ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก่อนที่ฟ้าจะสาง
“หมายความว่ายังไง”
ฮิบาริพูเสียงจริงจังทำให้โคลมงงไปชั่วขณะ
“ฉันถามเธออยู่นะยัยสายหมอก”
ฮิบาริทวนอีนครั้งโคลมขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเย็นชาที่ไร้เยื้อใยว่า..
“แล้วคุณจะถามไปทำไมล่ะคะ ในเมื่อฉันเป็นหุ่นเชิดของท่านมุคุโร่และท่านมุคุโร่ก็เป็นศัตรูกับคุณเพราะฉะนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเรื่องส่วนตัวกับคุณ”
“นั่นไม่ใช่คำตอบ”
ฮิบาริพูดเสียงเย็นแต่ทว่าโคลมกลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด
“ถ้าเธอไม่ตอบฉันจะขย้ำเธอ”
คราวนี้เค้าพูดเสียงโหด และเว้นช่วงไว้ไม่นานชายหนุ่มก็เขยิบหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวทำให้เธอหน้าขึ้นสี ระยะห่างของทั้งคู่ยังไม่ถึงนิ้ว ทั้งคู่รู้สึกได้ทั้งลมหายใจและเสียงหัวใจของอีกฝ่าย...
ทางโกคุโยแลนด์
“ท่านมุคุโร่จะออกไปไหนครับ ตะวันยังไม่ทันขึ้นเลยนะครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมเห็นท่านทำท่านอนลุกลี้ลุกลน ฝันร้ายเหรอครับ” จิคุสะถามมุคุโร่ที่ทำท่าจะออกไปข้างนอกทั้งๆที่พึ่งจะตีห้าเกือบๆหกโมงเช้าเอง
“ฉันว่าโคลมกลับช้าเกินไปแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ” มุคุโร่หันหลังมาตอบจิคุสะทว่าเมื่อเดินออกไปเขากลับกำมือแน่นราวกับโกรธแค้นใคร (หึงล่ะสิรู้นะคิคิ^ ^)
“นายว่าท่านมุคุโร่คิดยังไงกับยัยโคลมน่ะจิคุสะ” เคนหันมาถามจิคุสะที่ทำท่าจะกลับไปนอนต่อ
“ก็อย่างที่เห็นนั้นแหละนายคิดว่ายังไงก็ตามใจ” จิคุสะตอบอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนที่จะหลับไปจริงๆ
ตึกตัก ตึกตัก...
เสียงหัวใจของหญิงสาวที่เต้นเร็วกว่าปกติ เธอไม่เข้าใจต้องเองว่าทำไมถึงไม่พลักเค้าออก ทั้งที่สมองคิดแต่หัวใจดันคัดค้าน
โคลม!
เสียงของคนๆนั้นดั้งขึ้นอีกครั้งในหัวของโคลมแต่ทว่า เสียงครั้งนี้ทั้งดังและหนักแน่นราวกับจะเตือนสติของเธอให้หวนคืนกลับมา
พลัก
โคลมพลักร่างของฮิบาริออกหลังจากที่ได้สติคืนกลับมา โคลมลุกขึ้นจากโซฟาก่อนที่จะเดินออกไปหน้าประตูและหันมาโค้งให้กับฮิบาริ
“ฝนหยุดตกแล้วงั้นฉันขอตัวก่อน แล้วฉันจะเอาชุดมาคืนค่ะ ขอบคุณค่ะ”
และแล้วก็เหลือเพียงฮิบาริในห้องรับแขกนามิโมริ ก่อนที่แสงตะวันจะสาดส่องเข้ามาในห้อง
“ท่านมุคุโร่...”
โคลมพูดขึ้นเมื่อเจ้าของนามที่ถูกเอ่ยรอเธออยู่หน้าประตูโรงเรียนนามิโมริด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจในอะไรสักอย่าง เธอเดินเข้าไปหาชายหนุ่มก่อนจะโค้งตัว
“ขอโทษค่ะที่ไม่ได้กลับไป พอดีฝนตกเลยมาหลบฝนอยู่ที่นี่น่ะค่ะ”
โคลมขอโทษเป็นการใหญ่แต่สีหน้าของมุคุโร่ไม่ได้ดีขึ้นเลย
“ผมไม่ได้โกรธเธอเพราะเรื่องนั้น”
มุคุโร่พูดขึ้นทำให้โคลมงง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเงิยหน้าขึ้นมุคุโร่ก็ดึงแขนเธอเข้าไปสวมกอดเองไว้ ทำให้เธอหน้าแดงอีกครั้ง
“ทะ...ท่านมุคุโร่”
“อย่า... อย่าทำแบบนี้”
“…”
“อย่าทำให้ผมต้องเป็นห่วง”
“…”
“อย่ามองผู้ชายคนอื่นนอกจากผม”
“ท่าน…มุคุ...โร่”
“โคลม...เธอเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น...”
และแล้วเด็กสาวที่ยื่นนิ่งอยู่นานก็กอดชายหนุ่มก่อนที่จะพูดด้วยเสียงที่อบอุ่นและอ่อนหวาน
“ในหัวใจของฉันมีเพียงท่านมุคุโร่เท่านั้นนั่นแหละค่ะ”
ในอีกด้านหนึ่งสายตาของชายหนุ่มที่มองมายังทั้งสองคนจากหน้าต่างของห้องรับแขกนามามิริ กำลัง...เจ็บปวด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น