My Vampire ..... Taeyeon and Exo

ลำดับตอนที่ #2 : .....2

Ha .ha

ท้องฟ้าสีครามทุ่งหญ้าสีขาวมีดอกไม้เบ่งบานเต็มไปหมดีนกน้อยหลายตัวบินวนอยู่รอบ ๆ กลิ่นของหมู่มวลดอกไม้นั่นหอมเสียจริง

‘’ แทงกู  ตื่นได้แล้วลูก แทยอนลูกแม่ ‘’ เสียงนี้เสียงเหมือนแม่เลย

‘’ ตื่นได้แล้วน่ะ….อย่าดมกลิ่มมวลดอกไม้นี่มันอันตราย ตื่นได้แล้ว  ‘’ ร่างที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจีกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนลืมขึ้นเต็มดวงตาเพื่อให้เห็นคนที่คอยบอกเธอให้ตื่น ใบหน้าสะสวยที่อยู่ตรงหน้าคือแม่ของเธอท่านยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อย ๆ หายไป

‘’ แม่ ! แม่ค่ะ ! อย่าเพิ่งไป !!  ‘’ แทยอนลุกขึ้นตะโกนหาแม่ เมื่อเห็นแม่ถอยไปไกลน้ำตาเริ่มคลอเธอกลัว กลัวเสียแม่ไปและไม่ได้เจอแม่อีก

‘’ แม่ยังอยู่กับลูกเสมอ ….จำไว้น่ะ คิม แทยอนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าดมกลิ่นดอกไม้พวกนี้เป็นอันขาด  ‘’

‘’ แม่ค่ะ !! แม่จะไปไหน !! อย่าทิ้งแทไป ฮ….ฮึก อย่าทิ้งแทไป ‘’

‘’ !!!  ‘’

‘’ เธอฟื้นแล้ว แทงกู …..เป็นไรไหม?   ‘’

‘’ โอ๊ะ ! ปวดหัวจัง  เซฮุนหรอ นายเจอฉันใช่ไหม  ‘’ แทยอนลุกขึ้นนั่งก่อนเอามือจับที่ขมับ

‘’ อืม ฉันรู้สึกไม่ดีก็เลยเดินกลับไปหา…โชคดีน่ะที่ฉันกลับมาดูไม่งั้นคงไม่รู้ว่าเธอสลบอยู่หน้าบ้าน  ‘’  เซฮุนพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่ใส่น้ำส่งให้แทยอน เธอรับก่อนจะยกมันดื่ม

‘’ แม่ฉันล่ะ  ‘’ แทยอนถาม

‘’ เห็นว่ามีธุระก็เลยออกไปข้างนอก …..อีกสักพักก็คงกลับแล้วล่ะ อืมว่าแต่เธอไปนอนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง ?  ‘’ เซฮุนถาม

‘’  เรื่องนั้น…..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  ‘’ แทยอนตอบพลางนิ้วจิ้มหน้าผาก  รู้สึกเจ็บตะงิด ๆ เหะ

‘’ หน้าผากเธอมีรอยด้วย เหมือนกันโดนนิ้วกดมาเลย ตอนนั้นที่เจอเธอเลือกก็ออกตรงหน้าผาก  ‘’ เซฮุนพูดเมื่อเห็นแทยอนนิ่วหน้าขณะเอามือลูบบริเวณที่เกิดรอย

‘’ อืม ….มันรู้สึกไม่ดีเลยเหะ …..แล้วนี่นายไม่กลับบ้านหรอ ?  ‘’

‘’ รอแม่เธอกลับมาก่อน  ‘’

‘’ กลับบ้านได้แล้วล่ะ เซฮุนแม่กลับมาแล้ว ‘’  ทิฟฟานี่เดินเข้ามาในห้องของลูกสาวก็บอกให้เซฮุนกลับบ้าน เซฮุนหันมาตอบรับก่อนจะลาแทยอนแล้วเดินออกไป เธอเดินไปหาลูกก่อนจะนั่งบนเยงแล้วเอามือลูบบริเวณรอยบนหน้าผาก  ไปเห็นอะไรมาน่ะถึงได้โนลบความจำ

‘’ แม่ไปไหนมาค่ะ   ‘’

‘’ ไปหาป้าซูยองน่ะลูก ….เจ็บไหม ?  ‘’ เธอตอบคำถามลูกสาวก่อนจะถามกลับด้วยความเป็นห่วง

‘’ นิดหน่อยค่ะ….แม่ค่ะตะกี้แทฝันร้าย   ‘’ แทยอนพูดพร้อมกับมองหน้าแม่

‘’ ฝันว่าอะไรล่ะลูก  ‘’

‘’ ฝันว่าแม่จะหนีแทไป แล้วบอกแทว่าอย่าดมกลิ่นดอกไม้พวกนั้น  ….แทไม่เข้าใจทำไมแทถึงฝันแบบนั้น ‘’ แทยอนพูดสีหน้าเป็นกังวลและก้มหน้ามองมือตัวเอง ถ้าเธอมองหน้าแม่ของเธอตลอดจะเห็นว่าแม่ของเธอเป็นกังวลเสียยิ่งกว่า

‘’ แทฝันไปเรื่อย นอนเถอะลูก …..พักผ่อนสะน่ะ   ‘’ แม่ดันแทยอนนอนลงกับเตียงก่อนจะปิดไปโคมไฟและเดินออกจากห้อง  เธอปิดประตูและตรงดิ่งไปชั่นล่างทันที

ปัง ๆ ๆ !!!

‘’ ยุนอา เปิดประตู ! ยุนอา !  ‘’ ทิฟฟานี่เคาะประตูห้องชั่นล่างเสียงดังเธอไม่กังวลว่าแทยอนจะได้ยิน เพราะว่าเธอหลับแล้วจะหลับสนิทไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น

‘’ มีอะไร ทิฟฟานี่  ‘’

 ‘’ ฉันขอคุยด้วยหน่อย  ‘’ ทิฟฟานี่เดินเข้าไปในห้องของยุนอาข้างในมีเปียโน ไวโอลีน และฟลุ๊ต เธอชอบเสียงเพลงมากและทิฟฟานี่ก็ชอบมานั่งฟังเธอเล่นดนตรีทุกครั้ง เธอเดินเข้าไปนั่งเกาอี้กลางห้องด้วยสีหน้าเป็นกังวล ยุนอาที่เดินตามมาทีหลังเห็นสีหน้าก็พอจะเดาออก

‘’ ลูกสาวเธอ เริ่มนึกออกแล้วใช่ไหม  ‘’

‘’ ใช่ ฉันไม่สบายใจเลย ถ้าจะให้พาไปหาเฉินอีกตอนนี้ก็คงไม่ง่าย  เธอโตแล้วอายุ 16 แล้ว  ‘’

‘’งั้นเธอก็บอกความจริงกับลูกไปสิ ว่าเธอเป็นใคร  ‘’

‘’ ไม่ฉันคิดว่า  แทยอนยังไม่พร้อม  ‘’

‘’แล้วเมื่อไรจะพร้อมเธอพูดอย่างนี้มาตลอดหลายปี เด็กคนนี้มีพรสวรรค์มากมาย และพลังที่มีมากเกินไปมีมากกว่าพ่อของเธอด้วยซ้ำ  ‘’

‘’ นี่แหละที่ฉันกลัว….ฉันกลัวว่าเค้าจะกลับมาแม้จะในร่างไหนก็ตาม  ‘’ ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

‘’ แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ ถ้าเธอบอกลูกเธอตอนนี้และสอนลูกเธอ ถึงมีอันตรายเขาก็สามารถเอาตัวรอดได้  ‘’

‘’ รู้เรื่องทั้งหมดแล้วให้ฉันสอน มันจะยิ่งอันตรายมากกว่า…. ‘’

‘’ มันก็ยังดีกว่าที่ทำอะไรไม่เป็นแล้วตายอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ‘’ ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญเพื่อนของเธอคนนี้หัวแข็งนักไม่ยอมบอกลูกท่าเดียว

‘’ ฉันว่าฉันจะพาเธอไปหาเฉินในวันพรุ่งนี้ ‘’ ทิฟฟานี่พูดก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้อง

‘’ เฉินแค่ช่วยสะกดกั้นและไม่ช้าก็เร็วมันจะระเบิดออก ลูกของเธอจะรู้ความจริง  ‘’ ยุนอาพูดแต่ทิฟฟานี่ไม่สนใจปิดประตูและเดินออกจากห้องแล้วขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

‘’ ฉันไม่ยอมให้เกิดเรื่องกับแทยอนแน่  ‘’

       ……….

‘’ คริส สงสัยไหม ทำไมเธอถึงเห็นเรา ….มนต์พรางตามันใช้ไม่ได้หรอ ?  ‘’ เจสสิก้าที่นั่งอยู่บนเกาอี้นวมตัวใหญ่พูดขึ้นท งสาม นั่งหน้าเตาผิงขนาดใหญ่มีไฟลุกโชนเพื่อให้ความอบอุ่น

‘’ มันใช้ได้ ….หรือว่าเธอไม่ใช่คนเดินดินธรรมดา ‘’  คริสพูด เข้าหยิบมีดขึ้นมาตะไบเล็บอย่างคุ้นชิน

‘’ อย่าเอามีดศักดิ์สิทธ์ไปทำอย่างนั้นคริส  ‘’ แบคฮยอนพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย  เจ้าหมอนี่ไม่เคยเคารพอะไรเลยจริง ขนาดเป็นมีดศักดิ์สิทธิ์ไว้ฆ่าพวกปีศาจแท้ ๆ

‘’ ทำไม อำนาจของมันไม่เสื่อมถ่อยลงหรอก  …..เอาเป็นว่าฉันจะไปเด็กคนนั้นพรุ่งนี้เอง  ‘’ คริสพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่

‘’ ฉันรู้สึกไม่ดีกับเด็กผู้หญิงคนนั้นสะเลย …..รู้สึกเหมือนกับว่า…. ‘’

‘’ ….ปีศาจ พลังอำนาจที่สูงและเข็งแกร่งในคราวเดียวกัน ‘’  แบคฮยอนพูด  ใช่เขาก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน คริสก็ด้วย

‘’ ใช่แต่ไม่ทั้งหมด มันเหมือนปีศาจและอีกในหนึ่งเหมือน เทวดาหรือนางฟ้าและมันก็ถูกสะกดเอาไว้ ฉันสัมผัสได้ทันทีที่เตะตัวเธอมันมีพลังอำนาจมหาศาล ‘’ เจสสิก้าพูดเพราะเธอสัมผัสที่หน้าผากของเด็กสาวคนนั้นเพื่อลบความจำ มันมีพลังต่อต้านมากทำให้เธอลบไปได้แค่บางส่วนและส่วนน้อยด้วยเหมือนโดยสะกดพลังเอาไว้

‘’ แล้วเธอลบความทรงจำได้ทั้งหมดรึเปล่า ‘’ แบคฮยอนถาม

‘’ ไม่ ลบได้แค่เพียงส่วนน้อย ฉันลบแค่ช่วงตอนที่คริสฆ่าปีศาจตนนั้น และหน้าตาของเราด้วยเหมือนกัน  ‘’ เจสสิก้าพูดเธอทำสุดความสามารถแล้วจริง ๆ

‘’ ไม่เป็นไรแค่นั้นก็ดีแล้ว ….ฉันหวังว่าเธอคงจะคิดว่าเราเป็นอันธพาลแล้วเข้าไปจับปีศาจตนนั้นเพื่อไถ่เงิน  ‘’ แบคฮยอนพูดทีเล่นทีจริง

‘’ พูดสะ  ‘’

………

ภายในห้องที่มีแต่ความมืด  เพดานเต็มไปด้วยรูปวาดที่เจ้าของห้องลงทุนวาดรูปบนเพดานตกแต่งเองและตามผนังเธอเป็นคนลงสีมันผนังสีครามละเอียดอ่อนถูกถาด้วยความประณีตจึงออกมาสวยงาม และมีรูปวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ตกแต่ง

ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรหายไป เลยน่ะ ….ฉันไปนอนสลบอยู่ที่หน้าประตูได้ยังไง ในเมื่อฉันไปที่สนามแล้วก็ได้ยินเสียงร้อง เดินตามไป จนถึงตรอกเล็กแคบ ๆ เห็นผู้ชาย 3 คนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ทำไมนึกหน้าไม่ออกน่ะ แล้ว…แล้วอะไรอีก

แทยอนลุกขึ้นนั่งด้วยความรำคาญและป่นหงุดหงิด ทำไมถึงนึกไม่ออกแทยอนลุกออกจากเตียงและไปที่ห้องครัวหยิบนมไปอุ่นและเทใส่แก้วเพื่อกินแก้เครียด

 ปัง ๆ !!!

แทยอนตกใจกับเสียงเคาะประตู จนนมลวกปากเธอแต่ไม่ได้จากประตูห้องของเธอแต่เป็นชั้นล่าง แทยอนคิดว่าจะลงไปแต่กลับยืนนิ่งและกินนมในแก้วจนหมด ก่อนจะมานั่งบนโซฟากลางห้องอย่างครุ่นคิด

แม่เป็นอะไร  แล้วเราเป็นอะไรทำไมรู้สึกหงุดหงิดตัวเองขนาดนี้  ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด

แทยอนลุกขึ้นเดินตรงไปที่หน้าต่างก่อนจะพลักมันให้เปิดออก สายลมยามคำคืนพัดกระทบผิวหน้าอย่างจัง แทยอนมองไปรอบ ๆ และสูดอากาศ เธอชอบตอนกลางคืนมันเงียบและสงบ แทยอนมองถอดยาวไปไกลจะสายตาไปหยุดที่ถนนเส้นหนึ่งที่มันอยู่ข้างหน้าเธอ แทยอนเห็นผู้ชายร่างสูงผมสีทองยืนอยู่ไกลมากแต่เธอก็เห็นได้ชัด และรู้ว่าเขาก็มองเธอเหมือนกัน แทยอนได้ยินเสียงคนขึ้นบันไดจึงรีบปิดหน้าต่างและวิ่งเข้าห้องนอนทันที เธอได้ยินเสียงแม่แต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรก่อนจะได้ยินเสียงประตูปิด  แม่คงเข้านอนไปแล้วมั้ง

ร่างของแทยอนที่นอนพลิกไปพลิกนึกถึงแต่ผู้ชายที่เธอเห็น ทำไมกันน่ะเธอถึงรู้สึกดีด้วยประหลาดและเหมือนเคยเห็นมาก่อน แทยอนหันหน้าไปทางหน้าต่างห้องของเธอและจ้องอยู่อย่างนั้นนิ่ง ๆ

‘’เห็นแล้วหรอ  ‘’ เสียงผู้ชายดังขึ้นจากมุมมืดสนิทก่อนจะเดินออกมาให้เธอเห็น แทยอนเห็นตกใจลุกขึ้นนั่งและทำท่าเหมือนจะกรี๊ดแต่ผู้ชายคนนั้นวิ่งเข้ามาเอามือปิดปากเธอก่อนจะร้อง

‘’ อย่ากรี๊ดน่ะ ถ้าเธอกรี๊ดฉันจะดึงลิ้นเธอ  ‘’ ผู้ชายคนนั้นบอกก่อนจะคลายมือเมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้าและถ่อยหลับกลับไปยืนข้างเตียง แทยอนมองอย่างพิจารณา  ใบหน้าคมตาสีเหลืองอ่อน เสื้อกั๊กสีดำขลับกับกางเกงยีนส์เหนือเข็มขัดมีปลายด้ามอะไรสักอย่างโผล่ออกมา

‘’ มองอย่างนี้มันล่วงเกินฉันน่ะ ยัยทะลึ่ง  ‘’  เสียงอีกคนพูดเสียงนิ่งแต่คำพูดนั้นช่างขัดเหลือเกิน แทยอนชักสีหน้าใส่ก่อนจะจ้องหน้าเขาอีกครั้ง   จมูกโด่งริมฝีปากเล็กบาง ใบหน้าขาวซีดแต่ไม่มากคิ้วเข็มนิด ๆ มันก็ออกมาหล่อแต่ก็น่ะเธอชอบใบหน้านี้มากกว่าคำพูดของอีกคนที่กำลังจะเอ่ยประโยคถัดไปที่เธอไม่ชอบอย่างแรง

‘’ ยัยนมแบนฉันบอกแล้วไง มองอย่างนี้มันลวนลาม สายตาเธอมันโรมเลียฉัน  ‘’ เขาพูดแต่ดวงตาเขามองที่หน้าแทยอนนิ่ง ๆ ไม่ขยับเขยือนไปไหน

‘’ นายไอ้หัวทอง ! ….. นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง   ‘’ แทยอนพยายามกลั้นอารมณ์ไว้และถามกลับไป

‘’ ปีนหน้าต่างเข้ามา ‘’ เขาตอบหน้าตาย

‘’ นายจะมาข่มขืนฉันรึไง …ออกไปน่ะ ! ‘’ แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงตกใจก่อนจะขว้างหมอนใส่

‘’ เธอมีอะไรให้ฉันอย่างข่มขืนเธอ หน้าอกก็แบนตัวก็เล็กหน้าก็อ่อนจืดชืดฉันไม่ชอบหุ่นเธอด้วยซ้ำ ยัยเคระ  ‘’

‘’ นายว่าฉันหลายคำแล้วน่ะ ไอ้หัวทอง  ‘’ แทยอนพูดอย่างหัวเสีย

‘’ ผมฉันสีทองธรรมชาติเรียกให้มันดี ๆ หน่อยได้ไหม ยัยหัวแดง  ‘’ เขาตอบหน้าตายแต่น้ำสียงกวนสะไม่มี

‘’ นาย !  ‘’ แทยอนชี้หน้าขึ้นอย่างโมโห ก่อนประตูถูกเปิดออก แทยอนหันไปทางประตูก็เห็นว่าเป็นแม่เธอที่เปิดประตูเข้ามา

‘’ ทำอะไรน่ะแทยอน ….นอนได้แล้ว  ‘’ แม่เดินเข้ามาและดันตัวเธอให้นอนลงแทยอนทำท่าจะพูดแต่ถูกแม่มองหน้าด้วยสายตาปาม ๆ แทยอนคิดว่าควรเงียบดีกว่า แม่ของเธอเดินออกจากห้องไป แทยอนลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ ห้องก็ไปพบผู้ชายคนนั้น

‘’ ใครกันน่ะ กวนโอ๊ยได้ขนาดนี้  ‘’

ริมถนนที่เงียบสงบไร้ผู้คน ไร้เสียง แต่ยกเว้นปีศาจที่เดินกันให้ทั่วเพราะในยามค่ำคืนเป็นเวลาของพวกปีศาจที่จะออกล่า ร่างของผู้ชายผมสีทองรูปร่างสมส่วนกระโดดลงมาจากหน้าต่างและปักมีดบนหลังของปีศาจรูปร่างเหมือนคนอย่างแม่นยำ

‘’ แทยอนอย่างนั้นหรือ ยินดีที่ได้พบน่ะ   ‘’