คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 4. .................. [NC] [100%] เรียบร้อยแล้วนะคะ (:
ขอโทษที่อัพช้าสวดสวด
ไม่โกรธใช่ป่ะ? 55
คือที่ไรเตอร์อัพช้ามันมีเหตุผลน้าา
ทั้งเรียน สอบ เต้นโคฟด้วย
เลยไม่ค่อยมีเวลา
แต่ตอนนี้ปิดเทอมละ เดี๋ยวไรเตอร์จะรีบมาอัพ!!
อย่าเพิ่งลืมฟิคไรเตอร์นะรู้มั้ย!!!!!!!!
[Key’ Part.]
หลังจากนั้นผมก็ถูกช่างแต่งหน้ากระเทยควาย ใช่ครับ! กระเทยควาย ลากเข้าไปตบตี เอ๊ย! ตกแต่งกับใบหน้าของผมพอเสร็จก็ยัดเยียดเสื้อผ้าแถวๆ นั้นใส่มือผมมาให้ แล้วหันไปแต่งหน้าให้น้องแทมินต่อ
ผมจึงจำใจเอาชุดมาใส่ และผมก็ออกมาเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ TT
ชุดกางเกงขาสั้นรัดรูปสีดำสนิท มันสั้นจนจะเห็นไปถึงน้องชายของผม ไหนจะเสื้อยืดสีแดงสดที่คอกว้าง จนผมคิดว่า ถอดออกเลยเถอะจะดีกว่า ตามด้วยวิกผมยาวสีน้ำตาลทอง เสริมเท้าด้วยส้นสูงสีแดงอีก อ๊ากกก...ผมเหมือนผู้หญิงเลย T.T
“สวยมากค่า น้องคีย์ขา...ตายแล้ว! น้องแทมินสวยมากค่า เดี๋ยนรับประกัน ว่างานนี้หนุ่มๆ ตรึม >////< ” ผมแทบจะลมจับกับพี่ช่างแต่งหน้า แล้วหันไปมองแทมินที่ร่วมชะตากรรมเดียวกับผม
น้องแทมินน่ารักมากเลยให้ตายเถอะ แทมินต่างกับผมเพียงแค่ทรงผมและกางเกง กางเกงของแทมินเป็นสีขาว ส่วนทรงผมเป็นผมสั้นแล้วมัดโบว์
“พี่คีย์สวยจังเลยฮะ” แทมินเอ่ยปากชม
“แทมินก็สวย >< ”
“เชิญไปเตรียมโชว์ได้แล้วสาวๆ ” พี่ช่างแต่งหน้าเอ่ยเตือน ทำให้กับแทมินต้องเดินไปที่ข้างเวทีอย่างช่วยไม่ได้
นี่ผมจะต้องทำจริงหรอ
ผมต้องเต้นหรอ
ผมต้องเป็นโคโยตี้หรอ!!!!
ท่ามกลางแสงไฟหลากสีสันที่ส่องแสงเต็มสถานบันเทิงแห่งนี้ และท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมายที่ต่างมาเลือกใช้บริการ
“อะแฮ่ม! ขออนุญาตซักครู่นะครับ วันนี้ทางเรามีโชว์พิเศษ นั่นก็คือ โคโยตี้น้องใหม่ รูปร่างหุ่นดี เอวบาง น่าฟัด หน้าตาสวยชนิดนางงามชิดขวา มาให้ทุกคนได้ร่วมชมและสนุกกัน ..เชิญชมได้ครับ! ” สิ้นเสียงโฮสต์พิธีกรคนนั้นไฟในคลับทั้งหมดก็ดับพรึ่บลง มีเพียงบนเวทีเท่านั้นที่มีสปอทไลท์ส่องลงมา กระทบร่างบางที่กำลังออกลีลา เต้นตามเสียงเพลงด้วยหน้าตาสุดเซ็กซี่ บวกกับท่วงท่าอันร้อนแรง และเสื้อคอกว้างจะถึงท้องตัวบางสีแดงที่เจ้าตัวกำลังแหวกลงมาอย่างยั่วยวน โดยมีสายตาของเจ้าของโฮสต์ที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟามุมหนึ่ง ด้วยอาการปากค้าง ถือแก้วเตกีล่าค้างเติ่ง มองตาไม่กระพริบไปบนเวที
... หึๆ นายเสร็จฉันแน่ คิมคีย์...
วี่ด วิ้ววว~
เสียงผิวปากจากบรรดาลูกค้าดังขึ้นเมื่อร่างบางจบท่าสุดท้ายด้วยการส่งจูบปิดท้าย ทำให้ ชเว มินโฮ ทนไม่ได้อีกต่อไป
เมื่อร่างบางเดินลงจากเวที มินโฮสาวเท้าเร็วๆ เดินไปหาคิมคีย์ แล้วกระชากแขนร่างบางให้เดินตามมา แต่มีหรือร่างบางจะยอม…
“ปล่อยฉันนะ นายจะทำอะไรฉันอีก..” ร่างบางดิ้นพร้อมกับ ใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือของชายหนุ่มออกไป
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า..ฉันก็แค่...ต้องการนายเท่านั้นเอง” ชเว มินโฮ กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของคิมคีย์แล้วเลียเบาๆ ที่ใบหู ทำให้ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ
“อ๊ะ...นะ...นาย” เสียงหวานครางในลำคอเบาๆ มือบางสั่นระริกด้วยความกลัว แต่ก็ยังยกขึ้นไปดันอกของร่างสูง ให้ออกห่างจากตน
ชเวมินโฮ ไม่สนใจ ยังคงใช้แรงบังคับร่างบางลากให้เดินตามไปด้วยกัน โดยที่คีย์ก็ขัดขืนเต็มที่ ทั้งทุบ ทั้งเตะ แต่ร่างสูงก็ไม่สะทกสะท้านซักนิด
เพียะ!
ในที่สุดความอดทนอันน้อยนิดของคีย์ก็หมดลง ฝ่ามือบางสะบัดเต็มหน้าร่างสูงเต็แรง จนร่างสูงหยุดชะงัก
ชเวมินโฮปรายตามองร่างบางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะขยับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก แล้วดึงร่างบางเข้ามาใกล้ ก่อนกระซิบเบาๆ
“ชอบรุนแรงก็ไม่บอกนะ...คีย์”
คิมคีย์ผลักร่างสูงออกห่าง แล้วมองด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะตบหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
ชเวมินโฮ ชะงักมือที่กำลังจะกระทำความรุนแรงอีกครั้ง แล้วยืนมองร่างบางตรงหน้าอย่างสงบ เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลจากดวงตาของอีกฝ่าย
มินโฮดึงร่างบางเข้ามาใกล้อีกครั้ง อย่างไม่ให้ตั้งตัว แล้วประกบจูบลงไปทันทีอย่างรวดเร็ว โดยที่ฝ่ายร่างบางก็ขัดขืนอีกครั้ง
“อย่ามายุ่งกับฉัน! ฉันเกลียดนะ...อุ๊บ! ” คีย์อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายหยุดพักหายใจตะโกนกลับไป แต่ก็ถูกจูบปิดปากอย่างร้อนแรงอีกครั้ง
“แต่เธอเป็นของฉัน! ” ชเว มินโฮ ประกาศลั่นก่อนจะจับร่างบางอุ้มพาดบ่าขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยนะ!! ชเวมินโฮ!!!” ร่างบางดิ้นอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมกับร้องตะโกน
“หึหึหึ...รู้ไว้ซะ คิมคีย์ ว่าฉันน่ะ...มันซาตาน!! ” ร่างสูงก้าวขึ้นบันไดสู่ห้องพักโฮสต์อน่างรวดเร็ว โดยที่คีย์ยังคงดิ้นไม่หยุด
“ปล่อยฉัน!! ไอ้โรคจิต!!! ” คีย์ตะโกนลั่นอีกครั้ง เมื่อร่างสูงมาหยุดยืนที่ประตูบานหนึ่ง
ปัง!!!
ร่างสูงถีบประตูตรงหน้าจนมันเปิดออกอย่างแรง ก่อนจะเดินตรงไปที่โซฟา โดยไม่สนใจจะเปิดไฟเลยซักนิด
ร่างสูงเหวี่ยงร่างบางลงบนโซฟา ก่อนจะรีบกดแขนทั้งสองข้าง ของร่างบางเอาไว้ พร้อมกับแสยะยิ้ม
~ถึงคราวเสียตัวอีกแล้ว TT รีดเดอร์ช่วยผมด้วยยยย~
“ฮึก...ปล่อยฉันเหอะนะ...” ร่างบางพูดเสียงสั่นด้วยความกลัว
“ยังไงนายก็หนีฉันไม่พ้นหรอก คิมคิบอม!!!”
อ่ะเฮ้ยอ่ะเฮ้ย NC (อีกแล้ว)
แต่งสนองนี้ดตัวเอง กร๊ากกกกกกกกกก
เอ้าทิ้งเมลล์ไว้เลย พิมเสร็จจะเอามาลงจุ๊บ<3
หลายวันผ่านไป
เป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่คีย์ไปทำงาน และต้องกลับบ้านในเวลาเช้า เพราะมินโฮ
ร่างบางเดินเซเข้ามาในบ้านของตัวเองด้วยความเหนื่อยอ่อน คีย์ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
“อ้าวคีย์ กลับมาแล้วหรอ”
“อื้อ...ป๊ากับม๊าไม่อยู่หรอพี่จง”
“อ่าฮะ...ไปหาป้าชอลลี่ที่จีน”
“อื้อ...พี่จงวันนี้คีย์ไม่ไปทำงานนะ”
“ทำไมล่ะ??”
“คีย์รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“อื้มม...เป็นอะไรมากหรือเปล่า ตามหมอมั้ย??” จงฮยอนถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ล่ะพี่..คีย์ขอตัวขึ้นไปนอนข้างบนก่อนนะ” ร่างบางยิ้มบางๆ ให้พี่ชายก่อนจะลุกขึ้นไปบนห้องของตัวเองตามที่พูด
จงฮยอนมองตามน้องชายคนสวยของเค้าขึ้นไปด้วยความเป็นห่วง ทำไมน้องเค้าเดินแปลกๆอีกแล้ว? ทำไมน้องเค้ากลับบ้านตอนเช้าประจำที่ไปทำงาน ทำไมน้องเค้าถึงได้ทำท่าเหมือนไม่มีแรง ทำไมและทำไม ... หรือว่าวันนั้น!!
จงฮยอนตาโตด้วยความตกใจ มันจะใช่อย่างที่ค้าคิดหรือเปล่า ชเว มินโฮ คนนั้น ลูกชายของคุณอาชีวอน ไอ้นั่นต้องมี ซัมติงที่ลึกซึ้งกับน้องเค้าแน่ๆ
แต่...
~Hello Hello~
ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะได้คิดต่อเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ คิมจงฮยอนพูดครับ”
“[อ่า จงฮยอน อาวอนเองนะ]” ปลายสายตอบ
“อ้อ ครับ มีอะไรหรือเปล่าฮะ??”
“[อาจะบอกว่าต่อไปนี้ไม่ต้องไปคลับแล้วนะ ตอนนี้ธุรกิจดีขึ้นมาก ต้องขอบคุณพวกเธอสองคนจริงๆ ถ้าไม่ได้พวกเธอสองคนคงแย่]” ชีวอนพูดขึ้น
“คร๊าบบ ไม่เป็นไรฮะผมเต็มใจ”
“[อื้มม.. อ้อฝากความคิดถึง ถึงป๊ากับม๊าเราด้วยล่ะ]”
“ครับผม แล้วผมจะโทรไปบอกให้ฮะ ...สวัสดีครับ” จงฮยอนกดวางสายเมื่อจบบทสนทนา
คงไม่มีอะไรมั้งเค้าคงคิดมากไปเอง ...เรื่องระหว่างมินโฮกับคีย์คงเป็นไปไม่ได้ ...เฮ้อ ช่างมันดีกว่า
เรื่องราวต่อจากนี้มันจะเข้มข้นๆ ขึ้นเรื่อยๆ -.,-
ติดตามต่อนะ
ความคิดเห็น