คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - ICE[2] 4 - ..รักใครรักได้..แต่ต้องรักตัวเองมากที่สุด
‘ ICE[2] 4 ’
__________________________________
“ ชางมิน เปิดไฟหน่อย ” เสียงทุ่มดังขึ้นสั่ง ร่างโปร่งที่เดินนำเข้าไปจัดการในห้องก่อน ส่วนยูชอนก็เดินอุ้มน้องชายมาว่าเอาไว้บนเตียง ทั้งที่ร่างบางตัวชื้นจากฝนไปแพ้ร่างสูงทั้งสองคน มือหนาของคนพี่ตบเบาๆเข้าที่แก้มเนียนที่เป็นสีแดงก่ำ เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยนั้น..ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขามาช้าอีกนิดมันจะเกิดอะไรขึ้นกับน้องเขา
ชางมินมองพี่ของร่างบางที่กำลังจัดการกับน้องตนเอง..หลังจากที่เขาโทรหาพี่ยูชอนแล้ว ไม่นานยูชอนก็มา แล้วเป็นคนเข้าไปจัดการกับร่างสูงในห้องที่กำลัง... แต่อย่างน้อยพี่เขาก็เข้าไปช่วยทัน
“ มันเกิดอะไรขึ้น..ชางมิน.. ” ร่างสูงที่พยายามจับมือบางของยูฮวานที่ว่ายสะเปะสะปะไปมาให้อยู่นิ่งๆ เรียวปากบางก็เอาแต่ พร่ำเพ้อแต่คำว่าอยาก
“ พี่ที่นั้นเขาบอกว่า..ยูฮวานเขาดื่มน้ำ.. ” ยังไม่ทันพูดจบ ยูชอนก็หันไปมองร่างที่เอาแต่นอนเพ้อ จนแทบจะบิดตัวไปมาอย่างต้องการ ก่อนที่ร่างสูงจะทำท่าเหมือนนึกอะไรออกพร้อมกับอุ้มร่างของน้องชายเข้าไปในห้องน้ำ ด้วยความอยากรู้ร่างโปร่งก็เลยเดินตามเข้าไป
ร่างสูงของคนที่กำลังรวบเอวบางจากข้างหลังเอาไว้ด้วยแขนข้างเดียวเพื่อกันไม่ให้ไถลล้มไปกับพื้น ส่วนมืออีกข้างก็ส่งนิ้วเข้าไปในโพรงปากร้อน เพื่อจะล้วงคอเอาพิษของเครื่องดื่มที่ร่างสูงเองก็รู้จักมันดี ใบหน้าหวานส่ายไปมาเพื่อจะหลบนิ้วที่สอดเข้าไปลึก แต่ในที่สุด ร่างบางก็อาเจียนเอาของเก่าออกมาโดยมียูชอนช่วยลูบหลังให้
“ แกทำอะไรไม่นึกถึงพี่บ้างเลย..พี่มีแกคนเดียวนะ ” ร่างบางอาเจียนออกมาจนไม่เหลืออะไรแล้ว ขาทั้งสองอ่อนแรงจนร่างสูงต้องช่วยพยุง เดินไปยังเตียงนอน ดูเหมือนครั้งนี้มันจะแรกกว่าทุกครั้ง ที่ยูฮวานเมากลับมาบ้านมันมีเกือบทุกวัน แต่ครั้งนี้มันร้ายแรงกว่าทุกครั้ง
“ ยูฮวาน..พี่ ตัดสินใจแล้ว..พี่จะส่งแกไปเรียนที่ญี่ปุ่นแทน..อย่างน้อยที่นูนก็มีคนคุ้มครองแกได้ ” มือหนายกขึ้นลูบปอยผมที่ปรกหน้าให้ขึ้นไปทัดที่ใบหู ร่างโปร่งที่ยืนฟังอยู่ก็ถึงกับกระตุกวูบ
“ เฮ้อ..ชางมินพี่ต้องขอบคุณนายอีกครั้งนะ..ถ้าไม่ได้นาย..น้องพี่มันต้องแย่แน่ๆเลย..ดึกแล้ว..กลับไปได้แล้วเดี๋ยวพี่จะดูแลมันเอง ”
“ ครับ.. ”
_________________________________________
“ ทำตัวให้มันว่าง่ายแบบนี้ทุกวันจะดีมาก ” ร่างสูงเอ่ยออกมา แม้ว่าร่างบาจะดูแปลกกว่าทุกวัน.. ไม่น่าเชื่อว่าแจจุงจะยอมให้เขามาส่งโดยไม่มีปากเสียงกันเหมือนทุกที แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างบางนั้นมันก็ทำให้เขาเชื่ออะไรอย่างหนึ่ง ว่าแจจุงต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
ร่างบางเดินลงไปจากรถโดยปราศจากคำพูด ร่างบางยืนรออยู่หน้าตึกจนกระทั้งร่างสูงขับรถออกไปแล้ว..ร่างบางถึงกับยิ้มกว้าง ไม่นานรถสปอตร์สีแดงก็ขับเข้ามาจอดลงตรงหน้า ซึ่งแจจุงก็รู้ดีว่าเป็นรถของใครจึงไม่รอช้าที่จะเดินขึ้นรถไปทั้งรอยยิ้ม
“ อ่า..ไปไหนก่อนดีล่ะ? ” ร่างบางหันมองร่างสูงที่แต่งตัวในชุดไปเวท เพราะยังไงวันนี้พวกเขาก็ไม่คิดที่จะไปเรียนอยู่แล้ว
“ งั้น..ไปซื้อโทรศัพท์แล้วก็..ไปบ้านนายกัน ”
“ จัดไป ”
.................................................................
....ไม่มา
ร่างเล็กที่นักเรียนอยู่คนเดียวโดยปราศจากเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างทุกครั้งก็ทำให้เขาสงสัย..โทรหาแมร่งก็ตัดสายทิ้ง.. ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลสักอย่าง..หรือว่า..ไม่สบายกัน
ร่างบางนั่งเรียนจนกระทั้งถึงพัก ปกติแล้ว โรงอาหารที่ตึกเขาก็มี แต่เจ้าตัวเลือกที่จะไปกินที่โรงอาหารของตึกนิเทศแทน.. อีกนัยน์คือไปตามร่างบางมีมักจนบ่นหรือด่าเขาอยู่ทุกครั้งว่าตามมาทำไม.. แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้มาตามใคร..แต่เขาจะมาหาคน!!
“ อ๋อ..แจจุง..รู้สึกว่าเมื่อเช้าจะไม่ได้มาเรียนนะ ” ..ไม่ได้มาเรียนงั้นเหรอ?
“ อ่ะ ” จุนซูสบถน้อยๆ รับรู้ถึงแรงสั่นจากกระเป๋ากางเกง มือบางล้วงหยิบมันขึ้นมารับโดยไม่ต้องคิดว่าใคร..
“ คุณยุนโฮ ”
[“ ..วันนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวหรือไง? ”]
“ วันนี้..แจจุงไม่ได้มาเรียนเหรอ?..วันนี้ยูชอนไม่เข้าเรียน ”
[“ จะเป็นไงได้ยังไง..ในเมื่อฉันไปส่งเขาที่มหาลัย ”]
“ ผมคิดว่า..ผมพอจะรู้ ” ว่าเสร็จร่างเล็กก็ว่างสายไป..โดยไม่คิดจะอธิบายความเข้าใจให้แก่ปลายสาย มือบางที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นกำมันแน่น
“ ฉันต้องไม่ยอมแพ้..แจจุง! ”
____________________________________
“ ชางมินอ่ะ!..ชอบแย่งเขานิสัยไม่ดี ” ร่างเล็กบ่นร่างสูงที่เอาแต่ขโมยอาหารกลางวันในจานของตนเอง ร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะป้อนร่างเล็กเป็นการง้อแทน หาได้รู้เลยว่าทุกกริยาของทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของใครอีกคน
ต้องโทษโรงเรียนที่ปล่อยให้นักเรียนพักเวลาเดียวกันทำให้โรงอาหารแทบไม่มีที่ว่างให้นั่ง ยูฮวานละสายตาจากทั้งคู่ก่อนจะเดินถือจานข้าวออกไป เป็นขังหวะเดียวกับที่ชางมินหันมามอง
..มาโรงเรียน..ไหวด้วยเหรอ?
.
.
ฟึ่บ..
อาหารที่ร่างบางยังไม่ทันได้แตะถูกเททิ้งลงในถังขยะที่ใส่เศษอาหาร จนคนที่เดินมาเห็นแอบเสียดายอยู่ไม่น้อย ดูก็รู้ว่ายังไม่ได้แตะเลยซักนิด
..ไหนๆก็ไม่มีที่นั่งแล้ว..วันนี้ก็ทนหิวไปก็แล้วกิน
ยูฮวานที่อุตส่าห์ถ่อสังขารมาทั้งๆที่โดนพิษไข้เล่นงาน เดินไปเรื่อยๆ ตามสวนที่ทางโรงเรียนเขาสร้างขึ้นเพื่อที่จะให้นักเรียนได้มาพักผ่อน ร่างบางเดินมานั่งในทีที่ปลอดคนมากที่สุด เข่าทั้งสองยกชันขึ้นโดยเอามือทั้งสองข้างยันเอาไว้กับพื้นหญ้าสีเขียวพลางเชิดใบหน้าขึ้นมองท้องฟ้าปล่อยให้สายลมพัดผ่านไป
...ยิ้ม..ยูฮวานกำลังยิ้ม ยิ้มทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรให้ดีใจ แต่เขากำลังยิ้ม
“ อยู่นี่เอง ” เสียงใสๆดังขึ้นก่อนที่ร่างของเจ้าของเสียงจะเดินมายืนอยู่ข้างๆ ทำให้รอยยิ้มกว้างเมื่อกี้เป็นอันต้องหุบลง
“ แทมิน..มีอะไรเหรอ? ” แต่พอมองแล้วก็รู้ว่าร่างเล็กที่ว่าไม่ได้มาตัวคนเดียว
“ เปล่าหรอก..ว่าแต่ นายกินข้าวหรือยัง? ”
“ อือ..กินแล้ว ” ..โกหก!!
“ ..อ่างั้นเหรอ?..อือ งั้นไม่กวนแหละ ชางมิน คาบหน้าก็เป็นชมรมแล้ว..ไปซ้อมเปียโนกันนะ ” ร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างๆหลังพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะถูกร่างเล็กจูงไปยังตึกที่อยู่ไม่ไกลนัก สองคนนั้นอยู่ชมรมเดียววัน ..อาจจะเป็นเพราะแบบนี้ก็ได้มั้ง..เขาถึงได้เกลียดเสียงเปียโน
..มันน่ากลัว ฟังแล้วเจ็บปวด..ทั้งๆที่เพลงมันสดใส
..เขาเกลียดเสียงเปียโน
..เขาอยู่ชมรมว่ายน้ำ..แต่ ก็แทบจะไม่เคยลงสระ เพราะเขาเอาแต่มองดูคนอื่นซ้อม ก็ไม่รู้ว่าจะโดดไปไหน..รถก็ไม่มี โรงเรียนกันรั้วซะสูงเสียจนปีนข้ามไม่ได้..
เขาก็ไม่อยากจะโกหก..ว่าชอบชีวิตอย่างที่เป็น..เพราะความจริงแล้วเขาไม่เคยชอบเลย แม้จะดูท้าทาย..แต่เขาก็ไม่ชอบ
แปะ!..แปะ!..ซ่า!!
“ หืม..? ” หยดน้ำ..ฝนตก? มันทันได้คิดอะไรมาก หรือวิ่งกลับเข้าไปในที่ร่ม ฝนก็ซ่าลงมาดั่งกับฟ้ารั่ว ใบหน้าหวานเงยขึ้นรับแรงปะทะที่มาจากสายฝน..เกลียดเสียงเปียโน..แต่เขากลับชอบเสียงฝนตก..เราชอบให้ฝนตก
..หยดฝน..แทนน้ำตา
“ นายบ้าหรือเปล่า?..นั่งตากฝน เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ” เสียงทุ่มดังขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงนั่งยองๆข้างๆร่างบางที่ตอนนี้ตัวชุมไปด้วยน้ำฝน.. แต่เพราะร่มที่ชางมินกางมาด้วยนั้นก็ทำให้ร่างบางไม่เปียกฝนอีกต่อไป
“ ไม่อยู่ซ้อมเปียโนเหรอไง? ” เสียงหวานเอ่ยตอบกลับโดยไม่ได้หันมามอง
“ ฉันจะปล่อยให้คนบ้านั่งตากฝนอยู่ได้ยังไง เข้าร่มเถอะริกกี้ ” เงียบ เงียบเกินไป จู่ๆเปลือกตาบางก็ปิดลงพร้อมกับร่างบางที่เอนตัวลงแต่ก็ถูกชางมินคว้าตัวเอาไว้ได้ก่อน
“ จริงๆเลย..ไม่สบายแล้วมาเรียนทำไม ” ร่างโปร่งบ่นพลางจับร่างบางที่หลับไปเรียบร้อยให้ขึ้นขี่หลังอย่างทุลักทุเลเพื่อจะพาไปยังห้องพยาบาล และ ระหว่างทาง ร่างบางก็ได้เอ่ยคำๆหนึ่งออกมาข้างๆหูก่อนจะสลบไปจริงๆ
“ ฉัน..ชอบฝน ”
________________________________________
“ เอายังไงล่ะคนสวย..จะกลับบ้านตอนไหน หืม? ” เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียอาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่ใครๆเห็นก็เป็นอันต้องหลงใหล กำลังซุกอยู่ที่พวงแก้มใส ที่ขึ้นเป็นสีแดงบงบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยที่คนทั้งคู่ได้ประสบไปเมื่อไม่กี่น่าทีที่แล้ว ร่างเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มผืนหนาคลุมกายซุกเข้าหาร่างสูงอย่างออดอ้อน
“ ไม่กลับ..หึ โทรศัพท์ก็ไม่มีให้โทรตาม อือ..ฉันจะอยู่ที่นี้ ”
“ พูดแล้ว..ห้ามกลับคำล่ะ เพราะจะไม่ให้กลับแน่ๆ ”
“ ถึงไล่ก็ไม่ได้..หึ ” เสียงหวานหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะผละออกจากอกแกร่งที่เขาใช้พึ่งพิงยามชั่วครู่เท่านั้น ร่างบางแอบรอบยิ้มของมีชัย เมื่อลองนึกถึงใบหน้าของคนที่เขามีอคติด้วยนักหนา ว่าจะเป็นอย่างไรถ้ารู้ว่าตนเองนั้น ไม่ได้ว่านอนสอนง่ายยังที่ร่างสูงคิด
...อันที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดว่าร่างสูงนั้นจะ คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปหรอก.. นิสัยคนเรา เป็นแล้ว มันเปลี่ยนแปลงไปเพื่อใครไม่ได้หรอก จะคิดยังไงก็ช่าง คิม แจจุงเป็นแบบนี้ไปแล้ว แล้วจะไม่ยอมเปลี่ยนมันเพื่อใครด้วย รับได้ก็เข้ามา รับไม่ได้ก็ไสหัวออกไป จบ!
“ ยิ้มอะไรหืม?.. ” แขนหนาของยูชอนรวบเอวคอดกิ่วเข้ามากอด ซึ่งยังหอมเข้าที่พวงแก้มอีกรอบ
“ ก็..เปล๊า ..เอาเถอะ นายไม่เข้าคลาสวันนี้ ไม่ทราบว่าคุณเพื่อนที่รักไม่โทรมาตามหรอกเหรอ? ” น้ำเสียงหวานดูเชิดขึ้นประชดโดยเฉพาะเพื่อนรักน่ะ.. เพื่อนรัก..หรือรักเพื่อนก็ไม่รู้..
“ ก็โทร..แต่ไม่รับก็แค่นั้น..อ่าเหนียวตัวชะมัด..ไปอาบน้ำก่อนล่ะ ” ว่าไปพลางยิ้มกริ่ม แจจุงมองร่างสูงที่ส่งยิ้มให้ก็พลอยยิ้มไปด้วย..ยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติ.. นึกว่าจะแน่ ! มันก็แค่นี้แหละ
ฉับผลัน..เสียงมือถือของยูชอนก็ดังขึ้น ร่างบางที่เหลืออยู่ในห้องคนเดียว ก็ตัดสินใจคว้า มือถือขึ้นมารับแทน ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะกลอกใส่ปลายสาย เสียงแหลมๆก็ดังขึ้นก่อน
[“ ยูชอน!!.. หายหัวไปไหนเนี่ยฮะ! รู้ไหมว่าวันนี้จารย์’ แกสั่งงานคู่เยอะขนาดไหน หายหัวไปไหนมา!! โทรก็ตัดสาย..นี่!..ฟังอยู่ไหม!! ”]
“ อ่า..จุนซูนี่เอง..แห๋ม เหมือนไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..โอ ขอโทษที พอดีกว่า..ยูชอนเขาไปอาบน้ำน่ะ.. ”
[“ แก!..แจจุง ไปทำอะไรบ้านยูชอนไม่ทราบ! ”]
“ ฮ่ะๆ..เฮ้อ..คนโง่เนี่ย..ชอบถามคำถามเดียวกันหรือเปล่านะ? ไม่รู้จริงๆเหรอ? ว่าเป็นคนรักกันน่ะ..เขาชอบทำอะไรอ่ะๆ เห็นๆว่าไม่รู้จริงๆ เซ็กส์น่ะ..รู้จักป่ะ? ”
[“ คิม แจจุง!! ”]
“หึ!..คิม จุนซู..ยูชอนน่ะ เหลือเมื่อไหร่ ค่อยเอาไปแล้วกัน ตอนนี้..ฉันกำลังสนุกอยู่..อ่ะ!!”
“ เด็กดื้อ..ทำอะไรกับโทรศัพท์ของฉัน ” เรียวขาที่โผล่ออกมาพ้นผ้าห่มผืนโตถูกยูชอนจับแล้วลากเข้ามาใกล้ตัว ก่อนจะคว้ามือถือของตนเองให้ออกห่างริมฝีปากของแจจุง พลางมองมือถือของตนเองสลับกับคนรักที่มองเหมือนไม่รู้ไม่ชี้
“ ซนจริงๆเชียว..มือถือของฉัน ถ้าไม่บอกให้รับก็อย่าจับ..เข้าใจหรือเปล่า? ” ดุพลางกดจูบแรงๆเพื่อทำโทษเด็กซนตรงหน้า แต่พอมองดูหน้าจอก็พบว่าปลายสายนั้นวางไปแล้ว
“ อาบน้ำเสร็จเร็วชะมัด ” ร่างบางพูดอย่างหัวเสีย..เอาให้ตายร่างบางก็ไม่สำนึกผิดเรื่องเมื่อกี้ซักนิด ร่างสูงเลิกคิ้ว
“ แล้วมันมีอะไรต้องถูมากนักล่ะ..แต่ก็ไม่แน่ ถ้าถูมากอาจจะหอมแบบนี้ก็ได้ ” ใบหน้าคมกดริมฝีปากลงที่ลำคอขาวที่มีลอยอยู่เต็มคอ ที่เขาสามารถทำได้..ก็เพราะว่าเจ้าตัวเอารองพื้นมา นานๆเขาจะได้ประทับตราเสียที มือบางยกขึ้นปิดริมฝีปากเมื่อมันเริ่มซนเกินกว่าที่จะเป็นนัก ก่อนที่มือบางจะเลื้อยขึ้นไปโอบรอบคอหนา
“ อื้อ..พาไปอาบน้ำหน่อย ” ยูชอนกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะอุ้มร่างบางตามคำขอพร้อมกับพาไปยังห้องน้ำ..
_____________________________________
“ ริกกี้..จะไปไหนน่ะ ” ร่างสูงโปร่งกว่าเขานักกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาเพื่อมาตามเขา ยูฮวานหันกลับไปมอง คนที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา..
“ ฉัน.. ”
“ กลับบ้านเถอะริกกี้..พี่นายเป็นหวงนายมากเลยนะ ”
“ งั้นเหรอ.. ” ดูเหมือนคำที่หลุดออกมาจากเรียวปากสวยนั้นทำเอาชางมินแทบอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด
“ แทมิน..ไปไหนล่ะ ”
“ อยู่ซ้อมเปียโนน่ะ..สิ้นปีนี้ แทมินต้องไปแข่ง ฉันก็เลยอยู่เป็นเพื่อน แต่ว่าฉันบอกแทมว่าจะไปส่งนายก่อน ไป กลับบ้านกัน ” ไม่ว่าเปล่าพลางคว้าข้อมือบางเอาไว้ แต่กลับโดนสะบัดทิ้ง
..ไม่รู้..มือมันไปเอง..
“ ขะ..นายไปอยู่กลับหมอนั้นเถอะ..ฉัน..จะกลับบ้าน ” เอ่ยทั้งๆที่ใบหน้าหวานเสมองไปทางอื่น
“ อือ..ถึงบ้านแล้ว..โทรหาด้วยนะ ” ร่างบางพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะรีบก้าวเดินให้เร็วที่สุด..ลับหลังก็ก็ดีแต่คิดว่าตนเองเข้มแข็ง..แต่เอาเข้าจริงๆ..เราก็สู้เขาไม่ได้
ชางมินมองตามร่างบางที่เดินจากไปจนเห็นเป็นเพียงเงาเล็กๆ.. เขาละนึกไม่ออกจริงๆว่าทำไมคุณหนูอย่างยูฮวานถึงได้หาเรื่องเขาตัวเองแบบนี้..ตั้งแต่ที่เขารู้จักยูฮวานมา.. ไม่แปลกใช่ไหมถ้าเขาจะบอกว่า ไม่มีครั้งไหนที่ร่างบางยิ้ม..ยิ้มที่มันออกมาจากใจจริงๆ ภายใต้ร่างบอบบางที่ดูหยิ่งนั้น..อยากจะรู้นักว่าข้างใน..เป็นคนยังไง
..และเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..อีกไม่นาน ร่างบางนี้ก็จะต้องหลั่งน้ำตาออกมาแทบเป็นสายเลือด
...........................................................
ร่างบางเดินกลับมายังหน้าคอนโด พร้อมกับมุ่งตรงไปยังห้องของตนเอง หรือพี่ชายของตนเอง การ์ดที่ใช้เปิดห้องที่เขากับพี่ถือกันคนละใบถูกนำออกมาใช้ เสียงดังภายในห้องทำให้เขารู้ว่าวันนี้พี่ของตนกลับมาแล้ว..ร่างบางเดินถือกระเป๋าใบโตเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรองเท้าที่เขานั้นไม่คุ้น และแน่นอนว่าไม่ใช่ของพี่ตนเอง
..หรือว่า..พี่แจจุงมา
“ เอ้า..ริกกี้กลับมาแล้วเหรอ? ”
“ พี่ก็เห็นอยู่ ” คำตอบที่ได้ดูก็รู้ว่าร่างบางนั้นไม่ค่อยเต็มใจที่จะตอบมันเสียเท่าไหร่ ยูฮวานเดินเข้าไปภายในห้องของตนเอง ห้องโทนสีเข้มแบบคลาสสิกที่สองพี่น้องปาร์คนั้นลงความเห็นว่าชอบ กระเป๋าที่ตนนั้นแบกมาถูกว่าลงสะเปะสะปะ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ พร้อมกับปล่อยให้ร่างทั้งร่างดิ่งลงสู่เตียงนอนนุ่มตามแรงโน้มถ้วง และก็เพลอหลับไปในที่สุด
..รักใครรักได้..แต่ต้องรักตัวเองมากที่สุด
_________________________________________
TALK::
โฮ๊ว..วันนี้ไรเตอร์ลืมอัพไปเลยนะเนี่ย= =.. โอ๊ยปวดฟันง่ะ ไรเตอร์ไปดัดฟันมาล่ะ อุว๊ะฮ่าๆๆ!! เจ็บปวดมากเลยค่ะTT อ่า..ตอนนี้ก็จบไปอีกตอนแล้วสิ หวังว่าคงโอเคนะค่ะ^^ ฮี่ๆ อ่ะๆ เห็นนู้ริกกี้เศร้าเหมือนเรื่องแรก..แต่ต่อๆไป..น้องเขาก็จะไม่เศร้าแล้วนะเออ!! เป็นยังไง ลองดูกัน เพราะเรื่องนี้..กลับจากเรื่องนูนหมดเลย! ฮ่าๆ มันคือว่าสะใจของไรเตอร์ล้วนๆ(หลบก่อนล่ะ)
ตอนนี้กระแสโซลเมทมาแรงมากๆเลยไรเตอร์ก็เลยแอบชอบตรงเสน่ห์ของโซลเมทที่พี่เขาดูแรงกันทั้งคู่..แฮ่ๆ!.. มีบางคนบอกว่าเรื่องนี้ใช่โซลเมท โฮซูหรือเปล่า? ..อันนี้ไม่ใช่แน่ๆ..โซลเมทก็ ห้าสิบๆ แต่โฮซูนี่ไม่มีนะ ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเลยนะก๊ะ^^ ยินดีตอนรับทั้งรีดเดอร์ที่ตามมาจากเรื่องICE ขอบคุณมากๆที่ยังอุตส่าห์ตามTTซึ้งใจ.. ส่วนรีดเดอร์ที่เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกก็..ยินดีต้อนรับ และยินดีที่ได้รู้จักนะ!!
รักคอนอ่าน+คนเม้น!
ความคิดเห็น