คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : พี่ชาย...
เมื่อ 2ชั่วโมงก่อน...
"คชา..." เสียงเรียจากพี่ชายทำให้ผมเลิกสนใจกับงานตรงหน้า
"มีไรเหรอพี่ทา"
"วันนี้พี่... ไปได้งานมา" พอผมได้ยินอย่างงั้น ก็ถึงกับตาลุกวาว ผมรีบถามพี่ชายคนละพ่อของผม
อันที่จริงผมใช้ชีวิตอยูกับพี่ทาสองคนมาตั้งแต่แม่ตาย ตอนนั้นผมพึ่งอายุได้7ขวบ ส่วนพี่ทาอายุ11ขวบ เราสองคนก็เริ่มหางานทำกันเพื่อเยงปากเลี้ยงท้องตัวเองกันแล้ว เพราะเราสองคนไม่มีญาติที่ไหน ...
"จริงดิ! งานอะไรอ่ะ?!"
"พี่ยังบอกไม่ได้หรอก แต่งานนี้น่ะ มันเป็นงานง่ายๆ คชาแค่อยู่เฉยๆพอเสร็จ...เอ่อ งาน ก็ได้เงินแล้ว ตกลงจะทำรึเปล่าล่ะ?"
“งั้นชาทำ!” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด
“ที่นี่เหรอพี่ทา” ผมถามพี่ชายทันทีที่มาถึง
ตอนนี้พวกเราสองคนกำลังยืนอยู่หน้าตึกหลังใหญ่สีบ้านเย็นสลับส้ม เป็นชั้นๆ แต่จุดเด่นของตึกนี้คือป้ายไฟเขียนไว้ว่า
‘อาบอบนวด อู้วว~ ลันล้า~’
เช็ดเป็ด! แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าข้างในมีอะไร!
“ป้ะ! เข้าไปข้างใน” พี่พูด ก่อนจะลากแขนผมเข้าไปข้างใน ว่าแต่เค้าจะผมทำงานอะไรกันนะ? คงเป็นบ๋อยมั้ง
พี่ชายผม ลากผมเข้ามาในร้าน ข้างนอกทาสีบานเย็นสลับส้ม ข้างในแม่...ง ทาสีแดงสลับเขียว สลิ่มไปมั้ยพี่ แต่ข้างในนี้ค่อนข้างจะมืดหน่อยเพราะหน้าต่างทุกบานที่มีถูกปิดไว้ด้วยผ้าม่านหลากสีจนผมอดคิดไม่ได้ว่า ผมอยู่ในอาบอบนวดหรือดินแดนในฝันคัลเลอร์ฟูลแคนวาส(?)กันแน่
_______________________________________________________________________________________________
พี่ทาพาผมขึ้นไปชั้นสองของตึก ชั้นนี้เป็นชั้นที่มีไว้สำหรับให้แขกที่เลือกตัวน้องหนูในตู้กระจกเรียบร้อยแล้ว ขึ้นมาอุคริ๊จุ๊บุหุหุกัน โดยชั้นนี้จะถูกแบ่งออกเป็นห้องๆติดๆกันเป็นแถวทั้งสองฝั่ง แถมชั้นนี้ทั้งชั้นยังถูกทาด้วยสีชมพูหวานแหวว พร้อมด้วยหัวใจสีแดงสดทั้งชั้น อยากเห็นหน้าเจ้าของจริงๆเลยว่ะ
“พี่ทาๆ” ผมกระตุกแขนเสื้อพี่ทาเบา
“อะไรเหรอคชา”
“พี่พาชามาทำไรที่นี่อ่ะ?” ผมถามพี่ทาด้วยความสงสัย
“.....” พี่ทาไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน ก่อนจะหยุดลงที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง
‘ห้อง233’
“พี่.... โอ้ย!!” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร พี่ทาก็เปิดประตู ก่อนจะผลักผมเข้าไปในห้องอย่างแรง จนผมล้มลงไปกองกับพื้น
“หน้าตาช้ายล่ายเลยนี่หว่า” ผมหันไปหาต้นเสียงทันที ก่อนจะพบว่าต้นเสียงคือตาแก่พุงพลุ้ยคนนึง ซึ่งดูจากโหงวเฮ้งแล้ว น่าจะเป็นเจ้านายของไอ้บึ้กสามตัวที่ยืนอยู่ด้านหลัง เดี๋ยวเซะ!!! นี่มันหมายความว่าไง??!!
“คชา... น้องรักของพี่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ แค่แป๊บเดียวพี่ก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชาติแล้ว” พี่ทาพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะค่อยๆใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมด้านหน้าที่ปรกหน้าผมอยู่ออก พลางมองผมด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต! สายตาที่เหมือนกับหมาจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์ ที่หลอกลูกแกะได้สำเร็จ ไม่จริงน่ะ! พี่ทาไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อย!! พี่ทาไม่มีทางหลอกเอาผมมาขายหรอก!!
“พะ...พี่ทาเล่นไรเนี่ย ชะ..ชามาขำด้วยแล้วนะ แหะๆ” ผมได้มองพี่ทาด้วยสายตาที่คาดหวังว่าพี่ชายที่แสนดีคนนี้จะบอกผมว่า ‘พี่แค่ล้อเล่น’ แต่เปล่าเลย พี่ชายคนนั้นกลับหัวเราะเยาะก่อนจะตอบกลับมาว่า
“เป็นอะไรไปคชา แค่นี้... ก็กลัวแล้วเหรอ หึๆๆๆๆ” คำตอบที่เล่นเอาผมชาวาบไปทั้งตัว
“ตกลงว่าพี่ทา ขายชา... ให้ไอ่แก่นี่ เพื่อแลกกับเงินที่จะทำให้พี่ สบายไปตลอกชาติงั้นเหรอ...” ผมถามพี่ทาเสียงเบา ตอนนี้จิตใจของผมตอนนี้มันสับสนปนเปกันไปหมดแล้ว ทั้งโกรธ ทั้งเศร้า ทั้งผิดหวัง ทั้ง... อยากตาย เพื่อจะได้ไม่ต้องทนฟังความจริงที่ปวดใจจากประโยคต่อมาที่พี่ทาพูดกับผมว่า...
“อันที่จริง ฉันก็ตั้งใจอยากจะกำจัดแกอยู่แล้วล่ะไอ้คชา เพราะอะไรรู้มั้ย? เพราะแกน่ะ มันไร้ค่า! ทำงานอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง...”
. . . ไม่จริงซักหน่อย ชาทำได้ทุกอย่างแหละ แต่เค้าไม่รับเพราะชา... ‘ตัวเล็ก’ไปต่างหาก. . .
“เอาแต่อยู่บ้านดูทีวี กับหายใจทิ้งไปวันๆ...”
. . . ไม่จริงซักหน่อย ถึงชาจะอยู่บ้านไม่ได้ออกไปทำงานเหมือนพี่ แต่ชาก็ยังรับงานอย่างอื่นมาทำนะ อย่างพวกรับจ้างซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน . . .
“ตั้งแต่เด็กแล้วที่ฉันหมั่นไส้แก ทั้งตอนที่อีแก่นั่นยังไม่ตาย จนตายห่าตายโหงไปแล้ว...”
. . . อีแก่ นี่พี่เรียก แม่ แบบนี้เหรอ. . .
“เพราะไม่ว่าจะยังไง อะไรๆแม่งก็น้องคชาๆ แล้วมีบ้างมั้ยคนที่จะสนใจฉันคนนี้น่ะ...”
. . . เป็นความผิดของชางั้นเหรอ? ที่แม่สนใจชามากกว่าพี่. . .
“ใช่! ไม่เคยมีเลย แล้วตอนนี้! นาทีนี้! ฉันจะทำให้แก เจ็บปวดไปตลอดชีวิต เพราะฉันจะขายแกให้เสี่ยเฮง แล้วแกก็จะต้องเป็นเมีย้สี่ยเฮงตลอดกาล นานเท่านาน ฮ่าๆๆๆๆๆ” พอพูดจบพี่ทาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
นี่เหรอ... คนที่ผมรักมากที่สุด
นี่เหรอ... คนที่ปกป้องผมมาตลอด
นี่เหรอ... คนที่ผมยยกให้เป็นไอด้อลในดวงใจผม
นี่เหรอ...
“พี่ชาย...” ผมเอ่ยคำๆนั้นออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม
ทำไมๆๆ ชาเป็นน้องพี่ไม่ใช่เหรอ? พี่ไม่รักชาแล้วเหรอ? ทำไมพี่ถึงเกลียดชาล่ะ? คำถามมากมายเหมือนมีด ที่ทิ่มแทงหัวใจผม ยิ่งคิด...ก็ยิ่งปวดร้าว ยิ่งคิด...ก็ยิ่งบาดลึก ทำไมกันนะ ทำไม...
ตอนนี้พี่ทา กับลูกน้องของไอ้แก่นี่ออกไปหมดแล้ว ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี่ ก็เลยเหลือแค่เพียงผมกับไอ้เสี่ยเฮง(ซวย) นี่เท่านั้น
“ลื้อนี่หน้าตาน่าลักน่าเอ็งลูลีนี่หว่า~” ไอ้แก่นี่มองผมด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แต่ถึงมันจะทำมากกว่านี้ผมก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ ร่างกายของผมมันชาด้านไปหมดแล้วล่ะ ใช่ ชา...ชาไปถึงขั้วหัวใจเลยล่ะ
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะเสี่ย” ผมบอกกับไอ้แก่นี่
“แล้วยางงาย ลื้อไม่เคยล่ายยิงเหรอ ว่า ชายล่ายชาย คือยอกชาย ฮ่าๆๆๆๆ” งั้นเหรอ ไอ้แก่โรคจิต
ไอ้แก่โรคจิตหัวพญางูค่อนสาวเท้าเค้ามาหาตัวผมทีละน้อยๆ ก่อนจะเข้ามาตะครุบตัวผมไว้แล้วล็อกด้วยกุญแจมือ ดะ...เดี๋ยวนะ! กุญแจมือ!! เชี่ย!!!! ไอ้หน้าส้นตีนนี่เป็นพวกซาดิสม์งั้นเหรอวะ?!!! อันที่จริงก็จะทำตัวด้านชาแล้วเชียว แต่นะ...
“กู....” ผมที่เงียบมานานพูดขึ้นเบาๆ
“ลื้อว่างายนะ?”
“กู... เกลียด....”
“อาลายนะ อั๊วม่ายล่ายยิง?”
“กู... เกลียดพวกซาดิสม์โว้ยยยย~!!!!!!” ฟิวส์ขาดครับท่านพี่น้องที่เคารพ!! กูเกลียดพวกซาดิสม์เพราะพ่อกูเป็น แล้วแม่งทำร้ายแม่กูทุกวัน!!
“มึงได้ยินมั้ย?!!! กูเกลียดพวกซาดิสม์!!! ไอ้เหี้ยยยยย~!!!!!!!!!!” ผมที่ ณ ตอนนี้ฟิวส์ขาดไปแล้วพอหันมาเห็นหน้าไอ้เสี่ยเหี้ย (เอ๊ะ! หรือเหี้ยเสี่ยดี ) ก็เลยจัดการประเคนตีนให้ในทันที
ปั้ก!
“ไอ้หยา~!! ซี้เลี้ยวว~”
ตึง!
“แย่เม็ด! ถ้ามึงจะมีบทพูดแค่นั้นมึงก็อย่าพูดเลย เปลืองบรรทัด! เอ๊ะ! แล้วกูจะทำไงกับกุญแจมือดีวะเนี่ย” ขณะที่ผมกำลังคิดหาวิธีเอากุญแจมือออกจากข้อมือตัวเองอยู่ จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง จนผมต้องตกใจ
“เป็นไรไปครับสะ...” ไอ้บึ้กนัมเบอร์วัน ถึงกับพูดต่อไม่ออกเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองนอนหน้ายุบอยู่ที่พื้น
“ไม่เป็นไรหรอก แค่หน้ายุบ” ผมตอบออกไปอย่างไม่ลังเล แน่นอนว่าไอ้บึ้กนัมเบอร์วันก็ไม่ลังเลเช่นเดียวกัน มันก็เลยปล่อยหมัดอัปเปอร์คัต หมายจะสอยผมให้ร่วง แต่ขอโทษเหอะ คชาโหมดบอยคอตเอสเอ็ม(?)น่ะ ไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว! ผมหลบหมัดนั้นพ้นก่อนจะจัดการรัวหมัดต่อยท้องจนมันล้ม แต่พอไอ้บึ้กนัมเบอร์วันล้ม ไอ้บึ้กเซคคันก็ปรากฎตัวทันที ผมจัดการหยิบแจกันที่วางทิ้งอยูแถวนั้นมาฟาดหัวมันทันที และแล้วคชาโหมดบอยคอตเอสเอ็มก็หมดเวลา
จากนั้นผมก็เลยรีบวิ่งออกมานอกห้อง แล้วก็...(ย้อนกลับไปตอนเริ่มเรื่อง)
__________________________________________________________________________________________
ในที่สุดก็จบตอนแล้วขอรับ
อันที่จริงเซสไม่ได้อู้นะขอรับ แต่เซสขี้เกียจต่างหาก(ต่างกันตรงไหนฟะ!!)
ล้อเล่นๆ
คือความจริงแล้วเซสพึ่งกลับมาจากบ้านยายเมื่อวานซืนขอรับ แถมวันสองวันมานี้ก็เข้าเน็ตไม่ค่อยได้ด้วย ไม่รู่เป็นอะไรของมัน
แต่ก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่(อุตส่าห์)เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นกันนะขอรับ
ปอกกล้วย . เม้นซักนิดจะเป็นกำลังใจให้เซสมากเลยขอรับ
ความคิดเห็น