คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 7.I will....[100%] เรียบร้อยแล้วนะคะ (:
รถสปอร์ตสีดำคันหรู แล่นมาจอดยังหน้าบ้านหลังใหญ่ของตระกูลคิม พร้อมกับการปรากฎตัวของใครบางคน….ลีจินกิ….
มือเรียวยื่นไปกดกริ่งหน้าบ้านตระกูลคิม รอเพียงไม่นานก็มีสาวใช้วัยกลางคน มาเปิดกระตูให้
“สวัสดีค่ะ..มาหา…คุณจินกิ!!...” ร่างของสาวใช้ผู้มาเปิดประตู ทักทายผู้ที่มาเยือน ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าอันแสนคุ้นเคย
“สวัสดีครับ...ป้ามียอง ^^”
“คุณจินกิ มาได้ยังไงคะเนี่ย...ป้าคิดถึงคุณจินกิจังเลย” สาวใช้นามมียองยิ้มหวานก่อนที่อนยูจะสวมกอดป้ามียอง ด้วยความรักและคิดถึง
“คิดถึงป้าเหมือนกันครับ~”
“ปากหวานเหมือนเคยนะคะ~ วันนี้คุณจินกิมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คือผมจะมาหาคีย์น่ะครับ ^^”
“คุณหนูคีย์ไม่อยู่นะคะ ไม่รู้ว่าไปไหน ป้าเองก็เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดวันนี้ซะด้วย..” มียองกล่าว
“หรอครับ…แล้วจงฮยอน…”
“รายนั้นก็ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ…แต่รู้สึกจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ นะคะ..เห็นแปะโพสต์อิทไว้ที่ตู้เย็น..แม๋พูดถึงแล้วน่าตี ออกไปไหนมาไหนไม่บอมล็อกบ้าน”
“ฮ่าๆ อย่าเพิ่งโมโหสิครับ เดี๋ยวแก่เร็วนะ~”
“ก็ได้จ้ะ”
“งั้นก็แสดงว่าไม่มีใครอยู่เลยสิครับเนี่ย”
“ค่ะ คุณทงเฮกับคุณคิบอมก็ไปจีน”
“ว้า...อย่างนี้ผมก็มาเก้อเลย~…งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ โชคดีครับป้ามียอง” อนยูยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนจะโค้งหัวลงเป็นการเคารพผู้สูงวัยกว่า
มียองยิ้มด้วยความเอ็นดู มองดูชายหนุ่มที่เปรียบเสมือนลูกชายตัวที่กำลังขับเคลื่อนรถออกไปด้วยความรัก...
ขณะที่อนยูขับรถไปได้ซักพักมือเรียวก็คว้าโทรศัพท์มือถือกดออกโทรยังสายของ ‘จงฮยอน’
ที่จริงเค้าก็อยากโทรหาคีย์อยู่หรอก แต่เค้าอยากเซอร์ไพร์สคีย์มากกว่า
รอซักพักก็มีคนรับสาย
“[ยอโบเซโย...คิมจงฮยอน....]”
“ว่าไงไอ้จงนี่กูเองนะเว้ย อนยู”
“[เอ้ามึง เออๆ มีไรวะ? หรือที่ลอนดอนมีคนตามล่ามึง? ฮ่าๆ]”
“ไอ้เชี่ยนี่…มึงอยู่ไหนวะ?”
“[…..กูอยู่กับเด็ก….]”
“โหย ไม่ค่อยนะมึง…ออกมาเจอกูทีดิที่เมียงดง”
“[อ้าว มึงกลับโซลแล้วหรอวะ?]”
“กลับแล้วเมื่อสองวันที่แล้ว..ตกลงมึงจะมามั้ยเนี่ย?”
“[ไปดิ เดี๋ยวเจอกันตอนเที่ยงแล้วกัน]”
“เออๆ แล้วเจอกัน”
อนยูกดวางสาย ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงไปตรงเบาะข้างๆ ตัว แล้วนั่งอมยิ้มอย่างมีความสุข ในหัวก็คิดแต่เรื่องของคนรัก…คีย์..พี่คิดถึงนายชะมัด…
Kimjonghyun Part.
ร่างสูงสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ มือหนา เอื้อมไปรับโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหัวเตียง
---อนยู--- (Tofu)
“ยอโบเซโย...คิมจงฮยอน....”
“[ว่าไงไอ้จงนี่กูเองนะเว้ย อนยู]” ปลายสายทัก
“เอ้ามึง เออๆ มีไรวะ? หรือที่ลอนดอนมีคนตามล่ามึง? ฮ่าๆ” คิมจงฮยอนหยอกเย้าเพื่อนซี้ที่ยิ่งกว่าซี้แบบธรรมดา ก็ไอ้เต้าหู้ยี้มันแฟนน้องเค้านี่หว่า ไม่ให้ซี้ได้ไง
“[ไอ้เชี่ยนี่…มึงอยู่ไหนวะ?]”
“…..กูอยู่กับเด็ก….” จงฮยอนตอบเสียงแผ่ว พลางก้มมอง ‘เด็ก’ ที่ว่า ที่กำลังนอนหลับใหลข้างกายตน เด็กคนนั้นก็คือ ‘แทมิน’ นั่นเอง มือหนาลูบผมร่างบางด้วยความอ่อนโยน
“[โหย ไม่ค่อยนะมึง…ออกมาเจอกูทีดิที่เมียงดง]”
“อ้าว มึงกลับโซลแล้วหรอวะ?” จงฮยอนถามด้วยความไม่แน่ใจ อยู่ๆ มันก็ไปลอนดอน อยู่ๆ มันก็กลับมา ไม่เคยจะบอกใครซักคำ - -
“ไปดิ เดี๋ยวเจอกันตอนเที่ยงแล้วกัน” จงฮยอนตอบตกลง ไปเจอหน่อยก็ดี จะได้ถามไถ่และช่วยอะไรได้บ้าง...
“[เออๆ แล้วเจอกัน]”
ปลายสายวางไปแล้ว ร่างหนาลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย พลางก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของคนตัวเล็ก ที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติเนื่องจากกิจกรรมกามเมื่อคืนที่เพิ่งจบไปไม่นาน
ตอนแรกก็แค่จะสั่งสอนคนร่างบางให้รู้ซะบ้าง ว่ากำลังเล่นกับใคร แต่ทำไม...พอได้สัมผัสร่างบาง ก็รู้สึกฉุดไม่อยู่ จนปล่อยตัวให้เป็นไปตามอารมณ์ที่ประทุ
----ให้ตายเถอะ นี่เค้าทำบ้าอะไรไปวะเนี่ย!!!!----
คิมจงฮยอนสะบัดหัว เพื่อไล่ภาพกิจกรรมเมื่อคืนออกไป ก่อนที่เค้าจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้.
“ฉันขอโทษ..” ร่างสูงเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะจากลา เพื่อไปเตรียมตัวที่จะพบอนยู
ทิ้งให้ร่างเล็กนอนหลับ....โดยที่ไม่รู้อะไรเลย....
---------------------30%----------------------
กำลังรีบปั่นให้จ้า เอาเท่านี้ไปอ่านก่อนเนาะ ^^
“โอ๊ย…โอ๊ย… ป้ามียองคร๊าบบบ~” คิมจงฮยอนร้องเสียงหลง หลังจากที่กลับบ้านมา เมื่อจู่ๆ สาวใช้มียอง ก็ลากหูคุณหนูตัวแสบ (ที่เธอว่า) เข้ามาในบ้าน พร้อมกับพ่นคำด่าออกมาเป็นชุดๆ
“ไม่ต้องมาเรียกเลยนะคะ!! …ออกไปไหนมาไหนไม่ยอมล๊อกบ้าน นี่ถ้าเกิดมีขโมยเข้าบ้านจะทำยังไงคะ? ทำไมถึงได้ขี้ลืมแบบนี้นะ!!..”
“โหยย..ก็ผมรีบนี่นา….โอ๊ยะ!!” คิมจงฮยอนร้องขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ป้ามียอง ก็ตีลงบนแขนด้วยความหมั่นไส้
“เดี๋ยวป้าจะแจ้งคุณทงเฮ!! ..ว่าคุณหนูสะเพร่าลืมล๊อกบ้าน”
“เฮ้ยไม่เอานะป้า”
“งั้นวันนี้ห้ามออกไปไหนนะคะ”
“อืม… เฮ้ย ไม่ได้ป้า”
“ทำไมคะ!!...เมื่อกี้คุณหนูตกลงแล้วนี่”
“ผมยังไม่ทันคิดเลยป้า …ไม่รู้ล่ะยังไงวันนี้ก็ไม่ได้ครับ”
“จะไปเที่ยวไหนอีกหรือไง”
“ผมมีธุระกับไอ้อนมัน…”
“หรอคะ?.”
“จริงสิครับ..ป้าเห็นผมเป็นคนชอบโกหกหรือไง?” จงฮยอนจ้องหน้ามียองอย่างจริงจัง ….ใช่จงฮยอนไม่เคยโกหกเธอเลยซักครั้ง..ถึงคุณหนูเธอจะดูกะล่อนไปหน่อยก็เถอะ
“ก็ได้ๆ อย่ากลับบ้านดึกแล้วกันค่ะ”
“ขอบคุณคร๊าบบ รักป้าครับ” จงฮยอนเข้าไปหอมแก้มหญิงวัยกลางคนด้วยความรัก ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป ทิ้งให้ป้ามียองยิ้มมองด้วยความเอ็นดู…ว่าแต่…คีย์หายไปไหนกันนะ…
ร่างบางลืมตาขึ้นด้วยความพร่ามัว ร่างกายอ่อนล้าไปหมด ---ปวดหัวชะมัด---
เคร้ง…เฮ้ย…
เสียงบางอย่างตกลงกับพื้นพร้อมกับเสียงร้องของใครบางคน…คีย์ค่อยๆ พยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนด้วยความลำบาก …ชเวมินโฮ หายไปไหน…
เฮ้ย แม้งอะไรวะ
เสียงพูดบ่นดังขึ้นอีกครั้ง คิมคีย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางเดินออกตามหาเจ้าของเสียงนั่น ก่อนจะพบ ชเวมินโฮ ที่กำลังวุ่นวายอะไรบางอย่างอยู่ในครัว ร่างสูงยืนท่ามกลางพื้นห้องครัวที่เต็มไปด้วย ของที่กระจัดกระจาย มือหนาถือตะหลิวที่ใช้ในการทำอาหารอย่างเก้ๆ กังๆ
“ทำ…อะไร…แค่ก…หรอ…” คีย์เปร่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก ลำคอแห้งผากไปหมดจนแทบไม่มีเสียง
“ทำโจ๊ก…เฮ้ยนายออกมาทำไม…” ชเวมินโฮร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อหันมาเห็นร่างบางที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยความยากลำบาก ใบหน้าซีดเซียวยิ่งกว่ากระดาษ ไหนจะตัวที่เดินเซไปเซมาอีก
“โจ๊ก…แค่กๆ…บ้านนายเข้าทำ…แบบ..นี้หรอ..”
“ก็ฉันทำไม่เป็นนี่…” มินโฮพูดเสียงเบา พลางพยุงร่างบางให้ทรงตัวได้
“โจ๊กเค้าไม่ใช้ตะหลิวทำซักหน่อย…มานี่ฉันทำเอง” คีย์บอมเดินไปหยิบทัพพีที่แขวนอยู่ตรงราว ริมห้อง แต่ด้วยความที่ไม่ระมัดระวัง บวกกับอาการหน้ามืดกระทันหัน ทำให้ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นแทบจะทันที หากไม่มีมือของคนตัวสูงกว่ามาช่วยพยุงไว้
“ไม่สบายแล้วยังอวดเก่งอีก” มินโฮกระซิบบอกเบาๆ ที่ข้างหู พลางประคองร่างบางให้ลุกขึ้น …คีย์ตัวผอมลงไปมาก…
“ไม่ได้อวดเก่งซักหน่อย แล้วถ้าให้นายทำมันจะได้กินหรือไงเล่า”
“แล้วให้นายทำมันจะได้กินหรือไง” ชเวมินโฮสวนกลับ
“ได้กินสิ!! มานี่ฉันจะทำเอง” คีย์ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือหนาของชเวมินโฮกดไว้ที่ไหล่ทั้งสองข้าง เพื่อไม่ให้ร่างบางลุกขึ้นมากวนอีก
“พอเลย แรงก็ไม่มีจะทำยังไง ฉันยังไม่อยากเห็นนายตายไปตอนนี้หรอกนะคุณของเล่น เอาล่ะ แค่นายนั่งตรงนี้แล้วบอกฉันมาว่ามันทำยังไง ไม่ต้องลุกมาเข้าใจใช่มั้ย คิมคีย์บอม ถ้านายไม่ฟังฉัน คืนนี้ฉันจะ…”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะชเวมินโฮ!! ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย!!”
“ใช่สิ คุณของเล่น” มินโฮยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกคน
“ช่ะ…ใช่ก็ได้ ออกไปเลยนะ ไปทำโจ๊กสิ!! ” คีย์บอมเสียงสั่น เค้ากลัวมินโฮจริงๆ นะ กลัวมินโฮจะทำอะไรอีก…ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
“แค่นั้นก็จบ เอาล่ะบอกฉันมาว่ามันทำยังไง ไม่งั้นเช้านี้เราคงไม่ได้กินข้าวกันแน่ๆ ” มินโฮพูดพลางหันกลับไปจดจ่อที่เตาแก๊สในห้องครัว คีย์บอมถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยมินโฮก็ยังไม่คิดที่จะทำอะไรเค้าในตอนนี้ ร่างบาง ขยับตัวให้นั่งสบายๆ ก่อนจะบอกวิธีการทำ ซึ่งมินโฮก็รับฟังแล้วทำตามอย่างดี
“ระวังข้าวไหม้นะ เสร็จแล้วก็ใส่ไข่ด้วย”
“รู้แล้วน่า นายบอกฉันรอบที่สิบแล้วนะ”
“ก็กลัวมันไหม้นี่นา” ร่างบางพูดบ่นอุบอิบกับตัวเอง ก่อนจะตกใจเมื่อจู่ๆ มินโฮก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เสร็จแล้วไปกินกันเถอะ”
“ทะ…ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ด้วยล่ะ!” คีย์พูดเสียงสั่น พลางดันหน้ามินโฮให้ออกห่าง
“เฮ้ย เดี๋ยวก็หกหรอก” ร่างสูงร้องด้วยความตกใจ “เอาไปนี่ของนาย กินเสร็จแล้วก็กินยา ฉันจะไปเอายาให้”
“แล้วนายไม่กิน ?”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว นั่งกินได้แล้ว อย่าดื้อ แล้วกินให้หมดด้วย” มินโฮพูด ก่อนจะหันตัวเดินไปหยิบยาตามที่บอกทันที
คีย์มองตามด้วยความสงสัย …อะไรของเค้ากันนะ อยู่ๆ ก็ใจร้าย อยู่ๆ ก็มาทำดีด้วย ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ ชเวมินโฮ…
อัพแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยจริงๆ 55
เดี๋ยวตอนหน้าจะเริ่มคืบหน้าแล้วนะคะ
ขอโทษที่อัพช้า .
ความคิดเห็น