ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ในวันที่ฝนพรำ
แสงสลัวๆจากดวงจันทราส่องลงมากระทบใบหน้าหญิงสาวกับดวงตาสีม่วงที่แปล่งประกายแม้ว่ามันจะเหลือเพียงข้างเดียว โดคุโร โคลม
“ทำไมไม่ไปนอนล่ะ ยืนบิ้ออะไรอยู่นะโคลม” เสียงของชายผมสีน้ำตาลทอง เคน ดังขึ้นทำให้ผู้ที่ถูกถามสะดุ้งหันมาทางต้นเสียง
“ดะ...เดี๋ยวเป็นหวัดนะเว้ยเดี๋ยวหาว่าฉันไม่เตือน” เคนพูดกะกัก
“นี่นายเป็นห่วงโคลมงั้นเหรอ” จิคุสะที่มาด้วยกันหันไปถามเคนด้วยความประหลาดใจที่เคนเป็นห่วงโคลม
“บ้าสิ เพราะท่านมุคุโร่ฝากให้เราดูแลโคลมไม่ใช่เรอะ” เคนหันไปแก้ตัวทั้งๆที่หน้าแดงอยู่
“คิคิ” เสียงหัวเราะของโคลมทำให้ทั้งสองตัวหันไป สาวน้อยยิ้มแย้มอย่างสดใสทำให้ทั้งสองต้องหน้าแดงเพราะพึ่งรู้ตัวว่าทำตัวเหมือนเด็กๆทะเลาะกัน
“ฉันมาดูดาวน่ะ พวกนายจะดูด้วยกันไหม” โคลมหันมาถามทั้งสองด้วยรอมยิ้มแต่แล้ว...
นางิ...
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นในหัวของโคลม รอยยิ้มของหญิงสาวเริ่มจางหาย หมอกเริ่มก่อตัวขึ้นในบรรยากาศรอบข้าง จนกระทั้งหมอกเหล่านั้นปกคลุมทั่วทั้งเรือนร่างของเธอ
ขอโทษนะแต่ว่าฉันไม่ไหวแล้วขอสลับร่างกับเธอสักแปปนะ..
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ เมื่อสายหมอกจางหายเธอก็เข้าใจทุกอย่าง เธอไม่ได้อยู่ในสถานที่เดิมแล้ว เธอสลับร่างกับเค้าแล้ว ท่านมุคุโร่...
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเพื่อท่านมุคุโร่แล้วละก็...ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันพอจะช่วยได้ฉันก็เต็มใจ...”
เธอพึมพำกับตัวเอง โรคุโด มุคุโร่ ชายเพียงคนเดียวที่มีค่าที่สุดของเธอในตอนนี้ เขาเป็นทั้งผู้มีพระคุณ คนที่จะต้องปกป้อง คนที่เธอเคารพ และคนที่เธอคิดว่า ความรู้สึกนั้นเรียกว่ารัก...
ณ ตอนนี้โคลมอยู่ในสถานที่ที่คิดว่าน่าจะเกิดการต่อสู้กันมาก่อนเพราะมีหลายจุดที่พังยับเยิน ท่านมุคุโร่ได้ต่อสู้กับคนๆนี้อย่างสูสีจนต้องสลับร่างกับโคลม จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชายที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ กรรมการคุมกฎ ฮิบาริ เคียวยะ...
“ชิ... ขี้ขลาดชะมัด สุดท้ายพวกนายก็เป็นแค่สัตว์กินพืช” ชายร่างสูงโปรงพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดแต่ทว่าประโยคนั้นทำให้หญิงสาวหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“ท่านมุคุโร่ไม่ใช่สัตว์กินพืชนะคะ” น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความโกรธ ใครจะยอมให้คนอื่นมาว่าคนที่ตัวเองเคารพต่อหน้าต่อตากันล่ะ
“เงียบไปเลยยัยสายหมอก เธอเองก็เป็นแค่หุ่นเชิดของเจ้าสัตว์กินพืช ไร้ค่าเกินกว่าที่จะออกความคิดเห็นกับฉัน...”
‘ทั้งที่ไร้ค่าแต่กลับน่าสนใจ...’
ชายหนุ่มคิดในใจ เค้าไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเท่านี้ เค้าพยายามที่จะสลัดความคิดนั้นและกลับมามองว่าเธอคือคนของมุคุโร่
หญิงสาวเห็นว่าไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ตรงนี้จึงตัดสินใจหันหลังไปกะจะกลับไปโกคุโยแลนด์ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกมือของชายคนเมื่อกี้รั้งเอาไว้
“มีอะไรคะ” โคลมหันไปถามฮิบาริอย่างงงๆ ทั้งๆที่ฮิบาริเองก็ทำไปโดยไม่รู้ตัว
‘นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย’
ฮิบารินึกในใจ ทั้งที่รู้สึกเขินอนู่นิดหน่อยแต่สีหน้ายังคงเหมือนเดิมทุกประการ
หยาดน้ำฝนเย็นตกลงมาจากฟ้าทำให้ชายหนุ่มดึงสาวร่างบางไปหาที่หลบฝน โคลมยังคงงงๆกับการกระทำของฮิบาริแต่เธอก็ไม่ได้แกะมือเขาออกเช่นกัน
‘ทำไมเราถึงยอมไปกับเขาง่ายๆนะ เขาเป็นศัตรูกับท่านมุคุโร่ไม่ใช่เหรอ’
โคลมคิดในใจ เธอเริ่มไม่เข้าใจทั้งตัวเองและทั้งผู้ชายคนนี้ ทั้งๆความรู้สึกดีๆของเธอน่าจะมีให้กับท่านมุคุโร่คนเดียวแท้ๆแต่ทำไม...
ณ โรงเรียนนามิโมริ
ไม่มีคำพูดใดๆจากปากทั้งสองคนระหว่างตากฝนมายังโรงเรียนนามิโมริ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นผิดเพี้ยนไปจากปกติและความคิดที่ไม่เข้าใจทั้งความรู้สึกแปลกๆและหัวใจของทั้งสองคน
ฮิบาริพาโคลมเข้ามาในห้องรับแขกนามิโมริ เนื่องจากตากฝนกันมาบวกกับเป็นตอนกลางคืนทำให้อากาศหนาว โคลมยื่นแข็งทื่ออยู่กับที่ ส่วนฮิบาริก่อนเดินออกไปนอกห้อง
“ท่านมุคุโร่เป็นอะไรรึเปล่าคะ” โคลมที่อยู่ในห้องคนเดียวพูดกับตัวเองแต่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบของอีกฝ่ายที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ก่อนที่จะเดินไปนั่งบนโซฟา
แอ๊ด...
ฮิบาริเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับชุดสองชุด
“ใส่ซะ”
ชายหนุ่มโยนชุดนักเรียนนามิโมริมาให้โคลมที่ตอนนี่นังอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก
“ขอบคุณค่ะ”
โคลมพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องรับแขกเพื่อไปเปลี่ยนชุด
ด้านมุคุโร่...
“ท่านมุคุโร่เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เคนตกใจสุดๆเมื่อเห็นคนที่อยู่ท่าทางไม่สู้ดี
“เปล่าหรอก แค่ใช้พลังเยอะจนเหนื่อยน่ะ ไม่ได้เจ็บอะไรหรอก” มุคุโร่พูดอย่างเนื่อยๆก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเก่าในโกคุโยแลนด์
“แล้วโคลมล่ะครับ”จิคุสะถามมุคุโร่แต่รู้สึกว่าเจ้าตัวจะไม่ได้คำตอบเพราะคนที่ถูกถามหลับไปเสียแล้ว
โคลม...
เสียงดันคุ้นเคยดังขึ้นในหัวของเธออีครั้ง
“ท่านมุคุโร่...” เด็กสาวพึมพำกับตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักเรียนนามิโมริ ณ หน้าห้องรับแขกนามิโมริ เธอเปิดประตูเข้าไปเห็นชายหนุ่มมองออกไปนอกหนาต่างกับชุดที่เปลี่ยนใหม่
“เธอเป็นหุ่นเชิดของโรคุโด มุคุโร่สินะนังสายหมอก”
ฮิบาริพูกขึ้นเสียงเย็น
“ฉันกับท่านมุคุโร่เราต่างต้องมีกันและกัน สำหรับท่านมุคุโร่ฉันอาจจะเป็นแค่หุ่นเชิดแต่สำหรับฉันไม่ค่ะ”
โคลมพูดขึ้นอย่างจริงจังแต่ทว่าถูกมือของอีกฝ่านผลักจนล้มนั่งลงบนโซฟาพอดิบพอดี
ฮิบาริใช้มือสองข้างยันพนักพิงโซฟาคร่อมตัวโคลมเอาไว้ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“หมายความว่ายังไง”
อิบาริพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น