คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - ICE[2] 3 - แค่..มองจากข้างหลัง
‘ ICE[2] 3 ’
____________________________________________
“ ปาร์ค ยูฮวาน ” เสียงอาจารย์อายุพอๆกับประวัติศาสตร์เกาหลีดังขึ้นขานเรียกชื่อนักเรียน..ภายในห้องเงียบกริบ .. แสดงถึงว่าเจ้าของชื่อนั้นไม่ได้อยู่ในห้อง
“ ไม่อยู่ ” ก่อนที่ปากกาจะขีดเขียนลงไปในกระดาษเช็คชื่อ เสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่เจ้าหล่อนขานเรียกไปเมื่อกี้
“ ผมอยู่นี่.. ” ว่าไปพลางแบกกระเป๋าไปยังที่นั่งที่แทบอยู่หลังสุดของห้องริมหน้าต่าง ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ตัวเล็กแค่นั้นเอง.. ดวงตาของนักเรียนเกือบทั้งห้องมองยูฮวานเป็นตาเดียว จนกระทั้งอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องเอ่ยเรียกสติ..
“ คุณปาร์ค..มาสายขนาดนี้..ทางฝ่ายปกครองไม่ได้กักตัวคุณเอาไว้เหรอ? ” เธอว่าพลางขยับแว่นตาของหล่อนขึ้นให้อยู่ในตำแหน่งที่จะมองเด็กที่ตนกำลังพูดด้วย
“ ถ้าเขากักผมคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกฮะ ” คำตอบที่ได้นั้นดูเหมือนนักเรียนทั้งห้องอยากจะยกนิ้วชูให้แก่ความกล้าของร่างบางนัก..เพราะอาจารย์คนนี้ก็ใช้ว่าจะใจดีเสียเมื่อไหร่ โหดสุดๆ แถมลงมือแบบเชือดนิ่มๆ แต่ก็ดูเหมือนว่าร่างบางที่เป็นคนพูดนั้นจะไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวด้วยเสียเลย ซ้ำยังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลือนลอย
“ หึ..เอาล่ะครูจะปล่อยเธอไป เอานักเรียน..เปิดไปหน้า... ” เสียงอาจารย์ยังบ่นขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่อง อาจจะเป็นเพราะเธอเป็นคนติดโบราณเสียหน่อย วิธีการสอนและคำพูดจะออกมาคล้ายกับเสียงเพลงกล่อมเด็กนัก แต่นั้นก็ใช่ว่าจะดึงความสนใจได้เสียเมื่อไหร่
ร่างบางเอาแต่มองไปยังตึกตรงกันข้ามที่อยู่ไม่ไกลนัก ห่างกันเพียงไม่กี่เมตร นั้นเลยทำให้เขาสามารถมองเห็นร่างโปร่งที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนผ่านแผ่นกระจกใส..คงต้องขอบคุณสถาปนิกที่ออกแบบตึกนี้มาให้เป็นตึกคู่.. ร่างโปร่งที่เอาแต่ฟังอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าชั้นเรียก..ทั้งๆที่นั่งตรงที่สามารถมองเห็นกันได้ชัดขนาดนี้..แต่ทำไม แค่หันมองแค่นี้.. ทำให้ไม่ได้ใช่ไหม...
...เขารู้สาเหตุนั้นดี..รู้ดี ทั้งๆที่เขาเป็นคนผลักใสเอง..มันเลยเป็นแบบนี้ไง
“ คุณปาร์ค ยูฮวาน.. ” เสียงเรียกจากหน้าห้อง เรียกสติให้ร่างบางต้องหันมองก่อนจะก้มลงมองหนังสือตรงหน้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างโปร่งจากอีกตึกที่มองมายังร่างบางที่เอาแต่ก้มมองหนังสือ..ทั้งๆที่ไม่ได้คิดจะอ่านมันสักนิด
ก่อนที่ร่างโปร่งจะยิ้มกว้าง..รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้นที่มีคำได้เพียงคนๆเดียว ซึ่งนั้นร่างบางก็เห็น..แต่ไม่ได้ยิ้มตอบ..เพราะรอยยิ้มนั้น..มันไม่ได้ส่งมาให้เขา แต่ส่งไปให้คนที่ได้มันเพียงคนๆเดียว..
___________________________________
“ ไงคนสวย.. ” เสียงทุ่มของคนที่ยืนรออยู่ข้างร่างดังขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังเดินลงมาจากบันไดมือหนายื่นออกมาเพื่อให้ร่างบางได้จับ และจูงมือเดินไปพร้อมๆกับ..แทบไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งคู่สามารถออกมาจากห้องได้โดยไม่มีใครสงสัย เพราะมหาลัยที่นี้เป็นแบบเอกชน จะทำอะไรก็ได้..จะเข้าหรือออกตอนไหนก็ได้.. แค่มีปัญญาจ่ายก็พอ และนั้นก็ทำให้มหาลัยไม่ได้เงียบอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งคู่เดินมายังที่จอดรถหน้าตึกนิเทศที่ร่างสูงขับมาจอด
...แต่มันไมได้เป็นแบบนั้น.. เพราะจู่ๆก็มีรถสีดำขับปาดเข้าจนเกือบจะชนทั้งคู่ ทั้งแจจุงและยูชอนมองทั้งคู่ด้วยความโกรธเคืองการขับรถที่ไร้มารยาทแบบนี้ และก็ดูเหมือนว่าแจจุงจะรู้ดีว่า..รถนั้นเป็นของใคร
“ ฉันบอกแล้วไง..ว่าจะมารับ ” เสียงเบสของร่างสูงที่เดินออกมาจากรถ..มันช่างกวนประสาทเหลือเกิน
“ เรื่องของนาย..ฉันไม่ไป..จบ! ไปกัน..ยูชอน ” มือที่ยังกุ่มอยู่กับร่างสูงของยูชอนออกแรงพอไปยังรถสปอตร์สีแดงที่อยู่ไม่ไกล แต่ยุนโฮก็เดินมาคว้าข้อมือบางอีกข้างเอาไว้ก่อน พร้อมกับกระชากคนตัวบางเอามาเอากับตัวเอง
“ นิ!..ปล่อยฉันนะ ไอ้เวรเอ๊ย!! ” ริมฝีปากสวยสถบคำที่ไม่สวยเหมือนดั่งกับปากพร้อมกับพยายามสะบัดตัวออก และแน่นอนว่าคนตัวใหญ่กว่าย่อมได้เปรียบกว่า คนที่ยืนมองดูอยู่เฉยๆถึงกับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ ทำไมมารแม่งชอบขวางความสุขนักว่ะ ” ร่างสูงว่าก่อนจะเดินเข้าไปอยู่หน้าแจจุงทั้งๆที่มือของร่างบางนั้นถูกยุนโฮกุมเอาไว้ คิ้วคมเลิกขึ้นสูงก่อนจะไล้มองยูชอนตั้งแต่จรดเท้าพลางยิ้มออกมา
“ แล้วยุ่งอะไรด้วย..ฉันเหมือนเป็นผู้ปกครองคนหนึ่งของแจจุง เพราะฉะนั้น ฉันมีสิทธิ์ที่จะพาแจจุงไป..และไม่ให้แจจุงไปกับนาย..เข้าใจที่พูดนะ ไปแจจุง ” ร่างสูงออกแรงกระชากร่างบางแต่แจจุงกลับขืนตัวเอาไว้ และยูชอนก็ไม่ยอมปล่อยให้แจจุงไป
“ ขำเหอะ!..ฉันคบกับแจจุงมา ไม่เห็นเขาพูดอะไรถึงนายเลย..บ้าป่ะ! ” ยูชอนละเลงยิ้มบนใบหน้าเมื่อเห็นว่ายุนโฮเงียบไป..แต่ก็หาได้จบแบบนั้น
“ ถึงไม่พูดถึงยังไง..ฉันก็มีสิทธิ์เต็มที..และแน่นอนว่ามีสิทธิ์มากกว่าแฟนกระจอกอย่างนายด้วย.. ” ว่าจบยุนโฮก็ผลักร่างสูงของยูชอนให้ออกไปพ้นทาง เพื่อที่จะได้จัดการกับม้าพยศได้ง่ายขึ้น เมื่อเห็นว่าการลากไม่ได้ผล เขาเลยคว้าเอวบางพร้อมกับลากไปยังรถโดยมีเสียงโวยวายของแจจุงดังขึ้นเป็นระยะ จนกระทั้งรถขับออกไปแล้ว
“ โถ่เว๊ย!!! ” กำปั้นหนักๆทุกลงใส่พื้นคอนกรีตที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ในขณะเดียวกันก็มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเขา..มือนุ่มที่เขาคุ้นเคย แต่เขาก็เลือกที่จะสะบัดมันออกและลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง
“ อ่า..สุดที่รักมึงโดนชู้คว้าไปเหรอ? ”
“ ไม่รู้อะไรอย่าเห่าได้ไหม รำคาญ!! เหี้ยเอ๊ย! ” ร่างสูงสถบออกมา ก่อนจะเดินกระแทกไหล่บางออกไปโดยไม่สนใจร่างเล็กที่ยกมือขึ้นจับไหล่ข้างที่โดนกระแทกจนตัวเซ..จับมัน..พร้อมกับออกแล้วบีบจนมันเจ็บกว่าเดิม..
__________________________________
“ ปล่อยนะ!!..ยุนโฮ! ฉันสั่งให้ปล่อยไงเล่า! ” ร่างบางโดยลากตัวเข้ามาในบ้านในที่สุด ไม่ต้องแปลกใจว่ายุนโฮกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง.. ก็เพราะว่าคุณนายคิม ไม่อยู่ ฉะนั้น ตอนนี้เขาใหญ่สุด และสามารถทำอะไรร่างบางก็ได้ ถ้าคนพยศนั้นทำให้เขาหมดความอดทน!
ร่างบางถูกลากเข้ามายังห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะโดนยัดเข้าไปในห้อง พร้อมกับปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระเมื่อประตูห้องถูกล๊อกแล้ว ดวงตาสวยช้อนมองร่างสูงอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ทว่าแน่นอนชอง ยุนโฮไม่สนอยู่แล้ว
“ เมื่อไหร่นายจะตายๆไปเสียทีเนี่ยฮะ!!.. น่ารำคาญ ทำไมถึงได้เกิดมาขวางโลกขนาดนี้ ” ตอนนี้คิม แจจุงอยากจะกรีดร้องให้โลกได้รับรู้ถึงความเลวร้ายของคนตรงหน้า ร่างสูงไหวไหล่น้อยๆ แต่ก็แอบสะใจไม่น้อยที่ร่างบางเป็นแบบนี้ ..เขาเป็นโรคจิตหรือเปล่านะ?
“ เอาไว้นายทำตัวดีๆเมื่อไหร่.. ฉันจะเลิกขวางนาย..ก็แค่ทำตามคำสั่งฉัน..ทุกอย่าง ” ร่างสูงกดเสียงโดยเน้นคำว่าทุกอย่างให้ร่างบางได้ยินอย่างชัดเจน
“ ไม่!..ได้ยินชัดไหม? ไม่ มี วัน ฉันไม่มีวันทำตามคำสั่งของใคร!! ” ไม่ว่าเปล่า แจจุงก้าวเดินเตรียมจะออกไปจากห้อง แต่กลับถูกยุนโฮ คว้าตัวเอาไว้พร้อมกับกระแทกหลังร่างบอบบางเข้ากับกำแพงให้หายพยศ จนใบหน้าหวานเหยเกแสดงถึงความเจ็บ แต่มันก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเมื่อมือหนาบีบเข้าที่คางมนพร้อมกับโน้มใบหน้าของเขาเข้าหาใกล้มาขึ้นจนลมหายใจรดใส่กัน
กลิ่นหอมของโคโลญที่ได้จากร่างสูง และ กลิ่นน้ำหอมที่เย้ายั่วของแจจุง เหมือนฉุกดึงสติของทั้งคู่ไป ดวงตาหวานที่แสนหาเรื่องเงยขึ้นสบมองตาคมของร่างสูงที่จ้องเขาไม่ว่างตา
“ ตอนนี้ฉันใหญ่ที่สุด..เพราะฉะนั้น ช่วยทำตามที่ฉันบอกด้วย..พูดง่ายขนาดนี้..คงรู้นะ ” มือหนาที่บีบคางมนเอาไว้ปล่อยออก แต่มือหนาที่รวบข้อมือบางเอาไว้ทั้งสองข้างยังคงบีบรัดแน่น แต่นัยน์ตาสวยนั้นก็ยังแสดงถึงความก้าวราวอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่มีวัน!..ฉันไม่คิดจะฟังคำสั่งใคร! โดยเฉพาะคนอย่างนาย ” พูดจบร่างสูงก็เผยยิ้มกว้างอย่างมีเล่ห์ก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระก่อนที่ตนเองจะเดินออกไปจากห้อง แต่พอร่างบางจะเดินออกไปบาง..แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น..มันล๊อก..ล๊อกจากข้างนอก..
กำปั้นเล็กถูกส่งเข้าสู่แผ่นไม้ที่เรียกว่าประตูอย่างแรง..แต่เพราะความแข็งแกร่งที่มีมากกว่ากำปั้นเล็กนั้นทำให้คนที่เจ็บกลับเป็นเจ้าตัวเอง
“ เหี๊ยเอ๊ย!!! ” ร่างบางสถบออกมาก่อนจะเดินตรงไปยังโทรศัพท์บ้านที่มีอยู่ติดในห้องนอน ก่อนจะกดเบอร์โทรออกที่เขาจำมันได้ดี..เขาใช้เวลาไม่นานเลยกว่าปลายสายจะรับ..พอเขากลอกเสียงลงไปยูชอนก็ตะวาดใส่
[“ ให้ตายเถอะแจจุง!! ฉันโทรเข้ามือถือนายตั้งนาน!เครื่องเครื่องทำไมแล้วโทรศัพท์ไปไหน
”]
“ อยู่ในถังขยะ..ชัดป่ะ? ”
[“ ขำเหอะ!..มันจะไปอยู่ในนั้นได้ยังไง? ”]
“ โง่ป่ะ..ฉันโยนมันทิ้งเอง..แล้วนี่..พรุ่งนี้น่ะ ไม่ต้องมารับที่บ้าน.. และเราจะโดดเรียนกันโอป่ะ? ”
[“ โดดเรียนเนี่ยนะ? ”]
“ หือ..ไม่อยากมีความสุขกับฉันเหรอ? ”
[“ งั้นก็...อธิบายให้เคลียร์หน่อยสิคนสวย ”]
“ เออ..ฟังแผนฉันให้ดีแล้วกัน.. ”
_________________________________
“ อือ..งั้นแวะไปกินเค้กกันก่อนล่ะกัน..แต่ว่า..ชางมินต้องเลี้ยงแทมนะ ” เสียงใสๆพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสดใสนั้นทำให้ร่างโปร่งถึงกับหัวเราะร่า มือหนายกขึ้นขยี้ผมสีดำสนิทของคนรักอย่างเอ็นดู
“ ฉันก็เลี้ยงนายตลอดอยู่แล้วไง..เอ๊า ขึ้นมาสิ ” ร่างเล็กที่มุ่ยหน้าเพราะโดนร่างสูงแกล้งก่อนจะขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานที่เจ้าตัวใช้เป็นยานพานะ
“ หือ!!..แทมหนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย..โอ๊ย! ”
“ บ้า!..เงียบไปเลยนะ ” เสียงหวานบ่นขึ้นทั้งที่ใบหน้าแดงก่ำจากความเขินอาย..ใครเห็นก็คิดว่าน่ารัก..น่าทะนุถนอมอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ..ความรักที่มีให้กันไม่เคยขาดมาสองปี
คนที่เพิ่งเดินออกมาพ้นจากหน้าโรงเรียน และก็มาทันเห็นคนทั้งคู่ปั่นจักรยานออกไปพร้อมกับคำหยอกล้อ
“ ยูฮวาน.. ”
“ ว่าไงแทนมิน ”
“ คือว่า..นายชอบชางมินอยู่หรือเปล่าน่ะ? ”
“ ห๊ะ?..หมอนั้นน่ะนะ?..คิดได้ยังไงกัน หมอนั้นไม่ใช่สเปคฉันสักนิดเลย..ทำไมเหรอ? ”
“ ก็..ฉันชอบเขาน่ะ..แล้วก็คิดว่าเย็นนี้จะไปบอกชางมิน..นาย..ไม่ได้ชอบชางมินแน่นะ..ฉัน..ไม่อยากให้ใครเสียใจ ”
“ ไม่หรอก..ฉัน..ไม่ได้ชอบเขา..ไม่เลย นายสองคน..เหมาะกันดีนะ.. ”
ผ่านมาตั้งสองปี..มันผ่านมาแล้ว..
...เหมาะกว่าเขาเยอะ ลี แทมิน ที่ใครๆก็อยากได้..มองย้อนดูตัวเองสิยูฮวาน..มองดูตัวเองหน่อย ชินกับกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่เสียเหมือนคนเจนโลก..สายไปแล้วถ้าอยากจะได้เขากลับมา..มันสายไปแล้ว..
ไม่รู้ว่าเขาเดินเรื่อยเปื่อยมาพร้อมกับความคิดมาจนเกือบถึงร้านที่เขามาทำงานประจำ..ทั้งๆที่เขาไม่ต้องทำมันเขาก็มีเงินมากพอ..แต่งานนี้..มันก็เหมือนกับเป็นตัวสื่อกลางระหว่างเขากับชางมิน เขาจะเจอกับชางมินได้นานที่สุด.. ชางมิน มักจะมาช่วยเขาจากตาแก่ตัณหากลับทั้งหลาย หรือไม่ก็พวกคนที่ต้องการตัวเขา..แม้ว่าเขาจะไม่ได้ต้องการคนพวกนั้นเลยก็ตาม
..ใครจะว่าวิธีของเขาสิ้นคิดก็ช่าง..
ยูฮวานที่ใครก็รู้จักในนามริกกี้.. ภายนอกดูเหมือนคนที่เจออะไรมามาก.. แต่ไม่มีใครรู้เลย..ว่าแค่จูบก็ยังเหมือนครั้งแรก เหมือนไม่เคยผ่านใครมาก่อน..และร่างบางก็ไม่เคยยกตัวเองให้ใคร..คนอื่นอาจจะได้แต่แตะต้อง..แต่ไม่มีการเกินเลยไปมากกว่ากอด ซุกไซร้ หรือจูบ ทุกอย่างก็ดูเหมือนสร้างมาเพื่อปิดบังความบริสุทธิ์ของตนเอง.. เท่านั้นเอง
“ มาแล้ว ” เสียงหวานร้องขึ้นเมื่อคนที่เหนื่อยอ่อนเต็มที คนที่ทำงานเป็นรุ่นพี่หันมามองตามเสียงของร่างบางที่เดินเข้ามาวางกระเป๋าลงในล๊อกเกอร์
“ เฮ้อ..มาแล้วเหรอ? เมื่อคืนเนี่ย..นายทำพี่ตกใจนะ จู่ๆใครก็ไม่รู้มาพาตัวนายออกไป ตกใจแทบแย่ ”
“ ขอโทษนะฮะ..ที่เพื่อนผมเสียมารยาท ”
“ เอ๊ย!..พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น..ดีแล้ว..ไม่งั้นเราน่ะจะแย่นะ ” ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเดินถือชุดหนักงานของผับ..อันที่จริงของผู้ชายน่ะจะเป็นขายาวส่วนผู้หญิงจะเป็นขาสั้นเว้านู้นเว้านี้น้อยๆแต่ก็ไม่ถึงกับโป๋จนเวอร์..แต่รู้สึกว่าของร่างบางจะได้แบบพิเศษ ชุดเหมือนผู้ชายทุกอย่าง..แค่ขาสั้น..
เธอส่ายหัวน้อยๆ..จะว่าคนที่ทำงานที่นี้ก็อยู่ในฐานะพอมีพอกิน..แต่เท่าที่เขาดู..การแต่งตัว ของที่ใช่ หรืออะไรหลายๆอย่างทั้งโรงเรียน บ้าน..คุณหนูชัดๆ แล้วทำไมต้องมาทำงานแบบนี้กัน
ร่างบางที่ชุดเดียวกับพนักงานทุกคนเดินอาดๆเข้ามานั่งยังบาร์ โดยไม่คิดจะไปช่วยพนักงานคนอื่นจัดโต๊ะเสียเท่าไหร่ ซ้ำเจ้าตัวยังสั่งเครื่องดื่มมาดื่มอย่างทุกวันอีกด้วย
“ เอ้า..ยูฮวาน ร้านเปิดแล้วนะ รีบดื่มๆให้หมดล่ะ ” บาร์เทนเนอร์ยื่นน้ำสีแดงสดมาให้แก่ยูฮวานตามที่สั่ง ริมฝีปากบางจรดเครื่องดื่มเข้าปาก ไม่ช้าร้านที่ตอนแรกมีผู้คนบางตาตอนนี้กลับมีคนเยอะจนแทบจะเดินไม่ได้ ถึงอย่างนั้น..แก้วสีสวยนั้นก็ลดไปเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น น้ำสีใสไหลเลอะตรงมุมปากจนมาถึงคาง..แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะเช็ดมันออกกลับมีริมฝีปากหนาของใครบางคนซับให้ตั้งแต่คางขึ้นมาจนเกือบจะถึงมุมปากอิ่มนั้น เจ้าตัวก็หันหน้าหนี
“ คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนคนขายตัว ” พูดทั้งๆที่ไม่ได้มอง..ถึงไม่มองก็รู้ว่าคนที่ทำอย่างนั่นมีอยู่คนเดียว..ชเว ซีวอน แขนแกร่งโอบรอบเอวบางเหมือนกับตนเองนั้นเป็นเจ้าของ
“ แล้วขายหรือเปล่าล่ะ..ผมจะได้ซื้อ ” เสียงโทนต่ำคลอขึ้นเบาๆข้างหูพร้อมกับจูบเบาๆ ..ยูฮวานยกแก้วน้ำขึ้นจิบราวกับไม่สนใจคำพูดหรือกริยาหยอกล้อของร่างสูงซักนิด จนซีวอนต้องจับแก้วน้ำนั้นออกจากเรียวปาก
“ นั่งตรงนี้ไม่สบายหรอกเด็กน้อย..เปิดห้องวีไอพีกันไหม ”
.............................................................
“ เอาอีกแล้ว..เฮ้อ ”
“ หือ?..โทรหาใครเหรอชางมิน? ” ร่างบางที่นั่งกินเค้กถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงเอาแต่กดโทรหาใครบางคนก่อนจะถอนหายใจพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ลงที่เดิม
“ ไม่มีอะไรหรอก..กินเถอะ ” ชางมินหันมายิ้มให้ร่างบางที่หยุดกินไปเสียดื้อๆ..แทมินมุ่ยปากก่อนจะส่ายหน้า
“ ไหนชางมินบอกว่า..มีอะไรต้องบอกกันไงล่ะ.. เรื่องนี่..บอกแทมไม่ได้เหรอ? ” ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของเขาจะเป็นบ่วงรัดคอเขาเอาเข้าเอง ชางมินมองใบหน้าหวานก่อนจะถอนหายใจ
“ ฉันโทรหายูฮวาน..แล้วหมอนั้นก็ไม่ยอมรับ..ปิดเครื่องด้วย หมอนั้นทำอะไรไม่เคยคิด..ก็เลยเป็นหวงนิดหน่อยน่ะ นี้ก็จะทุ่มแล้วเมื่อวานยูฮวานก็เกิดเรื่องนิดหน่อย..ก็เลยเป็นห่วงน่ะ ”
“ งั้นก็..ไปหายูฮวานกัน..ยูฮวานก็เพื่อนรักฉัน..อือ..ไปหายูฮวานกัน ”
“ อ่ะ..ไปไม่ได้หรอก.. เออ.. ปานนี้เขาคงกลับบ้านไปแล้วล่ะ.. อืองั้นมากินต่อได้หรือยัง? ”
“ ไม่เป็นไรแน่นะ..ชางมินอ่า นายชอบทำตัวมีความลับเรื่อยเลย ” ร่างบางมุ่ยหน้าก่อนจะตักเค้กตรงหน้าเข้าปาก ชางมินยกมือขึ้นขยี้ผมของเจ้าตัวเล็กเหมือนที่ชอบทำ..และก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ทั้งๆที่เขากลัวแทบขาดใจ
..ยูฮวาน
.......................................................
“ ไง..อร่อยใช่ไหมล่ะ..เอาอีกไหม? ” อย่างที่กล่าว คนรวยจะทำอะไรก็ได้..ไม่ผิด และโดยเฉพาะเครื่องดื่มของซีวอนแล้ว..ไม่มีคนไหนที่จะไม่หลงไปกับเครื่องของเขา ทั้งสี..กลิ่น และรสชาติ.. แต่ผลที่ให้เนี่ยสิ.. ต่อให้คอแข็งมากแค่ไหนก็ต้องสยบให้กับมัน
“ อือ.. ” เสียงครางหวานเบาๆ เมื่อยูฮวานเกิดติดใจกับรสชาติของมันเสียแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้สติของยูฮวานจะหายไปเกือบหมดสิ้น ห้องวีไอพีที่มีกันอยู่สองคนทำให้ซีวอนไม่ต้องคิดที่จะเกรงใจใคร มือหนารวบเอวบางที่นั่งชิดจนแทบเกยกันให้ขึ้นมานั่งบนตัก ซีวอนคว้าแก้วให้ออกห่างริมฝีปากแดงอีกครั้งพลางมองดูสีหน้าของคนที่โดนขัดใจ มืออีกข้างจัดการแหวกขาทั้งสองให้มันตกไปอยู่ข้างขาเขา..เพื่อเวลาหนี..มันทำได้รำบากกว่า
มือสากไล้ไปตามขาอ่อน ตามด้วยขอบกางเกงผ้าสีดำ ... ซีวอนดูออก.. คนจนที่ไหนจะผิวเนียนขาวขนาดนี้..อย่างน้อย ก็ต้องรวยมากพอที่จะใช้ชีวิตไปอย่างสบายๆ
ไม่น่าเชื่อว่าอาหารของเขาคืนนี้จะเป็นคุณหนูคนสวย
“ อยากได้หรือเปล่า? ” ใบหน้าหวานที่เริ่มมองแก้วน้ำสีสวยตรงหน้าเป็นภาพเบลอ พยักหน้าขึ้นลงอย่างไร้สติ เหมือนเป็นยาเสพติด..ที่กินแล้วอยาก..อยากจนเลิกไม่ได้
“ งั้นต้องทำตัวเป็นเด็กดี..แล้วจะให้กินนะ ” ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะปล่อยให้ร่างบางที่อยากดื่มจนใจจะขาดดื่มเข้าไป เมนูต้องห้ามของทุกร้าน..แน่นอนว่าหลายคนทำเป็น..แต่ราบชื่อนี้จะไม่ถูกตั้งอยู่ในร้าน
...เพราะมันอันตราย..มาก
“ เอา..อี..ก ” เสียงหวานพูดแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง มือหนาของซีวอน เอาแก้วเปล่าที่เหลือแต่น้ำแข็งมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะจับร่างบางให้นั่งเข้าหาตน เหมือนกับร่างบางกำลังคล่อมเขาอยู่ เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกปลดกระดุมออกพร้อมกับแหวกมันจนร่นไปอยู่ที่ข้อพับ ปรากฏถึงเรือนร่างที่ใครไม่เคยเห็น..ยั่วยวนเหลือเกิน..
“ สวยจังนะ ”
“ หือ..งั้นขอแล้วกัน ”
..............................................................
“ อยู่ไหนว่ะเนี่ย ” กว่าจะไปส่งแทมินเสร็จแล้วก็มาที่นี้ก็ปาไป2ทุ่มแล้ว แถมก็เลยฝนตกด้วย แค่2ทุ่มเองทำไมคนกลับเยอะได้ขนาดนี้.. ร่างโปร่งแทบจะหาทั่วร้านแต่ก็ไม่เจอเสียทีจนเขาเริ่มหัวเสีย ทั้งๆที่บอกว่าให้มาลาออกแล้วแท้ๆ
..ทำไมทำแบบนี้นะ ยูฮวาน
“ อ้าว..น้องชายคนนั้นน่ะ!! ” เสียงทุ่มนิดๆเอ่ยเรียกเขาจากด้านหลัง ทำให้ร่างโปร่งตั้งหันมอง
“ ครับ..พี่ฮะเห็นยูฮวานไหม? ”
“ ก็ริกกี้นั้นแหละ!!..พี่เป็นหวงน้องเขามากเลย เข้าไปกับลูกค้าในห้องวีไอพีเมื่อกี้..พี่เป็นแค่พนักงานจะห้ามก็ไม่ได้..เป็นหวงริกกี้จะตายอยู่แล้ว ”
“ งั้นพี่ก็ไปเอากุญแจมาสิฮะ!! ”
“ คะ..คือ ”
“ ไปมาเอาสิ!! ” ร่างโปร่งตะวาดอีกรอบจนชายตรงหน้าพยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหลังร้าน ยูฮวานน่ะเกือบจะเป็นตัวเรียกลูกค้าตัวหลักของร้าน..เพราะกริยาที่หยิ่งเกินใคร ทำให้คนทุกคนอยากจะเอาชนะ.. ชางมินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาคนที่คิดว่าน่าจะมีวุฒิภาวะพอจะช่วยเพื่อนของเขา
“ พี่ยูชอนฮะ!!.. ”
___________________________________
TALK::
อ่าา..จำได้ว่าเมื่อตอนที่แล้วไม่ได้เขียนท๊อกไปด้วย..งืม~ ก็เลยมาเขียนครั้งนี้น่ะแหละ ฮ่าๆอ่า...จะว่าอะไรดีล่ะทำไมเรื่องนี้คิดท๊อกไม่ออกล่ะเนี่ย-[]- อ๊ากกก!!!
คิดว่า..รีดเดอร์อาจจะชอบแจแนวนี้บ้างนะ(ฮ่า) อาจจะดูแรงกว่าคราวที่แล้ว..แต่ว่าน่าสงสารไม่แพ้เรื่องที่แล้ว..(เอ๋?ยังไง) เผลอๆ น่าสงสารกว่าเรื่องที่แล้วด้วยล่ะมั้งฮ่าๆ ไรเตอร์เล่นอะไรอีกแล้วเนี่ย=..= อ่ะๆ แต่อย่างน้อยๆ พี่มินๆเราก็เป็นคนดีมากเลยนะ งืม~ ทุกคนดูบทคล้ายๆเดิมจะเว้นไว้ก็แต่จุนจังนี่แหละ.. นอกจากจะไม่เป็นเพื่อนกับแจจุงแล้วยังร้ายด้วยจ่ะ= =.. บอกแล้วว่าเรื่องนี้แทบไม่ต้องพึ่งตัวร้ายเลย= = นู๋จุนร้ายเอง!!
ยังไงก็..คอมเม้นกันให้ด้วยนะ^^ อือ..ไม่ขออะไรมากหรอก..ฮ่าๆ.. อือ จะเปิดเทอมแล้วเตรียมอ่านหนังสือหรือว่าจัดกระเป๋าหรือยังเอ๋ย?.. ตั้งใจเรียนด้วยนะจ่ะ^^
รักคนอ่าน+คนเม้น
ความคิดเห็น