คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 : หนี!
เวลาตีสาม ยี่สิบสามนาทีของคืนหนึ่ง .....
ในมุมมืดของใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร เมืองแห่งสีสันที่ไม่มีวันหลับใหล
ตึกตึกตึกตึกตึก
เสียงฝีเท้าหลายสิบ ที่กำลังมุ่งตรงไปทางเดียวกัน
ตึกตึกตึกตึกตึก
ใช่! ไปทางเดียว! เพราะพวกแม่งไล่ตามตื้บกูอยู่ไง!
“เชี่ยเอ็ย! แม่งตามไม่เลิกเลยโว้ย~!! “ ร่างบางที่กำลังวิ่งหนีกลุ่มคนร่างถึกราวๆ10คน สบถกับตัวเอง ก่อนจะซอยขาถี่ยิบเพื่อหนีให้ทัน เพราะถ้าหนีไม่ทัน...
‘กูตายแน่!!’
“มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย~!!!” เสียงของหนึ่งในกลุ่มพวกที่วิ่งไล่ตาม ที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้า
“หยุดให้พวกมึงตื้บเนี่ยนะ! ฝันไปเหอะ!” ร่างบางตะโกนตอบ
“ไอ้เหี้ย! กูบอกว่าให้มึงหยุด!!” ร่างบางไม่ได้สนใจฟัง กลับตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนี ลักเลาะไปมาเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ อยางชำนาญ ก็จะไม่ชำนาญได้ไงล่ะ! ในเมื่อเค้าใช้ชีวิตอยู่กับสลัมสกปรกๆนี้มาตั้งสิบกว่าปีแล้วน่ะ!!
“เหี้ยคช๊าาา~!!!!!”
::Kacha::
“ในที่สุดก็หนีพ้นจนได้” ผมพูดขึ้นหลังจากที่หนีไอ้พวกบ้านั่นพ้น
หวัดดีฮะ ผมชื่อ ‘คชา’ เป็นเด็กสลัมที่หน้าตาดีที่สุดในแถบนี้ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ผมล้อเล่นฮะ อ๋อ.. อยากรูเหรอฮะว่าไอ้พวกที่วิ่งไล่ตามผมคือใคร มันก็พวกแก็งอันธพาลแถวนี้แหละฮะ หัวหน้าของพวกมันก็ไอ้คนที่ตะโกนเรียกผมว่า ‘เหี้ยคชา~!!!!’ นั่นแหละฮะ มันชื่อ ‘คฑา’ ดูท่าทางว่าพวกมันจะไปกันหมดแล้วแฮะ
ผมมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเดินออกมาจากมุมตึกที่ผมแอบอยู่ แต่จู่ๆก็มีมือขาวลึกลับคู่หนึ่งคว้าข้อมือผมไว้ ก่อนจะล็อคตัวผมไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ปิดปากผมไว้ โดยให้หลังผมติดกับอกเค้าไว้
ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนพักนึง ก่อนที่คนร่างสูงด้านหลังจะกระซิบข้างหู
“อยู่นิ่งๆก่อน ผมมันยังไปกันไม่หมด” พอร่างบางได้ยินอย่างนั้นก็เลยยอมอยู่เฉยๆ แล้วก็จริงอบ่างที่ร่างสูงพูด พวกมันยังไปกันไม่หมดจริงๆ!
แต่พอไอ้พวกนั้นไปหมดแล้วร่างสูงกลับไม่ปล่อยเขาออกจากอ้อมแขนเนี่ยสิ!
“ผมนายหอมจังนะ” เอาแล้วไงกู ไอ้หอกชำรุด(?)นี่แม่งเล่นอะไรวะ?
เท้าผมไวกว่าความคิด ผมใช้เท้าข้างขวาเตะไปที่ด้านหลังของไอ้บ้านี่ทันที
ปั้ก!
“โอ้ย!! “ หมอนั่นร้องออกมา ก่อนที่ผมจะอาศัยจังหวะนั้นดิ้นหลุดออกมา ทั้งๆที่ตั้งใจจะใส่เกียร์หมาโกยแน่บแล้วแท้ๆ แต่ไอ้บ้านี่กลับคว้าข้อมือผมไว้ได้เฉยเลย!
“ปล่อยกูนะโว้ย~!!! ไอ้โรคจิต!!” ผมพยายามขืนตัวสู้ด้วยแรงเท่าที่มีอยู่ แต่ก็แน่ล่ะ ผู้ชายตัวเล็กอย่างผมจะไปสู้แรงผู้ชายตัวแบบหมอนี่ได้ไงล่ะ จนสุดท้าย ผมตัดสินใจนั่งแหมะลงกับพื้น
::Tao::
ผมมองคนตัวเล็กที่เลิกขัดขืน ก่อนยิ้มมุมปาก
“เป็นไง เลิกดิ้นแล้วเหรอ” เจ้าตัวเล็กไม่ยอมตอบ เอาแต่นั่งหน้ามุ่ย เหมือนเด็กโดนขัดใจ เห็นแล้วคนหล่ออยากขำ
“ยิ้มอะไรไอ้โรคจิต!!” แนะ! เรียกผมว่าโรคจิตอีกแล้ว
“นี่ ฉันช่วยนายเอาไว้นะ”
“.... ใครขอไม่ทราบ!” เจ้าตัวเล็กลอยหน้าลอยตาตอบ เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด อยากจะจับมาจูบซะจริง!
“อย่างน้อยนายก็ควรจะขอบคุณฉันหน่อยไม่ใช้รึไง” ผมลองหยั่งเชิงเจ้าตัวเล็กดู
“ขะ.. ขอบใจ...” เจ้าตัวเล็กตอบเสียงเบา ฮ่าๆๆๆ น่ารักชะมัด
“ยิ้มอะไรเล่า!!” เจ้าตัวเล็กหันมาแขวะใส่ผมทันที ที่เห็นผมยิ้ม ก็นะ... นายน่ารักอ่ะ
“ว่าแต่พวกที่นายไปมีเรื่องมาด้วยเนี่ย มันใครกันล่ะ?” ผมลองถามดู เพื่อจะช่วยอะไรได้
::Kacha::
“ว่าแต่พวกที่นายไปมีเรื่องมาด้วยเนี่ย มันใครกันล่ะ?” พอฟังคำถามแล้วรู้สึกปวดใจชะมัด...
เมื่อ 2ชั่วโมงก่อน...
"คชา..." เสียงเรียจากพี่ชายทำให้ผมเลิกสนใจกับงานตรงหน้า
"มีไรเหรอพี่ทา"
"วันนี้พี่... ไปได้งานมา" พอผมได้ยินอย่างงั้น ก็ถึงกับตาลุกวาว ผมรีบถามพี่ชายคนละพ่อของผม
อันที่จริงผมใช้ชีวิตอยูกับพี่ทาสองคนมาตั้งแต่แม่ตาย ตอนนั้นผมพึ่งอายุได้7ขวบ ส่วนพี่ทาอายุ11ขวบ เราสองคนก็เริ่มหางานทำกันเพื่อเยงปากเลี้ยงท้องตัวเองกันแล้ว เพราะเราสองคนไม่มีญาติที่ไหน ...
"จริงดิ! งานอะไรอ่ะ?!"
"พี่ยังบอกไม่ได้หรอก แต่งานนี้น่ะ มันเป็นงานง่ายๆ คชาแค่อยู่เฉยๆพอเสร็จ...เอ่อ งาน ก็ได้เงินแล้ว ตกลงจะทำรึเปล่าล่ะ?"
“งั้นชาทำ!” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด
ยะฮู้ววว~!!!!!
ในที่สุดเซสก็เขียนตอนที่1 เสร็จสมบูรณ์~!! (ตบมือแปะ)
ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้นะขอรับ^^
(แต่เม้นกันเยอะๆหน่อยก็จะดีมาก เพราะเซสเห็นมีผูเข้าชมตั้งร้อยกว่าคน แต่มีแค่หกคอมเม้นเองง่ะ TT)
เอาล่ะตอนต่อไป...
งานที่คชาทำคืองานอะไร อย่าลืมติดตามกันนะขอรับ>.<~
ไฟท์โตะ~!!!! (ให้กำลังใจตัวเอง)
ความคิดเห็น