คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - ICE[2] 2 - แผนซ้อนแผน
‘ ICE[2] 2 ’
_________________________________
รถหรูขับเข้ามาจอดยังภายในมหาลัยพร้อมกับร่างสูงที่เดินลงมา เมื่อเช้าเขาแอบไปถามยามจึงได้รู้เวลาที่นักศึกษาเลิกเรียน..แต่เขากลับรู้ไม่เท่าทันแจจุงเสียแล้ว..ยุนโฮยืนรอมาประมาณ20นาทีได้แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของร่างบางสักนิด ถามใครก็รู้จัก แต่ไม่รู้ว่าไปไหน..
“ เหี่ยเอ๊ย! ไม่รับอีก..อ่ะ!! ” ร่างเล็กที่มัวแต่เดินกดโทรศัพท์จึงไม่ได้สังเกตเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ชนเข้าอย่างจัง จนมือถือในมือหลนลงพื้น
“ อ่ะขอโทษ ” ร่างสูงที่ไวกว่าก้มลงหยิบมือถือขึ้นมายืนคืนให้แก่ร่างเล็ก แต่ก่อนที่จะปล่อยให้เจ้าตัวเดินไปยุนโฮก็ได้รั้งเอาไว้ด้วยคำถาม
“ ขอโทษนะ..เธอรู้จัก..คนที่ชื่อคิม แจจุงหรือเปล่า? ” คนที่ถูกถามเงยหน้าขึ้นมอง..ดวงตาเล็กมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยเฉพาะใบหน้าคมนั้น ก่อนจะพยักหน้า
..รู้จักหรือเปล่า..หึ ! รู้จักดีเลยล่ะ!
“ งั้นก็ดีแล้ว..เราคงต้องรู้ฉันกันแล้วล่ะ ชอง ยุนโฮ ”
“ จุนซู..คิม จุนซู ”
____________________________________
“ พรุ่งนี้จะให้มารับที่บ้านป่ะ? ” ร่างสูงถามขณะที่เดินมาส่งร่างบางถึงหน้าบ้าน ไหล่บางไหวเล็กน้อยเชิงยังไงก็ได้.. อันที่จริง เขาก็มีหน้าที่มารับนั้นแหละ..แต่แค่เจอเหตุการณ์แบบเมื่อเช้าแล้ว..เขาก็ไม่ค่อยอยากเสียเวลากับการวนรถไปมา
“ ตามสบาย..จะตีหนึ่งแล้ว กลับบ้านไปเถอะ ขับรถดีๆด้วย ” ไม่ว่าเปล่า เพราะถ้าพูดแค่นี้ยังไงร่างสูงก็ไม่ยอมไปอยู่แล้ว แขนบางตวัดท้ายทอยที่อยู่สูงกว่าให้เข้ามาใกล้ก่อนที่ตนเองนั้นจะประกบริมฝีปาก..บดเบียด พร้อมกับสอดแทรกลิ้นเข้าไปอย่างรู้งาน
“ ทำอะไรน่ะ..ช่วยอายผีสางหน่อยได้ไหม?..หรือไม่ก็เกรงใจเจ้าของบ้านมั้ง ” เสียงเบสที่เอ่ยขึ้นมาจากปลายบันได แต่กลับไม่ได้เรียกความสนใจไปได้มากเลย ดวงตาสวยเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนจะหันไปสนใจกับรสจูบที่ดูเหมือนจะทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ อื้อ.. ไว้ไปต่อกันที่อื่นนะ.. ” เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเชื้อเชิญ ยูชอนมองร่างบางด้วยสายตาที่เดาไม่ออกสลับกับคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก ก่อนจะจูบหนักๆที่เรียวปากเจ่อนั้นอีกรอบ.. นี่แหละ เสน่ห์อีกอย่างของแจจุง ..ช่างยั่วนัก!
“ หึ..งั้นฉันกลับก่อนล่ะ ..โชคดีนะคนสวย..แล้วคืนนี้จะโทรหา ” แจจุงพยักหน้า ยืนรอจนกว่ารถยูโรปสุดหรูนั้นจะขับออกมา ฉับพลัน พอร่างบางหันมาเตรียมที่จะขึ้นบันได ใบหน้าสวยที่ปะทะเข้ากับแผ่นอกของยุนโฮจนร่างอรชรเซถอยหลัง และยุนโฮก็ไม่ปล่อยให้ร่างบางเดินหนีแน่ๆ จึงได้คว้าแขนบางเอาไว้
“ ฉันบอกว่าจะไปรับ..แล้วทำไมกลับบ้านดึกขนาดนี้ ”
“ ฮ่ะ..ฮ่าๆๆ..นี่นายโง่หรือบ้า..อ่ะ หรือทั้งสองอย่าง นี่ คุณชอง จะบอกอะไรให้นะ ใครรอก็ควายเต็มที..อ๋อ..แล้วนายก็คงรู้นะ..ว่าสิ่งที่คนรักเขาชอบทำกันน่ะ..มันคืออะไร อ่ะ! ถ้าไม่รู้ เอาไว้คราวหลังฉันจะอัดวีดีโอเอาไว้ให้เห็นบุญตา..โอ๊ย! ” ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อแรงบีบที่ข้อมือมีแรงขึ้น มือบางอีกข้าง พยายามผลักแผ่นออกหนา ไปให้พ้นเท่านั้น แต่มันก็ต้องสิ้นแรงเมื่อร่างสูงรวบมันเอาไว้ได้ทั้งสองข้าง
“ หึ!..เก็บเอาไว้ดูกันเองเถอะ! เสนียดตา คนอย่างนายมีอะไรดีนักล่ะ ถึงได้อยากโชว์เสียขนาดนั้น เหอะ!..มันก็แค่ของที่คนเขาใช้แล้วทิ้งนั้นแหละ ” ร่างบางออกแรงผลักอีกรอบจนมือข้างหนึ่งเป็นอิสระ และนั้นก็ทำให้เขาลงมือฟาดเข้าที่ใบหน้าคมด้วยความจงใจ
เพี๊ยะ!!
“ บอกไว้ก่อน!.. คนเป็นร้อยต้องการตัวฉัน!! เพราะฉะนั้น..ฉันไม่ต้องง้อคนอย่างนาย ..จำเอาไว้!..คนอย่างนาย มันก็ได้เป็นแค่เนี่ยแหละ อยู่บำเรอแม่ฉันไปแค่นั้นก็แล้วกัน!!..โอ๊ย! ” ร่างบางถูกยุนโฮผลักอย่างแรงจนร่างทั้งร่างเซล้มลงกับพื้น นัยน์ตาสีดำมองไปทางร่างสูงอย่างเคียดแค้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน และเดินเข้าห้องไป
“ เอาซิ!..คุณหนูคิม แจจุง ”
..แล้วคืนนี้จะโทรหา
..รักกันจริงๆนะ..ไอ้ความรักจอมปลอม!!
___________________________________
ยูชอนขับรถเข้ามาสู่ที่จอดของคอนโด..คอนโดนี้ถูกสร้างให้เลียนแบบบ้านเกือบทั้งหมด โดยเฉพาะห้องของเขาที่อยู่เกือบชั้นบนสุด ทำให้ราคาของห้องสูงมาก ..แต่เพื่อแลกกับความสบายยังไงเขาก็มีปัญญาจ่าย ห้องของเขามีห้องนั่งเล่นหนึ่ง ห้องนอนสอง ห้องน้ำในตัวสองข้างนอกหนึ่ง และก็ห้องครัว ร่างสูงเดินมาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้องที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของเขา
..ห้องของน้องชายของเขาเอง.. ปาร์ค ยูฮวาน
.................
“ เฮ้อ~..ถ้าฉันลากนายออกมาจากไอ้ตัณหากลับไม่ทัน นายจะเป็นยังไง..บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไปทำงานที่นั้น ” ร่างโปร่งว่าพลางจับคนตัวบางให้อยู่นิ่งๆ.. กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยไปทั่วห้อง เป็นตัวบงบอกว่าเจ้าตัวนั้นดื่มมันไปมากกว่าแก้วเดียวเป็นแน่ ชางมินปลดกระดุมออกจนถึงกลางอกออกก่อนจะหันไปหยิบผ้าที่แช่อยู่ในน้ำมาปิดให้หมาดๆกแล้วค่อยบรรจงเช็ดไปตามใบหน้าไล้ไปถึงซอกคอขาว จนถึงกระทั้งแผ่นอก..ความเย็นจากผ้าเรียกเสียงครางจากเรียวปากได้ไม่ยาก
“ ริกกี้..ได้ยินที่ฉันพูดไหม?..ไปออกจากที่นั้นเถอะ ”
“ รำคาญ!..อื้อ.. ” แม้ร่างบางจะบ่นแบบนั้นก็เถอะ..แต่ใจเจ้ากรรมมันก็ไม่ได้เรียกร้องแบบนั้น
...ต้องการเท่านั้น..เขาต้องการ
“ นายนี้เป็นคนยังไงกันนะ.. แล้วพรุ่งนี้จะไปเรียนไหวไหมเนี่ย? ” พูดกับคนเมาก็เหมือนคนบ้าพูดคนเดียว.. ไม่แปลกหรอก..เขาชินกับมันเสียแล้ว เพื่อนกันยังไงก็ทิ้งกันไม่ลงหรอก
“ ชางมิน ” เสียงติดแหบของปาร์คคนพี่เรียกให้ร่างสูงของชางมินต้องเงยหน้าขึ้นก่อนจะโค้งเล็กน้อยเพื่อให้เกรียติ
“ พี่ยูชอน..ผมแค่พาริกกี้มาส่งครับ ”
“ ขอบใจ..นี้ก็ดึกแล้ว..กลับไปไปเถอะเดี๋ยวจะกลับรำบาก ” ชางมินหันมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะพยักหน้ารับรู้พร้อมกับคว้าประเป๋าของตนเองออกไป ร่างสูงมองดูเพื่อนที่เขาไว้ใจมากที่สุดก่อนจะหันไปมองน้องตัวดีที่นอนอยู่บนเตียง ยูชอนหย่อนตัวลงนั้งข้างๆเตียงพลางหัวเราะในลำคอ
“ แกหลอกเจ้านั้นได้แต่แกหลอกฉันไม่ได้หรอก..เหล้าแค่เนี่ยไม่ทำให้แกเมาหรอกริกกี้ ” นิ่งไปสักพักก่อนที่ร่างบางจะลุกพรวดขึ้นมานั่ง มือบางเสยผมที่ปรกหน้าพลางมองพี่ชายที่ทำหน้าไม่รู้ร้อน..และเหมือนจะรู้กันเมื่อคนพี่โยนบุหรี่กับไฟแช็กมาให้
“ ทำไมกลับดึกเอาปานนี่ ” ร่างสูงถามในขณะที่ร่างบางกำลังจุดบุหรี่ ร่างบางเหล่มองพี่ชายก่อนจะโยนไฟแช็กคืนให้..ไม่น่าเชื่อว่าคนที่สูบบุหรี่จะมีริมฝีปากสวยขนาดนี้
“ แล้วพี่ล่ะ ”
“ ฉันถามแกก่อน ”
“ เหอะ!..ก็แค่อยากไปสนุกแค่นั้น ” ยูชอนถึงกลับมองน้องชายอย่างงุนงง สถานที่ที่ไปสนุกคงหนีไม่พ้นผับนั้นแหละ..แม้จะมีตระกูลเขาเป็นหุ้นรวมอยู่นิดหน่อย..แต่ทำไมเจ้าน้อยชายเขาถึงเข้าได้ทุกวี่ทุกวัน
“ คราวหลังฉันจะส่งแกไปอยู่หอ ”
“ พี่มิกกี้!! ”
“ แกอยู่ม.ปลายแล้วนะ..ถ้ายังทำตัวแบบนี้แล้วจะเข้ามหาลัยได้ยังไง! ”
“ เรื่องของผม!..พี่ไปจัดการกับเมียพี่เถอะ ผมจะนอน!! ” ไม่ว่าเปล่าร่างบางก็ขยี้บุหรี่ในมือก่อนจะล้มตัวลงนอน ทิ้งให้คนเป็นพี่มองน้องชายของตนเองด้วยสายตาที่ดุไม่แพ้กัน
...บางทีฉันจะส่งแกไปเรียนที่ญี่ปุ่นดีไหม
_____________________________
เสียงอาบน้ำที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องถูกปิดลงในที่สุด พร้อมกับร่างบางที่เดินออกมาทั้งเสื้อคลุมอาบน้ำ เรือนผมที่ชื้นน้ำเล็กน้อยลู่ลงละไปกับต้นคอ ..ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่น่าจะมีสิ่งที่เขากำลังค้นหา
...แต่มันกลับไม่มี..
“ หานี่อยู่เหรอ? ” เสียงเบสดังขึ้นจากตรงประตูห้องพร้อมกับชูเจ้าสิ่งที่เขากำลังหาอยู่..ร่างบางไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปคว้ามาคืนมา แต่ก็เสียเปล่าเพราะยุนโฮชูมันขึ้นสูงเกินที่ตนเองจะเอื้อมมือคว้า
“ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา!! ” เสียงหวานตะวาดออกมาให้รู้ว่าตนนั้นไม่พอใจอย่างมาก..แต่ก็ใช่ว่ายุนโฮจะกลัวแต่กลับยิ้มกว้างเสียอีก ยั่วโมโห..!!
“ ตอนแรกก็กะจะหยิบไปเลย..แต่ก็เหมือนว่ามันเป็นการเสียมารยาไปหน่อยก็เลยรอจนกว่านายจะออกมา ” จนที่สุดความพยายามของแจจุงก็หมดลง มือบางที่เคยเอื้อมคว้าถูกเจ้ายกขึ้นกอดอก
“ ต้องการอะไร ”
“ เปล๊า?.. ก็แค่ ต้องการดัดนิสัยนิดหน่อย ไหนดูสิ..อะโอ๊!..โทรมาจริงๆด้วย ” ระหว่างที่อยู่ในการแย่งอยู่นั้น โทรศัพท์สีขาวก็สั่นขึ้นทำให้ร่างบางต้องรีบคว้า..แต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะร่างสูงกลับชูมันขึ้นสูงอีกครั้ง
“ ฉันบอกให้เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา!! ”
“ โทรศัพท์..เหอะ!..ไม่!!.. เอาไว้นายทำตัวดีกว่านี้แล้วฉันจะคืนให้ เห็นไหมไม่ยากเลย แค่พรุ่งนี้ให้ฉันไปส่ง ตอนเย็นก็มารับ..แค่นั้นเอง ง่ายใช่ไหม ” ยุนโฮเชยคางมนขึ้นมา แต่ร่างบางก็สะบัดหน้าหนี ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างบางยืนกำมือแน่น
...ใครก็เป็นเจ้าชีวิตของฉันไม่ได้!!
...............................................
เพราะว่าไอ้คำสั่งงี่เง่านั้น! ทำให้เขาต้องนั่งรถไปกับร่างสูง ..ร่างอรชรเดินลงมาจากบันไดที่ทอดยาวลงมายังชั้นร่าง และบรรยายการเดิมๆก็อยากทำให้เขาอาเจียน มันดูอบอุ่นมาก!..มากเสียจนเขาล่ะอยากที่จะทำลาย
..แม้มันจะเป็นครอบครัวเขา.. แต่มันก็จอมปลอม เน่าไม่ต่างจากเขานั้นแหละ!!
“ แจจุง..กินข้าวเช้าไหมลูก ” เสียงของคุณนายคิมดังขึ้นอย่างเคย..แล้วก็อีกครั้งที่ได้คำตอบเดิมๆกลับไป
“ ไม่ฮะ..อ่ะ เอาไปวางในรถให้ด้วย ” แต่อาจจะต่างจากคราวที่แล้วที่ร่างบางมีกระเป๋า แม้ว่ามันจะดูเหมือนไม่มีอะไรอยู่ภายในเลยก็ตาม แต่ไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวพ้น เสียงเบสก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
“ ป้าครับ..ให้แจจุงเขาถือเอง ” คำสั่งนั้นทำให้ร่างบางหันมามองยุนโฮด้วยสายตาที่ไม่พอใจสุดๆ..แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ยุนโฮเปลี่ยนคำพูด
“ เออ..ไม่เป็นไรหรอกคะ.. ”
“ ช่วยทำตามที่ผมบอกด้วย ” เพราะเป็นคำสั่งทำให้แม่บ้านต้องคือกระเป๋าหรูให้แก่เจ้าของ แจจุงกำมือแน่นก่อนจะคว้ากระเป๋ามาถือเอาไว้เอง พร้อมกับหันกลับมาหาร่างสูงที่ยังนั่งมองเขาจากโต๊ะทานข้าว
“ ฉันขี้เกียจรอ!..ช่วยกินให้มันเร็วๆด้วย!! ” ว่าเสร็จก็เดินออกไป.. ยุนโฮส่ายหน้าอย่างเอือมระอา คุณหญิงของบ้านที่นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชังใจ
..เขาไม่โกรธลูกของเธอเลย.. เพราะที่แจจุงเป็นแบบนี้ เหตุหนึ่งก็เกิดมาจากหล่อนที่ดูแลเขาไม่ดีพอ
“ ยุนโฮ..ตามแจจุงไปเถอะ..อย่าให้เขารอเลย ” ยุนโฮมองตามคนที่เอ่ยก่อนจะยอมวางช้อนอาหารและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างสูงโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปเพื่อขับรถให้คุณหนูของบ้าน
ยุนโฮเดินมาขึ้นรถฝ่ายคนขับ พลางมองร่างบางผ่านกระจกกลางของรถ.. ร่างบางนั่งไขว้ห้างพลางกอดอกแสดงอารมณ์ที่ไม่ดีนัก..แต่นั้นก็ทำให้ยุนโฮยิ้ม
“ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่คนขับรถของนาย ”
“ ตรงนี้มันที่ประจำของฉัน..อีกอย่าง ไม่อยากนั่งด้วย..เสนียดเสียเปล่าๆ ” รถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จนกระทั้งรถยูโรปพาทั้งคู่เข้ามาในรั่วมหาลัย ร่างบางก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูรถ และก็เป็นจังหวะเดียวกับยุนโฮที่เดินลงมารั้งร่างบางเอาไว้ก่อน
“ อะไรอีกล่ะ! ”
“ เย็นนี้ฉันจะมารับ..ช่วยรออยู่ที่ตึกนี้ด้วย! ” แต่ดูเหมือนคำสั่งของยุนโฮจะไม่ได้เข้าหูของแจจุงเลยแม้แต่น้อย เพราะใบหน้าสวยละเลงไปด้วยรอยยิ้ม
“ ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ ”
“ งั้นโทรศัพท์นายก็ยังอยู่กับฉัน ” ยุนโฮว่าพลางชูเจ้าสิ่งที่ว่าให้ดู.. มันผิดคาดตรงที่ร่างบางไม่ได้คว้ามันเหมือนเมื่อวาน..ถึงคว้าได้..เขาก็มีวีธีเอามันกลับมาอยู่ดี
“ คิดว่าฉันสนหรอ?..โทรศัพท์เครื่องเดียว คิดว่าจะกำหนดให้ฉันอยู่ใต้คำสั่งนายเหรอ?..บ้าไปหน่อยไหม? ”
“ ก็ตามใจ..แต่ฉันไม่รับรองความปลอดภัยถ้าสุดที่รักของนายโทรมา ”
“ ฮ่ะๆ..อย่างโง่ไปหน่อยเลย..คิดว่าฉันแคร์นักเหรอ? โทรศัพท์มันก็แค่เครื่องมือสื่อสาร..ฉันจะโยนมันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้.. ” ไม่ทันขาดคำมือบางที่คว้าเอามือถือในมือของยุนโฮมาได้ก่อนที่จะ..
..ปั่ก!!
“ แบบนี้..หึ..มันก็ไม่มีค่าอีกต่อไป คนทุกคนสำหรับฉันมันก็เหมือนโทรศัพท์เครื่องนี้แหละ ” มือบางหยิบโทรศัพท์ที่น่าสงสารที่เหลือแต่สากขึ้นมาพร้อมกับยัดมันใสลงไปให้กระเป๋าเสื้อสูทของยุนโฮที่ยืนมองอย่างเฉยชา เมื่อพอใจร่างบางก็เดินเข้าไปในตัวตึกทั้งรอยยิ้มบนหน้า
.........................................................
“ โทรศัพท์มีไว้ให้ตั้งโชว์หรือไง..เมื่อคืนโทรหาก็ไม่ติด เมื่อเช้าฉันก็ขับรถไปรับ นี้ตกลงว่าจะให้ฉันไปรับอยู่ไหมห๊ะ? ” ร่างสูงที่กำลังบ่นแวดๆใส่ร่างบางที่เอาแต่นิ่งเงียบ
“ เรื่องของนาย คิดว่าฉันรู้เหรอไงว่าไอ้เวรนั้นมันจะลากฉันมาส่งเอง..! ” เพราะร่างบางที่ระเบิดอารมณ์ออกมาบ้างทำเอายูชอนเงียบลง..ลมหายใจหนักถูกถอนออกก่อนจะเดินมาอยู่ข้างหลังพลางจูบไล้ขึ้นไปตั้งแต่งหัวไหลจนขึ้นต้นคอ พลางขบเม้มแรงๆจนเกิดสี
“ งั้น..เย็นนี้ก็ไประบายอารมณ์ที่บ้านฉันแล้วกัน..นะ..คนสวย ”
..นี้แหละวิธีง้อของ ปาร์ค ยูชอน..
“ กริ๊งดังแล้ว..เวลาเดิมล่ะกัน ” ยูชอนยิ้มกริ่มก่อนจะละออกมา โดยไม่ลืมกดจูบหนักๆโดยไม่สนว่าคนรอบข้างจะมองมาทางเขาอย่างไร
“ ได้เลย..ที่รัก ” เมื่อสัญญากันเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกกันขึ้นตึกเรียน และยูชอนก็เดินผ่านเสาต้นหนึ่งที่บดบังร่างเล็กที่ที่ยืนอยู่ในมุมอับ ก่อนที่เจ้าตัวจะแสดงตนเองออกมา พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
“ คุณยุนโฮ..มารับแจจุงก่อนเวลาเลิกเรียนชั่วโมงหนึ่ง ” ว่าเสร็จก่อนจะว่างสายไป
...ทีใครทีมัน..คิม แจจุง
_________________________________
ความคิดเห็น