ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Vampire ..... Taeyeon and Exo

    ลำดับตอนที่ #3 : .....3

    • อัปเดตล่าสุด 13 เม.ย. 57


    quality



    ‘’ หายไปไหนมาคริส  ‘’ เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อคริสเดินเข้าไปในสถานที่ที่มีลักษณะเหมือนประสาทประตูทางเข้าสูงใหญ่ตะการตามีลวดลายของนางฟ้า

     

    ‘’ ไปฆ่าพวกชั้นต่ำมา ‘’ คริสตอบแล้วเดินผ่านร่างของแบคฮยอนไป

     

    ‘’ นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่ง  ‘’  แบคฮยอนพูดอย่างรู้ทันทำให้คริสชะงักแต่ก็ยังไม่หันกลับมามอง

     

    ‘’ ฉันไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นมา  ‘’ คริสตอบจนได้ แต่ก็ยังคงปรับสีหน้าให้ปกติเหมือนเดิม

     

    ‘’ ไหนบอกจะไปพรุ่งนี้  ‘’

     

    ‘’ มันแล้วแต่อารมณ์ของฉัน  ‘’ คริสพูดจบก็เดินห่างแบคฮยอนไปไกลจนสุดทางเดินห้องของคริสอยู่ตรงนั้น คริสชอบที่ห้องของเขาอยู่ท้ายสุดไม่ชอบสุงสิงกับใคร ถึงแม้นิสัยจะกวนบาทามากแค่ไหนก็ตาม   

    แบคฮยอนเดินออกจากบ้านสถานที่นี้คือบ้านของพวกเขาทั้ง 3 แบคฮยอนเดินอย่างช้า  ๆ เอื่อย ๆ พลางนึกถึงเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาไม่คิดว่าคริสจะต้องหลุมรักอย่างง่าย ๆ เพราะคริสควงผู้หญิงมากหน้าหลายตาสวยกว่านี้ก็เยอะน่ารักกว่านี้ก็เยะคริสคงไม่คิดจะไปยุ่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้นหรอกน่ะ

     

    ‘’ นึกถึงเรื่องคนอื่นตอนฉันอยู่ใกล้ ๆ มันไม่ดีน่ะแบคฮยอน ที่รักของฉัน  ‘’ เสียง ๆ หนึ่งดังอยู่หลังพุ่มที่แบคฮยอนยืนหันหลังให้อยู่

     

    ‘’ ฉันกำลังคิดว่า เขาจะก่อเรื่องอีก แล้วนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ชานยอล  ‘’ แบคฮยอนพูดทั้งที่ยังไม่หันไปมอง เขาเงยหน้ามองฟ้าที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิทมีดาวหลายดวง

     

    ‘’ โทรไปไม่เคยรับ….แล้วจะให้ฉันทนเหงาได้นานขนาดไหนล่ะ   ‘’ ชานยอลเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้แล้วเดินมาวางคางไว้บนไหล่ของแบคฮยอนที่ตัวเล็กกว่ามาก

     

    ‘’ ช่วงนี้ฉันไม่ว่างไม่ใช่ว่านายเหงา นายจัดงานเลี้ยงที่บ้านของนายทุกวันไม่ใช่หรือ  …..ทั้งผู้หญิงผู้ชายไม่ใช่น้อย  ‘’ แบคฮยอนพูดตามความจริงน้ำเสียงยังคงนิ่งสนิท เหมือนไม่สะทกสะท้านใด ๆ 

     

    ‘’ มันก็จริง….แต่นายรู้ไหม ไม่มีใครมาแทนที่นายได้เลยสักคนเดียว แบคฮยอน  ‘’

     

     !!! 

     

    ‘’ พวกนี้ไร้มารยาทสิ้นดี …..ให้ฉันช่วยไหม  ‘’ ชานยอลสบถออกมาเบา ๆ และก่อยออกจากแบคฮยอนเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า  แบคฮยอนดึงมีดศักดิ์สิทธิ์ของเขาจากขอบเข็มขัด ตั้งท่ารับมือ

     

    ‘’ ไม่ต้องงานนี้มันเกี่ยวกับฉัน….ไม่ใช่นาย ออกไปก่อนเดี๋ยวจะโดนลูกหลงแล้วบาดเจ็บ   ‘’ แบคฮยอนพูดสายตาจ้องไปที่ดวงตาของหมาป่าที่จ้องแบคฮยอนไม่วางตาเหมือนกัน

     

    ‘’ เป็นห่วงฉันด้วยงั้นหรือ รู้สึกดีประหลาด งั้นฉันค่อยโทรหาแล้วกัน  ‘’ จบประโยคร่างของชานยอลก็หายไป เจสสิก้าและคริสที่วิ่งออกมาจากบ้านก็วิ่งไปประจำที่คนละจุดของตัวเองอย่างรู้งาน เจสสิก้าหยิบปืนเงินกระบอกเล็กโยนไปให้คริสที่ยืนอีกฝั่ง ก่อนจะหยิบปืนกลไถลพื้นมาให้แบคฮยอนที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว และดึงถุงมือที่มีเล็บยาวสีเงินวาวออกมาใส่กับมือตัวเองทั้งสองข้าง

     

    ‘’ มันเข้ามาที่นี่ได้ยังไง แบคฮยอน  ‘’ เจสสิก้าถามก่อนจะยกมือขึ้นสูงเผยกรงเล็บเงินให้หมาป่าขนสีน้ำตาลแซมทองเห็นเพื่อขู่ให้กลัว

     

    ‘’ ฉันก็ไม่รู้ …..รู้สึกตัวอีกทีมันก็มาอยู่ตรงนั้นแล้ว ‘’ แบคฮยอนตอบพร้อมกับจับปืนขึ้นให้ถูกท่า หมาป่าตัวนั้นมองที่เจสสิก้าทีคริสที แบคฮยอนที ด้วยสายตาแข็งกร้าว

     

    ‘’ แกเข้ามาทที่นี่ได้ยัง เจ้าหมาป่าสกปรก !  ‘’ คริสตะโกนถามพร้อมกับเล็กปากกระบอกปืนเตรียมยิงหมาป่าตัวนั้น

     

    ‘’ พวกแกฆ่าน้องชายฉัน !  พวกแกผิดสัญญา  ไอ้พวกนักล่าปีศาจ  ‘’ หมาป่าตัวนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น

     

    ‘’ พวกฉันไม่ได้ทำ  ‘’ แบคฮยอนพูดแต่ก็ยังไม่ลดปืนลง

     

    ‘’  ทำไมจะไม่ได้ทำ ก็ในเมื่อมันมีกระสุนเงินฝังอยู่ที่ตัวน้องชายฉัน ! มีแค่กลุ่มเดียวเท่านั้นที่ทำคือพวกน่าลักปีศาจ ‘’ หมาป่าตัวนั้นพูด

     

    ‘’ พวกฉันไม่ได้โกหก พวกเราไม่ได้ทำ   ‘’ เจสสิก้าพูดขึ้นบ้าง

     

    ‘’ พวกชั้นต่ำน้องชายของแกอาจทำผิดต่อกฎ  ‘’ คริสพูด

     

    ‘’ น้องชายไม่ใช่คนแบบนั้น  ‘’

     

    ‘’ งั้นน้องนายคงกลายร่างเป็นหมาป่าแล้วเดินเล่นอยู่บนท้องถนน ตำรวจพวกนั้นเห็นจึงฆ่าน้องแก  ‘’  คริสพูด

     

    ‘’ คริส ! นายจะกวนประสาทมันทำไม   ‘’ แบคฮยอนพูดอย่างหัวเสีย

     

    ‘’ ช่วยไม่ได้มันเป็นสันดานของฉัน  ‘’ คริสพูด

     

    ‘’ พวกเจ้าบอกว่าไม่ได้ทำแล้วใครทำ !  ‘’ หมาป่าละความสนใจจากคริสแล้วมองหน้าแบคฮยอนโดยตรง

     

    ‘’ ก็บอกแล้วไงว่าตำรวจมนุษย์มันฆ่า ….ไม่ฟังรึไงไอ้หมาบ้า  ‘’ คริสพูดทำให้หมาป่าตัวนั้นพุ่งเข้าใส่คริสเต็มแรงแต่คริสไวกว่าหลบหมาป่าอย่างฉิวเฉียด แบคฮยอนยิ่งเข้าใส่สีข้างของหมาป่าอย่างแม่นยำ

     

    ‘’ เจสซี่ ส่งสาสน์บอกหัวหน้าฝูงมันให้มาเอาตัวมันกลับก่อนที่เราจะฆ่ามันแล้วเป็นเรื่องใหญ่  ‘’ แบคฮยอนหันไปบอกเจสสิก้า เจสสิก้าหยิบกระดาษสีน้ำตาบใบหนึ่งขึ้นมาและหยิบมีดศักดิ์สิทธิ์เขียนลงไปในกระดาษก่อนกระดาษจะหายไป

     

    ‘’  แบคนายและถุงมือกับ เจสซี่ แล้วมาช่วยฉันจับตัวมัน   ส่วนเจสซี่ เอาแส้มามัดไว้ ฉันจะโยนมันออกจากบ้าน  ‘’ คริสพูดแล้วพุ่งเข้าใส่หมาป่า แบคฮยอนแลกถุงมือกับเจสสิก้าก็เข้าไปช่วยจับ เจสสิก้าเข้าไปเอาแส้มามันตัวหมาป่าไว้ ก่อนที่คริสจับมันโยนออกหน้ารั้ว 

     

    ‘’ ฉันจะรอดูมันอยู่ตรงนี้ พวกนายเข้าไปข้างในได้แล้ว  ‘’ คริสพูดสายตาจ้องไปที่หมาป่าที่อยู่ข้างนอก  แบคฮยอนกับเจสสิก้าเดินเข้าไปข้างใน

     

    ‘’ นายบ้าไปแล้วรึไง ! ซิวหมิ่น  บุกมาที่นี่ไม่กลัวตายรึไง  ‘’  ผู้ชายตัวเล็กผิวขาวเดินมาเห็นหมาป่าพูดขึ้นด้วยสีหน้ายุ่ง

     

    ‘’ พวกมันฆ่าเทา มันฆ่าน้องชายของฉัน !!  ซูโฮจะให้ฉันอยู่นิ่ง ๆ หรือ  ‘’ ซิวหมิ่นพูดอย่างแค้นเคือง  ซูโฮมองเข้าไปในรั่วเห็นผู้ชายผมสีทองกำลังมองอยู่

     

    ‘’ฉันก็บอกแล้วไง น้องนายเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ถูกตำรวจยิงตาย  ‘’ คริสยังพูดประโยคนั้น ทำให้ซิ่วหมินคลั่ง กระโดดใส่รั่วอย่างแรงหวังว่ามันจะหลุดแต่ไม่ หลุดตามที่คาด

     

    ‘’ นายโง่หรือเปล่าเจ้าหมาป่า คิดรึว่าแรงของเจาจะพังประตูเข้ามาได้  พวกชั้นต่ำสกปรก  ‘’ คริสพูดเสียงฟังชัดทำให้เซฮุนนึกฉุนขึ้นมา  พวกชั้นต่ำสกปรก

     

    ‘’ เจ้าพูดอย่างนี้ไม่คิดบ้างหรือว่าเราอยากจะเป็นในสิ่งที่พวกเจ้าเรียกว่า พวกชั้นต่ำสกปรก  ‘’ ซูโฮถาม

     

    ‘’ ข้าไม่สน แต่ตอนนี้วินาทีนี้เจ้าคือ หมาป่า เผาพรรค์น่ารักเกลียดและชั้นต่ำสกปรก  ‘’ คริสพูด

     

    ‘’ กลับเถอะ ซิวหมิ่น  ‘’ซูโฮรั้งคอซิ่วหมินให้เดินตาม

     

    ‘’ แต่ซูโฮมันดูถูกเราน่ะ…. ‘’

     

    ‘’เชื่อฉันแล้วทุกอย่างจะดีเอง   ‘’ ซูโฮพูดขัดซิ่วหมินที่ต้องยอม เขาพาซิวหมิ่นไปที่บาร์รวมฝูงหมาป่าของเขาไว้ เพื่อให้ซอฮยอนหมาป่าสาวช่วยรักษาเพราะถูกกระสุนเงิน 

     

    ‘’ พี่ซูโฮ พี่จะทำยังไงกับศพของอาเทา ‘’ ซอฮยอนถามขึ้นเมื่อซิวหมิ่นหลับไปเพราะยาสลบ

     

    ‘’ เราก็ต้องเอาไปเผา  ‘’

     

    ‘’ แล้วพี่คิดว่าคนพวกนั้นเขาฆ่าอาเทาจริงหรือเปล่า  ‘’

     

    ‘’ ฉันก็ไม่รู้ ….เดี๋ยวมาน่ะทำแผลให้ซิ่วหมินไปก่อนล่ะ  ‘’ ซูโฮพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องมาทที่ซอกเล็ก ๆๆ ไม่มีผู้คน

     

    ‘’ ฮัลโหล ว่าไงทิฟ  ‘’  ซูโฮกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

     

    ‘’ ซูโฮพรุ่งนี้นายว่างไหม ?   ‘’

     

    ‘’ ฉันว่างทุกเวลาทำไม  ‘’

     

    ‘’ฉันคิดว่าจะพาแทยอนไปหาเฉิน เพื่อ …. ‘’

     

    ‘’ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้บอกความจริงไป เธอคิดหรือว่ามันจะช่วยแทยอนได้มากกว่าถ้าเธอรู้ความจริง  ‘’ ซูโฮพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่จริงเขาบอกให้ทิฟฟานี่บอกความจริงกับแทยอนไปแต่เธอไม่ยอม บอกว่าแทยอนยังไม่พร้อม คนที่ไม่พร้อมคือเธอต่างหากทิฟฟานี่

     

    ‘’ ขอร้องล่ะ  ฉันไม่ต้องการให้แทยอนรู้ตอนนี้ ‘‘ เสียงทิฟสั่นเล็ก ๆ

     

    ‘’ ok พรุ่งนี้เจอกัน   ‘’

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×