คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 3. โคโยตี้น้องใหม่ -___,- 100% อัพแล้ว !!
อัพแล้วจ้าาา 50เปอ ก่อนเนาะ ไรเตอร์กำลังแบบว่าขี้เกียจ ตอนนี้ขึ้นอืดแล้ว 55
.
.
.
.
.
...ที่นี่ที่ไหนกัน...
ทำไมมันถึงได้ขาวโพลนอย่างนี้...
นั่นแสงอะไรกัน...
O.O
ร่างเล็กที่เมื่อครู่ นอนหลับใหลไม่ได้สติ สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชิน เสมองไปรอบข้าง
...ที่นี่...ที่ไหน...แล้วเค้ามาทำอะไรที่นี่??
ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะมาหยุดที่ใบหน้าคมเข้มของคนตัวสูง ชเว มินโฮ ที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ พลันนัยน์ตาคู่สวยก็มีน้ำใสๆ ไหลลงมาทันที
...ฮึก...นายทำแบบนี้ทำไม ชเว มินโฮ...
...ฮึก..ฉันมันไม่มีค่าแล้วสินะ
“อืม..” ร่างสูงที่นอนหลับอยู่ ส่งเสียงครางพึมพำในลำคอ ทำให้คีย์ต้องปิดตาลงเหมือนกำลังหลับทันที
มินโฮลืมตาลุกขึ้นบิดขี้เกียจช้าๆ พลางรี่สายตามองรอบข้าง ก่อนจะพบกับร่างบางที่กำลังหลับสนิท ที่ลำคอและตามร่างกายมีแต่รอยรักสีแดงที่เค้าฝากทิ้งไว้เมื่อคืนเต้มไปหมด
...คีย์เป็นของเค้าแล้วสินะ...
มือหนาของมินโฮลูบไล้ไปตามโครงหน้าของคีย์ช้าๆ ก่อนจะหยุดชะงัก
...ขนาดหลับนายยังร้องไห้อีกหรอคิมคีย์...
ร่างสูงใช้นิ้วมือปาดน้ำตาที่ขอบตาของร่างบาง พลางก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากเรียวบางอย่างอ่อนโยนผิดกับเมื่อคืน แล้วผละออก
“อรุณสวัสดิ์ หลับพักผ่อนให้สบายนะ เดี๋ยวฉันมา...” พูดจบร่างสูงก็ลุกเดินเข้าไปห้องน้ำไปเลย ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะลังใบเล็กๆ และผ้าชุบน้ำสีขาวสะอาด
ฮวบ!
มินโฮทรุดตัวนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง มือหนาค่อยๆ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามรใบหน้าและลำคอขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยรักเบาๆ
คีย์ยังคงหลับตาสนิท เพราะอยากรู้ว่าคนตัวสูงจะทำอะไรต่อ มินโฮหยุดเช็ดตัวให้ร่างบาง แล้วเดินเอากะละมังไปเก็บ ก่อนจะออกไปนอกห้อง ทิ้งไว้เพียงคิมคีย์ที่นอนนึกคิดด้วยความสงสัย
...เมื่อวานทำไมนายโหดร้ายกับชั้นเหลือเกิน แล้วทำไมวันนี้นายถึงได้อ่อนโยนแบบนี้ อย่างไหนคือตัวตนของนายกันแน่ ชเว มินโฮ...
----------------------------[10%]------------------------------
ปั่นสุดริทท โฮกกกกก
.
.
.
“ว่าไงจงฮยอน ติดต่อน้องได้หรือเปล่าลูก” น้ำเสียงร้อนรนของทงเฮ เพราะเป็นห่วงลูกสาว(?) ที่เมื่อคืนไม่ยอมกลับบ้าน ...โธ่..ลูกแม่..ปลอดภัยดีใช่มั้ยลูก...
“ไม่เลยครับแม่ ดูเหมือนคีย์จะปิดเครื่อง” จงฮยอนถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน หลังจากที่พยายามโทรหาน้องสาว(?) ของเค้าหลายครั้งแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“ฮึก..ลูกแม่ จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้...แกนะแกจงฮยอน..ทำไมไม่ตรวจดูให้เรียบร้อยฮะ ว่าลืมอะไรหรือเปล่า ดูซิ๊ ลืมน้องที่น่ารักของแกได้ยังไง!!” ทงเฮโวยวายพลางใช้มือตบหัวลูกชายแรงๆ ด้วยความโมโหและหมั่นไส้(?)
“โธ่แม่..ก็ผมลืมนี่นา..”ประโยคหลังจงฮยอนลดเสียงลง แต่ก็ไม่มีทางรอดพ้น จากหูทงเฮเป็นแน่
“ลืมงั้นหรอ...แกกล้าลืมน้องของแกได้ยังไงกันห๊า!!” ทงเฮตวาดลั่น ก่อนจะกระชากคอเสื้อลูกชาย
“เอะอะอะไรกันแต่เช้าเชียวที่รัก” คิบอมเดินลงบันไดมาด้วยสภาพเหมือนคนเพิ่งตื่น ...เสียงแปดหลอดของทงเฮ ปลุกเค้าตื่นจริงๆ นะ - - ...
“มาก็ดีเลย...ดูลูกชายตัวแสบของคุณสิ ว่าทำอะไรไว้” ทงเฮปล่อยคอเสื้อพ่อลูกชายแล้วทรุดนั่งลงที่โซฟา
“ไปทำอะไรมาล่ะ แม่แกถึงได้โมโหขนาดนี้?...แล้วนี่คีย์หายไปไหน” คิบอมเอ่ยเสียงนิ่ง ทำเอาจงฮยอนต้องกลืนน้ำลายลงคอ แม่โมโหน่ะไม่เท่าไร..แต่ถ้าพ่อล่ะก็ ...บรื๋ออ~ ไม่อยากจะคิดสภาพเลย = =”
“เอ่อ...ไม่รู้ครับ - -;” ตายแน่คิมจงฮยอน แกตายคาบาทาพ่อแน่ๆ TT
“ไม่รู้งั้นหรอ...ไม่รู้!! นี่แกดูแลน้องยังไงฮะ !! น้องแกหายไปทั้งคน ทำไมไม่รู้เรื่อง!!! แล้วนี่หายตั้งแต่เมื่อไร?...” คิบอมพยายามควบคุมอารมณ์ให้ใจเย็นๆ
“มะ..เมื่อคืน...ที่ผับครับ”
“เมื่อคืน!!!!.... ไอ้จงฮยอนแกตายซะเถอะ!!” คิบอมกระชากคอเสื้อจงฮยอนเตรียมประเคนหมัดไปที่หน้าหล่อๆ ของไอ้ลูกชายตัวดี (พ่อแม่บ้านนี้โหดจัง)
~นา-รึล มก-โก คา-มุน-ดา-มยอน ซา-รัง-โด มค-อิน แช
“เดี๋ยวป๊า เดี๊ยววววววววว~ คีย์โทรมา~” จงฮยอนพูดขึ้น พลางยกโทรศัพท์โชว์ให้ผู้เป็นพ่อดู คิบอมปล่อยจงฮยอนออกแล้วพยักหน้าให้จงฮยอนรับโทรศัพท์ซะ...เฮ้อ..เกือบคายละจงฮยอนเอ๋ยยยย....
“ยอโบเซโบ”
“[พี่จง]”
“คีย์!!... เป็นอะไรไป สบายดีหรือเปล่า แล้วอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้านน รู้มั้ยว่าพี่และพ่อแม่เป็นห่วง แล้ว...” จงฮยอนถามใส่เป็นชุด ด้วยความเป็นห่วงคีย์
“[เอ่อ..คีย์สบายดีฮะพี่จง...ตอนนี้คีย์อยู่ที่ผับ กำลังจะกลับบ้าน แล้วพี่บอกป๊ากับม๊าด้วยนะ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงคีย์ ...คีย์จะรีบกลับบ้านไวๆ นะ...]”
“อื้ม.. กลับมาไวๆ นะน้องรัก...” พูดจบปลายสายก็ตัดไปทันที
“น้องว่ายังไงบ้าง?” คิบอมถาม
“คีย์บอกว่าตอนนี้อยู่ที่ผับกำลังจะกลับบ้าน และไม่ต้องเป็นห่วงครับ...”
“งั้นหรอ ก็ดี...แต่อย่าคิดว่าแกจะรอดนะไอ้จง!” คิบอมชี้หน้าคาดโทษพ่อลูกชายตัวแสบ จนจงฮยอนต้องยิ้มเจื่อนๆ
“โห่~ ป๊า น้องก็สบายดีแล้วนี่นา”
“แต่แกต้องโดนทำโทษ” ทงเฮเอ่ยขึ้นมาบ้าง มุมปากกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ทำโทษอะไรอีกม๊า~~”
“ทำโทษอะไรดีน้า~ อ้อคิดออกแล้ว แกต้องมาเป็นเบ๊ให้พวกฉันสามวัน โดยที่ไม่มีสิทธิ์เถียงอะไรทั้งสิ้นดีมั้ย?”
“ดีกับผีดิม๊า ToT ไม่สงสารลูกชายสุดหล่อคนนี้บ้างหรอ”
“ไม่!! คุณเห็นด้วยกับชั้นมั้ยคิบอม” ทงเฮหัวไปถามความเห็นจากผู้เป็นสามี
“ก็ดีนะคุณ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาว่างจัดของเลย มีคนมาทำให้ก็ดี”
“โธ่ T^T ป๊า ม๊า~”
“ไม่ต้องมาโอดครวญเลย...แกต้องมาเป็นเบ๊พวกฉันนะลูกรัก โชคดีล่ะ” พูดจบทงเฮก็เดินจากไป ตามด้วยคิบอมที่ตบบ่าจงฮยอนอย่างให้กำลังใจแล้วก็เดินตามผู้เป็นภรรยาไปอีกคน
--------------------------[30%]-------------------------
ร่างบางถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนหลังจากที่เพิ่งกดวางโทรศัพท์ในมือ ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตา ....คิดถึงพี่จง คิดถึงป๊ากับม๊า ...อยากกลับบ้าน ฮึก..
แอ๊ด~
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนตัวสูง ---มินโฮ--- มินโฮเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารที่มีอาหารหน้าตาน่ากินวางเรียงอยู่พร้อมกับแก้วน้ำและยาลดไข้
“จะกลับบ้านแล้วหรอ.. ทานโจ๊กนี่ให้หมดก่อน แล้วฉันจะไปส่ง...” มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกับเมื่อคืน พลางเอาถาดอาหารไปวางไว้ที่หัวเตียง
---นายจะมาทำดีกับชั้นทำไม ชเว มินโฮ---
“นายจะมาทำดีกับชั้นทำไม..?”
“ชั้นก็แค่..ไม่อยากเห็นของเล่นที่น่ารักของชั้นตายไปเสียก่อน” มินโฮว่า
“ฮึก..ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนาย”
“นายคือของเล่นของชั้น คิมคีย์!!” มินโฮใช้มือเชยคางร่างบางขึ้นเพื่อให้มองหน้าเขา ก่อนจะแสยะยิ้ม
“ชะ...ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนาย ชเว มินโฮ!!!” คีย์พูดเสียงสั่นพลางหลุบตาต่ำ
“นายคือของเล่นของชั้น ยิ่งเห็นนายปฏิเสธชั้น...ชั้นก็ยิ่งคิดว่านายคือของเล่นของชั้นแหล่ะ หึ...จำเอาไว้คิมคีย์ นายคือของเล่นของชั้น!!” มินโฮว่าก่อนจะสะบัดคางร่างบางจนหน้าหัน
---ฮึก...ทำร้ายชั้นทำไม---
“ทานข้าวให้หมด ถ้าทานไม่หมดอย่าหวังจะได้ออกจากที่นี่เลยคีย์!!!” มินโฮว่าเพียงแค่นั้นก็ลุกเดนออกไปนอกห้องทันที
ฮึก...นายทำแบบนี้ทำไม
ทำไม...
-------------------------[50%]------------------------
เดี๋ยวมาอัพต่อนะเบบี๋ >[]<
รถออดี้เปิดประทุนสีดำสนิท แล่นมาจอดเทียบหน้ารั้วประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลคิม ร่างบางเปิดประตูลงมาจากรถแทบจะทันทีที่รถหยุดวิ่ง
“แล้วเจอกันคืนนี้” มินโฮบอก ก่อนจะขับรถออกไปจากบริเวณนั้นทันที
ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เปลือกตาบางทำท่าจะปิดลง แต่ติดที่มีเสียงเรียกไว้ก่อน
“อ้าว เฮ้ย! กลับมาแล้วหรอคีย์ เป็นอะไรไปทำไมมานอนตรงนี้?” จงฮยอนที่โดนทงเฮใช้มาซื้อของ พอเปิดประตูมาก็เจอน้องสาว(?) นั่งอยู่นี่ ทำหน้างงๆ แต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ---น้องของเค้าเป็นอะไรไป?---
“พี่จง...” คีย์ลุกขึ้นยืนแทบจะทันทีที่เห็นหน้าพี่ชาย พลางเข้าไปกอดจงฮยอนแน่น
“เป็นอะไรไปคีย์?”
“เปล่าฮะคีย์แค่อยากกอดพี่จง พี่จงให้คีย์ขี่หลังหน่อยสิ”
น้ำเสียงออดอ้อน พร้อมกัยแววตาเว้าวอนของผู้เป็นน้อง ทำให้จงฮยอนต้องใจอ่อนอย่างเสียมิได้ ร่างหนาทรุดตัวย่อลงเพื่อให้ร่างบางขึ้นได้สะดวก
“ตัวหนักว่ะคีย์”
“บ่นน่ะพี่ เข้าบ้านเลย-3- ” คีย์บอกพลางกอดคอพี่ชายแน่น จงฮยอนพาคีย์เดินเข้ามาในบ้านจนเมื่อถึงที่ห้องนั่นเล่นนั่นเอง
“ทำไมมาเร็วจังจงฮยอน... O.o คีย์ลูกแม่!!” ทงเฮที่กำลังนั่งดูทีวีหันมามองด้วยความตกใจร่างบางรีบลุกไปหาผู้เป็นลูกแทบจะทันทีที่จงฮยอนวางคีย์ลงบนโซฟา
“ไปไหนมาน่ะคีย์ รู้มั้ยแม่เป็นห่วง”
“...เมื่อวานคีย์ดื่มกับลูกค้าเยอะไปหน่อยก็เลยขึ้นไปนอนที่ห้องพักโฮสต์มาฮะ” คีย์ตอบโดยเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับผู้เป็นแม่ เค้าไม่อยากให้แม่ของเค้าไปหาเรื่องกับคุณอาชีวอนและมีปัญหากันเท่านั้นเอง เพราะเดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ เค้ารู้นิสัยของทงเฮดี
“หรอกลูก..ทีหลังโทรบอกแม่บ้างนะ แม่เป็นห่วง...ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ อาบน้ำอาบท่าไปลูก เดี๋ยวเหนียวตัวเปล่าๆ ” ทงเฮไม่ได้ซักถามอะไรมาก เพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงลูกสาว(?)มากกว่า ใบหน้าของคีย์ซีดมากจนเห็นได้ชัด
“ฮะ...งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ” คีย์ว่าแล้วลุกเดินขึ้นชั้นบนไป ท่ามกลางสายตาของจงฮยอนที่จ้องคีย์ตาไม่กระพิบ ด้วยความสงสัย
...ทำไม คีย์เดินแปลกๆ...
-----------------------------------[80%]--------------------------------
ตกดึกวันนั้นเอง
ณ โฮสต์คลับตระกูลชเว เวลา 22.00 น.
ภายในร้านที่ถูกตกแต่งไปด้วยแสงสี ไฟหลากหลายสีผสมกันที่ดูลงตัวอย่างสวยงาม มีเพลง
มันส์ๆชวนให้น่าเต้น พร้อมทั้งเครื่องดื่มหลากหลายรสชาติ แถมยังมีโฮสต์หน้าตาดีอีกหลายคน
คอยให้บริการลูกค้าด้วยความเต็มใจ เหล่าผู้คนมากมาย ต่างเข้ามาใช้บริการ ณ ที่แห่งนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อ
2 วันที่ผ่านมาคนแทบจะไม่มี
…ธุรกิจกำลังไปได้สวย...
มินโฮยิ้มกริ่มด้วยความพอใจอยู่ที่หลังร้าน ร่างสูงยืนกอดอกมองเหล่าผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ภายในร้านไปมาด้วยความสนใจ
“คุณชาย...แย่แล้วครับ!!!” โฮสต์บริการคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหามินโฮด้วยความรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น?!!”
“สาวๆ ที่จะต้องมาเป็นโคโยตี้เต้นวันนี้ เกิดอุบัติเหตุมาไม่ได้ครับ”
“ว่าไงนะ...แล้วจะทำยังไง”
“คงต้องยกเลิก...”
“ไม่ได้ !! เราจะยกเลิกไม่ได้เด็ดขาด...เราต้องหาคนมาแทน” มินโฮพูดด้วยความเฉียบขาด
...ธุรกิจจะมาพังเพราะอุบัติเหตุเพียงแค่นี้ไม่ได้!!..
“จะหามาใครมาแทนล่ะครับคุณชาย...เอ หรือว่าเป็นคุณคนนั้นดี หน้าตาสวยพอดูนะครับ” โฮสต์คนนั้นเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังคุยกับลูกค้า อย่างสนุกปาก
...คิมคีย์บอม งั้นหรอ...
“ก็ดี นายไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง” มินโฮบอกเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาร่างบาง
“มากับฉันคีย์” มินโฮว่าพร้อมกับคว้าแขนร่างบางให้เดินตามมา
“ไม่!! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ไปกับนายฉันก็มีแต่เสีย ขอร้องปล่อยฉันไปได้มั้ย?” คีย์สะบัดมือออกพร้อมกับพูดเสียงแผ่วเป็นเชิงร้องขอ
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า เรื่องนี้เกี่ยวกับธุกิจตามฉันมา...” มินโฮยังคงคว้าแขนร่างและลากมาจนได้
ร่างสูงเดินลากคีย์มาที่หลังร้านอีกครั้ง มินโฮดันร่างบางจนติดผนัง แล้วใช้สองมือคร่อมร่างบางเอาไว้ไม่ให้ร่างบางหนีไปไหน
“พนักงานเกิดอุบัติเหตุกะทันหัน เราต้องหาคนมาแทน นั่นก็คือนาย” มินโฮเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน?”
“นายคือคนที่เหมาะที่สุด ไม่ต้องห่วง นายมีน้องชายของฉัน ทำงานเป็นเพื่อน เพราะฉะนั้น...นายจะยอมทำมั้ย?”
“แล้วฉันปฏิเสธได้หรือเปล่าล่ะ...” คีย์พูดเสียงเบา “ก็ได้ ฉันเห็นแก่คุณอาซีวอนหรอกนะ”
“ก็ดี...เข้าไปแต่งตัวซะ ช่างแต่งหน้ารออยู่” มินโฮว่าก่อนจะส่งร่างบางให้เข้าไปในห้องแต่งตัวหลังร้าน พร้อมกับโทรหาแทมินให้มาที่นี่เพื่อมาเตรียมตัวเช่นกัน
“เดี๋ยวก่อน...นายยยังไม่บอกฉันเลย ว่ามันเป็นงานแบบไหน”
“อ้อ...ลืมไป...งานที่ว่าคือเต้นโคโยตี้...”
"โคโยตี้!!!"
ความคิดเห็น