอมึงทั้งๆที่มึงต้องพาแฟนไปโรงพยาบาล ถ้ามึงโทรหากูไม่ติด..มึงจะหวงกู..มึงจะร้อนรนแบบนี้ไหม? ” คำถามนี้เขาไม่ได้ต้องการที่จะประชดด้วยความน้อยใจ..แต่เขาแค่อยากรู้ ว่าเขาสำคัญถึงขั้นนั้นหรือเปล่า
..ระหว่างคนที่รักเพื่อน..กับคนที่เพื่อนรัก โดยเฉพาะคนที่เพื่อนรัก..ทั้งเลว มารยาสาไถ ร้ายลึก รักที่ถูกสร้างขึ้นมาเพียงแค่ความต้องการ..อันไหนมันมีค่ามากกว่ากัน
“ ทำไมมึงชอบเอาตัวมึงมาเปรียบเทียบกับแจนักว่ะ..มันเทียบกันไม่ได้หรอก.. ” ยังไม่ทันจะพูดจบ ข้อมือบางก็ถูกสะบัดออกก่อนจะเดินนำไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ งั้นก็ช่วยพากูกลับบ้านที..กูอยากนอน ” ยูชอนอยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงตายเสียจริงๆ เขาเครียดเรื่องแจจุงไม่พอ..เพราะขานั้นเวลาโกรธทีเรื่องใหญ่ ไหนจะเพื่อนรักของเขาอีก แม้เขาจะพยายามแล้วนะว่าจะไม่คิดถึงเรื่องที่แจจุงบอก..แต่มันก็อดที่จะเกร็งไม่ได้ อีกอย่างเขายังพูดไม่จบเลย
..ที่เอามาเปรียบไม่ได้..เพราะ มันไม่เหมือนกัน..แจจุง เป็นคนรักของเขา..แม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจว่าเขาจัดแจจุงอยู่ในหมวดหมู่ใน แต่ยังไงตอนนี้แจจุงก็เป็นของเขา ส่วนจุนซู..ก็เป็นเพื่อนรักคนเดียวที่เขาไม่สามารถคิดอะไรได้เกินเพื่อน..เราคบกันมา10กว่าปี..อยู่ด้วยกันจนตัวแทบจะติด..เขามองร่างเล็กน่าทะนุถนอมนั้นได้แค่เพื่อนๆจริงๆ..เกินกว่านั้นไม่ได้จริงๆ..
_________________________________
เช้าวันต่อมา ร่างบางที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับตั้งแต่เช้าสาวเท้าเร็วๆเดินออกมาจากรถโดยเร็วที่สุด..ไม่อยากเห็นหน้า..ไม่อยากร่วมใช้อากาศหายใจ!!..นั้นก็น่าจะรู้ว่าใคร ขาเรียวเดินเข้าไปจนถึงจัตุรัสในมหาลัย ถ้าเลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปอีกหน่อยก็เป็นตึกเรียนของเขา เพราะไม่อยากอยู่ดูหน้าไอ้คนกวนประสาทนั้นนานนัก..เขาก็เลยให้มาส่งที่หน้ามหาลัยแทนที่จะเป็นหน้าตึก
แจจุงที่กำลังจะเดินไปยังตึกของตนเอง ..แต่ดวงตาสวยกลับไปสะดุดอะไรสักอย่าง ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้ม พร้อมกับเปลี่ยนวิถีการเดินมุ่งตรงไปหาคนๆนั้น
..ปึก!
“ โอ๊ะ! นายเองเหรอ? ” ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ตนเองนั้นจงใจเดินเข้าไปชนน่ะเป็นใคร.แต่ก็ไม่วายทำให้เหตุการณ์มันกลายเป็นอุบัติเหตุ.. ร่างเล็กที่ถูกชนจากด้านหลังอย่างแรง ตอนแรกก็กะจะไม่เอาเรื่อง..แต่พอรู้ว่าคนที่เดินชนเป็นใคร..อารมณ์มันก็ขึ้นสูง ต่อให้เป็นอุบัติเหตุ..ก็ไม่เว้นหรอกจะบอกให้!!
“ เฮอะ!! สวยแต่รูป..ไม่มีตาหรือยังไง? เดินชนมาได้ ” เสียงแหลมตะวาดเข้าให้..แต่ก็หาว่าคนตรงหน้าจะกลัว..เปล่าเลย..ซ้ำยังหัวเราะชอบอกชอบใจ
“ ฮ่ะๆ..ขอโทษทีพอดีว่าตนฉันมันมองแต่ของที่เจริญแล้ว..ของต่ำๆ..ฉันไม่มองหรอก ”
“ อ๋อเหรอ?..ก็อย่างว่าล่ะ..คนเราก็มักจะมองสิ่งที่เหมือนๆกับตนเอง.. คนเลวๆชั่วๆ ก็มักจะมองแต่สิ่งโสมม ดีร่านชาวบ้านไปทั่ว..ระวังเหอะ สักวันจะโดนเฉดหัว ” ถ้าหากใครมาได้ยินคำสนทนาที่ไม่มีใครยอมใครนี้..เขาก็คงนึกงงว่าคำพูดพวกนี้ไม่น่าออกมาจนปากสวยๆพวกนั้นเอาเสียเลย
“ อย่างน้อยก็มีคนให้เลือก..มันก็ดีว่าคนที่เอาแต่นั่งจมอมทุกข์ อยู่กับแต่ความรักที่ไม่เป็นจริง..อ๋อ..ผิดๆ..ต้อง ไม่มีวันเป็นจริง ฉันพูดถูกไหม คิม จุนซู ” ว่าเสร็จร่างบางของแจจุงก็เดินจากไปทิ้งให้ร่างเล็กได้แต่กำมือแน่น
..ก็เอาสิ!! ระหว่าง รักที่ไม่เป็นจริง..กับรักที่โสมม รักอันไหนมันน่าสมเพชกว่ากันล่ะ!!
...............................................................
“ อ่ะ..วันนี้ เพื่อนรักไม่ได้มาด้วยเหรอ? ” น้ำเสียงที่แสนประชดประชันของคิม แจจุงดังขึ้นหลังจากเดินลงจากบันไดเพื่อมากินข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร และก็พบกับร่างสูงของปาร์ค ยูชอนที่ยืนคอยอยู่หน้าตึก
...รู้ตัวนิ..ว่าทำให้เขาโมโห
“ เปล่า..เมื่อวานฉัน.. ”
“ เก็บคำอธิบายไปเหอะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะฟัง ” ไม่ว่าเปล่าแจจุงก็เดินออกไปโดยไม่คิดจะสนว่าปาร์ค ยูชอนจะเดินตามมาหรือไม่.. แต่เขาก็เดินตามมาก่อนจะฉุดข้อมือบางให้หยุดเดิน
..เขาไม่ชอบง้อใครเท่าไหร่ แค่อุตส่าห์เดินมาอธิบายนี่ก็มากแล้ว
“ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง..ฉันไม่ชอบอะไรที่มันค้างๆคาๆ ” พูดจบร่างที่สูงกว่าก็ออกแรงลากแจจุงที่เริ่มทำตัวขันขืนให้ออกไปจากโรงอาหารที่มีแต่คนพลุกพลาน จากนั้นร่างสูงก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก จะมีก็แค่เสียงของคิม แจจุงที่โวยวายว่าไม่ไปๆ จนกระทั้งมาถึงสวนหลังมหาลัยที่ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคน..อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้พิ่งพักนักศึกษาก็เลยยังอยู่ที่ในโรงอาหาร
ยูชอนเหวี่ยงคนตัวบางให้มายืนอยู่หน้าเขา โดยไม่ปล่อยมือบางนั้นเผื่อว่าเจ้าตัวคิดที่จะหนี มือบางพยายามบิดหรือสะบัดให้หลุด..แต่มันก็มีแต่แน่นขึ้น
“ ฉันบอกว่าไม่ฟังไง!! ”
“ อย่าทำตัวงี่เง่าได้ไหม!! เมื่อวานฉันก็แค่พาจุนซูไปโรงพยาบาล..แค่นั้น พอกลับมานายก็ไม่อยู่แล้ว จะให้ฉันทำยังไง โทรหานายก็กดสายทิ้ง..ฟังเหตุผลหน่อยสิ!! ” กลายเป็นว่าคนบอบบางโดนยูชอนรวบบตัวเข้ามากอดแน่น เพราะเจ้าตัวรู้สึกจะฤทธิมาเสียเหลือเกิน
“ หมอนั้นมันก็แค่ทำตัวสำออย!! โกหก มารยา!! แต่อะไรก็ช่าง ฉันไม่สน ปล่อยฉันสักที!..ก่อนที่ฉันจะเบื่อนาย..อีกอย่าง ถ้าคิดจะไปหาไอ้เพื่อนรักเวรนั้น ก็ไปเลยสิ!! มาสนฉันทำไม! ”
“ ไม่!!..บอกไว้ก่อนเลยนะ..ตอนนี้ฉันยังไม่เบื่อ อีกอย่างของๆฉัน ถึงฉันไม่แคร์ ยังไงก็เป็นของๆฉันอยู่ดี ”
“ ฉันไม่ได้เป็นของๆใครทั้งนั้น..เราตกลงเอาไว้ยังไง..ก็น่าจะรู้ ” เหมือนดวงตาที่แข็งกร้าวของยูชอนจะดูลดลงเล็กน้อย
‘ ยูชอน..ระหว่างเรามันก็แค่ความใคร่..ก็แค่ความต้องการทั้งสองฝ่าย ’ คบกันเพราะแบบนั้นจริงๆ.. เราสองคนมีอะไรที่เหมือนกัน..คล้ายๆกัน มีความต้องการที่เหมือนกัน เลยไปกันได้เกือบทุกอย่าง..เป็นแฟนกัน..เป็นคนรักกัน แต่ไม่ได้เกิดจากความรัก มันแค่รักที่ต้องการ หวงได้ หึงได้..แต่ก้าวกายกันไม่ได้
“ เอาเถอะ..ยังไงก็ขอโทษเรื่องที่ให้คอยแล้วกัน..แต่ก็อย่างที่บอก.. ”
“ ชดใช้ด้วยล่ะ ” รอยยิ้มกว้างกระตุกขึ้นนิดๆตามฉบับของเจ้าตัว ก่อนจะโน้มตัวลงพร้อมๆกับร่างบางที่โอบรอบคอของยูชอนเอง ริมฝีปากที่ชิดกันช้าๆ บดเบียด แลกความหอมหวานของตนเองให้แก่อีกฝ่ายได้ลิ้มรส..ร้อนแรง และรุนแรง หาความอ่อนหวานไม่ได้เลย..ซักนิด
.
“ รักที่น่ารังเกลียด ”
“ ไม่มีงานทำเหรอ? ”
“ นี่แหละงาน..แล้วเธอล่ะ..ไม่ไปกินข้าวเที่ยงเหมือนเด็กคนอื่นหรือไง ”
“ แค่เห็นเจ้านั้น..ฉันกินไม่ลงหรอก ”
....................................................................
“ คุณคิม ..ไม่ทราบว่าคุณปาร์ค ยูชอนหายไปไหน?..ถึงได้ปล่อยให้เธอนั่งทำงานอยู่คนเดียว ” เสียงแก่ๆของของอาจารย์ที่เดินดูนักศึกษาที่กำลังทำรายงานเป็นคู่อย่างตั้งใจ.. แน่นอนว่าขึ้นชื่อว่าวิศวะ..เด็กเกือบทุกคนก็จะพบโน้ตบุ๊กมากด้วย..รวมไปถึงตัวเขา ร่างเล็กที่กำลังนั่งพิมพ์รายงานอยู่คนเดียว ค่อยๆขยับปากทั้งๆส่ายตาไม่ได้ละออกมาจากจอคอม
“ ผมไม่ทราบ.. ”
“ งั้น..เธอก็ควรจะโทรบอกให้เขาเข้ามาเรียนคาบของฉันบ้างนะ..ไม่งั้นฉันก็คงต้องให้เกรดตามความจริง..อีกอย่าง เธอก็ออกจะเป็นเพื่อนสนิทดี.. ” ประโยคสุดท้ายมันจุกอยู่ทีคอ..นิ้วเรียวที่กำลังพิมพ์อยู่นั้นหยุดชะงัก ก่อนจะลงพิมพ์ต่อ
...นึกว่าเขาไม่รู้หรอก..ว่ายูชอนไปไหน..
จุนซูไม่ตอบเพียงแต่พิมพ์ ต่อไป.. แต่พิมพ์ต่อไปได้ไม่นาน อาจารย์ก็ขอตัวเดินไปหยิบเอกสารที่ลืมเอาไว้ที่ห้อง..ร่างเล็กที่เห็นว่าอาจารย์ประจำคาบออกไปแล้ว มือบางก็คว้าปิดฝาพับโน้ตบุ๊กก่อนจะยัดมันลงกระเป๋า พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง ขาเรียวก้าวออกมาจากอาคารเรียนก่อนจะเดินอ้อมไปหลังอาคารเพื่อตรงไปยังรถ Maybach 57 s สีดำพร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็ว
..ทำไม..ฉันถึงทำใจเกลียดนายไม่ได้สักทีนะ
________________________________________
ร่างบางที่เดินเข้ามายังล็อกเกอร์ของตนเอง มือบางคว้ากระเป๋าใบแพงของตนเองขึ้นมาสะพายก่อนจะปิดมันลง..อันที่จริง กริ๊งเลิกเรียนมันก็ยังไม่ดัง..แต่เขาก็กะว่าจะโดด..แน่ล่ะ ไปกับยูชอน ..ทำให้ห้องน้ำมันไม่ถนัด!!
“ จะไปไหน? ”
“ อ่ะ! ” แจจุงถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆก็มือมือทั้งสองข้างกระแทกเข้าที่ล็อกเกอร์เขาเพื่อกักตัวเขาเอาไว้ไม่ให้เดินหนี ร่างบางที่สะดุ้งตกใจหันใบหน้ามองร่างสูงด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจเป็นที่สุด..แต่จะหนีไปไหนล่ะ?
“ นี่คือการโดดเรียนครั้งที่สองของนาย.. ”
“ แล้วไง?..มันเกี่ยวกันนายตรงไหนไม่ทราบ? แล้วงานการน่ะ ไม่มีทำหรือไง มัวแต่ตามฉันอยู่ได้!!..แม่ฉันน่ะ ไม่ไปบำเรอต่อแล้วระ.. ”
เพี๊ยะ!!
“ นายจะว่ายังไงฉันก็ได้..แต่นายไม่มีสิทธิ์ที่จะกล่าวหาบุพการีของนายแบบนี้ ” มือบางจิกกำไหล่หนาทั้งสองข้างแน่น..ใบหน้าหวานเหยแกนิดๆ เพราะไม่ได้เจ็บเพียงแต่แรงตบที่ฝาดเข้าที่พวงแก้ม หากแต่ยังซ้ำด้วยการบีบคางมนอย่างแรง ใบหน้าที่เข้าใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายใจของทั้งคู่..แถมยังมีความรู้สึกไม่ต่างกัน..น่ารังเกียจ!
“ แล้วจะทำไม?..ก็ฉันพูดความจริง!..โอ๊ย! ”
“ เจ็บ!..ฉันเจ็บ!! ” เสียงหวานดังขึ้นอู้อี้ ก่อนที่ยุนโฮจะยอมปล่อยมือออกพร้อมกับเปลี่ยนเป็นกระชากข้อมือบางให้เดินตามตนเองแทน
“ ปล่อย!!..ฉันเจ็บ!!! ชอง ยุนโฮ! ปล่อยได้ยินไหม!! ”
“ ไม่!..เพราะฉันจะพาเด็กกรานโลกอย่างนายไปลงโทษ.. ”
_________________________________
ร่างสูงจัดการโยนกระเป๋าของตนเองใส่เบาะหลังอย่างไม่ใยดีพร้อมกับปิดประตูรถอย่างแรงก่อนจะย้ายตัวมานั่งยังที่ประจำคนขับ รถสปอร์ตสีแดงสด ถูกเหยียบคันเร่งตามแรงอารมณ์ร้ายของเจ้าตัว..อารมณ์ค้าง รู้จักไหม!!..ทั้งค้าง ทั้งโมโห ทั้งขัดใจ!!
แน่นอนว่าค้างเกิดจากอารมณ์ที่ค้างคากับแจจุง..โมโหที่เห็นว่าคนรักของตนเองถูกพาขึ้นรถไปโดยไม่ได้ล่ำลา..จะตามก็ไม่ทัน ขัดใจที่ขึ้นห้องเรียนไปแล้วร่างเล็กของจุนซูก็ไม่อยู่ในระบายอารมณ์..ถามใครเขาก็บอกว่าออกไปแล้ว..ออกไปไหน?
.. จะโทรถามก็กระไรอยู่ เมื่อเช้าก็ไม่มองหน้ากัน เมื่อตอนกลางวันก็ไม่ได้เดินตามเขาเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่คำพูด ..ขอบอกว่าไม่ได้แคร์อะไรมาก..มันก็แค่ดูขัดหูขัดตา อาจจะเกิดจากความเคยชิน พอขาดๆไป..มันก็เหมือนไม่ใช่ คิดมากทำไม..ยังไงจุนซูก็เหมือนของตายสำหรับเขา
..ถ้าไม่เชื่อ เขากล้าสาบานด้วยความเป็นลูกผู้ชายเลย..ว่าถ้าเขาไปหาจุนซูที่บ้าน..แค่ชวนไปกินข้าวเย็น คุยด้วยนิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม.. แต่ก็นั้นแหละ..เล่นอะไรเป็นเด็กๆไร้สาระสุดๆ
..คิม จุนซูก็เหมือนของตายสำหรับเขา
.. แต่คิม จุนซู ไม่ยอมเป็นของตายสำหรับใคร
_____________________________________
“ เจ็บ!..ปล่อยฉันได้หรือยัง? ” แม้ว่ายุนโฮจะหยุดเดินแล้วแต่มือหนาก็ยังไม่ปล่อยมือออกจากข้อมือบาง ใบหน้าหวานเหลือบมองข้อมือเป็นนัยน์ๆว่าให้ปล่อย..แต่ยุนโฮกลับยิ้มกว้าง แจจุงเริ่มสังเกตถึงสถานทีที่ร่างสูงได้พาแจจุงมายืนอยู่ตอนนี้
..หลังบ้านเนี่ยนะ!!
“ พาฉันมาที่นี้ทำไม? ”
“ หืม?..งั้นฉันถามหน่อยสิ..ว่าหลังบ้านนายปกติแม่บ้านเขาใช้ทำอะไร? ”
..ซักผ้าสิ..ถามโง่ๆ!!....หรือว่า!?
“ ฉันเดาว่าเด็กฉลาดอย่างนายคงจะรู้คำตอบ..เพราะฉะนั้น ซักผ้ากองนั้นให้เสร็จ..แล้วก็เอาไปตากด้วยล่ะ ”
“ ทำไมฉันต้องทำ!!.แม่ของฉันจ้างแม่บ้านมาแพง!..แล้วทำไมฉันต้องทำ! อยากทำนักก็ทำเองสิ ” ไม่ว่าเปล่าร่างบางเตรียมที่จะเดินหนีแต่ก็ติดอยู่ตรงที่ว่าข้อมือของเขานั้นยังคงถูกกุ่มเอาไว้อยู่ แจจุงจิปากน้อยๆ พลางออกแรงสะบัดให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นผล ต่างจากร่างสูงที่ยังคงได้แต่ยืนยิ้ม
“ เด็กเกาหลีส่วนมากเขาก็ทำกัน..เพราะฉะนั้น..นายก็ต้องทำ และนี่ก็คือบทลงโทษของนาย นี่ยังแค่เบาะๆนะ..หวังว่าคงไม่มีครั้งที่สามอีกนะเอาล่ะ ! ทำเสร็จเมื่อไหร่ก็ได้ไปอาบน้ำกินข้าว..หรือจะซักผ้าอย่างเดียวก็ได้นะ.. เอ๊า!..ยืนช้าอยู่ทำไมล่ะ! ทำสิ่ง นี่สายยาง ” ร่างสูงยอมปล่อยข้อมือบางก่อนจะส่งสายยางที่ว่าไปให้ แจจุงตวัดมือรับมันก่อนจะเดินไปยังก๊อกน้ำที่เชื่อมต่อกับสายยาง พร้อมกับเปิดมันสุดแรง
ซ่า!!
“ โอ๊ะต๊าย?..โทษทีนะยุนโฮ..พอดีว่าไม่ทันระวัง ” เสียงประโยคขอโทษที่ดังเสียงเสียเหมือนว่าตนนั้นรู้สึกผิดเสียงเต็มประดา หากแต่เสียงหัวเราะที่ตามมาที่หลังทำเอายุนโฮควันออกหู..แจจุงรีบก้าวเท้าหวังจะเดินออกไปจากตรงนี้..แต่ก็ไม่สำเร็จดังหวังเพราะยุนโฮกระชากร่างบางเข้ามาแนบกาย
“ งั้นนายก็ควรจะระวังให้มากกว่านี้หน่อย..เห็นทีคงต้องใช้กำลังกันบ้าง ”
.
.
“ ฉันแสบมือ!! ” เสียงหวานตะโกนขึ้นอย่างขัดใจ..แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..อีกแล้ว! ร่างสูงที่ยืนตัวชื้นพิงกำแพงกอดอกเหล่มองร่างบางที่มองมาทางตนด้วยความเฉยชา
“ ไม่ตายหรอก! ”
“ ฉันไม่ได้มือด้านอย่างนายนิ!!! ” แจจุงตะโกนอีกครั้งก่อนจะปาเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยฟองของผงซักฟอกใส่ร่างสูงเต็มๆ ยุนโฮก้มมองเสื้อสีขาวที่ตกอยู่ที่พื้นสลับกับร่างบางที่ยืนขึ้นอย่างหัวเสีย ยุนโฮเดินมาเข้าใกล้ร่างบางก่อนจะ..
“ โอ๊ย! เจ็บ!!..ฮึก..เจ็บ! ” เอวคอดกิ่วขยับหนีนิ้วหนาที่หยิกเข้าที่เอวบางจนเกิดรอยแดง มือบางยกขึ้นกุ่มบริเวณที่โดนหยิกอย่างไม่อ้อมแรง.. แต่คนทำก็ทำหน้าเฉย
“ ไปหยิบเสื้อของนาย..แล้วเอามาซักใหม่ ”
“ ไม่!!..ฉันไม่ทำ!! ”
“ อย่างลองดีหรือไง.. ” วาจาอันเยือกเย็นนั้นไม่ได้ทำให้ร่างบางนึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย..ร่างบอบบางที่ตอนนี้มีรอยแดงเป็นจ้ำๆไปตามจุดที่ถูกร่างสูงหยิก นัยน์ตาหวานฉายแววก้าวราว แต่เพียงแค่ร่างสูงย่างกายเข้าใจ ร่างบางก็เตรียมเดินหนี แต่เพราะเดินไปไหนไม่พ้นก็เป็นอันถูกจับ.. จะแกล้งอะไรต่อก็ไม่ได้ เสื้อผ้าของก็ของตนเอง..แพงๆทั้งนั้น ส่วนสภาพของตนเองในตอนนี้ทั้งเละฟองทั้งเปียกปอน..
..ก็คนไม่เคยทำ!! อีกอย่าง ตอนนี้มือเขาทั้งลอกทั้งเปื่อย แสบไปหมดแล้วเนี่ย!!
“ ทำตามที่ฉันสั่ง ” แจจุงสะบัดตัวก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อของตนเองขึ้นมาพร้อมกับปามันกลับเข้าไปในกะละมัง มือบางใช้มือขยำๆก่อนจะโยนมันใส่อีกกะละมังที่เต็มไปด้วยน้ำสะอาด ลากไปลากมาอยู่ในน้ำก่อนจะยกขึ้นมาบิดๆทั้งๆที่น้ำยังออกไม่หมดร่างบางก็โยนมันใส่ตะกร้าก่อนจะหันมามองร่างสูง
“ พอใจหรือยัง? ” ยุนโฮมองร่างบางที่ถามเขา ก่อนจะยิ้มกว้าง
“ ยัง..นายต้องเอาน้ำในกะละมังไปเทใส่ต้นไม้ด้วย ” แจจุงกำมือแน่น..แต่ก็ยอมทำ..ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของแจจุงมือน้ำที่ที่มีฟองอยู่เต็ม ก่อนจึงค่อยใช้มือยกมันขึ้นมาพลางเดินไปหาร่างสูง โดยไม่ให้ได้ทันตั้งตัว มือบางก็เทน้ำในกะละมั้งใส่ร่างสูงเต็มๆพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงปรากฏรอยยิ้ม
“ อ่ะโทษที..มันหนักถือไม่ไหว ” แจจุงว่าก่อนจะ ผละออกไปวางกะละมังลงแต่ไม่ทันที่จะเดินหนี ยุนโฮก็คว้าไหล่บางทั้งสองข้างมาจับไว้ ใบหน้าหล่อที่เปียกซก บวกกับกลิ่นน้ำยาที่ใช้ซักผ้าฟุ้งกระจาย ค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของทั้งคู่แทบจะชิดกัน แต่ร่างบางก็แสดงอาการรังเกียจโดยการถอยตัวหนี แต่ก็นั้นแหละ..
ส้นเท้าไปสะดุดกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังก่อนจะเซตัวล้มไปข้างหลัง พร้อมๆกับร่างสูงที่จงใจปล่อยตัวร่างบางให้ล้มลง..เพราะสิ่งที่รองรับอยู่เบื้องล่างก็คือ..กะละมังอีกใบที่มีน้ำล่างผ้าอยู่เต็ม
“ ขัดเกลาตัวเองบางนะ..มันสกปรกเกินไป..เผื่อมันจะสะอาดขึ้นมาบ้าง ” ว่างเสร็จร่างสูงก็เดินออกไป ทิ้งให้ร่างบางนั่งหัวเสียอยู่ที่เดิม
“ เหี๊ยเอ๊ย!!! ”
______________________________________
TALK::
ฮี่ๆ..จบไปอีกตอน.. ตอนหน้า..สาวกยุนแจก็..รออ่านเอาเองนะเคอะ-.,- ไปล่ะ(ฟิ้ว~) ฮ่าๆ ล่อเล่นๆ..อยู่คุยกันก๊อนน~.. ตอนนี้อาจจะเห็นอะไรของเจ๊ๆทูคิมเข้าไปแล้ว..ว่าพี่แกไม่ถูกกันจริง = =.. แต่เอ๊ะ! ตอนนี้ยุนโฮไปไหม?? งืมๆ โหดดี(วะ) ไรเตอร์ชอบXD อ่าช่วงนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยมีเวลาอัพเลย..อันนี้ก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะTT ขอโทษจริงๆ ท๊อกน้อยหน่อยเพราะว่าการบ้านกองเต็มตัวแล้ว=..= ต้องรีบไปสุ่มหัวกับเพื่อน เดี๋ยวไม่เสร็จ(ส่งพรุ่งนี้ด้วยTT) ไปล่ะเอ๊อ~
PS" ถ้ามีคำผิดต้อง SORRY ด้วยนะจ๊วบ-3-
อย่าลืมคอมเม้นนะที่รัก!!!
รักคนอ่าน+คอมเม้น~
ความคิดเห็น